Karminowe Wrota

Cisza i spokój. Kościół niezmącony żadnym blaszanym aniołem, aż tu nagle... BAM! Z portalu wyleciał jakiś młody mężczyzna. Chwilę leżał na brzuchu, jako że plecy zajęte były przez metalowe skrzydła, a następnie jęknął coś i podniósł się z ziemi. Po czym rozejrzał niepewnie po wnętrzu budynku. A więc i tutaj szaleniec się nie mylił... Znalazł bramę do innego świata. Wyśmienicie, tylko gdzie teraz? I jak niby ma to mu pomóc w znalezieniu lekarstwa?

Ponownie coś mruknął (prawdopodobnie przekleństwo), dłuższą chwilę nie reagując na pytanie. Otrzepywał wtedy ubrania. Sprawdził jeszcze, czy skrzydła są na swoim miejscu... Może by się zdarzyło, że magicznie odpadły? Ale nie. Metalowe skrzydełka rosły mu dalej z pleców. Wtedy to wbił wzrok w sylwetkę strażniczki, nie dostrzegając w niej z początku nic dziwnego.
- Nie wiem... Nie wiem! Może ty mi powiesz?! Czy to zaświaty?!
Krzyknął z niespodziewaną wręcz wściekłością. I pewną dozą żalu. Co się dziwić... Wpierw ten koszmar, potem skrzydła, a teraz nieprzespana noc i przenosiny pomiędzy światami. Był jednocześnie wściekły i przerażony faktem, że te wszystkie opowieści są prawdziwe.

- Cudownie... Wprost cudownie do cholery! Całą noc szukałem tego przeklętego miejsca i jak zwy... JEZU CHRYSTE, CO TO JEST?!
Krzyknął nagle, jakby zobaczył jakiegoś obrzydliwego, zmutowanego robala. Opętaniec w końcu dostrzegł jej kocie uszy i wystający ogon. Po reakcji można było wnioskować, że styczności z tego typu stworzeniami nie miał. I wolałby nie mieć.

- Ty! Nie zbliżaj się!
Ton głosu miał wręcz oskarżający. Wskazał dramatycznie palcem na jej głowę, po czym zrobił krok do tyłu. Mina w zupełności pasowała do krzyków. Oczy miał wybałuszone na pół twarzy, a usta rozchylone w jeszcze nie wydanym wrzasku. No ogólnie przerażony był, jak ciapaci na antarktydzie. Wciąż jednak głosowi towarzyszyła jakaś nutka wściekłości. Nie wiadomo, czy to przez zmęczenie, czy naturalny instynkt, ale jego krzyki najwyraźniej próbowały też kogoś odstraszyć. Bo co innego widzieć jakieś bajki w internecie o takich wybrykach natury, a co innego spotkać. Wydawać by się mogło, że zaraz albo się na nią rzuci, albo zrobi zwrot w tył i do portalu.

Frank słysząc jej słowa się nieco ogarnął. Zwątpienie zagościło na jego twarzy, bowiem właśnie dotarło do niego, że ma całkowitą racje. On miał skrzydła na plecach... No nie skrzydła, to przecież jakieś blachy tylko. I na pewno mniej dziwne, niż żywe kocie uszy i ogon. Spróbował zachować jakiś względny spokój, by przynajmniej się nie ośmieszać. Pozostał w miejscu. Wciąż jednak niewiele brakowało, by wziął nogi za pas.
- Jakieś pięć minut temu. I, eeee... - tutaj na chwilę się zawiesił, bo jeszcze nie zdecydował, czy skorzystać z okazji i zwiać, czy udowadniać swoje racje. - Nie chciałem ich, dobra?! Są mniej dziwne, niż wielki ogon i uszy! Czym ty w ogóle jesteś?! Jakimś demonem?!
Głupi postanowił pokłócić się nieco. Głowa mu już trochę nie pracowała... I miał wrażenie, że zaraz od tego wszystkiego eksploduje. Nie dość, że zmutowany kot, to jeszcze wypomina mu jego skrzydła! Jakby to nie jego i tego świata sprawka, że się ich nabawił. Jakaś waleczna cząstka duszy sprawiła, że podczas tych wszystkich krzyków usiłował nie okazywać strachu. Walczyć o swoje prawo do wytykania cudzej anatomii. Ostatecznie jednak niezbyt mu wychodziło. W głosie można było wyczuć lęk, a dodatkowo zerkał co chwila nerwowo na boki. No ale przynajmniej sprawił, że przez moment bali się obaj... Ironia, że to właśnie strach przeraził kotkę, a nie "pewność siebie"...

- Opętaniec... Czyli to "coś" - wskazał wymownie za siebie - urośnie jeszcze bardziej...
Stwierdził jakoś tak o wiele groźniej i spojrzał w bok zamyślony. Wyraźnie ostatnie słowa Lydii wywarły na nim wpływ. Niezbyt dobry, patrząc na reakcję. Strach nagle jakby się rozwiał. Albo raczej ustąpił pola innym emocjom. Frank zaczął się denerwować. Ewidentnie było widać, że jest niepocieszony zasłyszanymi faktami. Chociaż niepocieszony to raczej mało powiedziane. Naprawdę wiele trzeba było, by ogarnęła go wściekłość zamiast strachu. A być może jedno wynikało z drugiego... Ale też miał pełne prawo to odczuwać. Przyjeżdżając do tamtego miasteczka chciał wieść spokojne, normalne życie. Ze wszystkimi wygodami współczesnego świata. Będąc w pełni częścią ludzkiego społeczeństwa. Tymczasem został porwany do jakiejś dziwacznej krainy i wyrosły mu skrzydła. Te dwie metalowe blachy na plecach dosłownie zniszczyły mu życie oraz ubrania. A teraz jednego z winowajców miał przed sobą, informującego go, że będzie tylko jeszcze gorzej. Długą chwilę zajęło mu przetrawienie tych informacji. A po nich, o dziwo, nie rzucił się na kotkę. Za to wbił w jej maskę iście lodowate spojrzenie. Tylko na tyle pozwalały mu strach i aktualne położenie.
- Jestem Frank. A wy jesteście mi coś winni.

Informacja, że nie jest już człowiekiem, ponownie spowodowała u niego lekki wstrząs psychiczny. Na tyle, by przestać zachowywać się, jakby przyszedł tu wszystkich zabić. I jakby jeszcze mógłby to zrobić. Frank sprawiał tylko wrażenie kogoś, kto mógłby być pewny swoich zdolności bojowych. W rzeczywistości wolał nie ryzykować burdy z wyszkolonym strażnikiem. Zwykła obawa o to, że nie przeżyje ataku trzymała go w miejscu. Inaczej rzeczywiście już dawno wylałby cały stres, jaki nagromadził się w nim przez ostatnie dni. Miał na to wyjątkowo dużą ochotę. Niestety albo stety, strach go zmuszał do bitwy słownej.
- Świetnie... Dobrze wiedzieć, że to jednak wasza sprawka.
Do jego głosu zawitała teraz z kolei nerwowość. Nastroje zmieniały się mu niesamowicie szybko. Albo raczej inne emocje wychodziły na światło dzienne. Faktem było, że ta zmiana przypominała o tym, co naprawdę czuje w danej chwili. On sam do końca nie potrafił tego określić. Najłatwiej chyba byłoby to nazwać rozgoryczeniem, połączonym ze srogim zmęczeniem poszukiwaniami. Nie żeby na co dzień było lepiej. Skrzydła wyjątkowo utrudniały mu sen, do tego dochodził stres z nimi związany. Chociaż opętaniec mówił jeszcze z sensem, to wkrótce mógł stać się bardzo irracjonalny. Dlatego właśnie postanowił nie uczestniczyć dłużej w przepychance słownej. Zwłaszcza, że nie zamierzał niczego się o tym świecie dowiadywać. Miał serdecznie dosyć krainy luster i absolutnie nie obchodziło go, czym są dachowce. Chciał jedynie dostać to, po co przyszedł. I musiał się śpieszyć, nim kompletnie od tego wszystkiego oszaleje.
- Więc dlaczego choroba z WASZEGO świata przedostała się do MOJEGO świata? I gdzie jest lekarstwo?
Co prawda nadal pałał wrogością, ale był chociaż trochę spokojniejszy. Nie darł się już wniebogłosy. A przynajmniej na razie. W końcu, po to tu właśnie przyszedł. Lekarstwo. I szkoda by było zaprzepaścić szansę na jego zdobycie, darciem gęby jak jakiś szaleniec. Wyglądało, że trochę się opanował. Trudno jednak stwierdzić, jakby zareagował na odpowiedź "nie ma". Pewne jest, że niezbyt dobrze.

Zdanie o jej rodzicach puścił koło uszu. Przynajmniej tak to wyglądało. Nie wiedział, co się stało matce kocicy, ale niezbyt miał ochotę bawić się w empatycznego przyjemniaczka. Lydia wydawała się mu jakkolwiek współczuć. Nie wyglądała, jakby miała wobec niego złe zamiary. Tylko on nie był Lydią. Był za to zmęczonym, wkurzonym i przerażonym człowiekiem, który na dodatek wciąż nie uważał jej zbytnio za rozumną istotę. Był Frankiem Boonem. Kierował się prostą zasadą, że nie można ufać niczemu, co jest obce. A istoty z kocimi uszami i ogonami były dla niego wyjątkowo obce. Więc nie zszedł z tonu. Nie wyraził w nim skruchy, czy braku wrogości. Zachowywał się, jakby nadal uznawał rozmówcę za wroga. I odpowiedział mu dopiero na drugie pytanie. To odnośnie matki ponuro przemilczał. Wbił jedynie wzrok gdzieś w ziemie, by przetrawić usłyszane informacje. Ale na jego twarzy nie było współczucia, czy żalu. Po prostu głuche milczenie. Żadnej mimiki, czy nerwowych ruchów. Jakby kompletnie się to od niego odbiło.
- Wszystko tu jest dziwne... - pokręcił lekko głową, czemu towarzyszyło latanie na wszystkie strony jego włosów - Tamto miasto to jakieś kompletne wariatkowo. Tak, miałem dziwne wypadki.
Przez cały ten czas był spięty. Poddenerwowany i zdolny w zasadzie do wszystkiego. Stał się niecierpliwy. I na pewno nie bardziej przyjacielski, niż wcześniej. Zapewne gdyby nie zmiana podejścia Lydii, to już krzyczałby z powodu jakiejś kolejnej tragedii. Mało to jeszcze miał okazji, by pokrzyczeć, jaki to ten świat jest pochrzaniony i dlaczego właśnie jemu to się przydarzyło? Jedynie jego ostatnie zdanie jakkolwiek się różniło. Było ono jednak tylko bardziej przepełnione irytacją. Jakby odpowiedź była czymś kompletnie oczywistym. Bo czy to nie było oczywiste? Wyrosły mu skrzydła i przeniósł się przez kawałek lustra do krainy z ludzio-kotami. Jak nie nazwać tego dziwnym wypadkiem? Zresztą zaraz to pytanie powtórzył i na głos.
- Znikający ludzie, szaleńcy, metalowe skrzydła, popaprane sny, kraina z koto-ludźmi... Jak mam tego nie nazwać dziwnym?
W tym momencie podniósł na nią wzrok. I był on jednocześnie zdezorientowany i zacięty. Przerażony i groźny. Frank sam już nie wiedział, czy ma się bać, gniewać, a może to wszystko zlać oraz odpuścić sobie ludzką logikę. Ewentualnie paść na ziemię i zasnąć. Ale pewnym było na pewno, że nie ufa strażniczce. Nie uspokoił się jeszcze i jakkolwiek nie zamierza przepraszać za to, co stało się jej matce. To nie on jej zrobił. I nie będzie współczuł komuś, kto sam go okaleczył.

Zareagował, jak najbardziej. Chociaż była to dość mało spektakularna reakcja. Łypnął na jej nogi podejrzliwie, z ewidentną niechęcią. Gdyby tylko był kimś takim jak ona, to już zapewne syczałby w jej kierunku. Mniej więcej to właśnie wyrażało jego spojrzenie. "Nie zbliżaj się, bo ugryzę." Ale z racji tego, że nie był skrzyżowany z żadnym zwierzęciem, to zostało mu tylko gapienie. Nie protestował przy tym, bo czy sens miało wycofywanie się? Złapie go, jeśli tylko będzie chciała. A przynajmniej tyle był na jej temat pewny. No to w końcu kot...
- Mogą się osiedlać do woli, byle z dala ode mnie. - odrzekł ponuro i przeniósł wzrok z powrotem na jej twarz - Nie chcę tego wiedzieć. Nie obchodzi mnie to, rozumiesz? Po prostu daj mi lekarstwo albo odetnij te skrzydła i już nigdy się więcej nie zobaczymy. Wrócę do swojego świata i zapomnę o was.
Spojrzenie i głos nadal miał pełne wrogości. Jednak z każdym kolejnym słowem, coraz wyraźniej było słychać błagalną nutę. Powoli na wierzch wyszło, że jego wściekłość wywołana była goryczą. Już nawet nie protestował. Nie negował tego wszystkiego, co widzi. Jego zmęczony umysł chwilowo był w stanie zaakceptować fakt istnienia świata po drugiej stronie lustra. Ale nie na długo. Zaakceptował fakt, ale się z nim nie pogodził. I nadal chciał uciec stąd jak najdalej, a potem niczego nie pamiętać. Niestety ciało mu na to nie pozwoliło. Stopy przyrosły na amen do podłogi, a uniesienie ręki zdawało się nagle czynem godnym tytana. Jego mięśnie spinały się praktycznie cały czas, chociaż nie mógł nimi ruszyć. Był sparaliżowany strachem oraz zmęczeniem. To nie była jego bajka. Przeczyła prawie wszystkiemu, co dotąd wiedział. W takiej sytuacji wielu nie mogłoby się ruszyć z miejsca. Jedynie co jakiś czas jego palce nerwowo drgały. Dobrze, że niczego nie trzymał, bo wyszłoby na jaw, że lekko mu się trzęsą ręce. Wcześniej nerwowe reakcje tłumiło przemożne pragnienie zdobycia lekarstwa. A także możliwość wylania nieco zbierającego się w nim od wielu dni stresu. Ale teraz? Teraz powoli kończyły mu się już nerwy do rwania. Zaczęła go ogarniać senność. Głowa nagle stała się potwornie ciężka i mimo woli, musiał lekko nią potrząsnąć. Zacisnął przy tym na chwilę oczy, po czym zamrugał kilka razy. I dalej gapił się na Lydie.

Namyślał się dość długo. Patrzył to na mebel, to na Lydie, poważnie rozważając w głowie niemą propozycję. Ostatecznie zdołał ruszyć się z miejsca dopiero wtedy, gdy skończyła mówić. Każda jego akcja była jakby opóźniona. On sam podejrzewał, że jeśli gdzieś spocznie, to zwyczajnie padnie. Ale nie obchodziło go to. Najwyżej padnie... A nóż się okaże, że to wszystko tylko zły sen. Szedł krok za krokiem, zerkając co chwila podejrzliwie na kotkę. Spodziewał się chyba, że ta go rozszarpie w chwili nieuwagi. W końcu dotarł do zydla i chwycił za oparcie. Dłonie nerwowo zacisnęły się na nim, jak gdyby zamierzały drewno zmiażdżyć. Tylko po to, by zaraz potem mógł opaść na krzesło i uwolnić je od tego ciężaru. Siedział niepewnie i praktycznie na samej jego krawędzi. Chociaż tutaj bardziej od niepewności, zawiniły skrzydła. Poważnie przeszkadzały w odchyleniu się do tyłu. Ale jemu nie przeszkadzało to. Ważne było, że mógł chociaż na chwilę dać odpocząć nogom. Na jego twarzy przez moment pokazała się ulga. Zaraz zastąpiona posępnym zamyśleniem. Wzrok wbił gdzieś w podłogę z boku, by powoli i na spokojnie przetrawić informacje. Chwilę siedział w milczeniu, tępo kiwając głową. Był to ruch prawie niewidoczny. Ale ewidentnie sugerował, że Frank ma dość opóźniony zapłon w reagowaniu na poczynania Lydii. Albo to sobie samemu kiwał, a raczej swym myślom w głowie. Robił to przez kilka sekund. Aż niespodziewanie zabrał głos.
- Nie chcę ich ukrywać, tylko się pozbyć. A na eksperymentalne leczenie mnie nie stać... - w tym momencie odetchnął głęboko i kontynuował - Więc co teraz mam zrobić?
Spytał ponurym, wręcz potwornie zrezygnowanym tonem. Wściekłość stopniowo ulatniała się z niego. Zastąpiło ją właśnie zrezygnowanie. Opętaniec cały nagle oklapł. Jego twarz także skryła się w ponurym cieniu własnych przemyśleń. Nerwowe ruchy wraz z zajęciem miejsca na zydlu też praktycznie odeszły. Było to niejako zaakceptowanie faktu, że zdany jest na Lydie. Szok w jakiś niewytłumaczalny sposób go uspokoił. A może to wina tego, że wyparowały ostatnie resztki jego nadziei i pewności siebie. Nie miał już siły się z kocicą spierać. Nie miał nawet siły, by spojrzeć jej ponownie w twarz. Przez ten cały czas wzrok kierował na jakiś wyjątkowo interesujący fragment podłogi. I czekał w milczeniu na odpowiedz. Na pytanie nurtujące go, odkąd odkrył rosnące mu z pleców skrzydła. Co teraz? Jak ma pozbyć się tych skrzydeł? Albo jak z nimi żyć? Czy w ogóle możliwe jeszcze było, by kontynuował dawne życie? On nie potrafił odpowiedzieć. Lecz Lydia tak, co okropnie mu nie pasowało. Jednak chociaż jej nie ufał i uważał za jakiś wybryk natury, który nigdy nie powinien zaistnieć, to pogodził się z tym. Pokazywało to jego zrezygnowanie. Ponura akceptacja sytuacji, w jakiej właśnie się znalazł. Kocica miała teraz przed sobą osobę gotową na wszystko. Wszystko, byle mogła odejść stąd ze spokojnym sercem.

Pokręcił tylko przecząco głową w odpowiedzi na pierwsze pytanie. Lekko, bardziej do siebie, niż Lydii. Wyglądało na to, że zatracał kontakt z rzeczywistością. Zamykał swoje myśli w przemęczonej głowie i powoli odcinał się od tego wszystkiego, co go otacza. Tak było mu łatwiej. Nie zamartwiać się, nie lękać. Nie próbować zrozumieć, tylko zwyczajnie wyprzeć i udawać, że świat wokoło nie istnieje. Zignorował również jej uwagę na temat krzesła. Tak naprawdę Frankowi było wszystko jedno, w jakiej pozycji siedzi. Obrócenie mebla i usadzenie na nim wygodnie nie pasowało mu w tej sytuacji. Zwyczajnie... Nie chciał udawać, że nie jest spięty, chociaż cholernie był. Naturalniej czuł się na krańcu siedziska, zgarbiony i niepewny tego, co mu zafunduje Kraina Luster. A w zasadzie Szkarłatna Otchłań. Nie rozróżniał tych dwóch miejsc. O otchłani nawet nie wiedział i nadal nie do końca wie, że znalazł się nie w tym świecie, co trzeba. Tymczasem w jego głowie kłębiły się niezliczone myśli. Mniej lub bardziej racjonalne. Jednak na zewnątrz praktycznie w ogóle nie ujawniał tego całego bajzlu. Zachowywał się trochę, jakby był nieprzytomny. Nie reagował na słowa kotki, poza tym lekkim pokręceniem głowy. Dopiero jej dalsze słowa go nieco ocuciły.
- Eksperymentalne... leczenie... hm... - wymamrotał do siebie pod nosem i zmarszczył czoło - Darmowe? Nie wiem... nie nie nie nie nie nie nie. Nie chcę leczenia od was...
Dalej kontynuował to mamrotanie do siebie. Lydia mogła go usłyszeć, a jednak rzeczywiście nie kierował tych słów do niej. Opętaniec dalej zachowywał się, jakby był w jakimś transie. Nie patrzył na nią, gapił się tylko na podłogę. Nie odpowiadał jej, a jedynie mamrotał do siebie. Trawił w głowie to, co przed chwilą usłyszał. To o eksperymentalnym leczeniu widocznie go zbiło z pantałyku. W znużonym umyśle skupił się na słowie "leczenie". No i skojarzył wtedy, ile powinno kosztować leczenie, które ma usunąć wirusa takiego, jak on ma. I w zasadzie nadal nie wyglądał, jakby uświadomił sobie swoją pomyłkę. Raczej była ona dla niego nieistotna, gdy miał nastawienie "nie ufać niczemu". Ani zaklęciu... zaklęciu? Ani tutejszemu leczeniu. Nagle Frank uświadomił sobie, jak naiwny był, sądząc, że tak po prostu tu wejdzie, dostanie lekarstwo i wyjdzie. Ale te wszystkie fakty do niego docierały opóźnione. Długo zajęło mu, nim ponownie się odezwał. I nieoczekiwanie się ocknął. Spojrzał ze zmarszczonymi brwami po otaczającemu go budynku. I nigdzie nie zobaczył Krainy Luster. No cholera... Przecież portal miał go tu zabrać.
- Gdzie my jesteśmy? To nie jest Kraina Luster.
Spytał się, wreszcie bezpośrednio Lydii i dalej oglądał podejrzliwie otaczający go świat. Spojrzenie miał takie, jakby właśnie go oszukano. Jakby powoli orientował się, że nie jest tam, gdzie mu powiedzieli, że jest. Chociaż w zasadzie nikt mu tego nie powiedział. Uroił sobie, że bezpośrednio za portalem będzie ta dziwaczna kraina. Nie wyglądało jednak na to, by zamierzał porzucić przekonanie, jakoby to oni go okłamali.

Spojrzał na nią, jak na jakąś idiotkę. A raczej z niedowierzaniem, że jeszcze zawraca mu głowę. Nie mógł wprost uwierzyć, że wpierw krzyczał, a potem kulił się na krześle tylko dla "tego". Dla informacji, że trochę (a nawet bardzo) pomylił drogi. Idioci. Idiota zaprojektował te portale i idiotką była Lydia, która go tu zagadywała. Idiotą był stwór, który go tu przytargał w nocy i zaraził. A największym idiotą był on sam, że jeszcze nie skorygował własnego błędu. Wzrok perfekcyjnie pokazywał, że to wszystko staje się dla niego jakimś wyjątkowo nieśmiesznym, wręcz żałosnym żartem. Oczy nadal miał poważnie przekrwione, a jednak informacja o celu podróży natychmiast go rozbudziła.
- To nie można było tak od razu? Po co ja tracę tutaj czas z jakąś nieregularnie porośniętą koto-małpą?!
Zabrzmiało to, jak obelga i miało tak zabrzmieć. Skończyła mu się cierpliwość. Dość miał już tej przeklętej otchłani i jej dziwacznych stróżów pomieszanych ze zwierzętami. Teraz na nowo zaczął się irytować. Na nowo buntował się temu, że zdany był na kocicę. I zamierzał jej jak najdotkliwiej przekazać irytację faktem, że stracił tu kupę czasu, gdy czeka go jeszcze tyle poszukiwań. Wściekał się na samego siebie. Jaki on był głupi... Dlaczego w zasadzie wykłócał się ze strażniczką, zamiast pójść tam, gdzie od początku zamierzał? I tak miał szczęście, że w porę sobie o tym przypomniał. Byłby tu pięć minut dłużej, to z pewnością zasnąłby na siedząco. A jak już przy siedzeniu, i w tej kwestii coś postanowił zmienić. Gwałtownie zerwał się z krzesła, wywalając je przy okazji za siebie. Na dźwięk drewna uderzającego o podłogę skrzywił się mimowolnie. Haaałas... Którego on sam nie wydaje. Rzucił jeszcze tylko Lydii wściekłe spojrzenie, jakby specjalnie go tu trzymała. Zaczął iść w stronę wskazanej tafli, która miała go przenieść do Krainy Luster. Szybkim krokiem, nie odwracając już więcej za siebie. Widać uznał, że jego sprawy tutaj są skończone.
- Nie pójdę na żadne wasze cholerne leczenie. W życiu nie zaufałbym lekarzom stąd. I nie zamierzam studiować jakichś zaklęć, świry jedne! Do niewidzenia włochata strażniczko! Oby ci ta ruda szczota odpadła!
Krzyknął jeszcze tylko na odchodne. Wyraźnie zirytowanym głosem, w którym nawet pogardę dało się usłyszeć. Takie ostatnie słowa do świata, który zamierzał zostawić za sobą. Nawet przez myśl mu nie przeszło, że to Lydia jest zwinniejsza z ich dwójki. Z pewnością mogła go zatrzymać. No i pewnie nie spodobały się jej epitety, jakimi ją obdarzył na koniec. Ale czy to miało znaczenie? Byle do Krainy Luster. Byle do miejsca, gdzie pozbędzie się tych popapranych skrzydeł. Wyczerpany umysł obierał bardzo łatwe cele. I najwyraźniej nie zakładał możliwości, że ktoś mu jego plany pokrzyżuje.