Aristos

★ Umbrakineza  — tworzenie cienia lub mroku, (działa 3 posty, potem 4 posty przerwy)
★ Regeneracja — drobne uszkodzenia ciała postaci regenerują się w ciągu 1-2 postów, a następnie konieczne są 3 posty przerwy. W przypadku większych ran, regeneracja wymaga 3 postów, po czym 4 posty przerwy. Nie można regenerować odciętych kończyn oraz obrażeń, które w przypadku innych postaci byłyby śmiertelne.
★ Czytanie w myślach —  (działa 2 posty, potem 3 posty przerwy)
Rasowa
★ Blokada mentalna  — moc która nie pozwala na wpływanie na ich umysł za pomocą magii.

★ Walka — od najmłodszych lat wychowywany był na wojownika przez dziadka. Uczył się wlaczyć, jak zadać cios gołymi rękoma i powalić przeciwnika. Styl pojedynkowania nigdy nie miał znaczenia, ważne było jak szybko jest w stanie zareagować, wyprowadzić cios, a także obezwładnić lub zabić przeciwnika jeśli trzeba.
★ Walka bronią białą (sztylety) — również broń biała każdego rodzaju nie była mu obca, wiedział jak ją trzymać, jak ostrzyć i jak zadać cios. Jednak to szczególnie sztylety stały się jego orężem przewodnim. To z nimi czuje się najlepiej.
★ Szybkość — ciężko go złapać, sięgnąć bronią czy pięścią, jego reakcja jest błyskawiczna. Lepiej uniknąć ciosu niż dać się trafić, lepiej zaatakować pierwszym niż ostatnim.

Patrząc na niego, nasuwa się to jedno słowo, czy to nie jest przypadkiem kolejny dzieciak Mefisto Welesa? To, co najbardziej przyciąga każdy wzrok, nawet jeśli to świat dziwów po drugiej stronie lustra to czerwone krótkie włosy, które odziedziczył po ojcu, wywodzącego się z Upiornej Arystokracji. Odcień jego źrenic jest zabarwiony również tą samą barwą tak samo charakterystyczny dla Cieni, jak i Upiornych Arystokratów, prawda? Chociaż w krainie dziwów nic nie powinno zaskakiwać, to jednak Aristos przyciąga wzrok. Szczególnie twarz chłopaka powoduje, że inni na dłuższą chwile zatrzymują tu spojrzenie. Na tych cienkich, estetycznych brwiach, które często układają się w zawadiackiej prowokacji niż głębokim zamyśleniu; nawet sen przynosi im niespokojny taniec subtelnego drżenia. Nos z lekkim charakterystycznym ostrym zakończeniem, tak podobny do rodziny od strony matki Szklanych Ludzi, niż Upiornej Arystokracji od ojca.
Łatwo na tych delikatnie, bladych ustach zaobserwować uśmiech; często odsłaniają białe proste zęby, układając się w minę mówiącą: "teraz się zabawimy" lub "zaraz zbierzesz wpierdol". Szczególną uwagę przyciągają uszy przebite srebrnymi kolczykami i wisiorki na piersi; to nieśmiertelniki i krzyżyk, ten drugi pamiątka po matce, która została zamordowana z rąk własnego ojca na oczach syna.... To po Mefisto odziedziczył na karku, tuż pod linią włosów rodowe znamię; przekazywane z pokolenia na pokolenie przez męskiego potomka Weles.
Zawsze był wysokim i dobrze zbudowanym mężczyzną. Dziadek hartował wnuka od samego początku, dlatego nauczył się bić i dbać o kondycje ciała, aby zniosło nawet najgorsze warunki zewnętrzne.
Jego garderoba jest całkowicie zróżnicowana. Od eleganckich koszul na zabawę po skrojone na miarę stroje. Najlepiej jednak czuje się w swoim odzieniu na arenie, gdzie prawe ramie osłonięte jest przez wzmocniony czarny naramiennik z dobrego metalu, ciemnym płaszczu z czerwonymi ozdobami, rękawicach bez palców na rękach, spodniach spiętych wytrzymałym pasem, a także ciemnych butach przed kolana, które zostawiają za sobą spustoszenie. Wtedy czuje się sobą.

Zawsze wszystko tłumił. Jego emocje i uczucia miały swoją celę więzienną z napisem "Nie wchodzić, nie można". Wiedział, że jeśli przekroczy ten próg stanie się coś bardzo niedobrego. Musiał się dostosować, ale to nie trwało długo, dlatego, kiedy tylko drzwi zostały niemal wyrwane z nawiasów i roztrzaskane na małe kawałeczki pojawił się gniew, porywczość, a także chaos. Grzeczny chłopiec poszedł w zapomnienie. Słabości nigdy nie było. Tak żył wiecznie niespokojny. Szukający sposobu na ujście emocji, które znajdował na arenie walk. Walczył głównie dlatego i po to, żeby mieć co do gęby włożyć. Tego w końcu chciał dziadek, aby był wojownikiem.
Postanowił, że nigdy nie będzie się bać. Dlatego strach poszedł w zapomnienie. Nie miał już nikogo ani nic, na czym by mu zależało. Zawsze pełen rezerwy do istot i otaczającego go świata, jednocześnie skory do bitki, ale nie zabawy. Wolał spędzać czas samotnie. Bo jedynie co mu zostawała to zemsta. Nigdy nie umiał rozmawiać o emocjach, one były zbędne, stanowiły o słabości, zwłaszcza płacz. Nie mógł sobie na to pozwolić. Zdeterminowany, wytrwały i zamknięty w sobie. Nieufny, ale za to z wielkim szacunkiem do kobiet. Po tym, jak widział, jak jego matka została potraktowana, nie mogłoby, by być inaczej. Nie zmieni się w potwora. Odnajduje się w towarzystwie, ale nie szuka go na siłę. Zawsze wyznacza sobie cel, do którego dąży i nie pozwala sobie spuścić celu z oczu. Nigdy nie był łatwy w obyciu. Czasami nerwy go ponoszą, czasami zgrywa aroganckiego dupka, ale to w gruncie rzeczy dobry chłopak.

Zawsze otacza go ciemność, głęboka, mroczna i niepokojąca. Nawet delikatna jasna czerwień rankiem, nie przebije się przez gęsty bluszcz spowijający okna jego sypialni, ani też wieczór nie skazi szkarłatnym blaskiem. Jest tu tak cicho, a otwierane gwałtownie drzwi świadczą o tym, że dziadek wrócił do domu — Szklany Człowiek. Ta chwila przez Aristosa jest wyczekiwana z lękiem, serce bije gwałtownym rytmem. Słychać, jak ciężkie kroki Czarnego Witraża schodzą po stopniach, w rytmie tylko słyszanym dla chłopaka siedzącego na dole.
- Możesz wyjść na górę, znasz zasady. - Jego wzrok pada na wnuka, tylko na krótką chwilę, aby następnie zniknąć ponownie za drzwiami tym razem uchylonymi.
Tak zna zasady. Ostrożnie, chociaż z niecierpliwością wychodzi z pokoju, gdzie powinna być piwnica na bogaty alkoholowy asortyment, chociażby wina, a nie cela dla chłopca.
Jego życie zawsze tak wygląda. Czeka na pozwolenie, aby na chwile wyjść na powierzchnie. Ten dom jest jedynym światem, który zna. Może tu odpocząć od ciemności, chociaż to światło rezydencji wydaje się koszmarem; przepełnione jest nauką walki, hartowania ciała i ćwiczeń ponad normy chłopca. Nie spędza czasu na zabawie. Liczy się szybkość, a także jak operujesz bronią. Nie zna niczego innego tylko pięści, krew w ustach i uderzenia, zostawiające siniaki.


Tacy dostojni, niedostępni, tajemniczy — Szklani Ludzie. Jego matka też taka jest, może dlatego porywa serce Mefisto, a może to on kradnie jej niewinność, nadzieje i przyszłość na lepsze życie. Codziennie pisze listy, pełne uczuć, namiętności i wyznań, ale odpowiedzi nie nadchodzą. Dlatego swój sekret zabiera ze sobą, aż do grobu. Nie wie, jednak kto za tym stoi. Czuje pustkę i smutek, poddając się koszmarowi odrzuconej miłości. Rodzi syna, który od początku wie, że życie nie jest łatwe. Kiedy nie bierzesz spraw w swoje ręce, zostaje odebrane ci wszystko, co kochasz. Zawsze czuje bezsilność, która rani głębiej niż szklane pięści dziadka, twarz matki. Młody Upiorny żyje w przekonaniu, że został porzucony przez ojca. Gorsze jednak jest to, że tato powinien tu być i temu wszystkiemu powiedzieć stop. Ochronić matkę, której on ochronić nie może. Słabość to słowo w wierci się w jego myśli, tworząc serie eksplozji złości i nienawiści, których ma w sobie, aż nadto. Dziadka to zadowala, uwielbia patrzeć na młodego chłopca, pełnego wściekłości, palącej trzewi. Chce zrobić z Aristosa silnego wojownika.
- Całe życie chcesz być słaby? Nie uratujesz jej? - Te ostatnie słowa padają, gdy widzi, jak katuje matkę, jej własny ojciec, a jego dziadek. Jako dzieciak nie rozumie tego. Fala bezradności przenika przez ciało, złość bierze go w swe posiadanie, a łzy sączą swój gorzki taniec po rumianych policzkach. Potem jest tylko pustka, kiedy krzyczy "matko", a ona tego już nigdy nie ma usłyszeć.
Niesprawiedliwy, taki jest świat w oczach młodego Upiornego Arystokraty, chowanego w Rubinowym Porcie wśród Szklanych Ludzi. Kocha ich, a zarazem nienawidzi.


Nienawiść pali, niekończącym się ogniem zniszczenia. Jest motywacją, która prowadzi go w stronę poszukiwań, kiedy bezradnie szpera po rzeczach matki — znajduje listy. Jej oprawca dawno znikł. Nie ma go nigdzie, chociaż młody Upiorny składa przed sobą przysięgę o zemście, całując napierśniki, które dostał za dobrą walkę — niejedną. Odkrywa sekret, zapomniany o ojcu, który żyje. Wściekłość powoduje, że nic go nie zatrzymuje, aby dowiedzieć się, gdzie mieszka niejaki Mefisto Weles. Kolejna rozpacz w oczach dziecka, kolejne nazwisko na liście młodego chłopaka, który chce wymierzyć sprawiedliwość.