Vex

◈ Wędrówka przez Krainę Snów [Rasowa]

---

◈ Regeneracja [Rangowa]

---

◈ Niematerialność

---

◈ Geokineza

---

◈ Krwawy Odwet [Bractwo]

Dziewczyna zdecydowanie wyróżnia się na tle innych, tych bardziej przeciętnych przedstawicielek swej rasy i to u samych podstaw. Choć wzrost wynoszący sto siedemdziesiąt cztery centymetry nie jest jeszcze niczym niezwykłym, tak lata ciężkich treningów zaowocowały wyraźnie zarysowanymi mięśniami, stanowiącymi wręcz niecodzienne połączenie z ciałem młodej „szlachcianki”. Sylwetka gladiatora i liczne blizny, będące świadectwem stoczonych walk, nie stanowią jedynej cechy, jaka przykuwa uwagę ciekawskiego oka, a jest wręcz wstępem i zachętą do zwrócenia uwagi na szczegóły, będące wynikiem „daru” otrzymanego w wyniku przeprowadzonego rytuału. Dziewczę to bowiem, pomimo bycia Cieniem, posiada aparycję Upiornego Arystokraty z naprawdę odległych stron. Pierwszym elementem, utrudniającym prawidłowe określenie rasy, jest skóra. Zamiast typowej, mieszczącej się w ludzkich granicach barwy, posiada ona odcień burgundu, co skutecznie wyróżnia ją nie tylko na tle innych Cieni, ale nawet i niektórych Lustrzan. Z tą niecodzienną cerą kontrastują długie, śnieżnobiałe włosy, które z racji na zamiłowanie dziewczyny do eksperymentowania z fryzurami, rzadko pozostają całkowicie rozpuszczone. Niestety, uwagę od starannie przygotowanej stylizacji, odwrócić mogą dość pokaźne rogi. Te długie, proste i co istotne – ostre dodatki, wyrastające prosto znad czoła, idealnie wpasowują się swą barwą w odcień skóry. Twarz dziewczyny kontrastuje z całokształtem swymi delikatnymi rysami. Jedynie przebiegająca po całej długości blizna, podkreśla wojowniczą naturę tej istoty. Oczy, charakteryzujące się złotawą barwą, potrafią przybrać odcień żółci, a nawet jasnego brązu, w zależności od oświetlenia. Nie jest to jednak aż tak nietypowa cecha u Cienia. Bardziej zaskakującym elementem zdecydowanie są spiczaste uszy, które do złudzenia przypominają te, którymi cechują się elfy z ludzkiej popkultury. Nie można też zapomnieć o uzębieniu dziewczyny, gdyż pomimo tego, że jej dieta pozostała niezmienna, poszczycić się może dość ostrymi kłami, typowymi dla drapieżników.

Przyzwyczajana do widoku śmierci, przestała odczuwać strach w obliczu nadchodzących bitew. Każde starcie stało się dla niej swoistą okazją do przekroczenia własnych granic i wzmacniania swojej pozycji w kulcie. Postrzega pojedynki jako niezwykle skuteczny sposób samodoskonalenia. Stara się wynieść z nich jak najwięcej, nie rzadko próbując nauczyć się sztuczek od swoich wrogów. Z tego też względu preferuje potyczki z bardziej doświadczonymi przeciwnikami, jednak nie ogranicza się jedynie do nich, szczególnie gdy w grę wchodzi zapłata. Mimo posiadania takiego nastawienia, nie podchodzi do bitew lekkomyślnie. Nie czuje oporu przed odwrotem, kiedy sytuacja zaczyna ją przerastać. Ma bowiem dość proste założenie – walka kończy się w momencie, gdy jedna ze stron polegnie. Zamiłowanie kobiety do rywalizacji, również nie przybrało swej skrajnej formy, choć wciąż nie jest ono w pełni zdrowe. Widać to szczególnie w jej nastawieniu do reszty rodzeństwa. Silne pragnienie wybicia się na tle innych potomków Val'rakha, nie pozwala Cieniowi patrzeć na nich inaczej, niż na potencjalną konkurencję, o wielu wyjątkowych talentach. Prawdą jest, że nie ma oporów przed wsparciem krewniaków w ich własnych działaniach, oczywiście o ile nie szkodzą one sprawie ich ojca, jednak pod tym płaszczykiem dobroci, kryje się nieco mroczniejszy przekaz – ciche udowodnienie innym, że jest im potrzebna. Niemniej jednak, ta cecha skutecznie motywuje Vex do samorozwoju i stawiania sobie coraz to wyższych poprzeczek. Nauczyła się także wyciągać wnioski płynące z porażek, choć wciąż stara się unikać wszelkiego rodzaju potknięć, zwłaszcza w sprawach dotyczących Kultu i samego Val'rakha. Pomimo posiadania cech, które wręcz pasują do typowo awanturniczego życia, zdecydowanie nie należy do osób wdających się w niepotrzebne konflikty. Dostrzega bowiem korzyści płynące z wszelkich koneksji, ponadto – ceni słowa równie mocno, jak samą wojaczkę, doskonale zdając sobie sprawę z tego, że wroga można zniszczyć na wiele sposobów. Ponadto sama posiada zamiłowanie do wszelkich dyskusji i starć światopoglądowych, nie bojąc się przy tym przyznać racji drugiej ze stron. Nie wychodzi ona bowiem z założenia, że prawdziwy obraz sytuacji można poznać jedynie wtedy, gdy przygląda się mu z wielu perspektyw. W oczach innych może uchodzić za bezwzględną jednostkę, nie przejawiając śladów jakiegokolwiek uczucia względem swych ofiar i nie brzydzi się stosować niehonorowych zagrań, aby wyjść ze starcia cało. Zadania wykonuje zatem bez słów sprzeciwu, niezależnie od tego, jak brutalne by ono nie było. Uczona tego, jak skutecznie odbierać życia od małego, nie potrafi spojrzeć na najmłodszych przedstawicieli społeczeństwa, jak na istoty słabe czy niewinne. Jest niezwykle lojalna wobec swoich pracodawców, niezależnie od tego, jakie korzyści oferuje jej ich oponent. Przekłada bowiem swoją dobrą reputację nad dobra doczesne. Choć na pierwszy rzut oka może wydawać się zdystansowaną personą, ceni sobie obecność innych. Lubi poznawać nowe osoby, ich kultury i wierzenia, stąd też jej zamiłowanie do podróżowania po światach.

Śmierć nie jest czymś tak powszechnym w Krainie Luster, jak w świecie istot o znacznie krótszym czasie egzystencji. A przynajmniej taka, która nie byłaby wynikiem nieszczęśliwego wypadku czy aktu okrucieństwa ze strony bliźniego. To właśnie konflikty lubiły przypominać mieszkańcom tychże krain, o kruchości wszelkiego istnienia. Nawet jej lud nie był nieśmiertelny, choć przez wieki próbował znaleźć sposób na oszukanie samej Śmierci. I choć w swych poszukiwaniach poczynił naprawdę olbrzymi postęp, ostatecznie zaczął oddawać cześć tej bezwzględnej, acz nad wyraz sprawiedliwej sile. Sile, która jak na ironię, dała początek jej istnieniu. Choć może w całej tej sprzeczności, kryło się znacznie więcej sensu. Nigdy wcześniej nie zadała sobie bowiem dość prostego pytania: co, jeśli sama Śmierć była jedynie drugim obliczem Życia. Może powinna poruszyć ten temat, kiedy ponownie stanie przed obliczem swego boskiego rodzica.
– Arrane, ve ashta dae mera uvere faedre – powiedziała na głos, choć w języku niesłyszanym przez mieszkańców tutejszych krain.
Wiedziała, że te słowa pozostaną bez odpowiedzi, nie była jeszcze w transie, choć chciała wierzyć, że jest inaczej. Rozciągający się przed jej oczyma obraz, idealnie odzwierciedlał to, jak mogłoby wyglądać jedno z posiadanych przez nią sennych marzeń. A przynajmniej do takiego wniosku doszła, gdyż nigdy nie było jej dane doświadczyć podobnego stanu.
Przysiadłszy na dachu niezajętej przez nikogo kamieniczki, z nieadekwatnym do sytuacji spokojem, obserwowała przebieg bitwy toczonej po północnej stronie Mostu Korzennego. To, co dla wielu mieszkańców Miasta Lalek było istnym koszmarem, dla Cienia stanowiło nie lada okazję, którą musiała wykorzystać. Wszak ów sytuacja prezentowała się niebywale korzystnie, zarówno dla niej samej, jak i pozostałych wyznawców. To miasto potrzebowało takich jak oni, potrzebowało mieczy gotowych bez strachu stanąć do walki w obronie cudzych przekonań, wojowników narażających swe życia dla kilku sakiewek złota, a może nawet i czegoś więcej, jeśli tylko wybrane stronnictwo nie czułoby moralnego oporu przed dokonaniem takiej transakcji.
Rzadko kiedy, w obliczu tak krwawych starć, spotyka się istoty posiadające jakikolwiek szacunek do ciał swych poległych wrogów. Zazwyczaj kłębiąca się w nich niechęć do drugiej ze stron, skutecznie przyćmiewa jakiekolwiek odruchy współczucia. Współczucia nie tyle skierowanego w same ofiary bitwy, co w ich najbliższych, osoby wciąż oczekujące powrotu tych, którzy tragicznie odeszli już z tego świata. Nie inaczej wyglądało to po stronie Marionetek, które sprawnie przenosiły zwłoki członków Zory. A przynajmniej z perspektywy właścicielki, przypatrujących się im oczu.
Nigdy nie przypuszczała, że kiedykolwiek będzie jej dane ujrzeć pole bitwy z perspektywy zwykłego obserwatora. Zawsze to do niej należał przywilej odbierania cudzych żyć, pod czujnym wzrokiem wprawnego dowódcy. Nie miała okazji prowadzić oddziałów do walki, nie przynależała także do reprezentatywnej części swego ugrupowania, które niejednokrotnie przyczyniało się do zaognienia już i tak nieciekawych relacji pomiędzy stronnictwami. Należała za to do osób mocno związanych ze śmiercią, niezależnie od przyjętej przez nią formy. Nie przerażał ją zatem widok kolejnej, pozbawianej życia osoby czy niszczonej Marionetki. Choć z perspektywy istoty magicznej przeżyła niewiele, w swej jakże krótkiej egzystencji, przeżyła już naprawdę wiele i mało co potrafiło ją teraz zaskoczyć. Szczególnie po tej stronie lustra.
Powstała, kiedy jeden z odbitych, magicznych pocisków, zmienił trajektorię prosto na budynek, na którym obecnie przesiadywała. Nim zdołał dosięgnąć celu, zamaskowanej postaci już na nim nie. Udała się ona prosto do krainy, z której pochodziła. Towarzyszyła jej za to narastająca ekscytacja. Przybyła na ów kontynent w naprawdę interesujących czasach. Nie obawiała się także przyszłości na nowych ziemiach. Od zawsze bowiem towarzyszyła jej śmierć.

◈ Jej wygląd uległ zmianie w wyniku rytuału
◈ Ma zamiłowanie do poezji i muzyki
◈ Chciała nauczyć się grać na skrzypcach
◈ Lubi dyskusje poruszające filozoficzne tematy
◈ Mówi w trzech językach
◈ Będąc w formie "Diabła", nie może posługiwać się imieniem Nityashree
◈ Pierwszą osobą, która użyła określenia "Diabły z Równin" był pewien Lunatyk
◈ Imię Isireth oznacza "Czcząca Śmierć"
◈ Chce uzyskać dostęp do Kuźni Dusz