Upiorny Rejs z Erd'nethem - Złotko

Ponownie odnajdujesz drogę na pokład, lecz jego sceneria ulega istotnej zmianie. Możesz odnieść nieodparte wrażenie, iż właśnie przechadzasz się cmentarną alejką, a to za sprawą zmurszałych nagrobków, które zdawały się wyrastać wprost z drewnianej podłogi. Gdybyś przyjrzał się mogiłom uważniej, szybko zauważysz, że część z nich jest niecodziennie drobna i posiada dość zaskakujące epitafia. W chwili przeciskania się pomiędzy dwoma pokaźnymi pomnikami podłoże nagle drży, zaś spomiędzy desek błyska ostre, zielonkawe światło. Przez długi moment świat wokół Ciebie podejrzanie milknie – po to, aby ciszę zmąciły dźwięki postukiwań i skrobania o drewno. Jedna z desek tuż pod Twoją nogą zaczyna pękać, a w ślad za nią idzie wiele innych. Przestrzeń wypełnia się głośnymi trzaskami łamanego drewna.

Cofając się w pośpiechu czujesz, że na coś wpadłeś. Pierwszą rozsądną myślą jest zderzenie z jednym z pomników. Gdy się odwracasz, stoi przed Tobą szkielet odziany w strzępy munduru, który – choć spłowiały i nadszarpnięty przez ząb czasu – nadal dodaje szyku właścicielowi. Dawny żołnierz unosi swe kościane dłonie w przepraszającym geście, po czym Wasze przypadkowe zderzenie uznaje za fantastyczną okazję do nawiązania nowej znajomości. Jego dolna szczęka, w której połyskują dwa złote zęby, zaciekle to otwiera się, to zamyka – kościany jegomość chyba pragnie wydobyć z siebie pokaźny monolog. Niestety poza charakterystycznymi kłapnięciami zębów nie bardzo jesteś w stanie rozszyfrować co takiego chce Ci przekazać nowy znajomy. W czasie tych starań czujesz jak coś ociera się o Twoje nogi. Kiedy spoglądasz w dół, widzisz dość drobny szkielet, który niewątpliwie należał kiedyś do kota. Jego kostki przy Twojej kostce delikatnie wibrują, co może być pośmiertną wersją mruczenia.

Po otrząśnięciu się z pierwszej fali szoku możesz rozejrzeć się po pokładzie i ujrzeć, że dosłownie zaroiło się na nim od żywych trupów, z których pozostały jedynie kości. Widok jest i makabryczny, i groteskowy. Po nagrobkach z zadowoleniem skaczą kocie szkielety, inne niedaleko wdały się między sobą w jakiś spór. Jeśli zaś chodzi o mieszkańców większych mogił, ci urzędują niczym grupa znajomych, która po latach spotyka się na wspólnym zjeździe. Umarli prowadzą wyjątkowo ożywione dyskusje, podczas których często pojawia się śmiech, co można wnioskować po charakterystycznym klekotaniu kości. Część z nich postanawia oddać się tanecznym swawolom. Poznany wcześniej nieboszczyk i Ciebie ciągnie za ramię w stronę tego, co aktualnie można nazwać parkietem. Odmowa może i jest akceptowalna, ale czy w dobrym smaku?

Jedno mrugnięcie oczu przenosi Cię na najbardziej wytworną salę balową, jaką miałeś okazję widzieć. Otaczają Cię dystyngowane postaci w różnych maskach i przebraniach godnych najbardziej wystawnego przyjęcia karnawałowego. Coś jednak w całym tym otoczeniu i gościach sprawia, że zimny dreszcz przebiega Ci po karku, niczym skapująca z sufitu stara i chłodna już krew.

Wśród gości widzisz wysokiego i chudego mężczyznę ubranego w długi skórzany płaszcz; na twarzy ma dziwne symetryczne blizny układające się w kratkę, a z miejsc, w których się przecinają wystają długie i ostre igły. Inna postać ma skudlone, czarne włosy opadające na twarz i ubrana jest jedynie w długą, poszarpaną białą koszulę nocną. Przez chwilę też wydaje się, że widzisz jak mężczyzna w czerwonym płaszczu i dziwnej białej peruce wgryza się w szyję stojącej obok panny. Po chwili jednak przecierasz oczy i śladu po mężczyźnie nie widać.
Czujesz, że w atmosferze jest coś niepokojącego i pomiędzy bogato ubranymi gośćmi przemierzają postaci, które wydają się być wyrwane z czyjegoś koszmaru. Co mogą planować?

Twoim oczom ukazuje się karykaturalnie wielka gilotyna. Motłoch wkoło robi ogłuszające zamieszanie: jedno zbiorowisko krzyczy coś o sprawiedliwości dla wszystkich, inne o wolności słowa i wyboru. Jeszcze inni wołają w dziwnym i przerażającym języku, który wydaje się być fizycznie niemożliwy do wypowiedzenia przy wykorzystaniu normalnych organów głosowych.
Gdy odnajdujesz spojrzenie istoty wyznaczonej do ścięcia okazuje się, że przypięty w dybach jesteś Ty. Ręce i kark unieruchomione w drewnianych okowach, a przy nogach dwie żeliwne kule, które wydają się złowieszczo śmiać z Twojego losu.

Szukając ratunku w oczach kogokolwiek: zebranych, kata, sędziego, wszędzie widzisz własne oczy i za każdym razem po nawiązaniu kontaktu wzrokowego – zamieniasz się z tą osobą miejscami. Jesteś katem, ofiarą, przestępcą, sędzią i gawiedzią żądającą jakiejkolwiek sprawiedliwości. Czujesz też, że nieważne w jakim ciele jesteś – jeśli gilotyna zetnie skazanemu głowę, będzie to Twoja głowa.

Jedyne oczy, których spojrzenie nie powoduje zamiany miejsc są zaszyte złota nicią i należą do postaci w tłumie ludzi krzyczących przekleństwa w obcym i koszmarnym języku. Jedynym słowem, które możesz wyłapać jest Erd’neth…

Zaglądasz za róg, do drugiego pomieszczenia, a może schodzisz pod pokład? W tym właśnie momencie drzwi, których chwilę temu za Tobą nie było, zatrzaskują się. I na nic próby otwarcia. Im dalej idziesz, tym bardziej makabryczny widok się rozpościera. Białe, pochlapane na czerwono kafle na ścianach, zacieki i zawilgocona klepka. Gdzieś w tle kapie woda. Na obtłuczonych płytkach wypisano znaki – albo raczej nasmarowano szkarłatne maziaje – litery alfabetu w poziomie i cyfry w pionie. Nie masz zbyt wiele czasu, by rozejrzeć się po pomieszczeniu, bo z góry opada Ci pod nogi napompowany, czerwony balon. Napisano na nim “C6”.

Jeśli rozwiążesz zagadkę, otworzą się następne drzwi. Możesz z ulgą podejść, by spotkać miłego, uśmiechającego się pana w cyrkowym makijażu i rudej peruce. Uśmiechającego się bardzo, bardzo zębato. Chyba chce swój balonik z powrotem.

Twoje nozdrza drażni przez chwilę dziwnie słodki i mdły zapach, a kątem oka widzisz białego motyla, który przelatuje Ci obok ucha. Gdy tylko odwracasz się w ślad za nim, odnajdujesz się w miejscu, które do złudzenia przypomina to kojarzące Ci się z bezpieczeństwem, jeszcze z dawnych czasów dzieciństwa.

Przypomina to dobre określenie, ponieważ w pomieszczeniu umieszczono dziwny, łuskowaty, biały kokon przypominający taki, z którego wydobywają się motyle. Ten jest jednak dużo większy oraz emanuje nieprzyjemnie słodkim zapachem i złowrogą energią. Nawet bez dokładnej wiedzy na temat tego, jak działają podobne twory jesteś w stanie stwierdzić, że niedługo wykluje się coś, co sprawi, że całkowicie odmieni się Twoje spojrzenie na świat. Taka powtórka ze Skorupki.

Decyzja co zrobić, należy do Ciebie. Cokolwiek postanowisz, Twój umysł nie pozostanie taki sam.