Jabłkowa laguna

- Nie tak to zapamiętałam! - Wena była wyraźnie oburzona. Dopiero co zjawiła się tutaj po wyjątkowo męczącym zadaniu i zamiast znajomego, milutkiego i wypełnionego uroczymi muszelkami miejsca znalazła jakichś absurdalnie głupich ludzi, którzy mówili, że zmuszeni zostali do ucieczki, po tym jak wciągnięci do wody byli nękani pytaniami i nawet nie mieli problemu z oddychaniem! Nonsens! Po prostu chcieli ją! Ją! Wielką Wenę zniechęcić do pójścia i złapania kilku muszelek.
Wciąż jeszcze była w swoim różowym mundurze a jej włosy miały zielony kolor. W zasadzie nie zmieniała swojej postaci. Ta wydała jej się całkiem zabawna - no i mogła udawać militarną wersję czerwonego kapturka... znaczy różowego.
Sięgnęła ręką po czapkę i ściągnęła ją, wyrzucając gdzieś w dal, a następnie poprawiając włosy.
- To idę! - Odpowiedziała spoglądając jeszcze na zebranych wokół laguny ludzi z politowaniem i pomyślała, że są kretynami, a następnie ruszyła pewnym krokiem w stronę wody, nie spodziewając się niczego okropnego. Taka to ta Zjawa jest lekkomyślna!

Minęło kilka tygodni odkąd ostatnio, opuszczałam bliskie mi rejony. Niczego mi nie brakowało przez ten czas i w sumie nie było też po co. Do wczoraj. Gdy oddawałam zwierzęta ze zlecenia, usłyszałam rozmowę dwóch kobiet. Jedna z nich była niesamowicie roztrzęsiona, gdy mówiła o tym, jak porwano jej męża. Z fragmentów ich konwersacji dowiedziałam się, że podobno w lagunie żyje potwór, który wciąga pływających tam ludzi do wody i zadaje im pytania. Brzmi to trochę ... niedorzecznie, ale za to ciekawie! Zawsze lubiłam się uczyć czegoś nowego, a może akurat taka przygoda mi to zaoferuje. Ja, Python i wodny potwór. Zapowiada się niezwykła podróż.
Mijam właśnie kilkoro ludzi, którzy żyją tylko ostatnimi wydarzeniami. Patrzę w dół ostrożnie stąpając po piasku gdyż nie przyzwyczaiłam się jeszcze do niego w 100%. To w sumie pierwszy raz gdy tak długo po nim chodzę, dla wygody zdjęłam również swoje buty, bo ciągle wdzierające się ziarenka piasku były nie do zniesienia. Ubrałam się tak jak zwykle z jednym wyjątkiem. Zastąpiłam czarną bluzkę z długim rękawem, czarną bluzką na ramiączkach. Taaak jednak gorąc robi swoje. Normalnie "totalna" zmiana wizerunku. Oprócz tego podwinęłam zielone spodnie za kolana i związałam na szybko blond włosy w kok, a reszta jak zawsze. Czarne wojskowe buty przed kostkę znajdujące się w plecaku i bluza zawiązana na biodrach, w której umieścił się Python, w taki sposób, że widać tylko jego leniwie wystający łeb. Nagle do moich uszu docierają dwa słowa: „To idę!". Jednocześnie z wężem podnieśliśmy głowy do góry, jakby rozpoznając głos. Widząc dziewczynkę w znajomym różowym ubranku, przeszukiwałam w pamięci skąd ja ją kojarzę. Gdybym tylko przypomniała sobie jej imię, byłoby mi łatwiej. A może nigdy mi się nie przedstawiła? Nie wiem. Widzę jak rusza w tym samym kierunku co ja i zastanawiam się co zrobić skoro jeszcze nas nie zauważyła.
-Może powiększymy naszą małą wycieczkę o jeszcze jedną osobę, co Python? - szepczę jakby do siebie i ruszam w stronę zielonowłosej. Tylko jak zacząć rozmowę? Nie zawołam przecież: „Hej Ty!”, to by było niegrzeczne. Chociaż mówienie bezosobowo jest chyba równie nieuprzejme. No dobra, wyjdzie w praniu, przecież nie zjadłaby mnie za to, że nie wiem, jak się nazywa.
Idę przez ledwie kilkanaście sekund za znajomą dziewczynką i mam wielką nadzieję, że jeszcze się nie zorientowała. Mogłoby to wyglądać trochę podejrzanie. Takie kroczenie za kimś i nie odzywanie się może być przecież różnie odebrane. Fakt, że dochodzimy już prawie do wody tym bardziej przemawia za próbą rozmowy. Podbiegam do niej powoli tak, aby nie była zdziwiona moją obecnością i wołam, przy okazji niezręcznie machając ręką na powitanie.
-Ymm hej! Widzę, że tez idziesz w stronę laguny. Słyszałam, że jest tam naprawdę pięknie. - Może niezbyt bystrze, ale przywitania nigdy nie były moją najmocniejszą stroną. Nie chciałam też od razu wspominać o wodnym potworze. Pewnie i tak idziemy tam z jego powodu więc nie ma co o nim wspominać od razu.

- Ty parszywa wężolubna córko wszelkich nieszczęść okrutnie stąpająca na koźlęcych nogach mając w głowie najpośledzniejsze niegodziwości! Ty jadowita wiedźmo! Nieznośna matko podłości! I ej... znam Cię! - Dziewczynka odwróciła się w stronę Alex, która ją śledziła. Powinna ją pozwać o stalking! W końcu ona tu grzecznie stąpała w stronę wody, co by sobie podziwiać widoki i odpoczywać, a ona starała się bezszelestnie zakraść i uczynić coś niegodziwego - przestraszyć Zjawę!
Nie dała po sobie jednak poznać, że się wystraszyła, tylko jej oczy na chwilę otworzyły się nieco szerzej, a ręka powędrowała do kieszeni munduru. Powoli skierowała swoje spojrzenie w stronę Alex, złorzecząc w myślach, po czym uśmiechnęła się do niej ciepło.
- Tak, jest tam cudownie, więc możesz pójść ze mną. - Zaakcentowała ostatnie słowa, jakby dając do zrozumienia, że wciąż ma jeszcze za złe, że została ofiarą niegodziwego śledzenia.
I nic tutaj nie pomaga fakt, że Wena sama się prosiła o bycie śledzoną. Całkowicie zapomniała o tym, by być uważną i po prostu rozmyślała o rzeczach, które niedawno widziała. Wystarczyło być choć odrobinę bardziej ostrożną!
- Ale ponoć straszy pytaniami. Pf. Ci tam to nie polecają. Gdzie oni!? - Wena najpierw przypomniała sobie co słyszała, lecz gdy chciała wskazać grupkę dziwnych ludzi, których mijała wcześniej nie mogła ich nigdzie dostrzec, a nawet przechyliła się, stając na jednej nodze, by móc ich wskazać. Gdy stanęła stabilnie, obiema nogami na ziemi dodała jeszcze oburzone dwa słowa.

Chyba zorientowała się, że szłam przez jakiś czas za nią. Może zrozumiałam to przez lekko zaciśnięte zęby w momencie, gdy się odwracała albo chwilowy wzrok mówiący „Zabiję Cię i całą Twoją rodzinę we śnie". Czuję, że kiedyś potraktowała mnie podobnym spojrzeniem. Chyba muszę się jakoś wytłumaczyć.
-To świetnie i wybacz, jeżeli w jakiś sposób Cię rozzłościłam lub przestraszyłam. Naprawdę nie miałam tego w zamiarze. - Uśmiechnęłam się ciepło, jakby pokazując, że nie chcę zrobić nic złego i interesuje mnie tylko laguna.
Widzę jak dziewczynka przechyla się na jednej nodze i próbuje wskazać grupkę ludzi, co wygląda naprawdę uroczo.
-Miejsce straszy pytaniami? Myślałam, że żyje tam jakiś potwór, który wciąga ludzi pod wodę. - Odpowiedziałam trochę zdziwiona, ale po chwili zrozumiałam jak idiotycznie to brzmi. - A Ci ludzie pewnie już wsiedli dawno do łódki. Mieli już chyba dość atrakcji na dziś. - Próbowałam zmienić temat, jednocześnie kierując się w stronę laguny, która była jednym słowem przepiękna.
-Niesamowite... - Szłam jakby zaczarowana urodą tego miejsca do momentu, w którym lazurowa woda przykryła moje kostki. Z koka wyleciało mi parę kosmyków przez lekką bryzę. Stałam tam i podziwiałam całą scenerię, zastanawiając się przy okazji czy dziewczynka zaraz dołączy.

- Jeśli nie chcesz mnie rozzłościć to się do mnie nie skradaj jak nędzny kleszcz, który tylko czeka na listku, żeby napaść niewinnego człowieka - czyli że mnie. - Myśli Weny pozostawały jednak dobrze ukryte w jej małej, Sennozjawnej główce.
Dziewczynka uśmiechała się po prostu całkiem przyjaźnie, a przynajmniej tak to wyglądało, a może po prostu wbrew wszystkim przekleństwom jakie wypowiada wcale nie gardzi wszelkim stworzeniem? Może tylko nie do końca potrafi się pogodzić z tym, że świat nie jest przedstawieniem?
- Pytania nie są straszne. Nie wiem czego można się bać... - Powiedziała tylko próbując zmienić temat, oddalić od siebie myśl, że nie spostrzegła tego jak mijani wcześniej ludzie gdzieś zniknęli.
- Też idę. - Rzekła tylko gdy dziewczyna weszła do wody. W końcu miała zdobywać informacje, a to było coś ciekawego. Choć tak naprawdę Wena była trawiona przez ciekawość i chciała zaspokoić te małe diabełki, by ocalić siebie. Dlatego też wbiegła do wody nie przejmując się całkowicie, że ma na sobie ubranie - co to za problem przemienić się w ten sposób, by mieć nieco odpowiedniejsze ubranie na sobie?

Legenda:
- #FFCC99 - Dialogi
- #E61C66 - Myśli

Widząc że zielonowłosa dziewczynka wpadła wręcz do wody poszłam za jej śladem. Co złego mogłoby się stać? Nie licząc trującej wody, ogromnego potwora, wizji życia pod powierzchnią i innych rzeczy, które w tym samym momencie, w którym rzuciłam się w wodę, przyszły mi na myśl. O dziwo nic takiego się nie stało i zamiast tych śmiesznych i nieracjonalnych myśli zauważyłam w oddali jakieś dziwne kształty. Zajęło to kilka chwil bo najpierw zwróciłam uwagę na bąbel, który miałam na głowie, a który umożliwiał mi oddychanie. Jak Ci ludzie, którzy zostali porwani nie wspomnieli o tym!? Pod nogami rozciągają się schody jakby zrobione z piasku. Już prawie ruszyłam nimi w dół gdy nagle przypomniałam sobie o mojej towarzyszce. Obróciłam się w jej stronę i szybciej niż pomyślałam, o tym że może ta bańka nie przepuszcza głosu, zawołałam:
- Czy Ty też to widzisz? - Nie mogąc powstrzymać uśmiechu pokazałam palcem w stronę nabierających już kształtów ścian. -Jak myślisz, co to może być?- Mówiąc to ruszyłam już w dół schodami depcząc bosymi stopami muszelki. Popatrzyłam również na Pythona, który w pewnym momencie znalazł sobie miejsce na mojej szyi. Ciekawe czy jak odpłynie kawałek to też pojawi mu się bąbel z powietrzem powiększający i zmniejszający się wraz z nim. Może się jeszcze przekonamy.

-Co to za badziewie - Zadawała sobie w myślach pytanie Wena, która nie rozumiała czemu wokół jej głowy zamiast wody pojawiła się jakaś bańka. Czy to oznacza, że odkryli jakąś podwodną cywilizację przedwiecznych istot i teraz zanim wyrosną im skrzela będą żyli w bańce?
Zjawę przeraziła ta wizja. Po pierwsze dlatego, że skrzela były paskudne. Po drugie dlatego, że nie wyobrażała sobie święcącej kuli światła ze skrzelami. Jak światło może mieć skrzela? To niedorzeczne jest przecież!
To co Wena chciała sprawdzić w pierwszej kolejności to zachowanie bańki. Czy może dotknąć swojej twarzy? To niezwykle potrzebne gdyby chciała podrapać się po nosie, zasłonić ziewnięcie lub dotknąć podbródka podczas rozmyślania. Ponadto czy będzie mogła taką rękę z bańki wyciągnąć. To właśnie testowała Wena nie zwracając kompletnie uwagi na słowa, które od niej kierowała Alex.
Dały jej jednak coś do zrozumienia. Coś, co przeraziło biedną Aristide i sprawiło, że ta chciała się wycofać.
- Już rozumiem! - Zaczęła krzycząc głośno, by na pewno zostać usłyszaną - - to są te pytania! Jesteśmy tu ledwo kilka chwil, a już ich mamy mnóstwo. To jest przerażająco! - Czy jeżeli pójdą dalej natrafią na jeszcze więcej nierozwiązanych zagadek?
Jednak była dzielna! To znaczy nie była, ale bardzo chciała być i dlatego uznała, że wszystkim udowodni. Szepnęła pod nosem:
- Ja wam pokaże - I bezmyślnie złapała Alex za rękę ciągnąć ją w stronę najbliższego wejścia. Szła bo po prostu nie wpadła na to, że można tu pływać.

Ciągnięta przez dziewczynkę w stronę budowli rozglądałam się wokół siebie coraz patrząc wstecz na oddalający się obraz laguny. Chociaż zwracając uwagę na to co przedstawiało się przed nami nie było już sensu zerkać w tył. Ogromne drzwi były zachwycające chociaż budowniczy chyba nie przemyśleli tego zbyt dobrze bo teraz był problem z wdrapaniem się do nich. Nie aż tak duży zwracając uwagę na to, że nie należałam do osób mniejszych, a gdyby zielonowłosa miała jakiekolwiek problemy to mogłabym jej zawsze pomóc chwytając jej rękę już z podestu.
-Spójrz na te wszystkie zwierzątka! - Jedno jest pewne, jak wcześniej się nie zastanawiałam dlaczego nie widzimy żadnych żyjątek to teraz nie mogłabym na to narzekać. Może i głupio to wyglądało, ale okręcałam się wokół siebie by tylko spojrzeć na wszystkie z równym zainteresowaniem. Moje plany zmienił konik morski, którego postawa różniła się od wszystkich innych.
-Kolejny korytarz. - Czy zamiast potwora czyhającego na nasze życie pogubimy się w tym labiryncie? - Masz jakiś pomysł, w którą stro ... - Co tu się dzieje? Co to za głosy? Popatrzyłam się na zielonowłosą zastanawiając się czy ona też to słyszy, a zaraz po tym na tajemniczego konika morskiego. Może Python będzie w stanie się czegoś dowiedzieć jak podpłynie do niego? Czy może będziemy musiały wybrać drogę nie wiedząc do czego zmierzają te głosy?

Wena była prawdziwym poszukiwaczem przygód, który nie zrażał się wysokością! Dzielnie wdrapała się, gdy trzeba było wejść wyżej, a nawet ruchami dłoni i oceniającym spojrzeniem pośpieszała swoją towarzyszkę, uważając, że ta jest zbyt niezaangażowana w ekspedycje. I jeszcze rozglądała się za jakimiś nudnymi żyjątkami, zamiast szukać potwora i skarbów! Głupiutka te Wena, oj głupiutka!
- Po prostu przed siebie! Gdzieś na pewno dojdziemy. - Stwierdziła z entuzjazmem lekkomyślna wampirzyca, aż tu nagle zdała sobie sprawę, że też słyszy te głosy i się nad nimi zadumała. Zbliżyła się do Alex i oznajmiła jej z radosną twarzą:
- Wszystko jasne. Ja Cię pobiję, a Ty mi opowiesz bajkę. - Wyciągnęła rękę i niemalże uderzyła swoją towarzyszkę, lecz jej dłoń zatrzymała się tuż przed ciałem Alex, a Wena pokiwała głową.
- Nie, to głupie. Jak myślisz, może ten tam czegoś od nas chce? - Stwierdziła pokazując na konika, który wcale nie wyglądał jak dumny wierzchowiec, któremu tylko róg doprawić i można uchodzić za wzorową dziewicę prowadzącą lud do boju na jednorożcu prosto z Orleanu. I nikt nie przetłumaczy naszej małej Ariś, że Joanna D'arc nie jeździła wcale na jednorożcu.
Następnie nie czekając na swoją towarzyszkę ruszyła do zwierzęcia.
- Stworzonko... nie wiem jak Cie nazywać. To ten, to Ty mówisz? Bo wiesz... usta to chyba masz.. albo nie... Czym w ogóle jesteś! To fascynujące. - Z tego wszystkiego zapomniała po co w ogóle się do niego zbliżyła.

Przez chwilę myślałam, że zielonowłosa naprawdę mnie uderzy. Z jaką ulgą przyjęłam fakt, że jednak zrezygnowała z początkowego pomysłu i zaczęła się zastanawiać o co chodzi konikowi morskiemu.
-Czekaj może nie powinnyśmy do niego podchodzić ... - Zaczęłam mówić, ale ściszyłam głos gdy zrozumiałam, że i tak będziemy musiały coś z tym zrobić. Chciałam okrążyć go z każdej strony zastanawiając się czy to mi da jakąś podpowiedź. W sumie nie wiem co chciałam znaleźć. Kartkę papieru z napisem: guzik do wyłączenia głosu znajduje się pod piątym kamieniem? Moje rozmyślania przerwała dalsza część rymowanki. Słuchałam jak zaczarowana, prawie jakbym słuchała opowieści o poczynaniach dwóch dziewczynek, ale jaka opowieść kończy się tak nagle? Konik nie jest baśniarzem, a my nie jesteśmy zwykłymi słuchaczami. Zadał nam zagadkę i ewidentnie oczekuje odpowiedzi.
-Jaki dzień tygodnia. Pierwsza kłamie w piątki, soboty, niedziele,a druga we wtorki środy i czwartki. - Zaczęłam mówić głośno co zawsze bardzo mi pomagało w myśleniu - Przecież one nie mają wspólnych dni w które będą kłamać! - Grhh a zawsze lubiłam zagadki! Zaczęłam okrążać konika morskiego, ale po chwili zrozumiałam do czego to dąży. Spojrzałam szczęśliwa na dziewczynkę. - Nie chodzi o dzień, w którym obie będą kłamać, tylko od dzień w którym obie stwierdzą to. Czyli jedna musi to powiedzieć gdy będzie mówiła tylko prawdę dzień przed tym gdy będzie kłamać - Bujka - a druga w dzień gdzie będzie kłamać, dzień przed tym jak zacznie mówić prawdę - Bajka.
- Zwróciłam swoją twarz w stronę konika, który wciąż tam czekał na odpowiedź. - Będą w stanie to stwierdzić w czwartek.
Odwróciłam się w stronę dziewczyny i dodałam - Myślisz, że to o niego chodziło tym wszystkim ludziom, którzy mówili o potworze, który dręczy pytaniami?

Wena z początku starała się słuchać z uwagą zagadki wypowiadanej przez cudaczne morskie stworzonko. Starała się ogromnie skupić, tak że aż zmrużyła oczy wpatrzona w to dziwne stworzenie, lecz już przy trzecim wersie, niczym zaczarowana magiczną inkantacja bujdy uznała chyba, że wszystko co dociera do jej uszu tym jest właśnie.
Oczy Weny powędrowały w bok patrząc na to co ich otaczało. Nie był to może widok najbardziej zapierający dech w piersiach, lecz całkiem ciekawy. W ogóle to ten konik był niezwykle ciekawy! Aristide widziała już takie stworzenia, lecz nigdy na żywo i nigdy to nie zadawało im żadnych zagadek.
Obserwowała jego dziwny, śmieszny wręcz ogon i zastanawiała się w czym to stworzenie jest podobne do konia.
W tym wszystkim zapomniała słuchać i choć stała tuż obok, choć każde słowo do niej docierało, to żadnego z nich nie przyswoiła. Gdy zagadka się skończyła, to Wena nawet tego nie zauważyła dalej patrząc się na zwierzątko. Dopiero słowa Alex wyrwały ją z zamyślenia.
Patrzyła na drugą Zjawę udając mądrą i rozumiejącą o czym ta mówi. Tak naprawdę jednak w głowie jej były pytania takie jak: jakie dnie? O czym Ty do mnie mówisz? Kobieto, co to za brednie wygadujesz?
Ostatecznie jednak Wena doznała olśnienia i nawet jej się nieco głupio zrobiło, więc wzrok skierowała na swoje nogi, kopiąc jakiś przypadkowy kamień lub morskie żyjątko do niego podobne - nie obchodziło jej to. Chciała coś kopnąć.
- Tak! Czwartek to zdecydowanie jest odpowiedź. Dobrze się spisałaś. - Rzekła, jakby naprawdę od początku znała rozwiązanie i czekała tylko, by Alex mogła się wykazać. To wcale nie tak, że po prostu nie usłyszała większości zagadki i nie mogła tym samym jej w żaden sposób rozwiązać.
- Myślę, że nie! Nikt by się nie przestraszył czegoś takiego. To jest raczej urocze niż straszne. Sądzę, że musi tu kryć się coś strasznego. I z mackami! Tak. Wieloma, potwornymi mackami. Lubisz macki? - Starała się zmienić temat i nie myśleć już o koniku. Licząc w głębi serca, by ten nie odezwał się znów i nie dał im innej zagadki. Byłaby to szansa na rehabilitacje, lecz jednocześnie nie wyszłoby jej odciągnięcie uwagi swojej towarzyszki od wpadki Weny.

Na piaszczystej, bursztynowej plaży, niedaleko brzegu, rozbito kilka lnianych baldachimów, z powodzeniem odcinających ostre słońce. Sam żar łagodziło umiejscowienie pomiędzy pniami palm, w cieniu ich wielkich, charakterystycznych liści. Uprzednio zadbano, by strącić wszystkie orzechy kokosowe, zagrażające bezpieczeństwu tego niezwykłego obozu. Niezwykłego, bo nie była to karawana kupiecka, osiadła dla odpoczynku nad brzegiem, a korowód z odległego może o dwie godziny jazdy Słonecznego Dworu - co jednak wiedzieli tylko oni sami. Miejsce spotkania zostało wybrane nieprzypadkowo - brak było turystów i zabudowań, a laguna z jakiegoś powodu nie była aż tak popularna wśród tubylców. Może to z powodu wciąż żywego wspomnienia o Koszmarze, który do niedawna jeszcze nawiedzał te wody.
Pod materiałowymi dachami rozścielono na piasku dywany i rozłożono poduszki, a na tacach z wyrytymi runami zimna czekały soki i owoce, a dwie służące w jasnych szatach i barczysty mężczyzna czekali nieopodal, schowani pod następnym zacienieniem. Na poduszkach spoczywała Claudillea, czytająca książkę, a raczej książeczkę, oprawioną w coś, co niepokojąco przypominało ciemną, ludzką skórę - podobną zresztą do jej własnej. Dziś włosy miała białe jak kość; opadały falami na bladoniebieskie, ozdobione frędzlami choli. Nogi, aż po kostki zakryte przez białe szarawary, skrzyżowała po turecku, a jedyne ozdoby stanowiły bransoletki na stopach - sieć złotych łańcuszków wachlarzem rozchodząca się od palucha po kostkę - oraz nefrytowa, zdobiona złotem szpilka nad karkiem, którą spięła część włosów. Na ochronę przed piaskiem przykryta została połacią półprzeźroczystego muślinu, umocowanego na głowie złotą obręczą - z daleka wyglądała zapewne jak biały namiot siedzący w namiocie, a nocą mogłaby przyprawić o palpitacje serca każdego amatora mocnych wrażeń. Książeczkę oczywiście czytała wewnątrz materiału, zakrywającego całą jej postać.

Była za wcześnie, jednak Lea lubiła być przygotowana, w końcu spotykała się z nieznajomym. A raczej z nieznajomą. Upał niemal zupełnie jej nie przeszkadzał, w końcu prawie nie znała innego klimatu. Skubnęła winogrono i zmarszczyła brwi, czytając kolejny akapit. Myślałby kto, że skoro rozpowszechniono tajemnice Zaklinaczy i Tkaczy Magii, dostęp do tych obszarów wiedzy będzie się poszerzał, a tu kupa piachu. Książeczka, którą skombinowała jej Lithiel traktowała o ogółach, a tych arystokratka nasłuchała się już dosyć. Potrzebowała konkretów i miała nadzieję, że tych dostarczy jej dzisiejsza towarzyszka, znaleziona - a jakże - przez przebywającą chyba wszędzie Lithiel.

Nauka Tkania Magii, posty 1/13