Atena Marwick

Imię: Atena, imię przejęte po greckiej bogini wiedzy i sztuki wojennej
Nazwisko: Marwick
Pseudonim: Attie/Atuś
Wiek: została stworzona już jako nastolatka lub młoda dorosła; przyjmijmy, że ma na oko jakieś 17-18 lat
Rasa: Marionetka
Ranga: Mechaniczna Księga – Marionetka stworzona z niebywałą ciekawością i pragnieniem poszerzania swojej wiedzy w mniej lub bardziej określonej dziedzinie. Lalki te obdarzone zostały bardzo dobrą pamięcią, aby nie zapomnieć zebranej wiedzy; są niemal jak chodzące księgi – stąd wziął się ich przydomek. Dzięki swej mocy odtwarzania wspomnień są mile widziani wśród co bardziej zapominalskich indywiduów, służąc pomocą w odszukaniu konkretnej informacji u samego źródła. Część z nich, ze względu na swoją obsesję na punkcie wiedzy, stoczyła się aż ku zaburzeniom przypominającym ludzki zespół Aspergera.
Miejsce zamieszkania: Kraina Luster

• Moc rangowa: odtwarzanie wspomnień – Mechaniczna Księga potrafi na krótki czas wstąpić w umysł drugiej osoby i przeszukać go celem odnalezienia interesującego ją wspomnienia. (czas działania: 2 posty; odpoczynek: 2 posty; działa tylko na jedną postać naraz; nie działa na postacie z blokadą umysłu)
  
• Pośpiech – moc ta gwałtownie rozpędza ukryte wewnątrz Attie zębatki i pozwala jej rozpędzić się do około 20 kilometrów na godzinę. Jest to moc przydatna przy pościgach, ucieczkach, a także w normalnej podróży, lecz musi być stosowana z rozwagą, bowiem zbyt częste „doładowanie” może doprowadzić do przedwczesnego rozkręcenia się zębatek zasilających Marionetkę. (czas działania: 3 posty; odpoczynek: 2 posty; użycie mocy zwiększa potrzebę nakręcenia Marionetki do 3 razów – następnie następuje wyłączenie się lalki do następnego nakręcenia)
  
• Pole ochronne – otacza postać polem siłowym pochłaniającym obrażenia magiczne; w chwili uderzenia tarcza błyska i trzeszczy jak wyładowania elektryczne (czas działania: 2 posty; odpoczynek: 3 posty; efektem mogą być objęte maksymalnie dwie postacie, w tym użytkownik)
  

• Pamięć fotograficzna
  
• Umiejętność walki dao – podczas gdy jej stwórca włada jataganem, ona upodobała sobie inne, choć nie mniej egzotyczne i eleganckie ostrze: chińską szablę dao. Walka przy jej użyciu jest jak taniec, szybka i pełna gracji... i bardzo bolesna dla tego, kto znajdzie się w zasięgu ostrza.
  
  
  
  
  
• Konserwacja mechanizmów – przy odpowiednich środkach Attie jest w stanie dokonać koniecznych przeglądów u siebie lub u Marionetki o podobnej konstrukcji, co jej własna: tu naoliwić, tam coś dokręcić, gdzie indziej coś przeczyścić w razie potrzeby itd.
  

Z pozoru zwyczajna dziewczyna, Attie to w istocie wytwór ludzkich (a może nieludzkich?) rąk, Marionetka.  Jej mierzące około 1.6 metra i ważące 55 kilogramów mechaniczne ciało nie ma w sobie nic organicznego, chociaż bez wątpienia jest niemal nie do odróżnienia od zwykłej istoty ludzkiej. Dopiero bliższa inspekcja pozwala na faktyczne określenie, czym tak naprawdę jest nasza mała Atena. Mechaniczny szkielet i delikatne podzespoły osłania ceramiczna powłoka, która z kolei pokryta została delikatnym ekwiwalentem prawdziwej skóry. Ogółem rzecz biorąc, jej konstrukcja zakłada bycie pod każdym względem jak człowiek; nie musi jeść, pić czy spać, lecz może i robi to z wielką chęcią.
Właściwie jedynym elementem, który odbiega od budowy ciała przeciętnego homo sapiens, są jej ramiona – te zostały skonstruowane jako teleskopowe, mogące rozciągnąć się do dwóch metrów. Całkiem przydatna rzecz, jeśli chce się sięgnąć po coś na górnej półce. Lub strzelić kogoś z liścia na odległość.
Atena to z wyglądu młoda, skromnie zbudowana, androgyniczna nastolatka o jasnej cerze i oczach w barwie morskiej zieleni. Ma delikatnie okrągłą, znajomą twarz o łagodnych rysach i zazwyczaj nieodgadnionym, zamyślonym i zarazem przyjaznym wyrazie. Jej głowę pokrywają zaś krótkie, elegancko przystrzyżone ciemne włosy, również w zielonym odcieniu, co nadaje jej nieco nieludzkiej aparycji. Lub buntowniczej, jeśli założyć, że osoba, która ją widzi, pomyśli, że się zafarbowała na taki nietypowy kolor. Tak jak przystało na Marionetkę, widoczne są u niej kulkowe stawy na rękach, nogach i zasadniczo wszędzie, gdzie musi się coś ruszać, a także nieodzowna dziurka na kluczyk do nakręcania, umiejscowiona na piersi, skryta za małą płytką dla bezpieczeństwa i higieny mechanizmów; nikt nie chciałby, żeby przez przypadek coś wleciało do środka i zakłóciło pracę zębatek, prawda?

Atena to zasadniczo spokojna osoba, ciekawa świata i zafascynowana całą masą rzeczy, które ją otaczają. Zdarza jej się jednak wpadać w panikę, kiedy traci kontrolę nad sytuacją. Poczucie humoru ma dość drętwe, o ile w ogóle; nigdy wcześniej nie miała okazji, by je sobie wyrobić i teraz często zdarza się, że nie rozumie wielu prostych żartów. Jeśli jednak faktycznie coś ją rozbawi, nie będzie hamować się przed chichotem.
Jak przystało na Mechaniczną Księgę, posiada ona dobrą, wręcz fotograficzną pamięć i jest w stanie przywołać najróżniejsze szczegółowe informacje, które zdołała pozyskać. Jest również nadzwyczajnie ciekawską osobą, wręcz do stopnia dziecięcej ciekawości, i gdyby miała taką możliwość, pewnie rozdwoiła się albo i roztroiła, by móc ogarnąć wszystko, co ją zaintryguje. No i – co w sumie oczywiste, ale o czym warto wspomnieć, bo czemu by nie – uwielbia książki wszelkiej maści. Pewnego dnia, obiecała sobie, sama też napisze książkę, lecz o czym – tego jeszcze nie wie.

Marionetka, która później znana będzie jako Atena, powstała jakiś czas po powrocie swojego Ojca do Krainy Luster. Podobno snuł jej plany konstrukcyjne jeszcze przed swoim przybyciem, lecz wówczas nie miał środków, by rozpocząć faktyczny proces twórczy. Zebrawszy wszystkie potrzebne elementy, mężczyzna zaszył się w spokojnym miejscu, zakasał rękawy i zabrał się do pracy: tworzenia Marionetki.
Jeden obrót kluczyka, potem drugi, potem trzeci i wreszcie laleczka otworzyła oczy. Wówczas była zaledwie mechanicznym popiersiem, pozbawionym skóry czy kończyn szkieletem. Już wtedy jej Ojciec chciał sprawdzić, czy robi wszystko jak należy; badał jej wewnętrzne elementy w trakcie pracy, nasłuchiwał delikatnego tykania mechanizmów, obserwował ciekawskie oczy oglądające wszystko wokół. Już od samego początku była zafascynowana otaczającym ją światem. Na bieżąco uczyła się słów, jakie wymawiał do niej jej stwórca. Szybko poznawała ich znaczenie i była nawet w stanie przeprowadzać z nim proste ćwiczenia stymulujące jej rozwijający się umysł. Przykładowo Marionetkarz pokazywał jej dane słowo, a ona, przy pomocy wskaźnika trzymanego w zębach, miała wskazać na obrazek tego, co ono opisuje.
Innym razem, już jakiś czas po tych ćwiczeniach, uwadze jej stwórcy nie mogło umknąć, jak podczas dalszej pracy nad jej ciałem jego Marionetka wpatruje się w regał z książkami. Widząc to oraz pamiętając, jak wcześniej odczuwała wyraźny dyskomfort podczas badania wewnętrznych elementów, Ojciec zorganizował jej zajęcie na czas dalszego procesu konstrukcji. Podczas gdy on nad nią pracował, ona czytała i czytała, zasadniczo ucząc się tego szybciej niż mowy. To dopiero musiał być ciekawy widok dla osoby trzeciej: Marionetka tak pochłonięta lekturami, że zupełnie nieświadoma faktu, że ktoś gmera jej w mechanizmach!
Mijały dni, tygodnie, aż wreszcie Atena została ukończona pod każdym względem. Towarzyszyła i pomagała swojemu Ojcu i stwórcy przy każdej okazji, jednocześnie gromadząc coraz więcej fascynującej ją wiedzy i literatury. Gdziekolwiek się nie zatrzymywali, tam Attie poszukiwała biblioteki, księgarni lub jakiegokolwiek innego miejsca do czytania.
Pewnego deszczowego wieczora, kiedy zatrzymali się w niewielkim zajeździe w Krainie Luster, Atena odwiedziła Ojca w jego pokoju, chcąc zapytać go w pewnej sprawie. Ten jednak zasnął na fotelu, z opróżnioną do połowy szklanką szkockiej obok. Znów poczuł potrzebę sięgnięcia po alkohol... Tak bardzo chciała się dowiedzieć, co takiego siedzi mu w głowie. I wówczas wpadła na pewien pomysł, chociaż wiązał się z niemałym ryzykiem.
Dotknęła skroni mężczyzny i zamknęła oczy. Gdy znów je otworzyła, znalazła się na werandzie domu, którego nigdy wcześniej nie widziała, skąpanego w niemalże namacalnej ciemności. Marionetka, zaniepokojona stanem wspomnienia swego stwórcy, przekroczyła próg posiadłości, równie ciemnej wewnątrz, co na zewnątrz. Wspięła się na piętro po skrzypiących schodach, ciekawa i jednocześnie zatrwożona tym, jaka prawda kryje się tam na górze. Dotarła pod zamknięte drzwi, jedyne w całym domu, już-już położyła dygoczącą dłoń na klamce, gdy nagle...
...zerwało się jej połączenie z Ojcem. Znalazła się znów w jego pokoju hotelowym, złapana za ręce i pchnięta na podłogę. Ojciec zerwał się z miejsca, krzyczał na nią, pytał, co jej chodziło po głowie... Nawet nie słuchała dalej, po prostu w panice uciekła. Najpierw do swojego pokoju, a potem... dalej.
Biegła przed siebie, biegła i biegła, przerażona tym, czego raptem przed chwilą doświadczyła. Ojciec nigdy wcześniej nie wybuchł tak gwałtownie w jej kierunku; myślała nawet, że dojdzie do rękoczynów. Była zupełnie spanikowana, nawet o niczym nie myślała, po prostu biegła przed siebie do czasu, kiedy nagle nie potknęła się o własne nogi i nie poleciała na ziemię. Dopiero wtedy dotarło do niej, że nie ma zielonego pojęcia gdzie jest ani jak wrócić do Ojca.
Ona chciała tylko dowiedzieć się, jak mu pomóc!

AKCEPT

Witamy kolejną Marionetkę po Drugiej Stronie Lustra!