Polowanie Rim

Rim miała sporo na głowie, ucieczkę z domu, tragedię pana Marwicka, poszukiwania oraz odnalezienie pani Iris. Dziwne przygody z Frankiem oraz to całe zamieszanie. Nie ogarniała co się dzieje, nadal uważała, że to co spotkało Iris było jej winą. Gdyby tylko powiedziała panu Marwickowi, że ta wybrała się na spacer...pewnie by do tego nie doszło. Pewnie pani Iris by była na nią zła, ale przynajmniej nadal by była szczęśliwa ze swoim ukochanym.
Poszła na spacer, zostawiając Kapeluterka w swoim pokoju, zabrała tylko Wstęgę, która przybrała kształt wygodnego płaszczyka z kapturem. Nie było tutaj tak zimno, ale jednocześnie nie było jakoś specjalnie ciepło, dlatego dla dziewczyny nadal temperatura była za niska. Na szyi miała łańcuszek ze srebrno-ametystowym motylem - skrzydłosłowem. Ubrana była w wygodne spodnie oraz dopasowaną koszulę oraz buty.
Postanowiła wybrać się na spacer, by trochę odpocząć, musiała pomyśleć co dalej robić, jak postąpić...nawet nie zauważyła, gdy znalazła się w tym dziwnym lesie. Rozejrzała się zaskoczona. Pustkowia trochę przypominały Pustynię dlatego nie czuła się tutaj aż tak zagubiona jak w mieście.
Było tutaj...dziwnie spokojnie. Czuła, że coś się tutaj wydarzyło...ale...przez to zdawało się też o wiele bardziej miejscem dla dziewczyny niż jakiekolwiek inne. Spacerowała między drzewami, gładząc je opuszkami palców i zastanawiając się jaką historię to miejsce skrywa.

Przechadzała się między drzewami, delikatnie muskając ich "korę" palcami. Było tutaj tak cicho i tak spokojnie. Podobało jej się to miejsce. Było...jakby zapomniane, może niechciane? Zupełnie jak ona. Czuła się tutaj dobrze...przynajmniej do czasu.
Gdy nagle coś obok nie przeleciało, albo jej się tylko zdawało, że tak jest, rogata zlękła się, przez co mocniej oparła o drzewo. Poskutkowało to tylko tym, że boleśnie rozcięła sobie dłoń. Syknęła głośno i spojrzała na zranienie. Polizała je odruchowo. Smak jej własnej krwi nie jest jej obcy i to w różnych ilościach więc nawet się nie skrzywiła. Szybko jednak sięgnęła do kieszeni i wyciągnęła z niej chusteczkę materiałową. Nie jakąś jedwabną, po prostu zwyczajną bawełnianą w lekki wzorki i owinęła dłoń by ją zabezpieczyć oraz by nie ubrudzić ubrań.
Nie wiadomo czemu, zrobiło się nagle dość...nie przyjemnie. Rozejrzała się, bo miała wrażenie, że ktoś ją obserwuje. I to raczej nie było przyjemne spojrzenie. Przełknęła ślinę i nie zdejmując kaptura zmieniła swoje uszy w uszy antylopy, by móc lepiej słyszeć, jakby coś miało się do niej zbliżyć. Jednocześnie ruszyła dalej przed siebie, rozglądając się uważnie. To miejsce za bardzo ją ciekawiło, by wróciła...ale wiedziała, że musi się trzymać na baczności

Rzut kością - prosz

Nastawiła uszu, słysząc dziwną melodię. Była taka...piękna i spokojna. Wydawała się nawet odgonić tę dziwną obecność, którą dziewczyna przed chwilą czuła.
Westchnęła z ulgą i wróciła do swoich normalnych uszu. Tak było jednak wygodnie. Wróciła do oglądania okolicy, początkowo nie przeszkadzało jej to, że cisza stała się martwa.
Zauważyła wielki kryształ i podeszła do niego zafascynowana. Próbowała go dotknąć by sprawdzić jego fakturę. Mienił się wieloma barwami. Rim nigdy nie widziała czegoś takiego tym bardziej chciała to obejrzeć dokładnie.
Dopiero teraz dotarło do niej jak jest cicho. Zastanawiała się od jak dawna tak jest. Przełknęła ślinę i rozejrzała się ponownie po pustkowiu. Coś jej tutaj nie pasowało ale ona sama nie wiedziała jeszcze co.
Oglądając dalej kryształ postanowiła ponucić trochę, żeby było słychać cokolwiek.

Ucichła. Robiło się zbyt cicho...to aż jej ciążyło. Jak lubiła spokój i ciszę to to była już przesada. Miała wrażenie, że jeszcze trochę i będzie mogła usłyszeć krew w swoich własnych żyłach.
Zupełnie nie spodziewała się tego co nastąpiło po dotknięciu kryształu. Gdyby nie to, że jednak miała w sobie krew Dachowca, to pewnie właśnie byłby pożerana przez...to coś! Nigdy nie interesowała się aż tak bestiami, które występują w Krainie. Tylko o kilku czytała, dlatego nie miała pojęcia z czym ma do czynienia.
Upadła na tyłek i tylko patrzyła jak monstrum zaczyna wstawać. Szybko się jednak pozbierała i zmieniła w antylopę całkiem, byle by się jak najszybciej oddalić od ... tego czegoś! Nie miała zamiaru zostać dziś niczyją przekąską.

Skuliła się lekko, słysząc przeraźliwy ryk. Wiedziała już, że nie ma na co czekać, trzeba uciekać. Chyba dobrze, że nie była osobą, która stara się zagadać do każdego, bo podejrzewała, że nawet jej śpiew tutaj nic by nie pomógł.
Biegła przed siebie najszybciej jak mogła. Zobaczyła coś kolorowego za potworem, ale nawet nie miała czasu by o tym pomyśleć. Słyszała na stworzenie biegło za nią, niszcząc, to piękne miejsce.
Musiała coś wymyślić i to szybko. Miała nadzieję, że to tęczowe coś nie jest negatywnie nastawione bo będzie miała problemy. Nagle skręciła ostro w lewo, chcąc znaleźć się za potworem, który biegł za nią. Musiała go jednak ominąć sporym łukiem, liczyła jednak na to, że stwór nie zorientuje się tak szybko co się stało. Nie wyglądał na tak szybkiego jak geperdety, które spotykała na pustyni. Widziała tę taktykę u zwykłych antylop, więc może tutaj też coś z tego będzie?
Chciała go zajść od tyłu i pobiec w przeciwnym kierunku. Może się zniechęci i po prostu da jej spokój?

Gdy zrobiło się cicho, zatrzymała się. Odwróciła i węszyła, strzygąc swoimi uszami. Rozglądała się, ale widać potwór odpuścił. Westchnęła ciężko. Przynajmniej wiedziała, żeby nie iść w tamtą stronę, żeby znów nie wpaść w jego pułapkę. Kto wie czy czasem nie byłaby trudniejsza do ominięcia niż ta poprzednia.
Było spokojnie, potwór zniknął, ale...nadal nie czuła się bezpiecznie. Nie wiedziała, czy jest to spowodowane tym, że przed chwilą uciekała by ratować swoje życie czy raczej zagrożenie jeszcze nie minęło.
Przełknęła ślinę i wróciła do swojej postaci, pozostawiając jednak antylopie uszy, by lepiej orientować się w zmianie dźwięków. Kaptur też zdjęła, by jego szmer nie przeszkadzał w wyłapywaniu nieprawidłowości. Rozglądała się i zaczęła zastanawiać czy nie zacząć wracać. Powoli zaczęła zmierzać w kierunku, z którego przyszła. To było straszne, ale jednocześnie piękne miejsce. Coś jej się podobało w tym starym lesie, ale nie czuła się tutaj bezpiecznie, ani mile widziana. Dlatego postanowiła spróbować czy uda jej się po prostu je opuścić, pozostawiając tylko w swojej pamięci.

Rozglądała się uważnie i cały czas nasłuchiwała, czy znów coś się nie zbliża. Nie dotykała ani drzew, ani kryształów, nie licząc tych, które były wszędzie na ziemi. Ale starała się jednak wracać już, choć nie do końca wiedziała gdzie. Na razie chciała wrócić w jakieś bardziej znajome tereny.
Znów zauważyła jakiś tęczowy ruch. Szybko odwróciła się w tamtym kierunku, stawiając wysoko uszy, by wyłapać jak najwięcej dźwięków.
Otworzyła szeroko oczy widząc pięknego Rajskiego. Wyglądał...smutno... i jakby był wystraszony.
Gdy zaczął się do niej zbliżać, cofnęła się o pół kroku, ale nie wyglądał na agresywnego do tego...dlaczego miał związane skrzydła? Przecież tak nie można robić! Niepewnie zrobiła powoli kilka kroków w przód i wyciągnęła rękę, tę nie zranioną, w kierunku Bestii i lekko się pochyliła - hej piękny - powiedziała łagodnie - kto Ci to zrobił? Nie bój się - nie podchodziła za blisko. Poruszała się też powoli i starała się słuchać też czy coś się nie zbliża. W końcu to mogła być tylko iluzja...

Widziała, że Rajski jest dość niepewny. Sama się bała. Mógł wyczuć niepewność oraz to, że nie chce mu nic złego zrobić. Że sama się trochę go obawia. Widziała Rajskiego Ptaka w życiu raz...był jadowicie zielony i bardzo agresywny. Prowadzony na łańcuchu, naznaczony bliznami. Dodatkowo jednak miało to sporo wspólnego z psem, dlatego też wolała się trzymać na odległość. Ale jednocześnie chciała mu pomóc.
Gdy zbliżył się do niego, niepewnie go pogłaskała. Uśmiechnęła się, widząc, że daje się pogłaskać. Niepewnie spojrzała na pasy - co Ci się stało... - westchnęła i ostrożnie przesunęła się w ich kierunku i zaczęła gładzić spracowanymi dłońmi.
Jak ona ma mu pomóc? Nie zrobi tego gołymi rękami. Szarpnęła kilka razy, starając się nie wystraszyć Bestii.
Cały czas tez nasłuchiwała, czy coś się nie zbliża. Nagle jednak wpadła na pomysł i zaczęła się rozglądać za kryształem, który mógł jej pomóc rozciąć te pasy - poczekaj...pomogę ci, obiecuję - powiedziała do Rajskiego i zaczęła szukać kryształów, ale najpierw je dotykała nogą i odskakiwała, jakby to znów miał okazać się dziwny potwór, który chce ją pożreć.....

Przeprosiła cichutko, gdy Rajski się spiął. Na pewno był przerażony. Sama też była. W szczególności po tym co tutaj spotkała. W szczególności po tym potworze oraz po tym co przeszła w życiu.
Znalazła i spojrzała na Bestię. Rozejrzała się uważnie, nasłuchując czy coś się znów nie zbliża do niej po czym podeszła do Rajskiego i pokazała mu kryształ, dała mu go do powąchania - nie zrobię Ci krzywdy. Wiem, że się boisz, ja też...ale proszę zaufaj mi i będziesz mógł wrócić do swoich - powiedziała i jeśli Rajski nie okazał agresji ostrożnie podeszła do pasów i powoli zaczęła je rozcinać. Ostrożnie by nie zranić Bestii, nie wystraszy jej za bardzo, a jednocześnie by nie zniszczyć swojego prowizorycznego noża. Trzymała go w ręce, którą i tak miała zranioną i owiniętą chusteczką, by nie pociąć się bardziej niż jest to konieczne. Lepiej nie robić sobie więcej problemów.

Sama się trochę rozluźniła, widząc, że Bestia pozwala na to by jej pomóc. Rajski nie warczał, nie obnażał swoich pewnie ostrych kłów. Po prostu stał i ją obserwował.
Gdy tylko odleciał, Rim zaśmiała się i pomachała mu. Ale...zaraz potem oklapła. Znów była...sama...
Spojrzała smutno najpierw na pasy, które jeszcze trzymała w ręce, po czym znów w kierunku, w którym zniknęła biała Bestia. Westchnęła i zostawiła pasy, nie wiedząc co z nimi zrobić. Wzięła ze sobą swój prowizoryczny nóż, po czym ruszyła znów w drogę powrotną. Rozglądała się czy coś nie nadchodzi, nasłuchiwała, ale nie zachwycała się już tak okolicą. Chciała tylko wrócić do domu i usiąść gdzieś w kącie. W końcu tam też będzie sama...

Już przekonała się, że będzie zawsze sama. Bestia nawet nie podziękowała w żaden sposób. Po prostu tak już było. Wszyscy ją opuszczali i miała wrażenie, że nie znajdzie nigdy żadnego prawdziwego przyjaciela. Miała co prawda Franka, ale nie wiedziała, czy może go tak nazwać.
Szła sobie spokojnie, gdy usłyszała szum skrzydeł. Odwróciła się w sumie tylko po to, żeby wylądować na ziemi. Wystraszyła się i to mocno. Ale...zaskoczona odkryła, że Bestia nie chce jej zrobić krzywdy...raczej...cieszyła się?
Rogata wstała i niepewnie pogłaskała Rajskiego po czym zaśmiała się i przytuliła go, choć była dość mocno spięta.
Rajski polizał ją ponownie i poszedł za swoją nową przyjaciółką. Trzymał się trochę na odległość, bo nie w pełni jej ufał, ale widać było, że chce z nią być i raczej nie opuści, jeśli go nie zaniedba.
Rim zerkała przez ramię na swojego nowego towarzysza, kierując się w kierunku domu...może teraz nie będzie tam aż tak pusto....

ZT Rim+Rajski