Pinkerton

Miano: Pink. Jego pełne imię brzmi Pinkerton La Rosa, acz wszyscy wołają go skróconą formą.

Rasa: Marionetka.

Wiek: Około 11 lat, chociaż przestał liczyć czas, odkąd tu przybył.

Ranga: Księżycowy Ogrodnik

Moce:

Umiejętności: Talent krasomówczy - Pink potrafi wygłosić porywające przemówienie na każdą okazję, a także w kilku słowach przekonać słuchacza do swojej racji.
Umiejętność władania mieczem - Marionetka ta umiałaby zadać podstawowe, jak również kilka bardziej zaawansowanych sztychów mieczem odpowiednich rozmiarów i wagi.
Podstawowe czynności medyczne - właściwie nie jest to szczególnie przydatne w przypadku osoby, która pomocy medycznej nie potrzebuje - mimo to Pink zna się na opatrywaniu ran i wie, co zrobić w przypadku większości uszkodzeń ciała.

Miejsce zamieszkania: Kraina Luster

Wygląd: Wykochany, wyściskany i wyprzytulany przez swoją niegdysiejszą właścicielkę - i, co za tym idzie, noszący na sobie po tym ślady. Przez wszystkie lata, które spędzili wspólnie, Marionetka przeszła wiele zmian i ulepszeń, za czym teraz jego postać jest istną mieszanką przeróżnych dziwnych cech. Pink jest krępej budowy i niezbyt wielkiej, według ludzkiej miary, postury. Jego blada skóra pokryta jest licznymi bliznami po uszkodzeniach i doszlifowaniach - dwie wyraźniejsze i pozostałe po ciemniejszych spawaniach szpecą jego plecy w miejscu, z którego wyrasta para ciemnofioletowych motylich skrzydeł - wyraźnie widać, że były doczepione później. Niestety, ale nie umożliwiają one latania. Na środku piersi Marionetki znajduje się dziurka na kluczyk. Twarz Pinka okalają lawendowe włosy sięgające linii szczęki - na czubku głowy spomiędzy nich wystaje para króliczych, miękkich uszek zrobionych z pluszu w podobnym kolorze. Co prawda, mimo że nie są zupełnie sztywne, a Marionetka może nimi nieznacznie poruszać, nie są one narządami słuchu, a jedynie rodzajem ozdoby. Nos jest delikatny i wąski, oczy natomiast to zwyczajne szklane kulki z zaznaczoną fiołkową tęczówką. Patrząc po ilości fioletu, jaki zawarty jest w wyglądzie Marionetki, może dziwić, dlaczego nadano jej imię Pink - na to odpowiedź pozostanie jednak tajemnicą.

Charakter: W Pinku jest trochę z dziecka, które niegdyś go posiadało i trochę z tego dorosłego, na którego kształtuje go życie. Z jednej strony nauczył się, że bunt bez powodu nie jest wcale dowodem odwagi, jak kiedyś sądził, z drugiej nadal czasami budzi się weń tęsknota za walką o swoje. Przestał też niepotrzebnie pakować się w konflikty i bójki, nie chcąc oberwać za głupi interes. Mimo, że porażki nadal nie są dla niego niczym przyjemnym, zaczął powoli przyjmować je nie jako upokorzenie i powód do skoku z mostu, a jako lekcje życiowe, na których można się uczyć - co z kolei przychodzi mu z łatwością i przyjemnością. Pink uczy się szybko, potrafi wyciągać właściwe wnioski oraz szybko i zgrabnie łączyć fakty. Jako Marionetka nie jest szczególnie emocjonalny - owszem, jest zdolny do odczuwania emocji, aczkolwiek nie zdarza mu się w takim natężeniu, jak istotom żywym - co za tym idzie, nie ma w sobie ani krzty empatii, zwyczajnie bowiem nie rozumie uczuć innej osoby, dopóki ta nie nazwie ich po imieniu. W dalszym ciągu cieszy go życie, lubi obserwować dziwne i piękne istoty zamieszkujące Krainę Luster i udawać się na długie wycieczki. Jego hobby to rysunek - Pink lubi utrwalać otaczającą go rzeczywistość za pomocą ołówka i kartki papieru, chociaż nie uznaje, że jest nadzwyczaj utalentowany.

Historia: Pink został stworzony kilkanaście lat temu przez pewnego Marionetkarza jako jeden z licznych marionetkowych służących, a zarazem coś w rodzaju żywej maskotki dla swojej kilkuletniej córki, która od najmłodszych lat lubowała się w takiego rodzaju zabawkach. Fioletowowłosy ogrodnik, bo takie właśnie zajęcie przydzielił mu stwórca, szybko stał się jej ukochaną maskotką i dostąpił zaszczytu towarzyszenia dziewczynce w każdej niemal sytuacji, kiedy nie był akurat zajęty w okalającym rezydencję ogrodzie. To on czytał jej najpiękniejsze baśnie, to on nucił jej kołysanki, gdy nie potrafiła zasnąć, to on pokazał jej rośliny wzrastające pod jego dyktando i to on niekiedy wkładał jej we włosy najpiękniejszy zerwany w ogrodzie kwiat. Z jej to inicjatywy Pinkerton uzyskał od swojego twórcy parę skrzydeł tudzież królicze uszka.
Lata mijały, a dziewczynka z wolna dorastała. Coraz mniej miała ochoty na grę w berka czy w chowanego z Marionetką, częściej natomiast siadała przy fortepianie, by zagrać kolejny akord. Coraz mniej chciała czytać o dziejach książąt i księżniczek, chętniej za to przeglądała książki o przeróżnych prawdziwych wydarzeniach z zamierzchłych czasów. Coraz rzadziej zakładała z Pinkertonem zabawne stroje, by poudawać królewnę i królewicza, bardziej ciesząc się na czesanie długich włosów i układanie ich w nowe, fantazyjne fryzury. Z wolna ich relacje się zmieniały - mniej się bawili, więcej rozmawiali na wszystkie możliwe tematy. Niedługo przed TYM dniem wyznała Pinkowi, że jest dla niej najbliższym przyjacielem, chociaż jest on tylko Marionetką. Dla ogrodnika pozostała tą osobą, którą była w chwili jego powstania - małą dziewczynką, której kroków czujnie nasłuchiwał znad przesadzanych roślin i której czytał kiedyś najpiękniejsze opowiadania. Pozostała dla niego tym aż do tego feralnego dnia, kiedy nie usłyszał jej głosu i  kroków. Nie przyszła tego dnia, nie przyszła i nazajutrz - ani żadnego innego dnia. Dziewczyna po prostu zniknęła, a nawet Pink nie miał pojęcia, dokąd mogła się udać.
Przez całe swoje życie nie doświadczył tak silnych emocji, jak w tym momencie - czuł się jednocześnie rozgniewany, zrozpaczony, przerażony i stęskniony. Porwanie dla okupu? Ucieczka z domu? Uwięzienie przez Ludzi, o których pogłoski zaczęły pojawiać się w Krainie? Co mogło stać się z dziewczyną?
Minął pewien czas. Niepokój, w jaki wpędziło całą rezydencję zniknięcie dziewczyny, powoli zaczął cichnąć, choć jej wspomnienie pozostało niezasklepioną raną - i właśnie ten moment wybrał Pink na zniknięcie. Pewnej nocy po prostu wyparował, nie czując, by cokolwiek go tu trzymało. W ramach listu pożegnalnego pozostawił po sobie bukiecik najpiękniejszych kwiatów i krótką notkę, w której informował o swoim odejściu. Zabrał ze sobą jedynie szkicownik, przybory do rysowania i swój kluczyk. Od tego dnia włóczył się po świecie, szukając swej ukochanej dziewczynki. Jak to zwykle bywa, kiedy tracił już nadzieję, że ją odnajdzie - natknął się na jej ślad i rychło odkrył, że dziewczyna faktycznie została porwana przez Ludzi, zdołała jednak zbiec w towarzystwie pewnego Dachowca z niewoli, nim gnębiciele rozpoczęli prowadzenie swych eksperymentów. Po swej brawurowej ucieczce postanowili nie powracać do rodzinnych domów, obawiając się, że nie ma już dokąd wracać - a jeżeli jest, to swoim powrotem na pewno ściągną na siebie i swoje rodziny uwagę intruzów. Od słowa do słowa, Dachowiec i córka Marionetkarza zaprzyjaźnili się, co szybko przeobraziło się w coś więcej i zdecydowali zamieszkać razem w Odwróconym Osiedlu. Odkrycie, że dziewczyna żyje, było wielką ulgą dla Pinka - a spotkanie było dla obojga wielką radością. Przez pewien czas, na jej prośbę, Marionetka pozostała we wspólnym domu Dachowca i dziewczyny. Potem jednak Pink pożegnał się z dwójką, wziął ze sobą szkicownik i kluczyk, po czym wyruszył na wyprawę w nieznane. Świat stanął przed nim otworem.

Ok, poprawione. Cała historia też zmieniona.

Zrobione!