Lian Mei

Cień nie posiada cienia. Fizycznie owszem, taki był powszechny fakt. Merytorycznie ujmując, Lian jakiś tam cień posiadał. Własny, personalny, skrywany głęboko w sercu i noszony od dekad.
Ludzki Świat zawsze go fascynował. To zabawne biorąc pod uwagę, iż Kraina Luster oferowała szersze spektrum osobliwości. Liana przestały już owe szokować, zżył się z nimi jak z własną skórą i prędko zaczęły mu się przykrzyć. Za to ludzie... oh, ludzie. Ci byli nieprzewidywalni. W inny sposób niż mieszkańcy jego ojczystej krainy, to musiał przyznać po latach obcowania z jednymi i drugimi. Człowiek był zatrważająco kruchy w swej konstrukcji - zarówno fizycznej jak i psychicznej. Niewielki wstrząs i rozpadali się jak domek z kart, wybuchali feerią emocji i wymykali mu się z rąk. Lian lubił zarówno tworzyć jak i niszczyć swe misterne budowle. Po cichu, z rozmysłem i satysfakcją. Miał też inne tendencje, o wiele bardziej autodestrukcyjne niż można się było spodziewać. W pogoni za pragnieniem odczuwania sięgał po różne dostępne środki. Wikłał się w romanse, których nigdy nie pozwolił skonsumować. Sięgał po używki w ilościach, które człowieka dawno posłałyby na tamten świat. Kruszył się i powstawał od nowa, gdy głód doskwierał mu coraz bardziej i wracał do tej monotonnej pętli jaką była jego egzystencja - i jaką jest nadal.

» Październik 1972 roku zapadł mu szczególnie w pamięć. Deszczowa aura jesieni i wszechobecny pęd jaki niemal go obezwładniał był tym, czego oczekiwał po nowojorskich uliczkach. Zewsząd otaczali go mężczyźni odziani w garnitury oraz kobiety w modnych garsonkach skrytych pod płaszczami. Miasto świateł, miasto postępu, miasto konkluzji. Jego własnych rozterek, które wieczorami topił w alkoholu i fencyklidynie. Szukał czegoś, ale sam nie potrafił tego nazwać - więc się bawił. Nie było dnia w którym Lian nie zawitałby do klubu o szemranej reputacji z nazwą, której nie był w stanie spamiętać. Akceptował zamawiane mu przez absztyfikantów drinki, udawał zainteresowanie i uczył się tego kim tak naprawdę jest człowiek. Ku jego zaskoczeniu okazało się, że jest on czymś więcej niż tylko snami na których mógłby się pożywić. Słuchał o ich marzeniach, niepowodzeniach, pracy, dzieciństwie i nadziejach, żałując iż sam nie posiadał własnych. Dopiero po jakimś czasie poznał słowo określające ten dziwny afekt; zazdrość.
Miesiące mijały, a Lian wciąż odwiedzał te same miejsca. Zmieniał towarzystwo, w kaprysie kolory płaszcza i nawet nauczył się prowadzić samochód. Na licencję nie miał co liczyć, ale grono oddanych wielbicieli nigdy nie przejmowało się takimi błahostkami gdy przyszła mu ochota na wycieczkę za miasto. Czasami w ich towarzystwie, czasami sam - bez znaczenia. Liczył się ruch i poczucie kontroli której na co dzień mu brakowało. W ten sposób poznał Pana C., mężczyznę, który wywrócił jego dotychczasowe życie do góry nogami.

Był grudzień, śnieg zalegał na ulicach a on zapragnął kolejnej wycieczki. Samochód minął tabliczkę z napisem "New York City wishes safe trip!" i zaledwie kilka kilometrów dalej odmówił posłuszeństwa. Zwolnił, przetoczył się jeszcze kawałek i ostatecznie zatrzymał całkowicie pośrodku niczego. Lian siedział przez chwilę za kierownicą skonsternowany, nie mając zielonego pojęcia jak zachować się w takiej sytuacji. Było zimno, ciemno i ogarnęła go panika. W końcu pojawiły się nerwy i wysiadł na moment żeby zapalić i przemyśleć całą tę sprawę na chłodno. Zupełnym zbiegiem okoliczności jadący z naprzeciwka samochód mignął światłami, na co w pierwszym odruchu Lian odpowiedział środkowym palcem sądząc, że ktoś robi sobie z niego żarty. Na całe szczęście właściciel rachitycznego Cadillaca nie odebrał tego personalnie i zatrzymał się obok nie gasząc silnika. W końcu wysiadł z niego wysoki, dobrze zbudowany mężczyzna owinięty szczelnie w gruby szalik i z czapką na głowie. Miał czerwony nos ale życzliwy uśmiech, a także całkiem przyjemny tembr głosu.
— Podwieźć cię gdzieś? Zaraz sypnie śniegiem, nic tutaj nie dojedzie — powiedział wesoło, a Lian poczuł jak cała złość momentalnie z niego wyparowała. Wpierw wziął to za ulgę i wdzięczność, z czasem zrozumiał, że trafiło go coś zupełnie innego. Zgasił papierosa i spojrzał bezradnie na samochód, po czym wzruszył ramionami i otulił się ciaśniej lekkim płaszczem.
— W porządku. Gdziekolwiek, jestem przyjezdny.
Zupełnie nietutejszy.
Nieznajomy niezdarnie przedarł się przez zaspę, zaklął pod nosem gdy śnieg nasypał mu się do buta i otworzył mu drzwi w niemym zaproszeniu, z którego Cień skorzystał. W samochodzie było równie zimno co na zewnątrz, co wyjaśniało ubiór mężczyzny. Nie narzekał, bo po prawdzie chociaż bez ogrzewania - był to jedyny sprawny samochód na jaki mógł w tej chwili liczyć.

Podczas jazdy dowiedział się kilku rzeczy. Jego uprzejmy dobroczyńca miał na imię C., dwadzieścia osiem lat na karku i mieszkał w małej suterenie na przedmieściach. Pracował jako stolarz i ledwo wiązał koniec z końcem, ale nijak nie przeszkadzało mu to w idiotycznie optymistycznym podejściu do życia. Zaoferował Lianowi herbatę i miejsce na wysłużonej kanapie pod miękkim kocem oraz swoje towarzystwo. Cień skorzystał ze wszystkich dostępnych opcji z zaciekawieniem pochłaniając kolejny kubek herbaty i coraz to nowsze fakty dotyczące gospodarza. Kot plasujący mu się na kolanach widocznie rozpoznał w Lianie miękkie serce do wszystkich podobnych mu stworzeń i wraz z nim zasnął w plątaninie kocy. Zasypiał w ten sposób przez kolejne kilka tygodni, z owym kotem, tanią herbatą ekspresową i głupimi choć nie pozbawionymi uroku krotochwilami Pana C. Czas mijał, jednak natura była nieubłagana. Lian zgłodniał, a mężczyzna goszczący go w swoich progach stanowił aż nadto kuszący kąsek. Cień popełnił tylko jeden błąd; Pan C. był już zakochany.

Nie potrafił wytrzymać kolejnych dni. Świadomość że nie jest w stanie sprostać oczekiwaniom mężczyzny dotknęła o osobiście a coraz częściej padające ze strony Pana C. zachwyty na temat wybranki jego serca doprowadzały Liana do szaleństwa. Stało się to nieznośne do tego stopnia, że pewnego dnia po prostu zniknął. Bez słowa wyjaśnienia uciekł z jego życia tam, gdzie przecież od zawsze było jego miejsce. Do Krainy Luster i dusznych, sennych iluzji. «

Whispers among tags