My name is... V... Vitali

Opis mocy

Cień

Mara

Opis mocy c.d

Opis Umiejętności

Vitali jest zbudowany z ceramiki, co widać na pierwszy rzut oka po jego alabastrowej i gładkiej niczym jedwab skórze. Choć to nie wszystko, bo na miejsca wszystkich zgięć ma nałożone specjalne, elastyczne możliwe, że wykonane z gumy imitującej skórę, nakładki. Ów zabieg miał go jeszcze bardziej upodobnić do człowieka i utrudnić powiązanie go z marionetkowym ludem.
Z pewnością nie wygląda na osobę silną. Wprawdzie muskulatury mu nie brak, ale jest też bardzo szczupły, co przy jego wzroście (187 cm) i wadze (72 kg) tylko pogłębia wrażenie, że ma się do czynienia z chodzącą tyczką. Nie pomaga również jego ubiór, który jest tak wyzywający, jak to tylko możliwe, a jednocześnie mówiący głośno "jestem ekscentrykiem". Na ów strój składa się długa do kolan kamizelka wykonana z miękkiej skóry. Na przedzie ma ona wszyty gorset, który zawiązany sprawia, że kamizelka nie odsłania więcej, niż powinna. Do tego spodnie z miękkiego i trudnego do określenia materiału, dopasowane na dupie, ale luźniejsze w kostkach i sandały typu "rzymskie".
Jest częściowy opis ciała, który pewnie zostanie jeszcze poszerzony, jest ubiór... przydałoby się opisać jeszcze buzię, a trzeba przyznać z buzi to Vit niezła dupa jest.
Ma ciemnozielone oczy, które czasem sprawiają wrażenie czarnych. Zgrabny, prosty nos może troszeczkę, ale tylko troszeczkę zadarty. Jego usta są pełne, wręcz stworzone do całowania i wyginania się w subtelnym, choć lekko kpiącym uśmiechu. Mają śliczny malinowy kolor. Szczękę ma mocną w dodatku wyraźnie zarysowaną, podobnie jak kości policzkowe.
Alabastrowy kolor skóry i ten fakt się nie zmienia. Niemniej tworzy to urokliwą harmonię, a czasem niezły kontrast z czarnymi jak skrzydła kruka włosami, brwiami i rzęsami. Wspomniane było o wzroście, ale nie proporcjach ciała. A tu zdecydowanie prym wiodą nogi. Ma długie i zgrabne, korpus zaś krótki. Zwieńczeniem długich kończyn — tak rączki również długie — są zgrabne i smukłe palce, również długie.
I jeśli taka chodząca tyczka nie jest sama z siebie rozpoznawalna lub szczególna, to na dodatek zaposiada tatuaże. Właściwie malowania przypominające te plemienne albo płomienie ma na całej piersi, plecach i rękach.

Zabrzmi to pewnie dziwnie, ale Vit jest rozerwany. Jest rozerwany między tym, kim chce być i tym, kim powinien być. Powinien być idealną kopią człowieka, którego nigdy nie poznał, a jednocześnie chce być sobą — choć nie wie, co to znaczy. To właśnie doprowadziło do tego, że w pewnym momencie jego osobowość zaczęła wykazywać sporą niespójność i najzwyczajniej w świecie zaczęła się rozdwajać.
Na przestrzeni miesięcy i lat stopniowo różnice między osobowościami się pogłębiały. Co ciekawe w pewnym momencie osobowości dowiedziały się o sobie, ale uważały się za osobne byty. I tym właśnie jest Cień.
Vit i Cień to jedność, ale i dwie różne osoby. Vitali jest marionetką, a Cień tworem marionetki, która potrzebowała pomocy w zrozumieniu otaczającego ją świata. Skoro już wiadomo, że jest ich dwóch — choć w rzeczywistości jest jeden — to dobrze byłoby wspomnieć, czym się ci dwaj różnią.
Vitali to po prostu zgubiony i bardzo naiwny chłopiec, który z przez lata nauczył się z dystansem podchodzić do innych. Jest więc nieufny i nieco oziębły w kontaktach — przynajmniej na początku. Z czasem potrafi się otworzyć i nawet zacząć zachowywać jak istota podobna ludziom. Jest zdecydowanie lepszym słuchaczem, niż mówcą, chociaż zdarza mu się powiedzieć coś mądrego. Umie kopiować i okazywać emocje, ale totalnie nie rozumie uczuć — ani własnych, ani cudzych. Gdy nie chce wykazywać interakcji z innymi, udaje — lub faktycznie — czyta książkę.
Cień to ten odważniejszy, pewniejszy siebie, ten gadatliwy i pyskaty. Można by wręcz powiedzieć, że to ta osobowość, która zwykle pakuje ich obu w kłopoty. Na sucho uchodzi mu tylko dlatego, że pomaga z wydostaniem się z tych kłopotów. Cień zdecydowanie łatwiej nawiązuje relacje, lepiej również radzi sobie z emocjami i uczuciami, choć wiele ze swoich własnych maskuje. Na przykład nigdy nie pokaże tego, że bardzo mu zależy na tym, by Vitali był bezpieczny lub że naprawdę go lubi — nie mówcie Vitowi.

Dawno temu była sobie pewna pani Marionetkarz. Jej twory były niebywale piękne, zresztą ona sama również należała do tych urodziwych. Nic zatem dziwnego, że wpadła pewnemu panu w oko. Pan był Senną Zjawą i szybko się okazało, że dla swojej rzemieślniczki jest w stanie zrobić wszystko. Nawet coś szalonego – jakby to było coś nowego w tym szalonym świecie. Niemniej właśnie tymi szalonymi czynami zaimponował swej pani do tego stopnia, że i ona się w nim zakochała. Długo nie było trzeba czekać na huczne wesele, które zapewne do dziś wspominane jest przez Kapeluszników przy herbatce. Osiedli razem w Mieście Lalek, gdzie pani Marionetkarz mogła nadal tworzyć swoje cuda, a pan Senna Zjawa mógł podziwiać jej twory i chwalić rzemiosło, które wykonywała – oczywiście czasem znikał, by nawiedzić jakieś sny lub zrobić co tam lubił.
Życie wydawało się piękne, bo jak mogłoby być brzydkie, gdy w powietrzu tyle miłości. Niestety z życiem to bywa tak, że ma tendencje psuć dobre rzeczy, niszczyć piękno i radość. Nic zatem dziwnego, że szczęście zakochanej pary nie trwało długo. Pewnego dnia pan Senna Zjawa zniknął w niewyjaśnionych okolicznościach. Jego długa nieobecność sprawiała, że pani Marionetkarz bardzo się martwiła, bardzo rozpaczała, aż w końcu niemalże pogodziła się z faktem, że na zawsze straciła ukochanego.
Niemalże.
Tknięta niezwykłym pragnieniem zobaczenia go jeszcze jeden, ostatni raz zaczęła tworzyć. Była rzemieślnikiem do diabła! I stworzyła. Lalkę tak piękną, tak podobną do utraconego ukochanego, że aż zapłakała. Mimo to nakręciła ją, spojrzała w ciemnozielone oczy i rozpłakała się rzewnie, rzucając zaskoczonej marionetce w objęcia. Dopiero, potem gdy już nieco się uspokoiła, zaczęła tłumaczyć, czemu to zrobiła, kim jest i kim jest sama Marionetka. Oczywiście nie dała jej imienia ukochanego – chociaż bardzo chciała – wymyśliła mu inne imię i brzmiało ono „Vitali”.
Jak na Marionetkarza przystało, pani zaczęła uczyć swoją marionetkę wszystkiego, co umiał jej ukochany. Oczywiście lalka stworzona była do tych prostych – lub trudnych, zależy jak na to spojrzeć – czynności, więc z czasem pięknie grała na skrzypcach i sprawnie władała bronią, która de facto nie była bronią. Słuchała również opowieści o tym, kim jest i jak ważną osobą jest dla pani Marionetkarz. Wszystko to brzmiało pięknie, a uczenie się czegokolwiek w takim otoczeniu było aż za przyjemne.
Niestety, jak już wcześniej było wspomniane, życie ma to do siebie, że wszystko, co piękne i radosne nie trwa długo. Nic zatem dziwnego, że i tego cudownego czasu nie zostawiło w spokoju. Jednak trochę czasu musiało upłynąć, nim zaczęło się psuć. Pani Marionetkarz musiała zacząć dostrzegać, że Vitali to nie jej ukochany, a jego marna namiastka. Jednak ten sen trwał i to dość długo, bo kilka miesięcy niemalże rok lub ponad nim w końcu się ocknęła. A gdy to zrobiła, ogarnęła ją furia i złość zarówno na siebie, jak i na dzieło, które stworzyła. Pochwyciła pierwszą rzecz, która jej się napatoczyła – miotła – i zaczęła nią okładać Vitaliego. Zaskoczona lalka nie wiedziała, co ma zrobić, więc w pierwszej chwili dał się po prostu okładać. Dopiero gdy ceramika, z której był zrobiony, zaczęła kruszeć, starał się bronić przed atakami swej pani. Niestety słabo mu to szło, bo jednocześnie nie chciał jej zrobić krzywdy. Wtedy właśnie po raz pierwszy pojawił się Cień, który powstrzymał atak zaskoczonej pani Marionetkarz. Ten moment Vitali wybrał na ucieczkę. I tak uciekał, uciekał i uciekał, aż w końcu odkrył, że nie wie, gdzie jest.
Od tej straszliwej chwili minęły 2 lata. Jakim cudem jeszcze działa? Zabrał ze sobą swój kluczyk i traktuje go jak największy skarb, a jednocześnie pamiątka po ukochanej, do której już nigdy nie wróci.