Luscus - Karta Postaci

Imię: Luscus
Nazwisko: Khanri
Wiek: 13 lat
Rasa: Szklany Człowiek
Ranga: Rozbite Lustro
Miejsce Zamieszkania: Przez swoją aktualną sytuacje nie ma stałego miejsca zamieszkania, jednak obecnie znajduje się w Krainie Luster.

Moce:
Kryształowy onyks —użytkownik mocy potrafi wytworzyć za pomocą siły woli substancję wizualnie podobną do onyksu, jednak pomimo naturalnie bardzo ciemniej, prawie czarnej barwy pod wpływem światła może mienić się w różnorodnych kolorach. Użytkownik może również manipulować; kształtem, rozmiarem oraz stanem skupienia substancji. Maksymalna objętość substancji to około 3,5L. Moc ta ma limit czasowy, po jego osiągnięciu, substancja jakby nigdy nic zamienia się w coś na wzór pyłu, a następnie rozpływa się w powietrzu.
(Działa przez 3 posty, a następnie wymagane jest 5 postów przerwy).

Umiejętności:
-Gotowanie: Luscus nauczył się gotować kilku ciekawych potraw od swojego brata w rodzinnym domu.
-Rysowanie: Tę umiejętność młody nabył samodzielnie, głównie rysował, aby zająć sobie czas, jednak aktualnie opanował takie rzeczy jak choćby nawet anatomia, czy perspektywa.
-Rzucanie nożem/sztyletem: Tę umiejętność, która początkowo zaniepokoiła jego matkę, również nabył samodzielnie. Powodem praktykowania tego było głównie to, że Luscus często nie miał sensownego pomysłu na zagospodarowanie swojego wolnego czasu, gdy rysowanie różnorakich postaci zaczynało go nudzić.

Wygląd zewnętrzny:
Luscus to osoba o przeciętnym wzroście oraz szczupłej, a nawet lekko wychudzonej sylwetce. Ma on bardzo jasną, porcelanową karnację punktowo przyprawioną delikatnymi rumieńcami oraz jasnymi piegami. Delikatna cera oraz kobiece rysy twarzy dodają mu uroku, ale jest to jedna z rzeczy, którą najchętniej by w sobie zmienił. Jednak nie może być aż taki idealny, Luscus ma wyłupione lewe oko, od tego miejsca po części jego twarzy rozchodzą się pęknięcia, gdzieniegdzie większe, bądź mniejsze. Drugie jego oko poza lekką wadą wzroku jest nienaruszone. Jego tęczówki są wielobarwne, a w ślepiu dosłownie można zobaczyć prawie pełną paletę podstawkowych kolorów. Włosy Luscusa są krótkie, mają śnieżno białą barwę, prawie zawsze są one nieco napuszone i lekko falowane z mocno odwiniętymi końcówkami. Z reguły są one przycięte trochę nie równo, bo dzieciak ścina je sobie samodzielnie. Odkąd pirat pracujący dla MORII oszpecił jego twarz, stara się najzwyczajniej zakrywać uszkodzone oko. Poza ranami przybierającymi kształt pęknięć to, z jakiego jest gatunku, można rozpoznać po jeszcze jednej cesze — jego skóra miejscowo jest półprzezroczysta, a dokładniej przejrzysta jest na policzkach oraz okolicach ust, brzuchu, plecach, a szczególnie kręgosłupie, dłoniach i stopach. Łokcie oraz kolana Luscusa z reguły są trochę poobijane i mają siną barwę. Jeśli chodzi o ubioru młodego — zazwyczaj nosi on jasne koszule, coś na wzór skórzanego gorsetu, luźny pasek z niewielką torbą, wysokie buty, mniej więcej połowy łydki i najczęściej ciemne spodnie. Dzieciak praktycznie zawsze ma przy sobie swoje steampunkowe gogle, zwykle nosi je na szyki bądź na głowie, jednak gdy są wybitnie zbędne — w torbie.


Charakter:
Luscus jest raczej jedną z tych osób o lekko płochliwym usposobieniu. Przez jego zachowanie w stosunku do nowo spotkanych — może sprawiać on wrażenie dość niemiłego i nietowarzyskiego, jednak jest to dość mylne spostrzeżenie. Przy pierwszej styczności z obcą osobą jest bardzo nieufny. Dodatkowo obawia się, że zrobi czy też powie coś niewłaściwego i przypadkowo zepsuje swoją nową znajomość, a kontakt, który udało mu się nawiązać — przepadnie. Oczywiste jest, że każdego może traktować nieco bardziej indywidualnie, jednak z reguły, gdy już pozna kogoś bliżej, staje się bardziej otwarty. Potrafi wtedy pokazać swoją bardziej czułą oraz empatyczną stronę. Jeśli się do kogoś przywiąże, będzie nawet bardzo opiekuńczy w stosunku do tej osoby. Poza tym jest także świetnym słuchaczem. Będzie w stanie wysłuchać każdego problemu, nawet nie mając odpowiedniej wiedzy na dany temat i bez większej możliwości, aby komuś doradzić. W skrócie — można mu się wyżalić bez obawy, że wyjawi czyjeś najgłębsze i najwstydliwsze sekrety. Stara się nie naruszać granic innych i to chyba jedna z bardzo niewielu rzeczy, jakiej wymaga też od drugiej osoby. Szczególnie nienawidzi, gdy ktoś, narusza jego przestrzeń osobistą w brew jego woli. Jeśli ktoś przesadzi w tej kwestii, nie ma już szans na przyjazną relację z Luscusem. Ma on dość pacyfistyczne podejście do życia, zdecydowanie unika on kłótni i raczej w każdym wypadku preferuje pokojowe rozwiązania; takie jak rozmowa. W sytuacji, kiedy najzwyczajniej za kimś nie przepada — unika takiej osoby i stara się nie zwracać uwagi na jej istnienie czy również nie wypowiada się na jej temat. Jedną z jego cech, której raczej nie idzie się tak łatwo domyślić, jest to, że jeśli sytuacja tego wymaga, potrafi podjąć szybkie decyzje. Sprawia on wrażenie samotnika, osoby niepotrzebującej nikogo do szczęścia czy nieprzepadającej za obecnością innych, jednak w głębi duszy marzy on o tym, aby zdobyć prawdziwego przyjaciela.


Historia:
Życie śnieżnowłosego dzieciaka początkowo było dość przeciętne, nie różniło się zbytnio od tego, które prowadzili inny mieszkańcy Szkarłatnej Otchłani. Nie było w nim żadnych zaskakujących, czy szokujących zwrotów akcji, a przynajmniej do pewnego momentu. Ale może jednak zacznijmy od początku.
Luscus — jak większość szklanych ludzi — urodził się na jednym ze skalnych odłamów, bezwładnie dryfujących w czeluściach Szkarłatnej Otchłani. Jego dom rodzinny, w którym mieszkał wraz ze starszym bratem i matką, znajdował się na obrzeżach kamiennego fragmentu. Nie byli oni jedynymi mieszkańcami w tych okolicach, w innych częściach mieściły się również domostwa pozostałych szklanych istot. W tamtejszych rejonach nauka nie była obowiązkowa, jednak Luscus uczęszczał do czegoś na wzór prywatnej szkoły, którą opłacała jego matka. Początkowo nauka nie szła mu najlepiej, jednakże z czasem jego wyniki zaczęły się poprawiać. W niewielkiej grupie uczniów, ponieważ nieliczącej nawet piętnastu osób – trzymał się raczej na uboczu, chociaż sam nie wiedział dlaczego. Nie można było o nim jednak powiedzieć, że był samotnikiem, który nigdy z nikim nie rozmawia. Młodzieniec bardzo lubił spędzać czas ze swoim bratem — Onychinusem; traktował go jak najlepszego przyjaciela i swój autorytet. Między innymi to właśnie od niego nauczył się gotować.
W czasie wolnym Luscus uczył się rysować i co było dość dziwne dla jego rodziny – rzucać nożami czy sztyletami.
Pewnego, pozornie zwyczajnego i niczym nieróżniącego się od zwyczajowych dni, popołudnia Onychinus odprowadzał Luscusa po lekcjach do domu. Gawędzili, jak mieli to w zwyczaju o tym, czego młody nauczył się w szkole, i gdy byli już niedaleko swojego domu – mogli dostrzec dwóch mężczyzn. Mieli oni dość specyficzną — na pewno nietutejszą — bronią. Tajemnicze osoby były piratami pracującymi na zlecenie organizacji MORIA, jednak o tym młody dowiedział się znacznie później. Jego starszy brat kazał mu natychmiastowo uciekać, jednak Luscus nie wykonał polecenia. Co prawda ufał swojemu bratu, ale nie otrzymał żadnych wyjaśnień i nie miał bladego pojęcia, dlaczego starszy mógł wydać taki rozkaz. Po krótkiej chwili zdezorientowania i niepewności rozpoczęły się pierwsze strzały. Onychinus oberwał w ramie strzałką usypiającą, jednak ta nie była na tyle skuteczna, aby zwalić go od razu z nóg. Lekko skołowany, lecz w pełnej determinacji, zaatakował jednego z piratów, zajmując go tym. Drugi z nich postanowił zająć się młodszym bratem. Pierwsza strzałka usypiająca chybiła, jednak druga wbiła się w lewe oko Luscusa. W tamtym momencie ponownie usłyszał polecenie brata, by uciekać co sił w nogach. Chwile się zawahał, jednak ból oraz powolne efekty środka sprawiły, że tym razem posłuchał. Zaczął biec, niemalże bez tchu, do przystani, gdzie znajdował się transport. Po wejściu na latającą łódź usłyszał jeszcze kilka strzałów. Te były inne od wcześniejszych. Młody mógł się jedynie domyślać, co się wydarzyło.
Luscus uświadomił sobie, co tak naprawdę się stało, dopiero po kilku dniach dryfowania po mrocznych czeluściach otchłani, kiedy na łodzi zaczynały kończyć się zapasy wody i jedzenia. Po jakimś czasie udało mu się jednak dotrzeć na inny, większy odłam skalny w tej części krainy. Na następne dwa lub trzy miesiące jego życie zamieniło się w tułaczkę i walkę o przetrwanie. W końcu dotarł do Krainy Luster. Niestety i tam nie spotkało go szczęście: często chodził głodny. Przez cały ten intensywny czas uciekania, szukania spokojnego miejsca oraz prób radzenia sobie z przeżytą traumą: stracił dość sporo na wadze. Próbował znaleźć prace, aby zarobić chociaż trochę na poprawę swoich warunków, jednak był tylko dzieckiem i nikt nie chciał go zatrudnić. Po tak długim czasie zaczął tracić nadzieje, że może być lepiej, a w pewnym momencie stracił poczucie orientacji i sam już nie wiedział, gdzie dokładnie się znajdował. Trzeba również dodać, że po wszystkich tragicznych wydarzeniach, których doświadczył – starty rodziców, przerażającego spotkania z ludźmi, a także śmierci brata – zaczął zamykać się w sobie jeszcze bardziej. Nie rozmawiał z nikim, o ile nie musiał oraz nie czuł się komfortowo przy innych. Zwłaszcza gdy czegoś od niego chcieli.
Jak potoczą się dalsze losy szklanego dzieciaka? Tego prawdopodobnie dowiemy się już wkrótce.