Posiadłość Monetów

Błękitny dworek przypominający te z pierwszej połowy dziewiętnastego wieku, który najlepsze czasy ma już dawno za sobą - tak samo jak i te najgorsze. Widać po nim, ze ktoś starał się go odratować. Sam fakt, że te starania widać, świadczy jednak o tym, że próby nie były do końca udane. A to biały parapet wygląda tak, jakby trzymał się na słowo honoru, a to na rurze widoczna jest rdza.
Choć z domu niegdyś bez przerwy było słychać muzykę, teraz dzieje się to tylko raz kiedyś, w najmniej spodziewanym momencie, gdy stary Monet nagle znowu czuje w sobie potrzebę sięgnięcia po instrument - a w domu jest ich mnóstwo. Nie ma pokoju, w którym nie można znaleźć chociaż jednego. Nie dodają jednak przytulności. Cisza połączona z liczbą pustych pokoi niesie ze sobą coś niepokojącego, a domowa atmosfera uleciała stąd dawno temu.