Vyron Laraziron

Imię:
Vyron

Drugie imię:
Gravven

Trzecie imię (cognomen):
Sanoran

Nazwisko:
Laraziron

Herb


Dewiza herbowa
We are and always will be

Pseudonim:
Viridian

Wiek:
Wygląda na około 30 lat. Swojego prawdziwego wieku nie ujawnia (urodził się w 1515 roku zatem ma ponad 500 lat).

Rasa:
Upiorny Arystokrata

Ranga:
Demoniczny Książę/Subtelny Kłamca

Ranga w Organizacji: Ciernisty Egzekutor w Stowarzyszeniu Czarnej Róży

Miejsce zamieszkania:
Kraina Luster

Moce:


Manipulacja Kryształem – Vyron dzięki noszeniu przy sobie zielonych kryształów, umiejscowionych w bransoletkach na rękach i w naszyjniku na piersi a także w zapięciach ubioru, może z łatwością manipulować owymi (zmieniać ich rozmiary, budować z nich, duplikować, miotać nimi w przeciwnika, osłaniać się nimi jak tarczą etc.). Poza kryształami noszonymi stale przy sobie, Vyron może manipulować dowolnymi innymi strukturami krystalicznymi, jeśli zajdzie tak potrzeba. Nie czyni tego jednak chętnie bowiem poszukiwanie mocą struktur krystalicznych na „ślepo” jest bardzo męczące. Kryształy poddane działaniu mocy są dość trwałe. Aby je zniszczyć trzeba nacisku punktowego rzędu 550 N (Newtonów) lub więcej. Wtedy na krysztale pojawia się rysa, która raptownie  powiększa się powodując pękanie, a sam kryształ rozpada się niczym hartowane szkło. Ostatecznie całość rozsypuje się w szmaragdowy piasek. ZA POMOCĄ TEJ MOCY VYRON NIE MOŻE ZABIĆ POSTACI INNEGO GRACZA BEZ JEGO ZGODY.
Ograniczenia: 3 posty używania mocy, 5 odpoczynku.


Lustrzane odbicia – Aby zmylić, zaskoczyć i dodatkowo przerazić adwersarza, Vyron jest w stanie stworzyć do sześciu własnych kopii. Kopie te, zachowujące niezależność ruchową, są ubrane i uzbrojone dokładnie tak samo jak użytkownik mocy. Ich działanie cechuje ścisła współpraca z organizmem kopiowanym. Kopie mogą oddziaływać na świat fizyczny (przenosić, podnosić chwytać etc.), NIE POSIADAJĄ JEDNAK MOŻLIWOŚCI FIZYCZNEGO RANIENIA INNYCH ISTOT. Zniszczenie kopii następuje samoistnie po 3 postach użytkowania lub przy zadaniu jej obrażeń, które można uznać za poważne np. postrzeleniu w klatkę piersiową, przebiciu mieczem, głębokim zranieniu sztyletem itd.  Kopie po zniszczeniu zamieniają się w kupki sproszkowanego szmaragdowego kryształu.
Ograniczenia:
3 posty odpoczynku na 1-3 kopii
5 postów odpoczynku na 4-6 kopii

Rozkaz - (moc rangowa) Zdolność pozwalająca wymusić określone zachowanie u innej osoby. Proste polecenia, jak odwrócenie się, czy wyciągnięcie ręki, nie wymagają słów, natomiast bardziej złożone muszą zostać sformułowane werbalnie. Rozkaz trwa tak długo, aż nie zostanie wykonane polecenie, a jeżeli ten nie może zostać wykonane to z czasem siła działania mocy słabnie. Nie można w ten sposób zmusić kogoś do zranienia samego siebie bądź bliskiej osoby. Po użyciu rozkazu kolejne użycie możliwe jest dopiero po 3 postach.
Nie działa na osoby posiadające blokadę mentalną. W każdym razie MG może jednak zadecydować, że w danym przypadku ze względu na stan użytkownika mocy oraz osoby lub inne uzasadnione okoliczności, na której moc jest używana, rozkaz nie będzie skuteczny.

Moc wynikająca z przynależności do rasy: Blokada umysłu

Umiejętności:

Fechmistrz – Jako, że bycie szlachcicem zobowiązuje niejednokrotnie do orężnej obrony swojego honoru, Vyron z zapałem trenował szermierkę. W stopniu mistrzowskim opanował posługiwanie się pałaszem. Mało jest osób, które są mu w stanie dorównać, a jeszcze mniej jest takich, co mogą go pokonać.

Tkanie Magii

Śledztwo – Śledztwo przydaje mu się zarówno do zdobywania informacji o charakterze poufnym lub obitych klauzulą ograniczonego dostępu, jak i tropienia czy poszukiwania obiektów, którymi jest zainteresowany. Dodatkowo, znając sekrety pracy śledczych, używa tej umiejętności do maskowania swojego udziału w co bardziej problematycznych zdarzeniach i wypadkach.


Charakter:

Wychowany w szlacheckiej rodzinie Vyron od dziecka uczony był wszystkiego, co każdy wysoko urodzony panicz powinien znać, umieć i wiedzieć o świecie. Owo „wszechstronne” dworskie wykształcenie obejmowało strategię i dowodzenie, protokół dyplomatyczny, filozofię, muzykę, astronomię, matematykę wraz z geometrią, historię Krainy Luster, geografię tejże krainy oraz fechtunek, strzelectwo i jazdę wierzchem. Prywatni nauczyciele, ochmistrzowie i fechmistrzowie  dokładali wszelkich starań by chłopak należycie przygotował się do roli, którą w przyszłości przyjdzie mu pełnić. Nic dziwnego zatem, że Vyron, choć z pozoru kulturalny, grzeczny i uprzejmy stał się podstępnym, pyszałkowatym, dumnym i nad wyraz ambitnym młodzieńcem. Najbardziej do gustu przypadły mu nieoficjalne lekcje miłości dworskiej, dawane przez damy dworu a także lekcje intryg dworskich i gier pałacowych, które mimochodem pobierał od różnorakich koterii na dworze ojca. Nie wiadomo skąd wzięła się u tego młodego chłopaka mściwość oraz skłonność do okrucieństwa. Każdy kto zaszedł mu za skórę prędzej czy później kończył życie w niewyjaśnionych okolicznościach. Oczywiście nikt nie był w stanie bezpośrednio połączyć faktu śmierci ofiary z Vyronem. Inteligencja i spryt pozwalały mu na realizowanie swoich własnych planów w taki sposób, by ich wykonawcy czuli się dumni z tego, że realizują swoje własne pomysły.


Wygląd zewnętrzny:

Vyron wygląda na około dwadzieścia pięć lat, ale swojego prawdziwego wieku nie zwykł zdradzać nikomu. Równie dobrze może mieć ich lat sto jak i tysiąc. W przeciwieństwie do całej swojej rodziny, którą natura obdarzyła stalowymi włosami i czarnymi oczami, Vyron ma włosy koloru grafitowego ze srebrnymi pasmami, co w połączeniu z jaskrawo zielonym kolorem oczu i delikatnymi rysami twarzy, tworzy dość przyjemny dla oka obraz. To właśnie od tego nietypowego koloru oczu wzięło się jego przezwisko – Viridian.
Przy wzroście 182 cm, Vyron waży 72 kilogramy. Nie jest zatem wybitnie wysoki ani nie posiada szczególnie rozbudowanych mięśni, ale jego budowę ciała można określić jako lekką i atletyczną. Jest bardzo sprawny i dość silny jak na swoje warunki fizyczne. Na co dzień nosi alabastrową, nie przylegającą do ciała koszulę ze stójką, a na niej granatowy wyszywany srebrną nicią i zapinany na takiegoż samego koloru guzy wams wykonany na jego indywidualne zamówienie. Ot, taka jego  szlachecka fanaberia. Przy pasie nosi przytroczony pałasz . Broń wykonana jest ze skutych naprzemiennie warstw miękkiej i twardej stali tworząc tak zwany damast.
Gdy wychodzi na oficjalne spotkania ubiera się w kolory rodowe, czyli w srebro, czerwień i czerń. Od czasu do czasu, dla podkreślenia swojej indywidualności dodaje do tego stroju zielone elementy. Jego szaty są zawsze idealnie skrojone i dobrze dopasowane.
Z włosów wystają wygięte niczym szable, czarne rogi o długości około 20 cm. U szczytu zakończone grotami wykonanymi ze srebra.


Historia:

Na świat przyszedł w piękną, zimową noc roku 1515 jako trzeci i ostatni syn Lorda Alveryka Sano Larazirona i Aurelii Caelis – Gravv. Podobno, gdy po przyjściu na świat brał pierwszy oddech, piorun uderzył w jedną z wież zamku. Wszyscy szeptali, że to nieomylny zwiastun tragedii, ale kto by dawał wiarę bredzeniu głupców. Początkowo młodzieniec rozwijał się jak większość dzieciaków. Bawił się ze swoimi braćmi i siostrami, jednak szybko zaczął zdradzać niepokojące zachowania i tendencje do dominacji. Na co dzień z pozoru kulturalny, grzeczny, ugodowy i uprzejmy był nad wyraz ambitny, podstępny i w przypadku odmowy okrutny. Nauczyciele wielokrotnie podkreślali, że jest w nim coś niepokojącego, ale nie potrafili powiedzieć co. Jako, że pomimo pokrewieństwa, jego wygląd zdecydowanie odbiegał od reszty rodziny jego dwaj rodzeni bracia i dwie siostry ciągle uprzykrzali mu życie. A to ośmieszali go w obecności nauczyciela i innych dzieci, to zaszywali rękawy w ubraniach, to chowali niezbędne mu przedmioty. Nie zmartwiło go zatem specjalnie, że jego starszy brat, Daelon spadł z wieży na dziedziniec i zginął na miejscu. Ten wypadek był pierwszym z serii tragicznych zdarzeń. Najstarszą siostrę, Elian niedługo później zagryzły psy, które wydostały się z psiarni ojca. Potężne ogary używane do polowań na grubego zwierza szybko uporały się niemrawo walczącą dziewczyną. Kolejną tragedią, która dotknęła ród Laraziron, była śmierć matki Vyrona. Kobieta przez jakiś czas chorowała. Traciła apetyt, źle spała i wypadały jej włosy. Umarła w męczarniach chwilę przed dwójką swoich dzieci, które stały się ofiarami mordu. Morderca zabił oboje w podcieniach, gdy wychodzili cali we łzach z komnaty matki. Niedaleko ciał, za beczkami z wodą, znaleziono zakrwawiony długi nóż rzeźnicki zaś trop prowadził okrężną drogą do domu jatkarza. Winą, przez szalejącego z żalu ojca, obarczony został zatem pałacowy rzeźnik, który co prawda zapierał się, że to nie on, ale kto w świetle takich dowodów by mu ufał. Koniec końców pozostał przy życiu jedynie Vyron i jego młodsza siostra Anastasia. Młodzieniec opiekował się siostrą jak mógł najlepiej. Stanowił oczko w jego głowie, albowiem tylko ona jedna nie widziała w nim odmieńca i zawsze podziwiała jego piękne, limonkowo-zielone oczy.
Kiedy latem 1870 roku, mając jedynie 300 lat, oświadczyła, że nie zamierza poślubić kandydata wskazanego przez Vyrona (skądinąd jego kolegi, który, cóż za nieszczęście, zginął na polowaniu spadając z konia) ten wpadł w gniew. Tyle jej poświęcił, a ona nie chciała go słuchać. Ból ten był tym większy, że przecież zawsze mówiła że kocha tylko jego i jest mu posłuszna, a teraz odeszła, wiążąc się z jakimś biednym marionetkarzem. Początkowo chciał zabić tego bezczelnego biedaka, ale mimo wszystko nie mógł uczynić tego swojej siostrze. Może to dlatego, że czuł do niej swojego rodzaju sentyment i pociąg fizyczny? Niemniej siostra Vyrona i jej plebejski małżonek doczekali się nawet syna imieniem Eliasz, i o zgrozo, zamiast szlachetnego nazwiska matki, nadali mu nazwisko ojca. Drosselmeier.  Mały rzecz jasna również został marionetkarzem. Tak to już jest, gdy się ma ojca parobka to samemu zostaje się parobkiem. Nie mniej oboje żyli szczęśliwie, aż do chwili gdy dzieci Eliasza, niech mu ziemia ciężką będzie, uznały, że wolą żyć w świecie ludzi. Tego było już zbyt wiele. Podczas pierwszej wizyty „dziadków” w tym dziwnym świecie, oboje, Anastasia i Konstanty, zwany „biedakiem”, zginęli zastrzeleni na ulicach Moskwy. Zwłoki zostały ograbione a sprawców nie ujęto. Szkoda. Na szczęście, dzieci Eliasza doczekały się córki. Dziewczyna była ładna i zgrabna. Po swojej babce odziedziczyła jasną cerę i czuły, delikatny charakter. Arystokrata spotkał ją wiele razy, gdy ta przebywała u Eliasza, nie powiedział jej jednak, że jest jej rodziną. Bo i po co? Vyron postanowił, że w ramach łaski, pozwoli jej wrócić na łono rodu Laraziron w charakterze jego żony. Jakież było jego zdziwienie, gdy okazało się, że i ona wybrała życie w Świecie Ludzi, a nawet związała się z jakimś tamtejszym szlachcicem. Takie zachowanie nie mogło ujść płazem. Ona, potomkini dumnego i bajecznie bogatego rodu Laraziron wyszła za jakiegoś szlachetkę co liściem dupę wycierał? To było nie do pomyślenia. Traf chciał, że Anna – Klara zginęła jakiś czas później w wypadku komunikacyjnym wracając razem ze swoją córką z wystawy jakichś podrzędnych malarzyn.
Wracając jednak do Vyrona. Jego ojciec, aż do ostatnich chwil swojego życia, to znaczy do czasu aż zamilkł zatopiony w szmaragdowym sarkofagu, twierdził, że odstający wyglądem od reszty rodziny  Vyron jest bękartem. Kto go tam wie, może nawet miał rację? Trzeba było zapytać jego matkę, ale ta zmarła dość wcześnie z powodu zatrucia. Szkoda jej trochę, bo miła była, ale przeszkadzała w zabawie a skoro za rzekomo mniejsze przewiny wymordował całe swoje rodzeństwo, to i dla niej nie było ratunku.
Sam Vyron w odpowiednim czasie odebrał wykształcenie wojskowe i w czasie wojny z Ludźmi dowodził oddziałami strzelców konnych, a następnie, gdy zabrakło amunicji, poprowadził żołnierzy do bezpośredniej szarży na zbuntowane marionetki.  Pomimo tego, że oddział doznał sporych strat, rannemu Vyronowi udało się wyprowadzić pozostałych przy życiu ludzi z pola walki.

AKCEPT

Witamy po Drugiej Stronie Lustra!