Moscato

Tato!

Nie ma mnie. Mieszkanie jest w stanie nienaruszonym - zabieram ze sobą zwierzyniec by tego nie zmienił. Okna są zamknięte na wypadek burzy.

Dom tak naprawdę nie zmienił się nic od dekady. Może doniczki były cal lub dwa przesunięte bliżej ściany, spowodowane to było jednak nowymi mieszkańcami lokum aniżeli poczuciem estetyki właściciela. Oh, jeszcze pojawiły się cztery pary misek ułożonych równo pod oknem, aktualnie już pustych. Gdyby nie to, można było przypuszczać, że nikt tu od dawna nie mieszkał. Naczynia pokrywał kurz. Łóżko przestało wyglądać przytulnie, raczej przypominało eksponat na wystawie. Puste szafki, brak medykamentów, jedzenia czy ubrań. Najwyższy czas wyjść. Biorę głęboki oddech, z przyzwyczajenia. Zamknięto drzwi, klucze zabrzęczały w kieszeni. Wypychane powietrze przeciągło się w wysoki świst, psiarnia spuszczona ze smyczy pognała hen w las, byle przed siebie. Śmieje się, zauważając,że przez dwadzieścia lat las zmienił się bardziej niż mój dom. Dziś byłaby rocznica naszego przybycia do Glassville. Był to wcale nie brzydki dzień. Przyspieszam kroku, tuż-tuż przy granicy drzew zrzucam workowaty ubrania, zostając w niezbędnym minimum. Od kiedy pamiętam wszystko było z nim związane. Nauczył mnie wszystkiego. Jak pisać, czytać, zajmować się roślinami. Zdarzały się małe wpadki - jak to podczas nauki. On mówił, że obojgu nam było to potrzebne. Spędziliśmy wiele miłych chwil. Kiedyś jednak musiał nastać koniec tej sielanki. Stało się to podczas naszej ostatniej poważnej rozmowy - skąd pochodzę, co oznacza paskudna dziura na moim prawym obojczyku. Stwierdził, że jesteśmy już gotowi na tę rozmowę. Opowiadał fantastyczną historię o serdecznym małżeństwie oraz ich figlarnym, prawie dorosłym dziecku. To była urocza opowiastka. Wszyscy żyli długo, szczęśliwie, dopóki jedno z małżonków niespodziewanie zmarło. Smutne. Jednak to nawet jeszcze nie połowa nieszczęścia. Dziecko, nie mogąc poradzić sobie z przedwczesną stratą ukochanego rodzica targnęło się na własne życie. Rozcięło sobie tętnicę szyjną, trzymając ich portret rodzinny przed sobą. Pogrążony w żałobie wdowiec, słyszy krzyk, po chwili znajdując stygnące ciało dziecka. Razem z kolejną stratą, traci swój rozsądek i zmysły. Nie potrafiąc wrócić życia ani cofnąć czasu, tworzy lalkę i oprawia ją w skórę dziecka. Odrażające, choć dla niego liczył się efekt. Udało się. Postać ożywa, przez krótką chwilę jego nadzieja wraca. Zachowanie jednak nie oddaje oryginalnego charakterem jedynego dziecka. Mężczyzna w akcie rozpaczy zrzuca się w paszczę potwora. W międzyczasie marionetka jest zostawiona sama, z kluczem w ręce i nieprzytomnym wzrokiem utkwionym w niebo. W takim stanie podobno zostaje znalezione przez lokalnego kieszonkowca, uprowadzone do Świata Ludzi z obietnicą odnalezienia swojego Twórcy. Mężczyzna widzi w lalce jednak pupila do towarzystwa, kogoś, kto się zajmie roślinami, gdy go nie będzie. Do takich zadań mnie uczył i to było mi dane robić. Pokazał mi klucz, jak idealnie pasuje do wgłębienia w szyi. Po zakończeniu przedstawienia, ubrał kurtkę i ze łzami w oczach kazał mi na niego czekać. Przekonanie kogoś do tego, że jest tylko bezmyślną kukiełką powinno być trudniejsze. Może fakt, że naprawdę nią jestem zadziałał? Pierwsze trzy lata ubiegły na czekaniu, nakręcaniu, czekaniu. Później pojawił się pies. Teoretycznie można było się nim zająć, jednak tata kazał czekać. No i zdechł. Minął następny rok. Czekanie, nakręcanie, spacer po domu dla przyspieszenia czasu. Wtedy zaczynają się pojawiać już masowo. Psy, koty, króliki. Na początku szybko umierają, lecz z każdym kolejnym idzie lepiej. Uczę się od nowa. Czytam, piszę, uprawiam rośliny. Nie wychodzę, na wszelki wypadek. Mijają następne lata, a zwierzęta ciągnie do lasu. Mnie razem z nimi. Najpierw tylko na chwilę, nie ośmielając się spuścić domu z oczu. Coraz dłużej, coraz głębiej. Zatrzymuje się, wołam Cifra i Doll, jesteśmy chyba niedaleko. Mijam pustą butelkę. Już blisko. Nie muszę już czekać.