Świątynia Opętańca

Po rozległym kompleksie świątynnym pozostało jedynie - lub aż - jej Serce, do którego wejścia strzeże para kamiennych skrzydlatych rzeźb wykonanych z marmuru: kobieta o łagodnych rysach dzierżącą w dłoni kostur zwieńczony bladobłękitnym, opalizującym kryształem oraz dumnie wyprostowany mężczyzna trzymający włócznię, która swym ostrzem skierowanym ku szkarłatnemu niebu hardo rzuca wyzwanie przestworzom. Posągi znajdują się na okrągłym podwyższeniu, a ich złączone dłonie tworzą łuk - w rzeczywistości portal prowadzący do Serca Świątyni, wysokiej lecz niewielkiej komnaty o złoconych ścianach, której centrum okalane jest przez alabastrową kolumnadę.

Tam też, na samym środku pomieszczenia, znajduje się niewielki basenik wypełniony delikatnie fosforyzującą na bladobłękitno wodą; zejść do niego można dzięki równym schodkom wyżłobionym w posadzce niewielkiego zbiornika. W jego środku, na wykonanym z czarnego kamienia piedestale znajduje się najważniejszy dotąd poznany artefakt Świątyni Opętańca - wyryte na kamiennej tabliczce inskrypcje zawierające epos o pierwszych ludziach, których dotknęła Anielska Klątwa. Podobno ten, kto doświadczy na własnej skórze historii proto-Opętańców, będzie mógł nauczyć się jak ukrywać swoje skrzydła.

Z Serca Świątyni odchodzą liczne odnogi, lecz obecnie pozostają one zablokowane przez wiekowy gruz zagradzający przejście w głębszą część podziemnych labiryntów. Być może kiedyś uda się go usunąć, a Świątynia odsłoni przed śmiałkami nowe, dotąd skrywane sekrety.