Sala muzyczna na parterze

Przez chwilę zastanowiłam się nad pytaniem, jakie zadała mi białowłosa. Jednocześnie wzrokiem szukałam postaci, której owo pytanie dotyczyło. Colin... odnotowałam to imię w pamięci, dodając do niej również, maleńką notkę, by uważać na owego chłopaka. Sprawiał wrażenie całkiem żywiołowego. W towarzystwie takich osób zawsze sprawiałam wrażenie jeszcze cichszej i nieśmiałej, niż byłam w rzeczywistości.
-Nie wykluczone... Choć mógł zabrać swój instrument, bo zwyczajnie się z nim oswoił. Nastroił go odpowiednia... nie wiem, jakie ma już doświadczenie z grą.
Mówiąc, uśmiechnęłam się do Gwyn, po czym powróciłam do obserwowania osób, które również zdecydowały się na przygodę z muzyką.
W chwili, gdy przewieszałam torebkę przez oparcie krzesła, ziścił się mój najgorszy z możliwych scenariuszy. Widok Rosemary wchodzącej do sali muzycznej był dla mnie równie dotkliwy co cios pięści wymierzony w żołądek... Szybko spuściłam wzrok, nadal bojąc się spojrzeć Zjawie z twarz. Przez niecałą minutę, broniłam i podtrzymywałam, płomyk nadziej, noszący nazwę „a może tylko pomyliła sale...” Niestety ten zgasł bezpowrotnie, gdy kobieta zajęła miejsce i nie opuściła sali, kiedy rudowłosa instruktorka zaczęła wyjaśniać, czego dotyczyć będzie nasze pierwsze spotkanie.
Mocniej przytwierdziłam stopy do podłogi, w obawie przed tym, że nogi zaraz zaczną wykonywać subtelny rozedrgany taniec paniki. Nie spoglądałam teraz na swą nową znajomą, szmaragdowe spojrzenie utkwiłam w kobiecie opierającej się nonszalancko o tablice. Próbowałam się skupić na wypowiadanych przez nią słowach.
Po chwili do mojego umysłu zaczynały przebijać się również pojedyncze logiczne argumenty, które powinny mnie uspokoić. Bo czy nie znajdowałyśmy się w sali pełnej ludzi? W Świecie, w którym trzeba było ukrywać swe nieludzkie pochodzenie...
Więc co złego mogło się wydarzyć?
Zaraz później zaczęłam jednak przypominać sobie wszystkie programy przyrodnicze i każdy odcinek dotyczący, polowań, wyczuwania strachu i drapieżników wbijających zęby w sarny, króliki, młode antylopy oraz wiele innych stworzeń, którym świat i łańcuch pokarmowy przypiął etykietkę ofiary...
Całe szczęście, pytania, które na razie padły do nas ze strony instruktorki, pozwoliły mi siedzieć cicho i skupić się na tłumieniu paniki.

Przetworzywszy szybko informację, Gwyn pokiwała lekko głową. Musiała się z nią zgodzić, że pewnie oswoił się już ze swoim własnym instrumentem i wzięcie do rąk jakiegokolwiek innego mogłoby być dla niego dość niezręczne. No i ta cała kwestia strojenia. Nigdy do tej pory nie trzymała gitary w rękach, a co dopiero bawiła się w napinanie strun, ale czuła, że będzie to trudna sztuka - może nawet równie trudna, co samo granie.
Sama Gwyn również powiodła wzrokiem po wchodzącej do środka reszcie uczestników. To znaczy, drugi raz. Akurat gdy przerzucała spojrzenie obok Revi, nie mogło umknąć jej uwadze to, jak nagle jej nowa znajoma wpadła w panikę. Bała się tłumów? Z drugiej strony tam na korytarzu zachowywała się relatywnie normalnie. To znaczy zaraz po tym, jak białowłosa do niej zagadała. Więc może to jest powodem jej nagłej zmiany nastroju? A może to nie chodzi o cały tłum, tylko na kogoś konkretnego w tym tłumie? Tylko w takim wypadku o kogo mogło chodzić? Komu ta miła już na pierwszy rzut oka dziewczyna mogła nastąpić na odcisk? Albinoska odważyła się poklepać ją lekko po plecach i uśmiechnęła się do niej ciepło. Może uda jej się w ten sposób przynajmniej częściowo ją uspokoić.
Tymczasem wyglądało na to, że zaczną od teorii. Gwyn uniosła lekko brew, ale mimo to dobyła po raz kolejny długopis. Notatnik będzie musiała dostać już od instruktorki. Już teraz czuła, że zabawa z teorią będzie... interesująca. Niby szermierkę też zaczynała w podobny sposób, tyle że to było też połączone z praktyką: miała wykonywać takie-a-takie ruchy, a w tym samym czasie instruktor tłumaczył, co i jak. Zupełnie inny kaliber. Ale skoro kobieta przed nimi mówi, że tutaj teoria nie jest aż tak ważna, to nie ma powodu do obaw. Najwyżej pozapomina parę terminów.
- Będzie spoko, tak myślę - podzieliła się myślami z nową znajomą i uśmiechnęła się do niej jeszcze raz. Nauczyła się robić rapierem, to i gitarę ogarnie!

Niezbyt jej pasowało to, z kim wylądowała w tej sali. Najchętniej by po prostu wyszła i zrezygnowała z tego wszystkiego. No bo po co jej nauka gry na gitarze?
Została jednak. Po pierwsze, zawsze gdy coś zaczyna, to doprowadza to do końca. Po drugie, jeśli teraz by wyszła, prawdopodobnie o wiele ciężej byłoby jej trafić w objęcie tego przystojnego Niemca. No i po trzecie, zostanie na warsztatach, daje jej łatwe szanse na wkurwianie Lusiana. A tego sobie odpuścić nie mogła. Nie musiała się nawet jakoś specjalnie do niego zbliżać, by się wkurwiał. Doskonale wiedziała, jakie mniemanie szanowny Pan aktor dupodaj ma o niej. Nie żeby w jakikolwiek sposób jej to uwłaczało, głęboko w poważaniu miała jego zdanie na swój temat.
Kobieta która miała nas uczyć tej całej gry na gitarze, była dość ładna. Ruda, piegowata, zielone oczy, pełne usta. No jakby wyjęta ze Skandynawskiej Sagi.
Gdy zwróciła się do Rosemary z prośbą, ta niespecjalnie się do tego wyrwała. Czasy szkolne ma już dawno za sobą, niespecjalnie też miała w nawyku przyjmowanie poleceń gdy jej się to nie opłaca, no ale wstała i wzięła te notatniki z uśmiechem na ustach.
Podchodząc do każdej osoby, mniej lub bardziej uważnie im się przyglądała. I z szokiem zarejestrowała fakt, że znała ciemnowłosą „dziewczynę z sąsiedztwa”. Nie było mowy o pomyłce, była tym chłystkiem, który spieprzył jej z mieszkania po grze wstępnej. Zatrzymała się przy niej na dłużej.
- Nie sądziłam, że Ciebie tu spotkam.- powiedziała słodziutkim głosem i ruszyła dalej z rozdawaniem notatników. Gdy wszyscy dostali co mieli dostać, usiadła gdzieś z boku i słuchała tego, co miała do powiedzenia instruktorka. Gdy padło pytanie o doświadczenia z muzyką i nikt jakoś specjalnie nie palił się do odpowiedzi, Rosie westchnęła.
- Moje jedyne doświadczenie z muzyką, to koncerty maści wszelakiej jako słuchacz.- poczuła się z powrotem jak na studiach. Pada pytanie i mrożąca krew w żyłach cisza, zapada na całej sali. Śmiechu warte.

Rozczochrane włosy w kolorze nubijskich wydm (piaskowy brąz), piwne oczy i niemal stały uśmiech wymalowany na twarzy. Ubrany w musztardowo-żółtą bluzę z kapturem. Pod bluzą ma czarny podkoszulek z długim rękawem. Na co dzień chodzi w jasnych, szarozielonych spodniach i szarych adidasach. 178 cm / 80 kg
EKSTRAWERTYK DO KWADRATU! Przyjacielski, otwarty na nowe doświadczenia, energiczny, śmiały w kontaktach społecznych i bardzo ciekawski. Ma skłonność do błaznowania i popisywania się. Bezkonfliktowy.


Prawdę powiedziawszy bezczelne babsko, któremu notabene życzył takiego graba, żeby stojąc na baczność mogła wiązać buty, tak wytrąciło go z równowagi tym uderzeniem w twarz, że wpadając do Sali nawet nie zwrócił uwagi na nauczycielkę.
Trochę głupio wyszło.
Odwrócił się w jej stronę, by wszystko dobrze widzieć i notować. No tak, notować … Już miał zacząć sobie pluć w brodę, że zapomniał notatnika, kiedy pojawiło się wybawienie. Pojaśniał i rozpromienił się jak słoneczko w ciepły, letni dzień. Co jak co, ale notatnika czy długopisu z logo Domu Kultury jeszcze nie miał.
- Dziękuję bardzo, Rosie. – powiedział biorąc od Rosemry notatnik i uśmiechając się do niej serdecznie.
Delektował się tym imieniem tak jak pozostałymi. Paro, Gwyn, Lusian, Amias, Kurt czy Dorian, to były imiona, które żyły, oddychały, a co najważniejsze, były. Jakież to szczęście, że mógł ich wszystkich poznać!
Nie maił zbyt wiele talentu plastycznego. Umiejętności starczało mu ledwo na to, by narysować słonia tyłem i świnię bokiem, w związku z czym, obawiał się, że nie będzie umiał zrobić dostatecznie prostej i czytelniej pięciolinii. Jednak rozwiązanie tego problemu nasuwało się samo. Szybkim ruchem wyznaczył sobie pięć rzędów kratek, które połączył linią rozpoczęcia, a zaraz za nią narysował klucz wiolinowy. Całość operacji powtórzył kilkukrotnie.
Słysząc pytanie Nauczycielki, podniósł rękę i poczekał, aż ta udzieli mu głosu.
- Prawdę mówiąc, od zeszłego czwartku uczę się gry na gitarze samodzielnie z podręcznika dla początkujących i płyt CD, ale nie sądzę, by można było to zakwalifikować jako doświadczenie. – powiedział przeczesując włosy dłonią
Lepiej by brzmiało stwierdzenie, że umie trzymać gitarę w rękach i nawet, choć sam nie wiedział jak, udało mu się jeszcze uniknąć pocięcia palców strunami. Brawo on.
Jak teraz się zastanowił nad tym co powiedział, to w sumie zabrzmiało to głupio, bo co to jest za okres „od zeszłego czwartku”? Czy w ogóle można to zakwalifikować jako naukę?
Spuścił oczy z nauczycielki i zajął się notowaniem.

Starałam się skupić… na cel swej koncentracji obrałam, postać przy tablicy. Rudowłosą drobną kobietę, która miała zamiar porwać nas w świat muzyki. Zdradzić choć część, tajemnych arkan, za których sprawą związek między dłońmi a instrumentem przyniesie na świat muzykę. Zamiast dajmy na to dźwięków, które wydają z siebie stare sprzęty w stanie zwiastującym im szybką wycieczkę na wysypisko.
Nie wiem jak ocenić swoją spostrzegawczość… ale dziś być może szwankowała przez wpływ stresu…
Z początku nie rozpoznałam, kto wystąpił w roli naszej instruktorki, dopiero gdy ta zaczęła mówić, coś we mnie drgnęło. Charakterystyczny akcent, z jakim mówiła… oraz wspomnienie wiosennej łąki i zaznanej na niej przygody, zerwało z mojej głowy kurtynę otumanienia. Naszą nauczycielką była Eva… osoba, w której się zadurzyłam. Co prawda za sprawą magicznej różowej strzały, przesiąkniętej miłosnym urokiem... ale jednak. To, co działo się tamtego dnia, nie odeszło w niepamięć tylko przez to, iż przyczyna naszego miłosnego „szaleństwa” stała się jawna.
Nie spodziewałam się, że przyjdzie nam spotkać się podobnie w taki sposób. Widać jednak życie pisze własny scenariusz i raczej nie widzi potrzeby, aby wysłuchać czyjejś krytyki na ich temat. A miałabym kilka...
Czy Eva mnie rozpoznała? Czekałam na chwilę, by nasze spojrzenia na siebie trafiły, lecz wtem pojawiła się przede mną postać Rosemary. Od razu uderzył mnie zapach jej perfum... zaś spojrzenie neonowych oczu, było niczym szpila, którą wbija się motyla, po to by jego piękno mogło cieszyć oko za szklaną gablotą. Nie wiedziałam czemu, jej obecność, działała na mnie w takim stopniu. Biorąc pod uwagę, że między naszą dwójką nie doszło przecież do niczego... „poważnego”. Mimo to zjawa wprowadziła niemały zamęt w moim spojrzeniu na świat. W dodatku, wiedziała, o czymś, co miało pozostać tajemnicą przed wszystkimi...

Spięłam się mimowolnie, nie odpowiadając nic na słowa jasnowłosej. Kobieta ruszyła dalej, pozostawiając zapominalskim zeszyty oraz długopisy. Przez chwilę wbiłam wzrok w otrzymany notatnik. Do czasu aż nie poczułam na sobie dłoni Gwyn, która cały czas jak widać, czytała ze mnie jak z otwartej księgi. Wiedziała lub czuła, że coś było ze mną nie tak i próbowała dodać mi otuchy. Nachyliłam się ku swej towarzyszce, zwracając się do niej szeptem.
-Chyba za mało wychodzę między ludzi. Naprawdę nie wiem, kiedy zrobiłam się taka płocha...

Nie chciałam, by nowo poznana znajoma musiała się o mnie martwić.
Cała ta sytuacja dała mi jednak do myślenia... szczególnie gdy uderzył mnie fakt, że podobna sytuacja mogłaby spotkać mnie w czasie misji wypełnianej dla organizacji... Jeśli będę tak podatna na emocje czy stres... jaki będzie tam ze mnie pożytek?
Ta myśl zabolała... ale jednocześnie zmotywowała mnie sprawiła, że zaczęłam myśleć inaczej.
Otworzyłam swój zeszyt, po czym przez chwilę wodziłam długopisem w rogu kartki. Musiałam chwilę, go rozpisać niż w pełni „zaskoczył”. Zaczęłam przepisywać informacje, jakie do tej pory pojawiły się na tablicy. Jako że rysowanie zawsze potrafiło wprawić mnie w stan rozluźnienia, tak i teraz postanowiłam z tego skorzystać. Nie minęło zatem wiele czasu jak moją pięciolinię, jak i same nuty, zaczęły zdobić delikatne kwiatowe ozdobniki.

Przez tę chwilę, zadecydowałam, że muszę pozbawić Rosemary wspomnienia, które mogłoby mi zaszkodzić.
Lecz to mogło zaczekać. Przecież byłyśmy na kursie gry na gitarze. Co złego mogłoby się tutaj stać? Pośród tylu ludzi w zwykły dzień.
Teraz byłam tutaj po to, by się czegoś nauczyć. Nie, by dać się zgnębić własnej niepewności.
Ponownie, skupiłam się na dyskretnym nawiązaniu kontaktu z Evą.

Będąc całkowicie szczera sama ze sobą, Gwyn nie należała do najśmielszych osób pod słońcem, dlatego też gdy instruktorka zapytała całą grupę o ich doświadczenie z muzyką, była wśród tej części grupy, która miała z nią styczność wyłącznie przez słuchanie. Dzisiaj po raz pierwszy zetknie się z instrumentem.
W międzyczasie przyjęła do rąk zeszyt i zmierzyła dyskretnie wzrokiem kobietę jej go podającą. A dokładniej zerknęła na to, jak przyglądała się Revi przez tą krótką chwilę. Nie umknęło jej uwadze, jak chwilę potem jej nowa znajoma wyraźnie odczuła niemały dyskomfort. Znały się? To bez wątpienia. Ale co takiego musiało zajść między nimi, żeby jedna tak się bała drugiej? Ciekawość Gwyn zagłuszyła jednak zwyczajna ludzka przyzwoitość; nie chciała ładować się z butami w jej życie, zwłaszcza wziąwszy pod uwagę, że znają się z Revi może dopiero dziesięć, piętnaście minut. Zamiast pytać o dokładny powód jej niepokoju, gdy ta powróciła do niej wzrokiem, białowłosa tylko uśmiechnęła się niepewnie na jej słowa i pokiwała głową.
- Wierz mi, miewam podobnie - zapewniła ją. Zadziwiające, jak udało im się dobrać! - Szczerze mówiąc, to moje pierwsze takie wyjście na miasto.
Z chęcią pogawędziłaby sobie z Revi jeszcze przez chwilę, ale potrzebowała też skupić się na kursie. Popatrzyła na panią Markovski i na tablicę, na której wnet pojawiła się pięciolinia z nutami. Nawet nie musiała pytać, o co z nimi chodzi - szybko przypomniała sobie najpierwsze lekcje muzyki z podstawówki. Czegoś takiego nie idzie zapomnieć. A przynajmniej nie przez dziesięć lat. Szybko nakreśliła pięciolinię w zeszycie, doskrobała klucz wiolinowy, cyferki, nutki... I to na razie tyle, jeśli chodzi o robienie notatek. Z nudów sama zaczęła bazgrać na marginesie zeszytu jakieś losowe kształty.
Czy miała jakieś pytania? W sumie... Przełamała się i podniosła rękę do góry.
- Umm... To niekoniecznie ten etap, ale jedna rzecz mnie ciekawi. Jeśli mogę... - przemówiła do instruktorki. - Parę razy widziałam, jak miejscami nuty są pisane... tak jakby do góry nogami? Co to dokładnie oznacza?

Cóż. Wyglądało na to, że tylko ona znalazła się tutaj totalnym przypadkiem. Zdecydowana większość zebranych, miała większe doświadczenie z muzyką niż ona. Nie trudno było to osiągnąć tak prawdę mówiąc. Nie żeby ona się tym przejęła, te kursy mają wszystkiego nauczyć.
Evka coraz lepiej rysowała się w oczach jako słowianka. Uroda, sposób mówienia jak i personalia- składały się w spójną układankę.
Pięciolinia. Rosemary może i jest inteligenta, ma skończone studia… ale jej edukacja rozpoczęła się bezpośrednio na studiach. Musiała się uczyć trzy razy więcej, niż normalny student… przez potrzebę zrozumienia i nauki absolutnych podstaw. Nie było w nich jednak miejsca na coś tak absurdalnie zbędnego jak muzyka. Pięciolinię znała więc jedynie z reklam czy motywów na ciuchach.
Oktawa- zamknięty zestaw dźwięków tworzących spójne brzmienie. Akordy- grupy dźwięków wytwarzanych na progach gryfu gitary co nazywa się potocznie chwytem. Gryf. Tego nie wytłumaczyła, a jedyne z czym się kobiecie kojarzyło to z potworem z mitologii. Zanim rudzielec zwróciła uwagę na to, by nie notować- co było swoją drogą kompletnie idiotyczną uwagą według Sennej, ta miała już to wszystko zapisane w notesie. Jeśli ktoś chciałby skorzystać z jej notatek, miałby nie mały problem z rozszyfrowaniem poszczególnych słów. Pismo absolwentów medycyny, nie było wcale mitem.
Nie zrozumiała żartu z którego parsknęła Evka, więc jedynie przewróciła oczami. Gdy pięciolinia się zapełniła, Rosie przeniosła nuty na swoją kartkę. Zanim odezwała się Albinoska, która zakumplowała się z dziewczyną-chłopakiem Rello, Rosie wystartowała ze swoimi pytaniami.
- Czym jest wspomniany gryf? Ile jest oktaw, skoro każda następna po podstawowej jest wyższa? Czym są te dwie czwórki tuż za kluczem wiolinowym? I co oznacza ta ciągła kreska oddzielająca cztery nuty od pozostałych czterech? Jak nazywają się poszczególne nuty z tego przykładu? Bo widzę trzy różne pod względem zapisania.- sposób tłumaczenia „nauczycielki muzyki” nie bardzo jej odpowiadał, bo był całkiem inny od tego do którego przywykła. Niespecjalnie zwracała uwagę na pozostałych kursantów, wolała skupić się na tym czego ma się nauczyć.

Rozczochrane włosy w kolorze nubijskich wydm (piaskowy brąz), piwne oczy i niemal stały uśmiech wymalowany na twarzy. Ubrany w musztardowo-żółtą bluzę z kapturem. Pod bluzą ma czarny podkoszulek z długim rękawem. Na co dzień chodzi w jasnych, szarozielonych spodniach i szarych adidasach. 178 cm / 80 kg
EKSTRAWERTYK DO KWADRATU! Przyjacielski, otwarty na nowe doświadczenia, energiczny, śmiały w kontaktach społecznych i bardzo ciekawski. Ma skłonność do błaznowania i popisywania się. Bezkonfliktowy.


W chwili gdy lekcja się rozpoczęła, cały świat przestał dla niego istnieć. Koncentrował się wyłącznie na przyswajaniu nowych informacji i zapamiętywaniu szczegółów dotyczących lekcji.
Słysząc pytanie przeniósł wzrok na twarz Evy.
- Cóż, jak każdy nowicjusz i samouk, grałem akordami – uśmiechał się przepraszająco i lekko wzruszył ramionami w geście „no, co ja na to poradzę?” - Prawdę mówiąc nie do końca zrozumiałem pytanie, ale prawdopodobnie chodzi o gamę. – powiedział poważnie i lekko zmrużył oczy. Zastanawiał się, czy nie chodziło przypadkiem o nazwy poszczególnych dźwięków czyli te wszystkie E, F, Fis, G, Gis, A, Ais itd., ale wtedy, postawione przez dziewczynę pytanie byłoby zapewne inaczej skonstruowane.
Nic to, jeśli odpowiedział źle, to przecież nic się nie stało. W końcu jest tu po to, by wszystkiego się nauczyć. Nie od razu Rzym zbudowano.
Zgodnie z poleceniem nie zabrał się od razu do notowania.
Obserwował nanoszenie znaków na pięciolinię.
Notacja muzyczna miała w sobie coś pięknego, harmonijnego i matematycznego. Wszystko tam miało swoje ściśle określone miejsce i szyk. Klucz, który otwierał wszystko, następnie metrum, czyli układ akcentów gdzie górna liczba oznaczała liczbę jednostek metrycznych a dolna nutę, która jest podstawową jednostką metryczną utworu, a na końcu poszczególne nuty. Tak, pięciolinia to było coś wspaniałego.
Słysząc przyzwolenie na przepisanie przykładu z tablicy, Colin zabrał się do działa. Kartka w kratkę ewidentnie współpracowała tworząc spore i czytelne linie i pola.
Skończył chwilę później, dokładnie w momencie gdy Rosie zasypała Evę pytaniami.
On sam wolał teraz słuchać.
Nie pytał o nic.
Jeszcze nie.

To było dla mnie naprawdę za wiele, utknąć w jednym pomieszczeniu z dwiema osobami, do których czułam coś.... co prawda przelotnie i za sprawą magii, lecz nawet świadomość tego, nie pomogła mi uporać się z mętlikiem, jaki później zrodził się w mojej głowie.
Jedno było pewne, nawet z moją pamięcią nie będę w stanie, wynieść z tych zajęć nic co miałby związek z, okiełznaniem gitary. Nie, jeśli owe warsztaty prowadziła Eva... Nie wątpiłam w jej możliwości jako nauczycielki... lecz we własne.
W dodatku zostałam rozpoznana przez Rosemary...
Było to z mojej strony tchórzostwo... ale postanowiłam uciec z zajęć...
Było mi też głupio w stosunku do nowo poznane znajomej, która wszak okazała mi życzliwość... lecz ostatecznie lepiej by chociaż ona mogła się skupić na kursie, nie zaś zastanawiać czemu dziewczyna koło niej ciągle trzęsie się jak osika.
-Przepraszam bardzo... ale niestety będę musiała wyjść. Nie najlepiej się czuję. Proszę kontynuować... Do widzenia i przepraszam.
Posłałam tylko speszone spojrzenie rudowłosej, odłożyłam na stolik otrzymane niedawno przybory, po czym nerwowym krokiem opuściłam pomieszczenie.
Nie sądziłam, by ktoś miał problem z uwierzeniem, iż faktycznie nie czuje się najlepiej... byłam blada jak ściana.
Z poczuciem wewnętrznej porażki i strapienia wróciłam prosto do Kaprysu.

Revi – rezygnacja z uczestnictwa w dalszej części warsztatów.
Powód: zmiana koncepcji postaci

zt.

Białowłosa bezzwłocznie zabrała się do robienia notatek na tematy, które pojawiły się w międzyczasie. Budowa gitary, znaczenie znaków na pięciolinii... O matko, cała tego masa. Czy faktycznie da radę wszystko spamiętać? Chociaż jeśli wziąć pod uwagę całą resztę zajęć, na które do tej pory uczęszczała w szkole, to w sumie nie było aż tak źle. Tak jej się przynajmniej wydawało na tu i teraz.
Już miała zamiar zadać instruktorce kolejne pytanie, kiedy nagle poczuła, jak telefon brzęczy w jej kieszeni. Obejrzała się prędko naokoło i zerknęła na ekran. Przez chwilę zdawało się, że zrobiła się jeszcze bledsza niż zwykle. Bezzwłocznie poderwała się i odłożyła zeszyt na krzesło.
- N-najmocniej przepraszam, muszę niestety wyjść wcześniej - powiedziała nerwowo, zerkając to po instruktorce, to po całej reszcie ludzi wokół niej. Czuła się jakby ich mocno zawiodła. Naprawdę chciała spróbować się nauczyć, ale oczywiście musiało jej coś wypaść. Nie namyślając się długo, Gwyn ulotniła się z sali i następnie z domu kultury.

W związku ze skrajnie napiętym grafikiem jestem zmuszony zrezygnować z warsztatów.

zt