Mieszkanie Streichera

W jednej z wysokich kamienic, w zachodniej części miasta, niemal na jego obrzeżach mieści się skromne mieszkanie Kurta Streichera, miejsce w którym może odpocząć od wszystkiego i wszystkich.

Znajdujące się na najwyższym piętrze mieszkanie urządzone jest w stylu loftowym, po męsku. Drewniane, proste meble, stalowe "ozdoby", minimalistyczne dekoracje i kilka kwiatów. Nie uświadczy się tutaj przepychu czy elegancji, wszystko spełnia jakąś funkcję.
Składa się z trzech pokoi, z czego jeden, największy to salon z aneksem kuchennym, drugi to sypialnia a trzeci to malutka łazienka.

W salonie królują barwy stali, bieli i drewna. Szara podłoga, tylko w jednym miejscu została przykryta dywanem - przy kanapie. Na zestaw mebli składa się niebieska kanapa z fotelem do kompletu, niska szafka RTV, biały zestaw mebli kuchennych, stolik z krzesłami i regał z książkami... w połowie pusty. Na przeciw kanapy nad szafką RTV wisi wielki telewizor. Kurt lubi czasami obejrzeć film czy pograć na konsoli. Wszystko na dużym ekranie i w Full HD.

Sypialnia to w zasadzie pusty pokój z szerokim łóżkiem i małą szafeczką ustawioną przy nim. Nic specjalnego.

Łazienka to kibelek, mała umywaleczka i kabina prysznicowa. Ubrania, ręczniki i resztę potrzebnych rzeczy trzyma w niedużym przedpokoju, w prostej szafie.

To co jest zdecydowanym plusem, to wielkie okna, przez które widać nocą tętniące życiem miasto. Z mieszkania można wyjść na szeroki balkon, z którego można przejść na dach, bowiem prowadzą tam stalowe schody.

Chociaż MORIA w momencie dołączenia stawała się całym życiem, członkowie organizacji mieli naprawdę dużo czasu dla siebie. Nie zawsze był to czas wolny a jeśli już, to musieli być gotowi na ewentualne wezwanie, lecz można było z czystym sumieniem stwierdzić, że ani żołnierze, ani naukowcy pracujący dla MORII nie byli wykorzystywani do granic swoich możliwości. Wielu poświęcało się pracy i z własnej woli przebywało w siedzibie 24/7 lecz nad wszystkim czuwał zarząd, który wyznaczał dokładnie kiedy należy poświęcić czas na odpoczynek. Reinhardt, obecny Zarządca miał naprawdę zdrowe podejście do życia i służby, i wyznawał zasadę, że zmęczony pracownik, to beznadziejny pracownik. A przecież nie chodziło o wypruwanie sobie żył nad projektem a dokładne doprowadzenie go od początku do końca. Wypoczęty umysł i ciało były gwarantem włożenia w zadanie takiej ilości zainteresowania, jaka była potrzebna i nawet jeśli coś nie wyszło, można było z czystym sumieniem powiedzieć, że dało się z siebie sto procent.
Wśród pracowników była jednak i taka grupa, która chociaż doceniała darowany czas wolny, gdyby miała wybór pracowałaby non stop. Kurt nie bardzo potrafił odpoczywać, a gdy już dostawał wolne, szlajał się po mieście lub bunkrował w mieszkaniu pośród puszek i opakowań po przekąskach, i napieprzał w pada grając w kolejną, dostępną na konsoli gierkę. Nie był uzależniony od gier, po prostu lubił w ten sposób się odmóżdżyć. Jeśli to nie działało, siadał przy biurku i szkicował mapy, trenując umysł. Wszystko, by tylko nie myśleć o tym co było kiedyś.
Bywały też takie dni, kiedy czuł się gorzej. Gdy po nieprzespanej nocy, kręcił się po mieszkaniu szukając sobie zajęcia. Gdy głośniejsze, nagłe dźwięki sprawiały, że wymęczony padał na podłogę, przekonany że ktoś do niego strzelał lub gdzieś w pobliżu wybuchła mina. Nie przyznawał się nikomu, że zmaganie się z przeszłością było trudne, bo w jego mniemaniu takie jęczenie nie miało nic wspólnego z siłą, jakiej od siebie wymagał. Dla obserwujących go był po prostu chłodnym, zdystansowanym typem o wiecznie zmęczonych oczach. Szarym człowiekiem. I tak miało pozostać.
To był jeden z tych dni, kiedy nawet jego własne mieszkanie nie było mu przyjaźnie nastawione. Przy okazji sprzątania zerwała się wisząca na ścianie półka, wywołując huk rodem z poligonu. Streicher widząc kątem oka ruchomy przedmiot i słysząc hałas, padł na podłogę zakrywając głowę, odczekał kilka sekund dysząc jak po maratonie, po czym podniósł się, otrzepał i westchnął, zdając sobie sprawę że po raz kolejny zmęczenie i jego problemy mieszają mu w głowie. Uprzątnął więc potłuczony pusty wazon, zamontował półkę i wrócił do odkurzania.
Dziś wieczorem miał go odwiedzić medyk MORII. Dlaczego nie w siedzibie? Bo obecnie wszyscy byli tam zajęci czym innym a on i tak miał wolne, zatem zbadać go miał lekarz który chociaż pracuje dla organizacji, pozostaje wolnym duchem. Członkowie MORII nie byli przecież niewolnikami, mieli prawo do własnego życia.
Sprzątanie nie zajęło mu długo bowiem w mieszkaniu przebywał raz na kilka dni, zatem i nasyfić nie było czym. Puszki i papierki po jedzeniu wynosił na bieżąco, zaraz po wieczornym graniu, dlatego dzisiejsze sprzątanie ograniczało się do zmycia kurzu i odkurzenia na świeżo podłogi oraz przemycia jej wodą z pachnącym detergentem.
Gdy lokum było już gotowe na przyjęcie medyka, Kurt zdał sobie sprawę, że nie ma go czym ugościć. Co będzie odpowiednie? Kawę miał, chociaż przydałoby się kupić cukier i śmietankę. A może piwo? Lekarz też człowiek. Chyba wypadałoby też postawić jakieś ciastka czy coś do pochrupania...
Cholera! Przecież lekarz miał go zbadać a nie siedzieć z nim przy kawusi i delicjach. Z drugiej jednak strony Kurt nie mógł wyjść na chama, bo takim się po prostu nie ufa. A jako Zastępca cenił sobie zaufanie wszystkich podkomendnych, nawet jeśli nie znał ich z imienia czy nazwiska.
Nie myśląc wiele, wyszedł po niewielkie zakupy. W pobliskim sklepie kupił cukier, śmietankę, jakieś polecane przez trzepoczącą rzęskami ekspedientkę ciasteczka i czteropak piwa. Tak na wszelki wypadek. Nie zmarnują się.
Wracając z siatką w ręku czuł się dziwie. Często robił dla siebie zakupy, ale nigdy nie myślał o drugiej osobie. Brał piwo i jakieś czipsy, a dziś zastanawiał się czy poczęstunek zostanie odpowiednio odebrany. Może po prostu dawno nie rozmawiał z naukowcami MORII? Byli śmietanką wśród uczonych, każdy miał swój charakter i swoje przyzwyczajenia. Byli bardzo przydatni ale tylko wtedy, gdy respektowało się ich zdanie. A dziś Streicher miał nie lada zagwostkę: czy lekarzowi posmakują te polecane ciastka?
W mieszkaniu odetchnął, dochodząc do wniosku, że chyba po prostu był dzisiaj zmęczony. Gdzieś z tyłu głowy czaił się stres, bo chociaż Kurt był zdrów jak ryba (a przynajmniej w to wierzył) zawsze obawiał się, że przy okazji badanie wyjdzie coś, czemu ciężko będzie zaprzeczyć a co spowoduje skazę na jego autorytecie. Podważy jego siłę lub samowystarczalność.
Przygotował na talerzu ciastka, nastawił wodę na kawę i patrząc na zegarek czekał na przybycie gościa. Nie wiedział z kim ma do czynienia, lecz sterylnie czyste, trochę ascetycznie urządzone mieszkanie powinno zrobić dobre wrażenie. Chyba.

Już bardziej przygotowany być nie mógł. Siedząc na krześle i wpatrując się w zegar, zastanawiał się czy w ogóle ktoś do niego przyjdzie. Zgłaszał w siedzibie chęć skorzystania z usług medyka, jednak nie podawał konkretnego powodu. Ból głowy wydał mu się być przypadłością na tyle powszechną jak i wyczerpującą temat, by wysłany medyk nie jechał do niego jak do obłożnie chorego. Jeszcze tego mu brakowało, by wparował tu cały zespół lekarski.
Pocierał oczy, odpychając od siebie myśli o osobie którą za chwilę przyjdzie mu gościć. Po co od razu nastawiać się negatywnie? Zapewne lekarz zbada go na szybko po czym wypisze stosowne dokumenty, uprawniające go do pobrania z magazynu leków nasennych. I wszystko wróci do normy.
Strasznie chciało mu się jarać, ale zwalczył chęć sięgnięcia po zapalniczkę. Miętolił więc w ustach zgaszonego papierosa, uspokajając się samym uczuciem fajka w ustach. Marne zastąpienie normalnego palenia, ale czasem działało. Nie chciał zasmradzać mieszkania, bo jeszcze nasłuchałby się od przybyłego lekarza, że powinien rzucić palenie.
No dobra, powinien. Ale nie rzuci i tyle.
Nie mając nic więcej do roboty, przeszedł się po mieszkaniu i całkowicie z nudów, zmienił szary T-shirt na świeży, czarny, pachnący jeszcze płynem do płukania. Zaczął kręcić się z kąta w kąt, zaszedł do łazienki i psiknął się perfumami, dopiero po fakcie zdając sobie sprawę, że przygotowuje się na wizytę lekarza jak na randkę.
No właśnie. Dawno nie był na randce. Nigdy nie był na randce, bo spotkanie z pewną ciekawą dziewczyną w restauracji zakończyło się dość dziwnie. Chociaż było miło, koniec był rozczarowujący. Natomiast chlanie z Yakashą chciał wymazać z pamięci.
Westchnął i wrócił do salonu, przeciągając się i słuchając własnych, trzeszczących kości. Poprawił koszulkę, ziewając i rozcierając ponownie oczy. Były przekrwione, prawie tak jakby się zjarał, jednak Kurt mógł się pochwalić zaskakującą trzeźwością umysłu. Po wybrykach w siedzibie jeszcze długo nie sięgnie po alkohol czy dragi. O ile w ogóle sięgnie po dragi.
Pukanie do drzwi sprawiło, że drgnął, zaskoczony pewnością siebie jaka skrywała się w stanowczym sygnale przybycia. Nie czekając ani chwili dłużej, podszedł do wizjera i zerknął kogo diabeł niesie. Widząc przez judasza czarnowłosą kobietę, zmarszczył brwi. Nie rozpoznawał jej na pierwszy rzut oka, lecz kultura nakazywała by nie trzymał jej w niepewności. Zwłaszcza, że mogła być wyczekiwanym lekarzem.
Otworzył drzwi szeroko i spojrzał na nią zmęczonymi oczyma. Był od niej wyższy, szerszy w barach. Prawie wypełniał sobą framugę, zatem jeśli chciałaby przedrzeć się do środka, musiałaby najpierw zmierzyć się ze ścianą wyćwiczonych mięśni.
- Dobry wieczór. - powiedział chłodno ze swoim niemieckim akcentem, przyglądając się jej z obojętnym wyrazem twarzy - Słucham?
Była ładna. Czarne włosy okalały jej twarz a oczy przyciągały wzrok. Nie była pięknością, daleko jej było do seksbomby ale właśnie dlatego zwróciła uwagę Niemca. Miała na sobie szary płaszcz a pod nim ciemne ubranie oraz torbę. Jej ubiór nie zdradzał ani profesji, ani zamiarów, dlatego Streicher po prostu czekał ze spokojem na jej odpowiedź. Mimo zmęczenia pozostawał czujny, chociaż po jego twarzy nie było widać zupełnie nic.

Kobieta, chociaż niższa od niego i drobniejsza, mimo pospolitej urody miała w sobie coś, co sprawiało, że Kurt chciał przyjrzeć jej się dłużej. Szukał jakichś znaków szczególnych, jednak nie znalazł nic co mogłoby wzbudzić jego niepokój. Równie dobrze mogła być jego sąsiadką, a on, nie zawracając sobie nigdy dotąd głowy sąsiadami, po prostu kiedyś ją widział ale nie zapamiętał.
To nie tak, że była nijaka. Po prostu jej wygląd, chociaż miły dla oka, był... normalny. Może trochę nudny? Miała czarne włosy, jasną cerę. Ładną sylwetkę. Dopiero oczy przyciągały wzrok i chociaż widywał takich tysiące, jej były na swój własny sposób wyjątkowe, okolone pięknymi rzęsami. Nosiła w sobie zagadkę, ale czy Niemiec miał ochotę ją rozwiązywać? Czas pokaże.
Miała zjawiskową szyję. Streicher sam nie wiedział, dlaczego zwrócił uwagę akurat na szyję. Była długa, smukła. Zazwyczaj mężczyźni patrzyli w stronę cycków, ewentualnie właśnie na oczy lub usta. Jego natomiast zachwyciła szyja. Może po prostu był dziwny.
Uniósł lekko brew kiedy się odezwała. Zabrzmiała tak, jakby jeszcze przed chwilą nie oddychała. Jej usta poruszyły się wydając z siebie dosłownie dwa słowa na wydechu, a on słysząc z kim ma do czynienia poczuł się tak, jakby jego serce stanęło.
Vause. Van Isa Vause!
Oczywiście, że wiedział kim jest Van Isa Vause! Była medykiem polowym, chociaż niektórzy woleli nazywać ją pogardliwie felczerem lub pomocą medyczną. W MORII posiadała jednak status lekarza i niezależnie od opinii reszty naukowców, była naprawdę przydatna zarówno jako medyk jak i szpieg. Skakała między światami niczym kicający z norki do norki zająć, nieuchwytna. Była... Cyrkówką!
Zapomniał języka, a może go połknął? Jego niebieskie oczy rozszerzyły się nieco a blask jaki się w nich pojawił zdradził, że mężczyzna jest podekscytowany przybyciem akurat jej. Przesunął się lekko robiąc jej miejsce i bez słowa wskazał dłonią, że zaprasza ją do środka.
Gdy przechodziła obok, jego nos uchwycił subtelny zapach rozmarynu i jagód. Intrygująca mieszanka! Nie pomyślałby, że ktoś taki może używać takich perfum. Nie pomyślałby, że Cyrkowiec może pachnieć w ten sposób! Kojarzył ich z mutantami, pamiętał swąd modyfikowanych ciał... Ona jednak pachniała całkiem przyjemnie.
Zamknął za nią drzwi i przeszedł dalej, prowadząc ją do stołu. Cisza jaka między nimi wisiała była aż nadto wymowna. Streicher bardzo starał się na nią nie gapić, jednak nie mógł przejść obojętnie obok Cyrkówki. Była Nadczłowiekiem! Tworem MORII, połączeniem istoty magicznej z Człowiekiem. Ona i jej podobni byli przyszłością trzech światów. Szkoda tylko, że Lustrzaki nie mogli zobaczyć to, co on zauważył już dawno.
Podziwiał ją. Obserwował jej ruchy i złapał się na tym, że uczy się jej niemal na pamięć. Czytał jej akta a jednak na żywo sprawiała wrażenie mniej... niestabilnej. Był ciekaw, co kobieta będzie miała do powiedzenia. Jaka jest.
- Kurt Streicher. - powiedział twardo, dopełniając powitania i odsuwając jej krzesło - Cieszę się, że przybyła pani na moją prośbę. Ból głowy...bywa uciążliwy. - uśmiechnął się kącikiem ust, przechodząc na przeciw przygotowanego jej miejsca. Chwycił się oparcia krzesła i przez chwilę patrzył na nią, zastanawiając się od czego powinien zacząć.
- Napije się pani czegoś? - zapytał wprost, nie precyzując co kobieta ma do wyboru. Był ciekaw jej preferencji.
Jeśli sprecyzowała na co ma ochotę, bez zbędnego gadania zabrał się za spełnienie prośby. Był drętwy, jakby połknął kij lecz zachowanie to nie było niczym niecodziennym. Nie należał bowiem do osób specjalnie wylewnych. Mimo wszystko miał nadzieję, że pani doktor nie będzie wypytywać o zbyt dużo a jeśli tak, to że wystarczą jej informacje które równie dobrze mogłaby znaleźć w archiwum, w jego teczce.
Spojrzenie jej niebieskich oczu zdawało się mówić mu, że ma do czynienia z kimś więcej. Coś czuł, że Cyrkówka czyta z niego jak z otwartej księgi.

Przejście na "Ty" było dobrym pomysłem i kiedy kobieta to zaproponowała, Streicher pokiwał głową zgadzając się na taki obrót spraw bez wahania. Zwracanie się do siebie po imieniu burzyło wyrosły między nimi mur, lecz obecnie wcale mu to nie przeszkadzało. Można było powiedzieć, że już samym zaproszeniem pokazał, że jej ufa, mimo iż do końca nie wiedział z kim ma do czynienia.
Nosiła perukę. Gdy ją zdjęła niczym czapkę, zatrzymał się w miejscu i przez chwilę przyglądał się czarnym włosom badawczo. No tak. Była Cyrkówką. Jak mógł o tym zapomnieć? Musiała ukrywać swoją odmienność bo tu, w Świecie Ludzi każdy element odbiegający od normy był odbierany z rezerwą, jeśli nie z jawną nieufnością.
- Białe włosy bardziej ci pasują. - powiedział i dopiero po czasie zdał sobie sprawę, że wygłoszona przez niego uwaga nie była jedynie stwierdzeniem faktu a komplementem. Zmarszczył brwi zaskoczony łatwością z jaką przyszło mu wygłaszać osąd na temat kobiety a na jego policzkach wykwitł delikatny rumieniec wstydu. Okej, przeszli na dalszy poziom znajomości, ale nie oznaczało to że dostał pozwolenie na wyrażanie opinii na temat jej wyglądu.
W białych było jej zdecydowanie lepiej, ale przez wzgląd na kulturę, powinien zachować uwagę dla siebie. Nie znał jej dobrze, nie wiedział jak kobieta zareaguje na takie słowa.
Kiedy zapytana powiedziała na co ma ochotę, Kurt pokiwał głową i zabrał się za przygotowanie napoju. Wcześniej nastawiona woda nadal była gorąca, ale dla pewności ponownie włączył grzałkę. Już po chwili ekspres zaczął wypluwać z siebie czarny jak smoła płyn wprost do niebieskiego kubka. Kiedy naczynie było już do połowy pełne, Streicher zdał sobie sprawę, że powinien podać kawę w filiżankach.
No trudno. Może nie wyjdzie na chama.
Przygotowaną kawę postawił przed kobietą i bez słowa zaparzył też drugą, dla siebie. Sprawiał wrażenie skupionego na jednym zadaniu, jednak tak naprawdę myślał nad odpowiedzią, jakiej powinien udzielić. Pani doktor wydawała się być zainteresowana jego przypadkiem, więc może powinien skorzystać z jej usług? Nie lubił przyznawać, że coś było nie tak, jednak puste opakowanie po lekarz zalegające w śmietniku przypominało mu, że powinien zagryźć zęby i poprosić o pomoc.
- Nie mogę spać. - powiedział w końcu, decydując się na prawdę. Usiadł przy stole, naprzeciw niej i upił łyk kawy, o mało nie parząc sobie języka. Patrzył na blat, wstydząc się spojrzeć jej w oczy. W swoim własnym mniemaniu przyznawał się właśnie do słabości. Jego własna, męska duma wyła właśnie żałosną pieśń.
- Potrzebuję leków nasennych, ale gdy o nie poprosiłem w siedzibie, powiedziano mi, że przed przepisaniem kolejnej dawki powinienem zostać przebadany przez internistę. - wzruszył ramionami, udając że nie rusza go taki obrót wydarzeń - Pomyślałem, że skoro i tak mam wolne to zgłoszę swoją gotowość. Wczoraj wziąłem ostatnie tabletki, ale niewiele dały, pewnie z nerwów. Zawsze tak mam, kiedy mam świadomość, że kończę kolejne opakowanie. - wyjaśnił szczerze, popijając kawę. Dłonią wskazał na leżące na talerzyku ciastka, ale sam jakoś nie miał ochoty na słodycze.
Sięgnął do kieszeni i wyjął paczkę papierosów, po czym zapominając całkowicie że nie powinien palić przy lekarzu, wcisnął sobie jednego do ust. Na swoim błędzie złapał się dopiero w momencie w którym sięgał po zapalniczkę.
- Przepraszam. - powiedział cicho, zdradzając stres i wyjął papierosa z ust. Nie schował go do paczki, bo to byłoby niehigieniczne. Po prostu odstawił go na bok i powrócił do trzymania kubka.
Patrząc w jej oczy wiedział, że swoje już zaobserwowała. Zasinienia pod oczami, nerwowe ruchy. W zasadzie nie musiał się odzywać, aby dać lekarzowi obraz swojego stanu.

Kobieta miała łeb na karku. Noszenie peruki, chociaż jak już wspomniała nie było wygodne, pozwalało jej pozostać nierozpoznaną. Oczywiście pozostawało jeszcze wiele cech po których można było rozpoznać człowieka, jednak często było tak, że jak monitoring pokazywał brunetkę a ktoś szukał blondynki, to z miejsca stwierdzało się, że "To nie ta".
Streicher przyglądał się Van przez dłuższą chwilę. Chociaż był piekielnie zmęczony i początkowo marzył o tym, by przepisała mu już te cholerne leki i sobie poszła, coś w jej postawie i sposobie mówienia sprawiało, że czuł się w jej towarzystwie całkiem dobrze. Nie była przesadnie wścibska, zachowywała grzeczny ton i nie próbowała się wywyższać, co u niektórych naukowców i medyków MORII było niemal cechą charakterystyczną.
Była ciekawą personą i już sam fakt, że była Cyrkowcem sprawiał, że Kurt czuł potrzebę poznania jej bliżej. Nigdy nie przyznawał się do tego, że ich podziwiał, bo z zasady nienawidził wszystkiego co wynaturzone. Zdawał sobie sprawę, że Cyrkowcy byli mutantami Ludzi i Lustrzaków a ich umiejętności wynikają ze skażenia magią, jednak o ile Lustrzan uważał za zło, które należy likwidować, tak tych, którzy wyszli spod skalpela MORII szanował. Byli w końcu ulepszeni. Stworzeni przez Ludzi do tego, by zniszczyć wszystko co nieludzkie.
Wgapianie się w nią, chociaż o dziwo sprawiało mu dużą przyjemność, nie mogło trwać wiecznie. Przyszła w konkretnym celu a on nie zamierzał marnować jej cennego czasu. Przyszła na wezwanie, co zapewne potraktowała jako polecenie służbowe a on nie chciał wyprowadzać jej z błędu.
Miała naprawdę ładne oczy. Ładny nos. Ładne usta.
- Estazolam przyjmuję już od dłuższego czasu. Kilka lat. Nie pamiętam kiedy zacząłem, ale ta informacja na pewno jest zawarta w moich aktach. - powiedział ze spokojem - Początkowo brałem jedną tabletkę przed snem. Od kilku miesięcy biorę po półtorej, zdarzało się też brać dwie. - upił łyk kawy i na chwilę umilkł, zastanawiając się nad jej kolejnymi pytaniami - Przed snem dużo myślę. - zaczął w końcu, ostrożnie dobierając słowa, jakby wstydził się prawdy - Wspomnienia przychodzą niechciane. Analizuję je, chociaż przecież sam przeżyłem własne życie i znam je najlepiej. Wieczorami wracają wątpliwości, obrazy z dzieciństwa. - spojrzał w bok - Dzieciństwo miałem okej, dlatego nie szukałbym tam żadnych traum. - uśmiechnął się lekko, patrząc na nią bokiem ale zaraz zamilkł na bardzo długą chwilę.
Trudno mu było mówić o tym wszystkim nieznajomej kobiecie, która w dodatku była Nadczłowiekiem. Przy niej jeszcze bardziej zdawał sobie sprawę z własnych słabości. A to sprawiało, że czuł narastającą frustrację. Nie było jednak odwrotu bo jeśli chciał, by mu pomogła, musiał powiedzieć jej wszystko.
- A czasami czuję strach. - głos zszedł niemal do szeptu gdy mężczyzna powoli poruszył głową, odwracając się do niej i wbijając spojrzenie niebieskich oczu w jej ładne tęczówki - Ale nie jest to zwykły strach. Paraliżuje mnie bo nie znam jego przyczyny. Przygniata mnie, miażdży.
Zdenerwowanie było widoczne w każdym jego ruchu, w każdym geście. Nawet w jego zmęczonych oczach. Papieros jedynie dopełnił obrazu, ale gdy kobieta zareagowała pozytywnie, Streicher pokiwał głową na znak, że przyjął wiadomość. Mieli jednak coś do zrobienia.
Obserwował jej ruchy gdy wyjmowała sprzęt. Jak nieufny, dziki zwierz, który nie ma pojęcia co za chwilę nastąpi. Mimo to, pozwolił jej zbliżyć się bardzo blisko, dał sobie podwinąć rękaw bez marudzenia.
Miała zimne dłonie. Ich dotyk sprawił, że Kurt poczuł się nagle bardzo senny. Ciężkie powieki opadły do powoli, usta lekko uchylił oddychając miarowo. Lubił chłód.
Z bliska czuł jej ciekawe perfumy. Można było powiedzieć, że Niemiec przełączył się na "stand by" bo wszystkie polecenia wykonywał grzecznie ale i w milczeniu. Po prostu patrzył na Van ze spokojem i niepokojącą obojętnością. Chociaż sam nie był jeszcze stary, doświadczenia zawodowe i prywatne odcisnęły na nim piętno.
Gdy dotknęła jego policzka, zamknął oczy. Chłód jej rąk ukłuł jego skórę jak miliony ostrych, maleńkich igiełek. Zapomniał się i przylgnął do jej ręki, chcąc przedłużyć kontakt co poskutkowało zachwianiem, kiedy zabierała rękę. Od razu oprzytomniał i wyprostował się, marszcząc brwi. Może nie odnotowała jego dziwnego zachowania.
Jej komentarze wypowiedziane spokojnym tonem działały relaksująco. Jej zapach mieszał się z wonią świeżo zaparzonej kawy. Ponownie przymknął lekko oczy, wpadając w pewnego rodzaju trans. Zdawał się nie zauważać jej obok siebie, instrumentów medycznych i otoczenia. Myślami był daleko.
- Żałuję, że tamtego dnia nie złapałem cię za kark i nie zamknąłem w koszarach. Żałuję, że pozwoliłem ci iść walczyć, bo może gdybym dał ci w porę po pysku, nie zginęłabyś tak głupio, Chloe. - powiedział nagle na wydechu, jednym ciągiem, cichym, monotonnym głosem.
Nagle jego ciałem wstrząsnął dreszcz. Krótki, lecz intensywny. Streicher otworzył szeroko oczy i spojrzał zaskoczony na Van, jakby właśnie obudził się z krótkiego snu.
- Vergeben Sie mir. - powiedział twardo w ojczystym języku, co było jawnym sygnałem, że stres sięgnął naprawdę wysokiego poziomu - Ja... Bardzo potrzebuję tych leków. - dodał, ponownie marszcząc brwi i uciekając wzrokiem w bok.

Z każdą chwilą utwierdzał się w tym, że lubił na nią patrzeć. Niebagatelny wpływ na to miał fakt, że była Cyrkowcem, a więc istotą stworzoną z Człowieka i istoty magicznej. Chociaż sam nie znał się zupełnie na mutacjach, musiał przyznać, że w przypadku Van, Naukowcy naprawdę się postarali. I nie chodziło jedynie o urodę, mimo że i ta była naprawdę niczego sobie. Van wzbudzała sympatię i zaufanie. Nawet on, Kurt Streicher słynący z nieugiętości dał się złapać na tym, że patrzy na nią i zastanawia się nad tym, co kobieta lubi, a czego nie.
- Mogło, ale nie wykończyło. - powiedział tylko, wzruszając ramionami. Co jej miał powiedzieć? Prosił o receptę i ją dostawał a lekarze, zajęci ważniejszymi przypadkami przepisywali to, co przyszło im do głowy, nawet nie zerkając w historię choroby pacjenta. Leki jak dotąd działały dlatego Kurt nie protestował. A ulotek o skutkach ubocznych przeczytał w swoim życiu sporo, ale nigdy nie przywiązywał do nich wagi. Nie z ignorancji. On po prostu wierzył, że silny mężczyzna nie powinien okazywać słabości, nawet jeśli coś było z nim nie tak. Głupie, ale tego nauczyło go życie i wojsko.
- Nie przepraszaj. - powiedział słysząc przekleństwo i uśmiechnął się do niej, lekko mrużąc oczy przez co przez chwilę wyglądał, jakby coś knuł - W twoich ustach "kurwa mać" brzmi wyjątkowo ładnie. - dodał. Wypowiedziane przez niego przekleństwo w niczym nie przypominało w wymowie słów Van. "R" było twarde i charczące. Niemieckie. Ale czy kobieta potrafiła rozróżnić inny akcent i poprawnie go nazwać? Nawet jeśli nie, to musiał brzmieć dla niej całkiem egzotycznie.
Wysłuchał jej słów w milczeniu. Nie chciał się mądrzyć bo nie znał się kompletnie na medycynie, a ona mówiła o wszystkim z taką pasją i zapalczywością, że aż postanowił jej zaufać. Nie miał powodu by było inaczej. Zdawał sobie sprawę, że w innych okolicznościach pewnie kiedyś by tego pożałował. Była w końcu Cyrkowcem. Tworem stworzonym do wyższych celów. Dobrze, że miał ją po swojej stronie.
Przyznanie się do tego, jak się czuje przyszło mu z trudem ale nie żałował. Zauważył w jej oczach litość i na chwilę stał się jeszcze bardziej podenerwowany niż powinien, lecz kilka wdechów i wydechów pozwoliło mu wrócić do normalności. Był zmęczony dlatego reagował zbyt impulsywnie. Pewnie gdyby Van teraz zrzuciła coś ze stołu, stałaby się świadkiem pokazu w postaci faceta padającego na podłogę i chowającego łeb pod rękoma.
Jej miarowy, spokojny ton powodował, że czuł się lepiej. Nie była psychologiem i właśnie dlatego tak dobrze mu się z nią rozmawiało. Specjalista waliłby diagnozę za diagnozą, a czasami dobrze było nie nazywać tego, co powinno być nazwane. Tak było... łatwiej.
W czasie pobierania krwi odleciał i gdy wrócił, było mu wstyd za siebie. Między nimi zawisło niewypowiedziane pytanie i mężczyzna wiedział, że Van nie zignoruje jego dziwnego zachowania. Szkoda, bo już myślał, że wszystko pójdzie gładko.
Obserwował ją czujnie jak dzikie zwierzę, kiedy zbliżyła się i przykucnęła przed nim. Z tego odległości była jeszcze bardziej interesująca. Odruchowo zaczął szukać na jej twarzy maleńkich blizn po zabiegach. Śladów, że była Nadczłowiekiem.
Dotyk jej rąk na kolanach działał jak magnes. Niemiec niemal czuł przepływający między nimi prąd. Chłód jej dłoni przesiąkał przez materiał i było to naprawdę fajne uczucie. Trzeźwiące.
I wtedy powiedziała coś, co sprawiło że drgnął. Z jego twarzy zniknęło na chwilę zmęczenie, robiąc miejsce zimnu tak straszliwemu, że jedynie on sam mógł je w sobie nosić. Był to chłód żołnierza i dowódcy, ale i silnego mężczyzny, dla którego okazanie słabości było najgorszą z obelg.
Pochylił się ku niej i skierował swoje usta do jej ucha. Owionął go jej zapach, lecz nie na nim w tej chwili chciał się skupić. Gdy znalazł się dosłownie kilka centymetrów od małżowiny, otworzył usta.
- Nie cierpię i nie męczę się. - powiedział cicho a mimo chłodu, w jego głosie dało się słyszeć uprzejmość - Życie jest ciągłą walką, Van. - dodał nie oddalając się ani na milimetr - Leben heißt kämpfen.
Odsunął się i spojrzał na nią z góry. Dopiero kiedy wyprostował się na krześle, pozwolił aby jej perfumy zawładnęły jego zmysłami. Powoli dawał się jej omotać, lecz zwalał to na karb zmęczenia.
W końcu przepisała mu jakieś inne cholerstwo za co podziękował grzecznie. Wyrósł między nimi lekki dystans, ale i to z czasem zniknie, zwłaszcza jeśli po zakończeniu badania po prostu posiedzą i porozmawiają jak równy z równym. Bo Streicher nie zamierzał jej wyganiać po skończonej robocie. Wręcz przeciwnie.
Widząc jej zakłopotanie, uśmiechnął się przyjaźnie. Jego nastrój zmieniał się dziś niczym szkiełka w kalejdoskopie. Czy to wyczerpanie czy może ona tak na niego działała?
- Nie pomyślę. - powiedział - Jestem wdzięczny za to, że przyjechałaś. Naprawdę. - dodał - Powinienem pewnie powiedzieć, że również nie chcę byś źle o mnie myślała... - jego uśmiech nagle stał się o wiele szerszy i jakby lekko zadziorny - Ale chyba nie powinienem spodziewać się niczego innego po tym, czego się o mnie dowiedziałaś. Umówmy się zatem, że wszystko jest w porządku.
Sięgnął po zapalniczkę i pstryknął nią, wyciągając ją w jej stronę. Mały ogieniek zatańczył radośnie przed jej nosem, skory do polizania cienkiego papierosa którego trzymała w ustach.
- Przepraszam na moment. - Streicher wolną ręką wyjął telefon i nie odchodząc od stołu, wykonał telefon - Pani Van Isa Vause zostaje dziś w terenie. Proszę przysłać kogoś po sprzęt i materiały pobrane w czasie badania. - krótko i zwięźle. Odłożył komórkę na blat po czym sam wyjął papierosa i włożył go sobie do ust.
Zapalił go dopiero po jej mentolu. Dym wypełnił pokój a jego zapach mieszał się z zapachem kobiety, sprawiając że Niemiec poczuł się wyjątkowo zrelaksowany.
- Napijesz się ze mną? - wypalił nagle, nie bawiąc się w owijanie w bawełnę. Cóż, Kurt nie należał do tych dyskretnych czy subtelnych. Nie zamierzał zaciągać jej do łóżka, ale przecież mogli spędzić razem fajny wieczór, skoro o tak nie będzie spał tej nocy. Był ciekaw Cyrkówki, to wszystko. A nie chciał pić sam, bo od tego jedynie krok do alkoholizmu. Wystarczy mu już jeden nałóg.

- Wybacz. - powiedział od razu, kiedy tylko zwróciła mu uwagę - Gdy się denerwuję, wychodzi ze mnie moje pochodzenie. - dodał gwoli wyjaśnienia. Nie musiał się przed nią tłumaczyć, a jednak poczuł, że może to pomoże skruszyć powstały na nowo między nimi mur.
Oboje byli bardzo formalni. Przyzwyczajeni do hierarchii panującej w organizacji, patrzyli na siebie jak na pracowników. Nie było między nimi niedomówień, ona wiedziała o nim dużo, on o niej również. A jednak kobieta pozostawała dla niego zagadką, ciekawostką która aż prosi się o poznanie. Była Cyrkowcem a on podziwiał ich jak żadnego innego odmieńca. Lustrzanie byli dla niego zwykłymi mutantami, ona była dziełem MORII. Najdoskonalszym dziełem.
Jej reakcja na wykonany telefon była neutralna, ale Kurt miał wrażenie, że była zadowolona z takiego obrotu wydarzeń. Jeśli ktoś może sobie pozwolić na odpoczynek, to z niego korzysta. Van wykonała zadanie, a że nie mógł jej zapłacić bo wystawienie recepty należało do jej służbowych obowiązków, postanowił że wynagrodzi jej fatygę zwolnieniem jej z reszty obowiązków. Nie oczekiwał podziękowań. Był prostym facetem, który nie potrzebował głaskania po główce by czuć się docenionym.
Papieros sprawił, że ciężka atmosfera rozluźniła się i już po chwili oboje wyglądali na zrelaksowanych. Dym tworzył nad ich twarzami fantazyjne wzory i mieszał się we wspólnym tańcu. Po chwili nad stołem utworzyła się chmura zapachów.
Streicher przyglądał się kobiecie z zaciekawieniem. Gdyby nie to, że wiedział kim jest, nie rozpoznałby w niej Cyrkowca. Wyglądała jak Człowiek, zachowywała się jak Człowiek. I właśnie to było w niej najpiękniejsze. Była Cyrkowcem, istotą magiczną, pozostając przy tym Człowiekiem.
Wstał na chwilę i skierował kroki w stronę kuchni. Zatrzymał się jednak w połowie drogi i odwrócił do niej.
- Piwo? Czy coś mocniejszego? - zapytał - Mam whisky, jakiś rum i czystą. Nie mam wina. - wzruszył ramionami. Wino było dobre dla arystokracji. Albo podane do wykwintnej kolacji. Nawet jakby chciał, to zaoferowałby jej jedynie jakieś przekąski.
Niezależnie od tego co wybrała, najpierw zabrał się za wystawienie na stół czegoś, co mogłoby udawać posiłek. Nie powinno się pić na pusty żołądek, a już na pewno nie powinno się pić bez zagrychy. Cieszyło go jej towarzystwo. Czuł się na tyle swobodnie by nie wstydzić się tego, że nie przygotował obiadu.
Gdy na stole stały już miski z przekąskami, zabrał się za przygotowywanie trunków. Dostosował swój wybór do jej wyboru tak, by żadne z nich nie czuło się wyobcowane.
Uśmiechnął się pod nosem kiedy kobieta wyraziła swoje zdanie o Ludziach. On myślał to samo o Cyrkowcach. No, może nie dokładnie to samo. Dla niego Cyrkowcy byli niemal boscy.
- Fascynują cię Ludzie, tak? - zagaił, przynosząc do stołu szklanki i wybrany przez nich alkohol - Bo widzisz, mnie fascynują Cyrkowcy. Jesteście perfekcyjni, nawet jeśli posiadacie wady to są one wyselekcjonowane tak, by działały na korzyść. - uśmiechnął się siadając naprzeciw niej i polewając - Nadludzie. Tak o was myślę. Tak o tobie myślę, Van. Jesteś idealna. Wspaniała. Jak wyhodowany i wyszlifowany z największą dbałością diament. Lub odlana ze złota najwyższej próby figura. - powiedział wypuszczając dym i gasząc papierosa, bo został mu już mały ogryzek. Przesunął w jej stronę szklankę i sam ujął własną, unosząc ją do góry.
Nie wypowiadał toastu, bo i nie było potrzeby. Spotkali się w sprawie służbowej a że spotkanie to zmieniło się w miły wieczór... Po prostu najwidoczniej oboje tego właśnie potrzebowali.
- Nie zrozum mnie źle, Van. Chciałbym cię bliżej poznać. Nauczyć się ciebie, zrozumieć. - powiedział upijając łyk - Nie mam niczego złego na myśli. Jestem tobą absolutnie oczarowany, ale nie musisz się mnie obawiać, umiem utrzymać łapy przy sobie. - wyszczerzył zęby w uśmiechu - Cyrkowcy mnie fascynują. Ty mnie fascynujesz. Chciałbym na własnej skórze przekonać się co potrafisz, jaka jesteś.
Rozbrajająca szczerość mogła ją albo przestraszyć, albo utwierdzić w tym, że Kurt naprawdę był nią zainteresowany. Tylko od niej zależało, czy będzie chciała coś tym zrobić. Równie dobrze mogli powrócić do oficjalnego tonu i traktować się jak współpracownicy. W zasadzie Niemiec nie chciał jej uwodzić, on jedynie wyraził swoje zdanie w bardzo otwarty sposób.
- Co cię powstrzymuje, Van? - zapytał gdy powiedziała o życiu wśród Ludzi - Wyglądasz jak Człowiek, zachowujesz się jak Człowiek. Nawet pachniesz jak Człowiek, chociaż muszę przyznać, że tak zachwycających perfum już dawno na nikim nie czułem. - przyznał, odpalając kolejnego papierosa - Nasza organizacja zapewniłaby ci odpowiednie warunki, bylebyś wypełniała powierzone zadania. A wiem, że potrafisz dostosować się do każdych okoliczności. Czytałem akta. - wzruszył ramionami - Nie musisz mieszkać pośród nich, by ich obserwować. Mogłabyś mieszkać tu, w Świecie Ludzi, a tam wybierać się jedynie na zwiad. Masz ku temu odpowiednie umiejętności i nie potrzebujesz żadnych magicznych zabawek by skakać po światach kiedy tylko masz ochotę. - strzepnął popiół i upił trochę alkoholu - Nie musisz udawać Człowieka, Van, bo jesteś Człowiekiem. I jesteś istotą magiczną. Łączysz w sobie najlepsze cechy mieszkańców kilku światów. Jesteś Nadczłowiekiem. Możesz wszystko. - puścił jej oczko, uśmiechając się porozumiewawczo.
Podnoszenie morale żołnierza zawsze szło mu dobrze. Czy Van również poczuje się wyróżniona?

Egzotyczny akcent? Streicher jeszcze nigdy w życiu nie usłyszał od drugiej osoby takiego określenia na sposób w jaki mówił. Głoskę "R" wymawiał w specyficzny sposób, całą resztę natomiast twardo i z dbałością, lecz nie przesadnie. Na tyle by mówić wyraźnie i nie przekręcić jakiegoś słowa.
Parsknął nagle, zanosząc się krótkim, lecz szczerym śmiechem. Van zaczynała mu się podobać. W ciekawy sposób dobierała słowa.
- Jeśli uznać, że naziści byli ludem egzotycznym, to fakt, mam egzotyczny akcent. - podjął po chwili - Jestem Niemcem. - dodał bez chwili zawahania, zaciągając się papierosem.
Nigdy nie wstydził się swojego pochodzenia. Co prawda nie identyfikował się z nazistami mimo, iż jego rodzina od strony ojca miała dość mocne powiązania ze zbrodniarzami wojennymi, jednak faktu, że urodził się w Niemczech nigdy nie ukrywał. Już po chwili rozmowy z nim można było rozpoznać, że nie pochodzi z Anglii, dlatego gdy tylko ktoś zapytał go o narodowość, odpowiadał szczerze.
Zapytałby o to samo Van, jednak wiedział, że kobieta nie odpowie mu na to pytanie. Prawdopodobieństwo, że pamiętała swoje poprzednie było równe zeru. Czemu? Bo wiedział co trauma w połączeniu z narkotykami i substancjami stosowanymi przez MORIĘ robi z Człowiekiem.
Nalał jej czystej, sobie tak samo. Dawno już nie miał okazji napić się z kimś i porozmawiać na luźne tematy. Tak, wiązały się one z miejscem w którym pracowali, lecz dla żołnierza luźnym tematem będą militaria a dla lekarki zabiegi medyczne. Tak to już było, że nawet jak się chciało pogadać o przysłowiowej dupie Maryni to w końcu schodziło się na tematy pracy.
- Nigdy? - zapytał, chociaż nie oczekiwał odpowiedzi bo wiedział o czym Van mówi - Zatem zdrowie luster, bo najwidoczniej są świetnymi kompanami do picia. - uniósł szklankę i poczekał na stuknięcie.
Tak, sam też miewał takie dni kiedy po prostu otwierał butelkę i siadał, by napić się po ciężkim dniu. Sam, bo nie zawsze trafiało się towarzystwo do szklanki. Żeby nie powiedzieć, że trafiało się dość rzadko.
Alkohol szybko zrobił swoje, otwierając im umysły na bodźce i rozplątując języki. Cyrkówka stała się bardziej rozmowna i przede wszystkim odważniejsza. Kurt z niemałym zdziwieniem wysłuchał jej słów.
- No dobra, wiem że jestem dość rozpoznawalny, ale nie sądziłem że mogę wzbudzać aż takie zainteresowanie. - powiedział ze szczerym zdziwieniem. Kobieta wydawała się być zainteresowana jego osobą co okazywała słowem i czynem. Patrzył jej w oczy i zastanawiał się ile z tego zainteresowania to czysta, lekarska ciekawość a ile chęć poznania go bliżej.
Może warto iść na ciosem?
- Co cię zatem powstrzymuje? - zapytał zerując wódkę, odczekał chwilę po czym dolał do szklanek następną porcję - Pokroić się nie dam, ale dobierać się można na różne sposoby. - uśmiechnął się szelmowsko. Czasami był szczery aż do bólu i chociaż podryw miał zaiste toporny, to trzeba było przyznać że ostatnimi czasy dosyć często miał okazję by poćwiczyć flirt. Czyżby nastał już ten wiek kiedy to na płeć przeciwną zaczyna działać pozycja mężczyzny a nie jego wygląd czy zachowanie?
- Może wszystkim naraz. Moje też bije szybciej. - krótkie stwierdzenie, a niosło ze sobą dość czytelny przekaz. Było mu dobrze. Nęcili się wzajemnie, uśmiechali i obdarowywali sugestywnymi spojrzeniami. Wiedział, że nie powinien spoufalać się z pracownikami, lecz najwidoczniej i on i ona potrzebowali jakiejś odskoczni.
Przetarł zmęczone oczy i upił kolejny łyk. Wódka paliła w przełyk ale i przyjemnie rozgrzewała, spływając gorącym strumieniem do wnętrza ciała.
Zapalił kolejnego papierosa. Im dłużej się jej przyglądał tym bardziej go fascynowała. Była raczej drobną kobietą a skrywała w sobie moc, która dla Człowieka na zawsze pozostanie niepojęta.
Wypuścił dym przez zęby ze świstem. Temat na który zeszli był poważniejszy i nie wypadało podchodzić do niego z ignorancją. Pokiwał głową.
- Czyli długi. - stwierdził bardziej do siebie niż do Van - Każdy ma coś co ciągnie się za nim jak smród za wojskiem. Szkoda, gdyby nie to, życie byłoby prostrze. - wzruszył ramionami i zaciągnął się ponownie, po czym wypuścił dym nosem, jednocześnie łapiąc go ponownie ustami - Ale może właśnie to definiuje nas samych. Nie ma czegoś takiego jak szczęśliwe, spokojne życie. I to jak mierzymy się z własnym nas określa.
Zaczyna się. Filozofowanie. Wódka to zdradliwa przyjaciółka. Dodaje śmiałości i zdejmuje jakiekolwiek hamulce.
Zrobiło się trochę niezręcznie dlatego Streicher jeszcze przez chwilę siedział i patrzył w przestrzeń, po czym uniósł dupsko i spojrzał na kobietę z wysokości.
- Masz ochotę na coś dobrego? - zagaił - Może zamówię nam jakieś ciepłe jedzenie, bo coś czuję, że spędzimy ze sobą więcej czasu. A przynajmniej na to liczę.

Obaj nie należeli do specjalnie zabawowych osób. Nie była to kwestia żałoby, chociaż ta z pewnością miała wpływ na ich samopoczucie, po prostu... w przypadku Streichera, już taki był. Z charakteru, z powodu stylu życia jaki obrał. Z wiekiem, chociaż jakoś specjalnie stary nie był, zrozumiał, że pod tym względem się nie zmieni - wypić wypije, pośmieje się z kumplami, ale na nic więcej nie można z jego strony liczyć.
Skinął głową gdy Hunter przystał na jego propozycję. Bez chwili zwłoki ubrali się więc i zgarniając butelkę, opuścili klub. Chłodne, nocne powietrze działało odświeżająco.
Sięgając po paczkę papierosów, usłyszał komentarz Crossa i uśmiechnął się pod nosem. Wyciągnął rękę w jego stronę częstując go jednym i podając od razu zapalniczkę.
- Nic nie stoi na przeszkodzie, byśmy coś zamówili. - wzruszył ramionami - Akurat jak dojdziemy, dostawca powinien być na miejscu. - dodał i wybrał numer w telefonie.
Rozmowa nie trwała długo, Kurt zamówił dwie wielkie pizze, pytając po drodze o preferencje Huntera. Mieli akurat czas by dotrzeć pod mieszkanie.
W czasie drogi nie rozmawiali zbyt dużo. Streicher palił spokojnie papierosa i nie myślał o niczym konkretnym. Pierwszy raz młody Cross zobaczy prywatne mieszkanie swojego przełożonego... Nie, Niemiec nie martwił się opinią chłopaka. Miał w domu czysto, może trochę skromnie ale było okej. Po co mu luksusy, skoro i tak większość życia spędza w Forvaxie?
Gdy dotarli pod kamienicę, dostawca akurat podjechał na swoim pierdzącym skuterku. Streicher zapłacił i zabrał pudełka po czym pierwszy zaczął wspinać się po schodach na górę.
Przepuścił Huna w drzwiach a sam, wchodząc za nim, zamknął zasuwy i przeszedł wgłąb, chcąc odstawić pizzę na stolik.
- Nie musisz zdejmować butów. - powiedział - Ale odwieś kurtkę. Ciepło tu. - dodał.
Przez chwilę krzątał się przy aneksie chcąc ogarnąć dla nich talerze, sztućce... Cholera wie jak Hunter je pizzę. Czy łapami, czy widelcem i nożem.
W międzyczasie kliknął pilotem i puścił muzykę - nic specjalnego, składankę rockową żeby sobie leciała w tle.
- Jak zjemy, to może dasz się namówić na pojedynek na konsoli? - zagadnął - Mam najnowszego Tekkena. - przyniósł do stołu dwie szklanki - Chyba że wolisz coś obejrzeć. Albo... pogadać.
Zajął miejsce i nalał sobie i Hunterowi z przyniesionej butelki. Piwa zostaną na później.

Bardzo chętnie się poczęstowałem. Zaciągnąłem mocno i westchnąłem, przystając i ciesząc się chłodnym powietrzem. Było tutaj tak spokojnie, aż dziw, patrząc, że była to dzielnica barów i klubów. Spojrzałem w nocne niebo...na którym jak zawsze nie za wiele było widać. Westchnąłem i ruszyłem za Kurtem. Przynajmniej nie musieliśmy się martwić o to, że ktoś nas zaczepi. A jak już to jakiś debil, który nie ma ani trochę instynktu samozachowawczego albo jest desperatem, a z takimi to sobie poradzimy. Nawet jak nie jesteśmy w pełni trzeźwi. Co tam jeden gość ze scyzorykiem, gdy ma się na koncie niezliczone ilości Cyrkowców i Lustrzaków?
Skinąłem mu głową i poprosiłem o mięsną pizzę z dużą ilością sera oraz ostrym sosem. To z tym sosem dodałem z lekkim opóźnieniem. Z Ruru nigdy nie mogłem zamówić takiej pizzy....niby głupota ale nawet durna pizza mi o nim przypominała. Pokręciłem głową ciesząc się spacerem. W sumie....trochę dobrego z tego jego szlabanu wyszło. Byłem zmuszony więcej się ruszać, gdy gdzieś wychodziłem.
Spojrzałem na kamienicę, gasząc wypalonego papierosa. Kurt płacił za pizzę, a ja porwałem ją i nie miałem zamiaru oddać Niemcowi. Będzie potrzebował dwóch łap żeby otworzyć drzwi, a ja mogłem ponosić coś przecież. Ruszyłem za nim na górę i wlazłem do mieszkania. Dopiero tam dałem mu pudła i rozebrałem kurtkę. Fakt, było tam dość ciepło. Buty mimo wszystko zdjąłem. Nie było żadnych aromatów, w końcu za wiele nie łaziłem, więc nie miałem się o co martwić, a po prostu...nie lubiłem siedzieć w mieszkaniu w butach.
Wszedłem głębiej, rozglądając się - uroczo tu masz - powiedziałem wprost. Dość ciasne mieszkanko, no ale własne i nie miałem zamiary Kurta przez to oceniać. Wolał małe mieszkanie? Jego sprawa.
Rozsiadłem się na kanapie, wzdychając spokojnie. Byłem tu pierwszy raz ale nie czułem zdenerwowania ani nic. W sumie...miło tak spędzić z kimś czas. Trochę inaczej niż dawanie sobie po mordach.
Rozpuściłem włosy i przeczesałem je. Były gęste, czarne jak noc i o dziwo miękkie w dotyku. Zaraz je jednak na nowo związałem. Spojrzałem na Niemca gdy ten przyniósł zarówno talerze jak i sztućce. Pokręciłem rozbawiony głową i wziąłem tylko łyżeczki by dać je do sosów i wziąłem spory kawałek pizzy oraz szklankę z trunkiem. Taki relaks to ja rozumiem.
Wgryzłem się w kawałek pizzy i spojrzałem na niego. Oczy mi się lekko zaświeciły - jesteś tego pewien? - zapytałem przeżuwając spory kawałek. O dziwo....trochę smaku poczułem i to przyjemne palenie w mordzie. Zrobiło mi się...dziwnie miło. Sam nie byłem pewien czy to dobry pomysł, czy nie rozjebie mu tego kontrolera, ale że tratuje mnie jakbym był w stanie grać....o dziwo było to miłe, ale wiadomo, nie przyznam się do tego. Wgryzłem się ponownie, siadając wygodnie. O tak...takiego relaksu było mi trzeba. Dobra pizza, dobry napitek i to w dobrym towarzystwie, czego chcieć więcej?
- Przyznaj się - powiedziałem po chwili - jaką karę Ty dostałeś? - byłem pewien, że Kurt też już rozmawiał z Szefem. A ten raczej nie był osobą, która jest łaskawa jeśli chodzi o kary.

Na komplement wzruszył jedynie ramionami. Uroczo? Nigdy się nad tym nie zastanawiał, ale skoro Hunter tak uważał... Dla Niemca mieszkanie miało spełniać jedną podstawową funkcję - być schronieniem. To właśnie tu spędzał czas gdy nie był akurat w Forvaxie lub w terenie. Rzadko tu kogokolwiek zapraszał, ale jak już ktoś przyszedł, to przynajmniej Kurt nie musiał się wstydzić tego, że ma bałagan. Było tu zawsze czysto i porządnie.
Tak jak przypuszczał, Cross nie potrzebował sztućców. I dobrze, on sam też jadał pizzę rękoma ale co kraj to obyczaj, nie? Usiał, łapiąc kawałek w jedną rękę, w drugą zaś szklankę z napojem.
Przez chwilę jedli w milczeniu. Dobrali się pod tym względem, jeden bardziej milczący od drugiego... Streicher miał czas przyjrzeć się Zwiadowcy tak, jak to robił już nie raz, taksując go wzrokiem od stóp po głowę. Hunter miał teraz dłuższe włosy...
Żelastwo w miejscu ręki sprawiało wrażenie idealnie dopasowanego. Było w tej kończynie coś, co sprawiało że Kurt miał ochotę cały czas na nią patrzeć. Jak się czuł jej właściciel?
Odstawił szklankę i uśmiechnął się kręcąc głową. Cross postanowił pogadać, święto chyba jakieś.
- Urlop. - powiedział i zaśmiał się cicho - Wiem, dla jednego urlop to zbawienie. Dla mnie wręcz przeciwnie. - pokręcił głową - To trochę tak, jakby mnie zawiesili, ale żeby nie było burdelu w papierach, mam wpisany urlop.[/b[
Prawda była też taka, że Reinhardt nie mógł pozwolić sobie na zawieszenie swojego Zastępcy. Jak by to wyglądało? Status Streichera i zaufanie żołnierzy poleciałoby na łeb na szyję. Okej, Niemiec nagrabił sobie, ale nie na tyle, by rujnować mu pozycję.
- [b]Nie gniewaj się za to mordobicie. - podjął po chwili - Niefajnie wyszło, że dowiedziałem się ostatni, ale mówi się trudno. - wzruszył ramionami po czym pochylił się w jego stronę - Pokaż no to cholerstwo. - wykonał gest ponaglający, wyciągając ręce ku jego protezie - Wygląda ekstra...
Jeśli Hunter pozwolił mu jej dotknąć, Kurt dosłownie zaczął macać i ostukiwać materiały z jakich została wykonana. Niebieskie oczy świeciły się mu jak u dziecka które dostało zabawkę. Kilka razy splótł palce swojej ręki z metalowymi palcami protezy. Z trudem ukrywał uśmiech, zapominając kompletnie o rumieńcu.
W pewnym momencie odrobinę się zagalopował i w swoim poznawaniu kończyny dotykiem, zjechał palcami na żywą część, która Zwiadowcy pozostała.
- Das ist großartig... - mruknął zafascynowany, gładząc palcami łączenie ciała z maszyną.
I nagle drgnął. Zdając sobie sprawę z tego, że zachował się nieodpowiednio, cofnął się i zmarszczył brwi. Chcąc ukryć zakłopotanie, wziął kawałek pizzy i władował go sobie do ust.

Cisza, spokój, dobre towarzystwo. Tego mi było trzeba. Nie narzuconej ciszy bo druga osoba gęby otworzyć nie może tylko zwyczajnej, z wyboru. Gdy obie strony są małomówne. Jedliśmy w spokoju, ciesząc się ciepłym i .... o dziwo smacznym posiłkiem. Pizza, dobry alkohol, brak samotności, dobra muza. Czego chcieć więcej? Tym bardziej jak spędza się ostatni czas w tubie pełnej dziwnego płynu i na rehabilitacji, potrzebowałem jakiejś odskoczni, zdecydowanie.
Mimo, że lubiłem cisze i nie lubiłem gadać...to czasem miło wymienić kilka zdań. Skoro już mamy okazję pogadać...to czemu nie. Troszeczkę. Bez tego nie dowiemy się co u drugiego słychać, poza tym, że obaj dostaliśmy po dupach, że obaj nie możemy spać i że jeszcze nie pozbieraliśmy się po tym co stało się z Ruru. Mimo, iż na Kurcie aż tak bardzo pewnie się to nie odcisnęło jak na mnie. Jednak wiedziałem jak przyjmuje gdy traci żołnierzy czy wartościowych pracowników, wiec tylko mogłem się domyślić, że tutaj też go to nie obeszło.
- Heh... - prychnąłem - Ty dostałeś szlaban i musisz siedzieć grzecznie w pokoju, a mi zabrano zabawki - pokręciłem głową i dopiłem trunek ze szklanki. Dolałem nam jeszcze.
Pokręciłem głową - niby taka poważna instytucja....a jednak przedszkole - powiedziałem lekko rozbawiony. Kto daje takie kary? Szlaban na zabawki, szlaban na wychodzenie z domu. Co dalej....klaps po tyłku? Chociaż nie....to otrzymywałem zawsze jak coś nabroiłem ale nie od szefa, tylko od Kurta. Cóż...od niego nikt klapsów nie lubił otrzymywać, chyba, że ktoś kozaczył i uznawał, że sobie z nim poradzi. Cóż...wtedy bolało jeszcze bardziej. Przynajmniej z tego co słyszałem i widziałem. W końcu sam nie mogłem się wypowiedzieć na ten temat.
Pokręciłem głową - spoko, też wybacz - powiedziałem i upiłem znów, zagryzając kawałkiem pizzy - serio, gdyby nie wypadek Ruru, dowiedziałbyś się zaraz po nim - wyjaśniłem i przeczesałem włosy - potem proteza zeszła na dalszy plan. Nawet nie miałem głowy, żeby ją ćwiczyć - wzruszyłem ramionami. Naprawdę nie chciałem tego przed nim zatajać. Czemu miałbym go okłamywać? Pomasowałem delikatnie nasadę, gojącego się nosa. Mógłby się już zagoić! Jebany ojczym.....w końcu mu kurwa oddam. Musiał mi jeszcze dowalić po pogrzebie....
Prychnąłem rozbawiony i wytarłem metalową dłoń w spodnie, po czym wyciągnąłem rękę w jego kierunku - tylko nie zepsuj - A niech sobie poogląda. Popijałem w międzyczasie procenty, dając mu nacieszyć oczy nową zabawką.
Gdy po raz kolejny splótł nasze palce, sam zacisnąłem swoje w odpowiedzi. Jako dowód, że faktycznie mogę nią ruszać. Do woli.
Zadrżałem gdy dotknął mojego ciała. Nie spodziewałem się takiego ruchu. Ale nie odsuwałem się. Skinąłem mu głową i westchnąłem, przymykając oczy - owszem - powiedziałem i gdy się sam odsunął poruszyłem ręką w każdą stronę, zacisnąłem palce kilka razy, poruszyłem barkiem.
- Teraz będziesz musiał uważać przy treningach - zaśmiałem się i sięgnąłem po kolejny kawałek pizzy. Szkoda, że już się kończyła. Niby była wielka....ale ja też - zaopatrz się w ochraniacz na łeb - dodałem i spojrzałem mu w oczy. Cóż. Będzie go bolało i to bardzo. Hehe...odegram się, teraz będzie musiał bardziej uważać. Sam będę musiał uważać, zwłaszcza z innymi żołnierzami. Oj niektórzy potrafią być wkurwiający i jak takiemu lutnąć...oj jak użyję zlej ręki to pewnie nigdy się nie pozbiera.

Niemiec wzruszył ramionami. Nie zamierzał kwestionować metod Garlindta, chociaż jakby się nad nimi zastanowić, to faktycznie przypominały metody przedszkolne.
- Jeśli działają, to są dobre. - powiedział tylko z uśmiechem.
Pizza była smaczna a jedzona w dobrym towarzystwie smakowała jeszcze bardziej. W głowie przyjemnie szumiało, rozmowa toczyła się we własnym tempie i było to naprawdę potrzebne. Wreszcie nie musieli przed nikim udawać twardzieli, mogli po prostu razem posiedzieć, pomilczeć.
Pokręcił głową dając sygnał, że nie oczekuje by tamten się tłumaczył. Wiele się ostatnio zdarzyło i to w bardzo krótkim odstępie czasowym, dlatego mieli prawo być zmęczeni. Każdy z nich musiał odnaleźć się w nowej rzeczywistości - Hunter bez brata, Streicher ze "specjalnym" żołnierzem. Trenowanie młodego Crossa musiało się zmienić, Niemiec musiał dokładnie obmyślić co mu przydzielić i jak wykorzystać jego nowe talenty. Metalowa proteza ręki była wyjątkową bronią, bo nawet jeśli podopieczny nie zyska w niej pełnej sprawności, zawsze będzie mógł zakrywać się metalem jak tarczą.
Ta krótka chwila kiedy dotykał protezy i podziwiał jej łączenie z ciałem sprawiła, że stał się nadmiernie podekscytowany. Nowe technologie zawsze go fascynowały i o ile wszystko co związane z magią go odrzucało, tak do nowinek technologicznych lgnął jak ćma do światła.
Trochę zbyt intensywnie badał rękę, bo już po chwili odsunął się a na jego twarzy pojawił się rumieniec, ciężko powiedzieć z jakiego powodu. Zajął ręce kawałkiem pizzy i gdy skończył go jeść, popił ze szklanki.
- Wiesz, chyba nie chcę sprawdzać, jakie masz w niej pierdolnięcie. - skwitował z cichym, luźnym śmiechem - Zaraz wracam. Jak chcesz, możesz przenieść się na kanapę.
Przeprosił go na chwilę po czym wyszedł do łazienki. Umył ręce po czym ochlapał twarz. Podnosząc wzrok na swoje odbicie w lustrze, skrzywił się. Oczy nadal zdradzały zmęczenie, dlaczego więc na policzkach widniało to zaróżowienie? Może przez alkohol. Albo wypił za dużo, albo za mało. Ciężko powiedzieć.
Jeszcze przez chwilę wpatrywał się w siebie po czym ponownie opłukał twarz, przepłukał usta lodowatą wodą by się trochę odświeżyć i sprawdził stan podkoszulka - na szczęście nadal pachniał czystością.
Nie zajęło mu to długo a gdy wyszedł, od razu podszedł do kanapy i chwyciwszy pilota, odpalił telewizor oraz konsolę. Niezależnie od tego gdzie siedział Hun, Streicher wskazał na ekran i uśmiechnął się do swojego gościa.
- Chcesz pograć? - rzucił - Albo coś obejrzeć?
W międzyczasie kiedy sprzęt się ładował, mężczyzna podszedł dolać im trunku i gdy wszystko było gotowe, zajął miejsce na kanapie, rozwalając się na niej jak pan.

- Nie mówię, że nie - wzruszyłem ramionami. To było po prostu śmieszne. Że tak proste metody....działały. Byliśmy dorośli, widzieliśmy więcej niż nie jeden dziad, który dożył prawie setki. Pokręciłem głową. Pierdolę. Serio. Poważna organizacja, walcząca z magicznymi gównami, dla Ludzi wielka firma farmaceutyczna i szpital, a dla nas....przedszkole? Heh... cóż. Jakie to czasy nastały. Ale....może to i lepiej...odrobina normalności w tym zwariowanym świecie. Westchnąłem, zamykając oczy i dopiłem zawartość swojej szklanki. Raczej jeszcze nie zapowiadało się, żeby nam się impreza kończyła. Choć zawartość butelki na pewno. Ale, kto powiedział, że nie można się zaraz przerzucić na jakieś zimne piwko. To wystarczy by miło spędzić czas.
Dałem mu macać swoją nową łapę. Zerkałem na niego, popijając alkohol. Niech sobie pomaca, a co mi tam. Nie przeszkadzało mi to zbytnio. Chyba....brakowało mi czyjejś uwagi. Tak...lekarz sporo mi poświęcał uwagi, ale to nie było to czego potrzebowałem. Brakowało mi Brata, bardzo mi go brakowało, choć mało kto mógł to powiedzieć. Owszem, miałem żałobę, ale nikt nie wiedział, jak się tak naprawdę czułem. Kurt dawał mi uwagę, której potrzebowałem jednak nawet przed nim, się nie będę do tego przyznawał. Po prostu, niech się nacieszy nową zabawką, skoro ja nie do końca potrafiłem to zrobić.
Skinąłem mu głową i gdy poszedł do kibla, westchnąłem ciężko. Odchyliłem głowę w tył i spojrzałem w sufit. Byłem zmęczony, jednak bardziej psychicznie niż fizycznie. W końcu jednak wstałem i podszedłem do umywalki. Przemyłem dłonie, w końcu nie mogę zasyfić mu sprzętu, co nie? Przemyłem też twarz oraz kark, lekko mocząc koszulkę, oraz sięgający za barki czarny kucyk. Stałem tak przez chwilę, po czym przeniosłem się w końcu na kanapę i rozwaliłem na niej.
Odchyliłem głowę w tył, gdy Kurt wyszedł z łazienki. Poczekałem aż zasadzi ten swój szlachetny tyłek obok mnie.
Wywróciłem oczami, gdy zapytał co chcę robić. Wyrwałem mu kontroler z łapy - dawaj tego Tekkena - powiedziałem i strzeliłem karkiem - mam dość tylko oglądania, daj się zabawić - spojrzałem na niego drapieżnie i kilka raczy sprawdziłem przyciski, zanim uruchomił grę. Musiałem sie przyzwyczaić, w końcu dawno nie grałem, a też nie czułem przycisków pod czarnymi palcami. Jednak to mnie nie powstrzymało. Jak rozjebię mu kontroler trudno, stać mnie na o wiele nowszy sprzęt, więc po prostu mu go odkupię. Nic tylko na tym zyska, choć wolałbym nie psuć zabawy w taki sposób. W Tekkena dawno nie grałem, miałem go testować, jednak...każdy wie jak to się skończyło. Musiałem zrezygnować na jakiś czas z grania....w sumie to myślałem, że na zawsze. Ale jednak teraz mam szansę sprawdzić czy mogę wrócić do dawnego hobby. Tym bardziej, że część innych zainteresowań są teraz dla mnie zakazane. Jebana przedszkolanka i jego zakazy.

Streicher posłał młodszemu uśmiech, słysząc propozycję zagrania w Tekkena. Sam mistrzem nie był, ale bezmyślne pykanie w gierkę zawsze poprawiało mu samopoczucie. Odmóżdżało. A dziś tego im było trzeba.
Zajęli miejsca na kanapie, każdy z kontrolerem. Intro zagrało głośną melodyjkę na co Kurt poprawił się na siedzisku i odchylił, patrząc na rozwalonego obok Huntera.
- Rozpierdolę cię. - zapewnił Niemiec, szczerząc się złośliwie - Nie masz szans! - dodał, przerzucając postaci w menu kiedy przyszła jego kolej na wybór bohatera. Nie miał ulubionego, ale dość często grał Kazuyą, toteż na niego padł wybór.
Gdy zaczęli grę, oboje się ożywili. Popijanie porażek alkoholem sprawiło, że szybko jeszcze bardziej się wstawili, ale nie przeszkadzało im to w kolejnych rozgrywkach, kiedy to rzucali sobie wyzwania w ramach rewanżu. Nie dało się ukryć, że Cross częściej wygrywał, dlatego też początkowe zapewnienie Streichera szybko odeszło w zapomnienie, sprawiając, że starszy mężczyzna brzmiał po prostu śmiesznie.
Po jakimś czasie zaczęli się śmiać, tak po prostu, naturalnie co było dość zaskakujące jeśli wziąć pod uwagę ostatnie wydarzenia. Głównie to Niemiec wybuchał śmiechem, co w jego wykonaniu było o tle dziwne, że sprawiało jakby był o wiele młodszy. Szturchał podopiecznego, zapominając jaka była między nimi przepaść wieku, doświadczenia i pochodzenia czy stopnia. Dobrze się bawili, czy można tak to nazwać? W tamtej chwili chyba tak, bo problemy odeszły gdzieś na bok. Tekken całkowicie pochłonął dwóch wielkich jak szafy facetów, robiąc z nich na ten jeden wieczór nastolatków.
Długo grali a Kurt naprawdę nie upił. Po jakimś czasie po prostu zrezygnował z gry, pozwalając Crossowi by popykał w Single playera, sam oglądając jego zmagania z padem. Popijając ze szklanki, rozwalony na kanapie, przyglądał się jego grze i pozwolił myślom odpłynąć, polecieć w swoim kierunku.
A one... pofrunęły ku sylwetce siedzącego obok żołnierza.
Hunter był przystojnym, młodym mężczyzną i tylko ślepy przeszedłby obok niego bez zawieszenia wzroku choćby na kawałku ciała. Mimo przejść i utraty ręki, ogólnie rzecz biorąc był w dobrej formie i sprawiał wrażenie silnego, zdrowego, chociaż trochę zmęczonego. Przez te wszystkie lata zmienił się, ale w opinii Kurta na lepsze. Dojrzał, to na pewno a każda zdobyta blizna dodawała mu jedynie charakteru.
Niemiec uśmiechnął się do wspomnień. Pamiętał chłopaka gdy ten był szczylem, pyskatym gnojkiem któremu zachciało się bawić w gangusa. Ileż to razy dostawał po łbie i trzeba go było wyciągać z najgorszych tarapatów...
Streicher zmrużył oczy. Kręciło mu się w głowie od nadmiaru alkoholu, zrobiło mu się trochę za ciepło. Zamiast obserwować ekran, skupił wzrok na Hunterze i patrzył na niego przez chwilę, obserwując zgięte ciało siedzącego Zwiadowcy.
Ciężko powiedzieć, czy to przez to, że był wstawiony, czy może z jakichś innych powodów których w tej chwili nie potrafił nazwać... Mężczyzna powoli, jakby obawiał się tego co zamierza zrobić, nachylił się w stronę grającego i położył dłoń na jego ramieniu, tym które z czasem coraz niżej zmieniało się w metalową protezę. Niepewny jak zareaguje sam Hun, Kurt sięgnął ku jego dłoniom i wyjął z nich pada. Cały czas patrząc mu w oczy, ignorując ewentualne protesty, odłożył kontroler gdziekolwiek bądź i powoli naparł na niego całym ciałem.
Na jego policzkach wykwitł rumieniec gdy zbliżył twarz do jego twarzy. Przez długą chwilę patrzył w jego dwubarwne oczy.
- Hunter. - powiedział cicho, poważnym tonem - Chcę czegoś spróbować. - dodał nieco łagodniej, jakby niepewnie.

Spoiler:

Prychnąłem na jego pewność siebie - zobaczymy staruszku - rzuciłem, przyglądając się czy coś szczególnego zmieniło się w grze. Najnowsza wersja, ale to nie oznaczało, że całkiem nowa gra.
Początkowo faktycznie, złoił mi tyłek nieźle. Nie umiałem jeszcze tak kontrolować palców jakbym chciał, ale im dłużej graliśmy tym lepiej mi szło, a to oznaczało coraz większy wpierdol dla Kurta. Nie skupiałem się na jednej postaci, zmieniałem je co rundę, w szczególności wybierałem te, które dodali, sprawdzając jak się nimi gra.
W krótce zacząłem też wyczyniać rzeczy, o których wiedzieli tylko profesjonalni gracze albo.....testerzy. Mało kto umiał takie tricki, a na całe szczęście te przechodziły z gry na grę. Przegrane po obu stronach nie przeszkadzały nam w dobrej zabawie. Nie zawsze ja wygrywałem i wcale nie dawałem mu forów.
Do tego procenty robiły swoje. Pizza się skończyła, ale zabawa nie.
Kurt w końcu odpuścił a ja zacząłem bardziej wgłębiać się w to co się pozmieniało. Sprawdzałem różne opcje, grzebałem gdzie tylko się dało. Przez cały ten czas czułem na sobie wzrok Niemca, jednak....jakoś mi nie przeszkadzał. Chyba brakowało mi takiej odrobiny uwagi. Nawet, jeśli to było tylko gapienie się na mnie.
W końcu sam zacząłem mieć dość grania, ale nim zdążyłem skończyć ostatnią rozgrywkę i coś powiedzieć, Kurt sam zabrał mi kontroler. Spojrzałem na niego pytająco. O chuj mu chodziło?
Nie opierałem się jednak i dałem się ułożyć w innej pozycji. Uniosłem jedną brew, gdy uznał, że chce coś spróbować.
Spoglądałem na niego z dołu, czekając na jakiś ruch. Nie spodziewałem się jednak tego co zrobił w następnej chwili. Zamrugałem czując najpierw jego ciepły oddech na swojej skórze, a następnie, jego...język? Zerknąłem jeszcze raz na niego po czym postanowiłem się poprawić. Ułożyłem się wygodnie na kanapie a Kurta zmusiłem by również ułożył się...na mnie. Spojrzałem mu w oczy - to próbujmy - dodałem i lekko się podniosłem, odnajdując jego usta. Kto by pomyślał, że coś między nami się kiedyś stanie, ale nawet jak będzie to taka głupota jak zwykłe całowanie się...obaj potrzebowaliśmy odskoczni. A jeśli Streicher chciał próbować...dam mu taką możliwość i nie miałem zamiaru na niego naciskać. Choć....moje spodnie mogły mieć trochę inne zdanie na te temat.