Wschodzący Księżyc

Zdobywanie szczytów nigdy nie jest rzeczą prostą, jednak każdy zachlanie pragnie poczuć satysfakcję płynącą ze zwycięstwa. Tak to cholernie dobre uczucie, upajające równie mocno co najlepszy narkotyk. Szkoda tylko, że mało kto myśli, czy chociaż wspomina o tym, jak kurewsko trudnym zadaniem, jest samo utrzymanie się na cholernym piedestale sukcesu.
Widać zwycięscy nie godzi się wspominać o punkcie, w którym euforia przeradza się we frustrację, gdy przychodzi świadomość, jak łatwo można zaprzepaścić wszystko.
Od pewnego czasu czułem się jak cholerny narkoman, żyjący w przekonaniu, że świat pragnie wyrwać mu z rąk ostatnią działkę...
Dopadało mnie wrażenie, iż zbyt wiele spraw przemyka mi między palcami, podobnie jak niewykorzystanych okazji. W Krainie działo się wiele, a przecież moje ambicje nie kończyły się tylko na niej.
Łatwo jednak zachłysnąć się władzą... chciałem ugryźć, więcej niż byłem w stanie przełknąć. A przecież był to jeden z błędów, jakie popełnili przywódcy Szajki. Długo ich obserwowałem... starając się zapamiętać każde choćby najmniejsze potknięcie. Tylko po to, by w odpowiednim czasie przekuć sumę błędów we własny oręż. Tak pozycja Asa, pozwalała na wiele. I chyba właśnie przez świadomość tego, że będąc jednym z zaufanych Monarszej pary, dopuściłem się zdrady, która przywiodła ich do klęski... sam miałem ogromny problem z obsadzeniem podobnej roli, z tą różnicą, że tym razem sam znalazłbym się na przysłowiowym celowniku...

I tak odwlekałem tę decyzję już stanowczo zbyt długo... Z drugiej strony, czy ktoś mógłby obwiniać mnie o opieszałość w tych okolicznościach? Wybór nie był łatwy, ale konieczny.

Nie opuszczałem dziś własnego gabinetu, mimo to dobrze wiedziałem co dzieje się w Czarnej Twierdzy oraz kto właśnie do niej zawitał. Rozsiadłem się wygodnie w fotelu, wyciągając nogi w stronę kominka. Płomienie sprawiały, że cienie poruszały w niemal tanecznym rytmie, w tym obrazie zawsze było coś hipnotycznego. Miejsce, które wybrałem na swój gabinet, było obszerne i przez to zawsze panował tu chłód. Ot wrażenie nad funkcjonalność. Nie raz przeklinałem już decyzję o umieszczeniu naszej siedziby w tak chłodnym klimacie. Z drugiej strony pod względami bezpieczeństwa, warowności i wieloma innymi, lepszego można by szukać ze świecą w ręku.
W pomieszczeniu panował pół mrok, zaś ciszę mącił nieprzyjemny chroboczący dźwięk. Dość specyficzny i znajomy dla każdego posiadacza psa czy podobnego mu stworzenia. Był to odgłos intensywnego obgryzania kości.
Pod jedną ze ścian leżał wielki Phantom, którego fizjonomia odróżniała go znacznie od typowych przedstawicieli tej rasy. Był znacznie większy, z jego grzbietu wyrastały kolce oraz czarne pióra. W oczodołach czaszki jarzyły się, puste demoniczne ślepia. Te wszystkie zmiany, były wynikiem eksperymentu z esencją koszmaru. Proces zwany spaczeniem przyniósł całkiem obiecujące efekty, choć dziwna więź, jaka połączyła mnie ze stworzeniem, potrafiła dać się we znaki. Czekałem, na pojawienie się Ivora, który zaraz po pojawieniu się w twierdzy został odnaleziony przez młodą Dachówkę. Zapewne ją pamiętał, wszak sam jeszcze niedawno zajmował się jej rekrutowaniem w nasze szeregi. Asmis była obiecująca, choć jej oszlifowanie będzie wymagało czasu. Nadal nie wiedziałem komu przydzielić tę małą złodziejkę, która jak nikt inny odnajdywała się w Mieście Lalek, to też na razie zostawiłem ją przy sobie. Aktualnie pełniła funkcję gońca i odniosłem wrażenie, że w wypowiadaniu prostej formułki „Diabeł Cię oczekuje” sprawia jej niejaką frajdę... Udało mi się nawet przyłapać ją na ćwiczeniu ów kwestii. Urocze stworzenie... które za zawartość niewielkiej sakiewki, jest zdolne zakraść się w nocy do czyjejś sypialni, by zafundować jej lokatorowi wieczny sen.

[justify]Odgłos kroków niosący się echem przez długi korytarz sprawił, że z gardła bestii wydobyło się ostrzegawcze powarkiwanie. Krótka komenda wydana pół szeptem wystarczyła, aby pomiot wilka i koszmaru zamilkł i wrócił do przerwanego zajęcia, jakim było obgryzanie kości. Zaraz po tym do komnaty wkroczyła wyczekiwana i dobrze znana mi postać. Ivor Tyree... łącząca nas znajomość była nietypowa, choćby przez sam wzgląd na to, że obaj byliśmy przedstawicielami jednej rasy. Może i nie wszystkie Cienie, uważały swych pobratymców za naturalnych rywali, od których należało zachować bezpieczny dystans, najlepiej kilku Światów czy metrów ziemi nad głową... ale tak się składało, że sam należałem właśnie do ów grupy. Baron okazał się jednak na tyle interesującą personą, by zrobić wyjątek od reguły. Chociaż, nigdy nie przestałem uważać go za rywala w tej materii.
-Tyree.
Obrzuciłem gościa zaciekawionym spojrzeniem, chcąc przekonać się, czy „przybyłem jak szybko się dało” nie oznaczało, przerwania jakiejś ciekawej rozrywki. Szat przybyłego nie zdobiły jednak ślady szkarłatu czy błękitu, bo przecież zawsze pod ostrze mógł nawinąć się jakiś Lunatyk... Można było zatem jedynie przypuszczać, że werbownik Czarnych Kart istotnie przybył prosto z drogi. Zamyśliłem się, przywołując w myślach ostatnie zlecenie, jakie do niego trafiło.
-Liczę, że pozyskanie dla nas nowej Eremitki przebiegło pomyślnie. Potrzebujemy ich znacznie więcej, jeśli nasz nowy projekt ma mieć jakąkolwiek rację bytu. W dodatku kompetentnych... ale zapewne już wiesz, że Ranel opuścił nasze szeregi. Szkoda tylko, że zabrał ze sobą recepturę narkotyku, nad którym właśnie pracował... musiał być cholernie dobry, skoro nawet jego twórca nie uległ pokusie i zaćpał się we własnej pracowni... Wszystko znów się opóźni...
Pod koniec rozbawienie, ustąpiło miejsca lekkiej irytacji. Zagarniecie dla siebie rynku, zajmującego się magicznymi używkami było ambitnym planem, ale również cholernie dochodowym. Aby jednak zdominować ów rewir, potrzebowaliśmy czegoś naprawdę mocnego.

Charakterystyczne zgrzytnięcie metalu o drewniany blat, sprawiło, że leniwie przeniosłem spojrzenie na maskę, za którą Mag skrywał swe oblicze. A raczej to, co się po nim ostało... Widok ten bowiem mógł przyprawić o przestrach czy mdłości nawet osoby o mocnych nerwach. Gdyby nie natura sennego wędrowcy i zapuszczanie się w ludzkie koszmary, pewnie też nie byłbym w stanie ze spokojem spoglądać na Barona. Ale tylko Cienie i sami śniący wiedzą jak upiornych scen i postaci, można doszukać się w snach zrodzonych z traumy i lęku...
Chociaż nie pierwszy raz, Ivor odsłaniał przede mną swe prawdziwe oblicze, ten widok za każdym razem robił wrażenie. Można było go zaakceptować, ale nie dało się z nim w pełni oswoić. Mruknąłem cicho i spod lekko przymrużonych powiek, posłałem swemu rozmówcy spojrzenie zaprawione złośliwą nutą.
-Powiedziałbym, że miło Cię widzieć...ale nic się w tej materii nie zmieniło.
Po nieznacznej chwili namysłu i zduszeniu rodzącej się w podświadomości paranoicznej myśli, sięgnąłem po papierosa. Wiedziony bardziej ciekawością, niż zewem nałogu, bowiem już sam zapach i kolor dymu, zdradzały, że Tyree musiała wpaść w ręce jakaś nowa mieszanka. W powietrzu zawirowała kolejna krwawa smuga, ja zaś dałem sobie chwilę na ocenę jakości tytoniu.

Znałem Barona i jego ego zbyt dobrze, aby nie skorzystać z okazji do podroczenia się z nim. Nawet jeśli finalnie ów spotkanie miało zapewnić mu awans, to czemu przed tym nie zasiać w nim ziarna niepewności?
-Wezwałem Cię, bo chcę porozmawiać o członkach, których ostatnio dla nas zwerbowałeś. Gdybyś miał wskazać najbardziej zdolnego? Kogoś o kompetencjach zbliżonych do Twoich własnych... kogoś, kto należycie reprezentowałby naszą sprawę?