Biblioteka Publiczna

Prawdę mówiąc, pomimo miłości do książek nie przychodziła tu często. W jakiś sposób, po zachętach i groźbach Joanne przyzwyczaiła się do elektronicznego czytnika, który zaspokajał potrzeby jednorazowego przeczytania jakiejś książki. No i był piekielnie poręczny. Gdy musiała lub – co częściej – chciała mieć książkę w fizycznej postaci, po prostu ją kupowała. Szukając artykułów na studia lub robiąc własny rekonesans również korzystała z Internetu albo ruszała do biblioteki uniwersyteckiej, zaopatrzonej w pozycje specjalistyczne i branżowe, każdorazowo była więc na równi zadziwiona i zachwycona, że ten przybytek nada stoi. Ba, nawet go wyremontowali!
Zaczęli krótko po jej przeprowadzce do Glassville i była to kolejna rzecz, która odstraszyła ją od Biblioteki Publicznej. (Obok bycia snobką, bien sûr.) Teraz jednak miejsce sprawiało wrażenie zaskakująco przytulnego i… z klasą. Gdyby nie rzuciła dziennikarstwa dla cholernej Krainy Luster, byłoby to idealne miejsce na popołudniową naukę.

Teraz jednak Eva ograniczyła się do bezgłośnego westchnienia, ponieważ nie chciała wracać myślami do Lustra, magii i czekających jej tam obowiązków. Dopiero co od nich uciekła. (Tylko po to, by grzebać po zatęchłych i zagrzybionych tomach o wiedźmach, brawo.) Poszła jednak po rozum do głowy i skorzystała z informacji, które wbili jej do głowy podczas (powtarzanego) pierwszego roku studiów – najpierw przeszukała biblioteczny rejestr i rekordy. Dopiero uzbrojona w wiedzę co z okultystycznej działki znajdowało się w bibliotece – i co nie było jeszcze wypożyczone; tutejsze dzieciaki miały zdecydowane ciągoty do magii i szatana – ruszyła na przeszukiwanie półek.

Część pozycji już przejrzała, ale nie było tam nic, co można byłoby nazwać prawdziwą magią. (Albo była tak pozbawiona magicznych mocy, że nie znalazłaby zaklęcia nawet gdyby się o nie potknęła.) Bez przekonania sięgnęła po książkę, którą odnalazła już wcześniej. Wyglądała już bardziej na skórkowy notatnik i dodatkowo z tej strony półki była do niej zwrócona stronicami, nie grzbietem, więc nie była nawet pewna czy to nie któraś z tych mniej obiecujących. Katalogowała przejrzane dziś pozycje według daty powstania (raczej starsze tomy), wyglądu książki (dlaczego ktoś uznał, że „wróżka z kryształową kulą” na okładce przysporzy im klientów?) i lekkości (a raczej ciężkości) pióra.
Gdy chciała ją jednak pociągnąć, ta ani o centymetr. Odgarnęła wolną dłonią książki obok, poirytowana, że znów napchano woluminy na styk. Gdyby zaraz chciała książkę zwrócić na półkę, byłoby to jeszcze większą mordęgą niż powolne wyciąganie.
Wtedy też pomiędzy okładkami zobaczyła szczupłą dłoń – twardo trzymającą jej książkę! – a następnie resztę jej właściciela. Spojrzała w błękitne oczy i uśmiechnęła się ciepło; uszminkowane na czerwono usta wygięły się w przyjemny łuk.
— Czy może pan puścić? — Gość nie wyglądał na „pana”, ale kultura tyczy się wszystkich. — Nie mogę jej wyciągnąć.

— Jak to NIE — sapnęła, z wrażenia na chwilę zapominając o uprzejmościach. Spojrzała na niego ciemnozielonymi, teraz okrągłymi ze zdziwienia oczyma i można by powiedzieć, że zapomniała języka w gębie, bo nie była osobą, która omijała "dzień dobry" i "proszę bardzo".
Gdy spróbował przeciągnąć zeszyt na swoją stronę, chwyciła okładkę mocniej, nie popuszczając ani o centymetr. Nie na darmo było się lekkoatletką! Dla książek wszystko! (Szczególnie tych, które usiłowano jej ukraść sprzed nosa.) Równocześnie miała jakieś odrealnione wrażenie, że ktoś robi jej dziwny kawał. Zlustrowała to, co widziała spomiędzy półek i tomów, czyli farbowane włosy, młodziutkie urodę i wygląd nastolatka — na tyle na ile mogła go sobie poskładać z fragmentów pomiędzy książkami — i powstrzymała się od uniesienia brwi. Sarkazm tylko go zirytuje; licealiści połowę rzeczy odbierają jako atak. Ale może skrócenie dystansu, choć sama nie była jego fanką, coś wskóra.
— Naprawdę jej potrzebuję — zaczęła jeszcze raz, nadal przyjaznym tonem. — Jeśli szukasz spooky contentu, zaraz wskażę ci inne książki. Przekopuję się przez nie całe popołudnie — zachęciła (a raczej usiłowała skusić) chłopaka i znów delikatnie pociągnęła za zeszyt.

— Zaraz ja zrobię z ciebie marmoladę — warknęła gardłowo do chłystka, tracąc cierpliwość, od powrotu do Świata Ludzi i tak już napiętą jak sparciała gumka recepturka. Wolną ręką zasłoniła się przed spadającymi tomami, a drugą – oczywiście! – ściskała zeszyt z „Magią praktyczną bez teorii” i wyglądała spomiędzy pozostałych tomów niczym Jack w „Lśnieniu” w scenie z siekierą i łazienkowymi drzwiami. Krwistoczerwone paznokcie pasowały kolorem do szminki na zaciśniętych ustach.
Dość już miała grzecznej bierności. Powstrzymała się przed natychmiastowym leczeniem uderzonych miejsc, bo ewentualne siniaki może wchłonąć i później, to było bez różnicy, nie znaczyło  jednak, że dzieciak będzie robił co chciał. Zacisnęła już i tak mocny chwyt na zeszycie i korzystając z wolnego nagle miejsca szarpnęła nim, sobą i dzieciakiem w lewo, ku krawędzi półki. Wtedy błyskawicznie pozmieniała dłonie – złapała książkę też drugą, ponad jego chwytem – przez sekundę przytulając regał – puściła pierwszą, prześlizgnęła się na stronę nastolatka i już chwytała zeszyt w prawą dłoń, uśmiechając się doń, tym razem diabolicznie. Znów byli w poprzedniej sytuacji – z tym, że teraz nie dzieliła ich żadna fizyczna przeszkoda.
Co więcej, zrobiła krok w jego przestrzeń osobistą i oparła wolną rękę na drewnie za plecami chłopaka, pochylając się lekko. Ciemnozielone oczy błyszczały, gdy przekonywała:
— BARDZO zależy mi na tej książce.

Cóż, problemem magicznych przekonywań i hipnoz jest to, że należy trafić z argumentami. To tak jak z „zimnym odczytem” – sztuczką stosowaną w horoskopach z kolorowych czasopism i w testach osobowości niskich lotów, które „sprawdzalność” biorą ze statystyk, psychologii i ludzkich tendencji. Zimny odczyt najbardziej ogólnikowo i najmożliwiej szeroko opisuje fakty – tak, by pasowały do jak największej liczby osób, lub w jakiejś części trafiały do każdego czytającego.
         „Lubisz dobrą zabawę, ale od czasu do czasu czujesz potrzebę, by pobyć sam.”
      „Choć zwykle dążysz do celu, zdarzają się też chwile, gdy nie opuszcza cię przekonanie o przegranej/porażce.”
Formułowane w taki sposób, mogą odnosić się dosłownie do każdego. Jeśli jednak chodzi o indywidualne cechy i powody, to jest już „gorący odczyt”, sztuczka stosowana gdy wie się o „ofierze” fakty prawdziwe i osobiste.

I tu Mikai popełnił pierwszy – i z pewnością niezamierzony – błąd, zakładając, że istota stojąca przed nim jest… normalna. I kieruje się tendencjami powszechnymi dla innych ludzi (i nie-ludzi). O ile argument „to żałosne szarpać się z dzieckiem o książkę” trafił za sto punktów, tak ten o byciu dorosłą? Albo opinii rodziców?
O c h, pudło. Totalnie poza planszą.
Gdy Eva bardzo czegoś chciała, zachowywała się jak rozpieszczone dziecko (którym była). Dąsała się, sprzeczała, a nawet była gotowa wpaść na kogoś w zupełnie przypadkowy, kontrolowany sposób i spowodować drobne zamieszanie czy niegroźny wypadek przy kasach, by przechwycić dla siebie tą leżącą na podłodze, już niczyją limitowaną torbę od Michaela Korsa.
Czaromowa miała jednak na nią wpływ, więc przyjmowała wszystkie jego racje, nawet jeśli się z nimi nie zgadzała. No i odpowiadała na zadawane pytania, odpowiadała z brutalną, obdartą z uprzejmości prawdą, która czaiła się w podświadomości, zawsze gotowa wypchnąć łeb poza ramy konwenansów. Zielone oczy miała wielkie, choć niewidzące, bo była schowana w miejscach, które właśnie obudził, w myślach, które tak desperacko starała się pogrzebać żywcem. Chłopcze, sam to spowodowałeś.
— Jestem równie żałosna co ty, który nie okazujesz szacunku starszym — rzekła cicho, jakby przez sen, w tym samym tonie co chłopak. Zastanawiała się nad jego słowami o pozorach. Kalina mówiła, żeby o rzeczy, których chcemy, walczyć z całych sił, choćby trzeba było było zedrzeć każdy jeden pomalowany pazur na dłoniach. A to jej, nie matce, z całych sił wierzyła. — Co by pomyśleli twoi rodzice? Robisz sceny o książkę, o którą można mnie poprosić albo zarezerwować wypożyczenie. Zrzucasz cały regał na obcego człowieka, a później pouczasz go o dobrych manierach? — Przesunęła po jego twarzy zamglonym wzrokiem. Niby nań patrzyła, ale gdyby ktoś czytał jej teraz w myślach, dowiedziałby się, że to nie jemu czyniła te wyrzuty. — Jesteś nastolatkiem. Sam będziesz niedługo dorosłym. Może czas spojrzeć na siebie?
A to o zachowywaniu pozorów i byciu porażką rodziców? O c h, była porażką od chwili, gdy na świat przyszła jej młodsza, urocza, pełna gracji i łagodności siostrzyczka. Ile by się nie starała, Iskra była zbyt dzika, żywiołowa w sposób nieodpowiadający wymogom nowoczesnej arystokracji. Z pewnością w sposób nieodpowiadający wymogom maman.
Mamrotała dalej, niepomna rozrzuconych dookoła książek i uścisku na tej książce, który z każdym kolejnym jej słowem słabł. Wszak miał rację, prawda? To wszystko było żałosne. Całe te poszukiwania.
— Z pewnością jest mi potrzebna bardziej niż tobie — cicho zaprotestowała. Już nie patrzyła mu w oczy. Pozbawił ją całego blasku, wydobywając na wierzch czające się od zawsze niepewności i lęki. Po prostu za każdym razem dotyczyły czegoś innego. — Nie masz bladego pojęcia, że jest prawdziwa, więc nie będziesz miał z niej żadnego pożytku. Dla mnie z kolei to może być ostatnia szansa, by dowiedzieć się czegoś o zielonych wiedźmach. Cała Kraina Luster nie ma o nich większego pojęcia – z tą ich wszechobecną magią, nawet nie pomyśleli, żeby zacząć ją w jakikolwiek sposób katalogować.
Spoglądała na swoje dłonie, ledwo zaciśnięte na skórzanym zeszycie. Wszystko co Mikai musiał teraz zrobić to wysunąć go z jej palców – nawet nie próbowałaby go zatrzymać. To wszystko było bardziej niż żałosne.

Iskra.exe przestał działać. Czego pragnęła? Gdybyż to, do cholery, wiedziała!
Jej umysł potraktował pytanie globalnie, bo i takowe myśli tłukły się w rudej głowie, sprowokowane przez różowego mąciciela. Myśli o rodzinie, o gniewie tlącym się bezustannie w jej wnętrzu, o frustracji wynikającej z bezsilności, o zniewoleniu – zarówno tym ogólnym, jak i tym tu teraz, bo przecież odpowiadała  mu na pytania, chlapała na prawo i lewo, gadała o co tylko poprosił, puszczała farbę, paplała jak leci… – kłębiły się i obijały o siebie, walcząc o pierwszeństwo.
— Chcę cofnąć czas — stwierdziła naraz, niemal bezbarwnie, niemal nonszalancko, ale twarz o piegach nagle odcinających się nań jak kropki krwi na bieli blatu stężała, ni to w wyrazie zgrozy, ni zadziwienia.
Powiedziała to. Powiedziała.
Nie była pewna czy kiedykolwiek wcześniej uformowała tę myśl na tyle, by wiedzieć, że takaż istnieje. Zawsze miała tylko wrażenie we wnętrzu, gdzieś z tyłu głowy, które wylewała się czernią w najtrudniejszych chwilach.
Chciałaby nigdy nie poznać Dumy. Nie pokochać go na tyle, że gdy odszedł cierpiała tak bardzo, że żadne uzdrawiające moce nie mogły tego bólu przegnać. Nie uratować Kaliny po tamtym postrzale. A może uratować, ale usłuchać, gdy mówiła, że terapia to jedyne wyjście. Wrzasnąć na ojca, by trzymał wacka w spodniach, albo przynajmniej przy matce, bo wtedy nie przeżyłaby utraty kolejnej siostry, a przecież nawet nie zdążyła poznać Ymel inaczej niż przez e-maile. Złapać za rękę Joanne nim zdąży zadzwonić do wujka Królikowskiego. Albo w ogóle zamknąć ją na wsi u dziadków aż do osiemnastki. Może nawet chciałaby zapobiec pierwszemu spotkaniu rodziców. Wtedy z pewnością żadne z przyszłych zdarzeń nie stałoby się jej udziałem. Wtedy nie musiałaby tak cierpieć. Z pewnością wszystko byłoby inaczej.
Czuła potrzebę – a nie zdawała sobie, głupia, sprawy, że to przymus – by z nim rozmawiać. Nie uważała wprawdzie, by zrobiła coś nieodpowiedniego, skoro ewidentnie wszystkie książki rozrzucił w napadzie hormonów on, tak więc pominęła dalszą część absurdalnego zapytania i odpowiedziała, tym razem zwięźle.
— Jestem zieloną wiedźmą.
Z pewnością naprawdę wiele mu to rozjaśniło.

A propos robienia z siebie pośmiewiska, na scenie pojawiła się niska blondynka, prowadząca za sobą stylową, wysoką matronę i Eva nie mogła już zareagować na przejęcie zeszytu. Biorąc pod uwagę jej postawę i spojrzenie rzucone na książki na podłodze, matrona była tu bibliotekarką. Bardzo rozsierdzoną bibliotekarką.
— Któreś z państwa wyjaśni mi co tu się właśnie zadziało? Mam wzywać ochronę czy w ramach odwagi obywatelskiej posprzątacie po sobie?
Co też odpowie nastolatek? Należy nadmienić, że starsza pani jest zbyt nabuzowana bałaganem, by wpaść w jego słodką Czaromowę. Sama Iskra z powodu groźby zdawała się otrząsać z odrętwienia.

Spojrzała na chłopaka jak na pomyleńca, a zielone oczy otwarły się w rozbawieniu pomieszanym z niedowierzaniem. Oczekiwał, że pomoże mu w uniknięciu sprawiedliwości? Że stworzą teraz wspólny front, po tym jak została przez niego – z braku lepszego określenia – zaczarowana? Do Evy zaczynało coraz jaśniej docierać, że  c o ś  zrobił, bo nie była przecież sympatyczną dziewczyną z sąsiedztwa, która nawiązuje ciepłe relacje z nowo spotkanymi nieznajomymi, a jednak przed chwilą paplała jak najęta na każdy temat, który poruszył. Na całkiem niebezpieczne tematy. Nie może teraz wymknąć jej się z rąk. Nie z taką wiedzą.
O niedoczekanie. Może pójść na dno z nim. Ochrona obiektu to nie wzrok barona Tyree, który próbuje ją spopielić za samo istnienie, to nie widmo MORII, czekającej na pierwsze potknięcie, a nawet nie groźba ludzkiej policji, gdzie ucieczka z miejsca, gdzie ją znają spowoduje dalsze następstwa. W najgorszym razie wyrzucą ich z biblioteki. Może martwiła się trochę o swoją kartę biblioteczną, ale nie aż tak, by pozwolić bezczelnemu młodzikowi grać jej na nosie.
Uśmiechnęła się przepraszająco do matrony, niewzruszona wybuchem chłopaka. Nawet odsunęła się o krok, by stworzyć ewidentny, fizyczny dystans. Nim jednak mogła go pogrążyć, do bibliotekarki odezwała się blondynka. Iskra jej nie znała, więc może była po prostu dobrą duszą, szanującą świętą ciszę bibliotek. Ewentualnie któraś z fruwających wcześniej książek napotkała ją na torze lotu i nastolatka przyszła po swoją małą zemstę. Osobiście ruda nie lubiła osób, które potrzebują dopiero kogoś sprawującego władzę, by poradzić sobie z problemem.
— Sprzeczali się o jakąś książkę — wyjaśniła, wiodąc pulchnym palcem od rudej do Mikaia, a finalnie wskazała zeszyt w jego dłoni — a później on pchnął resztę książek na półce. Tyle widziałam i wtedy poszłam po panią — zakończyła niepewnie, bo zorientowała się, że puenta historii nie okazała się specjalnie mocna. I dobrze! inaczej Eva musiałaby się tłumaczyć z dziecinnego zastraszania nastolatków, a tak mogła przejść od razu do własnego ataku:
— Nic wielkiego się nie stało, nie jestem ranna, a siniaki znikną w parę dni — rzekła w podobnej co Baśniopisarz manierze, też odwracając kota ogonem, a jednak kompletnie przenosząc winę na niego i sprawiając wrażenie, że to jej dobrobyt został tu nadszarpnięty, ale łaskawie postanawia nie wyciągać konsekwencji. Podstęp chłopaka i jego pełne przekonania słowa odniosłyby zamierzony efekt gdyby nie obecność naocznego świadka tego kłamstwa. — Przypilnuję też młodzika, żeby pozbierał i ustawił książki w odpowiedniej kolejności, a później pójdę na górę do czytelni. Przepraszamy za zamieszanie.
Matrona nie była pewna co się właśnie zadziało. Miała minę kogoś, kto wie, że coś jest nie tak, a jednak nie potrafi tego udowodnić. W końcu kłótnia była chyba obopólna, ale teraz ofiara przeprasza za kłopoty i chce je posprzątać… W podświadomym przebłysku logiki bibliotekarka podeszła jeszcze do Mikaia i jednym pociągnięciem zabrała mu skórzany zeszycik. Wtedy wymamrotała coś jak „dobrze” i „będę was miała na oku” i odeszła do swojego stanowiska i swojego pasjansa. Blondynka zniknęła jak jej cień.
No, chyba, że Baśniopisarz się się bronił – słownie lub przed odebraniem książeczki. Jeśli nie, Eva z anielskim uśmiechem i wyciągniętą w kierunku regału ręką zachęcała, by chłopak ruszył do sprzątania.

O ile na co dzień Eva bywała bardziej niż kapryśna, a emocje – i te dobre, i te złe –  miała wypisane na twarzy (w końcu ileż można udawać czy używać Tchnienia Muzy), tak gdy zwietrzyła okazję lub niebezpieczeństwo, jej frywolne myśli zamarzały. A może po prostu skupiały się na jednym punkcie i płynęły jak wartki strumień w bieszczadzkim strumieniu, prosto do celu.
Znajdź zagrożenie, drogę wyjścia i sposób na nie.
Najprostszy plan ze wszystkich. I zawsze się sprawdzał! – czy to podczas obrony przed kradzieżą torebki, czy na wyprzedaży w Harrods’.

Płynęły i teraz, gdy chłopak bawił się w przeciąganie książeczki z bibliotekarką, gdy lustrowała ich dwójkę zmrużonymi oczyma, gdy on robił sceny godne nastolatka.
Sposób, w jaki różowowłosy ją podszedł był tak nieskończenie dziwny, że na samą myśl znów poczuła ciarki. O ile na początku ich rozmowy mogła szczerze przyznać, że poniosły ją emocje i wygarnęła mu wszystko nie bacząc na tnący obosiecznie miecz, tak następne kwestie – o prawdziwym celu dzisiejszych poszukiwań, o pragnieniach, które wydarł z samych czeluści jej czarnego serduszka – wcale nie musiała na nie odpowiadać. Nigdy nie zamierzała odpowiadać na tak bolesne pytania, szczególnie przed obcym.
A jednak gadała i gadała i gadała – i z perspektywy czasu pojawiło się w niej to nieprzyjemne wrażenie, że zadziało się coś nadnaturalnego. Może gdyby pytał bardziej neutralnie albo od razu… poprosił o niepowiadamianie nikogo? I że nie zrobią z niego ciastek? Wrażenie przekształcało się w przeświadczenie, ale nie mogła być przecież pewna. N i g d y  nie należało zakładać więcej niż się wiedziało. Pobożne życzenia już raz sprowadziły na Markovskich nieszczęście.
— Mmm, jeśli „proszenie o pomoc nie jest przyznaniem się do słabości” to w sumie możesz mnie poprosić, n'est-ce pas? — uśmiechnęła się jeszcze szerzej i patrzyła jak nadąsany staje pod ścianą i parska, pełen pogardy dla niej, dla biblioteki, i dla całej tej sytuacji. „Pani Wiedźmo.” A jednak nie uciekł, a o to go podejrzewała. A jeśli został, to z jakiegoś powodu. A jeśli tak, to musiała zaatakować pierwsza. Impet. — Chyba, że tam skąd pochodzisz nie sprzątacie bałaganu, który spowodowaliście? — wbiła pierwszą szpilę, a jej wygięte w półuśmiech usta czerwieniły się idealnie dobraną pomadą; sugerowały, naprowadzały, czyniły aluzje.
A potem, jakby na przełamanie lodów, schyliła się i podniosła dwie najbliższe książki – nawet jeśli nie poprosił, a nie spodziewała się, by to zrobił. „Nekrosytuacje. Perełki z życia grabarza” i „Rok 1984”. Hm. Bezwiednie pogładziła okładkę Orwella, zastanawiając się, czy żałuje swoich wcześniejszych słów i myśli.

I rzeczywiście, gdy ruszył spod ściany i przyszpilił ją wzrokiem, poczuła się bardziej niż nieswojo, jednak nie z powodu jego samego, a myśli, że skoro raz ją zaczarował, to może to zrobić ponownie. Nie bała się jego zimnego spojrzenia – naprawdę, po spotkaniu barona Tyree będzie się bała chyba tylko jego przełożonego – ale umknęła wzrokiem, w bardzo ostentacyjny sposób spoglądając na jego pudrowe loki, całokształt twarzy, a później koszulę i zaciśnięte pięści.
— W takim razie pewnie chciałbyś tam wrócić w jednym kawałku i bez żadnego nieproszonego gościa — stwierdziła niezobowiązująco i krokiem gimnastyczki, niepomna wysokich obcasów, ruszyła między książki. Darowała sobie suche żarty o tarcie lub szarlotce.

Chora czy opętana?
Uśmiechnęła się półgębkiem, naprawdę przesmutno, wiodąc placem po oprawie, przykładając palce do szkarłatnej dłoni na okładce. Chyba nawet nie dosłyszała tonu Baśniopisarza, a same tylko słowa.
Co by zrobiła, gdyby on wrócił? Tak naprawdę? Gdyby stanął przed nią z krwi i kości, gdyby mogła dotknąć jego ran i włożyć rękę w bok, nacisnąć znów pewnie rozciętą wargę, przesunąć dłonią po bliźnie, którą sama uleczyła, jak po książce, którą teraz tak kurczowo trzyma? Gdyby mogła strzelić go w ten głupi pysk?
Bała się tego rodzaju pytań, myśli i snów. A miewała sny. Pozwalały odpływać w nieznane i negować rzeczywistość, a nadzieja… Nie było już nadziei dla takich jak ona.
— Pewnie jedno i drugie — odparła cicho, nadal spoglądając wyłącznie na Rok 1984. Potem podeszła do regału i gwałtownym gestem wcisnęła powieść między losowe książki.

To samo spotkało kilka innych pozycji, choć wobec nich ruda była już znacznie mniej agresywna. Jeśli Mikai nadal pomagał, z pewnością prawie już skończyli. Następnie pozbierała strategicznie odłożone tytuły, które w sumie nie powinny leżeć w „Fantastyce i Egzotyce” – jak głosiła tabliczka nad regałem – i ruszyła do stanowiska bibliotekarki.
— Dokończ, a ja idę odzyskać naszą kość niezgody — powiedziała szeptem, mijając go, a później konspiracyjnie dodała: — Czekaj na mnie w czytelni na piętrze.
Górną kondygnację budynku prawie w całości zajmowała przestrzeń przeznaczona na przesiadywanie wśród książek lub czasopism, których nie można było wynieść z biblioteki, idealna również do odrabiania prac domowych, uczenia się do egzaminów czy po prostu popołudniowego czytania. Kilka salek połączonych futrynami pozbawionymi drzwi wypełniały miękko obite kanapy i krzesła, gdzieniegdzie towarzyszyły im stoły.
Schody na górę znajdowały się niemal za ich plecami, więc Mikai nie będzie miał problemów z wymknięciem się czy to posprząta, czy też nie. Może też z łatwością wymknąć się na zewnątrz i zwiać, jeśli taka jego wola. Iskra miała jednak nadzieję, że zarzuciła już nie jedną, a nawet dwie całkiem smakowite przynęty.

Miała nadzieję, że znajdzie Mikaia tam, gdzie go zostawiła – a jeszcze lepiej tam, gdzie go wysłała. Jeśli nie, w sumie zyskiwała książeczkę do swojej własnej dyspozycji. Win-win.
Podeszła do stanowiska Najwyższej Matrony w konkretnie wybranej chwili – gdy ta z pieczołowitością zaczęła wstukiwać coś w komputer – czyli w momencie, w którym wszystkie westchnienia „dawniej tego nie było” i sarkania „że znowu coś samo wyskoczyło” skumulowały się w próbie wprowadzenia do systemu zwróconych książek. „NO I TEN SKANER.” Nie można było zapomnieć o podstępnym artefakcie diabła, który skanował pierwszy napotkany kod, a nie akurat ten, którego by sobie Matrona życzyła.
— Posprzątane! — obwieściła bibliotekarce z promiennym uśmiechem akurat w chwili, gdy ta próbowała porównać kod książki z kodem, który wyskoczył na ekranie. Akurat w połowie odmawianej półgłosem litanii dziesięciu cyfr. Stosik przyniesionych lektur przypadkiem ułożyła dokładnie na skonfiskowanym zeszycie. Było niemal pewne, że matrona zabrała go ze sobą, no i bingo. — Znalazłam też kilka pozycji, które dobrze by było przełożyć w inne miejsce. „Sztuka Wojny” w Egzotyce tyko dlatego, że autor był Chińczykiem, też coś! — Paplała cicho, żeby nie wyjść na irytującą, ale całkiem prędko, licząc na to, że starsza kobieta nie zechce się rozpraszać i będzie tylko przytakiwać. I miała to szczęście. — Odłożę je, żeby nie musiała się pani odrywać, dobrze? — Te słowa były nieco głośniejsze, żeby kobieta na pewno je usłyszała, nawet jeśli z rozmachu tylko znów przytaknęła, a towarzyszyło im sprawne zgarnięcie książek z blatu. I jeśli poniewczasie bibliotekarka chciała coś powiedzieć, Iskra już była w połowie regałów po drugiej stronie sali.

Po kilku minutach wślizgnęła się do czytelni na piętrze. Choć nie znała idealnie rozkładu biblioteki to hej, od półtora roku (a może przez rok do kwadratu?) była studentką dziennikarstwa. Żadne archiwum jej niestraszne i nieobce. Po drodze zwinęła jeszcze swoją listonoszkę, zgromadzone wcześniej książki no i oczywiście tę jedną jedyną, teraz zdobyczną, którą jeszcze przed kwadransem wyrywali sobie jak dzieci.
Czy po ochłonięciu zyskała szerszą perspektywę, skoro usiłowała z nim współpracować zamiast chłopakowi grozić jak jeszcze niedawno? Nie była pewna, choć duża część jej końcowej agresji wzięła się z braku kontroli, w która ją wpędził – prawdopodobnie – swoją mocą.
Wyszukała różowłosego wśród nielicznych czytelników i lekko opadła na krzesło naprzeciw niego, po chwili zauważając rozłożone na stole tomiszcze. Uniosła jedną z brwi, uśmiechając się półgębkiem. Nadal jednak nie patrzyła mu w oczy, a gdzieś obok – wodziła spojrzeniem po linii jego szczęki, po grzbiecie nosa, łuku szyi i puklach opadających mu na uszy.
— Chcesz się wymienić? — Wyjęła spomiędzy przyniesionych książek ten skórkowy zeszyt, machając nim niczym przynętą. — Zanim przejdziemy do jakichkolwiek interesów lub współpracy — zawiesiła wzrok na czubku jego nosa — chcę wiedzieć wszystko o działaniu twojej mocy. — Ostatnie słowo nie było już szeptem, a zostało prawie wysyczane na przydechu. — Nie życzę sobie zostać potraktowana tak jak wcześniej — oświadczyła i zaryzykowała krótkie spojrzenie. — Jesteś tu sam? Nikt ci nie powiedział, że tu robienie takich rzeczy jest okropnie niebezpieczne?

Skonfrontowała swoje odczucia z wcześniej: niechciane, stłamszone dotąd myśli pojawiające się chmarą w głowie, nagła wichura luźnych wątków z przeszłości, a wszystko napełniające ją żalem i tęsknotą, wrażeniem jak zaciskająca się bez litości dłoń na gardle.
Zestawiła je z gładkimi słowami chłopaka i nachmurzyła się, zaciskając usta w cienką, nieładną kreskę. Naturalnie uparta jak osioł i aktualnie wściekła coraz bardziej, nie była najlepszym obiektem perswazji. A wystarczyłoby, gdyby Mikai po prostu przytakiwał, a nie brnął w kierunku kolejnego wyzwalacza...
— Pewien jesteś? — Zmrużyła oczy, ale ciemnozielone spojrzenie nadal było utkwione z dala od jego błękitnego. Cedziła słowa. — Bo wywołanie, że myślę i opowiadam obcemu człowiekowi o rzeczach, których nie dopuszczam do siebie samej na trzeźwo nie wygląda mi na „opuszczenie gardy”, tylko bardziej „gwałt na umyśle”. — Słowa o rozmagnesowanym kompasie zabolały, znów wzmagając jej niechęć, bo były bardziej niż kurewsko prawdziwe.
...Opanuj się, Rika — zawarczała na siebie wewnętrznie; myśli znów jej galopowały, rozbuchane emocje chciały przejąć kontrolę i po prostu wytrząsnąć z chłopaka przed nią wszystkie odpowiedzi. — Opanuj się, nom de Dieu!
Zacisnęła dłonie w piąstki, usiłując trzymać się wszystkiego co postanowiła sobie wcześniej. Usiłując nie rzucić się na niego tu i teraz, bo lekkomyślnie postanowił naruszyć jej mentalną przestrzeń osobistą. Usiłowała, zastanawiając się, czy wyżej ceni sobie zawiązanie obopólnego zaufania – w końcu był kolejnym magicznym w Glassville i powinni trzymać się razem – nad własną dumę.

Gwałtownie, gniewnie odsunęła się wraz z krzesłem do tyłu, nadal zaciskając usta i czekając na odpowiedź, i przeniosła wzrok na podsuniętą jej, pięknie oprawioną księgę. Przesunęła palcem po otwartej, pustej stronie, a następnie rozpoczęła od pierwszej karty, jak powinno się z książkami. Nigdy nie zrozumie heretyków sprawdzających wpierw czy główny bohater na pewno przeżył – jakby to był nadrzędny cel fabuły! – albo wertujących opowieść prowadzoną przez kilku narratorów w poszukiwaniu rozdziałów z ulubionym bohaterem. Nie da się poznać historii człowieka bez prześledzenia jej chronologicznie – a przynajmniej bez prześledzenia jakiegoś fragmentu od A do Z – bo kontekst na wyrywki daje obraz taki jak ten teraz – dobrze ubranej, niezrównoważonej furiatki wierzącej w magię, w którą nie wierzą nawet w Krainie Luster.
A może po prostu kimś takim była.
Zaczęła więc od pierwszej karty i przez chwilę podziwiała chwytliwy tytuł i jeszcze bardziej wymowny podpis. Uniosła brew i przełożyła parę pierwszych stronic, wczytując się pobieżnie – żadnej z tych osób nie znała – a następnie przekartkowała kciukiem pozostałą część tomu tak jak się tasuje talię kart; papier odpowiadał na jej palce szmerem i szelestem. Chłopak wydawał się bardzo dumny ze swojego dzieła – i nic dziwnego, bo obiektywnie rzecz ujmując jego rozmach był przytłaczający.
Eva przekrzywiła głowę; miedziane pukle przesypały się jej przez ramię.
— Czyli dobrze rozumiem, że to wszystko — leciutko uniosła księgę — to myśli ludzi, których potraktowałeś tak samo jak mnie? — Spojrzała mu głęboko w oczy i naraz odsunęła się z krzesłem i książką jeszcze raz, w myślach wypowiadając do porzygu niegdyś wkuwane „Lusurenum mares num seritunes”.
Jej dłonie rozjarzyły się, obejmując dolne partie tomu drżącym, bladym blaskiem.
— Zabrałeś coś mojego, może teraz ja zabiorę coś twojego? — odezwała się upiornie cicho, ściskając Mapę Nieba skąpaną w świetle zaklęcia, nieco za słabego by przyciągać większą uwagę. Była znacznie odsunięta i odgrodzona stołem oraz oboje siedzieli; cokolwiek zamierzał, jej gorejące spojrzenie powinno być wystarczającym ostrzeżeniem. — Tym razem spróbuj lepiej dobierać słowa. Bo na razie zrozumiałam, że wyciągnąłeś moje koszmary na wierzch, żeby je sobie, kurwa, zapisać na później.

Przekrzywiła głowę i znów zacisnęła uszminkowane usta. Nie miała, malutka, pojęcia jak bardzo przypominała teraz gardzoną przez siebie maman. Nawet jej idealnie brytyjski akcent coraz bardziej zastępowały francuskie korzenie, bo zamiast lodowato wściekła, teraz była po prostu wzburzona. I dobrze, i źle.
W trakcie wyjaśnień chłopaka rozejrzała się po wyludnionej bibliotece, wreszcie przytomniejąc – ten jej pokaz siły (i złości) mógł ich kosztować więcej niż była gotowa poświęcić.
— Powiem szczerze, że jeśli chciałeś dać mi wybór, to zacząłeś od dupy strony — parsknęła, rezygnując z filtrów „uprzejmość” i „konwenanse”, zatrzaskując Mapę Nieba i zbywając wszystkie tłumaczenia różowłosego machnięciem ręki. — Mogę zhozumieć, że chciałeś się bhonić. Wiem, że potrafię być… intensywna. — No przecież nie będzie kopać samej siebie i nie powie, że agresywna. A nawet nie zdawała sobie sprawy jak bardzo, skoro w niedalekiej przyszłości znowu zaatakuje Bogu ducha winną, różowowłosą osobę. Jeszcze ktoś zauważy schemat i zacznie jej wmawiać, że to specjalnie. — Po phostu daruj sobie to odwracanie kota ogonem. Gdybyś dał mi wybór, nie bylibyśmy tehaz w sytuacji, że ja ci grożę, a ty phóbujesz mnie ugłaskać.
Poruszyła się, próbując rozluźnić napięte jak do obrony ramiona i bardzo długo i wolno wypuszczała powietrze z płuc. Światło zaklęcia pod księgą zgasło, ale nie spuszczała Mikaia z oczu. Teraz to już na pewno dała mu dowód, że nie jest zwyczajnym Człowiekiem. Cudownie.
Markovski, twój przypadek jest beznadziejny. Nierokujący.
Powoli podeszła do stołu i umieściła tom na samym jego krajuszku, nadal mocno ściskając go w dłoniach. Oby walka o książki nie weszła im w nawyk.
— Moja odpowiedź to  n i e . — Chyba nawet nie uświadamiała sobie, z czego rezygnuje. Obecnie kierowały nią uraza i powoli wyparowująca złość. — Chcę tego co i przedtem: nie życzę sobie zostać pothaktowana tak jeszcze raz. Ani w ogóle potraktowana podobnie — zastrzegła, patrząc mu w oczy. — Bo potrafię palić i na odległość.
Skórzana książeczka, o którą było tyle hałasu, leżała porzucona i zapomniana na środku stołu.

I po cóż ona ma się produkować – a raczej jak ma nie wychodzić na trajkoczącą jak katarynka gorącogłowę – gdy wszystko, co otrzymuje w zamian to amerykański skrótowiec niewiadomego źródła? Od zawsze intrygowało ją pochodzenie tego słowa; słowa, które zapożyczył sobie chyba niemal cały świat. No i okazało się, że pochodzenia nie ma, albo w najlepszym razie jest bardzo niejasne. Mętne. W okolicach trzech metrów poniżej gruntu, wśród błota jeziora za Glassville, zaraz obok jej sympatii do tego wyrażenia.
I to nawet nie było „OK” wielkimi literami. Miała wrażenie jakby usłyszał może zdanie z całego wywodu. No bezczel.
A jednak nie mogła sobie tak po prostu wyjść.
Szczerze mówiąc, byłą okropną manipulantką i ciężko powiedzieć czy wina leżała po stronie jej (ledwo zipiącej) moralności, czy po prostu iskrowy temperament nie pozwalał na long game. Tak też i teraz, zamiast zyskać magicznego sojusznika w niemagicznym mieście, Eva po prostu rzuciła się na niego z pięściami. (Zaklęciami, ale na jedno wychodzi.)
Westchnęła ciężko, jakby ten wybuch zmęczył i ją samą, i przysunęła się z krzesłem. Przez myśl przebiegło jej, by opasłe tomiszcze chłopaka nadal trzymać jako „zakładnika”, ale zgodził się w końcu na jej żądania, n'est-ce-pa? A w takim razie to po jej stronie była teraz piłeczka. Przesunęła więc ten opasły tom w zasięg jego rąk, równocześnie sięgając po skórzany zeszycik.
— Chcesz się przekonać o co było tyle hałasu? — zapytała nastolatka z przekornym, zaraźliwym uśmieszkiem czerwonych warg, machając mu przed nosem tak pożądanym egzemplarzem „Magiji bez teorii i w praktyce, czyli co robią współczesne czarownice”. — Czemu w ogóle tak bahdzo ją chciałeś? — zapytała, marszcząc piegowaty nos, i przysunęła się do krawędzi blatu. Nagle siedzieli niemal łokieć w łokieć i dzielił ich tylko ostry róg stołu. — Byłeś pewien, że jest autentyczna?

Delikatnie rozłożyła zeszyt, bo kartki w środku wyglądały jeśli nie na długowieczne, to na pewno dosyć stare. I używane. Pożółkły, a rogi miały cienkie, spracowane od wielokrotnego dotykania. Każda podwójna strona składała się na… rozdział? Segment? Towarzyszyły im zawsze rysunki okrągłych pieczęci – o ile była w stanie stwierdzić – wraz z maczkiem zielonego atramentu. Wróciła na początek – tam bibułkowa kartka była złożona na cztery, a po rozprostowaniu ukazywało się  więcej drobnego tekstu i kilka – co za ulga – prostych rysunków.
Czyżby „praktyka bez teorii” jednak oferowała instrukcję?