W Wieży w dobrej wierze

Ostatnim czasem potrzebowałam zajęcia, aby zagłuszyć kłębiące się w głowie natrętne myśli i złe przeczucia... Wizyta w Pałacu nie przebiegła, tak jak powinna. A w każdym razie, nie w taki sposób planowałam zaprezentowanie się przełożonemu... Czy mogło się to jakoś odbić na mojej karierze tutaj? Nadal marzyło mi się uzyskanie statusu najmłodszej wiedźmy w historii Stowarzyszenia... I właśnie dlatego, postanowiłam, że skupię się na pracy, dzięki której udowodnię, że zasługuję na awans. Praca nad Projektem Dedal była kluczowa, ale to nadal było za mało. A przynajmniej moja zapewne chora ambicja, podpowiadał, że to nie wystarczy. Zresztą nadal nie miałam pewności, że lek, nad którym pracowałam, zadziała w pełni. Dlatego należało się zabezpieczyć. Jako nowe wyzwanie postawiłam sobie opracowanie mikstur magicznych, które przysłużą się Stowarzyszeniu, jak i mnie samej... oczywiście.

Aktualnie pracowałam nad dość nietypowym eliksirem. Opracowanie jego receptury kosztowało mnie wyjątkowo wiele wysiłku i czasu... Karmazynowa zbroja, bo tak właśnie zamierzałam nazwać swój specyfik, miała na celu zakonserwować i wzmocnić wszystko, z czym miała kontakt. Wystarczyło zmieszać eliksir z wodą i zanurzyć w nim obiekt, który pokrywał się cienką, lecz niezwykle wytrzymałą warstwą krwistoczerwonego płynu. Po zaschnięciu można było go porównać do farby czy lakieru. Niestety nie wszystkie składniki były jeszcze odpowiednio spreparowane, przez co wciąż napotykałam coraz to liczniejsze problemy.

Stojąc nad rozgrzanym kotłem, z którego unosiły się obłoki gęstej i aromatycznej pary, cicho wnosiłam prośby do swej szczęśliwej gwiazdy. Testowałam właśnie kolejny składnik, który miał wzmocnić i dopełnić recepturę mikstury.
Być może, właśnie ten okaże się strzałem w dziesiątkę? Chociaż usiłowałam zachować ponowny optymizm, również przy wszystkich poprzednich składnikach ze swej listy. Teraz doszłam do pozycji nurem dwadzieścia cztery, pod którą krył się wyciąg z ziela płacznicy purpurowej.

Wstrzymałam oddech, gdy zawartość fiolki przelała się do kotła. Nauczona wcześniejszym doświadczeniem przezornie cofnęłam się o dwa kroki, lecz i to nie uchroniło mnie przed gwałtowną reakcją, która właśnie miała miejsce.
Zdarzyłam się uchylić i osłonić twarz, przed falką szkarłatnej cieczy, która rozlała się po całej pracowni...
-Cholera by to wzięła...
Syknęłam tylko, spoglądając na bałagan, jaki powstał wokoło... po raz kolejny. Pracownia wyglądała w tej chwili niczym scena morderstwa, zaś ja jako morderca bądź jego nieszczęsna ofiara.
Jak się jednak okazało to nie kolejna porażka z miksturą, miała być tym, co najbardziej zaskoczyło mnie tego dnia... Zajęta ogarnianiem potencjalnych zniszczeń nie w porę dostrzegłam, że ktoś właśnie wdarł się do pracowni...
Gdy jednak kątem oka, spostrzegłam obcą postać, zareagowałam instynktownie. Ciało spięło się, a dłoń pomknęła do srebrnego ostrza, leżącego na blacie. Śliskie i przybrudzone krwistą substancją. Wyglądało, jakbym użyło go chwilę wcześniej. Teraz jednak sama musiałam uważać, by się nim nie uszkodzić.
Jeśli intruzi byli naprawdę uważni, mogli też spostrzec pewną anomalię, gdyż ogień tańczący w oliwnych lampach oraz pod kotłem, przez chwilę przybrał na sile. Efekt emocji, połączonych z nadal nie w pełni okiełznanym artefaktem magii ognia.

Strażnik... a właściwie dwoje. W zasadzie kogo innego powinnam się spodziewać w Wieży? Najazdu MORII? Cóż... zapewne jakaś cześć mnie w skrytości liczyła na podobny scenariusz. Mężczyzna o ognistym spojrzeniu i równie płomiennych włosach, właśnie celował do mnie z kuszy i choć opuścił ją po chwili, sama nie poszłam w jego ślady. A przynajmniej nie od razu.
-Byłam przekonana, że zamknęłam drzwi...
Powiedziałam bardziej do siebie niż intruza. Rozluźniłam się, dopiero gdy drugi postanowił opuścić komnatę, lecz nie rozumiałam, czemu kusznik nie poszedł w jego ślady. Odłożyłam ostrze, choć w moim ruchu dało się wyczuć pewne zawahanie. Nadal nie czułam się w pełni swobodnie w wieży... pożałowałem też, że nie mam na sobie maski, którą zwykle nosiłam, gdy przemieszczałam się po siedzibie Stowarzyszenia. Nie spodziewałam się jednak gości...
-To chyba nie leży w zakresie obowiązków Strażnika... zresztą poradzę sobie.
Odparłam, podchodząc do wysokiej dwudrzwiowej szafy w rogu pomieszczenia. Zapukałam w nią trzykrotnie, czując jak moją dłoń, przeszywa nieprzyjemny chłód, bijący od pierścienia. Zawsze, gdy używałam Mortis Anulum przeszywał, mnie nieprzyjemny dreszcz, z którym ciężko było się oswoić.
Po niespełna minucie drzwi szafy uchyliły się zaś z jej wnętrza, wyszedł szkielet, z którego czaszki sterczała, para dość pokaźnych rogów, z czego jeden był wyraźnie ułamany. W tym wypadku, powiedzenie trzymać trupa w szafie, nabierało bardzo dosłownego wydźwięku.
-Zajmij się tym.
Rzuciłam do nieboszczyka, czy raczej tego, co z niego zostało. Po czerwonych przebarwieniach, widocznych na pobielałych kościach, dało się domyślić, iż nie raz został zmuszony do sprzątania tego rodzaju bałaganu. Z pewną dozą ciekawości zerkałam ku rudzielcowi, licząc na to, iż ten mały pokaz zwyczajnie przepłoszy go z mojej pracowni.
-Zwykle mam tutaj spokój... Poza tym, jeśli któraś z moich pracowni miałaby ucierpieć, co na tym etapie mojej pracy jest całkiem częste... to wolę, by była to ta, niż moja prywatna.
Odparłam szczerze, nadal zerkając na intruza, który kręcił się po komnacie niczym dziecko w cukierni, poszukujące ulubionych łakoci.
Doprawdy nie pojmowałam, czemu jeszcze sobie nie poszedł....
-Tworzę specyfik, który ma mieć właściwości konferencjach... swego rodzaju płynny pancerz.
Dodałam po chwili, licząc na to, że zaspokajając ciekawość Strażnika w tej kwestii, przyspieszę moment, w którym znów będę mogła cieszyć się samotnością. W międzyczasie nasączyłam niewielki ręczniczek wodą zmieszaną ze swego rodzaju neutralizatorem i zaczęłam zmywać z siebie czerwone zacieki.

Czułam się dziwnie odsłonięta... obdarta z otoczki tajemniczości, jaką zawsze zapewniała mi maska. Zastanawiałam się, czy kiedyś miałam już okazję wpaść na swego nieproszonego gościa, na korytarzach czy różanym dziedzińcu. Całkiem możliwe, ostatecznie nie miałam zbyt wielu kontaktów, wykraczających za krąg Czarownic i Wiedźm oraz ich męskich odpowiedników. Ci byli mi potrzebni, mieli wiedzę nabytą latami doświadczenia, których mi samej jeszcze przez długi czas będzie brakowało. Ja odznaczałam się za to niezwykłą magiczną intuicją, którą inni mogliby nazwać samorodnym talentem. Nie lubiłam proszenia o pomoc... bodło to moją dumę. Jednak tym, co drażniło ją jeszcze mocniej była porażka.
Gdy mężczyzna mi się przedstawił, przez chwilę rozważałam podanie wyłącznie swojego przydomka ze stowarzyszenia. Z drugiej strony, skoro on sam zaryzykował, czy miałam się czego obawiać?
-Seamair.
W mimowolnym odruchu lekko skinęłam głową, była to pozostałość po wpojonym mi przez ojca nawyku. Ian był niezwykle formalny... nigdy nie rozumiałam, po co wkładał trud w uczenie mnie całej etykiety, skoro i tak nie miewaliśmy gości... nie licząc Doriana i mojej nauczycielki tańca.

Potoczyłam spojrzeniem po sali, oceniając skalę „zniszczeń”, po czym westchnęłam bezgłośnie. Faktycznie było gorzej niż zwykle... a ostatnie czego chciałam to by ktoś wiedziony ciekawością czy też troską, postanowił wpaść mi w odwiedziny.
Chwyciłam za blaszane wiadro i wypełniłam je wodą, po czym sukcesywnie zaczęłam dodawać do płynu poszczególne składniki. Na jednym z blatów miałam już przygotowany zestaw, potrzebny do stworzenia „rozpuszczalnika” czy neutralizatora dla swego eliksiru. W zasadzie na bieżąco musiałam opracowywać oba z nich, bywało, że po dodaniu do mieszanki nowego składniku, neutralizator tracił na skuteczności. Jako że sama robiłam za własnego królika doświadczalnego, miałam dodatkową motywację, aby wszystko zadziałało, jak należy...
-Sądząc, po oznaczeniach na nagrobku, rywal. Raczej nie cieszył się zbyt dobrą sławą, jego ród został zatarty a mogiła rzucona na samo obrzeże cmentarza. Niestety sam nie zdradzi już zbyt wiele na swój temat...
Zakłócanie wiecznego spokoju zmarłym... czy było rzeczą godną potępienia? Zapewne w oczach wielu tak. Zapewne nikt nie ucieszyłby się, wiedząc, że kochany wujek Alfred, który zmarł w nieszczęśliwym wypadku, w życiu po życiu zajmuje się myciem podłogi czy sprzątaniem gabinetu... Dlatego miałam na tyle przyzwoitości, że wybierając swych pomocników, szukałam grobów zaniedbanych i zapomnianych. Początkowo planowałam, korzystać z tego, co zostało po kłusownikach... niestety w przypływie bitewnego natchnienia, czy zwierzęcej furii moich podopiecznych.... ci na niewiele się już zdawali.

Byłam zdziwiona reakcją rudzielca. Spodziewałam się obrzydzenia czy niepokoju nie zaś zaciekawienia... Cóż z drugiej strony przynajmniej nie był tak nudny i przewidywalny, za jakiego brałam większość Strażników. W końcu ich zadaniem w dużej mierze było pilnowanie, zachowania pewnego ładu, ustalonego porządku... a z tym nie zawsze szłam w parze. Zwłaszcza przed czasem dołączenia do Stowarzyszenia. Mimo wszystko do tej pory lubiłam, żyć myślą, że sama ustalam własne zasady i warunki.
Dopiero uwaga na temat sposobu użycia eliksiru oraz konieczności sporządzania maści, sprawiła, że ponownie zaczęłam badać wzrokiem swego gościa. Nie wyglądał na marionetkę, a tylko one z oczywistych względów musiały sięgać po takie metody. A może coś przeoczyłam? Gdyby Gawain faktycznie był dziełem Marionetkarza, to cóż... jego kunszt bez dwóch zdań można by określić jako mistrzostwo.
-Mogę spytać, czemu musisz się do tego uciekać? Nie tolerujesz eliksirów w tradycyjnej formie z powodu...?
Tak to faktycznie mnie zaciekawiło.
Doprowadzenie się do stanu względnej czystości zajęło mi trochę czasu, w końcu jednak mogłam odłożyć na blat ręcznik, który wyglądał teraz, jakby ktoś używał go do tamowania krwotoku.
Przeczesałam palcami lekko zwilżone kosmyki różowych włosów, były przesączone zapachem ziół i dymu. Po powrocie do domu będę musiała sobie zafundować długą kąpiel, aby pozbyć się z siebie tej specyficznej woni.

Nagle rzucona uwaga, upewniła mnie w fakcie, iż Strażnik nie kłamał, mówiąc o swym zamiłowaniu dla alchemicznej sztuki. Był to całkiem trafny wniosek, choć nietrafiony.
Pokręciłam przecząco głową, podchodząc do blatu, który zajmował rudzielec.
-Gdy temperatura robi się za niska, substancja twardnieje i nie sposób połączyć jej z nowymi składnikami. Sądzę, że problem tkwi w braku odpowiedniego składniku... ciągle brakuje mi czegoś, co ją ustabilizuje...
Gestem dłoni wskazałam na listę, spoczywającym na blacie nieopodal. Zawierała spis wszystkich substancji, które zdołałam sprawdzić do tej pory. Notatki przy każdym z nich były naprawdę wyczerpujące. Byłam ciekawa... czy Pan o drapieżnym spojrzeniu, faktycznie zna się na rzeczy. A nóż, los okaże się łaskawy i zmieni intruza w nieoczekiwane wsparcie?

Początkowa niechęć względem intruza, coraz bardziej ustępowała miejsca ciekawości. Rzadko kiedy miewałam gości... nie licząc konsultacji z bardziej doświadczonymi Wiedźmami i Czarnoksiężnikami. Choć i te zwykle wynikały z konieczności. Ambicja i ego, nie pozwalały mi sięgać ku pomocnym dłoniom czy radom. Problem, który wyżsi rangą rozwiązaliby w kilka chwil, mi mógł zajmować dni, a nawet tygodnie... ale wówczas mogłam czerpać satysfakcję, iż samodzielnie doszłam do jego rozwikłania.
-Hm. Kwestia tego, jak szybko, zostaną ożywieni. Bywają jeszcze całkiem rozmowni.
Dodałam z tajemniczym uśmiechem, który utrudniał zadanie, którym było odgadnięcie czy moje słowa to prawda, czy jedynie odrobina czarnego humoru.

W tej chwili sama poczułam się zmieszana. Wyglądało na to, że zaskoczyło mnie coś, co mogło uchodzić za powszechną wiedzę... Nie da się jednak dowiedzieć o wszystkim, co istotne w tak krótkim czasie... bo w tej Krainie i dla jej mieszkańców, perę lat to istotnie chwila, z lat, a nawet kilku stuleci, jakie mieli przed sobą. Ubolewałam nad każdym rokiem spędzonym w niewoli i kłamstwie, które wyrwały mnie z własnego świata.... i rzuciły na pastwę chorego maniaka, którego zbyt długo traktowałam jak ojca.
-Wybacz, jeśli poruszyłam drażliwy temat... Cóż, jeśli jakiegoś spotkałam, to nie byłam świadoma jego natury. Wygląda zatem na to, że będziesz pierwszym, jaki zapisze się w mojej pamięci.
Ot zero presji, wrażenie, które wywrze na mnie ognistowłosy, będzie rzutowało na obraz postrzegania całej rasy, której był reprezentantem. W każdym razie do czasu, aż na mojej drodze nie pojawi się kolejny senny łowca, który pozwoli mi na skonfrontowanie swych opinii.
Miałam pytania, a nawet całą masę pytań... lecz zadanie ich wydawało mi się na swój sposób niestosowne. Jak to jest karmić się czyimiś snami?Czy miałabym choćby cień szansy, aby pojąć cokolwiek z odpowiedzi, która mogłaby paść? Raczej przypominałoby to rozmowę ze ślepcem o kolorach... Mimo iż ciekawość, kipiała we mnie niczym gotująca się woda, nie padło żadne z nurtujących mnie pytań. Trudno było jednak nie dostrzec faktu, że toczyła się we mnie swego rodzaju wewnętrzna walka.

Na szczęście moja uwaga i rozważania szybko zostały przekierowane na temat, który był bardziej bliski memu pojmowaniu. Co więcej, Gawain wprawił mnie w niemałe zdziwienie, gdy ujawnił, jak zaawansowaną wiedzę posiada. Czyżby Cień zbłądził podczas wybierania ścieżek kariery? Zdecydowanie miałam przed sobą materiał na Różanego Czarodzieja.
Słuchając wykładu udzielanego przez Cienia, nie ośmieliłam się odezwać choćby słowem, w obawie przed spłoszeniem jakiejś istotnej myśli, formułującej się pod rudą czupryną, czekałam. W milczeniu analizowałam nowe informacje, przeprowadzając cały proces w swych imaginacjach. Mogło zadziałać... Były na to całkiem spore szanse. Tylko dlaczego sama do tego nie doszłam? Tak, zdecydowanie będę się zatruwać tym pytaniem i wewnętrznymi pretensjami, ale nieco później.
Aktualnie należało zająć się gościem, który właśnie znacznie zyskał w moich oczach. Danie umysłowi nowego problemu, nad którym miał się głowić, paradoksalnie pozwoliło mi się odprężyć i pogodzić z faktem posiadania chwilowego towarzystwa.
-Jestem pod wrażeniem. Czy aby nie pomyliłeś wydziałów, decydując się na rolę Strażnika?
Posłałam mężczyźnie ciepły uśmiech, zaś w moim spojrzeniu faktycznie dało się odczytać uznanie. Po chwili lekko przechyliłam głowę, a mój wzrok zatrzymał się na kuszy. Ta broń dawała wiele możliwości, szczególnie gdy walka na dystans była koniecznością, a miecz na niewiele się zdawał. Zawsze korciło mnie, by włączyć do gamy swych umiejętności łucznictwo... lecz czy kusza nie byłaby znacznie bardziej praktyczna?
-Chociaż, nie widziałam Cię w akcji, zatem nie mogę ocenić czy faktycznie większym kunsztem nie odznaczasz się roli łowcy. A może Róża zwyczajnie, lubi zagarniać do siebie ludzi wielu talentów.
Ruchem głowy delikatnie wskazałam na broń Strażnika.

Po usłyszeniu deklaracji Cienia uśmiech sam cisnął mi się na usta. To było jak zaproszenie dziecka do sklepu ze słodyczami i zapewnienie go, że może brać co chce. I podobnie w tym wypadku, od dokonania właściwych wyborów, jak i umiaru zależało czy nie dozna się niestrawności… Były bowiem pytania, na które lepiej nie znać odpowiedzi, zwłaszcza jeśli chciało się umieć zasnąć w nocy. Tyle że ja nie miałam szczególnie dobrego wyczucia w tego rodzaju kwestiach.
Zamilkłam na moment, zastanawiając się, które z pytań błąkających się po mojej głowie było tym najbardziej istotnym. W końcu zwróciłam się do swego rozmówcy.
-Czy jest możliwość wykrycia waszych sennych interwencji? Czy możemy jakoś was dostrzec w snach czy jakoś wyczuć obecność?
Teraz gdy miałam przed sobą jednego z pożeraczy snów, ta kwestia wydała mi się szczególnie nurtująca. Sny niekiedy bywały bardzo osobiste, wręcz intymne… zawierały nasze wspomnienia, lęki, a nawet marzenia. Czy był sposób, aby uchronić się przed ewentualnym pogwałceniem swego sennego jestestwa? Nie spać? To byłoby bardzo krótkoterminowe rozwiązanie, znałam konsekwencje idące za długotrwałym brakiem odpoczynku.
-Bełty są w tym bardziej skuteczne? W zdobywaniu odpowiedzi?
Spytałam, jednocześnie zagłębiając się w promiennych barwach, które niemal skrzyły się w tęczówkach Gawaina. Podobały mi się te oczy, były niczym dwa płomienie pochodni, tańczące w mroku nocy. Ah te moje piromańskie zapędy… to się kiedyś źle skończy.
-Kto wie, może do tego czasu uda nam się już wynaleźć eliksiry czy artefakty na tyle potężne, aby zregenerować takie uszczerbki na ciele? Wówczas czas bojowego spoczynku mógłby się znacznie wydłużyć.
Rzuciłam ukradkowe spojrzenie na szkielet męczący się z usuwaniem szkarłatnych zacieków. Dzisiejsza mieszanka wżarła się wyjątkowo mocno i wyglądało na to, że będę musiała sobie trochę poczekać przed przystąpieniem do kolejnej próby. Może powinnam zamknąć w szafie kolejnego trupa? W dwójkę byłoby im raźniej i szybciej ogarnęliby ten cały bałagan. Z drugiej strony mała przerwa i nieco rozrywki nie powinny mi zaszkodzić. Wyznanie Cienia podsunęło mi pomysł na zagospodarowanie wolnego czasu.
-Walka w zwarciu powiadasz… cóż, gdyby Twój wybór padł na miecz, może mogłabym nieco pomóc w tej sprawie.
W moim tonie rozbrzmiała tajemnicza nutka, pasująca do delikatnego uśmiechu, jaki właśnie ułożył się na moich ustach. Postanowiłam nieco lepiej się zareklamować, tym bardziej że wiedziałam, iż nie sprawiam wrażenia wojowniczki. Już nie raz Ci, którzy dali się zwieźć pozorom i słodkiej twarzyczce przeżyli niemiłą niespodziankę. No część z nich przeżyła…
Przyzwałam w pamięci obraz swej komnaty a dokładniej miejsca, w którym trzymałam jeden ze swoich mieczy. Delikatnie uniosłam dłoń, a powietrze zafalowało, by po chwili rozbłysnąć jaskrawym blaskiem. Portal, który właśnie otworzyłam, był niewielki, lecz bez problemu zanurzyłam w nim rękę aż po łokieć. Gawain mógł obserwować jak po sekundzie, ta wyłania się, dzierżąc w dłoni długie i smukłe srebrne ostrze. Rapier, którego głownię zdobił symbol czterolistnej koniczyny.
-Co powiesz na mały pokaz swoich sztuk? O ile nie wzywają Cię aktualnie pilniejsze obowiązki.