Zyvo

Mówi się, że na tamten świat prowadzą nas pewnego rodzaju duchy, stworzenia czy też bożki. Od wieków opowiadane historie często przekształcane i zmieniające formy trafiają do kolejnych uszu. Jedną z takich legend, która wyśniła się niejednemu młodemu umysłowi była o panience, która pomagała zwierzętom trafić do raju. W kilku wersjach, ale zawsze z tym samym przesłaniem. Najpopularniejszą była ta, gdzie kruczoczarna, młoda kobieta trzyma w rękach kurę o smutnym wyrazie pyszczka.

Zyvo dokładnie pamiętała sen, w którym pojawiła się po raz pierwszy.

Oplatająca ją wszechobecna ciemność, mała kurka, którą trzymała w dłoniach i trzy pozostałe, które za nią podążały. Coś obślizgłego łapało ją za kostki, próbując powstrzymać od przejścia przez stary spróchniały most. Nie krzyczała, nie bała się iść przed siebie. Wszystkie złe demony, które pragnęły ją dopaść padały gdy tylko kosztowały jej zatrutej krwi. Z każdym postawionym przez nią krokiem z jej śladów tworzyły się kamieniste kolce, które miały powstrzymywać zło przed dotknięciem jej lub kur.
Dotarcie na szczyt góry, by tam pozwolić wyczerpanej kurce odejść w spokoju zdawało się trwać i trwać. Miała wrażenie, że odległość wcale się nie skraca. Zwierzęta zaczynały się niepokoić, a Zyvo zerknęła w końcu za siebie chcąc jakby upewnić się, że nic podłego i przebrzydłego nie zatrzymuje ich w miejscu. Kolejny krok i potknęła się przewracając na zimną, zieloną trawę. Nie przypominała sobie, żeby na górze, po której jeszcze chwilę temu kroczyła znajdowała się taka flora. Zdziwienie nie tylko ją omiotło, ale też i kury, które zaczęły biegać dookoła dziewczyny.

Tak oto opowiadana przez babki w Japonii legenda dla dzieci stała się realna. Zyvo, The light in the darkness, dziewczę, które przeprowadza zwierzęta do lepszego miejsca.

Kolejne dni nowego życia kobiety, która miała smocze serce wydawały się być bajką. Czymś nierealnym, czego z natury nie spotyka się nigdzie w normalnym życiu. Musiała poradzić sobie w nowym środowisku, gdzie na każdym kroku wszystko sprawiało wrażenie abstrakcji. Zdobycie pracy czy też dachu nad głową z początku było niebywale trudne. Starała się sprostać wyzwaniu, przez wiele długich lat, dekad zbierając na swoje własne schronisko.

Pracowała w wielu miejscach nie obawiając się trudności, które mogłyby ją spotkać. W czasach wojen i walk przyjmowała postać czarnego smoka chowając się po Ogrodach Strachu ze swoimi zwierzętami, nad którymi dzierżyła opiekę.

Wiele razy zdarzało jej się w tym czasie napotykać śmiałków, którzy zamierzali przedostać się przez niebezpieczne ogrody. Najdłuższa taka przeprawa trwała trzy tygodnie. Zyvo obserwowała przez ten czas zmagania czarnoksiężnika, który próbował przyzwać pioruny. Robił to, by pozbyć się nękających go i jego towarzyszów bestii. Codziennie rzucał dokładnie to samo zaklęcie mierząc w największe stworzenie. Czarnowłosa słuchała uważnie jak uczony wymawia słowa, jak rusza rękami przy wykonywaniu zaklęcia. Jednego dnia, można by powiedzieć, że był to ostatni dzień życia czarnoksiężnika Zyvo zmieniła swoją formę na bardziej ludzką, kobiecą chowając się za dużym, szerokim drzewem. Pamiętając dokładnie to, co podpatrywała przez ostatnie tygodnie od mężczyzny wykonała dokładnie te same czynności co on. Rezultat ją zaskoczył, albowiem sekundę po wypowiedzeniu zaklęcia w mężczyznę uderzył piorun zamieniając go w popiół.

Jednak gdy nie chowała się ze swoimi zwierzętami po Ogrodach Strachu dbała o swoją małą faremkę w Lewitującym Osiedlu. Dzięki zarobionym złotym monetom mogła sobie pozwolić na stworzenie schronienia dla małych stworzonek, którym pragnęła nieść pomoc. Wiele z nich znajdywała w trakcie swoich przeróżnych podróży po Krainie Luster i Szkarłatnej Otchłani. Podczas jednej z nich nawet postanowiła dołączyć do Stowarzyszenia Czarnej Róży, która zdawała się mieć podobne priorytety do tych, które ona sama posiadała. Nie wychylała się jako Senna Zjawa, zawsze chowając się za smoczą maską i czarnymi szatami. Nawet włosy farbowała, żeby jej nie rozpoznawano.

Ciężko zliczyć ile lat tak naprawdę Zyvo posiada. Ciężko również powiedzieć jakimi stworzeniami tak naprawdę są jej kurki, bo tak samo jak i ona zdają się nie starzeć. Dziewczyna w pierwszych dniach przebywania w tym nowym świecie nazwała je Hen, Kama, Tai i Sutra. Hen był najodważniejszą kurką, z zawadiackim spojrzeniem i kolorowym piórem sterczącym z główki. Ślepia miał szkarłatne a nad nimi znajdował się dziwny, podobny do tego co sama Zyvo posiadała, kamień. Kama była tą płaczliwą kurką, bała się wszystkiego i gdy tylko dotarli do tego świata popłakała się z przerażenia. Tai natomiast była ciekawską kurką, zaglądała wszędzie i chciała wiedzieć wszystko. Żaden sekret się przed nią nie uchował i patrzyła zawsze podejrzliwie na tych, którzy próbowali ukryć prawdę. Sutra zaś była kompletną romantyczką, uwielbiała wszystko, co słodkie, a wylegiwanie się w ciepełku przy Han'ie sprawiało jej wiele przyjemności. Wszystkie te małe zwierzątka były niebywale bliskie Zyvo. Dziewczyna traktowała je wręcz jak swoje dzieci i nie pozwalała, żeby cokolwiek im się stało.

Nie była jednak w stanie dochować całkowicie tej obietnicy. Niedawno z pola widzenia zniknęły jej kurki Tai i Sutra. Dziewczyna starała się ze wszystkich sił je odnaleźć, prześledzić ich ostatnie kroki, ale bez skutku. W końcu ostatnią deską ratunku, jaką czarnowłosa widziała było wywieszenie plakatów z ich podobiznami po Lewitującym Osiedlu oraz po Lesie Drzwi. Nawet wywiesiła kilka plakatów w Ogrodzie Strachu, jednak nie była pewna, czy cokolwiek miałoby to dać.