Echo

Imię: Echo
Nazwisko:
Pseudonim:
Wiek: 30
Rasa: Senna zjawa
Ranga: Dzieło sztuki: Groteskowy
Miejsce zamieszkania: Herbaciane łąki

Moce:
Ranga – umbrakineza (tworzenie cienia lub mroku; działa 3 posty, potem 4 posty przerwy)

Wizjer - Moc pozwalająca namierzyć daną osobę i stworzyć przed nią mały ekran, który łączy się z wizjerem Echo. Dzięki czemu obie strony mogą ze sobą przeprowadzić rozmowę na terenie jednej krainy. Warunkiem jest znajomość danej osoby, albo ktoś musi znać daną osobę i poprzez dotyk wizjera będzie mógł skorzystać z mocy. O ile Echo zezwoli. [Działa 3 posty, potem 4 posty przerwy]

Projekcja filmowa - Echo potrafi wyciągnąć ze swojej buźki dowolną rzecz, na określony czas. Czy to butelka jakiegoś trunku, czy to kanapka. Broń, narzędzie, urządzenia. Działa to na zasadzie materializacji obiektu, jednak po upływie czasu ów przedmiot się rozpływa w powietrzu. Stworzyć można wszystko, do maksymalnie rozmiarów motoru i rzeczy tylko materialne. [Ograniczenia - 3 małe obiekty na raz, 2 średnie i 1 duży. 1 broń podczas walki] [ Działa 3 posty, potem 4 posty przerwy]

Umiejętności:
Nadludzka siła. - Maksymalny udźwig dwieście kilo
Władanie bronią białą. - Potrafi władać każdą bronią na poziomie podstawowym, jednak jest bardzo dobry w walce kosą.
Obłąkany Aktor. - Postać dostała urazu, poprzez przebywanie wiele lat w zamknięciu. Jedyne co robiła to ogrywała różne sceny i przyjmowała różne role. Przez co teraz nie potrafi być sobą, a jedynie kolejną wymyśloną postacią.

Wygląd zewnętrzny:
Ciężko opisać coś czego w większości nie widać, bowiem ciało Echo jest niewidzialne w dziewięćdziesięciu procentach. Jedyne co je pokrywa to ubiór, który w sumie robi za warstwę ciała. Jednak gdyby było go widać, to jest średnio opalonym i szczupłym mężczyzną z lekkim kaloryferem na brzuszku! Ha, można przynajmniej użyć wyobraźni i tak sobie wmawiać. Poza tym i tak nikt nie udowodni, że kłamię.
Przejdźmy wpierw do główki, a raczej tego co tam jest. Telewizorek, mały i chyba z lat dziewięćdziesiątych albo osiemdziesiątych. Dostojny biały odbiornik ze słomianym kapeluszem, dodatkowo posiada dwie małe zakrzywione antenki. Dwie nakrętki z napisami ,,głośność'' i ,,częstotliwość''. Na jego dolnej części ekranu zazwyczaj widnieje kilka kolorowych pasków, które przedstawiają usta. Czasami może się zdarzać, iż kolory wyciekają z jego odbiornika. Niestety jedyne czego brak w tym modelu, to guzik wyłącz.
Przechodząc do ubioru, który jest tak wykwintny jak sam odbiornik.
Śnieżnobiały garnitur z czarnymi krawędziami, mówimy tutaj o całym zestawie od góry aż po same spodnie. Czarne pantofle oraz czarne skórzane rękawiczki, dodatkiem jest tylko czerwona muszka. Gdzieniegdzie prześwituje jego ciało, a raczej jego brak. Czy to nadgarstki, szyja i czasami kostki.

Charakter:
Zaliczany do grona osób miłych i uprzejmych, gdzieniegdzie nawet nazywany dżentelmenem. Choć raczej tylko w niektórych miejscach, gdzie wymagany jest pokaz kultury osobistej. Ogólnie jest to osóbka o przeróżnym poczuciu humoru, bo bawi go wprawie każdy rodzaj humoru. Jednak czy to naprawdę on? Jego życie to w większości gra aktorska, w której on sam mógł już trochę się pogubić. Kiedyś małomówny i opanowany, podchodzący do wszystkiego na ostrożnie. Teraz zbyt radosny i nie spoglądający na konsekwencje, wariactwo w pełnej mierze. Bo w każdej chwili może być kimś innym, zależy co wpadnie za kanał. Reporterem pełnym determinacji! Policjantem chcącym sprawiedliwości! Lekarzem nie znającym się na fachu! Arystokratą, muzykiem, reżyserem, kimkolwiek kto wpasuje się do roli na obecną chwilę. Co prawda rola zmienia tylko sposób zachowania i charakteru, ale nie zmienia rzeczy ważnych. Czyli zadań, celów i podejścia do znajomych. Ciężko go rozgryźć oraz zrozumieć, ale taki jest.

Historia:
Pustka, otaczała mnie pustka. Biała przestrzeń, która rozchodziła się w nieskończoność. Czym była? Nie wiem, ale tak samo nie wiem, czym ja byłem. Wyglądam jak karykatura, którą narysowało dziecko i wyrzuciło w kąt. Ubranie z przyczepionym telewizorem, choć mogłem poczuć moje ciało, to go nie widziałem. Nicość i brak możliwości, nie wiedziałem co robić. Choć nawet jeżeli byłem czyimś wytworem, to miałem jedną ważną rzecz, która pozwalała mi ułożyć wszystko w główce i brnąć do przodu. Świadomość. Godziny, dni, tygodnie, miesiące, lata. Nie znałem czasu, ani pory dnia. Miałem tylko siebie, co pogarszało sprawę. Gdy już zaczynasz rozmawiać sam ze sobą, to wiedz, że coś się dzieje. Z czasem tylko poprzestawiało się w główce i zaczęło odgrywać różne sceny, role i tak dalej. Brak publiczności nie był problemem, gdyż wyobraźnia dawała jej nadmiar. Już nawet nie mogłem stwierdzić czy to omamy, czy rzeczywistość, ale czasami było zabawnie. 
Nie wiem ile lat spędziłem w pustce, jednak gdy się z niej wydostałem, to trafiłem na pewną polanę. Nieznane mi miejsce, lecz wygodne. Przede mną stał zwierz, choć mogłem się mylić? Futerkowe i odziane w czapkę, cholercia wiedziało co to było. 
- Odpalił się! 
Odparł dość głośno, po czym zaczął biec ile sił w nogach w stronę najbliższych krzaków. Echo nie rozumiejąc obecnej sytuacji, postanowił wstać i udać się za dziwnym gadającym zwierzem. Jednak miał problemy, gdyż był cały obrośnięty mchem i różnymi innymi krzakami. Czyżby leżał tutaj od dłuższego czasu? Gdy tylko otrzepał się ze wszystkiego, postanowił udać się w pogoń za ów gadającym zwierzem. Z wyglądu przypominał królika, ale nie miał aż takich szpiczastych uszu. Może to kot? Kto myli kota z królikiem? Na pewno nie dział mięsny. 
Gdy tylko udało się rozprostować nogi i dotrzeć do krzaków, po drugiej stronie napotkał nieznajomą mu kobietę i ów kotokrólika. 
- Widzisz, nie kłamałem! 
Kobieta uśmiechnięta odrzuciła zwierzaka i popędziła do Echo, którego nie wiadomo czemu przytuliła. Wracając jednak do ów nieznajomej, nosiła ona spory kapelusz, czarny i troszkę podziurawiony. Długą brązową suknię oraz pantofelki, no dość niewyszukany okaz mody. 
- Myślałam, że się nigdy nie obudzisz.
Odparła, po czym zaczęła swoją prawą rączką kręcić nakrętkami od telewizorka. Sam Echo nie mógł zrozumieć obecnej sytuacji, ale dochodząc szybko do spokoju, zrozumiał, iż spał. Tylko jak długo i dlaczego?
- Jak długo.. SPAŁEM... pani?
Zaczął pytań Echo, jednak przy okazji nieznajoma zwiększała jego głos i go zaniżała. Po chwili zabawy z nakrętkami i klapką, która pod sobą skrywała guziczki. Nieznajoma odpowiedziała. 
- Na moje oko koło trzydziestu lat, ale mogę się mylić. 
Wiadomość ta nie była zbytnio dobra ani zła, po prostu zwyczajna i niezbyt wzruszająca. Spędził trzydzieści lat w śnie, czy zamknięciu? Skąd się wziął, albo kto go stworzył? Tyle pytań i zero odpowiedzi, jak na tę chwilę. Choć najrozsądniej byłoby po prostu zapomnieć, to jednak ten zmarnowany czas trzeba jakoś nadrobić. Ciężko nawet stwierdzić gdzie się jest, ale to już można zapytań nieznajomą. 
Obracając swoim wizjerem dookoła, Echo chciał powrócić do nieznajomej. Jednak gdy zatrzymał swój wzrok na niej, a raczej na jej ostatnim miejscu gdzie stała. Dostrzegł, iż został sam, nawet zwierzokotakrólika nie było. Było to dość dziwne, a raczej nieprzyzwoite z jej strony. Tak odejść bez żadnego, ale, no ale kogo to teraz obchodzi. Spędził dekadę sam ze sobą, teraz przydałoby się trochę poznać kogoś ,,Prawdziwego''.