Fin

Imię: Finley
   Nazwisko: Reilly
   Pseudonim: Fin, Finnie, Fink
   Wiek: 18 lat
   Rasa: Człowiek
   Ranga: Uczeń liceum
   Miejsce zamieszkania: Świat Ludzi

   Moce: -
   Umiejętności:
Posługiwanie bronią białą - kijem do baseballa
Świetny refleks
Szybkość
Wytrzymałość na zmęczenie i ból
Zaskakująca siła fizyczna (jak na jego budowę ciała)
Celne rzucanie przedmiotami (głównie piłkami)

   Wygląd zewnętrzny:
Ledwo ponad półtora metrowy blondynek o jasnej cerze i niebieskich oczach. Chudy jak patyk, przypomina bardziej podrostka niż dorosłą już osobę. Słodka buzia i uwielbienie do ubierania się w sukienki oraz długie, zazwyczaj przeplatane wstążkami włosy sprawiają, że niemal każdy przy pierwszym spotkaniu bierze go za dziewczynę, do tego młodszą niż w rzeczywistości. Wysoki pomimo mutacji głosik nie pomaga nie popełnić tego błędu. Ponieważ Finley lubi mieszać w ten sposób innym w głowach, nie wyprowadza ich za szybko z błędu.
   Charakter:
Pozornie pewny siebie ekstrawertyk optymista. Wszędzie go pełno, zawsze nagłośniej się śmieje i uwielbia żartować z ludzi, którzy nabierają się na jego niewinny, kobiecy wygląd. Pod przykrywką nieprzejmującej się niczym męskiej wersji lolity, chowa się delikatne ego i masa kompleksów. Choć lubi uważać, że już "ogarnął życie" i wie kim jest i chce być, dalej potrafi mieć wątpliwości nawet w kwestii własnej osobowości czy orientacji. Romantyk uzależniony od mang o miłości, co najmniej raz na tydzień zakochuje się w kimś na zabój. Zazwyczaj jest to nowy idol czy aktor, ale zdarzyło mu się lecieć na swojego dentystę, sprzątaczkę w jakimś budynku, a nawet postać z gry. W sytuacjach kryzysowych już nie płacze, tylko reaguje agresywnie. Zamiast uciekać, stara się walczyć co czasem doprowadza do bójek w których wszystkich zaskakuje swoją siłą i zawziętością. Mimo traumatycznego przeżycia w pierwszej szkole, nie ma spectrofobii. Tak mocno odsunął od siebie tamte wspomnienia, że powracają już tylko w jego snach, jako niekończące się, dzikie koszmary, które zapomina zaraz po wybudzeniu.

   Historia:
Zamiłowanie do falbanek, kokardek i tiulu zaszczepiła w Finley jego matka. Kobieta była tak przekonana, że urodzi córkę, że zawczasu wykupiła jej całą garderobę na kolejne 10 lat. Gdy na świat przyszedł jej syn, postanowiła się tym nie przejmować, kierując się zasadą, że u małych dzieci przecież ciężko jednoznacznie stwierdzić płeć. Ku jej uciesze, chłopiec dorobił się anielskiej buzi okalanej jasnymi włosami, które aż prosiły się o kręcenie w loczki, plecenie w warkoczyki i zapuszczanie poza ramiona. Dopóki Fin nie poszedł do szkoły, uczony podstaw w domu przez zakochaną w nim mamusię, która nie widziała sensu w puszczaniu go do przedszkola, dopóty ta sielanka mogła trwać bez komentarzy wścibskich, zazdrosnych ludzi z zewnątrz. Niestety, kiedyś musiał nadejść moment w którym ten rozpieszczony jedynak wyjdzie w świat i da się poznać innym. Pierwszego dnia szkoły podstawowej świat Fin'a runął w gruzach.
Stwierdzenie, że mu dokuczano byłoby niedopowiedzeniem roku. A za każdym razem, gdy szedł z płaczem do nauczycieli, później obrywało mu się jeszcze gorzej. Dostał ksywkę "Fink" i łatkę beksy. Wreszcie, mając dosyć bezsilności dorosłych, w tym swojej tylko pogarszającej sytuację matki, uciekł w czasie lekcji i zaszył w starej, od dawna zamkniętej części szkoły. Szwędając się w kurzu i pośród śmieci oraz popsutych mebli, znalazł ostatnie całe lustro w nieczynnej damskiej łazience. To co się później stało postanowił uznać za sen, albo raczej najżywszy koszmar jaki kiedykolwiek mu się przytrafił. Dziwny świat pełen strasznych istot i zagrożeń raz na zawsze zniechęcił go do uciekania przed swoimi przyziemnymi prześladowcami. Bo skoro po drugiej stronie lustra czaiło się tyle gorszych rzeczy to czy nie lepiej wrócić do siebie i stanąć naprzeciw bandzie dzieciaków?
Gdy się "obudził", leżał w tym samym miejscu do którego uciekł, jednak jakimś cudem zdążyło minąć parę tygodni. Wszyscy go szukali, a Fin nie potrafił wytłumaczyć im co się z nim działo. Trafił do szpitala psychiatrycznego na obserwację, ale nie znaleźli w nim większych problemów. Może nieco depresji i strachu, ale nic co zagrażałoby jego życiu czy innym ludziom. Matka zapisała go na terapię i do paru klubów. Tym co naprawdę wciągnęło chłopca ostatecznie okazał się sport. A dokładnie baseball. Trzymanie w rękach kija dodawało mu otuchy. Czuł się jakby zyskał broń do walki ze swoimi demonami. A potem nauczył się nią celować i z siłą odbijać nadchodzące pociski. Przekonał się również do noszenia spodni i zyskał pierwszych kolegów. W nowej szkole, rzecz jasna, bo do starej za nic nie chciał wrócić. Wszyscy zrozumieli, że to przez okropne zachowanie rówieśników, ale dla Finleya było tam coś gorszego niż zgraja wyśmiewających go smarkaczy.
Nowy początek i odzyskana pewność siebie pozwoliły nastolatkowi dojść do wniosku, że bycie innym, nawet jeśli nie zawsze spotyka się z aprobatą, bardziej mu pasuje niż poddanie się oprawcom. Zawsze komuś nie spodoba się jego ubiór czy zachowanie, ale dopóki to tylko ludzie, dopóty może im odpysknąć, a w najgorszym wypadku skopać tyłki. A jeśli nawet coś gorszego znowu zaatakuje go we śnie... wtedy wie już czego użyć by się obronić.