Arte Francis Monet

Imię: Arte Francis
Nazwisko: Monet
Pseudonim: Jego nazwisko nie jest wielką tajemnicą i przy odrobinie chęci można je stosunkowo łatwo poznać, jednak dla klientów funkcjonuje jako bardziej zapadająca w pamięć Sroka. I wcale nie chodzi tu o jego słabość do błyskotek. Wcale.
Wiek: nieco ponad dwieście lat, fizycznie wyglądający na od osiemnastu do dwudziestu dwóch
Rasa: Lunatyk
Ranga: Biały Królik
Miejsce zamieszkania: Szkarłatna Otchłań

Moce:
[własna] Porozumiewanie się z ptakami – choć myśli innych zwierząt stanowią dla niego czarną magię, Arte od dziecka potrafi porozumiewać się telepatycznie z ptakami. Jeśli patrzy na wróbla na dachu z taką miną, jakby chciał go zabić, najprawdopodobniej właśnie się o coś kłócą i nie chcesz im przeszkadzać. W przypadku istot podobnych do tych zwierząt, ptakopodobnych bestii, porozumienie się jest do pewnego stopnia możliwe, jednak tym trudniejsze, im bardziej ich biologia odbiega od tej ptaków. Monet nie może im rozkazywać, lecz spróbować przekonać do pomocy już tak.
[własna] Aerokineza – panowanie nad powietrzem i wiatrem, pozwalające na przewrócenie kogoś, popchnięcie lub przyparcie do ściany. Może mieć podobny wpływ na niektóre przedmioty, jednak siłą rzeczy jest dużo mniej precyzyjna niż telekineza.
3 posty użycia, 4 posty przerwy.
[rangowa] Teleportacja – coś, bez czego Arte nie wyobraża sobie życia, czyli szybkie przeniesienie się z jednego miejsca na drugie w obrębie danego świata. Nie towarzyszy temu żaden błysk lub kłęby dymu – wystarczy mrugnąć, by stracić go z pola widzenia.
Okres przerwy wynosi 2 posty.
Umiejętności:
Poliglota – Arte prędko odkrył, jak cenną zdolnością przy zbieraniu informacji jest znajomość języków. Wiele osób zwykło być bardziej szczerymi, gdy myślą, że nikt poza ich rozmówcą ich nie rozumie. Z tego powodu poza angielskim i głównym językiem świata za lustrem nauczył się hiszpańskiego, francuskiego i niemieckiego, a także, na komunikatywnym poziomie, mandaryńskiego oraz kantońskiego. Dialektów ze swojego regionu i rasy nauczył się niejako przy okazji, przez samo wychowywanie się w Otchłani.
Taniec – głównie towarzyski. Uczył się go od dziecka, by opanować na niemal idealnym poziomie, w ruchach mając naturalną lekkość. Sporo czasu minęło, nim udało mu się na nowo odnaleźć przyjemność w czymś tak silnie kojarzącym mu się z intensywnymi treningami, jednak gdy to się stało, prędko wrócił do wprawy.
Aktorstwo – choć zdolności aktorskich uczył się w faktycznie okołoaktorskich okolicznościach, dziś służą mu przede wszystkim do osiągnięcia jego celów. Wie sporo o mowie ciała, panuje nad tonem głosu i mimiką.

Wygląd zewnętrzny: Szczupły, niezbyt wysoki chłopak, w którego jasnej, podłużnej twarzy jest coś lisiego. Być może chodzi o rysy twarzy, a może spojrzenie – uważne, zawsze zwracające uwagę nie tylko na gesty i słowa samego rozmówcy, ale też otoczenie; spodziewające się prawie wszystkiego i wypatrujące okazji na odkrycie czyjejś słabości. Chłodny, jasnoniebieski odcień oczu pogłębia dystans między Monetem a drugą osobą. Bywa, że można u niego dostrzec inne emocje – czy to odgrywane, czy, wyjątkowo, szczere – jednak w zdecydowanej większości towarzyszy mu niemal niezachwiany spokój połączony z pozornym nietraktowaniem sytuacji do końca poważnie.
Cechy charakterystyczne? Dla części będą to kruczoczarne, proste włosy sięgające Artemu do połowy pleców i zwykle związywane w kucyk, dla innych – ubiór podobny do tego noszonego w dziewiętnastym wieku ludzkiego świata, zwykle w ciemnych barwach i odcieniach niebieskiego. Gdyby trzeba było wybrać tylko jedną, najbardziej charakterystyczny jest zdecydowanie niebieski tatuaż na prawym przedramieniu i dłoni. Pod nadgarstkiem, po prawej stronie, znajduje się gwiazda, od której odchodzą linie układające się w twór przypominający pajęczynę. Niewielu jednak o tym wie, ponieważ Arte praktycznie zawsze nosi długi rękaw i rękawiczki.
Charakter: Monet to ciekawski gość, który znajduje coś interesującego w praktycznie każdej napotkanej osobie. Wszystkich traktuje jak zagadkę do rozwiązania, a prawdziwą satysfakcję przynoszą mu ci, których nie potrafi od razu odczytać.
Arte zwykle zachowuje się miło i uprzejmie. Uwielbia sarkazm oraz ironię. Czerpie przyjemność z obrażania kogoś w niejednoznaczny sposób. Uważa, że w bezpośrednich starciach i szczerych rozmowach brak czegoś równie angażującego co w subtelnych słownych pojedynkach. To jeden z powodów, dlaczego nie lubi uciekania się do fizycznych rozwiązań. Według niego bitwę wygrywa się jeszcze przed faktycznym jej rozpoczęciem. Ma raczej cyniczne spojrzenie na świat, a do osób szczerze altruistycznych podchodzi nieufnie. Paradoksalnie mniej obawia się tych, którzy chcą coś ugrać do siebie, ponieważ ich cele są jasne.
Historia:
Arte urodził się w Szkarłatnej Otchłani, jako syn Dachowca i Lunatyczki, bardzo muzykalnej pary – można było odnieść wrażenie, że ojciec potrafił grać na każdym instrumencie, matka zaś uwielbiała tańczyć. Muzyka dawała się słyszeć z domu Monetów niemal bez przerwy, a występy i udzielane lekcje stanowiły ich główny zarobek. Nie robili żadnych wyjątków, nauczając każdego chętnego, który mógł zapłacić lub zaoferować coś w zamian. Na przestrzeni lat trafiło się nawet kilku klientów z bogatych domów, którzy cenili zdolności swojego nauczyciela bardziej niż uwłaczało im dzielenie go z osobami niższego stanu.
Sam Francis muzykalny był… odrobinę mniej, nie mając talentu do śpiewu czy gry na instrumencie, jednak artystyczność w rodzinie została i z tańcem od początku radził sobie nie najgorzej – choć trudno było dorównać wysokim oczekiwaniom jego matki. Początkowa pasja szybko zmieniła się w przykry obowiązek, którego nigdy nie mógł spełnić w pełni: zrobić piruet dość płynnie, krok postawić dość lekko.  Młody Monet darzył swoją rodzinę mieszanymi uczuciami, doskonale wiedząc, że go kochali i wspierali, lecz w ważnych dla nich dziedzinach mieli odrealnione oczekiwania. Był to powód, z którego zaczął spędzać mniej czasu w domu rodzinnym, przeznaczając ten czas na poznawanie innych ludzi i miejsc. Nie uniknął też zapuszczania się w te… bardziej podejrzane rejony. To wszystko mieściło się jednak w ramach czegoś, co zwykli ludzie nazwaliby buntem nastoletnim, tutaj zaś właściwszym terminem byłby bunt kilkudziesięcioletni. Na tym etapie życia Arte nadal był na drodze do stania się kimś rozpoznawalnym, przynajmniej do pewnego stopnia, w artystycznym światku. Po drodze odkrył zresztą swoją faktyczną pasję, jaką było aktorstwo, a oświecenie bynajmniej nie nadeszło w teatrze, lecz na ulicy, oglądając ani trochę profesjonalne przedstawienie amatorów.
Możliwość stania się kimkolwiek? Wcielenie się w wiele istnień, pozostając jednym? To brzmiało cudownie, zwłaszcza dla kogoś, kto od dzieciństwa stawiał w centrum swojej uwagi zachowanie różnych osób i to, co do tego zachowania prowadziło – ich motywacje, cele, przeszłość. Zaczął ćwiczyć, zapisywać swoje obserwacje. Całkiem często odwiedzał też Krainę Luster i świat ludzi – w końcu nie mógł pozwolić, by zdolności Lunatyka się marnowały. Przykład brał ze swojej matki, która nie mogła zbyt długo usiedzieć w miejscu i wybierała się na krótkie wycieczki tak z całą rodziną, tylko mężem lub synem, jak i sama.
I pewnego dnia nie wróciła.
Decyzję o wyprawie zwykła podejmować spontanicznie – jeśli tylko czuła, że chce coś zobaczyć, wybierała pierwszy wolny termin. To miał być jeden z wielu szybkich skoków do świata ludzi, by zobaczyć parę rzeczy. Maksymalnie trzy dni.
Trzy dni minęły.
Potem cztery.
Piątego starszy Monet wysłał listy do znajomych, by dowiedzieć się, czy jego żona przypadkiem do nich nie wpadła.
Szóstego młodszy Monet wybrał się w to samo miejsce, w które udała się wcześniej jego matka, jednak nie udało mu się znaleźć po niej żadnego śladu.
Siódmego musieli odwołać jej lekcje tańca.
Ósmego dostali przeczące odpowiedzi na listy ojca Francisa.
Co się z nią stało? Nikt nie wiedział i, mimo upływu lat, nie dowiedział. Ryzyko powiązane z poruszaniem się między światami, ktoś by rzekł, gdyby tylko nie wiązało się to z morderczym spojrzeniem męża kobiety. Ten zaś stracił chęć życia i podupadł na zdrowiu. Tak samo stało się z ich domem – można było odnieść wrażenie, że wzdychał za każdym razem, gdy robił to stary Monet. Klienci znikali, przyjaciele rodziny także. To był moment, kiedy Arte zrozumiał, że musi coś zrobić – a jeśli jego wyprawy w najrozmaitsze miejsce i zawierane rozmaite znajomości go czegoś nauczyły, to tego, jak wielką siłą było szybkie podróżowanie z miejsca na miejsce. Postanowił to wykorzystać w najbardziej efektywny sposób, jaki mu przyszedł do głowy. Od tamtego momentu skupił się na kolekcjonowaniu i sprzedawaniu informacji, co prędko zajęło większość jego czasu. O ile jednak udało się mu odratować finanse i dom oraz zapewnić ojcu opiekę, o tyle reputacji rodziny już nie mógł zbytnio odbudować. Z czasem zresztą przestało mu na tym zależeć.