Debris

◈ Uśpienie [Cienie]

---

◈ Klątwa [Rangowa Dręczyciel]

---

◈ Zoolatria

---

◈ Pajęcza Chwytność

Wizualnie Debris to nastolatka, chociaż mentalnie i duchem dojrzała to jednak gdy w grę wchodzą emocje, skupiające się na zauroczeniu, zdrowy rozsądek nie istnieje. Nie wyróżnia się niczym szczególnym na tle istot z Krainy Luster, ma czarne krótkie włosy, zazwyczaj w nieładzie, oczy czerwone odzwierciedlające jej pochodzenie z rasy Cieni. Nosek mały i gdy ma katar zaciąga nim tak słodko — jej matkę zawsze to rozczula. Usta są blade często popękane, ale nawilża je truskawkową pomadką.
Ma metr siedemdziesiąt, a waga mogłaby być odrobinkę wyższa, ale nie wygląda na niedożywioną, po prostu jest drobna i lekka. Skóra sprawia wrażenie bladej, jakby nigdy nie była wystawiana na słońce. Spoglądając na Debirs, można uznać ją za niewielkie zagrożenie, a jednak jej delikatne dłonie zakończonymi dziewczęcymi różowymi paznokciami mogą zmylić, w końcu te ręce nie tylko zaprawione są w boju, a i w magii. Posturę ma prostą, nie garbi się, ale też nie nosi się szczególnie dumnie czy arogancko. Krok całkiem zwyczajny, twardy niż z gracją do tańca.
Odzież Blackmare nie jest jakaś szczególna to po prostu białe koszule, krawaty, a zamiast spodni sukienki do kolan. Jej ubrania przypominają bardziej mundurki szkolne z ludzkiego świata niż szalony, nietypowy strój istot z Krainy Luster. Przy sobie ma torbę, w której trzyma słoik z pająkami, regularnie go uzupełnia, sztylet rytualny przymocowany opaską pod spódnicą na lewym udzie. Katanę nosi zawsze przy sobie umieszczoną w pochwie na plecach.

Z pozoru cicha introwertyczka. Obserwatorka wielkiego świata i małych istot. Nieśmiała, małomówna, skromna, ale gdzieś w głębi duszy buntownicza. Jeśli coś chce, to sobie weźmie, nie patrzy na opinie innych ludzi. Obsesja głównie kieruje jej życiem, a z niej nigdy nie zamierzała rezygnować, ta część jej jest w pełni przez nią akceptowalna. W końcu taki ma gust. Gust pożerania sennych koszmarów i zakochiwania się w obiektach generujących jej pożywienie. Opanowana, łatwo nie poddająca, a przede wszystkim ambitna, chociaż jest w stanie porzucić głód swej wiedzy dla miłości. Obłędnie opiekuńcza i natrętna, gdy już sobie kogoś upatrzy, a także zbliży. Bywa, że nie patrzy na uczucia innych osób, które nie są dla niej ważne, przez to może wychodzić na osobę mało empatyczną, arogancką, czy nawet zimną. Ma poczucie humoru i potrafi się uśmiechać. Pod tą maską zmienności od chłodu, po subtelną radość kryję się szaleństwo, które zagłusza zdrowy rozsądek, gdy tylko tych, których wielbi, są narażeni na zagrożenie lub napastliwego cienia, rozprawi się z takimi raz-dwa!

Miała być taka jak rodzice. Zjadać koszmary, być zbawicielem istot pogrążonych w sennych mrokach, ale nie chciała taka być. Pokładali w niej tak wielkie nadzieje. Szanowani z rodu Cieni Blackmare. Od pokoleń byli tymi, co pomagają pozbyć się złych snów. Zjawiali się przy osobach potrzebujących odpoczynku, oddechu od prześladujących ich koszmarów. Gust ten był niczym przedłużenie ich rodu, ale Debris była trochę inna. Różniła się tak bardzo, zawsze bawiąc się sama. Taka cicha, spokojna, nieśmiała. Mało przypominała swoich pewnych siebie rodziców, którzy chcieli, aby córka poszła w ich ślady. Dziedziczka Blackmare miała jednak inne plany, w końcu nie robiła nic złego. Uczyła się walki wręcz czy też posługiwania bronią tnącą, tkania magii, a także zdobywała wiedzę o klątwach. Miała swoich nauczycieli, na co rodzice sobie mogli pozwolić ze względu na swój majątek i prestiż. Gdzieś tam jednak poza tym wszystkim tkwiła w jej głowie pewna arystokratka. Zawróciła jej w głowie, tak bardzo pragnęła zajrzeć do biblioteki jej snów, wkraść się w jej umysł, scalić się, dręczyło ją to tak bardzo, że Azusa Renard stała się obsesją panienki Blackmare, która została zapoczątkowana już we wczesnym dzieciństwie. Pojawiała się w snach dziewczyny, z początku trzymając się na dystans, ale nadszedł moment, gdy złe sny chciały skrzywdzić Azu, więc Debris postanowiła interweniować. Zamierzała być tylko we śnie, niewidoczna, chociaż pragnęła być tak blisko niej. Na jawie lubiła obserwować, jak panienka Renard trzyma się z dachowcami. Nie raz czy dwa chciała się do nich zbliżyć, ale odpuszczała raz za razem. A gdy nadążyła się okazja, szybko pryskała jak bańka mydlana, kiedy Azusa niż stąd ni zowąd teleportowała się lub wszczynała awanturę. Debris nie miała tyle odwagi, aby zbliżyć się do obiektu swoich westchnień. Czas leciał powoli, a dziewczyny dorastały, jedna w blasku Arystokracji, druga w ciemności Cieni. Przyszedł czas, gdy Blackmare musiała zdecydować o swojej przyszłości, postanowiła poświęcić się łamaniem klątw, przez lata zdobywała wiedzę i szkoliła się pod okiem mistrza w tym fachu. Była w tym naprawdę dobra, nawet rodzice byli z niej dumni, chociaż odstawała od ich idealnego wyobrażenia, to jednak Debris, stała się również szanowana i pomocna dla ludzi z Krainy Snów. Trzymała się uparcie tego miejsca, dlatego nie wyjeżdżała często z rodzicami, chciała być blisko Azu. Mieć na nią oko, odkąd skosztowała jej koszmarów.
Pewnego dnia przyszedł jeden z takich dni, które głęboko zostają zapamiętane i na zawsze zmieniają życie. Debris, jak zwykle wykonywała swoją pracę u pewnego ekstrawertycznego Kapelusznika. Miał problem z dziwną klątwą, która ogłupiała mu magiczne stworzenia. Po pysznym poczęstunku i herbacie Blackmare zabrała się do pracy, ale coś poszło nie tak. Szaleństwo zaatakowało jej lewe oko, a gdy się zorientowała, było już za późno. Oko zostało skażone obłędem. Od tamtej pory musi je zakrywać opaską, bo gdy zostaje otwarte i wpadnie w źrenice, chociaż odrobinę światła świat zmienia się do niepoznania, tworząc chaotyczną mozaikę zniekształconych obrazów, które zadają straszliwy ból. Latami starała się znaleźć lekarstwo na swoją przypadłość, próbując przywyknąć do swojej nowej rzeczywistości — dziewczyny z opaską. Nadal wykonywała swój zawód, jak najlepiej potrafiła i gdzieś w głębi duszy marzyła, aby wstąpić do Bractwa, polować na straszliwe Koszmary, też tam być może znaleźć odpowiedź na swoje pytania to jednak uczucie, jakim darzy Azuse, jest większe, od poznania odpowiedzi, na gnębiące ją pytania.

◈ Nietypowa opaska na lewym oku jest ochroną źrenicy przed światłem. Klątwa, którą złapała lata temu, zmusiła ją do podjęcia takiego kroku.
◈ Nie zna za bardzo innych krain czy świata ludzi, praktycznie większość czasu przesiedziała w Krainie Luster.
◈ Jak na razie porzuciła marzenie, aby wstąpić do Bractwa i polować na Koszmary.
◈ Z arkan magii interesują ją bardziej mroczna magia.
◈ Chciałaby kiedyś mieć chowańca.
◈ Rodzice od dawna już nie ingerują w jej życie, zaakceptowali, że ich jedyna córeczka nie pójdzie w ich ślady, ale i tak robi dobrą robotę.
◈ Lubi przyjęcia u Kapeluszników. Nie przepada za Cyrkowcami, jest tolerancyjna, ale oni w jakiś sposób wprawiają ją w obrzydzenie.