Anarchs / Pajęczyna / III wydział SCR

„    Tego wieczoru Viper wrócił do swojej przyczepy zmęczony.

Zabił kolejnego naukowca z MORII, jednak wciąż odczuwał tę wewnętrzną pustkę, która trawiła go od środka, zasysając niemal całość emocji i uczuć, pozostawiając go jako jedynie pustą skorupę. Zdejmował kolejną zakrwawioną koszulkę, gdy kątem oka spostrzegł list, zaadresowany do niego. Anonim popierał ideę. Ideę, która do tej pory tliła się w jego głowie zaledwie wątłym płomyczkiem. Nagle, gdy Sztukmistrz pojął, iż nie jest sam jak palec, że znajdzie innych, którzy staną po jego stronie, znalazł w swoim życiu nowy cel.


Ład, w którym nie będzie podziałów rasowych, w którym Cyrkowcy nie będą społecznym marginesem wytykanym palcami i co więcej ład, w którym żaden psychopatyczny naukowiec nie będzie miał prawa do majstrowania przy czyimś ciele. Ład, który pozwoli Strachom na swobodne poruszanie się we wszystkich krainach bez ukrywania swojej tożsamości. Ład, w którym Marionetki schowają kluczyki do własnych kieszeni i nigdy nie będą już zmuszone by komuś je oddać, nigdy nie będą musiały nikomu służyć. Tak, nagle to wszystko wydało się Viperowi jasne.

Zebranie chętnych nie było tak trudne jak mu się w pierwszej chwili zdawało. Wystarczyło kilka ogłoszeń, kilka przemówień w odpowiednich miejscach, kilka przykładów z „elity”, a chętni zebrali się wokół niego, zachęceni wizją walki jak równy z równym u boku kogoś, kto nie będzie bał się ich wesprzeć... No i tak to się wszystko zaczęło.
Autor listu pozostaje nieznany, bo jeśli nawet przyłączył się do ruchu SubZero, nigdy się do napisania tej notki nie przyznał. A wojna? Wojna jest jak perpetuum mobile, wystarczy raz puścić w ruch jej trybiki by zaczęła kręcić się bez ustanku, pożerając kolejne ludzkie
istnienia. ”




Opal spoglądała na ostatnie gołębie pocztowe, wylatujące z furkotem przez uchylone okno poddasza. Następnie sięgnęła do lewego ucha, zdejmując połyskujący srebrem kolczyk, który towarzyszył jej od zawsze. Ścisnęła w szczupłej dłoni gwizdek, którym po raz ostatni wezwała gołębie, jakby w pożegnaniu dotychczasowego życia, i cisnęła go przez okno, aż zgubił się pomiędzy kolorowym pokryciem dachów porozrzucanych poniżej.
Musiała ruszać. Jeśli ludzie państwa de la Corix ją znajdą, śmierć będzie łatwiejsza od kolejnej ucieczki. I bardziej prawdopodobna - szepnął niechciany głos w jej głowie. Młoda, zagubiona dziewczyna zeskoczyła na jasny gont, ze zwinnością Akrobatki pokonując wąskie okienko. Dalej niż sięgnął czyjś sokoli wzrok unosiły się szkolone ptaki, rozrzucające w centrach miasteczek i wiosek zwinięte w rulony, pisane na grubym, pomarańczowym papierze pamflety.

„         Marionetko!
Czy nie marzyłaś kiedykolwiek o świecie, w którym swój kluczyk będziesz mogła nosić z dumą, a na widoku, bez obawy, że ktoś zechce Cię zniewolić? Czy nie pragniesz służyć z własnej woli, na równych prawach: oddając moc i moc otrzymując, bez strachu, że ten zaufany zechce Cię jedynie wykorzystać?

        Cyrkowcy!
Bracia, siostry! Czy nie macie dość bycia wyszydzanym, linczowanym? Czy nie macie dość wytykania Was palcami jako nieudanych, jako obłąkanych, skoro tak wiele wycierpieliście dla tej Krainy, skoro tak wiele wiecie o Organizacji będącej głównym zagrożeniem?

        Opętańcze,
czy nie chciałbyś żyć wolno — w Swoim lub w Naszym świecie — nie oglądając się wciąż za siebie, czy przypadkiem MORIA nie szuka Cię jako następnego obiektu badawczego? Czy nie chciałbyś znaleźć oparcia w tym świecie, Świecie, który Cię stworzył? Czy nie chciałbyś się nauczyć, kim się stałeś i co z tym teraz uczynić?

        Strachu,
czy nie wyobrażałeś sobie czasami jak by to było być wszędzie mile widzianym? Jak by to było: nie wywoływać krzyków przerażenia na swój widok, nie musieć się kryć niczym złodziej, choć niewinnyś, choć jedyną Twoją zbrodnią to, żeś umarł, a Kraina przywróciła Cię do życia?

        Wszyscy Wy, którzy dość już macie dominacji jednych ras nad drugimi; wszyscy Wy, którym na sercu leży sprawiedliwość i bezpieczeństwo Waszych rodzin, Waszych ukochanych! Skąd możecie być pewni, że któregoś dnia nie zainteresujecie większych, możniejszych od siebie? Jak możecie być pewni, że następnego razu nie Wy popadniecie w niełaskę?

Szukajcie. Myślcie. Uważajcie.
I pamiętajcie: oczy, które płakały, widzą lepiej. Nikt nie zrozumie Was lepiej, niż tacy, jak Wy.
Rozpytujcie o Anarchs, a znajdę Was.

        Nieśmiertelny, Viper.     ”