Gorączkowe koszmarki Smoka

Przechadzałem się ulicami, nieopodal mojej rodzinnej posiadłości. Nie mam pojęcia czemu się tutaj znalazłem ale jakoś nie miało to większego znaczenia. Bardziej przeszkadzały mi spojrzenia mieszkańców. Wszyscy patrzyli na mnie jak na coś najgorszego.
Część szeptała, jakiś dzieciak nawet rzucił we mnie pomidorem! Gdy się jednak odwróciłem nikogo nie widziałem ani nic nie słyszałem. Dopiero gdy ruszyłem w dalszą drogę rozmowy i szmery się powtórzyły i przede mną też widziałem sporo osób. To było co najmniej dziwne...i do tego tak cholernie denerwujące!
Dziwak....wyrzutek....potwór.... - takie słowa słyszałem w swoim kierunku. Niektórzy pluli mi pod nogi, mówiąc, że nic nie osiągnę, gdy jednak próbowałem powiedzieć coś o tym co zrobiłem wszyscy się śmiali, mówiąc, że to tylko przejściowe, że niedługo i tak to wszystko zniszczę, tak samo jak wszystkie inne.
Nawet dziad się pojawił i mówił, że to wszystko moja wina, że zginął...ale...przecież zawsze był po mojej stronie...co się działo?

[senne więzienie 1/3]

Sybilla szła przed siebie widząc gapiów w jej kierunku, ale to było chwilowe jak zauważyła po drodze znajomą personę wtedy stanęła na drodze. Nie wiedziała co zrobić czy pójść przed siebie, czy poczekać na rozwój dziwnej sytuacji. Nie rozumiała czemu akurat w takim miejscu jest zamiast być w okolicach rodzinnego domu. Upiorna przyglądała się powoli dookoła rozglądając gdzie jest do cholery i zaczęła trochę panikować w takim momencie jednak przymknęła oczy mówiąc będzie wszystko dobrze... spokojnie... wydech.... oddech.....

Miałem coraz bardziej dość! Zaciskałem zęby w wyrazie gniewu, zaciskając dłoń na zimnym drzewcu włóczni. Już miałem się zamachnąć, żeby rozgonić tłum, gdy zamiast znajomego świstu rozcinanego powietrza, usłyszałem śmiech swojego dziada. Spojrzałem na niego nie rozumiejąc co się dzieje, po czym...zauważyłem....że w dłoniach ma...MOJĄ WŁÓCZNIĘ - tego szukasz? - zapytał z drwiącym wyrazem twarzy. Spojrzałem na swoje dłonie...i broni tam nie było - ona zawsze była moja, ja nią władałem. Ty nie jesteś godny! - rozbrzmiał ponownie jego głos. 
Oddychałem głęboko, starając nie wpaść w furię, choć gdy ktoś się do mnie zbliżył, po prostu się zamachnąłem....z taką siłą, że wylądowałem na twardym bruku. Ponieważ mój cios nie doszedł celu, co wywołało kolejną salwę śmiechu. 
Rozejrzałem się. Byli tu moi pracownicy, znajomi...wszyscy przeciwko mnie! Brakowało tylko... - Sybi! - Zawołałem widząc kobietę i od razu do niej podbiegłem, bo nagle znalazłem się na nogach, mimo że chwilę wcześniej witałem się z brukiem - powiedz mi że to sen. Że Ty tak nie uważasz jak reszta! - podniosłem lekko głos i przytuliłem ją mocno. Jakby zaraz miała po prostu zniknąć.

Upiorna miała na początku uśmiech spoglądając na Mefisto jednakże czuła w sobie dziwną złość.
- Mefisto, wiesz jednak zmieniłam zdanie o Tobie jesteś kretynem i zerem - odpowiedziała odpychając go mocno swoimi rękoma. W dodatku nie myślała tak, jednakże wypowiedziała te okropne słowa w kierunku ukochanego. Ona strasznie go kocha, nie potrafi bez niego żyć, a tak naprawdę nie wie co się tu dzieje. Niech ten cholerny sen się skończy czując jakby była w jakimś pudełeczku zamknięta w koszmarnym świecie.

Cofnąłem się o dwa kroki i mnie zamurowało. Jak moja kochana Sybiś mogła coś takiego powiedzieć! Co ja jej takiego zrobiłem!
Moje oczy zalśniły od łez. Pokręciłem głową nie mogąc uwierzyć w to co słyszałem - Sybi...nie mówisz poważnie! Przecież...przecież... - miałem już dość. Tego było naprawdę o wiele za dużo. Złapałem się za czerwone kłaki zakrywające moje czoło. Oczy miałem szeroko otwarte. Zaśmiałem się z niedowierzaniem.
- A więc wszyscy kłamią, wszyscy chcą mnie tylko wykorzystać - powiedziałem i znów się zaśmiałem. Po moich policzkach płynęły łzy. Byłem w szoku, a głosy wokół tylko to potwierdzały, że jestem do niczego.
Nagle w mojej dłoni znikąd pojawił się sztylet. Ten sam, którego zawsze zabieram ze sobą, by w razie czego móc się bronić lub wykorzystać go do czegoś innego. W końcu był ze srebra.
Spojrzałem na swoja ukochaną, prosto w jej piękne, idealne złote oczy - Sybi kocham Cię....mimo wszystko....naprawdę bardzo cię kocham. Proszę..znajdź kogoś i bądź szczęśliwa... - powiedziałem po czym wbiłem sobie kilka razy sztylet w serce. Następnie go tam zostawiłem, a ten zniknął, rozpływając się po żyłach, powodując, że obraz zrobił się czarny. A ostatnie co widziałem to drwiący, zadowolony uśmiech wybranki swojego życia...