Azusa

◈ Blokada Umysłu [Upiorna Arystokracja]

---

◈ Niewidzialność [Wykluczona]

---

◈ Aerokineza

---

◈ Teleportacja

Gdyby ocenić samo ciało dziewczęcia i to dość pobieżnie, ciężko byłoby wychwycić u niej coś niezwykłego. Przynajmniej dla istot zamieszkujących Krainę Luster. Azusa jest młodą osobą. Nie tylko mentalnie, ale i cieleśnie. Wizualnie przypomina ludzką siedemnastolatkę z małymi dodatkami. Tak jak jej rodzice, należy do osób wysokich. Jakby nie patrzeć to aż sto siedemdziesiąt dwa centymetry czystego zła. Waga oscyluje w granicach normy. Nie jest ani za gruba, ani za chuda. Pod tym względem – zwykły przeciętniak. Podobnie sprawa się ma z jej długimi, sięgającymi bioder, czerwonymi włosami. I one nie są cechą, która specjalnie ją wyróżnia, acz barwa ta została osiągnięta magicznie. Naturalnie, kosmyki te są jasnobrązowego koloru. Ludzki obserwator może zwrócić uwagę na parę niewielkich, czarnych rogów wyrastających z głowy małolaty, o ile nie będą przykryte czupryną, jednak istoty z Krainy Luster większą uwagę skupią na jej złotym spojrzeniu - kolejnej, sztucznie uzyskanej barwie. Mimo wszystko znakiem, który bez wątpienia wyróżni ją spośród innych istot zamieszkujących ów krainę, jest znamię w kształcie diamentu na karku. Srebrny znak, zwykle pozostaje niewidoczny. Można go dostrzec jedynie pod odpowiednik kątem. Jest on spuścizną po Szklanym przodku i znakiem charakterystycznym dla rodu jej ojca. Jednak część wizualnych dziwactw Azusy, pochodzi także od niej samej. Mowa tu o stylu ubioru. Upiorna zdecydowanie preferuje męskie odzienie, ciężko spotkać ją w sukni. Zwykła, biała i luźna koszula z wiązanym dekoltem oraz ciemne, przylegające spodnie to u niej klasyk. Dodatkowo, rzadko rozstaje się ze swoim łukiem. Do czystej arystokratki jej daleko.

Choć nadal potrafi działać bez pomyślunku, kierując się jedynie silnymi emocjami, jest teraz nieco bardziej zrównoważona, niż wcześniej. Nie zrezygnowała jednak ze swojej maski, gdyż ta w pewnym stopniu, stała się już częścią niej. Wciąż pod płaszczykiem butnej, awanturniczej i nierzadko opryskliwej persony, kryje się znacznie delikatniejsze wnętrze, choć te ukazuje się już znacznie częściej, a przynajmniej w stosunku do niektórych osób. Wciąż podchodzi do wszelkich relacji, bardzo ostrożnie. Ma bowiem świadomość, że nie wszystkie z nich okażą się trwałe, wszak nie jedna obietnica potrafiła zamienić się w puste słowa bez jakiegokolwiek pokrycia. W dalszym ciągu potrafi pogrywać sobie z innymi, nie zwracając większej uwagi na stan emocjonalny rozmówcy. Jeżeli ma pewność, iż dane słowa kogoś zabolą – nie zawaha się z nich skorzystać, gdy uzna to za stosowne. Niezależnie od poczynionych zmian, wciąż jest typem buntowniczki, nieprzepadajacej za rolą damy dworu. Działa zgodnie z własnym sumieniem, nie przejmując się prawem, pozycją rozmówcy czy zasadami etyki. Jest tego zdania, że na szacunek trzeba sobie zasłużyć. Z tego też względu nie kłania się przed możnowładcami. Oczywiście wyjatek stanowi ten bardziej prześmiewczy ukłon,  kpiący sobie z oczekiwań delikwenta. Zawsze stosuje szermierkę słowną, starając się unikać przemocy fizycznej. Niemniej jednak, przyparta do muru, weźmie udział w bójce ulicznej. Osobom postronnym ciężko będzie odgadnąć, kogo lubi, a za kim nie przepada. W obu przypadkach bywa złośliwa, nierzadko – dotkliwie.

Azusa nie miała spokojnego dzieciństwa. Pomiędzy Sybillą i jej mężem Baalem dochodziło do częstych spięć, których ta była świadkiem. Ciągłe sprzeczki i brak porozumienia w rodzinie, doskwierały dziewczynie już od najmłodszych lat. Kolejny problem stanowił ojciec oraz jego brak zainteresowania dzieckiem. Chęć zaimponowania Baalowi towarzyszyła Upiornej od momentu, gdy ta dostrzegła dzielącą ich odległość. Walka o miłość rodzica często kończyła się irytacją mężczyzny i kolejną, rodzinną kłótnią. Pomimo nieprzyjemności, nie odpuszczała. Efekt pozostawał niezmienny. Wraz z upływem lat, problemy młodej Upiornej się nasiliły. Mąż Sybilli poznał prawdę dotyczącą pochodzenia Azusy. Choć nie dał po sobie niczego poznać, nie zamierzał pozostawać bierny, postanowił pozbyć się nieślubnego dziecka. Dopiero po trzeciej, nieudolnej próbie zabójstwa, matka Upiornej postanowiła zabrać dziecko do swoich rodziców. Pod pretekstem nauki, młoda Azu trafiła pod opiekę dziadków. Nie była zachwycona pomysłem matki, nieświadoma powagi sytuacji, pragnęła zostać przy niej. Niestety, prośby dziecięcia nie zostały wysłuchane. Trzy lata. Tyle czasu miała spędzić w posiadłości Renardów. Sybilla nie dotrzymała obietnicy. Lata mijały, a Azusa wciąż była z dala od matki. Poczuła się niechciana. Negatywne emocje, które się w niej kłębiły, w końcu wyszły na światło dzienne. Arystokratka zaczęła sprawiać problemy wychowawcze. Dotychczas spokojna i posłuszna osóbka, zamieniła się w buntownika z częstymi napadami agresji. Ciągłe ucieczki i brak szacunku do nauczycieli, zaczęły stanowić u niej normę. Wszelkie próby zdyscyplinowania małolaty nie przynosiły skutku. Dziadkowie stracili nad wnuczką kontrolę. Nie minęło zbyt wiele czasu, gdy Azusa wpadła w nieciekawe towarzystwo. Aidan, młody Dachowiec i wprawny złodziejaszek, wcielił dziewczynę do swojej bandy. Chcąc popisać się przed starszymi kolegami, pokazywała swoje najgorsze oblicze, a aprobata z ich strony jedynie zachęcała ją do dalszych działań. Nie trwoniła zatem od zabaw na mieście, w tym działań przestępczych w postaci drobnych kradzieży czy włamań. Aidan był tym, czego młodej Azusie brakowało. Przy nim znów czuła się chciana. Dziewczyna szybko się do niego zbliżyła. Przyciągnęło ją jego drugie, zdecydowanie pozytywne oblicze. Przyjaciel oraz nauczyciel w jednym. To on pokazał jej jak strzelać z łuku, choć w tamtym okresie była to bardziej czysta zabawa i przyjemna odskocznia od nudnawych nauk związanych z rodzinnym interesem. Ta dwójka stała się niemalże nierozłączna. Młoda Azusa często wagarowała, aby móc spędzać więcej czasu z Dachowcem. Takie zachowanie nie odpowiadało dziadkom dziewczyny. Ci, chcąc uchronić wnuczkę przed nieodpowiednim towarzystwem robili wszystko, by przepędzić chłopaka. Prośby, groźby, a nawet próby przekupstwa, nie przynosiły pożądanego efektu, skutecznie za to pogorszyły relacje pomiędzy nimi, a córką Sybilli. W końcu buntowniczka postanowiła sprzeciwić się „tyranii” rodziny i uciekła z domu. Trzy dni zajęło Renardom odnalezienie i sprowadzenie zguby do posiadłości. Choć kara za wykroczenie była dość sroga (praca w ogrodzie), nie zniechęciła ona młódki do dalszych wybryków. Taki stan rzeczy utrzymywał się dość długo, do czasu wojny z ludźmi. Aidanowi i jego świcie nie brakowało patriotyzmu, postanowili udać się na front. Choć Azusa chciała wyruszyć z nimi, po raz pierwszy spotkała się z odmową. Według nich, była na to niegotowa. Oni też nie byli. Z całej szóstki, wrócił tylko jeden – Isil. Wieść o śmierci Aidana wstrząsnęła dziewczyną. Buntownicza natura dziewczyny gdzieś uleciała. Ocalały ruszył w podróż, a ona znów została sama. Przynajmniej tak jej się wtedy wydawało. Wsparcie pojawiło się z nieoczekiwanej strony, bo wnuczkę zaczął pocieszać sam dziadek. Choć młódka doceniła starania, jej samopoczucie nie uległo poprawie. Stała się cieniem dawnej siebie. Rosła w niej także niechęć do ludzi, którą potęgowały plotki innych mieszkańców Krainy Luster. W końcu wyrwana z ponurej rzeczywistości, postanowiła działać. Całkowicie oddała się łucznictwu, aby móc podjąć się próby obrony własnego domu. Był to początek jej nowego życia. Choć nie zrezygnowała ze swojego dotychczasowego stylu bycia, stała się nieco bardziej znośna dla swoich dziadków. A przynajmniej babci.

◈ Stara, złota moneta zawieszona na skórzanym rzemyku jest pamiątką po Aidanie i jego niespełnionej obietnicy powrotu
◈ Nietypowy „naszyjnik”, który zawsze ma przy sobie, jest dla niej najcenniejszą rzeczą
◈ Ma uraz do ludzi. Nie akceptuje ani ich, ani opętańców
◈ Porzuciła marzenie o byciu rzemieślnikiem
◈ Chce odnaleźć dla siebie miejsce w świecie
◈ Dzięki swemu dziadkowi, przez jakiś czas była narzeczoną Mefisto
◈ Podczas spotkania związanego ze ślubem, naraziła się swym dziadkom
◈ Postanowiła przejąć nazwisko ojca dla samego Mefisto
◈ Zapłaciła jednej osobie za możliwość skorzystania z jej Tęczowej Różdżki