Carmel

Biologia medyczna – dziedzina naukowa z pogranicza biologii i medycyny. Pozwala Rusowi na działania medyczne, mające na celu gromadzenie wiedzy o życiu i chorobach oraz zdrowiu ludzi i zwierząt (od czasów wstąpienia do MORII również (w stopniu podstawowym) nieludzi i niezwierząt), a także sposobach zapobiegania (lub też prowokowania) występowania chorób. Związaną jest również z diagnostyką laboratoryjną: czyli określaniem składu i parametrów biologicznych i fizykochemicznych pobranych próbek.

Inżynieria genetyczna (Biotechnologia) – czyli celowe i świadome zmienianie DNA badanego organizmu w celu otrzymania określonego rezultatu biologiczno-chemicznego. Polega ona na wprowadzaniu do komórek organizmu, którego cechy chcemy zmienić (biorcy), określonego odcinka DNA innego organizmu (dawcy). Russell, jako jedna z osób, które zajmują się tworzeniem cyrkowców znajduje tą dziedzinę wiedzy, jako wyjątkowo przydatną.

Inżynieria –  czyli używanie właściwości materii, energii oraz obiektów abstrakcyjnych dla tworzenia konstrukcji, maszyn i produktów, przeznaczonych do wykonywania określonych funkcji lub rozwiązania określonego problemu. Bardziej ogólnie rzecz ujmując, Carmel zajmuje się rozwojem techniki i technologii MORII.

Szkolenie MORII w zakresie bojowym – jak każdy nowy członek organizacji przeszedł szkolenie bojowe. W stopniu podstawowym (a zatem wystarczającym dla kogoś, kto rzadko znajduje się w terenie) potrafi posługiwać się bronią białą, bronią palną, a także zna walkę wręcz.

Szkolenie MORII w zakresie sztuki przetrwania – kolejne szkolenie organizacji, które w przeciwieństwie do typowego surwiwalu nie posiada rozgałęzień, skierowanych w stronę militarną, miejską i pozamiejską. Łączy w sobie te trzy dziedziny oraz dodaje jedną nową: umiejętność przetrwania w magicznej krainie, posiadając dookoła zwierzęta i rośliny z magicznymi właściwościami.  

Carmel na pierwszy rzut oka zdaje się być kobietą. Jego szczupłe, drobne ciało o mlecznej karnacji, nieskazane żadnym znamieniem, blizną czy też tatuażem – okryte jest zazwyczaj kobiecymi ubraniami. Delikatne rysy twarzy, mały nos i wydatne usta o kolorze dojrzałych malin jedynie utwierdzają nieznajomych w takim przekonaniu. Długa, łabędzia szyja również. Duże, żółto-zielone oczy na myśl przynoszą sady, zagajniki i pola; umierającą trawę, ale też i budzące się do życia pędy, pąki kwiatów o słodkich zapachach wiosny. Kwaśne jabłka, uprawiane w słodyczy promieni słonecznych, świeżego wiatru powiewu. Otoczone przez ciemne, długie rzęsy. Błyszczące inteligencją, skrzące i jaśniejące, gdy wpadnie na nowy pomysł, kiedy pracuje, oddając się swoim pasjom.
Ma je po ojcu, człowieku, który nigdy o niego nie dbał.
Włosy, jako te płomienie feniksów w locie, rude – prawie że czerwone. Wyraziste oraz zwracające uwagę wielu, nieobawiających się spojrzeć w ciemność grzechów, płomieni trawiących duszy jego. Ma je po matce, pięknej kobiecie o tragicznej historii.
Kolor jego włosia, chociaż w naturze zapierający dech w piersiach, częściej jest różowy, jakoby  mówiący o czułości kochanka, jego uroku, delikatności i miękkości. Jako ta idea młodości, znikająca z każdą kolejną zimą.
W uszach często ma kolczyki, na prawym uchu zawsze więcej niż na lewym.
Niewielkie dłonie, zawsze zadbane, przyozdobione biżuterią, czy też lakierem (jeśli chodzi o paznokcie) również nie wskazują na realną płeć Russella.
Dopiero gdy ktoś przyjrzy się dokładniej, może dopiero wtedy, kiedy zrzuca z siebie odzież – jest w stanie zauważyć mięśnie widniejące na szczupłym brzuchu, prężące się i ukazujące przy płynnych ruchach mężczyzny.
Miednicę oraz biodra posiada męskie, aczkolwiek i tak odrobinę szersze oraz większe niż w przypadku typowego mężczyzny.
Pomimo niskiego wzrostu, zaledwie 164 centymetrów, ma długie, jędrne nogi ze stosunkowo jasnymi włosami, chociaż nie powstrzymuje go to przed regularnym goleniem.
Garderoba Russella zdaje się być nieskończona. Każdego dnia, zakłada na siebie, zdawać by się mogło nowe, uszyte z dobrego materiału, ubrania. Lubuje się w elegancji: nosi piękne suknie, jedwabne swetry, lniane spódnice, garnitury oraz fraki. Najczęściej można zobaczyć go w ubraniach typowo kobiecych, chociaż zdarzają się dni, a nawet i tygodnie, kiedy jego odzienie jest wyłącznie męskie. Zazwyczaj są to chwile, kiedy wraca do swojego naturalnego odcienia włosów, dając im odpocząć od farb.
Lubuje się również we wszelkiej biżuterii – od lekkich łańcuszków ze złota, po te cięższe, wykonane z metali zmieszanych ze srebrem.

Pasjonata, który podąża, goni za nowymi dawkami wiedzy. Typ człowieka, który zatraca się w pracy, niemalże całkowicie, odcinając się od otoczenia, własnych potrzeb czy też sytuacji. Zawsze, nieważne jak okropna nie byłaby sytuacja: wyciąga z niej jakieś wnioski. Człowiek o nieustannie pracującym umyśle, marzyciel poszukujący miłości.
Na co dzień, kiedy nie pracuje – jest dziecinny, rozmarzony, niepoprawny oraz nieodpowiedzialny. Lubujący się w cospalyu, uroczych, estetycznych rzeczach.
Takie zachowanie jest jednak głównie fasadą, grą, którą przedstawia na scenie swojego życia.
W rzeczywistości, którą ukazuje tylko podczas swojej pracy: jest odpowiedzialny, sumienny, chłodno ocenia sytuacje i nie daje się łatwo ponieść emocjom. Myśli logicznie, szuka rozwiązań drogą słów, nie siły i przemocy.
Nienawidzi magicznych istot, uważa, że wszystkie są tak samo złe, jak ta, która pchnęła jego matkę do samobójstwa. Gniew, żal i tlące się w nim przekonanie, że stworzenia tego typu nie mają w sobie drobiny dobra, nie powstrzymuje go, jako naukowca, jako tego, który pragnie wiedzieć więcej, przed byciem zafascynowanym ich światem, zdolnościami oraz mocami, które posiadają.
Posiada żądze krwi, ma sadystyczne zapędy i skłonności, które ujawnia podczas kolejnych eksperymentów i prób stworzenia doskonałych cyrkowców, poddanych woli ludzi, złamanych oraz zniszczonych na tak wiele sposobów, że jedynie twardy rozkaz trzyma je przy życiu. Posłusznych bezgranicznie, gotowych na śmierć w chwili, w której do ich uszu dobiegnie cichy szept, mówiący by zacisnęli swe pazury na szyi, rozdarli gardziel, wykrwawili, oddając się w ramiona śmierci.
Gorsza, mroczniejsza część jego natury jednak nigdy nie dotyczy ludzi. Nie dba za bardzo o ich opinię o sobie (chociaż cieszy go, że jego konto na Instagramie obserwuje coraz więcej osób), jedyne zdanie, które się dla niego liczy, należy do jego młodszego brata. Brata, wobec którego jest protekcyjny, może nawet aż za bardzo. To z nim spędza najwięcej czasu, to nim się zawsze zajmował, to jego zawsze kochał i to jego zawsze bronił, gdy zaistniała taka potrzeba. Dla niego, by go chronić, zabiłby wielu.
Russell dla swoich kochanków i kochanej jest czuły, delikatny oraz zawsze dbający o ich potrzeby. Nie jest kochliwy, ale w głębi duszy jest romantykiem, który pragnie spotkać te jedną osobę, którą będzie mógł nazwać swoją.