Mikai

Pseudonim: Niektórzy ludzie nazywają go Kupidynem, ale ci, którzy znają go osobiście, mówią do niego zwyczajnie po imieniu

Młody chłopak o bardzo delikatnej urodzie i rumianej cerze. Jego zawsze uczesane, pudrowo-różowe włosy zasłaniają mu niemal pół twarzy, natomiast jeden dłuższy kosmyk zapleciony ma w samotny warkoczyk. Błękitne oczy bacznie przeczesują okolicę, a z ust nie schodzi tajemniczy uśmieszek. Chudzinka preferuje jasne kolory i często ubiera się w rzeczy, które mają dużo falbanek.

Otwarty na wszystkich Mikai nie dał się nikomu poznać doszczętnie. Pomimo swojego pozytywnego nastawienia i empatycznego charakteru nie do końca interesują go ludzie. Jest mocno narcystyczny i ceni siebie, swoją zabawę i pracę ponad dobro innych. Możliwe, że to dlatego, że nie poznał jeszcze prawdziwego przyjaciela, chociaż bardzo prawdopodobne jest to, że po prostu taką ma naturę i nikt tego nie zmieni. Mimo swoich wad chłopak nie jest fałszywy. Kłamie rzadko, tylko w wyjątkowych okolicznościach, częściej jest po prostu szczery do bólu. Jego reakcje na zaistniałe sytuacje są często infantylne, czasami jednak staje się niesamowicie poważny (głównie wtedy, kiedy w grę wchodzi Mapa Nieba albo coś innego związanego z marzeniami).

Nikt do końca nie wie, skąd wziął się Mikai. Mieszkańcy Krainy Luster mówią, że pewnego dnia po prostu pojawił się, i takie wytłumaczenie im wystarcza. Krótko po swoim zaistnieniu zaczął opowiadać wszystkim, którzy chcieli go słuchać, o sposobie na spełnienie swoich marzeń, albo, jak to on nazywał, „złapanie swojego Skrawka Nieba”. Kusząca propozycja, prawda? Nie minęło wiele czasu, kiedy zaczęli zgłaszać się do niego pierwsi „klienci”.  Mikai wspaniałomyślnie nie pragnął od nich żadnej zapłaty – chciał tylko popatrzeć. Z czasem przychodziło do niego coraz więcej osób – wdowy i sieroty chciały zobaczyć swoich ukochanych ostatni raz, nieszczęśliwi kochankowie pragnęli doznać bliskości, która nie była im dana, biedni przepychu, a poniżani uczucia bycia panem własnego losu. Chłopak zapisywał wszystko w grubym, oprawionym w skórę notatniku, który nazywał Mapą Nieba.

Klienci zdali sobie jednak sprawę, że jeden „Skrawek Nieba” to zdecydowanie za mało. Przecież zobaczenie swojego ukochanego zmarłego jeszcze ten jeden raz nikomu nie zaszkodzi, prawda? Życie fantazją było niebezpiecznie uzależniające, z czego mieszkańcy Krainy Luster zdali sobie sprawę za późno. Na ich nieszczęście Mikai nie okazywał się tak wspaniałomyślny, jak na początku. Mówił, że ich marzenia już zapisał i nie potrzebuje zobaczyć ich ponownie. Jego zdesperowani klienci błagali go, aby pozwolił im doświadczyć swoich marzeń raz jeszcze, oferując w zamian przeróżne dobra, a nawet oferując swoje usługi czy służbę. Chłopak zgodził się, aczkolwiek bardzo niechętnie – bardzo nie podobało mu się to, że będzie musiał marnować swoją moc, nie dostając nowych marzeń do opisania.

Lista osób pragnących jeszcze raz przeżyć swoje marzenie rosła z dnia na dzień. Ci, którzy oddali się Mikai’owi na służbę, wyruszyli, aby szukać tych, którzy pragnęliby zobaczyć swoje urzeczywistnione marzenia tak jak on. Mieli nadzieję, że przez to ich nazwisko znajdzie się wyżej na liście. Zaczęli być nazywani Marzycielami, i często pojawiali się w karczmach, na pogrzebach – słowem tam, gdzie jest się najbardziej podatnym i zdesperowanym.

W końcu Mikai zaczął bardzo interesować się ludźmi, a raczej ich marzeniami. Czego mogą pragnąć istoty żyjące w tak niemagicznym świecie? Jego ciekawość w końcu wzięła górę i tak szybko, jak pojawił się w Krainie Luster, tak szybko również z niej zniknął. Dla Marzycieli był to ogromny cios. Niektórzy z nich popełnili samobójstwo. Inni poszukują innych Pisarzy Marzeń, aby im pomogli. Jeszcze inni cierpliwie czekają, mając nadzieję na powrót Mikai’a i na wynagrodzenie za ich wierność. Czy chłopaka obchodzi to w jakikolwiek sposób? W żadnym razie. Jego najbardziej interesują ich marzenia, dopiero później, jeśli w ogóle, ich posiadacze.

W Świecie Ludzi Mikai robi za pewnego rodzaju miejską legendę, o której mówią nastolatkowie. Niektórzy nazywają go Kupidynem przez jednego chłopaka, który, po przypadkowym zostawieniu swojego wierszowanego wyznania miłosnego na ławce w parku, spotkał dziewczynę swoich marzeń. Inni mają go po prostu za dobrego duszka. Jednych delikwentów spotyka, kiedy samotnie siedzą w autobusie czy w parku, innych, kiedy wykonują zakład rzucony przez swoich znajomych. Nie ma żadnego stałego miejsca, zwykle zatrzymuje się w opuszczonych budynkach lub domach na wynajem, ewentualnie nocuje w mieszkaniach ludzi-Marzycieli, jednak to ostatnie zdarza się bardzo rzadko. Chłopak stara się nie zwracać na siebie uwagi bardziej, niż jest to potrzebne. Wie, że mimo, iż niewielu ludzi zdaje sobie sprawę z istnienia światów za lustrem, to ci, którzy o nich wiedzą, mogą być niebezpieczni.