Kryształowy wąwóz

Okazało się, że zwierzak nie ma jakiś poważnych uszkodzeń skrzydeł, dlatego nie musiałem się jakoś martwić. Kilka dni szukałem właściciela, ale domek z obrazu po prostu już nie istniał. Dlatego postanowiłem po prostu zaopiekować się smoczkiem, który...a raczej która otrzymała urocze imię - Feather.
Miałem wolny dzień w pracy, dlatego postanowiłem pobawić się w poszukiwacza skarbów, czy coś w tym rodzaju. Wziąłem jak zawsze trochę grudek metali szlachetnych, głównie srebra, pieniądze i swoją ukochaną włócznie oraz srebrny sztylet, który ukryłem w wysokim bucie. Ubrany byłem w koszulę z długim rękawem oraz spodnie, przypominające te pirackie. Jakoś tak ostatnio mi przypasował ten styl, nawet nie wiem czemu.
Feather jak zawsze siedziała mi na ramieniu, obserwując świat. Jeszcze unikała latania, dlatego była chyba bardziej wierna niż niejeden pies. Nie odstępowała mnie nawet na krok.
Wziąłem trochę suchego prowiantu oraz wodę dla siebie i zwierzaka, bo wybrałem się na wycieczkę na Kryształowe Pustkowie. Słyszałem pogłoski o jakimś tajemniczym drzewie w znanym korycie Szafirowej Rzeki, czy raczej w jego okolicy. Chciałem je zobaczyć, może zainspiruje mnie do nowych wzorów na pancerze lub broń. Kto tak wie. Ale czemu by nie spróbować? Może znajdę też jakieś nowe kryształy, które mógłbym wykorzystać? Byłoby fajnie!

Ira usłyszała plotkę, że gdzieś na Kryształowym wyrosło drzewo. Jak ostatnio tam była (krótko) to nawet o porosty było trudno, a co dopiero o drzewo. Wiedziona wrodzoną ciekawością uznała, że to sprawdzi. Może naprawdę coś tam wyrosło. Ostatecznie drzewo wyrastające z kryształu wyglądałoby ciekawie.
Nie za bardzo wiedziała gdzie dokładnie tego szukać więc wybrała kierunek na chybił-trafił licząc na szczęście.
W pewnym momencie usłyszała całkiem ładne głosy dobywające się z wąwozu, który wyglądał na wyrzeźbiony przez milenia przez jakąś rzeczkę.
Może ktoś znalazł to drzewo i zrobił jakąś imprezę?
Poprawiła swój plecak z ciuchami na zmianę, liną alpinistyczną i zestawem karabińczyków oraz czy łatwo może sięgnąć po swoje noże. Tak jak sama była bardzo pozytywnie nastawiona do świata to wiedziała, że świat często nie oddaje tych uczuć jej.
Ucieszyła się ze swoich wysokich butów już dwa kroki wgłąb, bo kamień się jej osunął pod nogą i prawie skręciła kostkę.
Zaczęła schodzić trochę ostrożniej rozglądając się po okolicy i nasłuchując.

Dziewczyna zaczęła się dość szybko osuwać - co nie powinno się zdarzyć gdyż miała doświadczenie w podróżowaniu nawet po trudniejszym terenie. Fakt, że nie mogła się nawet zatrzymać było dodatkową ciekawostką. Warknęła tylko do siebie "szlag by to" po jakichś kilku, zdecydowanie nieprzyjemnych metrach zjazdu.
Była zbyt zajęta nie straceniem choćby tej odrobiny kontroli jaką jeszcze posiadała tak, że nie zauważyła małego spadku. Ani osoby, która za nim była.
Wylądowała dość twardo ze stęknięciem na jakimś facecie.
Zaczęła mówić:
- Przepra... - jednak urwała gdy zobaczyła rogi na jego głowie. Nie miała większych kontaktów z rogatymi, ale były raczej złe nie licząc jednego wyjątku. Tyle, że tamten był w odwiedzinach u kogoś i był gwardzistą. Ten tu? Nie miała pojęcia i zdecydowanie wolała nie ryzykować. Okazałoby się jeszcze, że jest taki jak większość, a to zdecydowanie niefortunne by było dla jej skromnej osoby.
Szybko się zebrała, odskoczyła i próbując choć na chwilę zniknąć mu z oczu utkała wizualno-dotykową iluzję skalnej ściany, za którą się planowała schować. Może nie będzie mu się chciało jej szukać?

[1/3]

Jakoś udało mi się zejść dość bezpiecznie. Kilka razy lekko osunęła mi się noga, ale udało mi się utrzymać równowagę. Na dole rozejrzałem się uważnie.
Stałem przy wejściu do jaskini. Czyli dotarłem chociaż częściowo do celu...o ile to była ta jaskinia...
Już miałem zrobić krok w przód, gdy nagle Feather wzleciała w powietrze, wydając z siebie dziwny warkot połączony z piskiem, jednak nim zorientowałem się, o co chodzi, ktoś na mnie wylądował, sprawiając, że musiałem się trochę cofnąć.
Spojrzałem na popielatowłosą kobietę czy też dziewczynę i nim się odezwałem, ta zaczęła przepraszać, spojrzała na mnie i ... zniknęła? A to ciekawostka.
Westchnąłem ciężko, a mała smoczyca usiadła mi znów na ramieniu, powarkując nerwowo. Podrapałem ją pod bródką i poprawiłem koszulę - coś się tak schowała? Przecież Cię nie zjem - powiedziałem i rozejrzałem się nie do końca pewny, gdzie teraz jest - też idziesz do jaskini czy wpadłaś po prostu do tej niewielkiej dziury bo myślałaś o ukochanym? - zaśmiałem się i strzepnąłem ze spodni kryształowy pył i przeczesałem krwiste włosy.
Zbliżyłem się do wejścia do jaskini i zajrzałem do środka. Jak chce to niech se dziewczę za mną idzie do środka, byle bym nie musiał jej ciągle pilnować.

Ta jasne, może i nie zje, ale to jeszcze nie znaczy, że planuje coś przyjemnego. Widziała rogatych każących wychłostać lub gorzej za mniej.
Wolała to przeczekać i nic nie odpowiedziała. Jednak zbyt ją ciągnęło do środka by sobie po prostu odeszła. Rozwiała więc iluzję i ruszyła utrzymując dystans jakichś kilkunastu metrów za rogatym. Wystarczająco by mieć czas na reakcję i możliwą ucieczkę. Może i była niepoprawną optymistką przez większość czasu, ale raczej wiedziała czego lepiej nie robić by zachować skórę.
Im bardziej się zbliżała tym lepiej słyszała głosy obiecujące rzeczy, których nigdy nie widziała. Których nikt nie widział. Nowe doświadczenia były w zasadzie jedynym co ją pociągało w życiu. Pieniądze? Zawsze zarobi dość na pierdoły dla siebie - fakt, że nie musiała kupować jedzenia zdecydowanie w tym pomagał. Władza? A na co jej to? Inni są najciekawsi kiedy są sobą, a nie grają według jakichś reguł. Moc? Miała jej wystarczająco by sobie radzić z codziennymi problemami, a gdyby była tak silna, że nie stawiałyby żadnego wyzwania to byłoby nudno.
Wiaterek był przyjemny. Jednak skoro wiał z jaskini to oznaczało, że musi mieć przynajmniej jedno więcej wejście lub jakiś komin, który robi za wentylację. Może jak będzie ją opuszczać z niego skorzysta jeśli to możliwe. Nigdy nie była fanką wracania po swoich śladach.

Westchnąłem ciężko, widząc, że paniusia nawet nie raczy odpowiedzieć. Nie wiedziałem jakiej jest rasy i nie chciałem się tym kierować, ponieważ nie miało to znaczenia. Często Upiorni zachowywali się gorzej niż uliczni Dachowcy, dlatego kierowanie się stereotypami nie było najlepszym wyznacznikiem zachowania.
- Chodź Feather, nie przejmuj się kimś, kto nie ma odwagi nawet przeprosić - westchnąłem, widząc jak smoczyca powarkuje ciągle w stronę nieznajomej. Co miałem się nią przejmować? - pilnuj tylko by nie zaatakowała - dodałem szeptem, tak by popielatowłosa nie słyszała tego. Feather od razu odwróciła się i zerkała co chwila na nieznajomą i zawarczała cichutko, gdy ta zaczęła za nimi iść. Zerknąłem tylko przez ramię i ruszyłem dalej.
Głosy kusiły i były coraz głośniejsze, ale nie były w pełni wyraźne. Ciekawe dlaczego. Dziewczyna wydawała się też iść ciągnięta przez coś. Hmmm ciekawe.
Rozglądałem się uważnie i dałem się pociągnąć głosom. Ciekawostką było to, że czułem wiatr i przyjemny lipowy zapach. Skąd lipy na Kryształowym? Zmarszczyłem brwi i szedłem powoli przed siebie. Sięgnąłem po swoją włócznie, ale nie była ona jeszcze w swojej całkowitej długości. Po prostu wolałem ją mieć pod ręką, jakby coś się stało.
Obietnice były ciekawe, pieniądze? Miałem ich pełno ale więcej zawsze chętnie przyjmę, Może znajdę kamienie szlachetne, tych nigdy za wiele, w szczególności, patrząc na mój zawód. Sława? Hmmm trochę się przyda, ale bez przesady. Byłem jednak ciekawy skąd te głosy w ogóle pochodzą.

Szedłem po prostu przed siebie, co jakiś czas zerkając na Feather, czy nie okazuje jakiejś agresji czy innego nietypowego zachowania, by wiedzieć czy dziewczyna za mną czegoś nie kombinuje.
Gdy zobaczyłem drzewo, przystanąłem i zamrugałem kilka razy. To miejsce było...niesłychane. Nawet jak na Krainę Luster. Tego na pewno się nie spodziewałem. Przełożyłem włócznię do drugiej reki i ostrożnie wszedłem w chmury, by sprawdzić czy na pewno jest tam podłoga czy nagle nie polecę nie wiadomo ile w dół. Na szczęście okazało się, ze podłoga nadal tam jest.
Westchnąłem więc i powoli zacząłem iść naprzód. Nie wiedzieć czemu coraz bardziej się rozluźniałem. Nie do końca mi się podobało, ale przestawało mnie to interesować. Głosy obiecywały coraz ciekawsze rzeczy, przez co powoli się rozluźniałem, nadal jednak trzymając w garści włócznię. Feather jakoś chyba nie spodobało się to, że idziemy w stronę tego dziwnego drzewa, więc skuliła się na moim ramieniu, owijając szyję delikatnie ogonem. By lepiej się utrzymać. Ja jakoś się tym nie przejmowałem, po prostu parłem na przód dość powolnym krokiem. Co jakiś czas rozglądając się po tym dość niespotykanym miejscu. Szkoda, że nie mam jak go uwiecznić....

To było naprawdę wielkie drzewo. Największe jakie widziała bezpośrednio, ale tak na oko sądziła, że są większe. Te amerykańskie sekwoje. W sumie chciała się kiedyś tam wybrać by je zobaczyć.
Już sam ten widok był czymś co sprawiało, że wejście tutaj było godne fatygi, a było jej obiecywane więcej. Zaskoczył ją fakt, że nie widzi jaskini. Obkręciła się wokół. Wejścia też nie było. Cudnie.
Dość nieufnie spojrzała na mgłę unoszącą się nad ziemią. Łatwo się potknąć w takich warunkach. Wtedy jednak zauważyła, że rogaty idzie po nich. Jakby szedł po materialnych chmurach. Dziwne, ale jeszcze nie jakoś super dziwne zważywszy na okolicę.
Spojrzała w górę. To nie były tutejsze gwiazdy. Nie były też ludzkie. Ciekawe. Gdzie ich u diabła przeniosło? A może to tylko jakaś iluzja? Nie miała pojęcia.
Z czystej ciekawości chciała się oddalić od drzewa, ale jakoś ją do niego ciągnęło. Poczęła się więc zbliżać, cały czas jednak zachowując dystans do mężczyzny.
Co jeszcze tu ciekawego zobaczy?

Tutaj było tak pięknie i do tego te ciche, lekko stłumione głosy tak bardzo kusiły. Czemu więc miałbym się im opierać? Nigdy nie byłem jakiś święty, a nawet wręcz przeciwnie, więc tym bardziej byłem ciekawy tych wszystkich obietnic.
Nagle jednak ucichły. A ja aż przystanąłem i rozejrzałem się. Nadal widziałem tę siwulkę, nadal była e mną Feather, a także nic się nie zmieniło jeśli chodzi o otoczenie. Ale dlaczego było tak cicho?
Zamrugałem kilka razy, nie wiedząc co się dzieje. Coś mnie ciągnęło do tego drzewa. Jakbym był na głodzie... Zmrużyłem oczy i zacząłem zbliżać się do upragnionego drzewa, jednak z doświadczenia wiedziałem, że coś co się przeczeka smakuje lepiej, dlatego nie szedłem prosto do pnia, a próbowałem je obejść i obejrzeć dokładnie. Byłem ciekawy co takiego mi jeszcze obieca, choć nie całkowicie mogłem stawić opór przyciąganiu.

Głosy nagle umilkły, ale pragnienie zbliżenia się do drzewa nie. Wręcz przeciwnie.
Ich brak wręcz bolał. Nie podobało jej się to.
Pewna część jej osoby darła się z całych sił by się nie zbliżała, że nic co tak bardzo próbuje przyciągnąć do siebie nie ma dobrych zamiarów.
Jednak krok za ciężkim krokiem zbliżała się.
Nie chciała tego.
Pragnęła tego.
Uciec jak najdalej.
Wtulić się w drzewo.

Póki co ta racjonalna część jej umysłu przegrywała tę walkę.

Ira podświadomie wiedziała jedno - jeśli da się objąć już tego miejsca nie opuści. Nigdy.
I mimo to szła.
Było ono tak cudowne, że ją to przerażało. Nic nie może być tak piękne i kojące. Nic.
A jak coś jest zbyt piękne by było prawdziwe zazwyczaj takie nie jest.
Innymi słowy ciągnęło ją do siebie cudne kłamstwo.
Kłamstwo, które coś kryło. Coś co zapewne było przeciwieństwem czegoś cudownego.
W akcie desperacji sięgnęła do pasa, wyciągnęła nóż i zacisnęła mocno zęby.
Wzięła głęboki oddech zbierając siły i z całą mocą jaką mogła wykrzesać z siebie wbiła ostrze w udo nogi, na której miała się właśnie oprzeć.
Jeśli to jej nie otrzeźwi to przynajmniej spowolni jej zbliżanie się do drzewa. Może wtedy zdoła wymyślić coś lepszego.

Trochę naokoło, ale zawsze w kierunku drzewa. Zbliżałem się do niego nieubłaganie, całkowicie ignorując zarówno swoja nieproszoną towarzyszkę, jak i moją małą smoczycę, która wydawała się chcieć mnie od niego odciągnąć, ale nie umiała znaleźć sposobu, aby zwrócić na siebie moją uwagę.
W końcu jednak postanowiło zrobić coś bardziej drastycznego niż skakanie mi po plecach i piszczenie do ucha. Po prostu je ugryzła! Warknąłem i chwyciłem się za ucho, ale co najważniejsze, wyrwało mnie to z tego dziwnego transu. Pokręciłem głową i zamrugałem kilka razy. Dopiero teraz dotarło do mnie, że znaleźliśmy się w pułapce. A ta siwa dziewucha zbliżała się nieubłaganie do tego tulącego drzewa! To na pewno nie było dobre!
Szybkim krokiem doskoczyłem do nieznajomej i szarpnąłem ją mocno za ramię. Jeśli zdążyła wbić sobie ostrze, wziąłem ją na ręce, starając się oddalić od drzewa, by nie dosięgło nas swoimi sztywnymi łapami, jeśli nie zdążyła, to po prostu wziąłem i odciągałem ją od niego.
Wyjście zniknęło, trzeba więc pomyśleć co takiego zrobić z tym fantem. Raczej nie planowałem by tutaj zostać dłużej niż to konieczne. Powoli przestawało mi zależeć na tych drogich kamieniach szlachetnych, które można znaleźć w tej okolicy. Po prostu przestawało mi się tutaj coraz bardziej podobać.

Dziewczyna westchnęła z ulgą.
- Dzięki.
Wbicie noże przyjemne by nie było.
Jednak nie rozluźniała się jeszcze. Wątpiła by to był koniec niespodzianek.
I miała rację.
Krzyk jaki się rozległ był okropny. Zatkała z całej siły uszy, choć prawe trochę niezdarnie, bo nie chciała się dźgnąć nożem, który nadal trzymała.
Chwilę to trwało i było nieprzyjemne, ale nic się chyba nie stało. Dziwne.
Nagle drzewo zapłonęło. Dziwne. Dlaczego drzewo, a nie dajmy na to ziemia, na której stali? Przecież do płonącego tym bardziej nie podejdą.
Gdyby chciało ich prze...
Płomienie nagle wyskoczyły na nią. Może na nich, ale na pewno na nią. Rogaty był dorosły więc niech się zajmie sobą.
Skoczyła w prawo i modląc się w duchu by zadziałało spróbowała je skierować na lewo i w dół.

Uff...udało mi się na czas. Nie zrobiła sobie krzywdy i łał...nawet podziękowała! Choć nie była zbyt wylewna. Ale cóż... raczej nie powinienem na to narzekać w tej sytuacji.
W szczególności, że po chwili rozległ się krzyk, przez który Feather zapiszczała żałoście, odwróciła się tyłem do drzewa i schowała pod pierzastymi skrzydłami. Ja sam skrzywiłem się, ale nie mogłem oderwać wzroku od tego co działo się potem.
Nie miałem jednak za wiele do obserwowania, bo nagle drzewo...zaatakowało! Jak pokonać takie coś!
Odskoczyłem w bok, i odbiegłem kawałem, sprawdzając czy macka będzie podążała za mną czy raczej nie. Jednak coś mi nie pasowało. Dlaczego ta dziewczyna była atakowana przez więcej macek?! Nie żeby mi było przykro, ale było to po prostu zastanawiające. Sama odskoczyła, dlatego uznałem, że na razie zajmę się sobą. Wydłużyłem włócznie by mieć większy zasięg i w razie czego się bronić albo atakować.Jednak nie chciałem tego robić, póki nie będę wiedział więcej na temat przeciwnika. Może to do mnie nie podobne, jednak nigdy nie walczyłem z płonącym drzewem...dlatego chyba lepiej się na niego nie rzucać...

Ten głos był wkurzający. Jaki znowu stwórca? Co tu się odwalało?!
Warknąłem cicho i potrząsnąłem głową by jakoś lepiej się skupić. W szczególności, że drzewo znów zaczęło ich atakować. Zmarszczyłem brwi i odskoczyłem w bok, widząc, że znów jestem atakowany. Nie skupiałem się na swojej towarzyszce. Nie wydawała się chętna do współpracy, dlatego też nie zwróciłem uwagi, że ma trochę więcej "przeciwników".
Zamachnąłem się włócznią, żeby móc odciąć te dziwne pnącze. Albo odbić. Nie rzucałem się jednak w kierunku drzewa czy ogólnie zagrożenia. Starałem się utrzymać dystans, a zamach wykonałem tylko w ostateczności, by odepchnąć atak. Musiałem się zorientować co się dzieje, jak na razie głosy oraz "macki" za bardzo rozpraszały moją uwagę.

Żadne drzewo jej nie stworzyło. Tego była w zasadzie pewna. Jednak to ją mało obchodziło.
Ogniste macki nie chciały odpuścić. Skakanie jak poparzona może i działało, ale wątpiła by to coś jej dało na dłuższą metę. Miała wielką nadzieję, że te płomienie są na tyle normalne, że pirokineza na nie zadziała. Jeśli nie to sprawy się porządnie skomplikują.
Tak czy siak uznała, że schowa się za rogatym. Biegiem ten pomysł zrealizowała. Podczas biegu starała się wszystkie płomienie (w tym także ten co leciał w rogatego) skierować na ziemię. Miała nadzieję, że zadziała. Wtedy przynajmniej jedno zagrożenie przynajmniej stanie się możliwe do opanowania. Jakoś w niego mniej tych płomieni celowało. Niesprawiedliwość dziejowa nawet w wykonaniu magicznych, morderczych drzew. Co za świat...