Korespondencja Alex von East

Szanowny Panie!

Jestem żywo zainteresowana proponowanym przez Pana korespondencyjnym kursem nauki zaklęć. Czy byłby Pan łaskaw przybliżyć sposób nauczania i sprawdzania postępu adeptów, akceptowalną częstotliwość wymienianych listów oraz wysokość wynagrodzenia, jakiego oczekuje Pan za mój pobór nauki?

Załączam wyrazy szacunku oraz adres, pod którym oczekiwać będę rychłej odpowiedzi

Witam ponownie i mam nadzieję, że zastaję mojego nauczyciela w dobrym zdrowiu.

Muszę powiedzieć, że forma nauki jest nietypowa, bo obecność nauczyciela wiele by zmieniła. (A na pewno przyspieszyła.) Nie da się jednak zaprzeczyć, że jest o wiele wygodniejsza, dlatego załączam miedzianą monetę, by dowiedzieć się więcej.
Iskrę na dłoni wywołałam, choć dopiero gdy inkantację nasyciłam pragnieniem ujrzenia tego światła. Myślę, że wola, a nie słowa mogą być kluczem do powodzenia zaklęcia, ale proszę mnie poprawić gdybym się pomyliła.

Pozdrawiam serdecznie i wyczekuję na kolejny list.

Witam ponownie i mam nadzieję, że zastaję mojego nauczyciela w dobrym zdrowiu.

Stworzenie kuli z owej iskierki wcale nie jest szybką i przyjemną sprawą! Mam już za sobą próby nauki zaklęć i jak zawsze, ćwiczenia przyprawiają o ból głowy! Koniec końców osiągnęłam groszek światła, który raz po raz powiększałam, ale nadal sprawia mi problem przerzucanie go z ręki do ręki. (Można w sumie wprost stwierdzić, że nie potrafię światła przekładać między dłońmi.) Zabawa pojedynczą ręką wygląda i wychodzi jednak znośnie, jestem też w stanie oświetlać bez przeszkód pokój i jego elementy. Po kilku godzinach osiągnęłam więcej niż dziesięć minut bezustannego światła, choć wciąż potrzebuję aktywnie skupiać na nim część uwagi.

Pozdrawiam serdecznie i wyczekując na kolejny list, obiecuję ćwiczyć.

Witaj!

Nauka poruszania się z magicznym światłem - w zupełnych ciemnościach, oświetlanych jedynie wyczarowaną przezeń kulą, jak zaleciłeś - byłaby znacznie prostsza gdybym na miejsce odbywania nauk nie wybrała lasu. Tak więc odebrana lekcja była długa, bolesna i dosadna. Na tyle długa, że musiał mnie - zgubioną w samiutkim środku tego lasu - odszukać mój towarzysz Anceu, a jak wiesz, nie są to Bestie z natury skore do zamartwiania się.
W każdym razie - udało się. Cel został osiągnięty, bo nie zamierzałam złamać ręki ni skręcić karku na żadnym ze zdradzieckich korzeni. Każdy Runmageddon (tego już z pewnością nie wiesz) stoi przede mną otworem!

Pozdrawiam serdecznie i wyczekując na kolejny list, obiecuję ćwiczyć (już mniej ekstremalnie).

Szanowny panie Alexie!

Wraz z każdą kolejną chwilą, gdy posługuję się kulą światła, manipulacja jest coraz łatwiejsza. Nie łatwa, ale nie wymaga tyle koncentracji co na samym początku. Nie mogę powiedzieć, żebym potrafiła utrzymać kulę światła bezwiednie, zapominając, że tam jest, ale bez problemu mogę czytać przy niej niewymagające książki i gazetę.
Gaszenie i rozświetlanie zaklęcia bez ponownej inkantacji było wymagające, ale podołałam. Pozostawiając w myślach tę nić wiążącą mnie ze słowami zaklęcia, pilnując z tyłu głowy, bym o niej pamiętała, podołałam.
Muszę stwierdzić, że z początku nie sądziłam, by taka nauka przyniosła rezultaty, a jednak trzeba przyznać, że czasami to samodzielne poznawanie swoich granic i możliwości przynosi największe korzyści.

Z pozdrowieniami,