Kryształowy wąwóz

I nagle zrobiło się tak cholernie cicho. Już nawet głos Fuoco do mnie nie docierał. Gdzie ja do chuja jebanego jestem?!
Warknąłem zirytowany i potrząsnąłem głową. Było tutaj tak cholernie cicho, że słyszałem bicie swojego serca! Do tego aż piszczało mi w uszach, a przynajmniej przez tę ciszę, miałem takie wrażenie. To nie było ani trochę przyjemne. Zdawało się też, że raczej to gówno nie pozwoli mi sobie po prostu stąd wyjść.
Zamrużyłem oczy gdy nagle rozbłysło światło. Nosz kurwa! Może jeszcze mi tu teatrzyk urządzi co? Już nawet nie można iść rozruszać zastanych kości bo jakieś badyle ci wchodzą w dupę i tyle. Jebane życie, jebana wyprawa, jebane Bractwo. Gdybym wiedział jak to się skończy, zostałbym kurwa w domu i zajął się córką...ale teraz nie ma już odwrotu.
Złapałem i wydłużyłem od razu włócznię. Jeśli to faktycznie był Ein Sof, to raczej nie przyszedł na pogaduszki przy kielonie - dlaczego nie dasz mi choć chwili spokoju - warknąłem i zacząłem powoli podchodzić do tego czegoś. Nie wyglądało jak to zadufane w sobie próchno, które spotkałem nie tak daleko stąd.
Zacisnąłem mocniej palce na broni. Nie spieszyłem się, nie szarżowałem, chciałem obejść to monstrum. Cały czas był podłączony do kopuły więc może jakbym mu urżnął ten ogon? Musiałem się do niego jakoś zbliżyć.
Zbliżałem się coraz bardziej, nie odrywając od niego wzroku. Byłem gotowy zaatakować w każdej chwili. Chciałem się stąd wydostać jak najszybciej, jednak sama szarża nie miała sensu, wolałem nie ryzykować, ale też nie mogłem zwlekać. Robiło się tutaj ciasno a to nie wróżyło dobrze.
Jeśli to gówno zaatakowało, starałem się uskoczyć, by zaraz po tym ruszyć w kierunku jego ogona, żeby móc pozbyć się go jak najszybciej. Gdybym tylko miał przy sobie Fuoco....

Smoczyca w tym czasie uważnie obserwowała nowo spotkane osoby. Nie podobały jej się, ale tym bardziej nie podobało jej się, że jej pan teraz nic nie mówi, ani nic nie robi.
Prawie spadła z jego ramienia, gdy nagle bez ostrzeżenia ruszył na tego szczeniaka. Co on mu zawinił? Był narwany, ale żeby aż tak. Zwiększyła swój rozmiar i złapała Upiornego za kołnierz zębami - Książę, ocknij się! To nie wróg! - Starała się do niego jakoś dotrzeć, choć dla innych brzmiało to jak syczenie i warczenie. Uderzała nietoperzymi skrzydłami, pilnując jednak tego dziwnego gaduły z bronią. Za dużo gadał. Dlaczego jednak drugi smok nie zareagował na to, że z jej panem coś się dzieje? Dlaczego....

Dla wielu największym nieporozumieniem byłoby dopuszczenie do polowania na Koszmary osoby, która stanowi większe zagrożenie dla swoich sojuszników niż najstraszliwsze z Koszmarów. Osoba tak dalece egoistyczna, że nie zawahałaby się odmówić pomocy potrzebującym druhom, a wręcz przeciwnie - postanowiłaby ich wykorzystać. To w istocie nieporozumienie, żeby ktoś kto dla własnych zachcianek pogrzebałby świat miał bronić ludzkości przed Koszmarami. Mimo tego Diana była Tropicielką i polowała na Koszmary.
Drużyna Bractwa prowadzona przez Koszmar wydawała się nie być wcale tak niewiarygodna. Sam Basile znał Koszmary, które były zaprzysiężonymi wrogami swego własnego rodzaju.
Co nie oznacza, że miał zamiar rzuciwszy broń na ziemię paść w ramiona innego Tropiciela i poklepując się po plecach wymienić doświadczeniami. Zamiast tego Lunatyk zmarszczył brwi przyglądając się Koszmarowi.
- Czyli... - Zaczął lekko opuszczając lufę swej broni, tym samym pokazując, że nie ma zamiaru niespodziewanie atakować - przynajmniej tak długo jak Erishi i Mefisto nie wykonają żadnych ruchów, które mogłyby zadać kłam ich twierdzeniom o czystości intencji. Wszak uniesienie broni do oka nie zajmowało zbyt wiele czasu, a kilka metrów pomiędzy nimi zapewniało dostateczny czas na reakcję.
- Podsumowując naszą wieloznaczną sytuację: mamy tu kupców, co chcieliby przejść wąwozem, by móc dostarczyć swoje towary tym, którzy pragną je nabyć oraz ich dzielnych strażników chcących bronić tych pierwszych własnymi ciałami. Mamy też grupę z Bractwa, co przybyła tu by zgładzić Koszmar i upewnić się, że ten więcej nie wychyli nosa z Krainy Snów oraz mnie waszego skromnego narratora tej historii.
Skoro ludzie polują na innych ludzi nie tylko za opłatą, lecz często dla zwykłej przyjemności, to czemu Koszmary miałyby być wolne od tego typu zachowań i działać jak rój? Zresztą byłoby niezmiernie przerażające, gdyby wszystkie twory Krainy Snów działały jak jeden (nie)byt. W końcu czy nie oznaczałoby to, że Bractwo jest zgniłe w swych fundamentach? Może dlatego, że wykorzystują energię z Krainy Snów, a może z jeszcze innego powodu, który wymykał się rozumieniu materialnych istot? Tego Basile nie wiedział i nie miał zbyt wiele czasu ażeby się nad tym zastanawiać.
- Powiedzmy, że na razie wstrzymam się z osądami i przyjmę usłyszaną historię za prawdziwą, a przynajmniej nie będącą kłamstwem. Choć muszę przyznać, że... - Urwał w pół słowa i zwrócił się do kupców, którzy zaczęli się cofać. - Panowie wybaczą me słowa. - Dopiero po tym kontynuował kierując słowa słowa w stronę Koszmaru. - Łatwiej byłoby... Co twój druh czyni?! - Z początku Lunatyk mówił głosem spokojnym, takim który wskazywał na pewne rozluźnienie. Zresztą te było potwierdzone przez postawę. Lufa broni skierowana była gdzieś w bok, ku dołowi, podtrzymywana przez lewą dłoń Tropiciela.
Jednak z chwilą gdy Tropiciel ujrzał zachowanie opętanego mężczyzny ponownie uniósł swoją broń. Wystrzeliłby niezwłocznie, gdyby tylko nie dwa czynniki, które go powstrzymały. Po pierwsze zachowanie tego, który miał się nazywać MEfisto nie było spójne z tym co pokazywał Erishi, a więc czekał aż Koszmar wyjaśni mu co tutaj właśnie zaszło oraz czy stanie przeciwko swemu druhowi w obronie niewinnych. Po drugie strzał - nawet najbardziej celny - mógłby przypadkiem sięgnąć nie tylko Mefisto, lecz także strażnika karawany. Basile nie chciał działać dopóki były jakiekolwiek szanse na zachowanie przy życiu przypadkowej ofiary opętanej istoty. Mimo wszystko był gotowy na oddanie strzału oraz wciąż zważał na Koszmar, który mógł chcieć zaatakować największe dla siebie zagrożenie, skoro tylko jego druh odwrócił uwagę.

Chuj nie atakował, ale za to się tworzył coraz bardziej. Kuźwa...czyli odcięcie go od kopuły i tak by nic mi nie dało, skoro i tak sam to zrobił...ewentualnie może nie przybrałby formy takiego gada. Przekląłem pod nosem. Do tego przeszedł mnie bardzo nieprzyjemny dreszcz, gdy usłyszałem w swojej głowie ten znienawidzony głos. Ja pierdole. Nie wiedziałem gdzie jestem, co to za jebana kopuła ani dlaczego przestałem słyszeć Fuoco. Ta cisza była naprawdę niepokojąca. Nawet nie sądziłem, że brak jej głosu w głowie będzie tak niepokojący.
Potrząsnąłem głową. Nie czas na myślenie o takich rzeczach! Trzeba skupić się na tym gunwie naprzeciw mnie. Nie mogę pozwolić by znów przejął nade mną kontrolę, a tym bardziej by wyrosły mi kolejne dziwne elementy na ciele! Wyglądałem już wystarczająco dziwacznie!
Nie odróżnię gdzie ja się kończę a to coś zaczyna? Hmmm.... nie podobało mi się to, ale....może...
Spojrzałem szybko pod siebie po czym znów przeniosłem wzrok na stwora. Jak zawsze wygadany. Tylko by gadał i gadał...ech. Sam lubiłem sobie pogadać, ale bez przesady!
Głos się zmienił...na kusząco łagodny, jednak nie na mnie te numery. Może kiedyś bym za nim poszedł, teraz? Teraz nie miałem najmniejszej ochoty na takie gierki. Zgrzytnąłem zębami, gdy nazwał mnie robaczkiem, po czym...pokłoniłem mu się. Jednak nie opuszczałem gardy.
- Zaprawdę wielkie to wyróżnienie - powiedziałem po czym podniosłem wzrok, a moje oczy same zabłysnęły gniewnym złotem - jednak jakże równe pogardy - uśmiechnąłem się złośliwie - żeby chcieć udowodnić światu, że potrzebujesz pomocy kalekiego robaczka, by cokolwiek osiągnąć - zaśmiałem się i skróciłem włócznię, kierując jej ostrze w stronę swojej piersi - nie mógłbym Ci tego zrobić. Tak wspaniały Koszmar, a musiałby żyć w tak nędznej skorupie, która wcześniej sam uszkodził? - przyłożyłem ostrze do koszuli, w miejscu, gdzie znajdowało się wypalone przez Ein Sofa znamię - znalazłeś sobie niewłaściwego robaczka - rozciąłem koszulę razem ze skórą, uszkadzając znamię - wolę SAM udowadniać rzeczy światu, nie potrzebuję do tego takiego wrzodu na dupsku jak Ty! - warknąłem jeszcze i ruszyłem w kierunku stwora, mając nadzieję, że wkurwienie go sprawi, że będzie mniej uważny i skupiony. Nie leciałem jednak na ślepo, uważałem na jego kończyny, skrzydła i ogon, oraz paszczę, chcąc zaatakować najlepiej szyję, jednak któraś z nóg też będzie dobra. Jakoś wątpiłem by był na tyle genialny by podnieść się na dwie łapy i udostępnić mi swoje serduszko. Aż tak bardzo mnie nie kochał, by mi je ofiarować.

Basile nie słyszał jeszcze o tym, by Koszmar miał kogoś przetrzymywać wbrew jego woli przez miesiąc w posiadłości. W gruncie rzeczy to dla typowego Tropiciela obcującego na co dzień z Koszmarami kontrowersyjnie brzmiał już sam fakt, że Koszmar miałby mieć posiadłość. Choć pewnie gdyby więcej przebywał w Świecie Ludzi nazwałby to nową częścią Resident Evil i zastanawiałby się kiedy pojawią się zombie.
O fakcie, że Erishi był koszmarem Basila nie trzeba było informować. Sam mógł o tym wiedzieć, a ponadto nie zwykł wierzyć komuś, kto atakuje bez ostrzeżenia zasłaniając się "naruszeniem przestrzeni osobistej". Nie wiele różniło się to od ludzi, którzy swoje napastnicze wojny uzasadniają koniecznością zdobycia przestrzeni życiowej.
Najbardziej jednak w umysł Basila wpisały się słowa wiodącego straż karawany. Kapitan wyraźnie nie chciał wsparcia, które przyszedł zaproponować.

Faktem było, że Koszmar oraz jego spaczony towarzysz byli podejrzani i mogli stanowić zagrożenie, w szczególności, że jeden z nich zaatakował. Faktem było także to, że strażnicy karawany nie chcieli jego pomocy i widzieli go bardzie jako członka tej podejrzanej bandy prowadzonej przez Koszmar.

Na Marginesie Basile przypomniał sobie niezbyt wysokich lotów żart, jaki zwykł opowiadać, gdy był pytany co robił w karczmie do świtu. Mawiał wtedy zawsze, że gdy siedział rozmawiając, to do środka wszedł Koszmar, Tropiciel, Właściciel Cyrku, Baletnica oraz królewski gwardzista, a to był dopiero pierwsza z dziwnych osobistości, które widział tej nocy.

Lunatyk musiał ustąpić przed niechęcią strażników i pozostawić ich być może na pewną śmierć. Wszak strażnicy mieli wolną wolę, a jej przekleństwem dla osób, które chciały pomagać, był fakt, że wolną wolę można wykorzystać do autodestrukcji. Konsekwencją tego wszystkiego była konieczność wyruszenia przez Basila w dalszą drogę.
- To nierozsądne, by stojąc naprzeciw Koszmaru wystrzegać się tych, którzy z nim walczą. Jeżeli jednak waszą wolą jest samemu mierzyć się ze swoimi problemami a stojący przed wami Koszmar nie jest tym, którego szukam, to nie pozostaję mi nic innego, jak tylko życzyć szczęścia.

Nie odstąpił jednak od razu, lecz jeszcze wyczekiwał odpowiedzi strażnika karawany, wciąż zważając na obecność Koszmaru i jego pomagiera, czy kogokolwiek innego.
- Niezbyt wprawy jesteś w historiach. Zbyt wiele elementów się ze sobą nie zgadza. - Odpowiedział trzymając broń w gotowości. Wszak nieznajomy nie wyglądał jakby ledwo chodził, a do tego to on był agresorem. Nim jednak zdobędzie potwierdzenie od strażników karawany, że Ci nie chcą mieć z nim nic wspólnego to Basile postanowił przeciągać tę dyskusję.
- A jak córeczka ma na imię? - Zadał to pytanie, choć wątpił, by jakakolwiek córka rzeczywiście istniała. No chyba, że ta hora, którą się przytaczało nieraz w żartach.

Prychnąłem, słuchając tych dziewczęcych bredni - jakby wszyscy byli silni i tylko tacy mieli władzę, to ten świat byłby nudny - powiedziałem, nie odrywając wzroku od drewnianego gada - dopiero z tobą zacząłem być potworkiem - odwarknąłem, szarżując na niego. Nie miałem zamiaru mu ulegać. Kurwa, niech mnie po prostu zostawi! Wcześniej było o wiele lepiej! I traktowano mnie z większym szacunkiem bo widać było, że jestem Upiornym, a teraz?! Teraz brali mnie za jakiś dziwny twór i osoby, które mnie nie znały nie brały mnie w ogóle na poważnie. Nie, żebym się przejmował swoim statusem czy też tym czy nazywają mnie odpowiednio (w końcu to mnie wkurwiało najczęściej) ale jednak odrobina szacunku mi się należała.
Zaśmiałem się krótko - strach psuje mi interesy, więc pierdol się! - rzuciłem warczącym głosem. Kto przyjdzie do karczmy czy do sklepu kogoś, kogo się boi lub ma złą reputację?! Nikt! Tak więc niech lepiej nie uważa, że jest to dla mnie korzystne rozwiązanie - szacunek się zdobywa, a nie dostaje dzięki pomocy jakiegoś pierdolonego chwasta! - rzuciłem jeszcze, tuż przed tym, jak ten postanowił mnie odrzucić swoim ogonem.
Zaparło mi dech w piersi i musiałem chwilę poleżeć, nim dałem radę usiąść i wypluć nadmiar śliny z ust. Zakaszlałem kilka razy i otarłem usta dłonią.
Zamarłem, gdy usłyszałem tak bardzo znajomy głos. Długie włosy opadły mi na oczy, a ja zacząłem się trząść i nagle wybuchnąłem śmiechem. Śmiechem obłąkańca. Wstałem i zakaszlałem jeszcze kilka razy.
Włócznię oparłem na ramieniu i wyszczerzyłem się do smoka - nie chcesz mi skarbie zrobić krzywdy? Jakież to słodkie - zapytałem słodkim głosikiem po czym spojrzałem na niego spod byka i dodałem o wiele niższym i bardziej złowrogim głosem - jaka szkoda, że ja chcę zrobić krzywdę tobie - warknąłem i przyjąłem postawę bojową - i to od dawna, a teraz mogę to zrobić bezkarnie! - rzuciłem ale tym razem nie ruszyłem do ataku. Obserwowałem wszystkie siedem kończyn, każde najmniejsze drgnięcie gałązek.
- Siedzisz chwaście w mojej głowie i wybierasz taką osobę, by prosić bym nie walczył? - prychnąłem - chcesz mnie kontrolować? To najpierw mnie poznaj bo coś ci kurwa nie wychodzi - zaśmiałem się i pokręciłem głową - nie mogę uwierzyć, że tak mało o mnie wiesz. - pokręciłem głową z niedowierzeniem i opuściłem broń, jednak nie przestawałem być czujny. Brzuch bolał, plecy też ale co się dziwić.
Westchnąłem cicho - słuchach jebany chwaście skoro pierwszy raz chcesz pogadać to gadajmy - powiedziałem rozkładając ramiona po czym wskazałem na niego palcem, starając się trzymać poza zasięgiem jego łap czy ogona - ty chcesz moje ciało i władzę, a co ja będę z tego miał? Bo jak na razie to nie znalazłem żadnych pozytywów w tym naszym związku - powiedziałem wyraźnie znudzony, głosem.

Czyżby Mefisto pomylił się mająca w gruncie rzeczy rację i nie uwzględnił, że świat jest nudny? Przynajmniej z relatywistycznego punktu widzenia, który jest konieczny ze względu na istotę nudy. Biorąc pod uwagę, że nuda jest elementem postrzegania i oceny rzeczywistości, rzeczy i zjawisk, to bez wątpienia od obserwatora zależy czy coś będzie nudne, czy też nią nie będzie. Tylko obserwator może określić, że coś - w tym wypadku świat - jest nudny, a także że odczuwa nudę. Co gorsze to określenie pozostanie prawdziwe wyłącznie względem tego konkretnego obserwatora.
Tym samym jakakolwiek polemika związana z tym, czy darwinistyczny świat Hobbesowej wojny każdego z każdym byłby nudny czy nie byłaby pozbawiona sensu. Świat taki mógłby być jednocześnie nudny i ciekawy, a do tego mógłby być każdym z tych stanów niemalże nieskończoną ilość razy. Niemalże gdyż liczba obserwatorów jest mimo wszystko ograniczona - choć niezwykle trudna do oszacowania i precyzyjnego określenia.

Basile nie czuł się znudzony lekkomyślną postawą strażników karawany, lecz raczej zawiedziony. Stawali naprzeciwko koszmarnych sił, spaczonej istoty, z którą nie byli nauczeni walczyć. To nie to samo co drobni bandyci i złodzieje zakradający się do wozów w miasteczkach. Czuł raczej zawód, że jego pomoc została odrzucona. Czy jednak mógł postąpić wbrew woli tych mężczyzn?

Gdyby narzucił im pomoc, to nie byłby wcale różny od tyrana. Nie spodziewał się jednak oferty współpracy od spaczonego stworzenia. To znaczy technicznie Basile także był spaczony, lecz on nie atakował przypadkowych osób i nie chadzał na przechadzki z Koszmarem. Ostrożnie stawiał kroki, żeby nie musieć stąpać po ludzkich szczątkach. Nie atakował niewinnych. Co jednak jeżeli ten pokraczny stwór był jakimś cierpiącym Tropicielem, który nie został prawidłowo spaczony? Nawet wtedy mógł być jednak niebezpieczny. Basile wolał nie mieć za swoimi plecami kogoś, co do kogo nie może być pewien.

- Jeśli chcesz pokonać Koszmar czyhający w głębi tego wąwozu, pozostawię Ci drogę otwartą. Wrócę tu za jakiś czas sprawdzić, czy nie popełniłem błędu pozostawiając wydarzenia ich własnemu losowi. - Powiedział Basile, dodając pod nosem, bardzo cicho: - Jak ja nie lubię takiej bezczynności.

Dla Lunatyka było to najbardziej optymalne wyjście z tej sytuacji. Nie mógł bronić  strażników karawany wobec ich wyraźnego sprzeciwu, a także nie mógł zaufać spaczonej istocie, które być może nie jest pachołkiem Koszmaru, lecz nie ma sposobu by to zweryfikował. Jeżeli Mefisto rzeczywiście chciał pokonać Koszmar, to Basile mu to umożliwił. Nie miał jednak zamiaru walczyć przeciwko pozaczasowej grozie mając przy swoim bloku tak niepewną istotę, która w każdej chwili mogła zaatakować jego, zamiast Koszmaru.

Basile zniknął, jeżeli Mistrz Gry zgodzi się na użycie mocy rasowej, a jeżeli będzie pozostawał przy konieczności przygotowania jej do użycia, to po prostu odszedł, zachowując jednak na tyle rozwagi, by odwrócić się dopiero wtedy, gdy znalazł się w bezpiecznej - w jego ocenie - odległości.

ZT

Warknąłem mocno, gdy głowa zaczęła mi pękać. To gówno było coraz bardziej wkurwiające. Nie mogłem się skupić, słyszałem tylko ten głos. Tak znany i kiedyś kochany teraz już nie do końca. Koszmar chyba się zaciął na tym co było, gdy się pierwszy raz spotkaliśmy, a przecież tyle już się od tego czasu zmieniło. Ale to nie było teraz ważne. Próbowałem się uwolnić, jakoś wyrwać z tych paskudnych macek, jednak nie było to zbyt możliwe...a ta jasność.....wcale nie pomogła na ból głowy.....

Warknąłem i skrzywiłem się, czując jak polik mnie piecze, pewnie od plaskacza, który właśnie mnie obudził. Warknąłem i pokręciłem głową, która nadal trochę bolała. Otworzyłem oczy i rozejrzałem się. Jakaś jaskinia....skąd się tutaj wziąłem? Nie wiem. Chciałem się poprawić, bo...na kolanach w jaskini...średnio wygodnie, a kto wie ile tak klęczałem. Dopiero wtedy zorientowałem się, że moje ręce są w górze...przykute! Nie mogłem jednak spojrzeć w górę. Spróbowałem się uwolnić z bransolet, ale cóż....moja moc nie działała. No pięknie. Albo ktoś odrobił pracę domową, albo ktoś wolał się zabezpieczyć w razie jakby trafił na kogoś takiego jak na przykład ja.
Dopiero teraz zwróciłem uwagę na zakapturzoną postać. Szukał akurat czegoś w skrzyniach, ale średnio mogłem zobaczyć co. Pokręciłem głową i dopiero teraz poczułem, że coś ścieka mi po policzku. Jakoś jednak się tym nie przejąłem. Może jestem Księciem, ale to nie znaczy, że jestem jakimś delikatnym paniczykiem.
- Zamieszania? - zapytałem i lekko się poprawiłem w wyniku czego syknąłem lekko, gdy biodro postanowiło o sobie przypomnieć. Jednak raczej nie byłem w miejscu, żeby marudzić na taka niedogodność. W sumie...to nie wiedziałem jak się tutaj znalazłem, ani co się działo. Rozejrzałem się na tyle na ile byłem w stanie. Jakiś stół, taboret jakieś skrzynie. Okeeeey, ciekawa ta jaskinia - gdzie jest mój Aureum i moja broń? - zapytałem ignorując słowa o tym, że prawie mnie zatłukli. Jakoś...mało mnie to interesowało. Raczej bardziej interesujące było to, że Fuoco nie zareagowała na ich atak.
- Fuoco jesteś tam? - zawołałem w myślach. Cóż, bardzo przydatna rzecz, w końcu ten smok nie był taki zwyczajny. Nie dość, że inteligentny jak każdy Aureum (choć pewnie są jakieś wyjątki, jak w każdym wypadku) to jeszcze połączona ze mną tak, że praktycznie nie mogliśmy się od siebie odciąć, nie ważne, gdzie każde z nas się znajdowało. Tak,...sprawdzałem...nawet wycieczka do Szkarłatnej, bez Fuoco, nie odcięła tej dziwnej więzi.
Chyba znalazł to czego tak intensywnie szukał, bo odłożył to na stół. Nie było szans, żebym wiedział co to, więc nawet nie próbowałem się wyginać, żeby zmienić perspektywę - wy? - dopytałem, rozglądając się czy zauważę jeszcze kogoś. W sumie mógł mówić o sobie, w końcu mało to osób mówi o sobie w liczbie mnogiej? Nie zdziwiłoby mnie to, ale wolałbym wiedzieć z kim rozmawiam.
W końcu goguś pokazał swoją mordę. I....skrzywiłem się lekko. Znowu to jebane złoto! Będzie mnie chyba prześladować...tym bardziej patrząc na mój zawód.
W końcu posadził swój zad na miejscu. Spojrzałem na niego zmęczony wzrokiem i podniosłem ogon, mając zamiar zakryć jego twarz i lekko go odepchnąć. Bez agresji, bez nagłych ruchów, po prostu dać dobitnie znać, że ma się odsunąć - ty też i jedzie ci z mordy - rzuciłem i zanim zdążył coś odpowiedzieć odsunąłem ogon i przekrzywiłem lekko głowę - Mefisto - powiedziałem, patrząc mu prosto w oczy (o ile było to możliwe) - twoja kolej - dodałem jeszcze, odpowiadając częściowo na jego pytanie.
Wiem, nie byłem w miejscu, żeby kozaczyć i się stawiać, ale nie jestem osobą, która daje sobą pomiatać. Wolałem normalną konwersację, a tutaj? Mówi, że śmierdzę i jeszcze trzyma mnie przykutego do jebanej ściany! Schowałem nawet ogon za sobą tak, że nie mogłem go użyć do ataku, chcąc mu pokazać, że jestem spokojny i że nie miałem zamiaru walczyć. Przynajmniej na razie. Nie...nie ufałem mu. Nie czułem się też bezpiecznie. Ale skoro to Tropiciel, a przynajmniej tak przypuszczałem, czując znajomy "zapach" oraz patrząc na to, że czuł to samo ode mnie.

Fuoco siedziała cicho, ale czułem, że tam jest. Westchnąłem więc. Miałem tylko nadzieje, ze nic jej nie jest. Nie podobała mi się ta sytuacja, ale musiałem się teraz skupić na sobie. Musiałem jakoś się wydostać, bo póki smoczyca nie odpowie, to nie miałem co liczyć na jej pomoc. Czułem się dziwnie, nie słysząc jej. Zupełnie tak jak przy starciu z tym zjebanym drzewem.
Dzida? Poruszyłem nerwowo końcówką ogona. A więc było ich tutaj więcej.
Zgrzytnąłem zębami, gdy zaczął pierdolić - o kurwa, gdybym wiedział, że Bractwo jest takie uczynne to wstąpiłbym o wiele szybciej - rzuciłem. Nie podobało mi się to. Gdzieś tutaj jest?
- Zniszczyli ją... - usłyszałem głos w głowie i pokręciłem głową. Nie chciałem w to wierzyć, nie byli takimi idiotami. Wiele razy słyszałem, jak mówili u Erishi, że każdy Tropiciel musi dbać o swój artefakt jak własne życie. Ta broń znaczyła dla mnie o wiele więcej. Przeszedł mnie dreszcz na samą myśl, że coś mogło jej się stać. Skończyła się moja cierpliwość. Poza tym....nie wierzyłem, że Fuoco tam po prostu zniknęła. Nie zostawiłaby mnie nawet na mój rozkaz, coś tutaj śmierdziało i to bardzo.
Westchnąłem, żeby choć trochę się uspokoić, bo moje oczy na pewno świeciły już wściekłym złotem. Spojrzałem złotymi gadzimi oczami prosto w tego rozgadanego ciulę - trzeba było zapytać wprost, a nie tak ogólnie - powiedziałem, a wachlarz na moim ogonie się rozwierał i składał, mięśnie miałem spięte, widać było, że gdybym nie był przykuty to gość już by miał piękniejszą buźkę, ale nie szarpałem się ani nic bo nie miało to najmniejszego sensu.
Wziąłem głęboki oddech i wypuściłem spokojnie powietrze - do Bractwa dołączyłem kilka miesięcy temu. Rytuał został przeprowadzony przez Erishi Ve'rse, który jest liderem jednej z grup, do której miałem dołączyć, jednak z powodów osobistych nasze drogi się rozeszły. I jak widać dobrze, bo nie dość, że zjebał sprawę i mam teraz gadające drzewo we łbie to jeszcze mnie zostawił na jedynej misji na jaką się z nim wybrałem, bo zakładam, że jak mnie znaleźliście to tego padalca tam nie był - zrobiłem krótką przerwę - w trakcie swojej krótkiej kariery spotkałem jedno drzewo, które uznawało się za pana i stwórcę wszystkiego i było właśnie w Kryształowym Wąwozie dlatego zdecydowałem się iść na te wyprawę, jakiegoś pso-węża który mi nawiał oraz wybrałem się na wycieczkę krajoznawczą na Ur'Nathum. Broń, która podobno gdzieś tutaj leży jest Artefaktem, jestem Kowalem, który ma takowe tworzyć - zamyśliłem się - coś jeszcze? - potarłem ogonem pod brodą zupełnie jakbym robił to dłonią czy palcem, wyrażając wielką zadumę - a tak. Nie, to nie było moje zachowanie tylko tego cholernego Koszmaru, którego esencji użyliśmy do mojego Rytuału, a którego mój kochany niedoszły lider nie wiedział jak się pozbyć czy nad nim zapanować, przez co jak widać, ze zwykłego Upiornego Arystokraty stałem się kapkę gadzinowaty, coś jeszcze chcesz wiedzieć pięknisiu? Czy może w końcu któryś z was mi powie co ja w ogóle tam odjebałem bo jak widzicie to raczej nie mam pojęcia co się działo oraz gdzie ja do cholery jestem i z kim mam tę nikłą przyjemność teraz rozmawiać? - pokręciłem głową - ostatnie co pamiętam to to, że spotkaliśmy jakiś kupców i tyle - dodałem jeszcze, patrząc gdzieś w bok.

Cóż, przynajmniej słuchać potrafili. Może nie byli tacy beznadziejni jak się wydawało. Cóż. W końcu samo gadanie nic nie udowadnia. Tak samo jak fakt, że udało im się mnie uwięzić. W końcu nie mogłem im wierzyć na słowo czy po prostu nie leżałem gdzieś nieprzytomny i tyle. W końcu nie miałem pojęcia co takiego się działo ze mną, gdy uciąłem sobie milusią pogawędkę z tym chwastem.
Zaraz....a więc Erishi to naprawdę Koszmar. Warknąłem cicho na te słowa. Dlaczego polował na swoich? A może jego cel był inny? Nie wiem. Kłamliwa jaszczurka z niego i miałem nadzieję, że kiedyś i Bractwo się przeciw niemu obróci.
- Yh'naara....widziałem - powiedziałem cicho, choć nie wiedziałem czy ten drugi gość to usłyszał. Jakoś mało mnie to interesowało.
Podniosłem jednak znów wzrok i przeskoczyłem między tym cały Andre a miejscem, z którego dochodził drugi głos - znacie mojego dziadka? - zapytałem zaciekawiony. W sumie nie było to niemożliwe. Nie wiem w jakiej drużynie był, wiem, że przez jakiś czas współpracował z Erishi, ale nic poza tym. No...i że też był kowalem. Ale to nie było za wiele informacji, nie ważne jakby na to spojrzeć.
No tak oczywiście. Zawsze mogło być gorzej. Spojrzałem na niego znudzony. Serio....teraz ich na wspominki wzięło. O...i jeszcze to pocieszenie, że tylko jedna osoba zginęła? Jakoś mnie to nie ruszyło. Może faktycznie Ein Sof mnie zmienił, albo to dlatego, że nie znałem tych osób. Sam nie wiem - skoro jest ciało to go nie zeżarłem co? - zapytałem tylko, lekko rozbawiony tą sytuacją.
Zaraz jednak zamrugałem i roześmiałem się, szczerym, niskim śmiechem - chcecie mi powiedzieć, że jedyne co trzeba było zrobić, to powtórzyć rytuał? - spojrzałem blondasowi w oczy- mówisz, że ten padalec nie mógł wpaść na takie proste rozwiązanie? - dopytałem jeszcze. W końcu....rytuał nie był prostu ani bezpieczny, jednak na pewno nie był skomplikowanym rozwiązaniem, skoro można go było przeprowadzić na początku kariery Tropiciela to czemu nie później jakby coś poszło nie tak?
Prychnąłem na ich propozycję - obejdzie się - powiedziałem wprost - nic mi nie wiadomo na temat, ze muszę należeć do jakiejkolwiek grupy. Mogę współpracować z każdą i tworzyć broń dla każdego, nie będę się spoufalał z jedną grupą - powiedziałem zgodnie z prawdą. Nie planowałem, przynajmniej na razie do nikogo dołączać. Będą potrzebować pomocy, wybiorę się z nim, będą potrzebować broni? Nie ma sprawy! Jednak nie miałem zamiaru być niczyim przydupasem. I tak z tego nic nie mieliśmy, przynajmniej nic finansowo. Dlatego też nie chciałem już być uwiązany, tym bardziej, że moje początki z Bractwem wcale nie były wesołe.
Wywróciłem oczami i wyszczerzyłem się wrednie - mam nadzieję, że te wasze bransoletki są wytrzymalsze, niż te łańcuchy ostatnio - zaśmiałem się i westchnąłem zamykając oczy - pozbądźmy się tego gówna.
Czy im ufałem? Niezupełnie. Jednak co mogłem zrobić. Pomijając fakt, że nie wiem gdzie jestem, nie byłem na tyle silny by się oderwać od ściany, a bez mocy to już w ogóle było niemożliwe. Do tego....był ten blondas, potem jeszcze jeden...i z tego co zrozumiałem gdzieś jeszcze jeden. Heh....cóż. Chyba lepiej zaryzykować.