Apartament nr 25

- Nawet przyjmując taki punkt widzenia, powinnaś raczej być zaniepokojona tym artykułem. W końcu teraz więcej osób będzie węszyło w okolicach dworca i większa szansa na to, że ktoś odkryje to samo, co my. - Odparł na słowa Beatrice o zaginionym dziecku. To nawet nie tak, że w jakikolwiek sposób realnie żałował tragedii rodziny Potterów, lecz uznał, że najzwyczajniej w świecie tak wypada.

W trakcie jego słów Beatrice postanowiła pozbyć się telefonu zupełnie, jakby ten płonął. Gdyby nawet nie dość swobodne podejście Cienia do obyczajów, to może nawet uznałby, że jakimś cudem wyświetliła się jej reklama z charakteru tych nieprzeznaczonych dla dzieci. Jednakże przyczyna panicznej wręcz reakcji musiała być inna. Co gorsze Nicolas nie wiedział nawet jaka to miała być przyczyna. Obejrzał telefon i nie dostrzegł w nim nic nadzwyczajnego. Wystarczył lekki ruch ręką, by powrócić do wcześniejszego artykułu - choć ten "wybrany" przez Beatrice był niezwykle interesujący.

Sądził nawet, że to właśnie ten artykuł był przyczyną jej słów i oddania mu telefonu. Zrozumiał - choć mylnie - że kobieta oczekuje, iż zapozna się z treścią relacji dziennikarzy o śmierci jakiejś malarki.
- Nie mówisz chyba, że chcesz się tym zająć? - Zapytał śledząc uważnie kolejne słowa. Nicolas nie gardził sztuką. Nie był pustogłowym żołdakiem, który lekceważył wszystko czego nie rozumiał. Nigdy jednak specjalnie nie interesował się światem artystycznym Glassville. Przynajmniej nie bardziej, niż było to dla niego konieczne.
- Z drugiej strony te wątki paranormalne brzmią jak coś, co leży w kręgu Twoich zainter... - Przerwał w pół słowa, gdyż dopiero teraz miał okazję spojrzeć na Beatrice.

W gruncie rzeczy nie chodzi tu nawet o fakt, że to co ujrzał nie przypadło mu do gustu, lecz o zaskoczenie. Coś, czego naukowiec się nie spodziewał i na co nie miał gotowej reakcji. Toteż przez dłuższą chwilę po prostu patrzył w stronę kobiety i starał się zrozumieć.

Może byłoby mu łatwiej, gdyby zarejestrował swoimi zmysłami fakt rozlania przez Candran herbaty? Wtedy znałby przyczynę podjętych przez nią kroków. Teraz natomiast, bez tych kluczowych informacji, było to dla niego ogromne wyzwanie. Szczególnie, że myśli jego, wiedzione wcześniejszą obserwacją, uciekały w mroczne zakamarki, w które Nicolas nie chciał się jeszcze zapuszczać.

Toteż najłatwiej było mu przyjąć, że Beatrice działała zgodnie ze zwyczajami, których nauczyła się w "rodzinnych stronach". Nie sprawiło to, że mężczyzna godził się ze wszystkimi następstwami tej myśli, lecz dawało mu to jakąś podstawę do racjonalizacji zaistniałej sytuacji. Dopiero rozwikławszy ten problem zdał sobie sprawę, że to dość niegrzeczne przyglądać się kobiecie przez tak długi czas, więc spojrzał raz jeszcze w ekran telefonu.
- Sprawdziłem gdzie mieszkała. To z półgodziny drogi spacerem stąd, więc jeżeli chcesz możemy się tam wybrać. - Powiedział po niespełna dwunastu sekundach używania internetu. Kątem oka spojrzał na Beatricę.

Sytuacja Nicolasa i Beatrice była niezwykle specyficzna i wydawała się istnieć równolegle na dwóch płaszczyznach, przecinających się w niezrozumiały, przedziwny sposób. Zupełnie tak, jakby jednocześnie płynęli okrętem spoglądając na bezkresne morze i czując jak ich maleńka - wobec oceanu - łajba podskakuje na falach niczym zabawka, a jednocześnie siedząc w wagonie pociągu czuliby rytmiczny stukot kół o szyny i spoglądali w leśne ostępy ciągnące się gdzie tylko nie spojrzeć.

Z jednej strony bowiem rozmawiali o śmierci, najpewniej tragicznym wypadku, jakiejś nieznanej Lockheartowi artystki. Mówili o rzeczach poważnych, nawet nieco przygnębiających - statuowanych przemijaniem i marnością. Planowali jednak także nowe śledztwo, gotowali się do intelektualnego wysiłku. Z drugiej zaś działania Beatrice wydawały się mieć jednocześnie podłoże nie wiele mające wspólnego z rozsądkiem, czy pojmowaniem rozumowym, a więcej z cielesnością i zmysłowością.

- W teorii jestem teraz na wakacjach, a więc chyba nie zaszkodzi mi małe wakacyjne śledztwo. Szczególnie, że stosowny płaszcz już mam. - Odpowiedział wolno, przyciszonym nieco głosem. Beatrice znajdująca się bardzo blisko niego mogła usłyszeć jednak każde słowo. Kątem oka dostrzegł ruch jej palców, lecz dostrzegł także, że ten nie był zbyt szybki, niepodobny atakowi. Pozwolił zatem kobiecie poprawić swoje włosy a następnie wesprzeć się na ramieniu.
- Tak, zdaje mi się, że już poznałem te ciekawe okolice. -Odpowiedział lekko przechyliwszy twarz w stronę Cienia oraz przymykając oczy. Jego dłoń powędrowała na palce panny Candran spoczywające na jego ramieniu.
- Zanim wyruszymy, muszę się jednak jeszcze przygotować, choć zdaje mi się, że nie tylko ja mam coś jeszcze do zrobienia. - Dłoń, która dotąd delikatnie otulała palce Beatrice przeniosła się teraz nieco dalej, muśnięciem dając Beatrice znać o jakich dokładnie przygotowaniach Nicolas mówił.
Szybko spojrzał w ekran, na którym zaczął pilnie szukać informacji. Laura Jhonson publikowała bardzo dużo. Wydawało się, że na jej profilach społecznościowych przynajmniej raz w tygodniu pojawiał się nowy obraz, czy chociażby szkic. Jak jednak Nicolas dostrzegł, bardzo rzadko wchodziła w interakcję z fanami. Nie chodzi tu tylko o brak odpowiedzi na komentarze pod pracami, czy nawet reakcji, lecz także kilka komentarzy od innych, dość popularnych twórców, którzy jak twierdzili nie uzyskali odpowiedzi pisząc do Laury prywatnie.

Nicolas w istocie mógł mieć niezwykle złowieszcze plany wobec Beatrice. Dla przykładu mógł ośmielić się nie mieć żadnych daleko idących planów, a jedynie na bieżąco reagować na zaistniałą sytuację i dostosowywać się do niej, wręcz improwizować. Mógł czynić to pomimo świadomości, bądź też powinności uzmysłowienia sobie, że takie zachowanie zrodzi w umyśle Beatrice mnogość pytań. Pytań, które pokierują ją daleko na najróżniejsze odpowiedzi, ale które nie zadowolą się odpowiedzią zgodną z prawdą. W końcu prawda stoi w sprzeczności z sensem zadawania tych pytań.
- Największym problemem tego miasta jest to, że miejsca urokliwe rzadko pozwalają na nawet odrobinę samotności. - Powiedział tonem wskazującym bardziej na żart, niż poważną refleksję i widocznie bardziej był zajęty śniadaniem, niż filozoficzną dysputą na temat Glassville.
- Pośpiech nie będzie dla nas najlepszym doradcą, więc bez obaw. - Powiedział wolno układając palce na dłoni Beatrice i przesuwając ją nieznacznie.
W gruncie rzeczy nie chodziło o śniadanie, lecz nie miało to większego znaczenia. Niekiedy pretekst wojny niewiele ma wspólnego z realnymi celami stron, a niekiedy realne cele odchodzą na dalszy plan ze względu na zmieniające się okoliczności.
Teraz okoliczności były takie, że w aktualny staniem nie było możliwości, by wyruszyli na śledztwo. Beatrice brakowało bowiem czegoś, co można by nazwać podstawowym ekwipunkiem do tego typu detektywistycznych eskapad.
- Myślę, że jak już zjemy śniadanie, to zostawię Ci posprzątanie po wszystkim a sam zajmę się usunięciem wspomnianej niedogodności zgodnie z wytycznymi, które - jak liczę - niebawem mi przekażesz.

Na bladych policzkach Beatrice bardzo łatwo było dostrzec rumieńce, które były tylko podkreślone przez kontrast z ciemną linią bujnych loków. Nicolas dostrzegł to, lecz przyjął za uprzejme pozostawienie komentarzy na ten wstydliwy temat dla siebie. Nie mógł jednak pozostawić bez odpowiedzi wypowiedzianych przez kobietę słów i dlatego uśmiechnął się lekko patrząc prosto w jej błękitne oczy.

Na bardziej daleko idący komentarz Nicolas pozwolił sobie, gdy wysłuchał bardzo szczegółowych zamówień, co do stroju. Gdy tylko kobieta zakończyła swoje drobiazgowe zamówienia Nicolas zaśmiał się.
- Dobrze, coś wymyślę. - Zakończył swój wybuch rozbawienia, jednocześnie unosząc swoją dłoń i kładąc ją na czubku głowy Beatrice.
- Wybiorę coś, co na pewno Ci się spodoba. - Dodał po chwili, choć był świadom jak trudnym może to być zadaniem. Nie wiedział o kobiecie zbyt wiele - znali się przecież ledwie od wczoraj. Zdecydowanie zbyt krótko by mógł znać jej gust i mógł być pewien, że Beatrice będzie zadowolona z wybranych przez niego ubrań. Z drugiej strony jego prezent jakkolwiek mógłby nie trafić w gusta Beatrice będzie bez wątpienia odpowiedzią na jej istotne potrzeby. Zatem w tym jednym doszukiwał się pewności swoich słów. Nie wiedział wszak, że kobieta nie miałaby problemu ze stworzeniem portalu do jakiegoś sklepu, czy choćby własnej garderoby.

- Oczywiście, że takie urządzenia istnieją, ale zdecydowanie nie mamy czasu by z nich korzystać. No i w gruncie rzeczy czasem łatwiej byłoby uszyć coś nowego od zera, niż przerobić. - Mówiąc to wstał i podszedł do jednej z szaf umieszczonych w korytarzyku łączącym salon, w którym się znajdowali z kuchnią i sypialniami.
- Po prostu Cię zmierzę i sprawdzę rozmiar na sukience, w której byłaś, jak się spotkaliśmy. Myślę, że to będzie wystarczające, żeby dobrze wybrać. - dodał intensywnie czegoś szukając. Gdy w końcu znalazł wrócił do salonu ponownie nawiązując z Beatrice kontakt wzrokowy.
- Wstań. - Powiedział do niej, wskazując jednocześnie wolny kawałek podłogi, by mógł zebrać wszystkie niezbędne dane. Zanim Cień zajęła odpowiednią pozycję, to Nicolas zdążył jeszcze otworzyć notatnik w telefonie, by wszystko zapisać.
- Czy są jakieś rzeczy, których wyjątkowo nie lubisz? - Zapytał bardziej dla podtrzymania rozmowy, niż z powodu realnej obawy wybrania czegoś, co mogłoby budzić wstręt u Candran.

- Poszukamy architekta i poprosimy go żeby Ci zaprojektował ubrania. - Zaśmiał się słysząc pochwały kobiety względem mieszkania i jego wystroju. I to nawet nie tak, że powątpiewał w możliwość zaskoczenia Beatrice swoim wyborem, czy swój własny gust, lecz nie mógł się oprzeć spostrzeżeniu, że wniosków Beatrice nie można wyciągnąć z samego tylko wystroju.

Nie było jednak okazji, by dłużej rozwodzić się nad tą kwestią, albowiem zanim Nicolas mógł wszystko przemyśleć i rozważyć, który wybór mógł okazać się najlepszy, to przystąpił do pomiarów. Zapisując wszystko w aplikacji pozwalającej prowadzić notatki i przede wszystkim wolnej od natrętnych, wyskakujących niemal cały czas reklam. Oczywiście Nicolas nie myślał w tej chwili o braku reklam, gdyż nawet ich nie dostrzegał. Jakże jednak musiał być zirytowany, gdyby musiał za tym brakiem zatęsknić i obejrzeć jak przypadkowa kobieta pokonuje hordę zombie, by zejść do piwnicy i stworzyć tam ośmiopiętrowy schron wyposażony nie tylko w dostęp do wody, lecz także drzewa, farmy a nawet stacje metra - choć ta zwyczajowo znajduje się wszak pod ziemią.

- Już! - Oznajmił ostatecznie, gdy zmierzył już wszystko co uznał za stosowne. Jest to zgoła pojęcie szersze niż zmierzył to co było niezbędne, by kupić kobiecie jakieś ubranie. Jednak dlaczego pozwalać na partactwo, gdy można zrobić coś porządnie?

W myślach zapisującego dokładnie kolejne jednostki miary mężczyzny zrodziło się pytanie jak dawno Beatrice odwiedziła Japonię? Mówiła o wielu latach a Nicolas zdawał sobie sprawę z faktu opisywanej przez zwiadowców długowieczności mieszkańców innych światów. Oczywiście dane te nie były stuprocentowo pewne, a MORIA działała zbyt krótko by móc je w pełni zweryfikować, lecz rodziło to kolejne pytania.

- Spokojnie, coś na pewno wybiorę. - Powiedział ściszając głos i pochylając się delikatnie w stronę ucha Beatrice - wydawać by się mogło bez większego powodu.

Przez chwilę, nawet dłuższą, kusiło go by zadawać więcej pytań, by zbierać informację, lecz uznał, że nie jest na to najlepsza pora. Im szybciej wyjdzie, to tym szybciej uda mu się wrócić i przerwać błędne koło niezręczności. Przede wszystkim jednak uznał, że wypytywanie o tego typu sprawy mogłoby zostać odebrane jako niegrzeczne. Choć nie obawiał się wcale, że Beatrice mogłaby dokonać jakiegoś sabotażu. Może powinien, lecz aktualnie takiego scenariusza nie rozważał - no chyba że kobieta zrobiłaby to mimowolnie. Na przykład próbując wyłączyć światło w lodówce. Dopiero po chwili naukowiec zdał sobie sprawę, że Beatrice mieszkająca w zupełnie innych warunkach zapewne nie przejmowałaby się zużyciem elektryczności. Czy nadnaturalną energię nazywaną przez obcych magią można w ogóle zużyć? Przede wszystkim jakie jest źródło tej energii? To były niezwykle ciekawe pytania, lecz rozważania nad nimi oddaliłyby Nicolasa od rzeczy najpilniejszych.

Dlatego też gdy tylko był gotowy, to wyszedł mówiąc, że postara się wrócić jak najszybciej. W istocie jednak nie było go prawie dwie godziny i po powrocie miał ze sobą nie tylko ubrania, lecz także małą przekąskę z automatu z azjatyckim jedzeniem kupioną pod wpływem impulsu. W końcu Cień ostatnim razem była w Japonii, a więc może lubi pochodzące z tego kraju jedzenie? Później żałował tego impulsu i zastanawiał się, czy nie wyrzucić kupionego opakowania. Od tej myśli powstrzymała go wyłącznie ciekawość.

Beatrice zrobiło się… głupio. Serce jej zadrżało ze wstydu, a żołądek koniety związała stalowa ręka zażenowania, wysyłając irytująco-drażniące motylki hen w dal. Gdyby to było możliwe, a przede wszystkim - gdyby to nie pogorszyło pozycji Cienia, uderzyłaby się otwartą dłonią w czoło. Nie chciała jednak przybijać sobie gwoździa do trumny.
Pokiwała tylko sztywno głową i uciekła gdzieś w bok wzrokiem. Nagle też zrobiło jej się przeraźliwie zimno, dlatego gdy tylko mężczyzna obwieścił koniec swych pomiarów, Beatrice zakryła się we wstydem własnymi rękami.
— Dziękuję. — odparła cicho, a mrowienie rozeszło się po całym jej ciele. Nie ośmieliła się nic więcej mówić.

Na jednym z foteli, zapewne jako element dekoracyjny, leżał pled w czarno-czerwoną kratkę. Miał też za zadanie posłużyć jako prowizoryczne okrycie Candran. Ku jej nieszczęściu nie był on tak okazały, jak się spodziewała, jednak mógł posłużyć chociażby jako pelerynka.Tak też uczyniła - narzuciła ją na ramiona i w nowym rynsztunku ruszyła z talerzami do kuchni.

Sprzątanie nie było tym, co Beatrice lubiła najbardziej. Musiała jednak dopełnić tego przykrego obowiązku. Z pewnym niesmakiem zmyła resztki z talerzy i czyste naczynia umieściła na suszarce do naczyń. Po kilku chwilach wróciła do salonu.

Tam też spędziła czas do powrotu Nicolasa. Na samym początku nie wiedziała, co ma ze sobą zrobić. Poczucie wstydu dalej paliło ją, a gdy tylko zamknęła oczy, powracał powód jej wstydu. Kto by się spodziewał, że okaże się on być taki prozaiczny? Nie mogła niczego innego zrobić, niż poszukać sobie zajęcie. Sprzątanie odpadało - salon był w nienagannym stanie, a w dalszych nie odważyła się myszkować. Mężczyzna mógł przecież wrócić w każdej chwili, a taki wyczyn ze strony Beatrice zapewne przedwcześnie zakończyłby ich współpracę. Ostatecznie zadecydowała, że skorzysta z luksusu kąpieli. Czuła się wyjątkowo nieświeżo, a alkohol spożyty wieczór wcześniej tylko potęgował te nieprzyjemne doznania. Szczęśliwie udało jej się odnaleźć w łazience ręczniki na swój wymiar, a z zapasami kosmetyków Nicolasa (a raczej ich brakiem, bowiem jedyne wyposażenie stanowił mistyczny eliksir z napisem żel 13w1 o zapachu sosny) Candran zmyła z siebie trudy dnia poprzedniego. Tak lekką ręką straciła niemal półtorej godziny.

Gdy drzwi otworzyły się z chrzęstem przekręcanego klucza, Beatrice stała przed biblioteczką i szukała dla siebie lektury z włosami i ciałem owiniętym ręcznikami. Zamarła w bezruchu z małą książeczką w dłoni i spojrzała na Nicolasa wielkimi oczami, jakby właśnie przyłapał jej na jakiejś psocie.
— Szybko wróciłeś. — odchrząknęła i złapała się za ręcznik na wysokości klatki piersiowej — Udały się zakupy…? — zapytała i z zaciekawieniem spojrzała z ukosa na paczuszkę, którą w ręku trzymał Lockheart.

Czas jest względny. To stwierdzenie łączy w sobie zarówno indywidualistyczną percepcję jego upływu, jak także powszechne teorię fizyczne. Tak jak upływ czasu może być wypaczany przez masywne obiekty posiadające ogromną grawitację, tak również jego postrzeganie może się różnić w zależności od punktu widzenia. Gdy oczekuje się konkretnej godziny, patrząc na zegarek, ta wydaje się nigdy nie nadchodzić. Kiedy jednak pochłoniętym jest się przez rzeczy przyjemne nawet nie zauważa się jak mijają kolejne minuty czy godziny.

Zamknięcie drzwi. Odłożenie zakupów na ziemi. Ostatecznie spojrzenie w stronę Beatrice, która w międzyczasie zdążyła się wykąpać, na co mógł wskazywać delikatny, lecz wyczuwalny zapach.
- Musisz sama ocenić. - Odparł mężczyzna patrząc na Cienia, a następnie wykonując dwa kroki w jej stronę - więcej nie było potrzebne, gdyż stała stosunkowo blisko. Sprawnym ruchem ręki złapał nadgarstek Beatrice, tuż pod dłonią trzymającą książkę. Kolejny ruch przejął od niej niewielki tom.
Szybkie spojrzenie, by zobaczyć co takiego Beatrice wybrała do czytania a jednocześnie ułożenie ręki na jej talii, by delikatnym ruchem poprowadzić kobietę w stronę zakupów.
- Zatem do dzieła. - Wyszeptane niemal do ucha słowa zrównane z lekkim pchnięciem w stronę torby oraz zamaszystym ruchem odsuwającym książkę na bok, a wreszcie odkładającym ją na jakieś półce.

Działania Nicolasa były zbyt łagodne na zniecierpliwienie, choć stanowcze raczej delikatne. Gdyby Beatrice nie pozwoliła się prowadzić i nie ruszyła sama z siebie do przodu, to Lockheart nie przesunąłby jej nawet o centymetr. Raczej zachęcał ją do podjęcia działań, niźli do tego zmuszał.

Przy biblioteczce znajdowało się dużo wolnego miejsca, a Beatrice głowiła się, dlaczego też Nicolas w żaden sposób nie zagospodarował przestrzeni.

Zadarła głowę, by spojrzeć na mężczyznę - zbyt zaskoczona stanowczością jego poczynań, by na nie właściwie zareagować. Szybko została pozbawiona cienkiej książeczki, nie mając ni krzty czasu, aby zaprotestować. Spod wpół przymkniętych powiek zdążyła jedynie musnąć wzrokiem silną i ciepłą rękę mężczyzny, nim posłusznie i trochę nieporadnie, z ręką wciąż zawieszoną na straży przyzwoitości ręcznika, ruszyła za wskazaniami Nicolasa. Przez chwilę wstrząsnęło nią nawet poczucie rozczarowania, że sprawy obrały jedynie taki, a nie inny obrót. Wnęka przy regale nie byłaby taka pusta.
— Doprawdy? Zatem rzućmy okiem na to, co kupiłeś. — rzekła z wahaniem i przygryzła lekko wargę, gdy podmuch powietrza połaskotał płatek jej ucha.
Bez wątpienia tliła się w niej iskierka ekscytacji - kto nie lubi otrzymywać prezentów-niespodzianek? Zakupy dokonane przez Nicolasa mogły zdradzać chociażby to, jak myślał o kobiecie i w jaki sposób ją odbierał. Nim jednak przystąpiła do rozpakowywania prezentów, pozbyła się ograniczających swobodę ruchów ręczników - przeszkadzałyby tylko w przymierzaniu ubrań. Wilgotne jeszcze włosy spływały jej na plecy.
Ostrożnie przykucnęła przy torbach i chwilę ważyła, od której zacząć; ostatecznie wybrała średnich rozmiarów czarną papierową torbę z prostym monogramem. W niej też znajdowały się czarna sukienka o eleganckim kroju; uwag Beatrice przykuł dekolt-stójka wykonana z półprzezroczystego materiału oraz drapowanie rozkloszowanej spódnicy. Wyjęła sukienkę i uniosła ją w górę, przez dłuższą chwilę przyglądając się jej, a także ciesząc się gładkością tkaniny.
— Śliczna. — rzekła cicho i uśmiechnęła się nie odrywając wzroku od nowego ubrania, nim odłożyła je na kanapę i przeniosła błękitne spojrzenie na Nicolasa — Byłeś bardzo hojny. Nie spodziewałam się, aż tylu rzeczy. — uśmiechnęła się nieśmiało i zbliżyła do niego.

A potem przyszedł czas na przymiarki. Beatrice stanęła na nogi i rozciągnęła odrętwiałe członki; w międzyczasie włosy zdążyły już trochę wyschnąć, toteż Cień nie miała oporów, by zakładać na siebie nowe ubrania. Zerknęła przez ramię na Nicolasa i ustawiła się do niego plecami. Nie była przyzwyczajona do noszenia ludzkiej bielizny, jednak dzięki swoim podróżom wiedziała, jak ma ją na siebie założyć. Musiała nieskromnie przyznać, że czarny, koronkowy zestaw ciekawie kontrastował z jej bladą skórą! Crème de la crème, czarną sukienkę, założyła niemal z nabożeństwem w obawie, że nieostrożny ruch ją zniszczy. Gdy już była gotowa, odwróciła się do Nicolasa i uśmiechnęła delikatnie.
— Czy wyglądam dostatecznie jak detektyw-amator? — zaśmiała się cicho i zbliżyła do mężczyzny z dłońmi splecionymi za plecami.

Istniały różne nawyki dotyczące znalezionych notatek, książek, czy dokumentów, które wpadły w ręce podczas misji. Oczywiście Nicolas nie uczestniczył w takich, raczej słyszał o tym od żołnierzy MORII, natomiast Beatrice jako osoba (jeszcze) nie związana z MORIĄ najpewniej nie była tematem w ogóle zainteresowana.

Niektórzy z żołnierzy pracujących dla MORII po prostu parli przed siebie na przód, bez oglądania się na boki. Bez wątpienia nie chodziło tu o charakter, lecz o cel. W przypadku misji pod presją czasu, bądź wypadów typowo bojowych żołnierze byli zbyt skupieni na czyhającym zagrożeniu, by zaglądać do każdej szuflady. Inaczej było podczas misji zwiadowczych, szczególnie wtedy gdy nie spodziewano się żadnego zagrożenia. Przeszukiwania opuszczonego mieszkania zajmowanego wcześniej przez element obcy. Wtedy liczyło się zabezpieczenie wszelkich dowodów. Najemnicy o zacięciu detektywistycznym najczęściej samodzielnie starali się przeanalizować każdy odnaleziony papierek, podczas gdy inni gromadzą wszystko i dopiero potem sami się tym zajmują, bądź przekazują swoim przełożonym.

Beatrice niestety nie miała w tym wypadku wyborów i jakkolwiek musiała być ciekawa jakie książki Nicolas przechowuje w swoim mieszkaniu, tak musiała odłożyć zaspokojenie swojej ciekawości na później. Przynajmniej w aspekcie książki, gdyż nie można mówić o odebraniu przez Nicolasa Cieniowi zaspokojenia jako takiego. Kto wie, czy powodem lekceważącego stosunku mężczyzny do książki nie jest fakt, że nie jest to literatura do czytania, lecz do tego by zdobić półkę - wybrana po ładnej okładce, bez większego zgłębienia jej treści.

Słowa Beatrice wzbudziły w Lockhearcie pytania na temat tego na ile są one wyolbrzymione za sprawą wdzięczności, a na ile faktycznie Nicolas wykazał się hojnością wobec kobiety. Położył dłoń na jej policzku i przesunąwszy ostrożnie kciukiem cofnął rękę, by pozwolić Beatrice zająć się swoimi sprawami. Ostatecznie nie odpowiedział, a wyłącznie uśmiechnął łagodnie w jej stronę.

Chwilę później, gdy Beatrice przeszła już do przebierania się i przymierzania ubrań mężczyzna oparł się o ścianę i spojrzał w stronę przeciwną - to jest ku oknom. W sposób właściwy osobom wyruszającym ku wielkiej przygodzie, która czeka tuż za rogiem. Pytanie tylko czy w myślach Lockhearta błądziła przygoda związana z amatorskim śledztwem, czy może z poszukiwaniem istot, których objęcie rozumem wydawało się czynem niemożliwym, czy może też inna jeszcze przygoda, która będzie mieć mniej dosłownie oniryczny charakter i której Beatrice mogła już wstępnie zasmakować.

Na ostatnie z zadanych pytań Nicolas wyprostował się, opuszczając podparcie jakie stanowiła ściana i przyglądając się uważnie kobiecie najpierw z przodu, a następnie obchodząc Cienia także z boku i z tyłu.
- Niemal. - Odparł najpierw, po czym przykucnął nad torbami i sięgnął do tej, która była jedną z największych, a zarazem została zakopana pod innymi. Sięgnąwszy po nią mężczyzna kontynuował:
- Brakuje mi tutaj tylko tego, żeby dodać nieco tajemniczości i przygotować się na chłód angielskich deszczów. - Wypowiedź została zgrana z tym, jak Nicolas stanął na równe nogi i podał Beatrice torbę zawierającą wybrany dla niej płaszcz. Raczej cienki, niezbyt odpowiedni na mrozy, lecz idealny na chłodniejsze dni w cieplejszych porach. Przede wszystkim jednak płaszcz doskonale pasował do wizerunku detektywa, który Beatrice chciała przyjąć.

- Tylko musisz zapamiętać, by nie nazywać się amatorem podczas śledztwa. - Odparł ułożywszy swoją dłoń na delikatnym materiale sukienki Cienia. - Zamiast tego powinnaś raczej mówić o tym, że jesteś praktykującym detektywem. Dzięki temu nie brzmi to tak nieprofesjonalnie, a nam zależy, by ludzie chcieli z nami rozmawiać. Prawda?