Ferie zimowe – czyli wspólny wyjazd Christophera i Seamair

Ciepły posiłek i gorąca czekolada, pozwoliły mi przez jakiś czas uchronić się przed chłodem. Niestety po dłuższym siedzeniu w bezruchu, mroźna aura znów zaczęła mi doskwierać i to na tyle, że postanowiłam wrócić do zajazdu. Miło było znów mieć dach nad głową. Schludny pokój, wanna i ciepło, nagle urosły do rangi pałacowych luksusów. Choć zapewne nie doceniłabym tego w taki sposób, gdyby nie droga i warunki, jakie musieliśmy pokonać, aby tu dotrzeć.
Moje usta ułożyły się w delikatnym uśmiechu, choć głowa zakołysała się na boki w geście zaprzeczenia. Doprawdy trudnym było zaakceptowanie „lekcji”, jakiej udzielił mi Strażnik. Nie oznaczało to oczywiście, że miałam zamiar porzucić własne sposoby podróżowania, które również kryły w sobie wiele zalet... ale satysfakcja z dotarcia do miasteczka po tym wszystkim, cóż trudno było od tak się jej wyprzeć.

W czasie naszej wyprawy udało mi się dostrzec coś, nad czym faktycznie warto było się zatrzymać. Jednym z powodów, dla których tak długo trwałam przy ognisku, gdy rozbijaliśmy obóz i zapadł zmrok, był widok rozgwieżdżonego nieba. W tej mroźnej krainie wyglądało ono wyjątkowo zjawiskowo. Zastanawiałam się, czy w tych okolicach można było natknąć się również na zorzę. Miałam okazję podziwiać jej spectrum nad tęczowym kraterem. Piękne zjawisko, do dziś cały wachlarz barw rozświetlających niebo, wypalił się w mojej pamięci. Starałam się jednak nie wracać do tych wspomnień za często, gdyż z tamtym miejscem wiązała się też inna historia, po której moja duma nadal nosiła sporą ranę. Że też, dałam się wtedy tak podejść i okraść z czegoś, czego ni jak nie dało się już odzyskać.
Nie mniej, nocami z nadzieją wpatrywałam się w niebo, licząc na świetlny spektakl.

W drodze powrotnej do zajazdu zaczęły napływać do mnie dziwne refleksje. Początkowo cały pomysł zabrania mnie w tę podróż, widziałam jako sposób na utarcie mi nosa. Bardzo dosłownie potraktowaną „zemstę na zimno”.
Ale coraz dobitniej zaczynało do mnie docierać, że mimo licznych niewygód i groźby zostania mrożonką, były w tym wszystkim chwile, których musiałam uznać za pozytywne, a nawet miłe...
Jakąś część mnie to odkrycie zwyczajnie przerażało. Zdarzenia i atmosfera ostatnich dni, zdecydowanie za bardzo zaburzały moje myśli. Być może byłam uważana przez Strażnika, za chaotyczną i podejmującą zbyt pochopne działania... ale były pewne kwestie, które lubiłam mieć uporządkowane i nie bardzo radziłam sobie z emocjonalnym bałaganem, który narastał w mojej głowie.
Teraz gdy mogłam nacieszyć się, chwilą swobody, wyzwolona spod czujnego wzroku Christophera, padałam ofiarą sabotażu własnych myśli. Miast korzystać z chwili wolności, mój umysł stwierdził, że krótka przechadzka w drodze powrotnej to idealny czas na analizę tego, co działo się w ostatnich dniach i nocach... a nawet przestudiowania tego jak to wszystko wyglądało, przed wyjazdem Szrona na ostatnią misję.
” Wiele się zmieniło... Zdajesz sobie z tego sprawę.” słowa wypowiedziane przez Strażnika, rozbrzmiały w mojej głowie, będąc trafnym skwitowaniem moich przemyśleń.
Tylko czemu tak trudno było mi pogodzić się z tą zmianą. W jaki sposób płynnie przeskoczyć z postrzegania kogoś od „celu do wyeksmitowania ze swojego życia” do … . No właśnie? Nie wiedziałam jaką etykietkę, powinnam przypiąć teraz do osoby Christophera. Żadna nie wydawała mi się w pełni odpowiednia... czy właściwa. Ta przemiana nie przyszła też od tak z dnia na dzień. Nasza znajomość można było już liczyć w miesiącach... a przez charakter zadania, jakie powierzono kocurowi, była również bardziej intensywna. Jeśli się nad tym zastanowić to jedyną osobą, którą widywałam równie często i regularnie co Dachowca, było moje własne odbicie w lustrze...
Aż zaśmiałam się pod nosem na to spostrzeżenie, czym ściągnęłam na siebie uwagę jakiejś mijanej pary. W pewnym momencie zboczyłam z obranego kursu, dostrzegając w jednej z uliczek rząd straganów, których musiałam przeoczyć wcześniej. W zasadzie kupiłam wszystko, czego było mi aktualnie potrzeba, ale ciekawość nie pozwoliła mi zignorować tego odkrycia.
Być może odwlekałam również swój powrót. Zapewne ten czas odpoczynku od mojej osoby dobrze zrobi i ucieszy Szrona. Nie wiedziałam, co dokładnie ściągnęło go do tego miejsca, może tylko i aż sentyment? A może i coś więcej. Oczywiście ciekawiło mnie to i mogłabym zabawić się w szpiega... ale nie chciałam, a przynajmniej nie podstępem, choć tak zwykle przecież działałam.
To miejsce, już sama droga do niego, wpływały na zielonookiego w nie do-końca zrozumiały dla mnie sposób. Ciężko było mi ubrać w słowa swoje odczucia w tej sprawie... nie podobała mi się konfrontacja z myślą, jak wielu rzeczy ostatnio nie pojmowałam.
Pochłonięta swym wewnętrznym dialogiem przystanęłam naprzeciw straganu, w którym obiekt sprzedaży, stanowiły figurki wyrzeźbione w drewnie. Wykonanie było niezwykle staranne i misterne, wiele z nich zostało również pomalowanych, co tylko nadawało im realizmu. Starszy mężczyzna, siedzący w kącie właśnie strugał swe kolejne dzieło. Zdawało się, że nieco przy tym odpłynął, nucił cicho jakąś melodię i nie od razu dostrzegł potencjalnego klienta. Moją uwagę zwrócił fakt, iż najczęstszym motywem rzeźb, była śnieżna pantera. Czy powinno mnie to zaskakiwać, skoro znalazłam się, w którego miasteczku zdecydowana większość mieszkańców, nosiła atrybuty tego właśnie stworzenia? Uśmiechnęłam się na widok figurki, która przedstawiała irbisa, trzymającą w pysku własny ogon. Mając na uwadze, że wszystkie wielkie koty to doskonale skuteczne drapieżniki, było w tym coś irracjonalnie uroczego.
Wróciłam do zajadu bogatsza o ten mały kawałek lokalnej sztuki. Nie zostało mi już zapewne wiele czasu, a musiałam przygotować się do wydarzenia wieczoru. Taniec, tak. Zawsze był dla mnie czymś wyzwalającym. Po cichu liczyłam, że choć przez jakiś czasu uda mi się zadeptać niesforne myśli i to w rytm muzyki.
Próg karczmy przekroczyłam przyprószona cienką warstewką śniegu, który zaczął padać w dość sporej ilości. Otrzepując płaszcz, jednocześnie powiodłam spojrzeniem po lokalu, wypatrując Strażnika. Tak jak i o poranku, zastałam go z tajemniczą lekturą, co od razu zdeterminowało mnie, aby tym razem podejrzeć jej tytuł. Ciekawe czy i tym razem, książka zostanie równie szybko ukryta, gdy tylko podejdę, co też postanowiłam sprawdzić.
-Ostatnie chwile spokoju...
właśnie minęły. dopowiedziałam już w myślach, jednocześnie rzucając dyskretne spojrzenie w kierunku lektury kotowatego. Zauważyłam, że ilość miejsc w lokalu została ograniczona, najpewniej, aby przeznaczyć więcej przestrzeni dla przyszłego parkietu.

Rąbek tajemnicy został uchylony, czym na chwilę obecną musiałam się zadowolić, ponieważ dachowiec, gdy tylko mnie spostrzegł, ponownie skrył książkę. Podróże... małe i duże? Przez śnieżne ostępy? Jak wędrować, by nie zwariować? Cóż możliwości było wiele i choć początkowo założyłam, że może być to coś w rodzaju przewodnika, tak nadal nie można było wykluczyć książki typowo fabularnej albo biograficznej? Pomimo wszystko, nadal nie rozumiałam, dlaczego kotowaty tak się z tym krył a w każdym razie przed moją osobą, bo jak zdarzyłam zauważyć, przechadzający się wokół bywalcy lokalu nie zmuszali go do przerwania lektury. Hmm...
-Karmią tu dobrze, więc nie ma sensu omijać kolacji. Ani dzisiejszych atrakcji.
Otrzepawszy się z pozostałości śniegu, ściągnęłam z siebie płaszcz, po czym zajęłam miejsce z boku stolika. Przez chwilę ocierałam o siebie zmarznięte dłonie, które uległy ofiarą mrozu, mimo iż nowe rękawiczki sprawowały się lepiej od swych poprzedniczek. Chłód jak widać potrafi być zwodniczy. Nawet przy najlepszej ochronie, często udawało mu się wkraść, tam, gdzie go nie zapraszano. Tracił na swej śmiałości, dopiero w obliczu innego źródła ciepła, ognia albo... drugiej osoby. Wraz z tą myślą przeniosłam ukradkowe spojrzenie na Christophera, co w tym konkretnym momencie, podziałało niczym utrącenie kostki domina dla serii krępujących wspomnień, które tak licznie nagromadziły się w ostatnich dniach.
Na domiar złego w tej samej chwili przyłapałam Strażnika na lustrowaniu mnie wzrokiem. Nie było w tym nic niezwykłego, wszak byłam pod jego nadzorem, co wiązało się z obserwacją. Czy przesadzał? W moim odczuciu oczywiście. Ale niestety nie znałam nikogo innego, komu przydzielono ochronę, aby móc wymienić się z nim doświadczeniami i ewentualnymi obawami. Teraz z biegiem czasu zwyczajnie przywykłam do pary zielonych oczu, których cienkie źrenice podążały za mną niczym celownik. Lecz bardzo dobrze pamiętałam irytację, która towarzyszyła początkom naszej znajomości, oraz wszystkiemu, co teraz można było nazwać codziennością.
Wiedziona nutką sentymentu, podjęłam dawną grę, którą niegdyś określałam jako łamanie spojrzeniem. Całość zwyczajnie sprowadzała się do tego, które szybciej zerwie kontakt wzrokowy. Zwykle to ja przegrywałam na tym polu, ale dziś zaczynałam bez towarzyszącej temu wyzwaniu złości i uporowi. W tym momencie bardziej pozamawiała przeze mnie zwykła ciekawość i może próba utemperowania nieznośnych reakcji, takich jak właśnie chęć ucieczki spojrzeniem...
-Ciemność to jeszcze nie mrok. Zresztą, jeśli komuś bardzo zależy na skrzywdzeniu kogoś, to pora dnia nie będzie stanowiła dla niego przeszkody.
Czujna kelnerka już po chwili przydreptała do naszego stolika, uprzedzając moje próby przywołania jej zawczasu. Po krótkim namyśle zamówiłam dla siebie zupę oraz koktajl kryjący się pod uroczą nazwą „malinowa chmura”. Założyłam, że coś nazwane tak słodko, musiało być jakąś łagodniejszą alternatywą tutejszych trunków i typowym „kobiecym drinkiem”, co dawało mi nadzieję na możliwość napicia się czegoś smacznego bez nadmiernej utraty trzeźwości.
Na swoje zamówienie nie musiałam długo czekać, gdy energiczna Dachówka postawiła przede mną miskę z parującą zupą. Od razu wręczyłam jej zapłatę, aby nie musiała fatygować się do stolika po raz kolejny.
Nazwa mojej potrawy niewiele mi mówiła, ale zupa była gęsta i treściwa. Starałam się rozszyfrować, co stanowiło jej główne składniki. Na pewno rozpoznałam dynię oraz paprykę, całość miała lekko wędzony dymny posmak, co nadawało daniu ciekawszego wydźwięku. Uwagę, którą koncentrowałam teraz na posiłku, płynnie przeniosłam na Dachowca, który odezwał się po dłuższej chwili, zadając mi dość niepewnie brzmiące pytanie.
-Nie zdążyłam zwiedzić całości, ale tak natknęłam się na kilka interesujących rzeczy. Widać, że dobra kuchnia cieszy się tu uznaniem, a przynajmniej tak można wywnioskować po ilości straganów z przekąskami.
Przyjemne i smaczne aromaty, którymi nasiąkły niektóre z uliczek były miłym aspektem, jednym z wielu, które powodowały, iż to miejsce zdawało się emanować pozytywną aurą. Choć z całą pewnością, skrywały się tu jakieś cienie... gdyż te zawsze były obecne wszędzie tak, gdzie byli ludzie... tak przez ten krótki pobyt, na razie nie udało mi się spostrzec, niczego co wzbudziłoby mój większy niepokój. Może z wyjątkiem nazbyt mocnych trunków...
Kelnerka jakby zwabiona tą myślą, właśnie zostawiła na stole mój trunek. Tak jak podejrzewałam, prezentował się apetycznie. Koktajl podany w zaskakująco wysokim naczyniu przechodził od bieli do różu, aż po rubinową czerwień, z czego dwie pierwsze warstwy przypominały mleczną pianę, gęstszą niż tą, która wieńczyła kufle z piwem. Podziękowałam kotce, która pospieszyła zbierać kolejne zamówienia. Ja zaś z pewną obawą przypatrywałam się swemu napitkowi, lekko przytłoczona jego ilością.
-Dość łatwo traci się tu czujność... czego zwykle nie doświadcza się w miastach.
Dopowiedziałam po chwili, starając się przekuć swe odczucia w odpowiednio brzmiące słowa.
Postanowiłam w końcu spróbować zamówionego przez siebie trunku, który kusił, rozsiewając wokół intensywny owocowy aromat. Niespodziewanie na sali nagle zawrzało od radosnych wiwatów i braw, zaskoczyło mnie to na tyle, że musiałam złapać potężną szklanicę oburącz, aby nie wylać jej zawartości. W pośpiechu starłam z nosa i ust różowawą pianę, która nie powinna się tam znaleźć. Wówczas swe spojrzenie wbiłam w sprawców całego zamieszania, którymi okazali się muzycy. Ja również ich przybycie odebrałam z entuzjazmem, którego mógł dowodzić lekki uśmiech rozciągający się na moich wargach. W międzyczasie wzięłam jeszcze kilka łyków swego drinka, który przypominał bardziej płynny deser. Alkohol był w nim mało wyczuwalny, choć dzięki jego obecności napój nie był mdły ani przesłodzony.
Kątem oka spostrzegłam, że mój towarzysz przez moment sprawiał wrażenie nieobecnego. Przez ostatnie dni, jego zachowanie wielokrotnie odbiegało od tego, do którego zdążyłam przywyknąć. Mogłabym pokusić się o stwierdzenie, iż w ostatnim czasie Strażnik – nie jest sobą, ale z jakiegoś powodu to wyrażenie nie do końca mi odpowiadało.
-Tutejsze sklepy odzieżowe mają całkiem bogaty asortyment, choć nieco dziwnie czuję się z faktem, że część mojej nowej garderoby posiada wycięcie na ogon...
Całe szczęście zdaniem sprzedawczyni, owe wycięcia dało się łatwo zasznurować, tak że stawały się mało widoczne. Byłby całkiem użyteczne, gdybym zdecydowała się korzystać teraz z czarciego ogona, jednak przy takich temperaturach posiadanie kolejnej kończyny do odmarzania, nie stanowiło kuszącej wizji.
-A ty? Dawno wróciłeś do zajazdu? Widzę, że pochłonęła Cię lektura.
Wspominając o tym, chciałam uświadomić zielonookiego, że nie ma sensu kryć się z książką, skoro i tak został przyłapany w dodatku na czymś tak normalnym, że przecież nie miałabym do czego się „przyczepić”.
Powoli zaczynałam czuć, jak robi mi się gorąco, na co wpływała po części gorąca zupa, drink, jak i panująca w lokalu ekscytacja, która rosła wraz z pierwszymi nutami wygrywanego utworu. Wstałam, po czym zaczęłam zbierać swoje rzeczy.
Owszem, ale muszę się jeszcze przebrać. To nie są dobre buty do tańca...
To nie tak, że nie mogłabym w nich tańczyć, tylko po co zadowalać się półśrodkami, gdy nosiło się ze sobą pół garderoby? Zresztą w moim mniemaniu, odpowiednie wydarzenia wymagały odpowiedniej celebracji.
Upiłam jeszcze spory łyk swego trunku, w obawie, że podczas mojej nieobecności ten mógł zostać sprzątnięty przez obsługę, a byłaby to spora strata. Określenie go mianem płynnego deseru, nadal pasowało mi wyjątkowo trafnie.
Miałam już ruszyć do swojego pokoju, gdy przypomniałam sobie o czymś i z pewnym zawahaniem wyciągnęłam z kieszeni płaszcza średnich rozmiarów jutowy woreczek, zwieńczony zieloną tasiemką. Krył w sobie malowaną, drewnianą figurkę w kształcie śnieżnej pantery, trzymającej swój ogon w pyszczku, którą „upolowałam” przy jednym ze straganów. Postawiłam woreczek na stole, tuż przez srebrnowłosym.
-Zdaniem autora, to tutaj popularna rzecz, ponoć ma zapewniać szczęście w domu. Ile w tym prawdy i czy faktycznie to coś wpisującego się w lokalne obyczaje, nie mam pojęcia. W każdym razie Tobie przyda się bardziej. Ja mam własne talizmany. Ot pamiątka.
Mówiąc to, ujęłam między dwa palce łańcuszek, na którego końcu kotowaty mógł dostrzec wisiorek w kształcie czterolistnej koniczyny. Był to nieodłączny akcent towarzyszący mojej osobie, zwykle kryjący się właśnie w postaci biżuteria czy zdobień na ubraniach.
Dopiero po chwili uderzyła mnie niezręczność tej sytuacji i w przypływie zakłopotania, porzuciłam swą ciekawość na rzecz taktycznego odwrotu. To też nie dając Dachowcowi zbyt wiele czasu na reakcje, pospiesznie ruszyłam w stronę schodów, rzucając za sobą tylko wzmiankę o tym, że muszę się pospieszyć i przebrać...
Przeklinając się za... sama nie wiedziałam jak dokładnie sprecyzować zarzuty winy... zatem za całokształt, zniknęłam w swoim pokoju. Oszacowałam, że wliczając przedarcie się przez torby z zakupami i przy pomocy czarodziejskiej wstęgi, ogarnięcie się nie powinno zająć mi więcej niż kwadrans. Nawet na wyższym piętrze i za zamkniętymi drzwiami, doskonale dało się słyszeć skoczną melodię, zatem biada tym którzy planowali się dzisiaj dobrze wyspać.
Spieszyłam się, to też postawiłam na prostą stylizację. Włosy spięłam w luźny niski kok, pozwalając aby wokół twarzy pozostało kilka luźnych różowych pasemek. Mój strój stanowiła biała bluzka oraz czerwona gorsetowa spódnica, sięgająca nieco ponad kolana, kilka drobnych ozdób w postaci spinek i kokardek dopełniało całość. Zrezygnowałam z typowych obcasów, na rzecz wysokich na kilka centymetrów stabilnych koturn. Zamknęłam za sobą drzwi i energicznym krokiem ruszyłam do sali głównej, gdzie odbywała się zabawa. Nawet mimo swego ekspresowego tempa, zdarzyłam przegapić, zdaje się trzy pierwsze utwory. Nadal liczyłam jednak, że znajdę sobie miejsce wśród grona tańczących, które jak się okazało było całkiem liczne.
Ciężko było mi powstrzymać cisnący się na usta uśmiech, gdy dałam się porwać radosnej muzyce, a pod stopami czułam drżenie drewnianej podłogi. Coś, czego nie sposób było doświadczyć na pałacowych marmurach. Podobnie jak panującej wokół jowialnej atmosfery. Nim zdecydowałam się wpaść w krąg tancerzy, rzuciłam jeszcze spojrzeniem w stronę stolika, który wcześniej zajmował Strażnik, sprawdzając, czy nadal trwał na swym posterunku, a może postanowił zbiec przed panującym wokół zgiełkiem? Na wszelki wypadek potoczyłam badawczym spojrzeniem, po pozostałych zakamarkach sali, choć ciężko było się czegoś dopatrzyć wśród wiru roztańczonych ciał i ogonów, na które odnotowałam w pamięci, że będzie trzeba uważać.

Lodowa maska, początkowo pokryta grubą warstwą białego szronu, mocna i nieprzenikniona. W tej postaci zdawała egzamin, lecz z czasem przybywało na niej rys i pęknięć, które były śladami naszych licznych interakcji. Teraz z kolei momentami odnosiłam wrażenie, że owa lodowa bariera staje się przejrzysta… i przez to niekiedy widzę, więcej niż powinnam.
To zmuszało mnie do zadumy nad stanem mojej własnej maski… Wiedziałam, że i ta nie pozostała bez szwanku, lecz czy nadal pozostawała na swym miejscu? Chowając, to co powinno być ukryte? Coraz bogatszą gamę sprzecznych uczuć, których obecności nie umiałam zrozumieć, albo też zaczynałam pojmować ich sens, dopiero po czasie… Miałam ochotę przytknąć palce do twarzy, po to, aby sprawdzić, czy rzeczona maska faktycznie się jej trzyma. Choć było to głupie, wiedziałam przecież, iż była to jedynie moc imaginacji oraz kunszt aktorski. Acz w tej Krainie można by natknąć się na istoty, które mogły naginać prawa rzeczywistości do swej woli. Niestety mnie natura ani okrutna „nauka” nie obdarzyła podobnym darem. Ale może to i lepiej, byłam nazbyt porywcza… i nie lubiłam granic, a przy takich możliwościach, łatwo można by ulegać pokusom.
-Z tego, co zdarzyłam zauważyć, odnajdujesz się w ciemności całkiem nieźle.
Skomentowałam krótko, nawiązując do właściwości, które posiadały kocie oczy mego ochroniarza. Początkowo było mi trudno oswoić się z parą zielonkawych ogników, pobłyskujących w mroku pod sklepieniem namiotu. Choć zapewne ich posiadaczowi również nie było lekko z faktem, iż nie mógł kryć się z tym, gdzie podąża jego wzrok. Coś, co bywa kłopotliwe już w świetle dnia, nocą zdawało się nabierać dodatkowej mocy.

Już miałam spytać kotowatego, skąd wysnuł podobny wniosek, lecz wtedy w głowie zaraz przewinęła mi się migawka z pamiętnego poranka, podczas którego zaserwowano mi nawet śniadanie. Strażnik zapoznał się wtedy całkiem dokładnie z zawartością mojej spiżarni… Nie brakowało wiele, abym w szale złości pozwoliła na to, by w kuchni roztańczyły się płomienie. Dobrze, że Christopher nie był wówczas na tyle bezczelny, by pokazać się z serwowanym śniadaniem w drzwiach mojej sypialni… Zaspana i zdezorientowana, mogłabym zareagować jeszcze gwałtowniej. A może uznałabym to za obraz na tyle niedorzeczny, że z całą pewnością zakwalifikowałabym go jako senny majak i poszła spać dalej?

O tym, że moje myśli nie krążyły teraz wyłącznie w temacie jedzenia, Dachowcowi mogło podpowiedzieć dość przenikliwe spojrzenie, którym przez dłuższą chwilę obdarzyłam jego osobę. Po chwili zawróciłam myśli z niebezpiecznej ścieżki wspomnień, skupiając się na aktualnym temacie. Tym bardziej że nagle zabrzmiał on jak swego rodzaju wyzwanie. A ja lubiłam podejmować rękawice, nawet jeśli ktoś rzucał ją całkiem nieświadomie.
-W takim razie, wybór jutrzejszego menu pozostawiam Tobie. Na tym polu możesz się nieźle zdziwić…
Po licznych eksperymentach opuściłam laboratorium ojca bogatsza nie tylko o dodatkowe serce. Mój układ pokarmowy również, nie przypominał tego, jakim mogła pochwalić się zwykła osoba. Ale tego nie można było stwierdzić, lustrując mnie spojrzeniem, co właśnie czynił zielonooki. Skomentowałam to jedynie lekkim uniesieniem brwi.
-I tak i nie.
Muzyka, która rozbrzmiewała w lokalu, utrudniała koncentrację na czymkolwiek innym niż ona sama. Choć konkurencję nadal stanowiły talerze pełne parujących potraw oraz naczynia, wypełnione rozmaitymi trunkami. Wiadomym było jednak, że ich zawartość zniknie znacznie szybciej, niż zapał i energia grajków. Już na pierwszy rzut oka, dało się znać, że owi muzykanci, byli zaprawieni w koncertowych bojach.
Przez moment analizowałam wypowiedź Dachowca, szczególnie jej ostatnią część. Zastanawiałam się, czy wspominając o braku czasu na lekturę, miał na myśli swoją ostatnią misję, czy raczej całokształt. Możliwość poczytania książki w spokoju wydawała się rzeczą tak normalną… że aż zaczęło mnie zastanawiać, jak wiele wyrzeczeń kosztowała go rola Strażnika. Czy może raczej jego podejście do tej funkcji, które nader często odbierałam jako skrajny pracoholizm.
Owszem sama też potrafiłam wpadać w obsesje, gdy pracując nad czymś, byłam bliska przełomu, ale takie sytuacje określiłabym mianem nielicznych epizodów.

Konsternacja, z jaką kotowaty przyglądał się podarkowi, tylko pogłębiła moje poczucie zażenowania dla tego pomysłu. Jego podejrzliwość była jak najbardziej na miejscu, biorąc pod uwagę moje dawne wybryki i przewiny. Nie zdziwiła mnie zatem ani tym bardziej zasmuciła, a jedynie dała do myślenia, że był to dziwny gest z mojej strony. Dlatego też zdecydowałam się na szybką ucieczkę z miejsca „zbrodni”, zanim zrobiłoby się jeszcze bardziej niezręcznie, bądź padło pytanie, na które sama nie znałam odpowiedzi.

Czułam ekscytację, przemierzając salę, aby dołączyć do kręgu tańczących. Nie miałam doświadczenia w tego rodzaju zabawach, bo przyjęcia, na których mogłam wykazać się na parkiecie, były zazwyczaj znacznie bardziej formalne. Panująca tutaj energia była zgoła czymś innym, emanowała swobodą i zabawą. Początkowo miałam pewne obawy, czy jako „obca” nie zostanę pominięta albo swoją obecnością nie nadszarpnę splendoru urokliwej atmosfery. Jak się okazało, moje zmartwienie były niesłuszne. Gdy tylko odnalazłam właściwy rytm i nieco przyjrzałam się ruchom tancerzy, dołączyłam do grupy. Nie padły żadne sprzeciwy, wręcz przeciwnie. Widać to, co obce, niektórym wydało się ciekawe, bo nie mogłam się poskarżyć na brak partnerów do tańca.
Tańczyliśmy w grupie, parach, ale i w pojedynkę. Ktoś odchodził z parkietu, ale zaraz po tym nowy śmiałek zajmował jego miejsce. Momentami miałam wrażenie, że lokal zatrzęsie się w posadach, gdy muzykanci podsuwali coraz to żwawsze melodie, w których rytm podrygiwały dziesiątki stóp. Fakt, że większość tancerzy stanowili Dachowce, również nie był obojętny. Istotnie trzeba było uważać, by przypadkiem nie zaplątać się o czyjś ogon. A było to trudne wyzwanie, bowiem właściciele długich puchatych kit, porwani zabawą nie zawsze zwracali uwagę na ich „zasięg”. Często czułam muśnięcia czyjegoś ogona, na wysokości swoich łydek co początkowo wybijało mnie nieco z rytmu. Uczucie łaskotania ciężko było ot, tak zignorować. Może dlatego właśnie tak wielu tancerzy pozwalało sobie na radosne śmiechy? Niewykluczone.
Łatwo było tu zarazić się radością. Sama również nie podtrzymywałam uśmiechu cisnącego się na usta.
Nie miałam pojęcia, ile już tak wirowałam w takt muzyki, ale zrobiło mi się nieznośnie gorąco… aż dziw, że w tych stronach można się było na to poskarżyć. W głowie czułam lekki szum, choć nie miałam pewności czy wywołało go chwilowe zmęczenie czy wcześniej wypity drink. Nie dokończyłam go i miałam nadzieję, że kelnerka nie zdarzyła jeszcze zgarnąć go ze stolika.
Co jakiś czas zerkałam w stronę ławy, którą zajmował Christopher. Nie umknęło mi, że jego spojrzenie nie raz zatrzymywało się na tańczących. Zastanawiało mnie, czemu nie zdecydował się dołączyć do zabawy. Potrafił tańczyć, o czym przekonałam się osobiście w czasie balu. Co zatem stało mu na przeszkodzie? Być może właśnie niesmak, jaki pozostawił nasz mały pojedynek żywiołów, który rozegrał się właśnie w czasie tańca? A może przyczyna leżała jeszcze gdzie indziej? Czy drążenie tego tematu było wskazane? Wiedziałam, że nie. A jednocześnie zerkanie na kotowatego siedzącego w towarzystwie kufla trunku, którym i tak nie mógł się upić, jakoś mnie ubodło.
W końcu muzyka ucichła na moment, gdyż artyści również potrzebowali krótkiej chwili na złapanie tchu i zwilżenie gardeł. Część z tańczących rozeszła się do stolików, choć sporo par nadal pozostało na parkiecie, zbierając się w grupki i wdając w żarliwe dyskusje. Nie zdarzyłam podsłuchać o czym, bowiem sama powędrowałam do stolika, przy którym miałam nadzieję nadal zastać Strażnika oraz resztę swego napitku...

Zgarniając naczynie, bokiem oparłam się o stolik, po czym ugasiłam pragnienie. Uznałam, że nie ma sensu się rozsiadać, skoro miała być to jedynie krótka przerwa. Gardło zapiekło mnie od alkoholu, którego większe ilości kryły się w dolnej warstwie koktajlu. Kciukiem starłam z ust resztki, mleczno-malinowej piany, której zapach znów poczułam z całą intensywnością.
-Trzeba przyznać, że potrafią tutaj trzymać tempo.
Skomentowałam, jednocześnie przeciągając spojrzenie po blacie, gdzie nadal spoczywała figurka. Jej widok od razu przypomniał mi o uczuciach, które towarzyszyły mi podczas jej wręczania, to też szybko uciekłam od niej spojrzeniem, tym razem mierząc je bezpośrednio w zielonookiego. Nim jeszcze dobrze się zastanowiłam nad tym, czy w ogóle się odzywać, z moich ust padło pytanie.
-Nie chcesz dołączyć? Przecież potrafisz tańczyć.
Odstawiłam swoją szklanicę na miejsce, po czym zajęłam się drobnymi poprawkami swojej garderoby, która ucierpiała nieco podczas tanecznych zawirowań.
-Nie tak często, trafia się okazja, by móc się wyszaleć i nie zważać na, że ktoś będzie oceniał każdy twój krok, nie tylko na parkiecie.
Nawiązałam do własnych salonowych doświadczeń, gdzie podając się za Arystokratkę, musiałam stale się pilnować. W pałacowych marmurach nie ma co liczyć na swobodę. Oczywiście i tam można dobrze się bawić, lecz zawsze będzie to później okupione ryzykiem, choćby stania się tematem dworskich plotek.

Sarkazm, zawsze byłam zdania, że można było przyrównać go do dobrej przyprawy. Nadawał charakternego smaku i ostrości, na którą każdy miał inną tolerancję. Sama lubiłam po niego sięgać, zatem nie miałam problemu z jego wyczuwaniem. A już w szczególności, gdy posługiwał się nim zielonooki. Pod tym względem oboje poznaliśmy się aż za dobrze.
Czasem wystarczyła uwaga zawoalowana między wierszami, niekiedy krótkie spojrzenie i już wiedziałam, że Strażnik doskonale zrozumiał, co mam na myśli. Co prawda wiele z owych myśli stanowiły właśnie złośliwe przytyki wycelowane w jego osobę… ale fakt, że tak trafnie je odczytywał, zawsze wywoływał we mnie ukłucie satysfakcji, pomieszane z nutą niepokoju. Istnienie płaszczyzny na której, oboje rozumieliśmy się zbyt dobrze, wydawało się niewłaściwe? A przynajmniej dziwne…

Pozostawały jednak kwestie, które niezmiennie nas różniły, a Dachowiec poruszył właśnie jedną z nich. Mimo iż temat ten był poruszany często, mój protektor nadal nie rozumiał, skąd brał się mój opór. Z drugiej strony, czy kiedykolwiek wysiliłam się na tłumaczenie wychodzące poza: „sama sobie poradzę”, „zrobiłabym to lepiej” albo „nie potrzebuje Cię”… oraz wiele innych, choć podobnych uwag, nasyconych złością i jadem, który świetnie nadawał się, by ukryć kilka innych emocji. Takich jak zażenowanie czy niepewność.
Tknięta dziwną atmosferą, która przywarła do naszej dwójki, już miałam otworzyć usta, by wyjaśnić, czemu tak bardzo wzbraniam się przed pomocą ze strony Strażnika. Lecz gdy muzyka i radosne śmiechy rozbrzmiały już na dobre, zrezygnowałam z tego pomysłu. Liczyłam zatem, że kotowaty uzna w tym momencie, że w przypływie lepszego nastroju powstrzymałam się przez rzuceniem jakiejś kąśliwej uwagi.
Zdradzać mógł mnie jedynie wyraz twarzy, po której przez moment przebiegł ten rodzaj emocji, którego nie miałam w zwyczaju pokazywać światu. Była to jednak tylko chwila, którą zmiotły radosne nuty nieznanych mi melodii. Razem z myślą o tym, że gdy niemal całe życie ludzie wokół potrafili tylko kłamać, krzywdzić i zawodzić to nie zostaje nic więcej niż samemu o siebie zadbać. Nauczyłam się samodzielności i nie zwykłam, wyręczać się kimkolwiek, jeśli sama mogłam podołać wyzwaniu.
Oraz że każda praca czy zadanie ma w końcu swój kres... A trafnie u mojego boku i dbanie o moje bezpieczeństwo, było zadaniem, które aktualnie powierzono Christopherowi. Stawiał własne życie na szali w imię obowiązku. Taką miał pracę.
Ale prawda była taka, że, żadne z nas nie widziało, ile miało potrwać to konkretne zlecenie. W każdej chwili Strażnik, mógł otrzymać ważniejszą misję niż pilnowanie, jak to zwykle lubił się wyrażać rozwydrzonej pannic.
Wyjątkowo dobitnie uświadomiła mi to jego ostatnia nieobecność… Przez ten czas, doszłam do wielu ciekawych wniosków, których większość nieszczególnie przypadła mi do gustu. Choćby taki jak powielanie dawnych błędów. Mimowolne przywiązanie się do osoby, która mogła zniknąć wraz z kolejnym wydanym rozkazem. Do kogoś, kto większość czasu przede wszystkim grał mi na nerwach tym, że trwał uparcie przy swoim, podobnie jak i ja to czyniłam.
A przecież, życie dało mi już nauczkę, czym kończy się przywiązanie, powinnam być zatem mądrzejsza. I nadal starałam się być.
Dlatego też odepchnęłam od siebie te smętne myśli i skupiłam na tym, na czym powinnam – na zabawie.

Nie wiedziałam, czy to wpływ tego miejsca, czy może mój nieprzyzwyczajony do chłodu organizm, doznał obrażeń w postaci odmrożeń na mózgu… bo decyzje, które podejmowałam, wydawały mi się coraz bardziej nierozważne. I sądząc po zdumionej minie Christophera, nie byłam jedyną, która tak uważała.
Przyglądając się temu, jak kotowaty najwyraźniej nie może przeprasować, tego, co właśnie usłyszał, ogarnęło mnie rozbawienie. Powstrzymanie uśmiechu, który cisnął mi się na usta, wymagało zmobilizowanie całej siły woli, jaką obecnie dysponowałam.
Zapewne, gdybym spytała, czy nie zechce przyłączyć się do mojej rewolty, aby przejąć władzę w stowarzyszeniu… byłby mniej zaskoczony.

Z kolei mnie nie zaskoczyła odmowa, spodziewałam się jej. Jednak sprzeciwy rzadko kiedy powstrzymywały mnie przed dalszym działaniem. Tak było i tym razem.
Teraz to ja przechyliłam głowę, jednocześnie lustrując swego rozmówcę uważnym spojrzeniem.
-Ponieważ?
Nim Dachowiec zdarzył odpowiedzieć na zadane pytanie, sama postanowiłam go uprzedzić. W końcu wydawało mi się, że wiedziałam, co stanowi źródło jego obaw.
-Obiecuję, że tym razem nie będę sięgać po żadne magiczne sztuczki.
Chciałam nawet wykonać gest, który składano podczas wygłaszania przysięgi, ale zrezygnowałam, zdając sobie sprawę, że aby uczynić go prawidłowo, potrzebowałabym dodatkowej ręki. Przybrałam za to nieco bardziej poważny wyraz twarzy, by podkreślić szczerość swego przekazu. Chociaż wiedziałam, że me zapewnienia nie były wiele warte. Z całą pewnością właśnie to podpowiadało Strażnikowi, wcześniej nabyte doświadczenie w obcowaniu z moją osobą. Nie mniej jednak teraz byłam szczera i miałam zamiar dotrzymać złożonej obietnicy.
Jednakoż mimo całej swej charyzmy, wątpiłam, aby udało mi się sprostać wyzwaniu, jakim było, wyciągniecie Christophera na parkiet. Wiedziałam jednak, że czułabym żal, nie próbując. Choć nie wiedziałam dlaczego…

Salę na nowo wypełniła muzyka, która poniosła się z jeszcze większą werwą. Na chwilę odwróciłam wzrok, uciekając przed badawczym spojrzeniem zielonych kocich oczu, których właściciel nadal uparcie zdawał się szukać jakiejś poszlaki, która ujawniłaby mój niecny podstęp. Cóż, tym razem miałam rozczarować swego opiekuna.
Głośna melodia zagłuszyła moment, w którym Dachowiec, opuścił swoje miejsce, by zatrzymać się naprzeciw mnie. Przez to właśnie, gdy odezwał się, jednocześnie wyciągając dłoń w geście zaproszenia, przez mgnienie sprawiałam wrażenie lekko oszołomionej. Niepewnej tego, co miałam przed oczami.
Lekko rozchylone usta, które zastygły w wyrazie zdziwienia drgnęły, jakbym miała coś jeszcze powiedzieć. Miast tego, ułożyły się w uśmiech przyprawiony nutą triumfu. Ujęłam dłoń srebrnowłosego i razem z nim ruszyłam ku parkietowi, jednocześnie zostawiając w tyle wątpliwości i najpewniej podszepty rozsądku.

Szybko zostaliśmy porwani do kręgu tańczących, który przez tę krótką chwilę imponująco się rozrósł. Nie znałam kroków tutejszych tańców, więc również każdy swój taniec zaczynałam obserwacją. Jedynie biegłość w tej sztuce, sprawiała, że potrafiłam szybko wczuć się w rytm i w razie pomyłek dokonywać korekt czy własnych improwizacji. I absolutnie nikt nie patrzył tu krzywo na cudze potknięcia czy pomyłki. To właśnie w tej swobodzie i energii było coś ujmującego.
Jak sięgam pamięcią w czasie tańca, jeszcze nigdy nie poczułam realnej groźby… zgubienia butów. Tutejsi muzycy z całą pewnością znajdowali przyjemność z narzucania bawiącym się, tak szaleńczego tempa. Otaczały mnie roześmiane i rozemocjonowane twarze, którym, choć nie było to proste, przyglądałam się wnikliwie podczas licznych przejść czy obrotów. Tym istotnym szczegółem z tłumu wyróżniał się Strażnik, który nawet teraz pilnował się, by jego oblicze pozostawało nieodgadnionym. A jednak potrafiłam już zbyt sprawnie przenikać za tą woalkę tajemnicy i przez to móc snuć przypuszczenia, że zielonooki dobrze się bawił. Ja nie kryłam się z tym od początku, będąc zbyt skupioną na tańcu i czerpaniu z tej chwili. Widzieć się w takim stanie, było czymś nowym dla nas obojga… lecz porzucony gdzieś w tyle zdrowy rozsądek, jeszcze nie mógł uzmysłowić mi, że to kolejny dobry powód, by dać przytłoczyć się skrępowaniu i niezręczności. I pewnie dlatego, nie miałam też problemu z tym, by otwarcie przypatrywać się swemu partnerowi, by lepiej poznać tę nową wersję...którą musiała przebudzić w nim muzyka.
Radosny szum, coraz bardziej huczał mi w głowie. Nie wiedziałam w jakim momencie, moje splecione wcześniej włosy postanowiły domagać się wolności. Uświadomiłam sobie to dopiero z chwilą, gdy smagnęłam kogoś różowymi puklami, podczas wykonywania energicznego obrotu. Byłam pełna podziwu, że przy takiej intensywności zabawy i trunków, jeszcze nikt na nikogo nie wpadł, czyniąc z tańczących żywego domino.

W obliczu dzisiejszych zdarzeń, nawet pewne doświadczenie i doza aktorskiego talentu, okazały się niewystarczające w próbie zakamuflowania emocji. Jak widać, czasem zdumienie bywa tak silne, że zaciera pamięć o własnych możliwościach. W czym szybko utwierdził mnie komentarz, Christophera. Całe szczęście, zasłyszana uwaga, na nowo rozbudziła trybiki w mojej głowie, dzięki czemu to chwilowe zawieszenie, mogłam uznać za niebyłe. Tym razem nie pozostałam dłużna i płynnie sparowałam kocią zaczepkę.
-Równie mocno, jak i Ty sam.
Wraz z tymi słowami, pogłębiłam uśmiech, który już wcześniej gościł na mym obliczu.

W drodze na parkiet, przez moment moje spojrzenie zsunęło się w dół, po krzywiźnie ręki, aż do naszych złączonych dłoni. Był to dziwny obrazek i z chwilą, gdy dotarła do mnie ta myśl, wiedziałam, że teraz zachowa się w mojej pamięci.
Liczyłam, że w przypływie łaskawości mój złośliwy umysł nie zmieni go w kolejne narzędzie, mącące spokój mego ducha. Choć miałam względem tego spore obawy. Intensywność i dokładność wspomnień, które na nowo ożywały w mojej głowie, mogły świadczyć tylko i wyłącznie o rozwijającym się we mnie masochizmie. Bo czy nie torturą było, rozpamiętywanie chwil, które wprowadzały Cię w stan dziwnego zakłopotania? I zmuszały do kwestionowania rzeczy, które normalnie nawet nie przeszłyby mi przez myśl…
Takich jak na przykład - czy to właściwe, że zaczynałam dobrze bawić się na wyjeździe, do którego zostałam poniekąd zmuszona (własnym honorem po akceptacji porażki)? Tym bardziej po tym w jak ekstremalnych warunkach odbywała się większość naszej wyprawy. I nie dotyczyło to jedynie ujemnych temperatur...

Gdyby parę miesięcy temu, ktoś zasugerował mi, że mam dzielić ze Strażnikiem jedno posłanie a w dodatku jeszcze umieć się wyspać w takich warunkach… nie wiem, czy zmieniłabym owego śmiałka w zjawiskowe ognisko, czy może była bardziej zajęta pohamowaniem własnego ataku śmiechu.
Ale teraz kiedy myślałam o tej sytuacji to poza oczywistym skrępowaniem, czułam również wdzięczność… że srebrnowłosy postarał się, bym przez noc nie przemarzła do szpiku kości, nawet ceną własnego komfortu. W jego przypadku to poranki zdradzały, że te sytuacje nie pozostawały w nim bez echa. A przynajmniej takie odnosiłam wówczas wrażenie… być może mylne.
Może tylko ja, nie byłam w stanie bez potknięć przejść do tej dziwnej nowej rzeczywistości, w której potrafiliśmy odbyć rozmowę bez wzajemnego trucia się jadem albo razem bawić się na tanecznym parkiecie… Zdawało się to kuriozalne, a jednak się działo.

Trudno było zliczyć, z iloma osobami udało mi się dziś zatańczyć. Częste przejścia i zmiany stale powiększały tę liczbę. Ostatecznie, jednak gdy cykl się zakańczał, powracało się, do tego z kim taniec się rozpoczęto. I zdałam sobie sprawę, że tego momentu wyczekuję. Byłam ciekawa, jak przy tej roztańczonej szaleńczej gonitwie, bawił się zielonooki. Każde takie, ponowne spotkanie, nawet jeśli czasem trwało tylko chwilę, dawało możliwość odkrycia czegoś nowego. Werwa, z jaką się poruszał, przyłapanie go na podążaniu za mną wzrokiem a przede wszystkim… radość, którą zaczęło sprawiać mu to doświadczenie. Zauważenie tego wszystkiego, sprawiło mi niemałą satysfakcję, której nie próbowałam tuszować. Dobrze się bawiłam i nie chciałam zakłócać tego stanu, a z jakiegoś powodu podzielenie się nim, przydało tej chwili większego splendoru.

Gdy po raz kolejny, natrafiliśmy na siebie w tańcu, utwór zdarzył się zmienić i tępo nieco zwolniło. Ja zaś stałam się świadkiem, niezwykłego zjawiska, jakim było dostrzeżenie na twarzy Christophera szczerego radosnego uśmiechu. W dodatku zaraźliwego, bo niemal od razu poczułam, jak i na mojej twarzy rysował się wyraz radości.
Nie byłam gotowa na ten widok ani tym bardziej na to, co usłyszałam chwilę później.

Widząc, że Dachowiec chce coś powiedzieć, nieznacznie pochyliłam się ku niemu, w obawie, że słowa zaginą wśród nut i trzasków drewnianej podłogi. I choć wypowiedź mężczyzny zdołała do mnie dotrzeć, była na tyle nieoczekiwana, że chwilę zajęło mi zrozumienie właściwego kontekstu. A gdy już udało mi się go pojąć, to przez moment mogłam sprawiać wrażenie, jakby słowa zostały wypowiedziana dialektem, którego nie znałam i najpewniej słyszałam pierwszy raz w życiu.
A przecież otrzymywanie komplementów nie było dla mnie czymś nowym. Goszcząc na Różanym dworze czy podczas innych pomniejszych okazji, zdarzyłam nasłuchać się ich sporo. I choć wiele z nich przez chwilę syciło próżną część mej natury, to pochlebstwa szybko blakły. Ostatecznie były dla mnie nieistotne, podobnie jak i osoby, które je wypowiadały. Uśmiechnąć się, podziękować i iść dalej, zwykle do tego się to sprowadzało.
Teraz jednak znany schemat został poważnie naruszony, gdy uwaga padła z ust, osoby, o której nie mogłam pomyśleć – nieistotna. I właśnie, przez to nagle, nie wiedziałam jak się zachować…

Pocieszała mnie myśl, że przez ciągły ruch i śmiech już wcześniej na moją twarz wypłynęły rumieńce. Dlatego teraz liczyłam na to, że bardziej już zarumienić się nie mogłam… nawet jeśli czułam, że tak się właśnie dzieje.
Po chwili, która wydała mi się nieznośnie długą, w końcu odzyskałam zdolność składania liter w słowa…
-Dziękuję..
Odpowiedziałam, choć głos drgnął mi przy tym nieznacznie. Uśmiech, który tkwił na moim obliczu, zmienił się. Był łagodniejszy i bardziej ciepły, od tych które zwykle przywdziewałam.
Świat znów zawirował z kolejnym obrotem, po którym płynnie wróciłam do poprzedniej pozycji, układając dłoń na ramieniu Dachowca. Ponownie, pozwoliłam utonąć swym myślom w muzyce i ruchu, przez co znów ogarnęła mnie miła swoboda. Nie płoszyło jej nawet zagadkowe spojrzenie, którym mierzyły mnie zielone oczy, których kocia natura dziś zdawała się wyjątkowo wyrazista.

Nie powinnam aż tak się w niego wpatrywać. Skarciłam się za ten brak dyskrecji, a jednak nie przeniosłam spojrzenia. Zastanawiało mnie, jak w tym samym czasie można było sprawiać wrażenie bycia odległym myślami i całkowicie pochłoniętym trwającą chwilą, jednocześnie… bo taki właśnie obraz miałam teraz przed sobą.

Krótkie „dziękuje”. Zaskoczyła mnie moc drzemiąca w tym słowie. Na które po równi składał się ton głosu mężczyzny, jak i atmosfera chwili oraz parę innych czynników.
-Ja również.
Ponownie delikatnie nachyliłam się, mu srebrnowłosemu, aby zwiększyć swe szanse, na zostanie usłyszaną. Dla lepszego efektu nawet wspięłam się na palcach, starając się przy tym nie zgubić tanecznego kroku.
-Nie przypuszczałam, że będę się tutaj tak dobrze bawić.
Chciałam, aby to usłyszał.

Nadal do końca nie wiedziałam, jaka była moja rola w tym wyjeździe ani jaki był jego prawdziwy cel. Nawet jeśli miał stanowić formę kary, to ten wieczór udaremnił tę możliwość. Może robiłam błąd, opuszczając gardę… ale zaczęłam dopuszczać do siebie myśl, aby faktycznie potraktować to wszystko jako małe wakacje. Z dala od Różanych knowań i pilnowania swego statusu na każdym kroku.

Przelotny wyraz zadowolenia na twarzy mężczyzny rozwiał moje nadzieje względem tego, że udało mi się jakkolwiek zamaskować swe onieśmielenie. Nie mogłam jednak winić, się za bardzo...
Zatajenie czegoś w sytuacji, kiedy stoisz z kimś twarzą w twarz, a dzielący was dystans można zmierzyć za pomocą złamanej szkolnej linijki to prawdziwe wyzwanie. A już w szczególności, gdy uzmysłowisz sobie, że ta osoba zna Cię na tyle dobrze, że z czasem potrafiła rozpoznawać twe zamiary już po jednym spojrzeniu. Wiedziałam, że mój uśmiech czy mowa ciała były wtedy niczym znaki zwiastujące nadejście burzy, które Dachowiec nauczył się dostrzegać z zaskakującą wprawą. Choć bywało i tak, że ta wiedza nie była w stanie uchronić go przed gromami konsekwencji mych wybryków, co zapewne wprawiało go w nie lada irytację.
Teraz to, co sobą reprezentowałam, było nowe, również dla mnie. Zapewne zabrzmi to dość niedorzecznie, lecz w tamtym momencie poczułam się obco z własną autentycznością. Myśl ta ukuła mnie w dwójnasób, tym jak często gram i rozmyślnie planuje każde swe posunięcie… a także, że to przecież nie zbrodnia, pozwolić sobie na radość z miłego słowa. Dlaczego więc jakaś cząstka mnie, czuła jakbym została przyłapana na najwyższym wykroczeniu?

Uwaga wypowiedziana przez mego partnera, równie dobrze pasowała i do jego osoby. W Świecie gdzie magia lubi płatać figle, można by żywić obawę, że w jakiś czarodziejski sposób Strażnik został podmieniony…
Różnica między jego obecnym stanem a tym, który znany był mi przez te wszystkie miesiące, zdawała się równie przepastna co odmęty Szkarłatnej Otchłani. Było to frapujące, jak jednocześnie czyjaś cała istota mogła zdawać się znajoma, ale i obca zarazem. Mimo to było w tej obcości, coś ujmującego… Coś, dzięki czemu nie sposób było traktować jej jak dziwną anomalię, a bardziej niczym zagubione fragmenty układanki, które z powrotem trafiły w należne im miejsca. W taki właśnie sposób myślałam teraz o uśmiechu, w którym rozciągały się usta strażnika. Uśmiechu, który tak bardzo zmienił znaną mi twarz, nadając jej dziwnego uroku. Powinien częściej się tak uśmiechać. Było mu do twarzy z radością, z tą iskrą życia, która roztańczyła się w głębi jego źrenic. Choć niezliczone razy potrafiłam w nie spoglądać, gdy przeszywaliśmy się wzrokiem, dziś po raz pierwszy poczułam się, jakby kocie spojrzenie nabrało hipnotycznej mocy. Byłam oszołomiona, lecz w dziwnie przyjemny sposób… i bardzo chciałabym móc winą za ten stan obrzucić jakąś magiczną moc. Ale jako czarownica dobra w swym fachu, wiedziałam, że wyczułabym echa rzucanego czaru.
Jedyna magia, jaka między nami zawisła, była tą płynącą z radości – którą niosła muzyka, taniec i bliskość drugiej osoby.
Myśl tego rodzaju, zwykle odbiłaby się buntem, w każdym razie powinna… Byłam jednak zbyt zajęta trwającą chwilą, aby poświecić tym rozważaniom więcej uwagi.
-Taką, czyli jaką?
Postanowiłam dalej pociągnąć go za język. Nawet jeśli domyślałam się, co mógł mieć na myśli... chciałam, aby wypowiedział je na głos. Może po to, by rozwiać własne wątpliwości.

Przez cienki materiał koszuli, czułam pod palcami ciepło bijące od ciała mężczyzny. Było to dość osobliwe odkrycie, nawet jeśli już kilka nocy temu okoliczności uświadomiły mnie, że chłodna aura, którą zawsze owiewała postać srebrnowłosego, nie całkiem tyczyła się jego fizyczności. Jedno odkrycie samoistnie pociągnęło za sobą kolejne, a dokładniej fakt, iż rzadko kiedy miałam okazję widzieć Dachowca w podobnym „negliżu”. Przez krótki moment w moich oczach dało się spostrzec rozbawienie jakie, wywołała myśl o nazwaniu negliżem, kogoś w pełni odzianego. Prawdą było jednak, że Strażnik, rzadko kiedy rozstawał się z płaszczem nawet w cieplejsze dni, co również podtrzymywała wokół niego pozór zimowego pancerza. Przyłapałam się na tym, że powiodłam po nim badawczym spojrzeniem. W porę udało mi się jednak zreflektować, kiedy dotarło do mnie, że w aktualnym położeniu trudno było o zachowanie w tym dyskrecji.

Zwłaszcza gdy chwilę później srebrnowłosy nachylił się ku mnie, ponownie zaskakując mnie swymi słowami. Pierwsza część jego wypowiedzi sprawiała, że na moje usta naturalnie cisnęło się pytanie – dlaczego? Wiedziałam jednak, że chwila nie była odpowiednia, by pociągnąć ten temat. I tak wiedziałam już więcej. Dostatecznie dużo, aby zweryfikować własne nastawienie.
Z kolei jego dalsze słowa, spowodowały to, że nie bardzo wiedziałam, co mogę odpowiedzieć… Znów ogarnęło mnie poczucie, że za prostym zwrotem, kryło się więcej. Coś, co początkowo trudno było mi zrozumieć, ponieważ w życiu rzadko tego doświadczałam. Tego, że ktoś chce Twojej obecności… bez stawiania zadań czy żądań, które sprowadzają tę obecność do bycia użytecznym. Poczułam się speszona tą nową wiedzą. Strażnikowi zapewne ciężko było w tym momencie odczytać moje emocje. Zdawało się też, że chciał dodać coś jeszcze, lecz udaremnił to muzyczny zwrot akcji.
Nowy utwór wspiął się na zupełnie inny poziom, jeśli szło o utrzymanie tempa. Przy tak skocznej melodii, każdy ruch nabierał niesamowitej intensywności.
Całkowicie zatraciłam poczucie czasu, nie miałam pojęcia, ile już tak wirowaliśmy. Spostrzegłam za to, że jako jedni z nielicznych nadal pozostaliśmy na parkiecie. Sala wirowała w niebezpiecznym tempie, a mój oddech zaczynał się rwać, sprawiając, że w płucach czułam żar. Nie przeszkadzało mi to. Hamulce już dawno się strzaskały, ale nie chciałam zwalniać. Nie bałam się tego tempa, czy upadku. W tanecznym objęciu Christophera czułam się pewnie, zaś wyraz jego twarzy, sprawiał, że sama również zapominałam o tym, że kiedyś będzie trzeba się zatrzymać.

Moment zakończenia utworu przyszedł równie nagle co i jego rozpoczęcie. Łapiąc oddech, stałam, nie będąc w pełni przekonana o tym, czy moje nogi faktycznie miały kontakt z podłogą. Wzrok nadal miałam utkwiony w swym partnerze, trwając w tanecznej pozycji. Dopiero owacje przyniosły mi oprzytomnienie i przypomniały o całej reszcie świata. Nadal zdyszana, delikatnie odsunęłam się od Christophera, po czym posłałam mu ciepły uśmiech, który tlił się również w szkarłacie mego spojrzenia. Swe nieme podziękowanie zwiększyłam eleganckim dygnięciem, którego grację udało mi się podtrzymać, mimo iż nogi zaczynały mi się trząść.

Po tej chwili poddałam się i z rwącym się w gardle śmiechem, oświadczyłam.
-Nie wiem jak Ty, ale ja muszę usiąść…
Z tymi słowami, ostrożnie ruszyłam ku stolikowi, który wcześniej okupywał kotowaty. Instynktownie nasłuchiwałam czy dotrą do mnie odgłosy, podążających w mój ślad kroków strażnika.
Tym razem miast krzesła, wybrałam miejsce na krańcu ławy, tuż przy jednym z okien. Opadłam na nią pełna wdzięczności, dla jej twórcy. Rozparłam się wygodniej, opierając głowę o ścianę. Mój oddech nadal był zdecydowanie zbyt szybki… ale wyciszenie aż dwóch serc, wcale nie było takie łatwe. Dawno nie byłam tak rozpalona, bez wcześniejszego używania ognistych zaklęć. Mój wzrok powędrował w stronę okna, w którym szkło pokryło się mroźnymi malunkami szronu. Rękę przyłożyłam do zmarzniętej szyby, pozostawiając na niej wytopiony ślad swej dłoni, którą chwilę później przytknęłam sobie do szyi. Moje ciało przebiegł krótki dreszcz, był jednak ceną, jaką mogłam znieść za tą odrobinę ulgi. Pozwoliłam sobie na zamknięcie oczu, uznając, że może uda mi się dzięki temu szybciej wyciszyć, a przynajmniej uspokoić oddech.
-Mniej zdyszani byliśmy po misji na Ur'Nathum… a przecież uciekaliśmy z rozpadającej się wyspy...
Nie wspominając o tym, że próbowali nas tam zabić, co dopowiedziałam już w myślach. W moim głosie czuć było zmęczenie, ale nadal tliło się w nim więcej rozbawienia.

Niespodziewanie do naszego stolika zawitała jedna z kelnerek, na której twarzy widniał szeroki zadowolony uśmiech. Wraz z nią na blacie pojawiły się dwa potężne kufle. Przyniesiony trunek, bardzo przypominał piwo, choć jego kolor nie był złoty, lecz perłowo srebrny. Gdy posłałam ku zielonookiemu pytające spojrzenie, panna odezwała się radośnie.
-Nagroda dla wytrwałych, na koszt firmy!
Uciekła, nie zdradziwszy, co właściwie nam zaserwowano. Potem dziewczyna mignęła mi przez moment, spiesząc się gdzieś na drugi koniec sali, ponownie niosąc ze sobą naczynia z identyczną zawartością co i nasze.
-Miłe. Ale niech zgadnę, jutro bym po tym nie wstała z łóżka?
Oznajmiłam z obawą, mając w pamięci, to co mój towarzysz wspominał o tutejszym zamiłowaniu do mocnych trunków.

Zabrakło czasu, abym sama mogła dodać jakiś komentarz do słów Dachowca. Nie mniej mógł spostrzec, że jego wypowiedź nie wzbudziła mego protestu a jedynie zadumę. Miał rację. Gdy już zdarzało mi się przejawiać oznaki radości, zwykle dochodziło do tego w otoczeniu moich bestii. Znałam je, ufałam im i mogłam się przy nich czuć w pełni swobodnie. Ludzie, rzadko dawali mi podobny komfort… choć, zrażona dawnymi doświadczeniami, zwykle nie dawałam im ku temu sposobności. Pytanie brzmiało, dlaczego teraz było inaczej? Może dlatego, że nie musiałam grać kogoś, kim przecież nie byłam, pilnując się przy tym na każdym kroku, aby nie popełnić jakiegoś błędu ? Ta wioska była mi przecież całkiem obca, a jednak potrafiłam czuć się tu swobodnie… lecz zasługa tego nie leżała jedynie w samym miejscu, a w osobie, która mnie doń przywiodła. I znów, była to jedna z tych jakże abstrakcyjnych myśli, które wyjątkowo często dopadały mnie tego wieczora a których prawdziwość, była trudna do podważenia.

Gdy w końcu zaległam na ławce, w pełni dotarło do mnie, jak intensywne było to całe doznanie. A w każdym razie w kwestii fizycznej, o czym usilnie przypominał mi teraz każdy mięsień oraz spora część organów. Mimo usilnych starań nie mogłam odnaleźć w pamięci podobnego doświadczenia, które jednocześnie tak by mnie wymęczyło, ale i przyniosło zaskakująco wysoką dawkę endorfin. Było to coś zupełnie innego niż satysfakcja z treningu, który przekraczał bariery wytrzymałości czy adrenaliny towarzyszącej misjom. Nie czułam się jeszcze w pełni oswojona z tym stanem, ale też bałam się go spłoszyć, zbyt wnikliwymi doczekiwaniami.

Wsłuchałam się w szum rozchodzący się po karczmie. Muzyka ucichała, a wnętrze pomieszczenia znów nabrało wyraźnych kształtów, które w tańcu były jedynie rozmytym tłem wirującym w blasku światła. Ci, którzy nie zdecydowali się, poszukać rozrywki na parkiecie wcale nie wyglądali na znudzonych, wokół nadal panował gwar rozmów, śmiech i pobrzękiwanie uderzających o siebie naczyń. Co prawda część stolików zdarzyła opustoszeć, ale dalej panowało tu życie. Choć nie dziwiło mnie to, sama mimo wyraźnego wyczerpania, nie miałam ochoty utonąć w ciepłej pościeli. Byłam zdecydowanie zbyt rozemocjonowana, aby myśleć o śnie.
-Fakt. Widać adrenalina a endorfina, choć mają ze sobą trochę wspólnego, finalnie przynoszą inne efekty.
Żadne z nas nie czuło się najwyraźniej w żaden sposób zagrożone, to też mogliśmy pozwolić sobie na zmęczenie oraz dać sobie czas na odzyskanie sił. Te aspekty natury oraz psychologi, bywały całkiem intrygujące. A niekiedy i kłopotliwy.
Skinieniem głowy zdarzyłam podziękować odchodzącej kelnerce. Moja uwaga skupiała się teraz na alkoholu, którym zostaliśmy obdarowani. Toczyłam ze sobą wewnętrzną walkę, w której ciekawość i pragnienie, konfrontowały się ze zdroworozsądkowym myśleniem. Czy istniała szansa, że się spiję? Tak. Czy przyszło mi kiedyś z tego coś dobrego? W teorii nie… w praktyce cóż… nadużycie alkoholu przyczyniło się do tego, gdzie znajdowałam się aktualnie. Zatem sprawa była bardziej skomplikowana.
Słowa Strażnika uświadomiły mi, że źle sformułowałam pytanie. Powinnam raczej zapytać, czy będę po tym w stanie trafić do łóżka… ale postanowiłam nie ubierać swych obaw w słowa.
Uśmiechnęłam się, słysząc sugestię na temat eliksirów i na moment przeniosłam wnikliwe spojrzenie na swego towarzysza.
-To eliksiry lecznicze, na zatrucia. Ale tak w praktyce kac to nic innego, jak zatrucie organizmu. Chociaż, jestem prawie pewna, że nie tak dawno temu, uznałbyś to za marnotrawienie „zasobów”.
Czy poglądy Strażnika stały się mniej restrykcyjne, a może czynił wyjątek w ramach tego wieczoru? Widać było, że ten dzień nadal uparcie podążał trasą, którą kartograf opisałby jako szlak zakasujących zdarzeń. Takie trasy zwykle nie są bezpieczne… ale za to ciekawe.
Z tą myślą oraz złamana widokiem Strażnika gaszącego pragnienie, sama również sięgnęłam po trunek. Zachwiałam się przez moment, podobnie jak samo naczynie, po tym, jak źle oceniłam jego wagę. Szczęśliwie udało mi się nie doprowadzić do małej powodzi, choć to zagrożenie zawisło nad nami przez ułamek sekundy. Musiałam wspomóc się drugą ręką, aby podnieść kufel i uraczyć się, czymś, co równie dobrze mogłabym teraz nazwać eliksirem życia, dla mojego suchego niczym pustynia gardła. Dopiero z kolejnym łykiem skupiłam się również na smaku, przyjmując z aprobatą przyjemną słodową nutę trunku. Czując na sobie badawcze spojrzenie zielonych oczu, przywdziałam swój zadziorny uśmiech i skomentowałam.
-Powiedźmy, że mnie przekonałeś. Ale ostrzegam, nie wdawaj się ze mną żadne zakłady…
Dodałam zapobiegawczo, wiedząc, że w chwilach „zamroczenia” miałam tendencję do opuszczania gardy względem swych słabości. Nie spodziewałam się, że jedną z tak owych będzie hazard. Znacznie później dowiedziałam się, że „mam to we krwi” po tym, jak dziadek w przypływie dobrego humoru, postanowił opowiedzieć mi coś więcej o sobie. Spora część prezentów w postaci magicznych przedmiotów, które od niego otrzymałam, pochodziła z pokerowych partii.

Zmiana w panującej atmosferze była wręcz namacalna. Wraz z opadającymi emocjami, świat powinien powracać do dawnego ładu. Lecz to całe zamieszanie stworzyło elementy, dla których dawny ład po prostu nie przewidywał miejsca. Czułam się niczym bibliotekarz, trzymający w dłoniach nową księgę, której nie jest w stanie poprawnie skatalogować… Wspomnienie towarzyszącej nam przy tańcu energii, zmiany w spojrzeniu Christophera oraz szczerym radosnym uśmiechu, który przez chwilę gościł na jego obliczu. To wszystko krążyło jeszcze wokół mnie, nadal powodując dziwną dezorientację, ale i ciekawość.

Gdy srebrnowłosy przemówił, wiedziałam, że najwyraźniej jego własne myśli względem aktualnych wydarzeń, również nie mogły znaleźć sobie miejsca. Cóż, przynajmniej nie musiałam czuć się osamotniona z tym problemem.
-W istocie… zaskakujące pod wieloma względami.
Mogłabym na tym poprzestać, lecz było to zbyt duże niedopowiedzenie… oraz ucieczka, z którą czułabym się równie źle co i dozą zakłopotania, którą niosły ze sobą me dalsze słowa.
-Choć były to wyjątkowo miłe zaskoczenia… Niekiedy warto ryzykować. Liczę zatem, że miałeś z tego, choć w połowie tyle frajdy, co ja sama. Nawet jeśli pod koniec jej ceną, była groźba wyzionięcia ducha.
Skwitowałam, po czym przeniosłam spojrzenie na Strażnika, ciekawa jego reakcji na te słowa. Przyglądał mi się, co nie było wszak niczym nowym. Zdarzyłam oswoić się z tymi spojrzeniami, choć… teraz zaczęłam mieć względem tego wątpliwości.

Po pewnym czasie mój wzrok uciekł w stronę parkietu, który chwilę wcześniej stanowił ostoję tanecznego szaleństwa. Tknięta nagłym sentymentem, odezwałam się, zaskakując samą siebie podobnym wyznaniem.
-Taniec… przez bardzo długi czas, był jedną z nielicznych rzeczy, które przynosiły mi w życiu trochę radości. Pusta sala, lustro i stary gramofon, pozwalały mi uciekać od rzeczywistości. Zatracać się w czymś… tak bardzo, że można było poczuć się wolny. Dopiero po latach, odkryłam, że można, czerpać z niego w inny sposób. Trwając. Chłonąc chwilę, z każdym taktem i nutą. Jak dziś.
Upiłam kolejny łyk piwa, aby spłukać posmak gorzko-słodkich słów, trunkiem, który ironicznie posiadał podobne nuty smakowe.
Niegdyś wspominałam swemu opiekunowi, że taniec jest mi bliską dziedziną. Nigdy jednak nie wyjaśniłam dlaczego. Czemu, postanowiłam zmienić coś w tym temacie? Sama nie wiedziałam, tym bardziej że nie przepadałam za podobnymi zwierzeniami czy też wracaniem do przeszłości.
Mimo iż była czymś, od czego nie potrafiłam się uwolnić.
-Co planujesz względem jutra?
Wtrąciłam, starając się szybko zmienić temat, nawet jeśli miało mi to wyjść niezdarnie. Moje palce, rytmicznie postukiwały o grube chłodne szkło kufla, zaś spojrzenie odnotowywało ilość trunku, jaka zdarzyła zeń ubyć. Nadal byłam jednak zbyt rozgrzana po tańcu, aby czuć czy alkohol coś w tej sprawie zmienił.

Na chwilę przymknęłam powieki, po czym zaciągnęłam się powietrzem przesyconym słodką chmielową nutą, zapachem drewna i świec oraz czymś jeszcze co było znacznie bardziej nieuchwytne. Może to niedawne emocje nadal krążyły po sali, nadając atmosferze elektryzującego posmaku… niczym powietrzu na chwilę przed burzą. Chciałam to wszystko dobrze zapamiętać i utrwalić, w końcu podobne wieczory nie zdarzały się często. A przynajmniej nie mnie.

Otworzyłam oczy w porę, aby móc stać się świadkiem zmieszania, które właśnie dopadło mego towarzysza. Za ten stan odpowiedzialne było jedno krótkie słowo o dziwnie miękkim i przyjemnym wydźwięku „wakacje”. Przyglądałam się kotowatemu z zaciekawieniem, gdyż rzadko kiedy pozwalał swoim reakcjom na taką jawność. Choć zapewne większość zgromadzonych, w ogóle by tego nie spostrzegła. Sama pozwoliłam sobie na lekko rozbawiony uśmiech, który po chwili ukryłam za kuflem, biorąc kilka kolejnych łyków trunku.
Jesteśmy na wakacjach... nagle uderzyło mnie to stwierdzenie i myśl, że to nie samo słowo wakacje przydawało mu dziwności. Bo czy wakacje nie polegały na odcięciu się od pracy? Z kolei Christopher postanowił zabrać na swą wyprawę, osobę, która poniekąd była jego pracą. To właśnie „my” czyniło chaos w logicznym ładzie i porządku rzeczy. Ale przecież, uświadomiłam sobie to znacznie wcześniej...a później zwyczajnie zaczęłam ów myśl ignorować. Być może przez ciekawość. A może przez to, że z czasem ta cała idea, mimo napotykanych trudności zaczęła nabierać uroku i zaskarbiać sobie moją sympatię.

Wypowiedź srebrnowłosego sprawiła, że niemal od razu na mojej twarzy rozkwitł uśmiech, przybrany nutami zadziornej przebiegłości. Oparłam rękę o brzeg ławy, po czym powoli przechyliłam głowę, układając ją w zgięciu dłoni.
-To oznacza, że z nas dwojga to ja mam znacznie bogatszą wyobraźnię.
Bo i owszem, nie miałam najmniejszego problemu, z wymyśleniem co takiego mogłoby stanowić stawkę potencjalnego zakładu… Wiedziałam jednak, że ostatnio moje szczęście hazardzistki nieco kulało, to też powinnam wystrzegać się podobnych myśli. Przynajmniej do czasu, aż nie poczuję, że moja dobra passa powróciła.

Gdy Strażnik nagle odwrócił wzrok, powoli podążyłam za jego spojrzeniem. Przez krótką chwilę oboje przypatrywaliśmy się muzykantom, którzy z wprawą, ale i delikatnością chowali swe instrumenty. Byłam pełna podziwu dla ich kunsztu oraz wytrwałości. Te wszystkie szalone melodie, mogły stać się czymś, do czego jeszcze niejednokrotnie się zatęskni.

Słowa, które padły z ust srebrnowłosego, wiele go kosztowały. Widziałam to aż nader wyraźnie. Cenną wskazówką w tej kwestii, był choćby fakt, iż mężczyzna znacznie częściej niż to miał w zwyczaju, uciekał wzrokiem. Poruszenie tej kwestii wcale nie należało do prostych, lecz oboje byliśmy świadomi, iż nie jest to temat z rodzaju tych, które można ot, tak zamieść pod dywan. Z równym powodzeniem pod owym dywanem można by schować szafę i udawać, że wcale się o nią nie potykasz przy każdym przejściu… A do niedawna wiele naszych rozmów, polegało właśnie na wyczekiwaniu i wykorzystaniu najdrobniejszego potknięcia, tego drugiego. Najwyraźniej oboje nie czuliśmy się w pełni oswojeni z tą zmianą podejścia. Dowodem tego było, nastanie długiej chwili ciszy, którą ostatecznie przegnało wyznanie Dachowca.
Przyglądałam się swemu towarzyszowi z zamysłem, jednocześnie usiłując wyobrazić sobie go jako chłopca. Ilość srebrzystego trunku, który zdążyłam do tej pory w siebie wlać, nie ułatwiała mi tego zadania, za to coraz dobitniej odbijała się echem w moim organizmie.
-To dobrze, że udało Ci się przekroczyć tę granicę. I to z taneczną gracją.
Znów czułam jak fala ciepła, rozlewa się po moim ciele, niosąc ze sobą przyjemne uczucie rozluźnienia. Przeciągnęłam się delikatnie, szukając najwygodniejszej pozycji, po czym ujmując ciężkie szklane naczynie, usadowiłam je na swoich kolanach. Przez dobrą chwilę wpatrywałam się w pienistą falę, rozbijającą się o ściany kufla.
-Na tym to chyba powinno nawet polegać. Przynajmniej tak mi się wydaje.
Zdecydowanie miałam na myśli coś bardziej elokwentnego, lecz trudno było mi ubrać swą wypowiedź w bogatszą formę. Przez chwilę dało się dostrzec na moim obliczu krótki wyraz niezadowolenia. Można by przypuszczać, że jego źródło kryło się gdzieś na dnie kufla, a przynajmniej na to wskazywałaby intensywność, z jaką się weń wpatrywałam.
Powoli zaczynało do mnie docierać, że wcześniejszy drink, doczekawszy się procentowej kawalerii i rozpoczyna własną zabawę, której skutki cóż… dla mnie samej były trudne do przewidzenia. Z cudzych opowieści wiedziałam tyle, że potrafiłam robić się dość chaotyczna.
Aktualnie czułam jednak zamroczenie, które zagościło również w moim spojrzeniu.
-Miałeś zapoznać mnie z tutejszą kuchnią… więc liczę na ciekawe śniadanie. Chcę też dowiedzieć się… czegoś o tym miejscu. A skoro mam pod ręką darmowego przewodnika, głupio byłoby marnować okazję.
Na usta znów przybłąkał mi się uśmiech, zaś w głowie niczym mantra wracało słowo „okazja”. Odchyliłam głowę w bok i przez chwilę zapatrzyłam się w ciemność, którą rozświetlały jedynie płomienie oliwnych lamp i światła migoczące w oknach pobliskich domostw. Noc, zimna i śnieżna dawała okazję…
Niespodziewanie zarówno dla siebie samej, jak i zapewne zielonookiego poderwałam się ze swojego miejsca, odkładając kufel na brzeg stolika.
-Chcę upolować zorzę…
Oznajmiłam znienacka, wbijając w kotowatego pełne powagi spojrzenie, które jednak nie było w stanie zbyt długo utrzymać się na mojej twarzy.
-Przejdźmy się! Skoro nie chcesz, bym sama chodziła po nocy… to chodź.
Nie dając Strażnikowi, zbyt wiele czasu do namysłu lekko chwiejnym krokiem ruszyłam ku najbliższemu z wieszaków, z którego szybko ściągnęłam odzianie. Co prawda, kolor się zgadzał, lecz z całą pewnością potężny ciężki płaszcz nie należał do mnie… W nagłym zrywie energii nie przejmowałam się jednak takimi drobiazgami, jak to, że, dosłownie tonęłam w materiale, którego spora część ciągnęła się za mną po ziemi. Przez moment stałam nawet, wyciągając przed siebie ręce i z niezrozumieniem przyglądając się zbyt długim rękawom. Z podobnym niezrozumieniem przypatrywał się temu również sam właściciel garderoby, choć nie wyglądał na szczególnie skorego do interwencji. Jeszcze.
Ja zaś z pewnym mozołem, gdyż ciężkie odzienie znacznie krępowało mi ruchy oraz zaburzało i tak już rozchwianą równowagę, usiłowałam ruszyć ku wyjściu.

Jakież to myśli kłębiły się w głowie srebrnowłosego… Niegdyś ta zagadka nie stanowiła dla mnie szczególnego wyzwania. Oboje doskonale wiedzieliśmy czego się po sobie spodziewać i na co mieć baczenie. Teraz jednak, a w zasadzie od powrotu kotowatego z jego samotnej misji ta przewidywalność i rutyna uległy wytrąceniu z „odwiecznej” równowagi. Było to niepokojące, a z czasem zrobiło się również ciekawe… i na pewno nadal było uznawane za dziwne i to przez nas obojga. Potrafiłam dostrzec tę dozę niepewności, która rozrosła się we mnie. Widziałam ją również u Christophera. Dostrzegałam ją teraz…
-Zapewne też niewielu wie o tym miejscu. Fakt, że jest tak trudne do odnalezienia, czyni je ciekawszym. W lesie aby dotrzeć na najpiękniejsze z polan, również trzeba być wytrwałym. Albo wiedzieć do kogo zwrócić się z pytaniem o drogę.
Coraz głośniejsze szumienie, które rozlegało się w mojej głowie, przez chwilę skojarzyłam z pieśnią liści na wietrze. Na krótki moment dałam się porwać zewowi tęsknoty za zapachem malin mieszającym się z leśnym runem. Las zmienia się nieustanie, stale potrafi zaskoczyć czymś nowym i to było w nim niezwykłe. Co takiego zaskoczy mnie, gdy znów do niego zawitam? I czy przyjmie w swe progi, tę dziwną wersję mnie, która zaczęła gubić się w tym, co myśleć i czuć? Całe szczęście nie mogłam rozwodzić się nad swymi wątpliwościami zbyt długo, gdyż Strażnik postanowił poruszyć w swej wypowiedzi istotną kwestię, jaką była kara.
-Tak… spodziewałam się przykrych konsekwencji. Ale jeśli TO jest karą, to cóż... Nie wychodzi Ci to za dobrze… karanie. Wiesz...
Nie trzeba było być wybitnym obserwatorem, aby dojść do wniosku, że alkohol coraz żywiej szalał w moim organizmie. Wskazywało na to całkiem sporo rzeczy, lecz szczególnie zdradliwe było spojrzenie, które jednocześnie zdawało się rozespane jak i niebezpiecznie pobudzone. To pełne sprzeczności połączenie nie zwiastowało nic przewidywalnego… to zaś było zwiastunem nocy pełnej chaotycznych wrażeń i to nie tylko dla mojej osoby.

Nie sprawiałam wrażenia szczególnie zadowolonej, kiedy Strażnik postanowił zabrać mi moje okrycie. Nie zareagowałam, głównie dlatego, że byłam zajęta układaniem w głowie protestu wobec jego działania. Nim jednak udało mi się dobrać słowa o odpowiednim wydźwięku, Dachowiec zarzucił na moje ramiona inne okrycie. Moment czy może dwa zajęła mi wnikliwa ocena nowego odzienia. Pachniało zdecydowanie lepiej niż poprzednie i zdawało się też pasować odpowiednio, ponieważ w rękawach bez problemu mogłam odnaleźć swoje ręce. Nieco problemów sprawiło mi uporanie się z zapięciem, lecz w aktualnym stanie, mój wewnętrzny esteta mody postanowił przemilczeć sprawę.
Konfrontacja z mroźnym nocnym powietrzem niosła nadzieję na, choć chwilowe oprzytomnienie. Jak się szybko okazało była to jednak złudna nadzieja, gdyż rozgrzana alkoholem oraz dawką dobrego humoru (wszak właśnie realizowaliśmy mą zachciankę) zdawałam się ignorować panujący wokół chłód. O jego obecności przypominał mi głównie skrzypiący pod butami śnieg oraz oddech zmieniający się w obłoczki pary, co przez chwilę stanowiło główny obiekt mojego zainteresowania.
-Przecież idziemy we dwoje, więc jak może być to samotna wędrówka.
Obejrzałam się przez ramię na swego towarzysza, jednocześnie wytykając błąd w jego rozumowaniu. Rozmyślnie postanowiłam pominąć część dotyczącą katastrofy. Te mogłyby nas dopaść i bez opuszczania karczmy. Zresztą alkohol zdecydowanie za mocno szumiał mi w głowie, abym mogła skupić się na myśleniu o takich pesymistycznych scenariuszach.
Aktualnie wyzwaniem, któremu musiałam sprostać, było utrzymanie równowagi, aby nie wylądować w śnieżnej zaspie. Szło mi to naprawdę dobrze, a przynajmniej tak mi się wydawało, do czasu aż kątem oka nie spostrzegłam stabilizującego mnie ramienia Strażnika, które zapobiegało moim upadkom. Jakaś część mnie kazała sobie odnotować ten fakt… lecz czy tak się stanie, zapewne przekonam się dopiero kolejnego dnia.
Przystanęłam, przechylając głowę i przez moment przyglądając się swemu towarzyszowi. Unosząc spojrzenie ku niebu, intensywnie zastanawiałam się, nad zadanym mi pytaniem, o czym mógł świadczyć cichy pomruk „hmmmm…” wydobywający się z mojego gardła.
-Bo jest niezwykła i magiczna. Zorza. Widziałam ją tylko raz, ale dalej pamiętam tą ferie barw.
Powiedziałam z autentycznym przejęciem w głosie, po czym nagle westchnęłam z lekkim rozdrażnieniem. Za wachlarzem trunkowego upojenia dało się dostrzec nadal żywe emocje, z którymi nie udało mi się uporać.
-Ale nie mogę iść TAM by znów ją zobaczyć. Okradł mnie tam… z -czegoś...
Zmilczałam, ale na mojej twarzy pojawiło się wyraz zawstydzenia.
-Przeklęty Lunatyk…
Lekko niepewnym ruchem pochyliłam się, aby zgarnąć z ziemi nieco śniegu, po czym zaczęłam lepić z niego śnieżkę. Wkładałam w to całkiem sporo energii, jakbym w kawałku śnieżnej bryły faktycznie mogła zamknąć niewygodne wspomnienie, którym mój trzeźwy umysł z nikim by się nie podzielił. A już szczególnie ze Strażnikiem, któremu przez tyle miesięcy próbowałam wpoić do głowy, że świetnie umiem o siebie zadbać w pojedynkę. Co gorsza, skupiona na maltretowaniu ścieżki dodałam jeszcze nieco ściszonym głosem…
-Na dodatek mam niespłacony dług u tego przeklętego ZŁODZIEJA… więc nie chcę bywać w miejscu, które też mógłby zechcieć odwiedzić…
Pozbycie się śnieżnej kulki okazało się mało satysfakcjonującym, gdyż podczas rzutu ta wyślizgnęła mi się z ręki i znalazła jedynie kilka metrów od nas. Warknęłam tylko z niezadowoleniem, po czym na nowo skupiłam się na wspinaczce.

Gdy dotarliśmy do punktu widokowego, dałam sobie chwilę na złapanie oddechu, którego najwyraźniej potrzebowałam, choć umysł dalej nie dopuszczał do siebie wszelkich innych oznak zmęczenia. Kiedy w końcu podniosłam oczy na rozciągający się krajobraz, dało się w nich spostrzec iskierki zachwytu. Niczym ćma wabiona przez światło ruszyłam przed siebie, chcąc podejść bliżej krawędzi, aby jeszcze zwiększyć swe pole widzenia.
-… pięknie tu. Biel też potrafi czarować.
W konfrontacji z górskimi szczytami można było poczuć się naprawdę kruchym, lecz ich widok budził jeszcze szereg innych emocji. Z uporczywą intensywnością, zaczęło mnie zastanawiać jakie wrażenie wywołuje ów krajobraz u innego odbiorcy, w roli którego występował aktualnie Christopher.
-Co czujesz?
Pytanie to można było interpretować na naprawdę wiele sposobów, zważywszy na to, że nie połakomiłam się o jego doprecyzowanie. W tym momencie wydawało mi się całkiem oczywistym, że srebrnowłosy od razu pojmie, iż chodzi mi o wrażenia, wywołane widokiem.
Zadając to pytanie, wpatrywałam się uporczywie w zielone kocie spojrzenie, jakby to w nim miała być zapisana odpowiedź na moje pytanie.

Alkohol bywał bardziej zdradliwy niż nie jedna trucizna. W przypadku tych drugich zwykle działały w jasno określony i przewidywalny sposób. Z mocnymi trunkami było inaczej… potrafiły podziałać w zupełnie inny sposób na osoby raczące się zawartością tej samej butelki. Gdyby dano mi wybór, zdecydowanie wolałabym należeć do tej grupy osób, która po spożyciu odpowiedniej porcji trunku zaczyna popadać w miłą i bezpieczną senność. A przynajmniej bezpieczną o tyle, jeśli zdarzy się dojść do własnego łóżka, miast zasypiać gdzieś na barowym stołku czy w kącie tawerny. Nadal jednak ten scenariusz wydawał mi się zdecydowanie mniej problematyczny.
Mój własny stan upojenia bywał chaotyczny a w dodatku tajemniczy, gdyż nie zawsze kolejnego dnia mogłam mieć pewność co do wydarzeń ubiegłego wieczora. Dlatego jako rozsądna istota, powinnam zwyczajnie trzymać się z daleka od mocniejszych napitków. Tyle że bycie rozsądną istotką czasem bywa trudne, a nie kiedy zwyczajnie nudne. A ja zdecydowanie nie należę do osób, które potrafią się nudzić.

-Prawda… i też prawda.
Odpowiedziałam, jednocześnie rytmicznie przytakując przy tym głową, co nieco odbiło się na moim trzymaniu pionowej postawy. Sprawy nie ułatwiały również zaspy, przez które musieliśmy brnąć. O naszej małej wyprawie musiały wiedzieć zapewne całe góry i wioska. A przynajmniej tak sądziłam, oceniając głośność, z jaką śnieg skrzypiał pod naszymi stopami. Był to nawet zabawny dźwięk, ale zdecydowanie zbyt głośny. Jak w takich warunkach się gdzieś zakraść? Albo do kogoś. Przez moment moje myśli krążyły wokół tego zagadnienia, aż zmąciło je odgłos, który wydobył się z gardła kotowatego.
Zwolniłam nieco, spoglądając na Strażnika z uwagą, jednocześnie podając ów dźwięk swym wewnętrznym procesom deszyfrującym. Trwało to, co prawda dłużej niż zazwyczaj, w dodatku po drodze zgubiłam gdzieś ogólne pojęcie, z czego owa reakcja wynikała. Ale, jako że uznałam ją za pozytywną, w odpowiedzi uśmiechnęłam się tylko zagadkowo i ruszyłam przed siebie. Zabolały mnie policzki, które od razu rozmasowałam, uznając przy tym, że moja twarz nie nawykła do uśmiechu, który nie stanowił części aktorskiej palety. Winowajcą mogło okazać się również mroźne powietrze… lecz aktualnie, panująca temperatura spadła dla mnie na odległy plan. Miałam swój cel i nadzieję na łaskawość ze strony nocnego nieboskłonu.
-Nie wierzę. Znaczy w to, że coś takiego może spo- spwsz- … się znudzić.
Oświadczyłam, choć w trakcie język postanowił odmówić mi posłuszeństwa, lecz udało mi się wybrnąć z tej sytuacji na tyle szybko, iż, byłam przekonana, że nie zdradzam się ze swym stanem.
-To tak, jakbyś mówił, że zachód słońca czy gwiazdy na niebie mogą się znudzić. Niemożliwe.

Gdy srebrnowłosy postanowił dalej pociągnąć temat historyjki z przeszłości, jakaś podświadoma część mnie widocznie uznała, że nie jest do dobry pomysł, ponieważ nagle przyspieszyłam kroku. Niestety aktualne warunki terenowe nie pozwalały na rozwijanie szczególnie imponujących prędkości.
-Interesy to jedno, a jego złodziejstwo to drugie. Konieczność robienia interesów ze złodziejem to... trzecie.
Zamyśliłam się przez chwilę, po czym postanowiłam sprostować niejasną kwestię.
-Złodziejstwo jest, wtedy gdy bierzesz coś, co do Ciebie nie należy bez pozwolenia. A gdy jest to coś, czego nie da się już potem odzyskać, jest to już prrfidne złodziejstwo.
Mówiłam z wyraźnym oburzeniem w głosie, a przez moje oblicze przetoczyło się kilka skrajnie różnych emocji. W krótkim przebłysku szerszej świadomości nagle przysłoniłam usta ręką.
-Za dużo mówię...
Oznajmiłam jakby przytomniej, po czym skupiłam się na dalszym marszu.

Noc okazała się nam przychylna, gdyż już kilka chwil po tym, jak dotarliśmy na miejsce, niebo rozbłysło feriom barw. Zieleń, fiolety, błękit, a nawet odrobiny srebra i złota rozwijały się na niebie niczym rozrzucone sukna najdroższych magicznych tkanin. To niezwykłe wyczucie czasu, wręcz zmuszało mnie do tego, aby uwierzyć, iż fortuna znów zaczynała się do mnie uśmiechać.
Wpatrzona w ten magiczny obraz, pozwoliłam bez reszty pochłonąć się zachwytowi. Mój zamroczony umysł na krótką chwilę, starał się przekierować całą swą energię w to, aby jak najlepiej zapamiętać ten niezwykły widok.
-Niezwykła…
Z trudem oderwałam wzrok od nieba, lecz w tej chwili wszystko było skąpane w tych czarownych barwach. Wystawiłam przed siebie ręce, przyglądając im się uważnie, analizując nowe połączenia barw, lecz później moja uwaga skupiła się na Christopherze, który ku mojemu zdziwieniu odpowiedział na zadane pytanie, jednak nie tak jak mogłabym się tego spodziewać. Przyglądałam się zatem twarzy mężczyzny, po której przesuwał się blask zorzy, a na mojej własnej on sam mógł doszukać się pewnego zmieszania. Nie rozumiałam wszystkiego, ale jakaś cześć mnie (widać ta, do której nie dotarła jeszcze moc procentów) podpowiadała, iż padło właśnie coś ważnego. W jego słowach wyczuwałam też swego rodzaju...obawę a ta zdawało się zwyczajnie nie pasować do tego, co tu i teraz. A to właśnie na tym postanowiłam się skupić. Wszak uważałam się za zaradną, a to wiązało się z umiejętnością rozwiązywania problemów. Idąc za tą myślą, podeszłam do Dachowca. Na moich ustach błąkał się zagadkowy uśmieszek, który zwykle stanowiłby oznakę nadciągających kłopotów. Jednakże w zestawieniu z lekko zamglonym spojrzeniem oraz rumieńcami kwitnącymi na policzkach i nosie tracił on na swej zwyczajowej „grozie”.
-Czasem skomplikowane sprawy… mają proste rozwiązania.
Dość niespodziewanie wyciągnęłam ręce przed siebie, aby zaraz po tym zrobić coś jeszcze bardziej nieoczekiwanego. O ile srebrnowłosy nie zareagował w porę, cofając się bądź mnie blokując, tak wówczas moje dłonie ujęły jego twarz, po czym miękkim ruchem zmusiły mężczyznę do zadarcia głowy w górę. Dopiero po tym jedna z moich dłoni oddaliła się, aby wskazać na niebo i zdobiące je świetlne rozbłyski.
-Wystarczy wiedzieć, na czym się skupiać… a teraz to na tym się należy… Tu i teraz nie ma już miejsca na przejmowanie się czymkolwiek innym…
Zamknęłam dłoń, którą wskazywałam zorzę, jakbym chciała, uszczknąć dla siebie choć trochę tej magii zamykając ją między palcami. Gdy ponownie, postanowiłam odwrócić się do Strażnika, zrobiłam to zbyt gwałtownie, przez co świat znów na chwilę przypomniał mi moment zejścia z parkietu. Wirował zbyt szybko. A ja nie szczególnie miałam pomysł, jak zmusić go do tego, aby przestał to też, najzwyczajniej w świecie zignorowałam tę narastającą dolegliwość, starając się jedynie zachować pion.
Zaśmiałam się cicho, rozbawiona własną spostrzegawczością to też, od razu postanowiłam podzielić się cenną radą, z zielonookim.
-Plus, jeśli będziesz mierzył tak wysoko… to niepasującymi elementami krajobrazu, będą jedynie czubki moich rogów… a to już powinno wpasować się łatwiej niż... całokształt.
Chcąc zobaczyć reakcję Christophera na mój komentarz, zbyt gwałtownie zadarłam głowę do góry, to zaś okazało się błędem, bo rzeczywistość znów uległa zachwianiu. Po krótkiej chwili namysłu oraz niepewności, jaka owiała skazą moją zdolność sprawnego poruszania się, najbezpieczniejszą opcją wydawało się pozostać tam, gdzie teraz, przynajmniej do czasu aż, dyskoteka w mojej głowie nieco nie ucichnie.

Nie tam dawno temu, obiecałam sobie, że będę unikać sytuacji, przez które znów przypomnę sobie, jak to jest płonąć ze wstydu. Cóż, najwyraźniej niezależnie od formy, żywioł ognia zdawał się zbyt bliski mym sercom. Gdybym tylko mogła teraz spojrzeć na siebie z boku, bardziej trzeźwym spojrzeniem… cóż poza blaskiem zorzy, świat rozbłysłby również pożarową łuną.
Jednak to nie było zmartwienie, które nękało teraźniejszą mnie.
Liczyła się chwila, która zachwycała swą wyjątkowością, a martwił zaś fakt, iż mój towarzysz zdawał się jej nie dostrzegać.
Słysząc wypowiedź strażnika, pokręciłam tylko głową, dając do zrozumienia, że nie zgadzam się z jego słowami.
-Nic z tego, co wymieniłeś, nadal nie zdążyło mi spowszednieć. Wszystko to jest unikalne, chmury zawsze mają inną kombinację. Podobnie zmienia się intensywność wiatru czy deszczu. Więc doświadczamy tego wszystkiego… tak naprawdę tylko raz w tej konkretnej chwili.
Chciałam dodać jeszcze coś na temat zachodów słońca, ale moje myśli zaplątały się na „Gdybyśmy” a dokładniej na „my”. Dachowiec z całą pewnością mówiąc to, miał na myśli ogół wszelkich istot, nie zaś konkretnie naszą dwójkę. A jednak, do mojej głowy nieproszona wdarła się scenka, jak przypatrujemy się słońcu, które właśnie ginie za linią horyzontu.
Wydałam z siebie dźwięk, który jednocześnie mógł świadczyć o rozbawieniu, jak i zadumie. Była to dziwna myśl, choć ostatnie dni sprawiły, iż nie wydawała się tak nierealna, jak powinna. Wszak, czy nie zmierzaliśmy właśnie razem w mrozie nocy, wypatrując zorzy? To przecież było znacznie bardziej nierealne… Jakby się nad tym wszystkim zastanowić… może to sen? Moje zakwestionowanie rzeczywistości, szybko udało się obalić. Gdy potknęłam się o coś w śniegu, od razu poczułam na plecach dłoń Strażnika, która powstrzymała mnie przed upadkiem. A było to nazbyt realne odczucie, abym mogła nadal winić swą fantazję o snucie fałszywych sennych wizji.

Nie powinnam ciągnąć tego tematu. I powiedział to przecież na głos, więc tym bardziej wiedza ta powinna do mnie dotrzeć. Nie wiedziałam, czy w stanie upojenia działanie na przekór sobie, zaczęło sprawiać mi jakąś satysfakcję… czy może była to kwestia spokoju w głosie mego rozmówcy, który podświadomie zachęcał do dalszych zwierzeń…
Nie wiedząc, które z nas powinnam za to zganić… zignorowałam wewnętrzny konflikt i po prostu mówiłam dalej.
-Ciężko uniknąć emocji, kiedy było się zakochanym. A tym bardziej, gdy ten stan wzmocniono magią…
Nim tę myśl, zdołała wywołać we mnie gorycz, dalsza wypowiedź mężczyzny paradoksalnie sprawiła, że na mojej twarzy zatańczył figlarny uśmiech. Zatrzymałam się nagle, spoglądając na białowłosego z dość zagadkowym wyrazem oblicza.
-Brawo, trochę już mnie znasz. Gdybym mogła odebrać co moje, to bym nie odpuściła.
Przez dłuższą chwilę przyglądałam się jeszcze mężczyźnie, jakbym w ten sposób próbowała coś ocenić. W końcu przerwałam niezręczną chwilę ciszy, wypowiadając tylko jedno słowo.
-Zgaduj…
W moim tonie dało się słyszeć zaczepną nutę. Skoro już i tak powiedziałam za wiele… Czemu by nie sprawdzić fantazji Dachowca?
-Daję Ci trzy próby.

Ze zdziwieniem odnotowałam, że moje zamiary się powiodły. Normalnie poświęciłabym temu zdziwieniu znacznie więcej uwagi. Wszak zielonooki miał całkiem spore pole manewru, aby uniknąć tego kontaktu. Jeszcze niedawno z całą pewnością nie pozwoliłby mi na coś takiego. Zbyt dobrze znał moje możliwości… a takie celowe zmniejszenie dzielącego nas dystansu odebrałby zapewne jako próbę ataku…
Zdołałam pochwycić niepewność w jego spojrzeniu, choć ta zdawała mi się dziwnie obca. Nie przypominałam sobie, aby w kocich oczach tliła się wcześniej w takiej właśnie formie… a może to wina odbijającej się w nich zorzy?
Chwilę później, gdy świat znów zdawał się tańczyć w szaleńczym tempie, od którego zakręciło mi się w głowie, poczułam dotyk na swoim ramieniu. Nie wiedziałam, czy to przez ten gest i idące za nim poczucie bezpieczeństwa… czy alkohol, ale momentalnie uległam pewnemu rozluźnieniu. Poddałam się i miast dalej walczyć o zachowanie równowagi, zrobiłam pół kroku w tył, znajdując oparcie w postaci Christophera. Nie byłam pewna, jak ten na to zareagował, ponieważ wolałam nie ryzykować kolejnych nagłych ruchów głową.
Gdy mój towarzysz odezwał się ponownie, już chciałam go skarcić za nieczułość względem piękna, które oferował nocny krajobraz. Jednakże to, co padło z jego ust chwilę później, sprawiło że zgubiłam wcześniej ułożone słowa. Zdecydowanie nie spodziewałam się usłyszeć podobnego wyznania i przez to zupełnie nie wiedziałam jak zareagować. Słowa mężczyzny docierały do mnie wyraźnie, nawet jeśli sama nieco plątałam się z własnymi, to alkohol nie stępił jeszcze mojego pojmowania. Acz, teraz przez dobrą chwilę zastanawiałam się, czy aby na pewno…
Dopiero znajomy dźwięk, jakim było ciężkie westchnięcie Strażnika, na powrót przywołało mnie do rzeczywistości.
-Niewystarczająco bym grzecznie zasnęła. Na tyle, by sprawiać kłopoty. I… dostatecznie, aby pozwalać sobie na bycie szczerą.
Tę ostatnią część dodałam nieco ciszej. Moje usta drgnęły w nieco niepewnym ja na mnie uśmiechu.
-Też cieszę się, że mnie tu zabrałeś.
Przymknęłam powieki na krótką chwilę, do momentu, w którym ponownie nie zmąciłam ciszy nocy.
-Ale to miejsce ma dziwne działanie… Oboje zachowujemy się… Chociaż, nie. To się zaczęło jeszcze zanim tu dotarliśmy… Już, po Twoim powrocie.
Przez chwilę mój umysł skoncentrował swe wysiłki na odnalezieniu przyczyny tego wszystkiego… Co wydawało się dość mało wykonalnym zadaniem, skoro podświadomie to samo starałam się zrobić ostatnimi dniami i to na trzeźwo.
-Może to wina tęsknoty?
Z autentyczną zadumą, wypowiedziałam na głos swą wątpliwość. Próbowałam jeszcze sobie to jakoś poukładać. Dopiero po zbyt długiej chwili, dotarło do mnie, do czego przyznałam się wraz z tym pytaniem. Speszyłam się, lecz mój podchmielony umysł, postanowił dać sobie taryfę ulgową i nie karcić się za to potknięcie.

Wsparta o swego opiekuna z czasem wyczułam, że ten trząsł się z zimna. Zaskoczyło mnie to, gdyż sama aktualnie zdawałam się niewzruszona niską temperaturą. Zapewne i jej skutki dotrą do mnie z opóźnieniem, ale na razie martwić musiałam się w tej kwestii o kotowatego.
-Powinniśmy wracać. Drżysz…
Powoli odwróciłam się tak, by móc spojrzeć w twarz mężczyzny i posłać mu karcące spojrzenie. Miało być groźne i skłonić białowłosego do refleksji na temat swego zachowania, czyli zatajania tak istotnych faktów. Czy było takie faktycznie? Miałam co do tego pewne wątpliwości, biorąc pod uwagę swój stan.

Moje życie uczuciowe, a już w szczególności relacje romantyczne, stanowiły temat tabu. Gdybym mogła, to wszelakie wspomnienia z tym związane wrzuciłabym na dno stalowej skrzyni, zamknęłabym ją na klucz i wyrzuciła gdzieś na dno Morza Łez. Klucz zaś dla pewności spocząłby na dnie jakiegoś jeziora. Jak zatem wyjaśnić, iż po kilku głębszych zarówno skrzynia, jak i klucz nie dość, że magicznie wynurzyły się z otchłani, to jeszcze zostały wystawione na widok publiczny?
Słysząc znajomy ton w głosie towarzysza, znów obdarzyłam go uważniejszym spojrzeniem. Skrzyżowałam ręce na klatce piersiowej i, mimo że musiałam zadzierać głowę, aby spojrzeć na srebrnowłosego, to posłałam mu wyniosłe spojrzenie.
– Młoda owszem, ale nie naiwna. W każdym razie już nie.
Z ostatnim słowem szybko odwróciłam wzrok. Nikt nie lubił przyznawać się do dawnych błędów, czy słabości. Nawet jeśli nie były, to te z gatunku najgorszych. Wszakże ich konsekwencje odbijały się tylko na mnie. Z tym że to „tylko” bardzo często w mojej głowie przechodziło w „aż”.
– Powiedzmy… Wygrywając zaspokoisz ciekawość. Za to, jeśli przegrasz… hmm… coś wymyślę.
Może i należało od razu ustalić warunki, ale nie czułam pośpiechu. Nie chciałam również zapeszać, po swoich ostatnich klęskach. Nie ma nic miłego w wyznaczeniu nagrody tylko po to aby ta później stała się nieosiągalna. Chociaż, w tym konkretnym „rozdaniu” mogłam mieć całkiem spore szanse albo po prostu nie doceniałam fantazji swego towarzysza. Gdy kotowaty podjął się wyzwania i udzielił pierwszej odpowiedzi na mojej twarzy odmalowało się nieskrywane zadowolenie. Wyciągnęłam przed siebie dłoń z wystawionymi trzema palcami. Po dramatycznej chwili napięcia zgięłam jeden z nich, jednocześnie kiwając głową na znak zaprzeczenia.
– Źle.
Przyglądałam się swemu rozmówcy z pewnym zamyśleniem. Gdy odezwałam się ponownie w moim głosie dało się wyczuć pewne zawahanie.
– Naprawdę muszę popracować nad Twoją wiedzą w zakresie magii.
Wtrąciłam ostatecznie, choć zdawać się mogło, iż początkowo chciałam powiedzieć coś innego albo też dodać coś do swej wypowiedzi. Kwestia poszerzenia znajomości strażnika w zakresie magii… naprawdę powinnam poważnie rozważyć. Nawet jeśli moja własna wiedza nie sięgała jeszcze poziomu eksperckiego, to potrafiła ułatwić życie. A pewne informacje nawet owo życie uratować. A przecież, już dawno zdałam sobie sprawę, że nie chcę, aby mój protektor opuścił ten świat przedwcześnie. A już na pewno nie z winy podobnego zaniedbania. Wszak kroczyli wśród nas tacy, którzy nad czasem potrafili zapanować. Nie chciałam jednak budzić wspomnień o Zegarmistrzu, który to zademonstrował mi, czym jest zatrzymanie czasu.
– Zostały Ci dwie szanse, więc zastanów się dobrze. Nie ustaliliśmy limitu czasowego… więc ten Cię nie goni.
Czyż nie był to miły gest z mojej strony? Aż, nie w moim stylu. Jak widać, była to konsekwencja dobrego humoru, jaki mnie ogarniał i nie chciał opuścić.

Czułam się dziwnie. Nieco oderwana od rzeczywistości, a jednocześnie momentami obecna w niej tak bardzo, iż gubiłam się we własnych odczuciach. Część tego wszystkiego mogłam zrzucić na karby, alkoholu krążącego w moim organizmie, ale to nie była jedynie jego zasługa. Już wcześniej bywałam pijana i nie czułam się wówczas, tak jak teraz… kiedy wsparta o strażnika, spod lekko przymrużonych powiek podziwiałam oblicze nocy.
Musiałam zszokować kotowatego, przynajmniej takie wnioski wyciągnęłam po przedłużającym się czasie jego reakcji. Na jego komentarz, jedynie uśmiechnęłam się leciutko. Mogłabym wejść z nim w dysputę, że i owszem tak również można nóg używać… z tym że, po raz pierwszy od w zasadzie nie wiem, kiedy, uznałam, że nie czuję takiej potrzeby. Nim się spostrzegłam, dłonie srebrnowłosego wylądowały na moich ramionach. Ruch ten był jednak na tyle delikatny, że lekko przechyliłam głowę, aby upewnić się, czy faktycznie to, co mi się wydawało, miało odzwierciedlenie w rzeczywistości. Miało.

Gdy Christopher zadał mi pytanie w pierwszych sekundach bardziej niż nad odpowiedzią, zastanowiła się nad tym, że słyszenie czyjegoś głosu z tak bliska jest… osobliwe. Waga tego pytanie była dla mnie równie odczuwalna co dotyk dłoni otulających moje ramiona i podejrzewałam, że jedno z drugim jest na swój sposób powiązane. Mój brak buntu musiał zatem mocno zdziwić Dachowca. A jeszcze bardziej, powinien zdziwić mnie samą… lecz nie znalazłam ani chęci, ani czasu, aby poświęcić się temu zjawisku.
– Wystarczająco…
Z lekką dezorientacją przyglądałam się zmieszaniu swego towarzysza. Nie miałam wątpliwości, że spowodowały je moje słowa… Z tym, że sugerując działanie tęsknoty myślałam o własnych odczuciach. Przez co reakcja Christophera mnie zdziwiła… bowiem, właśnie przyznawał się do przeżywania podobnego odczucia. Po tym, jak bardzo utrudniałam mu egzystencje, trudno było mi pogodzić się z myślą, że strażnik, mógł zatęsknić za moją osobą. Nie widziała go jeszcze w takim stanie. Zmieszanego i niepewnego…

Moją obserwację, na chwilę przerwał podmuch lodowatego wiatru, przez który musiałam przytrzymać swój kaptur, aby ten pozostał na swym miejscu. Gdy moje spojrzenie znów napotkało zielone oczy o kociej naturze, ponownie doznałam swego rodzaju konsternacji. To co się w nich kryło, było mieszanką tak różnych emocji… z czego, wielu z nich Strażnik nigdy wcześniej nie pozwalał dawać znać o swym istnieniu. Wsunęłam rękę na kieszeni płaszcza, po to aby oswobodzić ją z rękawicy, po czym niewiele się zastanawiając przytknęłam ją do czoła mężczyzny. Być może utrudniłam mu tym gestem możliwość dokładniejszej obserwacji, sama zaś przyglądałam mu się z zadumą.
– Z medycznego punktu widzenia… nie masz gorączki, więc to nie maligna. Wydaje mi się…,że po prostu jesteś szczęśliwy. I że za długo odmawiałeś sobie tego stanu.
Zamilkłam a w mojej głowie przez chwilę przemknął wizerunek srebrnowłosego w momencie, gdy nasz taniec dobiegł końca. Moja dłoń zsunęła się z czoła dachowca, opuszką palca lekko uniosłam jeden z kącików jego ust.
– A do twarzy Ci z uśmiechem. Nie musisz się z nim tak kryć. Jeśli to kwestia Twojej osławionej chłodem reputacji to…
Nieznacznie pochyliłam się do przodu, wspięta na palcach i konspiracyjnym szeptem dodałam.
– Nikomu nie powiem. Obiecuję.
Uniosłam dłoń do góry, drugą zaś, kładąc na sercu, aby po chwili namysłu, gest ten powtórzyć, odwracając jedynie układ stron. Kolejny smagnięcie, ostrego wiatru postanowiło przypomnieć o sile swego żywiołu, szarpiąc połami ubrań i zrywając z ziemi warstwę białego puchu.

Słysząc o dotychczasowej tendencji… posłałam kotowatemu spojrzenie nieskrywające pewnej pretensję. Nie przyłapałam go na oszustwach i, prawdę powiedziawszy, również go o nie, nie posądzałam. Być może, to jeszcze bardziej podbijało moją frustrację związaną z pasmem porażek. Bo co też się stało z moim szczęściem w hazardzie? Towarzyszyło mi wiernie, aż do czasu, gdy swych sił postanowiłam spróbować w starciu przeciw Dachowcowi. Czyżby mój uśmiech losu był myszą, która czmychnęła na widok podobieństwa do swego odwiecznego prześladowcy?
Możliwe, że było na to wszystko inne wyjaśnienie, bliższe logice i realności, ale na razie go nie dostrzegałam.
– Jeśli sam nie stawiasz warunków, to kto inny zrobi to za Ciebie.
Dodałam z uśmiechem, w którym kryło się więcej satysfakcji z odnalezieniu w myślach tej sentencji, niż docinek kierowanych ku mężczyźnie.

Druga odpowiedź, jakiej udzielił strażnik, zmusiła mnie do obdarzenia go bardzo wnikliwym spojrzeniem. Usta rozchylone w pytaniu, które ostatecznie nie padło oraz zdumienie tlące się w spojrzeniu były jednak dostatecznie wymowne. Nawet przy użyciu całego warsztatu aktorskiego, jakim dysponowałam nie byłabym w stanie wyprzeć się, iż coś takiego faktycznie miało miejsce… Dotarło też do mnie, że mój towarzysz uważnie słucha i sprawnie operuje pozyskaną wiedzą. Takie umiejętności z całą pewnością były mu niezbędne podczas zleceń, które przydzielało mu stowarzyszenie. Wiedziałam o tym, choć liczyłam że w kategorii której dotyczył zakład, te umiejętności okażą się zawodne.
– To… inna historia. Nie jej dotyczy nasza rozgrywka. A zatem znów źle. Ostatnia szansa…

Ciepły uśmiech goszczący na twarzy mego opiekuna, dalej stanowił dla mnie nowość. Nic, zatem dziwnego, że w tamtej chwili przypatrywałam mu się z pełnym zaangażowaniem. Nieco przezornie, jakby w obawie, że to, co właśnie się rozgrywało, miało okazać się wynikiem jakiejś magii. Czaru, który działał w tym miejscu, czy może tej konkretnej nocy?
I czy takie myślenie z mojej strony powinno dziwić? Nawet w Świecie, gdzie magię wkłada się tylko między karty bajek, ludzie chętnie powołują się na jej działanie… gdy dzieją się wokół nich rzeczy, których nie są w stanie w pełni zrozumieć.
Aktualnie również czułam się zagubiona w podobny sposób. Z tym że, nie powodowało to we mnie lęku a odczucia zgoła przeciwne. Dlatego błądziłam dalej. Świadoma, że coraz mocniej oddalam się od znanej sobie ścieżki. Tej, której trzymałam się kurczowo przez tyle miesięcy.
Zerknęłam na własną dłoń. Nim zdążyłam pomyśleć o sięgnięciu nią po rękawiczkę, mężczyzna zamknął ją w uścisku własnych palców. Przeszył mnie przyjemny impuls. Po części związany z samym dotykiem i ciepłem, ale i czegoś jeszcze.

Nie wiem już po raz, które tego wieczora, słowa wypowiedziane przez Szrona zaskoczyły mnie tak bardzo, że nie byłam w stanie kryć emocji, które wywołały.
Ufam Ci… pierwszy raz w życiu, ktoś skierował do mnie te słowa wprost. I szczerze. A ja nie wiedziałam, co zrobić z tą wiedzą.
Miałam dziwne wrażenie, jakbym nagle zaczęła zapadać się w śniegu… jak gdyby waga tych informacji, faktycznie na mnie osiadła. Szok spowodowanym wyznaniem zielonookiego, przyczynił się do tego, iż na dłuższy moment zapomniałam jak składać ze sobą litery, słowa, zdania…
Przez mgnienie czułam się jak zwierze, spłoszone nagłym wystrzałem… pragnące uciec, lecz ostatecznie odwracające się, aby kroczyć w stronę myśliwego…
– Masz rację. Nie tak powinno być i … nie wiem, co się stało.
Cały czas czułam na sobie pełne wyczekiwania spojrzenie. I byłam nim dziwnie skrępowana. Nie tylko tym, w jaki sposób, on sam przyglądał się mi, ale też tym, że byłam tego świadkiem. Jakbym widziała coś, czego nie powinnam… ale jednocześnie też nie chciałam odwrócić wzroku.
– Od samego początku, na wszelakie możliwe sposoby starałam się Cię do siebie zrazić. A mimo to, znasz mnie lepiej niż, ktokolwiek inny. Również od tej złej strony. Wiesz, jaka jestem… i mówisz, że czujesz się przy mnie szczęśliwy?
Uważałam się za istotę inteligentną, potrafiłam szybko się uczyć i szukać kreatywnych rozwiązań problemów. Ale w tym momencie to, co miało miejsce przerastało moje pojmowanie. Przyjemne otępienie, które powodował alkohol nagłe przygasło, stłamszone przez emocje.
– Też nienawidziłam tego przydziału… Dalej nienawidzę.
Dopiero teraz odwróciłam wzrok, znów, spoglądając na nasze złączone dłonie. Westchnęłam, uwalniając z ust kłąb pary oraz to, co blokowało mnie do tej pory.
– Bo boję się, że przeze mnie głupio zginiesz. Nie chce tego.
Zadrżałam, czując niby realną gorycz, jaką niosły ze sobą moje słowa.
– Sam pomysł stawiania czyjegoś życie ponad drugie… i godzenia się na to w imię rozkazu. No i to przydział… trwający do czasu. Gdy skończę swoją pracę nad projektem, nie będzie już sensu, aby pilnować, bym miała szansę tę pracę ukończyć, nie ginąć przed jej finalizacją.
Chcąc dobitniej uzmysłowić strażnikowi, o czym mówię, cofnęłam się półkroku, nadal, jednak trzymałam go za rękę.
– Co wtedy?
Jakby na przekór smutkowi, którego cień mężczyzna mógł dojrzeć w moim spojrzeniu, zaśmiałam się cicho i przywołałam na usta uśmiech. Wówczas znów zajrzałam w chłodną zieleń jego oczu.
– Zostawisz mnie wtedy wybrakowaną… bo przez to, że jesteś obok za słabo się pilnuję, łatwiej rozkojarzam. Poczułam się bezpiecznie… choć wcale mi się to nie należy.
Zamknęłam oczy i w skrytości wzniosłam cichą prośbę do jakiegoś śnieżnego Bóstwa, które mogło przebywać gdzieś w tych górach. O to, aby mnie pokarało i naprawdę, zamroziło moje usta, powstrzymując mnie przed dalszym pogrążaniem się… przed szczerością.