Wielka Hala Wycieczkowa

Frank posłusznie szedł za Rim, rozglądając się ciekawsko dookoła. Było to... Dziwne. Wszystko tu było obce, przez co wydawało mu się, że sfera praktycznie buzuje. Jednocześnie ciekawe i przerażające. Bał się zagubić w tym wszystkim. Wciąż też ciężko mu było uwierzyć, że rzeczywiście teraz nie śni. Naprawdę trafił do świata magii... Było to fascynująca, ale i przerażająca wizja. Na samą myśl o tym, żołądek mu podszedł do gardła. Wtedy jednak arystokratka zawolala. Spojrzał na nią... I znów wrócił mu względny spokój.

Ruszył za nią w kierunku sklepu, starając skupić się tylko na nim i jego przewodniczce. Jedynej rzeczy, która go w tej chwili prowadziła. Wszedł do środka i zaczął rozglądać się dookoła. Nawet spodnie wydawały mu się ciekawe w świecie magii. Gdy Rim znów zwróciła się do niego "Pan", już miał westchnąć. Szybko się jednak poprawiła. Opętaniec uśmiechnął się do niej w podzięce i wrócił do oglądania sklepu.
- Dzięki.
Powiedział do niej z myślą o jego tytułowaniu. Chwilę jeszcze rozglądał się dookoła, a potem zwyczajnie wziął pierwsze, lepsze spodnie. Brązowe, luźne... Nawet nie patrzył zbytnio na to. Ważne, by miał odzienie.
- Wezmę te, co myślisz?
Wrócił do Rim i spytał się ją z jakąś taką namiastką przyjacielskości. Potem zwyczajnie podszedł z nią do lady, o ile nie skrytykowała jego wyboru.

Całe szczęście Frank nie zgubił się w tym wszystkim. Dobrze, bo jakby go musiała szukać to pewnie sama by się zgubiła i tak by się szukali tak długo, że pewnie nic by już nie kupili. Mimo, iż Hala była otwarta przez cały czas, w końcu były istoty, które wolały nocny tryb życia. Nikt tutaj takich nie dyskryminował i mieli taką samą szansę na zrobienie zakupów. W sumie to dużo osób nawet przychodziło po zmroku tuż przed snem, bo wtedy po prostu było tutaj o wiele mniej tłoczno. Rim oczywiście o tym wszystkim nie wiedziała, bo skąd, skoro była poza Pustynią dopiero od kilku dni. Ale cóż...
Spojrzała na wybrane spodnie. Nie znała się, skoro mu się spodobały to proszę bardzo - a nie chcesz przymierzyć? Zanim je kupisz? - zapytała niepewnie. Tak się chyba robiło prawda?
Jeśli się nie zgodził, to namawiała go do tego. Przy okazji sprzedawca, pokazał gdzie może się przebrać oraz jeśli chce to może w nich zostać. Widać nie do końca spodobały mu się te, które Opętaniec miał obecnie na sobie. Dla Rim też coś proponował, widząc, że ma na sobie nie dość, że za dużą to jeszcze męską kurtkę. Ta jednak grzecznie odmówiła. Nie miała pieniędzy, żeby coś kupować...poza tym miała wstęgę, więc może z niej sobie wyczaruje jakąś kurtę jak już ją odzyska? Kto wie.

- Mm, tak... W sumie racja.
Kiwnął głową i rzeczywiście poszedł przymierzyć spodnie. Widać było, że jest lekko roztargniony. Całe to miejsce go rozpraszało. Zresztą... On nigdy nie był dobry w zakupach. Nie przyszło mu w tym wszystkim na myśl, że może wziął nie ten rozmiar, co trzeba.

Szybko wyszedł ze środka. Spodnie leżały normalnie. Teraz problemem były tylko bose stopy, ale one przynajmniej mogły być odsłonięte. Podziękował trochę niepewnie sprzedawcy i rzucił mu kilka monet według wypisanej ceny. No a przynajmniej myślał tak. Nie znał się na tutejszej waluty, a na przyjrzenie się monetom miał ledwie chwilę.
- Proszę, twoje em... spodnie. Dzięki, że mi je pożyczyłaś.
Chwilę jeszcze na nią patrzył z uśmiechem a potem zgłupiał. Powoli spełz mu on z twarzy, gdy uświadomił sobie dość istotną w tym momencie rzecz.
- Hmm... A więc ten... Co teraz?
Podrapał się chwilę po karku i zaczął przyglądać z lekką niepewnością Rim. Co teraz... Miał spodnie. Czy oznaczało to, że arystokratka zwyczajnie od niego odejdzie? Zostawi go znów samego? Wcześniej w zasadzie o tym nie myślał, ale nie miał ochoty na ten moment jej opuszczać. Dość przyjemnie, jak na aktualne okoliczności mu się z nią spacerowało. Była miła, spokojna i pomocna... Czy znajdzie innego kogoś takiego tak łatwo? W tej krainie raczej nie.

Poczekała spokojnie, aż Opętaniec wróci. W międzyczasie przeglądała ubrana które tam były. W przyszłości i tak będzie musiała się w jakieś zaopatrzyć, więc czemu nie poszukać teraz? Nie rozejrzeć się, gdzie by coś w ogóle znalazła. Nie była wybredna, więc praktycznie wszystko co się nadaje do noszenia by nosiła, nawet te za duże na nią ubrania pani Iris, ale chyba nie powinna cały czas w nich chodzić.
Uśmiechnęła się i spojrzała na Franka z aprobatą. Przyjęła od niego spodnie, a kasjer szybko zatrzymał go i oddał mu resztę. Dał mu o wiele za dużo.
Rim spojrzała na niego zaskoczona i zamyśliła się. Nie znał nawet waluty, która tutaj była? Nie wiedziała czy powinna, ale chyba może znaleźć jakąś chwilę by mu jeszcze trochę pomóc? Po prostu nie potrafiła go tak zostawić.
- Możemy....gdzieś usiąść...i mogłabym Ci wyjaśnić na przykład jaka jest waluta tutaj? Albo...nie wiem co jeszcze... - opuściła wzrok smutno. Ale jeśli tylko się zgodził, poprowadziła go do wyjścia, chyba, że chciał usiąść w jakiejś kawiarence, ale sama wolałaby jednak tego uniknąć.

ZT x2

Słysząc, że Bane już teraz chce się gdzieś wybrać, zamerdała wesoło ogonem, ale od razu się zarumieniła. Przytaknęła głową i ostrożnie zeszła na dół, wcześniej zabierając z łazienki Wstęgę. Jej do prania nie zostawi.
Zniknęła w swoim pokoju i od razu podleciała na antresole, by przeszukać szafę. Co ona ubierze?! Trochę panikowała. Zagryzła mocno wargę i powoli zaczęła przetrzepywać wszystkie ubrania. W końcu znalazła. Turkusową sukienkę na ramiączkach, do której założyła też beżowe buty na obcasie, a Wstęgę zmieniła w skórzaną kurtkę w kolorze butów. Na nadgarstku zapięła bransoletkę, którą dostała od Cyrkowca. Włosy rozczesała. Część zostawiła rozpuszczoną, a część zawiązała w warkoczyk, który opadał na fale płomiennych włosów.
Wzięła też torebkę pod kolor sukienki tylko w ciemniejszym odcieniu i schowała do niej Blaszki. Chciała dać Blackburnowi jego część, ale się bała....odwiesiła na nią jeszcze dwubarwny bursztyn, w kolorach jej dwubarwnego oka. Może tym razem będzie inaczej?
Wyszła do ukochanego, uśmiechając się nieśmiało.
W Recepcji poprosiła też Alice, żeby przekazała Kaylowi, że nocuje dziś w Klinice, żeby się nie martwił.

Gdy wyszli, niepewnie złapała mężczyznę za rękę. Uszy miała położone nieśmiało i była zarumieniona. To była jej pierwsza randka i nie mogła uwierzyć, że w końcu na nią idzie.
Ruszyli w kierunku Hali Spacerowej, skoro mieli iść na zakupy to chyba najlepiej właśnie tam. Nie spieszyło im się też nigdzie.
Gdy weszli do środka, rozejrzała się niepewnie - to...gdzie zaczynamy? - zapytała spoglądając na białowłosego.

Z Kliniki wyszli za rękę. Bane nigdy nie miał nic przeciwko trzymaniu Julii i kiedy ona nieśmiało dotknęła jego dłoni ukrytej zwyczajowo w rękawiczce, posłał jej promienny uśmiech. Ból głowy trochę zelżał, ciśnienie spadło. Spacer dobrze mu zrobi.
Po poinformowaniu wszystkich w Klinice, udali się od razu do Centrum Miasta Lalek. To miejsce Bane znał najlepiej, wiedział które sklepy są warte odwiedzenia, dlatego też nie kierował kroków nigdzie indziej. No i tutaj był już na tyle znany, by nikt nie próbował go okraść czy zażądać za coś wyższej opłaty.
- Wyglądasz pięknie. - pochwalił patrząc na dziewczynę z góry, bo mimo obcasów była i tak od niego niższa - Gdyby nie to, że przyda nam się chwila na świeżym powietrzu, schrupałbym cię bez wahania. - dodał z drapieżnym uśmieszkiem.
Chyba jeszcze nigdy nie byli na takim luźnym wypadzie poza Klinikę. Mieli wolne do końca dnia i Cyrkowiec postanowił miło to wykorzystać, jak mu to wyjdzie? Okaże się w czasie randki.
Randka. Jak to poważnie brzmi. Ale może właśnie tego potrzebowali. Jakiegoś określenia, ujednolicenia ich związku. Nazwania relacji związkiem.
Nie obiecywał wierności ale tym razem skrzydlata na to przystała, obdarzając go zaufaniem. Pewnych przyzwyczajeń nie zmieni, nadal będzie chlał, nadal będzie myślał tylko o seksie w przerwach kiedy nie leczy. Ten typ tak ma.
Kiedy tylko znaleźli się w Hali, rozejrzał się. Wewnątrz był mały tłumek, bo właśnie zaczęły się posezonowe promocje. Tym lepiej! Kobiety lubią wyprzedaże. O pewnie będzie się nudził, ale dla Julii posiedzi nawet grzecznie przed przymierzalnią, nawet jeśli będzie to miało zająć wieki.
Był w dobrym humorze i nic go mu dzisiaj nie zepsuje.
- Myślę, że moglibyśmy zacząć od tamtego miejsca. - wskazał krawca, specjalizującego się w strojach damskich - Najpierw wybierzemy coś ładnego dla ciebie, co ty na to?
Uśmiechnął się i odwrócił do niej, ale wtedy przed jego oczami przeleciał majestatycznym, powolnym lotem wielki, srebrny motyl. Bane otworzył szerzej oczy, podziwiając owada.
Motyl zatoczył kółeczko nad nim i bez strachu wylądował mu na głowie. Cyrkowiec nawet nie zdążył nic powiedzieć, a stworzonko strzepnęło nieco pyłu ze skrzydeł na jego włosy i wzbiło się w powietrze, niknąc gdzieś przy suficie Hali.
- Eeemm… Dziwne. - powiedział i podrapał się po głowie w miejscu gdzie tamten usiadł, rozprowadzając w ten sposób pyłek.
I nagle naraz wiele twarzy odwróciło się w jego stronę, niektórzy zatrzymali się w miejscu i dosłownie opadły im gęby. Bane poczuł się nagle nieswojo, kiedy tak wszyscy wlepiali w niego gały.
- Przecież to doktor Blackburn! - krzyknęła nagle jakaś kobieta i tłumek, jak na sygnał, wziął głęboki wdech po czym ruszył biegiem do mężczyzny.
Otoczyło go wielkie koło rozchichotanych kobiet i zarumienionych mężczyzn. Medyk przyciągnął do siebie Julię i objął mocno, żeby jej czasami nie staranowali.
- Doktorze, proszę o autograf! - jakaś pani wyciągnęła ku niemu rękę - Ale tu, na piersi! - odchyliła ochoczo dekolt przez co wszyscy zobaczyli jej bieliznę.
Bane naprawdę poczuł się nieswojo. Owszem, był całkiem lubiany w okolicy i rozpoznawalny ale... nie sądził, że aż tak!
- Doktorze Blackburn, ja źle się czuję, proszę mnie przebadać! - rzucił naprawdę duży, rosły mężczyzna o posturze niedźwiedzia i wielkich, zakrzywionych jak u muflona rogach. Ale nie samo zdanie sprawiło, że białowłosy przełknął ślinę. Facet powiedział to głosikiem stylizowanym na nieśmiałą nastolatkę i nawet westchnął sugestywnie.
- Eeee… - wyjąkał, nie bardzo wiedząc co powiedzieć na co tłum prawie posikał się w majtki z wrażenia, wydając głośne westchnienie.


1/5 Srebrny motyl - Niebezpieczne przyciąganie

Uśmiechnęła się zarumieniona i już miała podziękować, gdy Lekarz po prostu MUSIAŁ dodać coś od "Serca". Pacnęła go dość mocno w ramie, robiąc naburmuszoną minkę - świntuch - pokazała mu język, ale jej oczy się uśmiechały.
Rozglądała się ciekawsko po sklepach. Były promocje i od razu szukała czegoś ciekawego dla siebie, ale na razie samym wzrokiem. Nie chciała też, żeby spędzili tutaj cały wieczór. W szczególności, że zaczynała być głodna, a Bane coś mówił o jakiejś restauracji.
Nie zwróciła uwagi na srebrnego motyla więc tylko spojrzała na ukochanego pytająco. Szybko jednak jej uwagę odwrócił złoty motyl, który zadźwięczał jej przy uchu. Nagle zaczęło jej dźwięczeć w uszach i poza tym...nie słyszała nic. Kilka razy mocno pokręciła głową, spanikowana. Czyżby....jej uszy jednak były jakieś uszkodzone? W oczach pojawiły się łzy, które szybko spłynęły po policzkach.
Szybko jednak coś innego odwróciło jej uwagę. Nagle...wszyscy nagle zaczęli do nich podchodzić. Coś mówili...ale ona nie wiedziała co. Wszyscy patrzeli się na ... Banea! Spojrzała na niego i aż nogi się pod nią ugięły. Czy on zawsze...był taki wspaniały? Ale...nie! On jest jej i tylko jej!
Powiesiła mu się na szyki, patrząc wrogo na inne osoby - on jest mój! Wara! - wrzasnęła, a raczej próbowała bo z jej ust wydobył się tylko dość niepokojący dźwięk.  
Jeśli to nie pomogło, widząc jak jedna kobieta odsłania pierś, zawarczała głosem, który Bane na pewno rozpozna, bo kto nie pozna warkotu Harleya? Rozłożyła też ostrzegawczo skrzydła i pocałowała gorąco i namiętnie Cyrkowca.

Bane nigdy nie przypuszczał, że będąc w tłumie wielbicieli, może się poczuć tak niekomfortowo. Wiedział, że niektórzy w mieście go kojarzą, bo leczył już sporo Lustrzan, ale nie sądził, że uwielbienie może być tak wielkie i na taką skalę.
Stał w środku tłumu i rozglądał się zakłopotany, nie wiedząc co powiedzieć. Uniósł ręce w obronnym geście i uśmiechnął się krzywo, w odpowiedzi na przeróżne sugestie, propozycje i prośby o autograf. Kiedy jego sława wzrosła do takich rozmiarów?
Tłum napierał, zachowując jednak w środku niewielki okrąg w którym Bane i Julia mieli odrobinę miejsca dla siebie. Cyrkowiec już miał coś powiedzieć, kiedy nagle skrzydlata uwiesiła się na jego szyi i wydała przedziwny odgłos. A może mu się tylko wydawało, bo tłum cały czas hałasował?
Kilka osób cofnęło się, widząc dziewczynę która chyba dawała znać, że Medyk należy do niej. W jakimś tam stopniu było to nawet słodkie, dlatego mężczyzna uśmiechnął się już pewniej i objął ją, by ją przytrzymać.
W bojowniczym nastroju była całkiem pociągająca, tylko dlaczego nie krzyknęła a wydała z siebie ten odgłos? Może to jakiś element gry. Będzie się tym martwił później.
Pierś jednej z kobiet nagle zaczęła się niebezpiecznie obnażać, na co Cyrkowiec zareagował przełknięciem śliny i odwróceniem wzroku. Co miał zrobić? Wypada przynajmniej zachować pozory, że nie ma lepkich rączek. Dlatego zawstydzony spojrzał gdzieś w bok.
I wtedy Julia zaatakowała go niespodziewanie pocałunkiem. Otwierając szeroko oczy ze zdziwienia, patrzył na nią kiedy dosłownie pożarła jego usta, głęboko penetrując językiem ich wnętrze. Odpowiedział, byłby głupi gdyby tego nie zrobił. Wsunął swój daleko, tańcząc z jej językiem dzikiego oberka. Jej usta były takie ciepłe, delikatne i wilgotne...
Spojrzał na tłumek który zamarł i poczuł się nagle straszliwie niestosownie. Kilka osób zrobiło zbolałą minę, kilka na odwrót, zarumieniło się i ich dłonie powędrowały...
Cholera! Co tu się wyprawia! To środek Hali!
Oderwał się od Julii, a raczej ją od siebie, chwytając mocno za ramiona i spojrzał jej w oczy.
- Chodźmy stąd. - zakomunikował i chwycił jej rękę a następnie pociągnął w bok. Tłumek rozstąpił się, ale rozległy się westchnienia, jęki i krzyki osób, które nagle nabrały ochoty na pocałunki, zazdrosne o to co zrobiła skrzydlata.
- Doktorze! Ja też proszę!
- Doktorze Blackburn, proszę poświęcić mi chwilkę!
- Doktorze, ja naprawdę świetnie całuję! Proszę spróbować!
Ciągnąc Lisiczkę, brnął przez morze istot, jak najdalej od zbiegowiska. Tak wygląda sława? Chyba podziękuje. Już nie mówiąc o tym, że Tulka chyba nie powinna całować go w ten sposób w miejscu publicznym. Dla niektórych nadal pozostawała nieletnią.
Wciągnął ją do sklepu z ubraniami damskimi, zamykając szczelnie drzwi. Sklep był chwilowo pusty, dlatego mogli odetchnąć w spokoju.
- Dobra, tu jesteśmy bezpieczni. - powiedział patrząc przez witrynę na 'wielbicieli' - Co ich napadło... - dodał, kręcąc głową i wtedy też usłyszał westchnienie.
Odwrócił się do stojącej za ladą ekspedientki. Opierała się na ladzie łokciami i robiła maślane oczy.

2/5 Srebrny motyl - Niebezpieczne przyciąganie

Tłum był spory i na pewno zawadzał. Naprawdę zawadzał. Nie słyszała nic co było mówione i może to dobrze, że tak się działo, ale przez to też była bardzo zirytowana. Nie słyszała nic! Poza tym wkurzającym brzęczeniem, które wcale nie pomagało. Wszyscy bili zdecydowanie za blisko! Julia była jednak gotowa w każdej chwili rozgonić niepożądane towarzystwo. Jeśli tylko ktoś ośmieli się tknąć JEJ Toksynka, nie wybaczy! Nie ważne, że jest słaba, nie odpuści tak łatwo.
Zerknęła na osoby, które ich otaczały z satysfakcją, gdy Bane ją przytrzymał, przyciskając do siebie. Zauważyła kilka nienawistnych spojrzeń, ale to tylko bardziej jej poprawiło humor. Zamruczała głośno, gdy Cyrkowiec odpowiedział na jej pocałunek. Brzmiało to trochę jak cichy mały dzwonek, podobny do tego, który miała na szyi gdy była pod postacią lisa. Poruszała też wyraźnie zadowolona swoją rudą kitą.
Nie do końca jej się podobało to, że Bane ją od siebie odsunął, ale potem wziął ją za rękę i pociągnął za sobą. Widziała, że te obce osoby coś mówiły, ale miała to gdzieś. Ważne, że to z NIĄ Bane gdzieś szedł. Nawet nie patrzyła za bardzo gdzie. Ważne, że razem. Szła wielce zadowolona i .. chyyyyba...kogoś potrąciła "przypadkiem" skrzydłami. Ups?
Weszli do sklepu i ... byli sami! Od razu przykleiła się do ukochanego, przytulając go mocno. Jej ogon bił tak mocno na boki, że jeszcze trochę i chyba by jej odpadł.
Wpatrywała się w mężczyznę jakby nic innego na świecie nie istniało. Połasiła się do niego. Widziała, że coś do niej mówi ale...nie słyszała! Naprawdę miała tego dość! Dlaczego nie mogła usłyszeć jego wspaniałego głosu...
Dopiero po chwili zorientowała się, że nie są sami. Spojrzała na kobietę i zmarszczyła brwi. Położyła po sobie uszy i cała się najeżyła. Skrzydła znów trochę rozłożyła, ale na razie nie warczała jeszcze. Czekała, na jej ruch. Na razie tylko się gapiła na JEJ mężczyznę. Póki nie zrobi nic więcej nie będzie agresywna. Ale i tak jej się nie to nie podobało.

Efekt motyla 2/4

Gdy tylko weszli do środka, Julia zaczęła się do niego łasić, ocierać się i uśmiechać sugestywnie. Pewnie poczułby się wyróżniony i doceniony, gdyby nie fakt, że stali w sklepie i przyglądała im się ekspedientka z rozanielonym spojrzeniem. Zerkał na nią zakłopotany.
No i czemu skrzydlata wydawała takie dziwaczne dźwięki?
- Źle się czujesz, kochana? - zapytał cicho, kierując słowa do dziewczyny, której ogon bił na boki jak szalony.
Ekspedientka ani myślała im pomóc coś wyszukać, dlatego Bane ponownie chwycił Tulkę za rękę i uśmiechając się sztucznie do kobiety za ladą, wciągnął ją między stojaki z ubraniami.
- No dobra, nie wiem co się dzieje, ale wybierzmy coś ładnego dla ciebie...- zajął się grzebaniem między wieszakami, bo czuł się dziwnie w tej całej sytuacji.
Znalazł Julii kilka fajnych zestawów i zawiesił je sobie na ramieniu, gotów przejść do przymierzalni, kiedy podeszła do nich pracownica, uśmiechając się... naprawdę niegrzecznie. Kręciła biodrami i oblizała usta, kiedy już stanęła nieopodal medyka.
Bane otworzył szerzej oczy, nie mogąc pojąć o co chodzi. Dlaczego wszyscy zaczęli zachowywać się jak zwierzęta? Chyba nie o taką sławę mu chodziło...
- Szuka pan czegoś niegrzecznego? - zapytała słodkim głosikiem - Na zapleczu mam kilka naprawdę ładnych zestawów. Mogę panu pokazać, na żywej modelce... - położyła dłoń na piersi - Na prawdziwej kobiecie. - dodała i spojrzała na Julię z niesmakiem.
Bane skrzywił się widząc jej grymas ale wolał zignorować komentarz, bo jakoś tak jest, że jak się podejmie dyskusję to zaczyna się ona zaostrzać.
- Nie, dziękuję. Jeśli będę potrzebował pomocy, zawołam. - powiedział oschle.
- Będę czekać. - powiedziała i wypięła wydatny biust, puściła oko i kołysząc biodrami odeszła na zaplecze.
Odczekał aż odejdzie po czym zgrzytnął zębami. Naprawdę tam ma to wyglądać? Czy on ma na czole wypisane "Maszyna do ruchania"? W sumie nie ma w tym nic złego, ale aktualnie już miał dość zabaw na dziś bo zwyczajnie pozbył się kłopotliwego, niedającego spokoju napięcia gdy bawili się z Julią.
Spojrzał na skrzydlatą i pchnął ją lekko ku przebieralniom, zabierając zestawy ubrań.
- Okej, zobaczymy, w czym ci do twarzy. - powiedział z uśmiechem.


3/5 Srebrny motyl - Niebezpieczne przyciąganie

Gdy tylko się do niej odezwał, zarumieniła się i zrobiła niewinną minkę. Odezwał się do niej! Tylko do niej. Uśmiechała się cały czas, wlepiając w niego swoje dwubarwne oczy. Medyk mógł zauważyć, ze jej uszy prawie się nie ruszały. Tylko gdy tego chciała. Nie wodziły za dźwiękami nawet minimalnie, tak jak to robiły dotychczas. Dodatkowo z dość dużym opóźnieniem reaguje, gdy ktoś się do nich zbliży.
Westchnęła cichutko, co zabrzmiało jak szelest mokrych liści po deszczu i ruszyła za ukochanym. Poświęcał jej uwagę! To jest najważniejsze. Zerkała co jakiś czas na nieznaną kobietę. Nie podobał jej się ten wzrok, ale póki nie podeszła to nie było z tym większego problemu.
Nie zwracała zbytniej uwagi na to co Bane wybiera. Ważne, żeby jemu się podobało, Tulka założy dla niego wszystko.
I znów ktoś przeszkadza! Początkowo nie zauważyła kasjerki, bo spoglądała na jakieś ubrania ale gdy spostrzegła, że Bane się na nią patrzy, zawarczała jak stary, rozklekotany traktor i zakryła medyka skrzydłem, jej pióra zalśniły lekko, a kobieta idąc na zaplecze dość boleśnie rąbnęła ramieniem we framugę. Wyglądało to tak, jakby zrobiła to specjalnie, tylko po to, żeby zwrócić na siebie uwagę mężczyzny. Dziewczyna machnęła ogonem zadowolona i wyprostowała się.
Gdy białowłosy prowadził ją do przebieralni, ukradkiem, tak by nie widział porwała dość seksowny i baardzo skąpy zestawik. Zupełnie nie pasował do Tulki, gdyby zachowywała się normalnie i sama nie była pewna tego stroju....ale....czego się nie robi z miłości!
Wzięła ubrania i weszła do przebieralni. Po chwili jednak wystawiła jeszcze głową i spojrzała z nienawiścią w kierunku zaplecza - zastań tu - pokazała w podłogę, a jej głos przypominał ten, wydawany przez pawie, więc nadal był kompletnie nie zrozumiały. Dopiero potem zniknęła za kurtyną, ale co chwila zerkała, czy ta zdzira się znów nie przykleja do JEJ mężczyzny.

Efekt motyla 3/4

Nie potrafił pojąć, co się dzieje. Dlaczego Julia nie odzywała się do niego? Wydawała jedynie dziwaczne dźwięki... Jak mieli się porozumieć, skoro ona nie była w stanie, albo nie chciała rozmawiać?
Przez chwilę zastanawiał się, czy nie złapała jakiejś choroby ale czy to możliwe? Drugą myślą było to, że dziewczyna po prostu jest nieśmiała. Może randka ją onieśmiela.
Zmienili się, już nic nie było takie same jak kiedyś. Dawniej kupował jej ubrania dziecięce, bo była mała, a teraz mogła nazywać się kobietą, bo mimo nastoletniego wieku była już w pełni dojrzała.
I, do diaska, przeżyła prawdziwy pierwszy raz! Nie tylko dla Bane'a było to wydarzenie, godne zapamiętania. Nie potrafiła o tym rozmawiać, bo musiała przyzwyczaić się do nowego, przezwyciężyć strach, ale białowłosy wierzył, że Lisiczka da radę.
Uśmiechnął się do niej kiedy schowała się za zasłoną. Był ciekaw jak będzie wyglądać w wybranych przez niego ubraniach - na początek wybrał bardzo klasyczne wzory, może za chwilkę zaczną szaleć.
Zdaniem Medyka, Tulka powinna spróbować ubierać się nieco odważniej. Nie miała czego się wstydzić, a dziecięce, niewinne sukienki mogłyby spokojnie odejść na zasłużoną emeryturę.
Korzystając z chwili wolnego, przeszedł się po sklepie, wybierając jeszcze kilka ładnych rzeczy dla dziewczyny. Uśmiechał się delikatnie, zadowolony, że udało mu się wyrwać na miasto.
Nie dane mu było spokojnie wybrać ubrań.
Ekspedientka wyłoniła się jak spod ziemi, czym lekko wystraszyła mężczyznę. Nie to było jednak najbardziej zaskakujące. Nie miała na sobie ubrań. Była naga! Jedną dłonią zakrywała miejsce między nogami, drugą obfite piersi. Na jej policzkach widniał mocny rumieniec, usta miała rozchylone - wyraz twarzy naprawdę sugestywny...
- Doktorze... Musi mi pan pomóc. - jęknęła cicho i naparła na niego, popychając między wieszaki. Bane uniósł ręce wysoko, nie chcąc jej dotykać nawet przypadkiem i spojrzał gdzieś w bok, mocno zakłopotany sceną. Może i powinien skorzystać z okazji... Pewnie jutro będzie sobie pluł w brodę. Ale, do cholery, był z Julią na randce, na spacerze, na zakupach, jak kto woli!
- Proszę się odsunąć! - syknął - I ubrać się!
Jak na złość, zaraz za nim była ściana, więc kobieta przycisnęła go sobą do muru. Zabrała dłonie, przez co jej ukryte jeszcze przed chwilą części ciała przylgnęły do niego. Czuł ciepło jej ciała.
Sięgnęła w dół, ku jego rozporkowi a Bane zagryzł usta, hamując męskie odruchy jak tylko mógł. Przygryziona warga lekko pękła, kropelka maziowatej krwi wydostała się i utworzyła zielonkawą perełkę na powierzchni ust.
- Niech mi pani da spokój!
- Doktorze, jest pan piekielnie przystojny. Chciałabym poznać pana bliżej. - wymruczała, zaskakująco sprawnie radząc sobie z rozporkiem i guzikami jego koszuli.
Poczuł się jak pipa. Naprawdę nie potrafił sobie poradzić z kobietą? Powinien ją odepchnąć! Nie tak powinna wyglądać sława!
Byli na uboczu sklepu ale i tak białowłosy czuł na sobie wzrok przyklejonych do witryn gapiów. Może i nie mieli szans ich zobaczyć, ale i tak czuł się bardzo niezręcznie. Irytacja narastała w każdą chwilą.
- Jest pan nieśmiały? - zaśmiała się cicho, wsuwając rękę pod jego ubranie - Ojej, kto by pomyślał. - dodała - Dobrze, nie będę pana naciskać, ale mam jedną prośbę, doktorze Blackburn. - przesunęła palcami po jego piersi - Jest pan sławny, bardzo męski i przystojny, a także utalentowany... Wspaniały!
Bane przełknął ślinę, odsuwając twarz jak najdalej od niej, starając się patrzeć gdzieś w bok.
- Chcę mieć z panem dziecko. - wypaliła wariatka - Zróbmy to. Tu. Teraz. To mój sklep, mogę robić co chcę. A ja chcę dzieci. Z panem. Najlepiej na raz bliźniaki albo i więcej! - naparła na niego mocno - I oby odziedziczyły urodę i intelekt po ojcu. - uśmiechnęła się - No? To nie jest trudne. Proszę, doktorze, chcę być z panem z ciąży, to moje największe marzenie...

4/5 Srebrny motyl - Niebezpieczne przyciąganie

Początkowo zerkała czy Bane stoi przed przymierzalnią, ale w końcu musiała zdecydować co chce przymierzyć jako pierwsze. Z jednej strony chciała to co wybrał dla niej medyk, ale z drugiej...musiała mu pokazać, że naprawdę jej na nim zależy. Za dużo osób się nim tutaj interesowało. A on nie mógł zwracać na nich uwagi! Był tylko jej!
W końcu postanowiła! Wzięła bieliznę, którą porwała po drodze do poczekalni i rozebrała się po czym ją założyła. Rumieniła się mocno, bardzo mocno ale jednocześnie uśmiechała. Teraz na pewno zwróci na nią uwagę!
Przycisnęła skrzydła do siebie mocno i wyjrzała, mrucząc, choć to mruczenie przypominało raczej tarcie marchewki na tarce. Zamrugała zaskoczona, widząc, że nie ma tam białowłosego. Zawołała go, jednak jedyny dźwięk jaki opuścił jej usta, to dźwięk klaksonu ulubionego samochodu lekarza, jeszcze z czasów, gdy był znany w Świecie Ludzi. W sumie to możliwe, że to był klakson właśnie tego, którym sam jeździł?
Rozglądała się uważnie. Chyba jej tutaj tak nie zostawił? To by było nie fair! Robiło jej się nieprzyjemnie w żołądku ze stresu, jednak minęło to, gdy zobaczyła co robi ekspedientka, która wcześniej dobierała się do JEJ mężczyzny.
Zawarczała groźnie i po prostu rzuciła się na dziwkę. Łapiąc ją w pół i przygniatając do ziemi. Usiadła na niej i złapała mocno za włosy, powtarzając - mój! mój! - choć mogli usłyszeć tylko chyba wszystkim w Świecie Ludzi znany błąd Windowsa. Usiadła na jej piersiach, tak, że kolanami przygniatała jej ramiona dość mocno i boleśnie. Nie miała zamiaru odpuścić. Bane był jej! I nikogo innego!

Dotyk nagiego ciała kobiety chyba tylko na chorego nie podziałałby wcale. Bane'owi zrobiło się jednocześnie gorąco i zimno. Odsuwał się od niej, wciskając się w ścianę. Pewnie gdyby mógł, zamieniłby się w mgłę i po prostu wyfrunął z jej objęć. Czuł się niezręcznie, zwłaszcza, że kątem oka widział gapiących się przez witrynę Mieszkańców i wiedział, że obok w przymierzalni jest Julia.
- Proszę dać mi spokój. - powiedział żałośnie cicho, na co kobieta zachichotała z satysfakcją i zaczęła go dotykać, wciskają łapy w spodnie.
Na jego twarzy pojawił się grymas godzien niewinnej nastolatki, którą w szkolnej łazience postanowił pomacać trochę kumpel z ławki. Żałosne.
I pewnie cała ta scena przedłużałaby się w nieskończoność a Bane dowodziłby, że jest totalną pipą która nie potrafi odmówić, lecz postanowiła ją przerwać sama Tulka. Wydając przedziwny odgłos, rzuciła się na wariatkę i obie runęły na podłogę. Napalona, naga kobieta wrzasnęła i zaczęła wierzgać jak szalona, krzycząc coś o sławie i pięknie Medyka, Julia natomiast szarpała ją i... wywalała błędy Windowsa.
To wszystko było tak dziwaczne, że białowłosy jedyne co zrobił to podniósł rękę do ust i zakrył je sobie, chwytając za szczękę. Marszcząc brwi przyglądał się kobietom, jak wyjątkowo ciekawemu projektowi albo próbkom w laboratorium. Nawet kiwał głową, jakby był mądry.
Widok walczących dziewczynek był naprawdę fajny. A jeszcze jak sobie pomyślał o tym, że biły się o niego... Ego urosło do straszliwych rozmiarów.
Dopiero po czasie, patrząc na tyłeczek skrzydlatej, uświadomił sobie, że ma jedynie majtki i stanik. Ale jakie! Tak seksownego zestawu jeszcze u niej nie widział.
Wypuścił powietrze, bo zrobiło mu się duszno ale nie przerwał paniom, obserwując walkę z satysfakcją.
I wtedy usłyszał dźwięk pękającego szkła. Zerknął szybko w stronę witryn i drzwi i z przerażeniem zauważył tłum, który wlewał się do środka. Tłum rozwrzeszczanych istot, skandujących jego imię.
Fala spadła na niego z ogromną siłą. Powalony na ziemię, zdążył tylko zakryć twarz, by nikt nie wpadł na durny pomysł by wpakować mu swój jęzor do ust. Sądząc po zachowaniu ich wszystkich, nie tylko ekspedientka miała ochotę na zabawę...
Poczuł jak ktoś rozrywa mu na piersi koszulę a potem poczuł na skórze dotyk kilkunastu ciepłych, oślizgłych języków i ust które przylgnęły do jego torsu jak pijawki.
Krzyknął a na jego twarzy pojawił się grymas zgorszenia. Na szczęście nikt mu się nie dobierał do spodni, mimo, że były lekko rozpięte. Tyle dobrze.
Był ofiarą. Sława przytłoczyła go, dosłownie! Był zabawką masy istot, które wzywały go po imieniu, prosiły o autograf i macały go na całym ciele.
Próbował odepchnąć twarze, które go lizały ale na nic się to zdało. Mimo, że samo lizanie było dość przyjemne, to mężczyzna naprawdę nie miał ochoty na orgię w środku dnia. W sklepie. Co jeśli zaraz wpadną tu służby mundurowe?
To jest myśl!
Krzyknął, wzywając na pomoc. Darł się w niebogłosy, wyciągając dłoń jak tonący i już po chwili udało mu się przywołać dwóch gwardzistów. Zaaferowani, podbiegli do kuli zrobionej z ciał. Bane zawołał jeszcze raz ale tamci tylko patrzyli i wtem...
Jeden uśmiechnął się szeroko, uśmiechem typowym dla zboczeńca a drugi zrobił minę niewinnej lolitki.
- Panie Blackburn, chciałbym... chciałbym by sprawdził pan czy wszystko u mnie dobrze, tam na dole... - powiedział słodkim głosikiem i przepchnął się przez tłumek - Naprawdę muszę wiedzieć. - odepchnął jakąś dziewczynę z klaty Medyka i wystawił język, gotów zająć jej miejsce. Jak glonojad, cholera.
Drugi, ten z uśmiechem, szarpnął go w tył i zaśmiał się głośno.
- Rób mi miejsce, gnojku. - rzucił wesoło - Zawsze chciałem wepchnąć w usta celebrycie. - zabrał się za rozpinanie spodni - Podobno mają złote języki.
Na szczęście nie uwolnił...sprzętu, bo został zaatakowany przez piszczący tłum rozwścieczonych fanów Bane'a. Uwolniony na chwilę białowłosy, zdążył tylko odczołgać się na bok i odwrócić do Julii.
- Ratuj? - jęknął jak dzieciak i nie powiedział więcej, bo usiadł na nim gwardzista-lolitka i przyssał się do piersi jak wygłodniały niemowlak.
Cyrkowiec zagryzł usta i zaczął się szamotać, chcąc go zepchnąć z siebie. Bał się przyznać przed samym sobą, że mundurowy miał naprawdę sprawny język.

5/5 Srebrny motyl - Niebezpieczne przyciąganie

Julia warczała i szarpała kobietę za włosy. Nagle jedna zaczęła słyszeć! Słyszała jak ta wrzeszczy o sławie oraz pięknie JEJ Toksynka, nagle wzięła i przyłożyła kobiecie z pięści w bok głowy, żeby ta w końcu się zamknęła. Nawet nie zauważyła, że odzyskała słuch - on jest mój napalona dziwko - warknęła do niej, całkowicie poważnie i wyraźnie.
Już chciała iść do swojego ukochanego, gdy wszyscy rzucili się przez okno. Aż podskoczyła, gdy szyba pękła pod naporem ciał i pięści. Patrzyła na to przerażona, tak samo jak na moment, gdy Bane nagle wylądował na podłodze.
Próbowała odciągnąć istoty od Medyka, jednak w zamian otrzymała tylko łokciem pod oko. Zatoczyła się w tył i spojrzała na tłum z nienawiścią. Próbowała jakoś się do nich przebić, ale było to dość trudne, w szczególności, że nie miała wystarczająco dużo siły.
Już miała nadzieję, że Gwardziści, którzy przyszli jakoś pomogą białowłosemu. Ale słysząc ich słowa, wściekła się - ej świnie! - wrzasnęła do nich i poruszyła skrzydłami, rozkładając je szeroko. Gdy tylko na nią spojrzeli, zahipnotyzowała Gwardzistów tak, że Ci zaczęli rozganiać zboczeńców, myśląc, że tak zdobędą względy mężczyzny. Tulka podeszła do Banea i pociągnęła go do przymierzalni, gdy zasłoniła kurtynę i przygniotła go ciałem do ściany. Teraz mógł zobaczyć pojawiającą się śliwę pod okiem oraz siniaka na barku, którego nabawiła się jeszcze w Klinice - w końcu sami - uśmiechnęła się i oblizała, patrząc mu prosto w oczy.

Tłum nie przestawał, nawet mimo prób Julii. Gwardziści co prawda odpuścili i zabrali się za rozganianie napaleńców a Ekspedientka zniknęła płacząc na zapleczu, ale Bane nadal nie był wolny. Widział skrzydlatą, słyszał jej głos już teraz wyraźnie. Może wcześniej miał omamy słuchowe?
Albo po prostu jesteś wariatem, Blackburn, kiedy wreszcie to pojmiesz i zaakceptujesz?
Szamocząc się pośród obłapiających go istot, całkowicie zapomniał o tym, że przyszli na zakupy. Szarpał się jak dzikie zwierzę, uważając jednak by nikogo nie podrapać. Jak na złość, fani nie odpuszczali. To jakieś szaleństwo!
Mundurowym udało się nieco przerzedzić tłum, kilka istot odpuściło i stanęło dalej, wzdychając z głupimi uśmiechami. Bane kątem oka widział ich miny - z jednej strony bardzo schlebiało mu, że jest tak popularny i uwielbiany, ale z drugiej... To nie tak powinno wyglądać.
Poczuł jak ktoś wspina się po jego ciele i siada na nim okrakiem. Szarpnął się, odwracając głowę i cała krew odpłynęła mu z twarzy kiedy zauważył, że usiadł na nim naprawdę solidnie zbudowany mężczyzna. Kowal, zdaje się, bo nikt inny przecież nie może wyhodować sobie łap takich rozmiarów.
Uśmiechnął się lubieżnie, złapał za nadgarstki Medyka i przycisnął je nad jego głową, unieruchamiając całkowicie. I spadł na niego z wyjątkowo nachalnym pocałunkiem, wpychając długaśny, oślizgły rozdwojony jęzor prosto w gardło Cyrkowca.
Bane zdążył jedynie zawyć. Poczuł mdlości, czując tańczący w jego ustach ozór mięśniaka...
Gwardziści, widząc to zaczęli jeszcze skuteczniej odpędzać istoty. Prawdopodobnie byli pod wpływem czaru, bo jak inaczej można wyjaśnić ich zmianę zachowania?
I nagle coś się stało. Tłum umilkł jak na zawołanie i wszyscy przystanęli z głupimi minami, rozglądając się w koło. Dosiadający Bane'a osiłek jeszcze przez chwilę operował językiem i ustami, po czym nagle ostworzył oczy i... odskoczył jak poparzony, chwytając się za szczękę. Białowłosy uwolniony spod ciężaru i pieszczoty która sprawiała raczej wątpliwą przyjemność, prawie zapłakał się ze szczęścia ale i żenady.
Mundurowi potrząsnęli głowami i zabrali się za pracę, wreszcie nieskrępowani żadną magią. Tłum istot szybko został wyproszony ze środka. Nie wiedzieli co się stało, wyglądali na totalnie zdezorientowanych. Mężczyzna który jeszcze przed chwilą całował Medyka, przeprosił szybko i uciekł gdzie pieprz rośnie.
I wreszcie na ratunek przybyła Julia. Pociągnęła wstającego z wolna Bane'a do przymierzalni, gdzie przycisnęła go do ściany. Spojrzał na nią z wyrazem boleści na twarzy, bo cała ta akcja...te całusy na klacie i...i ten ostatni pocałunek... Zebrało mu się na mdłości. I jak na złość, ponownie rozbolała go głowa.
Zauważył fiolet pod okiem i na jej ramieniu, co sprawiło, że zmarszczył brwi.
- Powiedz mi, że to tylko głupi sen. - poprosił, chowając twarz w dłoniach - Albo wiem! Naćpałem się i mam "złe wizje". Tak. To musi być wina prochów.


Srebrny motyl - Niebezpieczne przyciąganie - KONIEC

Całe szczęście wszyscy zaczęli się rozchodzić. Julia myślała, że rozszarpie tego faceta, który całował jej ukochanego! Na nią jednak ten dziwny czar działał dłużej i dopiero, gdy znaleźli się w przebieralni, a medyk się odezwał, otrząsnęła się co się stało.
Rozejrzała się wyraźnie zdezorientowana - co...co się właśnie stało? - zapytała i przyłożyła palce pod swoje podpite oko i syknęła lekko. Spojrzała na Bane'a i widząc w jakim jest stanie, zmarszczyła brwi. Dopiero po chwili zorientowała się, że Cyrkowiec ma rozszarpaną koszulę, a ona stoi przed nim w najbardziej seksownej bieliźnie jaką na sobie kiedykolwiek miała. Od razu schowała porwała swoją sukienkę i zakryła się nią, rumieniąc się bardzo mocno. Unikała wzroku mężczyzny.
- Prze...przepraszam...ja nie wiem co się działo - powiedziała lekko łamiącym się głosem - po...po prostu...coś...coś mnie przyciągało...bardziej niż...zwykle... - powiedziała niepewnie i spojrzała na siebie - mo...możemy już stąd iść?...ty...tylko się przebiorę....bo chyba sprzedawczyni nie będzie chciała mnie widzieć... - przyznała, na razie zapominając o śliwie pod okiem oraz siniaku na barku. W końcu przed chwilą się chyba z nią szarpała, a do tego przyłożyła jej z pięści...ale może jej się tylko wydawało, że tak było. Ale czy to tez oznaczało, że faktycznie nie słyszała? Nie miała bladego pojęcia, co teraz było prawdą a co nie. Ale patrząc na zachowanie mężczyzny to to chyba wszystko było prawdą.... Spoglądała tylko na Banea wyczekująco, mocno zawstydzona. Nie musiał wychodzić, ale może się chociaż odwróci?
Dlaczego ich pierwsza randka musiała się tak zacząć? Miała nadzieję, że Bane nie będzie chciał wracać. Stało się wiele, ale z tego co słyszała, to chyba już odpuścili....oby tylko nie było problemów przez to wszystko....chyba zasługują na chwilę spokoju...prawda? A Blackburn chyba będzie musiał się czegoś napić...patrząc na to, że cały aż zbladł....

Kiedy zapytała co się stało, spojrzał na nią szeroko otwartymi oczami, wyrażającymi totalne zdziwienie. Z każdą chwilą przebywania tutaj, czuł się coraz dziwniej. Działo się tu coś, czego nie potrafił wyjaśnić. Byli w Krainie Luster, więc wszystko można było podpiąć pod magię, ale nawet w otoczeniu magii to co się stało było... zwyczajnie dziwne. Nienormalne. Cóż, kolejny dzień pokazywał, że w tym świecie wszystko jest możliwe.
Uniósł palec i uśmiechnął się.
- Czyli się naćpałem. - powiedział z radością człowieka, który odkrył Amerykę albo przynajmniej to, że w otworek kubeczka do kawy na wynos można wsunąć rureczkę - Dobrze wiedzieć! Muszę unikać tego dilera który sprzedał mi to gówno. Nie sądziłem, że będę miał takie zjazdy. - pokręcił głową, śmiejąc się cicho.
Można powiedzieć, że trochę ignorował samą Julię bo był mocno zdezorientowany. Oczywiście widział jej seksowną bieliznę i nie pojmował, dlaczego skrzydlata się kryje, ale przez chwilę nie nawiązywał kontaktu innego niż wzrokowy.
- Nie musisz mnie przepraszać, słonko. - powiedział uśmiechając sie szeroko - Nie mogłaś mi się oprzeć, to zrozumiałe. Jestem po prostu zajebisty. - dodał, wypinając dumnie pierś - A chcesz zobaczyć, jaki jestem super w seksie? Po prochach jestem napalony jak zwierzę. - nachylił się i przyciągnął ją do siebie, składając na jej szyi pocałunek.
Naprawdę był przekonany, że nie naćpał. Może przez dziwną akcję, może przez ból głowy. A może i jedno i drugie.
Puścił ją po chwili, bo nie chciał jej wystraszyć.
- Dobrze, kochana, chodźmy stąd. - spojrzał na swoją koszulę i dopiero teraz zdał sobie sprawę, że jest w strzępach - No dobra, ale może najpierw kupię coś na zmianę. - skrzywił się i wyszedł z przymierzalni by znaleźć coś odpowiedniego.
Z zaplecza wyszła ubrana już ekspedientka, trzymając się za głowę. Na twarzy miała ślady walki.
- Uch, dzień dobry państwu. - zaczepiła - Przepraszam, nie zauważyłam państwa. W czym mogę pomóc? - chyba nie pamiętała co się stało. Medyk postanowił to wykorzystać i poprosił o nowe ubranie. Już po chwili miał na sobie całkiem nową, czarną koszulę z kołnierzykiem typu stójka i lekko marszczonymi rękawami oraz ciekawym zapięciem na skos. Wyglądał przez to mniej formalnie ale nadal elegancko bo w połączeniu z ciemnymi spodniami o kroju 'regular' i czarnymi butami, prezentowało się to naprawdę dobrze. Ogólnie Blackburnowi dobrze było w czerni. Ciekawie kontrastowała z szarością cery i bielą włosów.
- Dobra, możemy iść. - zawyrokował i podszedł do lady gdzie zapłacił. Poczekał chwilę na Julię, bo jeśli chciała coś kupić, miała okazję. Skoro ekspedientka i tak nie pamiętała bójki, czemu by nie skorzystać?
Jeśli jednak nic nie chciała, wyszli i skierowali się do kolejnego sklepu.

Nie do końca wiedziała, co o tym wszystkim myśleć. Bane zachowywał się dziwnie...i jeśli naprawdę się naćpał, to znów będzie miał problemy. Co prawda był teraz Dyrektorem, ale chyba nie powinien tego nadużywać. Ale...pamiętała urywki co się działo.
Spięła się i przeszedł ją mocny dreszcz, gdy mężczyzna się zbliżył, a następnie pocałował ją w szyję. Zarumieniła się ponownie mocno. Uśmiechnęła delikatnie - na...na razie chyba mam dość wrażeń... - powiedziała i lekko się zaśmiała.  
Przytaknęła głową i gdy tylko wyszedł spojrzała w lustro. Może jednak spróbuje to kupić? Przebrała się szybko, wzięła bieliznę oraz spojrzała na resztę rzeczy. Usłyszała, że ekspedientka chyba nie pamięta całego zajścia. Ciekawe jak zareaguje na potłuczoną szybę. No chyba, że ktoś to naprawił, ale jakoś w to wątpiła.
Wybrała jeszcze spódnicę, sukienkę oraz płaszczyk. Teraz jest ciepło, ale czemu nie zabrać już czegoś na przyszłość.
Wzięła to co wybrała i podeszła niepewnie do kasy i uśmiechnęła się. Gdy tylko zapłacili, ruszyli na zewnątrz, ale nim wyszli, zatrzymała jeszcze lekarza - Bane....mógłbyś się tym zająć? - wskazała oko. Bark miała znów ukryty pod kurtką więc nawet o nim nie wspominała - no chyba, że chcesz być oskarżonym o pobicie - pokazała mu język. No ale taka prawda. Chyba nikt nie chce chodzić na randkę z pobitą dziewczyną prawda? W szczególności jak może ją naprawić w kilka sekund.

Korzystając z tego, że Julia jeszcze zdecydowała się wybrać coś dla siebie, Bane kupił dwa męskie płaszcze - bardzo lubił ten typ ubioru na chłodniejsze dni. Wybrał podobne kroje, klasyczne chciałoby się rzec, jeden czarny, drugi biały.
Przez to jak się ubierał, prawie od razu było widać, że nie pochodzi z Krainy Luster. Zawsze w garniturze, fraku czy innym eleganckim zestawie, na modłę nowoczesną, zupełnie nie pasującą do zwariowanych klimatów tego świata. Cóż, nigdy do końca nie wpasował się w to miejsce. Nigdy nie pogodził się z tym, że teraz tu mieszka. Czuł, że tu nie pasuje i wszystko było sztuczne, nawet jego metody leczenia, które w Świecie Ludzi byłyby wyśmiane jako staroświeckie, a tu szokują. Nie miał odpowiedniego sprzętu, nawet nie mógł sprawdzić samego siebie, czy wszystko w porządku.
Wizyta w "domu" zbliżała się wielkimi krokami. Mężczyzna płacąc za ubrania sięgnął do kieszeni w której spoczywał Kompas. Artefakt ciążył mu niemiłosiernie i przypominał o planach, mimowolnie psując humor.
Kiedy już dokonał zakupu, skierowali się do wyjścia, ignorując całkowicie rozbitą szybę nad którą zaczęła załamywać ręce ekspedientka. Zanim jednak opuścili to miejsce, Julia zatrzymała go i wskazała na swoją twarz.
Otworzył szerzej oczy i spojrzał na nią tak, jakby widział ją pierwszy raz tego dnia.
- Co ci się stało? - zapytał zaskoczony. Naprawdę nie zauważył jej podbitego oka? A może on sam... Zmarszczył brwi i dotknął jej twarzy, przyglądając się śliwie. Co się stało? Nagle pamięć uleciała z niego jak powietrze z pękniętego balonika. Nie pamiętał co robił godzinę temu, co się przed chwilą działo. Miał w dłoni zakupy i kojarzył tylko, że mieli razem iść na randkę.
- Ja cię uderzyłem? - zapytał ze śmiertelną powagą, oglądając jej oko. Bał się odpowiedzi, dlatego szybko przyciągnął ją i zamknął w objęciach a następnie przy użyciu mocy, pozbył się paskudnych, fioletowych sińców. Ciepło ogarnęło ich i wlało w ich ciała spokój, chociaż Bane wcale nie czuł się do końca zrelaksowany. Wcześniej uśmiechnięty i rozgadany, teraz był milczący i mimo uśmiechu, energia zmieniła się. Cieszył się z jej obecności i tego, że razem spędzali czas ale był lekko zdezorientowany.
- Chodźmy... dalej. - zaproponował - Chciałabyś coś zjeść? Masz ochotę na kolację? Znam w pobliżu dobrą restaurację. - wskazał dłonią gdzieś w bok i odsunął się od niej, robiąc jej miejsce po uleczeniu - Powiem szczerze, że ja chętnie bym coś przekąsił. No i... chce mi się pić. Strasznie. - skrzywił się lekko i sięgnął za pazuchę, ale nie znalazł piersiówki. Z resztą... chyba nie wypadało, żeby przy niej pił. Albo żeby pił na ulicy, przy wszystkich. Było nie było, był szanowanym medykiem Krainy Luster.

Trochę nie spodobało jej się to spojrzenie, którym obdarzył ją Bane. Wyglądał tak jakby dzisiaj jej jeszcze nie widział. Otworzyła szeroko oczy, gdy zapytał czy to on ją pobił. Wtuliła się w niego i zastanawiała co się właśnie stało. Dlaczego on niczego nie pamięta? Czy to przez to co miał w głowie? A może po prostu wyparł z pamięci dość drastyczne wspomnienia sprzed kilkunastu minut? Oby to było tylko bo...bo naprawdę bardzo ją to zmartwiło - Bane....pamiętasz co się przed chwilą działo? - zapytała, gdy już ją wyleczył i wzięła jego twarz w dłonie, patrząc prosto w jego dziwne oczy. W jej własnych widać było zmartwienie - Ty mi nic nie zrobiłeś....próbowałam odgarnąć od ciebie jakiś wariatów i chyba oberwałam od kogoś z łokcia - powiedziała ale dość niepewnie. Jej serce biło mocno i szybko, stresowała się, a przez to, że wcześniej chyba użyła mocy, bo nie była tego całkowicie pewna, znów było jej trochę słabo. Pamiętała część wydarzeń, ale jak przez mgłę. Możliwe, że przez swoją pamięć, która była jednak dość dobra, dała radę zapamiętać cokolwiek z tego całego zamieszania.
Przytaknęła mu głową i złapała za rękę. Chciała go mieć blisko siebie, chciała czuć, że jest obok, że idzie właśnie z nim, a nie z kimkolwiek innym, chciała móc w razie czego szybko reagować, czy to jakby znów go napadli czy też jakby coś niedobrego zaczęło się dziać nie tylko z nim, ale też z nią. Jeśli trzymają się za ręce to raczej medyk szybko zareaguje jakby znów zrobiło jej się słabo czy by się potknęła lub zasłabła. Łatwiej ją złapie i szybciej powinien się zorientować niż jakby szli po prostu obok siebie. Kto wie ile by zajęło zanim by się zorientował, że nie idą obok siebie... - dobrze... ja dziś nic nie jadłam...więc chętnie coś zjem - powiedziała, trochę niepewnie się do tego przyznając. Nie skomentowała tego, że chciało mu się pić. Po tym wszystkim chyba sama by chciała coś spróbować - może...zamówisz jakiegoś drinka też dla mnie? Ale coś słabego? - zapytała niepewnie, spoglądając na medyka i dając się grzecznie prowadzić w jemu tylko znanym kierunku. Spoglądała na ukochanego jednak co chwila, sprawdzając jednak czy na pewno z nim wszystko w porządku. W szczególności teraz, gdy wiedziała co mu prawdopodobnie jest. Chciała go mieć na oku, chciała pokazać, że może na nią liczyć, że chętnie mu pomoże oraz, że nie opuści, nawet jeśli coś będzie nie tak. Dlatego też nie narzekała na alkohol. Nie lubiła jak pił, ale wiedziała, że taką metodą się nie upije, wiec nie musiała się o to martwić. A zdawała sobie sprawę, że raczej będzie teraz tego potrzebował. I ona sama musiała się jakoś uspokoić. Za dużo wrażeń jak na jeden dzień...

ZT x2

Kruczek razem z Mari w końcu udali się na zakupy.
Przechadzali się między kolorowymi straganami, trzymając się za dłonie. Mijali morza i rzeki rozmawiających ludzi, którzy tak jak oni – chcieli bądź też kupili to, na co mieli ochotę.
Albinos ubrany był w ciemne dżinsowe spodnie, skórzane buty w miłym brązowym odcieniu oraz ciepły, popielaty ni to golf ni to sweter. Na to założył brązowy płaszcz w odcieniu pasującym do butów.
- Powiem Ci, skarbie, że od zimy wolę lato, jednak tegoroczna zima....wcale tej zimy nie przypominała. Strach się bać, co będzie za rok. Wolałbym nieziemskie mrozy, a nie to śmieszne coś, co teraz mamy.
Westchnął lekko, ale nie tracił dobrego nastroju.Narzekał troszkę na klimat, bowiem nie można tylko mówić o dobrych rzeczach. Znaczy można, a nawet trzeba, ale raz na jakiś czas warto ponarzekać.
- Masz ochotę na coś konkretnego? – zapytał, spoglądać na swoją miłość. Wciąż niepokoiły go te śmieszne plamki na całym ciele lwicy, jednak póki ta zapewniała go, że wszystko jest z nią dobrze (dzięki blaszce mógł to potwierdzić, bo wiedziałby, gdyby zaczęła odczuwać ból, pieczenie czy swędzenie), to nie zawracał sobie tym głowy aż tak bardzo.
- Oprócz słodyczy i jedzenia japońskiego, może miałabyś ochotę zjeść jakąś prostą sałatkę? Na przykład taką z serem fetą, pomidorami, sałatą, słonecznikiem i czerwoną fasolą? – uśmiechnął się do albinoski, a potem szybko pocałował ją w nosek.
- O, spójrz, sprzedają jabłka w karmelu oraz owoce w czekoladzie! Chodź, weźmiemy trochę - posłał jej ciepły uśmiech i pociągnął w stronę odpowiedniego straganu. Kotka przez wzgląd na moc blaszki mogła czuć, jak zadowolony ze wspólnego wyjścia jest Kruczek.

Mari ubrała się w puchową sukienkę z golfem, która zakrywała jej plamki, a jednocześnie dawała ciepło. Tam gdzie nie miała swojego białego futerka. Włosy zaczesała w ładny warkocz. Szła poruszając z zadowoleniem swoimi ogonami, co jakiś czas, jakby nadal nie mogła uwierzyć, że jest obok. Że faktycznie gdzieś razem idą, że do niej wrócił.
Wzruszyła ramionami - ja lubię zimę i lato na równi...w sumie to każdą porę roku - przyznała - ale fakt...tym razem było dość nietypowo - przyznała i wtuliła się w jego ramie, wzdychając z zadowoleniem i przymykając oczy.
Zamyśliła się, zastanawiając co by mogła teraz chcieć, gdy zaproponował sałatki i pocałował ją w nosek. Zaśmiała się krótko - o ile nie zrobisz ze mnie roślinożernego kotka to nie mam nic przeciwko....i bez brukselek! - skrzywiła się. Nie sądziła, żeby dodał coś takiego do sałatki, ale nie była ich fanką.
Podniosła uszy, słysząc o jakiś słodkościach - mniam - powiedziała na samą myśl i dała się pociągnąć, śmiejąc się cicho. Sama była bardzo zadowolona z tego spaceru. Miała Kruczka w końcu blisko siebie, mogła trzymać go za rękę i nie musiała się o nic martwić.
Wybrała truskawki, melona, arbuza i banana w czekoladzie i chętnie spróbowała jabłko w karmelu, nieświadomie brudząc sobie trochę nim nosek. Smakowało jej to było to widać.
- Kupmy też jakieś orzeszki - zaproponowała, rozglądając się za stanowiskiem po czym nagle zapatrzyła się w jedno miejsce - Yuu, co to jest? - zapytała wskazując stoisko z watą cukrową. Wyglądała jak chmurka na patyku!

Mari wyglądała wyjątkowo uroczo w warkoczyku. Jej jasne włosy zawsze zdrowo błyszczały, lecz teraz, chyba po raz pierwszy widział ją w takiej, a nie innej fryzurze. Bardzo jej pasowała.
- Słodko wyglądasz w tym warkoczu. Powinnaś tak chodzić częściej – powiedział swoje myśli otwarcie i mocniej ścisnął jej dłoń.
- Roślinożerny kotek? Hmmm – udał zamyślenie i pogładził dłonią niewidzialną oraz zdecydowanie nieistniejąca brodę. – Słyszałem, że jest taki gatunek kota, który żywi się jakimiś owocami. Może Ty też do niego należysz, ale jeszcze o tym nie wiesz? – zadziornie wystawił jej język, a potem poklepał po ramieniu swoim skrzydłem. Przypadkiem kogoś nim trącił, więc niezręcznie przeprosił.
Potrącony jegomość wyglądał na jakiegoś cyrkowca, bo przypominał wściekłego byka z tym śmiesznym, wiszącym niby to kołem w nosie. I chociaż wyglądał na dość groźnego, to z usposobienia raczej był miły. Machnął tylko na to ręką oraz życzył Kruczkowi i Lwicy miłego dnia.
Albinos postanowił zjeść jeżyny w czekoladzie, pomarańczę i tak samo jak Mari – truskawki. Z obawy przed próbą jedzenia arbuza i łącznia go z czekoladą, wziął również trochę malin, którymi poczęstował ogoniastą.
Zaśmiał się pod nosem, kiedy ubrudziła sobie nos karmelem. Zaraz jednak ją ucałował i zlizał słodycz.
- Pyszności – uśmiechnął się radośnie i zajął się jedzeniem swojej porcji karmelizowanego jabłuszka.
- Możemy kupić. I chrupki! Najlepiej paprykowe – rozmarzył się trochę. Dawno ich nie jadł, a zawsze najbardziej smakowo lubił takie.
W pierwszej chwili nie wiedział o co pyta go Mari. Na co dokładnie patrzyła? W oczy rzuciła mu się tylko wata cukrowa, nic specjalnego oprócz niej nie widział…. Doznał olśnienia! Ona mówiła o wacie cukrowej! Strzelił sobie mentalnego facepalma.
- To, miłości moja, jest wata cukrowa. Robi się ją tylko z cukru, dzięki specjalnej maszynie. Zasada ogólnie polega na tym, że cukier musi bardzo szybko wirować i być jakoś ogrzewany, ale mogę się co do tego mylić…W każdym razie, chcesz spróbować?
Nie czekając nawet na jej odpowiedź, poszedł do straganu, w którym jakaś kobieta sprzedawała wypatrzoną przez nich słodkość. Poprosił jedną, dużą watę w kształcie wielbłąda. Była również żółtawa za sprawą odrobiny karmelu.
- Żebyś nie pobrudziła sobie łapek, bo to się samo od siebie bardzo lepi, to pozwól, że znajdziemy jakąś ławeczkę i Cię nakarmię, co? – pogłaskał ją kciukiem po wierzchu dłoni i rozejrzał po okolicy w poszukiwaniu odpowiedniego miejsca. Po kilku sekundach wypatrywania: udało mu się znaleźć ławkę. Stała na uboczu, niedaleko wejścia do jakiejś pustej alejki.
- Chodźmy skarbie – tak więc poprowadził swoją lwicę, a później usadowił na ławce i zaczął karmić.

Zarumieniła się słodko, słysząc komplement - chciałam spróbować czegoś nowego - powiedziała cicho i przerzuciła warkocz do przodu, gładząc go swoimi miękkimi łapkami. Uśmiechnęła się do ukochanego.
Prychnęła i szturchnęła go łokciem w bok - nie jestem roślinożerna i nie będę! Nie zmusisz mnie do zrezygnowania z mięska - pokazała mu język i udała, że złapała focha. No jak to tak kazać jej nie jeść mięska? Tak nie wolno!
Nie komentowała wyborów ukochanego. Każdy lubił co innego, ale bardzo chętnie poczęstowała się malinami. Oczywiście pytając też czy Nishi chce czegoś spróbować od niej. Jeśli nie, to po prostu wzruszyła ramionami i zajadała się swoimi słodkościami, które uwielbiała, tak samo jak owoce. Zupełnie nikt by nie przypuszczał, że przed chwila foszkowała, że ktoś każe jej jeść roślinność. No cóż...może i hipokrytka ale z mięska na bank nie zrezygnuje!
Zamrugała zaskoczona, gdy wyczyścił jej nosek i zarumieniła się, ale po chwili zachichotała i szybko wróciła do jedzenia swojego smakołyka. Kilka razy oblizała delikatnie jabłko, po czym znów się w nie wgryzła, mrucząc z zadowoleniem i poruszając swoimi ogonami.
- Chrupki paprykowe? - przekręciła głową, ale widać było, że jest ciekawa co takiego Kruczek wymyślił.
- Wata? Faktycznie podobne - przyznała. Wata z cukru...ciekawe! - a wygląda jak chmurka na patyku - przyznała i oblizała się. Podeszli i wybrał dość ciekawy kształt.
Zgodziła się, że przecież trudno jej będzie jeść to cudo łapkami. Usiadła na wskazanej ławeczce i początkowo powąchała watę. Pachniała...jak cukier. Ale jak coś zrobionego z samego cukru może być smaczne? Nie miała pojęcia.
Przyjęła pierwszą porcję i gdy poczuła jak rozpływa jej się to na języku, aż się cała najeżyła i przeszedł ją przyjemny dreszcz - pyyyychaaa - wymruczała głośno i chyba wyglądała właśnie jak jakaś mała dziewczynka. Spojrzała na ukochanego i czekała na kolejne kawałki waty. To było cudowne!