Aromatyczna Polana

Po usłyszeniu że Astrid mnie polubiła, dostała jedynie gęsią skórkę.
- Wiesz, nie wiem czy mnie polubiła, chyba raczej Ciebie. Widziałam jak na Ciebie się patrzyła, jakby chciała Cię pożreć całego - zaśmiała się na ostatnie zdanie. Nie ma mowy nie miałaby możliwości, związania się ze zjawą, a tym bardziej z Astrid.
- Przykro mi, ja respektuję jedynie mężczyzn, nie kobiety - wypowiedziała poważnym tonem głosu, dając mu do zrozumienia, że Astrid nie ma co szukać u Szklanej. Potem nastała błoga cisza wtedy stała zamyślona całą istotą, gdzie zaczęła znowu wspominać dawne dzieje z dzieciństwa. Pamiętała każdy szczegół powiązany ze wszystkim, ale całe szczęście gorsze dni poszły w zapomnienie a pozostały te najlepsze. Spokojnie oddychała napawając cudowną wonią i śpiewem ptaków w okolicach. W takim momencie spojrzała kątem oka wyskakując z pewnym tematem, który chciałaby poruszyć z Themisem, bo powinni zacząć powoli myśleć nad małżeństwem.
- Wiesz, rozmyślałam sobie, że chciałabym mieć córeczkę lub syna - odpowiedziała krótko, mówiąc to poważnie ale z wesołą nutką radości. Szklana miała nadzieję, że Themis nie utknie w myślach lub nie zemdleje z tego powodu, bo musiałaby zrobić sztuczne oddychanie z tego powodu. Chciała normalnie zobaczyć jego reakcję. W takim momencie ukradkiem podeszła, dając mu buziaka w policzek, widząc nadal jego zamyślonego i zaczęła mu uciekać potem przyspieszając aby mógł ją dogonić. Szklana zaczęła radośnie śmiać się przy kwitnącej polanie jak i okolic drzew. Miała nadzieję, że jakoś rozładowała tą niezręczną sytuację. No kurczę szkoda, że w tamtym hotelu nie doszło do czegoś więcej, gdyby nie ten grubas inkwizytor, ale no cóż tak musiało być bo byli na misji.

- Na mnie patrzyła? Przecież widziałem, jak się do ciebie zbliżyła i pocałowała w uszko - odpowiedział Themis stwierdzając, że przecież Astrid wykonała więcej miłych gestów wobec Artemis, niż Themisa - Mi przekazała tylko dokumenty. Myślę, że cię lubi.
Themis zastanowił się spoglądając w górę i pocierając policzek palcami myśląc nad słowami, które Szklana wypowiedziała w takiej chwili - że ona nie respektuje kobiet, lecz cóż, gdyby Astrid była mężczyzną? I czy nie respektuje sama siebie?
Szklany do Szklanej powiedział poważnym tonem z zamyślenia wyrwany, by wyjaśnić tę kwestię, której nie do końca pojmował:
- A gdyby Astrid była mężczyzną, czy wtedy znalazłaby większy posłuch w sercu mej ukochanej? - Powiedział Themis.
Themis nie uważał, że to dobry temat na rozmyślanie nad małżeństwem, albowiem Szklany nie odpoczął jeszcze po misji, co była bardzo trudna i wymagająca. Wciąż na swoim karku czuł oddech złowrogich Inkwizytorów, którzy wpadli, gdy nikt się ich nie spodziewał. Themis nie rozumiał dlaczego pojawili się właśnie wtedy i z jakiego powodu Szklany musiał z nimi walczyć w takim miejscu jak tamta barokawiarnia. Walka ta była bardzo wymagająca, a potem jeszcze Astrid, która wyraźnie czegoś chciała bądź to od Themisa, bądź Artemis.
To nie tak, że Themis nie chciał mieć syna lub córeczki, lecz najchętniej miałby syna bądź córeczkę kogoś obcego, by otrzymać za niego ogromny okup i w ten sposób nie musieć już pracować do końca życia, a zamiast tego leżeć wygodnie na plaży i nie przejmować się, że Astrid go listami będzie w przyszłości szantażować, by musiał przychodzić na spotkania tajemnicze. Szklany nie pogardziłby też synem bądź córeczką, lecz obawiał się, że takie drobne istoty byłyby narażone na złowrogich Inkwizytorów polujących na szklanych.
Themis bliski był omdlenia na słowa Arthemis o dzieciach, gdyż on w takim momencie nie był gotowy na tak poważne decyzje i rozmowy. Był najemnikiem i jakby miał zapewnić bezpieczeństwo i spokój małym personom, które sobie by wesoło biegały i ściągały wszelkie rzeczy, które tylko ściągnąć się dało. Zupełnie jak małe króliczki, lecz małe króliczki podgryzają czasami po nogach, a dzieci bez ząbków nie są tego w stanie zrobić. Kto nie chciałby takich małych, kochanych personek?
Ostatecznie jednak Szklany nie będąc pijany, ani niekochany - przecież Artemis go kochała, inaczej dzieci by nie planowała - nie stracił przytomności i ruszył w pogoń za Artemis, co szybko biegła.
Czy Themis zrobił coś złego, że przed nim uciekała? Nie rozumiał tego! Truchtem dążąc do złapania Szklanej kochanej zawołał ją głośno:
- Artemis! Dlaczego uciekasz! Dzieci to odpowiedzialność duża i dlatego nie od razu odpowiedziałem! Nie chodzi przecież o złą wolę, musisz to zrozumieć!

- No tak patrzyła na Ciebie, gdybym nie przyszła wtedy nie wiadomo co by się wydarzyło pomiędzy wami. Czyżbym w czymś przeszkodziła w niedoszłym romansie? - zaśmiała się dogryzając mu co nieco półsłówkiem akcentując  odrobinę z ironią swoje słowa. Na dobrą sprawę nie lubi kobiet, jest heteroseksualna.
- Hm... lubi mnie? co chcesz przez to mi powiedzieć? - spytała się z zaciekawieniem spoglądając na niego trochę zamyślona. Skinęła głową w bok, widząc jak jej narzeczony jest zamyślony nad czymś. Ta zaraz wymyśli, proch od tego całego zamyślenia. Po chwili usłyszała pewne pytanie, co ją nieco zatkało. Zaśmiała lekko na nie.
- Powiem to tak, nawet gdyby Astrid byłaby mężczyzną czy wielbłądem, nie interesowałaby mnie pod żadną postacią, głupolu, dobrze wiesz że Ciebie tylko kocham - uśmiechnęła się czule spoglądając na niego. Na to wygląda, że musiała jego cała rozmowa o dzieciach przytłoczyć, czyżby faktycznie za wcześnie, o tym wspomniała ale to nic złego aby o tym porozmawiać, zawsze mogliby wrócić w innym czasie. Chciała jedynie dowiedzieć się, czy lubi je czy nie, wtedy zaczęła biec radośnie po polanie śmiejąc jak kiedyś była małą dziewczynką robiąc drobne koła, a nawet czasem duże.
- No co, złap mnie jeśli potrafisz - zaśmiała się radośnie, chciała w końcu rozbroić całą napiętą sytuację pomiędzy nimi, bo wiadomo misja którą mieli była bardzo wyczerpująca a teraz czas na relaks i zabawę.
- Co do dzieci, to poruszyłam ogólnie, przecież mówię abyśmy mieli je już - powiedziała melodyjnym głosem do Themisa.
- Po drugie jeśli bym wpadła z Tobą to i tak damy radę je wychować, mamy przecież wsparcie mojej rodziny i pewnie wuja z rodu Rosarium - odparła ze spokojem. - My jesteśmy zwycięzcami, pamiętaj to zawsze, a tym bardziej Inkwizytorów wiesz jak potraktowałam swoim biczem, więc czym się martwisz - odpowiedziała dając do zrozumienia, że nikt nie ma prawa ruszać tych których bardzo mocno kocha.

Themis zbaraniał słysząc słowa Artemis podyktowane w jego kierunku. On i romans? To się nie kleiło kupy! Wszak wierny był swojej miłości odkąd tylko spotkał ją po tylu latach rozłąki i nawet przez myśl mu nie przeszedł żaden bezecny skok w bok. Przystanął i podparł się pod boki, napawając się przy okazji pięknem okolicy. Zaprawdę była piękna, lecz jej uroda bledła przy pięknie urody jego przyszłej żony.
– Moja droga, rozmawialiśmy o naszych interesach, a między pieniądze i awanse miłości się nie miesza, bo niczym się ona od prostytucji nie różni. – rzekł poważnym głosem i zmarszczył brwi, a kryształek znajdujący się pomiędzy nimi aż zadrżał od nagłości gestu.
Themis choć miał na karku kilka wieków nie był jeszcze ślepcem ani nie zapomniał, jak ten świat funkcjonował. Astrid zdawała się mieć słabość do Ptaszyny, którą potraktowała jak starą przyjaciółkę, a na Czyżyku nawet swojego małego paluszka nie położyła. Czy Szklany musiał być zazdrosny o swoją narzeczoną?
– Widziałem, jak cię po brzuchu dotykała i jak na uszko szeptała. Kto wie, czy nie wpadłaś jej w oko? – powiedział śpiewnie i zadarł głowę do góry.
Uśmiechnął się słodko do Ptaszyny – ach jak lubił, gdy ludzie zapewniali go o żywionej wobec niego sympatii! Nie mógł się jednak długo cieszyć, bo kobieta znowu zaczęła mu uciekać! Wyciągnął w jej kierunku rękę i przyspieszył swój trucht. Artemis musiała być bardzo wysportowana, skoro mogła mówić i biegać tak długo! Themis prawie aż dostał zadyszi.
– Moja droga, najpierw ślub, a potem dopiero takie bezecne rzeczy i to przy zgaszonym świetle! Me dzieci bękartami nie będą, jedynie zrodzić się mogą w świętym i pobłogosławionym związku małżeńskim, ot co! Jeszcze by brakowało, by Święte Oficjum Małżeńskie wytropiło nas jak zwierzęta w trakcie polowania i urządziło na nas swoją małą obławę. Nie! Nie zgotuję takiego losu swoim dziatkom ni dzierlatce! – przyłożył ręce do piersi i zatrzymał się w miejscu.

Artemis wykorzystała moment zaskoczenia jak ruszyła na niego radośnie przewracając go na miękką trawę.
- No i tu Cię mam! - odpowiedziała radosnym tonem głosu, wtedy usłyszała słowa o interesach, no to widać, że ma wiernego narzeczonego jak i przyszłego męża z którym będzie chciała mieć kochającą rodzinę do grobowej deski.
- Ah no wiem wiem, droczę się z Tobą kochanie, no - odparła z uśmiechem na ustach, wtedy znienacka, pocałowała go namiętnie w usta ale krótko. Potem przytuliła się do niego, bo bardzo tego chciała aby móc tak miło poleżeć na przyjemnej trawie i chcąc spoglądać w przejrzyste niebo.
- Umm.. czekaj, no właściwie fakt macała mnie po brzuchu ale ja zareagowałam gwałtownie na to, bo przecież nikt nie może tykać w takich intymnych miejscach, no właściwie Ty jesteś jedyny który to może robić - zarumieniła się na swoich policzkach delikatnie, jednakże nie potrafiła tego ukryć przy nim.
- Nom to wiadome, bo jeszcze Ci odfrunę i co wtedy? - zaśmiała się przy nim. - Spokojnie nikt nie będzie na nas polować, nie ma takiej opcji, zresztą mój kochany wujaszek na to by nie pozwoliłby na taki podły czyn, nie sądzisz? - odpowiedziała, potem dając mu zapytanie na to co powiedział jej ukochany Themis.
- Na dobrą fakt, przyszłe nasze dzieci powinny żyć w kochające rodzinie, a nie być bękartami bo to byłoby złe - odparła spokojnym tonem głosu.

Szklany Człowiek Themis pochwycony został niczym niewielka mysz polna, co wyjrzawszy z norki wyruszyła na podróż daleką, jedzenia szukając i przemierzając rozległe pola, zostaje pochwycona przez drapieżnego ptaka, co szpony ma ostre niczym miecze herosów i oczy bystre na tyle, że bez problemu dostrzegą małą myszkę w gąszczu wiosennej łąki.
Nie upadł, bo upadanie jest cechą przegranych, którzy życie swoje utracili przez błędne decyzje i odeszli w zapomnienie historii, lecz położył się gwałtownie i bez kontroli, albowiem godził się z byciem pochwyconym w szpony Artemis, która upadła na niego zupełnie jakby byli właśnie w uroczej kawiarence na pokojowym dywanie.
Na słowa Artemis uśmiechnął się do niej, odrywając spojrzenie mądrych oczu od błękitnego nieba wypełnionego niewielkimi obłokami o barwie zbliżonej do czystego futra białego królika kicającego wesoło między opuszczonymi budynkami Prypeci. Uśmiech jednak opuścił twarz Themisa, gdy jego ukochana, która odnalazła go po tylu latach, mówiła o Astrid Lumizione.
- Myślę, że jesteś dla niej zbyt surowa! Wydawała się być niewinna i na pewno nie miała złych zamiarów. Widziałaś ją, wydawała się być jeszcze dzieckiem. - Sam nie wiedział dlaczego wypowiedział te słowa. Być może ich przyczyną były słowa Artemis o dzieciach i o tym, czy będzie w stanie być obecny przy dorastaniu swoich dzieci. Był najemnikiem, a do tego członkiem Stowarzyszenia i często musiał wiele podróżować i przez wiele miesięcy być nieobecny w domu.
Z rozmyślań wyrwały go jednak kolejne słowa Artemis. To było urocze, że mówiła tak dużo, lecz pomimo rozczulenia jakie wypełniło serce Szklanego, nie był on w stanie w pełni skupić się na jej słowach.
- Mam nadzieje, że masz rację. Jednak wolałbym być ostrożny - niektórzy mogliby polować właśnie przez twojego wujka. Szczególnie, że nie wszystkim gangom podoba się, że obec siły zyskują coraz większe wpływy na ich ulicach. Boją się, że niedługo wpływy te wedrą się do ich kamienic.
Themis Szklany Człowiek oczy swe przymknął i przez to świat jego zmienił się w ciemność. Na twarz jednak na powrót wrócił uśmiech, bo przypomniał sobie coś niezwykle miłego.

Szklana wtulona do swojego narzeczonego usłyszała kolejne słowa o tej zjawie, to było trochę dziwne jakby faktycznie chciałby się nią zaopiekować.
- Tiaa.. ale to tak wyglądało dość podejrzanie, a co do surowości to jeszcze nie wiesz jaka jestem - odpowiedziała z przekąsem. Spokojnie westchnęła spoglądając w bok widząc jak rosną drobne dzbła pięknej i soczystej trawy, na której leżą. Z góry widziała drobne robaczki jak i biedronki? no może
faktycznie tu jest różnorodnie w przepięknej naturze. Gdy zamyślona była Szklana zastanawiała się jak poradził sobie nowo poznany Upiorny, którego spotkała w Mieście Lalek, który pomógł jej odszukać sklep alchemiczny. Po czasie usłyszała kolejne słowa powiązane z jej wujkiem i gangami.
- Nie przejmuj się naprawdę tym, bo na pewno będzie dobrze - odpowiedziała spokojnym i radosnym głosem. - Co do gangów no niestety trzeba ich pilnować bo tak naprawdę nie wiadomo, co mogą wymyślić nazajutrz - odparła zastanawiając się nad tym wszystkim. Potem chcąc jakoś zmienić temat, musiała w końcu wspomnieć, o pewnej drobnej sprawie.
- Właściwie, nie wspominałam Ci ale spotkałam dość niedawno zmęczonego życiem jegomościa Welesa, kojarzysz może? - spytała się z ciekawości swojego Themisa. Nie wiedziała jak zareaguje na te pytanie, czy przypadkiem nie będzie zazdrosny o męzczyznę, którego przypadkowo poznała na drodze. Na dodatek zaczęła się zastanawiać, czy przypadkiem Astrid, która według Themisa ma zachowanie dziecka, nie chciałby się nią opiekować. Nie byłaby zbytnio tym zadowolona gdy tak się stało bo nie wiadomo jakby to wszystko potoczyło w takiej dzikiej relacji. Zamyślona Artemisa, zaczynała w głębi pieklić się, czując drobną zazdrość ale woli tego może aż tak nie okazywać znowu.

Szklany wtulony w swoją narzeczoną usłyszała kolejne słowa o tej zjawie, to było trochę dziwne, jakby Artemis rzeczywiście potrzebowała żeby ktoś się nią zajął. Miał również wrażenie, że Artemis może być na niego zła, że nie widzieli się tak dawno. To co prawda nie była jego wina, był bardzo zajęty różnymi sprawami. Mimo wszystko postanowił, że sprawa ta musi być wyjaśniona.
- Taa, ale chciałbym móc Cię dogłębnie poznać Artemis. - Powiedział spokojnym i lekko przyciszonym głosem Themis, zaczynając zamykać delikatnie oczy pod wpływem ciepła ciała swojej narzeczonej.
Trawa zwykle rośnie z szybkością dwóch centymetrów na dobę. Wydawałoby się, że jest to duża szybkość, lecz zbyt niska by można to dojrzeć za pomocą ludzkiego oka. Niemniej gdyby Themis wiedział, że przebywanie z nim powoduje dylatację czasu do tego stopnia, że Artemis jest zdolna do obserwowania rosnącej trawy, to ujęłoby go to niezmiernie. Może to dlatego, że serce jego narzeczonej niesamowicie przyśpiesza w obecności Szklanego? Themis również spojrzał na trawę. Dostrzegł nawet maleńką biedronkę, której kropeczki skryły skrzydła - gdy ta tylko wylądowała na źdźble trawy. Pomimo że ich serca pędziły z niesamowitą prędkością, to okolica wydawała się trwać w bezruchu.
- Weles mówisz? Niech pomyślę…
Czy Themis słyszał kiedyś o kimś kto nazywałby się Weles? Długo się zastanawiał i niestety w pamięci nie odnalazł Jackiego, ani też żadnego innego Welesa. Może Wheelsa… Niejakiego Pana Hota Wheelsa, lecz o nim to opowiadali tylko zwariowani Lunatycy. Za to o żadnym znaczącym Welesie Themis nie miał okazji słyszeć. Pewnie jakiś podrzędny karczmarz, czy inny objazdowy sprzedawca.
Themis nie miał jednak powodu, by być zazdrosnym o jakiegoś obwoźnego sprzedawcę. Wszak znał swoją wartość - był szanowanym najemnikiem i członkiem jednej z najpotężniejszych organizacji w Krainie Luster. Nie uważał też, by jego narzeczona była głupia, a zatem czemu miałby czuć zazdrość o jakiegoś Feliksa, Felesa, czy innego Welesa?
- Wybacz, lecz nic mi to nie mówi. Chyba nie mówił, że mnie zna? Bo temu muszę wyraźnie zaprzeczyć!

Artemis zamyślona wtulając się w narzeczonego, zaczęła zastanawiać nad całą tą wojną czy przeżyje to i nie będzie miała zadry psychicznej przez to, ale na dobrą sprawę chciała się w jakiś sposób zasłużyć u wujka, jak i być ważną w SCR. Spokojnie odetchnęła wtedy usłyszała słowa Themisa.
- Moim zdaniem faktycznie lepiej się poznać bardziej, aby nie było dziwnych sytuacji jak z innymi parami, typu przeczki czy gorzej — odpowiedziała ze spokojem myśląc nad tym. - Nie lubię kłótni, wystarczy jak już mój ojciec z matką musieli się użerać bo nie mogli czasem dogadywać - odparła nie dowierzając, że w jej rodzie musiały takie rzeczy dziać. Gdy zapadła cisza musiała w końcu odsapnąć od roboty. Potem zaczęła wspominać Upiornego, którego spotkała jednakże nie był jakimś znaczącym dla niej jegomościem.
- Wiesz jedynie co mogę powiedzieć, że wyglądał jakby był zabłąkany i nieszczęśliwy — odparła krótko jakby nie chciała wchodzić w dalsze rejony tego tematu. - E nie, co ty, jak może Cię znać. Jednakże tylko pamiętam, że jest właścicielem Jubilera i Smoczego Lotosu tej karczmy, jak i kamienicy. Najwyraźniej będziemy mieli sąsiada, bo chciałabym wykupić obok tamtejszy teren, ponieważ bym mogła przenieść galerię powiązaną z malarstwem. Właściwie jak lubisz wina to może tam walnąć sklep z winem co ty na to? - spytała się z ciekawością co o tym sądzi.

Themis uśmiechnął się z zainteresowaniem na myśl o współpracy z Artemis.
- Brzmi jak świetny pomysł - odpowiedział, kiwając głową. - Z przyjemnością pomogę ci w wykupie terenu i przeniesieniu galerii. A co do sklepu z winem, to wspaniały pomysł. Możemy stworzyć wyjątkowe miejsce, gdzie nasi goście będą mogli spróbować najlepszych win ze wszystkich trzech światów. Myślę, że to będzie strzał w dziesiątkę.
Szklany miał właśnie odpowiedzieć, gdy usłyszał szmer w krzakach niedaleko. Naprężył się i sięgnął po swoją broń, ale zrelaksował się, gdy zobaczył znajomą postać wyłaniającą się z zarośli. To był jeden z jego kolegów ze starych czasów, którego nie widział od lat.
- Themis! Minęły wieki! - zawołał mężczyzna, szeroki uśmiech zabłysnął na jego twarzy.
- Max! Co tu robisz? - zapytał Themis, równie zaskoczony i zadowolony z widoku swojego starego przyjaciela.
- Jestem na misji. Przechodziłem przez ten obszar i pomyślałem, że wpadnę, żeby się przywitać - powiedział Max, klepiąc Themisa po plecach.
Następnie obrócił się do Artemis i przedstawił się, wyjaśniając, że jest kolegą Themisa i najemnikiem.
Max pochylił się konspiracyjnie i zmniejszył głos. "Posłuchaj, Themis, mam dla ciebie ważne wieści. Dotyczą inkwizycji. Musisz to usłyszeć."
Themis zmarszczył brwi, zastanawiając się, co mogłoby być tak pilne, że Max musiał to tutaj i teraz podzielić się z nim. Skinął na Artemis, aby poszła za nim, i poprowadził ich do ustronnego miejsca, z dala od ciekawskich oczu i uszu.

Artemis nie znała zbytnio Mefisto Welesa, pamiętała jedynie, że pomógł w jej zakupach alchemicznych i nie tylko. Na dobrą sprawę mało kiedy Szklana wtrąca się w nie czyje życie, każdy sobie je układa tak jak chce. Po dodaniu dalszych planów na życie zaproponowała sklep z winem, który spodobał się jej narzeczonemu. W takim momencie uśmiechnęła się do momentu jak nie usłyszała dziwne szmery nieopodal krzaka. Niestety mężczyzny nie kojarzyła po personie ani po głosie, najwyraźniej nie mieli okazji poznać się na osobności. Po chwili odsunęła się bardzo od Themisa, wtedy wstała otrzepując swoje ubranie z ziemi i liści. Nie chciała im zbytnio przeszkadzać w rozmowie dlatego zrobiła kilka kroków do przodu, aby móc przyjrzeć się liściom, wtedy usłyszała, że jego znajomy, a może przyjaciel? Nie znała ich zwięzłych relacji pomiędzy nimi, wtedy odwróciła się do nieznajomego spoglądając się wrzosowymi oczami i kiwnęła głową, że rozumie wszystko, co chciał przekazać. Potem widziała gest Szklanego, aby pójść za nim, dziwne myślała, że wolą pogadać na osobności bez niej? Westchnęła jedynie na to, co tu się dzieje, milczała przez drogę idąc ostatnia wolnym krokiem jakby miała pilnowała tyłów w razie czego.

Max przedstawił się Artemis jako kolegę Themisa i najemnika, po czym przyciągnął mężczyznę na bok, aby porozmawiać z nim prywatnie. Themis zaczął się niepokoić, gdy usłyszał, że Max ma dla niego ważne wieści dotyczące organizacji. Zmarszczył brwi, przypominając sobie stare czasy i zastanawiając się, co takiego pilnego mógł mieć do powiedzenia. Widocznie miał coś na myśli, co nie dawało mu spokoju.
- Co takiego się stało, Max? - zapytał Themis.
- Dowiedziałem się od jednego z moich źródeł, że inkwizycja planuje atak na twoją galerię. - wyjaśnił Max, patrząc Themisowi prosto w oczy.
Themisowi zamarło serce. Nie był w stanie uwierzyć, że inkwizycja chce ponownie zaatakować.
- Jak to możliwe? - powiedział Themis, próbując zapanować nad swoimi emocjami.
- Nie wiem, jak to się stało. Ale jedno jest pewne, musisz się przygotować. Najlepiej byłoby przenieść wszystkie cenne prace sztuki do bezpiecznego miejsca. - dodał Max, patrząc na Themisa z powagą.
Themis wiedział, że Max ma rację. Musiał działać szybko i skutecznie, aby ochronić swoją galerię i cenne dzieła sztuki.
- Dzięki za ostrzeżenie, Max. Zrobię wszystko, co w mojej mocy, aby zapobiec atakowi. Muszę jednak wiedzieć więcej na temat inkwizycji i jej planów. - powiedział Themis.
Max skinął głową. Wiedział, że Themis musi zebrać jak najwięcej informacji, aby móc przeciwstawić się inkwizycji i jej atakom. Postanowił pomóc swojemu przyjacielowi i podzielić się wszystkimi informacjami, które posiadał. Był to dla Themisa trudny moment, ale wiedział, że musi działać szybko i sprawnie, aby ochronić swoje dzieła sztuki i całą galerię. Themis uśmiechnął się ciepło do Artemis, widząc, że jest lekko zaniepokojona sytuacją.
- Nie martw się, Artemis. Max jest jednym z moich najlepszych przyjaciół. Jestem pewien, że damy sobie razem radę z inkwizycją. - powiedział, delikatnie kładąc dłoń na jej ramieniu, aby ją uspokoić - A co do naszego planu na galerię i sklep z winem, to nie mogę się doczekać, aby zacząć działać. Widzę w tym tak wiele możliwości i szans na stworzenie czegoś wyjątkowego dla wszystkich mieszkańców naszych światów. Jesteś w tym ze mną, Artemis, i jestem przekonany, że razem osiągniemy sukces. - dodał z uśmiechem, patrząc wprost w jej oczy.

[zt]

Artemis czekała sobie na poboczu nie chcąc im przeszkadzać w rozmowie, jednakże zastanawiała jak u jej przyjaciela czy z nim wszystko w porządku a może powinna go odwiedzić? Nie wiedziała gdzie on teraz przebywa, więc musiałaby zdobyć informacje o jego lokalizacji.  Dziewczyna spokojnie przyglądała się naturze i czekała spokojnie jak dwójka skończy ważną rozmowę, która na dobrą sprawę trwa w najlepsze. Po chwili odwzajemniła uśmiech Themisa, bywając nieco zaniepokojona sytuacją.
- Wierzę w Was, jak najbardziej jeśli chodzi o waszą misję - odpowiedziała spokojnym głosem, wiedząc że raczej on pójdzie z nim, niż z nią. Westchnęła cichutko na samą myśl. - Właśnie co do sklepu z winem zaczynam już działać kiedy bywasz zajęty, bo nie lubię siedzieć w miejscu a czas jest cenny - odpowiedziała spokojnie do niego. - Ahh... nie ma sprawy, już miałam raz do czynienie z Inkwizycją, więc możesz na mnie liczyć - spojrzała się w jego oczy obdarowując uśmiech. Po chwili musieli najwyraźniej się rozdzielić na drodze, bo nie zanosiło aby poszli w tą samą stronę. Szklana poszła swoją drogą zamyślona, zastanawiając nad wszystkim.

zt