[Wiosna 2023] Primula magicus

Im dalej w las, tym więcej drzew. Przynajmniej w teorii. Duszącą mgłę zostawił daleko za plecami, znów dał się słyszeć trel, cichy szmer, na który składało się życie ukryte wśród listowia, korzeni i butwiejącego drewna. Najważniejsze, że mógł zdjąć maskę i odetchnąć pełną piersią. Przetarł twarz chustką i postanowił pójść dalej. Nie wiedział, jakie moce ma zwichrowany badacz ani jak daleko sięgają.
Gdy w końcu poczuł się względnie bezpiecznie skontaktował się z Wieżą. Może chociaż zatrzymają gnojka przy Bramie i prześwietlą, kto to taki. Spełniwszy obowiązek, zaczął szukać ziół. Żadna z pozycji wymienionych na liście nie wzbudzała podejrzeń Gawaina. Sam użyłby jednakowej formuły, znając przyczynę nienaturalnego snu mieszkańców wioski. Nie było co czekać na cuda, czy wsparcie. Trzeba było wziąć się do pracy.

Parę godzin później wracał już z pełną torbą, co oznaczało konieczność ponownego założenia maski i użerania się z naprzykrzającym się alchemikiem. Wrócił w pobliże bramy, ale nie zastał tam mężczyzny. Zamiast tego usłyszał łamiące się gałązki i coś dużego, ocierającego się o krzaki. Obrócił się w porę, by dojrzeć szarżujące na niego ciężkie cielsko i salwować się skokiem w bok. Obtarł się nieco o pobliskie drzewa, ale uniknął szabli. Naćpany świniak zrobił zwrot, wypluł kilka płatków i ruszył nań znowu, lecz Keer był gotów i zwinnie umknął pomiędzy pnie. Zręcznie go wymijał, kupując sobie czas na załadowanie i wycelowanie kuszy. Trzask, świst i kwik ustąpiły ciszy. Potrzebował chwili na odpoczynek, bo zgrzał się i zmęczył przez tę głupią maskę. Odzyskał bełt i zostawił dzika. I tak był zatruty, nic mu po takim mięsie.
Spokój nie trwał długo, bowiem zaraz po tym wyszedł do niego badacz. Zupełnie tak, jakby wszystko obserwował.
Cień rzucił w jego stronę szybkie spojrzenie i lakoniczne potwierdzenie, doprowadzając się do porządku po krótkim starciu. Westchnął ciężko, widząc w jak gorącej wodzie kapany był jego zleceniodawca, więc podszedł do niego i uroczyście wręczył zawartość torby.
- Proszę… i naprawdę nieistotnym jest teraz, kto komu co podrzucił – odparł, po czym skinął głową na propozycję wyplenienia pierwiosnków, ale zarzucił nią lekko, gdy nieznajomy wspomniał o śledztwie.
- I co jeszcze? Nie sądzisz, że to praca dla odpowiednich służb? Poza tym pierwiosnki się same nie zasiały. Były w kwietnikach, koło domów. Sami mieszkańcy, gdy ich wybudzimy, pewne powiedzą nam od kogo kupili nasiona lub kto nowy przechodził przez ich tę wioseczkę. Lepiej zbierzmy co się da, przekopmy ziemię i wypalmy korzenie. – powiedział tonem nieznoszącym sprzeciwu. Ostatnim czego mu brakowało do kolekcji była zepsuta reputacja w cechu. Rozpytywanie mistrzów, na co dzień strzegących swoich tajemnic jak oka w głowie, byłoby zagraniem dorównującym stopniowi ich wtajemniczenia. Mistrzowsko durnym.

Zbieranie ziółek nie było czynnością, którą wykonywałaby z nadmierną ekscytacją. Jakby tego było mało, nie znała się na alchemii. Nie mogła zatem stwierdzić, czy aby na pewno nie jest wykorzystywana przez tajemniczego jegomościa. Nie miała jednak większego wyboru, dlatego też chcąc nie chcąc, zgodziła się wykonać kolejne zlecenie. Tym razem bardziej czasochłonne i męczące, niż te poprzednie. Pocieszał ją jedynie fakt, że nie przyszło jej pracować w zupełnej ciszy. Im bardziej oddalała się od przeklętej wioski, tym las wydawał się żywszy. Aż dziw, że nie dostrzegła tego wcześniej. Być może rozsądek zagórowałby nad ciekawością. A może poniósł on druzgocącą porażkę i teraz małolata stara się wyprzeć tą nieprzyjemną dla niej prawdę? Niezależenie od powodów, skończyła jak skończyła. A los wciąż miał dla niej kilka niespodzianek w zanadrzu.
Potworną ciszę niespodziewanie przerwał odgłos... chrząkania. Najwyraźniej nie wszystkie zwierzęta zapadły w głęboki sen lub, co bardziej prawdopodobne, zapuścił się w te rejony stosunkowo niedawno. Ostrożnie zaczęła stawiać kroki, nie chcąc skupić na sobie uwagi owego stworzenia, choć jak się niebawem okazało, ono już ją widziało. Odwróciła spojrzenie w kierunku, z którego dobiegał tajemniczy hałas, aby stanąć oko w oko z rosłym wieprzem. A może to ona należała do tych mniejszych istot? Nie dane jej było się nad tym rozwodzić, gdyż prosiak, bez chwili wahania, rozpoczął swą szarżę prosto w stronę dziewczęcia, omal nie trafiając w pień.
To niedoszłe zderzenie zainspirowało małolatę. Upiorna stanęła przy jednym z drzew, wręcz zachęcając przeciwnika do ponowienia ataku. A kiedy ten postanowił skusić się na łatwy cel, w odpowiednim momencie przeteleportowała się do wioski, gdzie powinna zastać tajemniczego zleceniodawcę. Ten jednak wyłonił się po krótkiej chwili.
- Tia... Wszystko tu jest... - zaczęła, spoglądając na jego ruchy. - Musisz za potrzebą?
Ewidentnie coś było z nim nie tak. Mimo wszystko dziewczyna podała mu zebrane składniki, choć zrobiła to z pewnym ociąganiem. W co tym razem się wpakowała?
Tym razem spojrzała na niego z pewnym powątpiewaniem.
- A dasz radę mi tyle wypłacić? Bo jak na razie dług rośnie, a wcześniejszej zapłaty jak nie było, tak nie ma... Ech, niech ci będzie. Ale to już ostatni raz...

Pan zamaskowany miał szczęście, że posiadałam pewną wiedzę na temat roślin dzięki czemu dość sprawnie udało mi się odnaleźć, składniki niezbędne do przyrządzenia antidotum. Lecz los, swym odwiecznym zwyczajem i troską o równowagę wszechświata odwołał się do zasady, że jeśli coś idzie zbyt dobrze, to co innego zaraz musi się… Podarowałam sobie przyzywanie niecenzuralnych zwrotów, nie mniej rosła we mnie irytacja względem całej tej przygody. Nadal było tu zbyt wiele zawiłości i niedomówień, które nie pozwalały mi dojść z tym wszystkim do ładu. Nawet teraz gdy mogłam nieco odetchnąć od nękającego mnie zamroczenia, spowodowanego niebezpiecznym stężeniem mocy jaką posiadały tajemnicze rośliny…
W każdym razie, musiałam skupić się na nowym problemie, którym była szarżująca w mym kierunku bestia. Przez krótka chwilę miałam nadzieję, że to mój zagubiony koszmar, lecz niestety w tej materii spotkał mnie zawód.

Gdy spostrzegłam, że istota ma w zamyśle przepuścić na mnie szarżę, pochyliłam się i przesunęłam dłonią po ziemi. W tym samym czasie moją skórę przebiły szafirowe odłamki, które osadziły się w glebie. Wściekłe zwierze sprawiało wrażenie chorego… chwiało się i najwyraźniej nie panowało nad sobą w pełni. Gdy ominęło mnie podczas pierwszej szarży, spostrzegłam znajome płatki, przylepione do oślinionego pyska… Odskoczyłam do tyłu, stając na wprost oszalałej istoty, która mogła stanowić zagrożenie dla pogrążonych w magicznym śnie mieszkańców, gdyby zdołała przedrzeć się do wioski… Postanowiłam nie podejmować tego ryzyka. Z chwilą, gdy stwór przypuścił kolejne natarcie, skoncentrowałam się na kryształach, które rozrosły się niespodziewanie, tworząc przed nacierającą bestią ścianę najeżoną ostrymi minerałami. Zwierze nie miało szansy wyhamować. Jego agonalny skowyt, zmącił nienaturalną ciszę która zaległa wokół.
Niezrażona widokiem konającego odyńca, ruszyłam z powrotem w stronę osady.

Bez zbędnych słów wręczyłam zamaskowanemu jegomościowi, składniki po które mnie wysłał.
-To za mało, aby pozbyć się moich wątpliwości.
Oznajmiłam spokojnie, przyglądając się jak tamten przeszukuję torbę, sprawdzając najwyraźniej czy nie pominęłam czegoś z listy.
-Tylko pod warunkiem, że będę mogła zachować dla siebie egzemplarz. A w kwestii sprawcy, najszybciej dowiemy się budząc mieszkańców. Nie uważasz?

- Oczywiście, że odbiega - mruknęła bardziej do siebie niż do Siei, pod światło oglądając fioletową sadzonkę, wsadzoną do szklanej fiolki i wyniesioną z terenu wioski. - Widziałaś kiedyś w Glassville kwiatki sprowadzające drzemkę samym zapachem?
Oczywiście, że wiedziała co mają na myśli, mówiąc "Ziemia" i że nie chodziło o stronę lustra w Szkarłatnej Otchłani. Wiedziała o Glassville. I nie wiedziała skąd. Aktualnie jednak zaprzątały ją entuzjazm badacza i przejęcie Opętanej i nieszczęśliwie nie zwróciła na to uwagi. (Co zemści się później.)
- Pokaż te antidota - wyciągnęła rękę do mężczyzny i jego dokumentów. - Zobaczmy co tam masz.

Ruszyły do lasu, a Velo z przyjemnością wpatrzyła się w zakoczoną twarz strażniczki gdy skoczyła i zniknęła pomiędzy gałęziami drzew. (Do czasu aż tamta nie użyła swoich skrzydeł.)
Do materiałowych woreczków nadanych przez badacza miały zbierać zioła i grzyby. O ile Siea faktycznie okazała się pojętną uczennicą poszło im całkiem szybko. Ot, godzinka lub dwie. Większość składników była kotce znana, jeden rodzaj grzyba musiała długo porównywać z innym, a potem ze szkicami mężczyzny. W pewnej odległości nie trzeba było nawet nosić na twarzy tej paskudnej maski - a bez niej Velo znacznie lepiej wszystko dostrzegała i słyszała.

Przy powrocie sytuacja się powtórzyła - ani ptaków, ani wiatru, ani... zwierząt? Gdy dzik szablozębny wyskoczył spomiędzy krzaków hersenii, Velo tylko spojrzała na Opętaną jakby mówiła "Twój czas by błyszczeć!" Sama była bardziej zainteresowana posłowiem, gdy okazało się, że dzikos struł się chyba tymi samymi kwiatkami co oni, a nikt mu nie dał maski. Z zainteresowaniem wpatrywała się w lawendową pianę na pysku i pozostałości kwiatowej przekąski.
Badacz nadszedł jakby miał wyczucie czasu Zegarmistrza - idealnie po unieszkodliwieniu zwierza. I jak się zawzięcie tłumaczył, że to nie jego wina! Well, shit happens. Przynajmniej próbuje posprzątać swój własny bałagan. Velo pewnie by tyle nie zrobiła. A może? Ciężko stwierdzić. W każdym razie nadszedł czas, by porozmawiać o zapłacie.
- Chcę zrobić kopie tych szkiców - tak pierwiosnka, jak i roślin do antidotum - oznajmiła poważnie tym dziecięcym głosikiem, trzymając torby w obu rękach. - A za pomoc w eradykacji chcę recepturę antidotum.
Zerknęła przelotnie na Sieę. Ona pewnie dostanie zaplatę od Kitty.

Wraz z silniejszym podmuchem wiatru, wcześniejsze obawy dziewczyny powoli zaczynały stawać się rzeczywistością. A może było wręcz przeciwnie i zamiast zwiększyć obszar anomalii, zmniejszył on jedynie stężenie tej tajemniczej substancji w samej wiosce? Tak czy inaczej, małolata zgodziła się pomóc i danego słowa zamierzała dotrzymać, jednak z każdą chwilą poświęconą na wyrywanie szkodliwego zielska, odczuwała coraz większą pokusę, aby rozejrzeć się po wiosce. I tak też zrobiła, korzystając z faktu, że mieszkańcy wciąż pozostawali uśpieni, a tajemniczy mężczyzna pracował nad antidotum.
Nie miała przy sobie niczego, co mogłoby ułatwić jej włamanie, dlatego skupiła się na domach, do których miała dostęp. Nie spodziewała się jednak, że w jednym z nich znajdzie odpowiedzi, których tak bardzo poszukiwał alchemik. Kolejne zadanie wykonane. Choć zdecydowanie nie byłoby to możliwe, gdyby nie skusiła się na małą kradzież. Nawet, jeśli wioska miała naprawdę niewiele kosztowności, a pojemność jej kieszeni była ograniczona.
- Trzymaj - zwróciła się do alchemika, rzucając dziennik na jego stanowisko pracy. - Tu masz informacje o osobie odpowiedzialnej za cały ten incydent. Obecnie śpi sobie smacznie w domu po lewej. Moja robota skończona. Czas najwyższy, abyś wywiązał się ze swojej części umowy.

Nadal byłam pełna nieufności dla tego całego wydarzenia… a w szczególności dla napotkanego na swej drodze zamaskowanego młodzieńca. Gdyby po tym wszystkim, ktoś kiedyś spytał mnie, czy może znam podobnego osobnika, zapewne wyparłabym się tej znajomości. Ot dla bezpieczeństwa własnych interesów…
Nie mniej jednak chłopak przykładał się, do tworzenia antidotum a ja postanowiłam mu w tym nie przeszkadzać. W międzyczasie postanowiłam zająć się, pozbyciem roślin, które sprowadziły na mieszkańców osady ten przedziwny sen. W głowie zaświtała mi pewna baśń, gdyby tylko iść jej tropem… to może w tej małej mieścince znalazłaby się również królewna, którą zła wiedźma przeklęła wieczystym snem. Cóż, osobiście bardziej ucieszyłby mnie książę, zważywszy na metody konieczne do przerwania złego czaru… Po powrocie do miasta, zdecydowanie powinnam postarać się o jakieś miłe towarzystwo… ostatnim czasem nadto skupiłam się na pracy oraz sprawach bractwa.
Rozwijałam snucie swych planów, podczas żmudnego usuwania roślin. Aby przyspieszyć proces, odchwaszczania skorzystałam ze swej mocy, powołując do istnienia swą kryształową kopię i nakazując jej zabawę w ogrodnika. Nie miałam pewności, czy usunęłam wszystkie kwiaty, lecz z całą pewnością mą ofiarą padła zdecydowana większość. W czasie powrotu miałam zamiar nadłożyć drogi i zrobić niewielki obchód wokół terenu osady. Gdyby na jakiejś pobliskiej polanie rosły niebezpieczne kwiaty, to mój trud poszedłby na marne.

Nie przyłączyłam się do podawania lekarstwa mieszkańcom… również ze względu na swą nieufność. Nie miałam bowiem pewności, że antidotum zadziała, albo też nie da jakiś niepożądanych skutków. W takiej sytuacji wolałam nie ściągać na siebie gniewu mieszczan. Co się tyczyło ich wdzięczności… nie szczególnie mi na niej zależało. W moim mniemaniu zdecydowanie cenniejszym nabytkiem była sadzonka tajemniczej rośliny, o której wszelkie informacje odnotowałam w pamięci.
Ze swym odejściem odczekałam jednak do momentu aż pierwsi mieszkańcy, zaczęli odzyskiwać przytomność. Uspokojona tym faktem, odeszłam bez zbędnych słów pożegnań. Udało mi się spostrzec jak młody „wybawca” wioski, odprowadza mnie spojrzeniem, zapewne głowiąc się, czemu odchodzę, bez upominania się o nagrodę, którą niejednokrotnie obiecywał.

Zt.

Zabrali się do pracy. Szybkie przeszukanie podwórek i paru domów pozwoliło im skompletować sprzęt potrzebny do stworzenia prowizorycznej stacji roboczej. Dodatkowo mieli łut szczęścia - miejscowa studnia bywa dobrze zabezpieczona, więc woda powinna być wolna od skażenia, które nawiedziło wioskę. W momencie, gdy skończył nabierać wody, ciszę przerwał rytmiczny, dobrze znajomy odgłos tłuczka. Rutyna. Spokój. Zapach ziół. Brakowało jedynie patefonu, który przyspieszył bieg czasu.
Wrócił do badacza, który sprawnymi ruchami zamieniał rośliny w jednolitą papkę.
- Przydałoby się coś do rozpylenia mieszanki - zagadnął entuzjastycznie. Keer postawił przy nim wiadro. Popatrzył na wioskę. Popatrzył na badacza.
- Owszem, ale wątpię, żebyśmy znaleźli to tutaj. - Przestąpił z nogi na nogę, próbując ocenić zamożność mieszkańców.
- Żebym znalazł - poprawił go nieznajomy. Widząc opór, przerwał ucieranie ziół i oparł się o blat.
- Powiedziałeś, że zajmiesz się odchwaszczaniem, więc i tak będziesz potrzebował narzędzi. Może znajdziesz również jakiś spryskiwacz. - Mężczyzna wskazał bliżej nieokreślony dom.
- Skoro tak wolisz. - Cień wzruszył ramionami. Zgodzili się na stawkę godzinową, nigdzie nie było mu przesadnie śpieszno, więc mógł trochę posznupać.
Potrzebował paliwa, krzesiwa, motyki i grabi. I cholernego spryskiwacza, więc wbijał do każdego domu po kolei. W końcu trafił na jeden, bez wątpienia należący do botanika amatora, domorosłego fascynata flory. Spryskiwacz? A jakże był! Jak również rurki z wodą, nawozy i reszta kramu. Wyciągnął zeszyt spomiędzy palców młodzieńca. Nie był to jednak zielnik lub kalendarz rolniczy.

Badacz przerwał pracę, gdy jego uszu dobiegł niepokojący dźwięk. Odłożył wszystko, wytarł dłonie w fartuch i nasłuchiwał. Dźwięk stał się wyraźniejszy. To był... śmiech.

Gawain trzymał się za maskę i starał się nie popłakać. Zabrał dziennik i spryskiwacz, po czym poszedł do zleceniodawcy. Zasapany podał mu oba i postukał palcem w zapiski.
- Masz, przeczytaj. Serio warto, czegoś takiego dawno nie widziałem! - Zachichotał jeszcze i poszedł robić swoje. Kilka godzin kopania, podawania antidotum i parę próbek i monet później, był już w drodze do domu. Wioska miała mały lincz do zorganizowania. Niech się bawią.

- W zasadzie nie widziałam. - Odrzekła przypominając sobie swój powoli rozpadający się dom. W zasadzie raczej nie zwiedzała zbyt bardzo tego miasta ze względu na skrzydła. Cholerne przekleństwa jak je nazywała. Oba światy jednak bardziej czy mniej reagowały ze sobą, dlatego całkiem możliwe, że niektóre gatunki roślin występują tam i tu... oczywiście raczej te najbardziej zwyczajne, bo by na pewno słyszała o tego typu kwiatkach.
Będąc w lesie nie używała swoich skrzydeł jeżeli nie było to całkowicie wymagane. Nie lubiła ich. Szczerze to pozbyłaby się ich za wszelką cenę.
Gdy tylko zobaczyła dzika od razu przeszła do działania wyciągając przygotowany do takiego scenariusza pistolet! Którego to oczywiście użyła posyłając kilka celnych strzałów w okolice głowy bestii. Oddała tyle strzałów byleby unieszkodliwić zagrożenie. Jak widać kwiaty nie działały tylko na ludzi... i mieszkańców tego świata.
Zaraz potem przybył i badacz. - Chce takiej samej nagrody, co moja zleceniodawczyni. - Rzekła sądząc, że to i jej się może przydać. Zapłata nie była tutaj tylko o jednej osoby! Jak mogła to i skorzysta podwójnie.
Następnie Siae towarzyszyłaby Velo przez cały ten czas jakby chciała coś tutaj jeszcze robić. Jak nie, to zwyczajnie odprowadziłaby ją do miasta oficjalnie kończąc swoje samozwańcze zlecenie.

No więc zabrały się za szukanie przedmiotów przydatnych dla sporządzenia antidotum. Velo nie miała ani chęci, ani zacięcia by wyrywać kwiaty, zwłaszcza jeśli kwitły tylko raz i już zakwitły. Lepiej pobudzić tych wszystkich mieszkańców, choć jeśli ktoś by ją spytał, wolałaby pospać jeszcze jeden dzień, żeby ktoś inny posprzątał te chwasty. A! Właśnie to, spryciarze, zrobili!Może nie do końca interesował ją los wioski, ale za nowe informacje o roślinach była gotowa pomóc tajemnemu naukowcowi. Dowiedziała się dziś nowych rzeczy, poznała nowe grzybki-halucynki i zwiedziła nowe miejsce, warte ponownego odwiedzenia. Dzień toczył się dobrze i nawet przeszkody w rodzaju Siei czy szalonego dzika szablozębnego nie wydawały się zagrażać jej dobremu humorowi. Gdy pozbierali z okolicznych domów potrzebne rzeczy, rozpalili ogień pod kociołkiem i rozrobili bazę eliksiru, botanik zabrał się za jego tworzenie. Velo stała zaraz obok i dopytywała, doglądała, dogadywała i w ogóle była tak bardzo aktywną uczennicą, że nie zauważyła, że uczony miał ochotę utopić ją w garze z eliksirem (i tym niechybnie go zepsuć). Potem oddelegowali Sieę do pojenia mieszkańców, a Velo znalazła baaardzo ciekawy dziennik, który postanowiła zatrzymać.