Złapać królika

Delikatny uśmiech zagościł na ustach Colette, która jednak w milczeniu obserwowała groteskowe starcie, jakie zaszło między Lunatykiem a jego wierną i dzielną malikrową. Jej rozbawienie nie trwało jednak długo, ponieważ mężczyzna zaczął mówić o Aerthcie. Zmarszczyła delikatnie brwi i przekrzywiła głowę przysłuchując się jego słowom - a było to zadanie wybitnie trudne zważywszy na dziwaczną manierę językową, którą Oers przejawiał. Nie była pewna, czy owe “smokije” przetłumaczyć należało jako “smoki”, czy może Lunatykowi chodziło o jeszcze inne stworzenia, a które utożsamiał on ze “smokami” - Colette wszak nie słyszała, by Krainę Luster zamieszkiwały te legendarne istoty.
— O, to ma pan jeszcze trzeciego brata? Też trudni się pisarstwem? — zagadnęła Colette, lecz nie kontynuowała na razie tematu Aeretha.

Nie tylko należało chwytać dzień, ale również każdą nadarzającą się okazję, która mogła przybliżyć pannę Lucan do rozwiązania tajemnicy zniknięcia Czarnoksiężnika z Rodziny Zilkasów. Pokiwała głową na propozycję jednego z bliźniaków - bez kontrowersji można stwierdzić, że nawet byle altanka jest lepszym miejscem do rozmowy niż płotek, przy którym malikorwy wyśpiewują swoję kakofoniczne arie zachrypniętymi od muczenia głosami.
— Proszę zatem prowadzić, Oreasie. — uśmiechnęła się do mężczyzny, który bezceremonialnie ruszył przed siebie, nie czekając na nią ani zbędnej sekundy.

Nie było co zwlekać, więc Colette ruszyła za Lunatykiem uważnie obserwując tył jego sylwetki. Mężczyzna zdawał się posiadać jakieś informacje o swoim bracie, Upiorna musiała więc tylko wszystko odpowiednio rozegrać. I oczywiście zweryfikować otrzymane informacje - najlepiej porównując je z informacjami uzyskanymi od pozostałych Zilkasów; zapowiadało się intensywnych kilka dni!

Colette zajęła miejsce w altance naprzeciwko krawędzi wyspy; nowa pozycja gwarantowała nową perspektywę, od której kobiecie zakręciło się aż w głowie. Szybko powróciła więc wzrokiem i uwagą do groteskowego Lunatyka.
— Ach, to bardzo duży zaszczyt! Już się nie mogę doczekać. — błysnęła zębami w uśmiechu i założyła nogę na nogę w manierze, za którą zapewne skarciłaby ją matka — Wybacz mi moje roztargnienie, ale jestem po długiej podróży. Czy dobrze pamiętam, że piszesz historie miłosne?

Zilkas na pytanie o swojego trzeciego brata tylko machnął ręką, jakby był to temat nie wart słów. Mimo tego odpowiedział:
- Anżo mam. Aeref sien zowie i nje wpaduje zbytek częstno.
Więcej entuzjazmu wyjawiał rozmowie o swojej literaturze, niźli swojemu bratu. Choć z drugiej strony Colette mogła odnieść wrażenie, że Oreas wcale nie ukrywa informacji o poszukiwanym krewniaku. Zupełnie jakby nie zdawał sobie nawet sprawy, że ktoś może Aeretha szukać.
- Anżo piszem. Najlapszowe historyje miłostkowe! Zechciewasz posłuchiwać mej najnowiejszej powieściji?
Pytanie Oreasa było jednym z tych, które można by określić mianem retorycznych. Już fakt, że przeszedł do snucia historii natychmiast wskazywał na to, że nie oczekiwał odpowiedzi nawet przez sekundę.
- Oteż będzieje to historyja o wielkijej upiornijej, którejże nakazywano śluba z ktosiem, co wyjątek jest paskudny. Nochat jak u słonieja lub hipopotajeja jakoweguś. I onej w smutek pogrążyna zasiaduje na ławuńci miasteczkawej i wten dodrepczuje do niej podrywaczek, cwianiaczyjczyk takowej. Podrywaczej ten co się Malechi zowie pomyluje damcię naszecią z jacosią kurtyzaniczką. I wten! odrzucośny podrywaczyj czołeno zmarszczał i przeproszywać poczywał! Swojne kłyszcza gotowen oddawować. Zamiastek kłowyszczy poproszongo zgładźnij na śmierciowo szkaradnaczka. Podrywaczkij wyruszuje zatomwej na przygodnę.
Opowiadał... opowiadał i nie było widać końca tej opowieści. Mówił z niemałym zaangażowaniem i pasją, choć nie sprawiało to, ze było go choć trochę łatwiej zrozumieć.

Historia płynęła, a Colette wysłuchiwała jej z uprzejmym uśmiechem na ustach, od czasu do czasu kiwając głową na znak, że podąża za wartką opowieścią Lunatyka. Musiała z przykrością przyznać się przed sobą samą, że nie zrozumiała większości słów Zilkasa, wypowiadane były wszak w sposób bardzo żywiołowy i pośpieszny, lecz wstyd jej było za każdym razem dopytywać i prosić o wolniejsze powtórzenie wyrażenia. Zrozumiała jedynie, że była to epopeja o Upiornej, którą ktoś pomylił z kurtyzaną, gdy była na spacerze.
— To bardzo interesująca historia. Nie mogę się doczekać, aż się w niej zagłębię. — wtrąciła, jeżeli mężczyzna choć na chwilę zrobił przerwę na oddech — Sama również uprawiam sztukę. Tworzę pieśni i muzykę, może rozważysz kiedyś połączenie sił i przeniesienie swojej opowieści na scenę? — zaproponowała lekkim tonem i uśmiechnęła się do Oreasa.

Przerywanie opowiadania autorowi wydawało jej się być równoznaczne ze ściągnięciem na siebie jego niechęci – pozwoliła więc, aby jego słowa wybrzmiały, nim ponownie zabrała głos. Z zamyśleniem dotknęła palcem wskazującym górnej wargi i spojrzała poważnie na Lunatyka.
— W każdej historii jest jakieś ziarno prawdy. Czy twoje dzieło zainspirowała jakaś konkretna historia, której byłeś świadkiem, czy może jeden z twoich braci zaszczepił w tobie ziarno opowieści? Jeśli miałabym zgadywać, rzekłabym, że to musiał być Aereth, na pewno bardzo dużo podróżuje! — rzekła niemalże dziecięco i lekko klasnęła w jasne dłonie.

Oreas wyraźnie rozmarzył się na wizję wystawiania jego sztuk na scenie. Colette co prawda nie mogła wiedzieć co siedzi w jego głowie, lecz wysoko uniesiony nos, przymknięte oczy i podskakujące kolano mogły wskazywać, że właśnie teraz wyobraża sobie jak siedzi w pierwszym rzędzie obserwując aktorów, którzy grają napisane przez niego dzieło.
Dopiero dalsze słowa wyrwały go z tego przyjemnego zapomnienia. Spojrzał na Colette i machnąwszy ręką odparł:
- To przecie on nie w podrażnach żadnowych! Siaduje onej rubanym portasie - takowe miastejo jest - i smokowy dojezduje wrazem takowymi ciemnami kompanymi. Zaufnej mnoje Kolano! On tam siaduje i falsne nazoweno przedawia. Jakowej to szałowało? Oferajen Nerajos? Jakowoś takiej. - Powiedział wyraźnie rozbawiony.
- Mawował mi kiedysiej, że jakoby podróżał to by łatwowiej go wytropować. Cosiej śladany zostawiwał w miejscy różnawe.

Rozmowa między Colette i Oreasem trwała jeszcze jakiś czas, po czym Colette postanowiła ruszyć dalej. W końcu do wypytania był jeszcze jeden brat. Zapewne znajdzie go po drugiej stronie domu.

Oho! A więc według słów Oreasa, Aereth urzędować miał w Rubinowym Porcie, z którego i do którego miała zmierzać Colette. Pokiwała wolno głową i zmrużyła oczy w uśmiechu. Nie mogła wykluczać, że mężczyzna kłamał po to, by chronić brata, albo być może konfabulował wiedziony swym talentem oratorskim. Aereth miałby zostać ujeżdżaczem smoków? Jeżeli oczywiście Upiorna dobrze zrozumiała dziwaczny i rubaszny dialekt Lunatyka. Mimo wszystko zanotowała nazwisko w pamięci, każdy trop trzeba wszak zbadać.
— Dziękuję Ci, Oreasie, za wybitne towarzystwo i wspaniałą opowieść. Pozwolisz, że ruszę rozprostować nogi i zwiedzić dalej waszą posiadłość. — pożegnała się z mężczyzną i skłoniwszy się, udała się w dalszą podróż.

Podziwiała szkarłatne niebo i nuciła pod nosem cichą melodię rozmyślając nad kolejnym swoim krokiem. Zdaje się, że najrozsądniej będzie spotkać się ostatnim z trójki braci rezydujących na ich rodzinnej wyspie. Domyślała się, że nie zastanie go w najbliższej okolicy Oreasa, zatem skierowała swoje kroki ku najbardziej odległemu punktowi domu.

Drugi z braci zachowywał się zupełnie inaczej, niż gdy Colette widziała go poprzednio. Przede wszystkim, co nie jest wcale takie oczywiste, zwracał na kobietę jakąkolwiek uwagę.
- Ładna panienka przyszła w odwiedziny do mistrza iluzji, barona halucynacji, wirtuoza mięty, maestro kojących ziół i zdobywcy podniebień? W takim momencie nie zostaje mi nic innego jak ważną personę powitać po właściwej stronie tego szacunkowego domostwa.
Mówiąc to zeskoczył z podestu, z którego najwidoczniej przyglądał się rosnącym uprawom. Gdzie tylko zerknąć po horyzont rosły niezbyt wysokie rośliny o całkiem ładnych, grubych, liściach. W gruncie jednak rzeczy nie było na co patrzeć. Nie urzekały ani swoim kolorem - ciemną zielenią, ani nawet kształtem.
- Nic nie koi nerwów, gdy ma się braci debilów, jak miętowy szum. Wie panienka ładna, że bicie mego serca wzmaga swoje bicie na sam widok tych pięknych pól? Gdy jeszcze Aereth, brat mój nieszczęśliwy, mieszkał z nami, to bardzo często przychodził tu. Słuchał mnie z zapałem i czasem nawet przykucnął, by coś dla siebie urwać. Tylko ten mój, ja pani powiem szczerze, półgłówek Oreas, to za grosz ma intelektu i myśli, ze to jego bydło jest lepsze. Gdzie tam ono lepsze! Brzydkie, głupie i w zasadzie nic nie robi. Rodzicie go lubili, to jeszcze stąd nie wyleciał i dostał te swoje bydło, ale on sam jest jak bydło.

Uśmiechnęła się szeroko do Ornika i pośpieszyła mu na spotkanie. Nie trudno było go znaleźć i tak, jak się spodziewała, zastała go przy miętowych polach. Zapach bijący z rosnących ziół był przytłaczający, lecz w dziwny sposób hipnotyzujący – na tyle, by przez myśl Upiornej przeszły wątpliwości, czy ziele te nomen omen nie wywołuje halucynacji przez same wdychanie ich woni.
— Mi też miło cię widzieć w mniej burzliwych okolicznościach. — zatrzymała się tuż przy mężczyźnie; wiatr i wysiłek zaróżowiły jej policzki i rozwiały misterną fryzurę. Jakże liczne tytuły Lunatyka skwitowała tylko krótkim skinieniem głowy, którą następnie obróciła w stronę rozległych pól mięty.

Colette przekonała się, że bliźnięta nie dzieliły ze sobą nie tylko dzień urodzin, ale również dziwaczne maniery
— Nic dziwnego, widok zapiera dech w piersiach. — powiedziała ostrożnie, jej uwaga wszak została przykuta przez wzmiankę o Aertcie. Wysłuchawszy go, rzekła: — Dobrze jest mieć takiego brata. Mogę wiedzieć, co takiego rozdzieliło wasze losy? Brzmisz, jakbyście byli wszak w bardzo bliskich relacjach.

Tak jak w przypadku rozmowy z Oerthem, tak i teraz wsparła dłonie o drewnianej barierce i spojrzała uważnie na swojego rozmówcę. Liczyła, że nie będzie musiała żałować swoich słów.
— Piękne masz pola, bardzo ładnie pachną. Muszę ci jednak zdradzić, że nigdy nie kosztowałam halucynogennej mięty. W miejscu, z którego pochodzę, nie rosną takie kurioza. — uśmiechnęła się delikatnie i pochyliła w kierunku Lunatyka.

- Panienka dziewucha słucha, otóż ważna persona mojego brata w coś się wplątała. Prawdę ja powiem, nie ma co do tego wątpliwości. Był on poszukiwany przez najgorszych drani, na których wspomnienie dłoń w pięść mi się zaciska! Ukrył się więc w miejscu, gdzie nikt, nigdy go znaleźć nie będzie mógł! Zaszył się bowiem wśród Marionetkarzy ze Znikającej Szachownicy, którzy zapewniają mu azyl i strzegą go legionem swych Marionetek - pionków. Nawet jakby który szarlatan się dowiedział o tym gdzie brat mój szlachetny w takim momencie przebywa, to niezdolny byłby mu choć włos z głowy zerwać! - Lunatyk przerwał jednak, gdy usłyszał wtrącenie Colette, które odnosiło się do jego pól halucynogennej mięty.
Zrobił się na twarzy czerwony i z wyraźnym oburzeniem zaczął mówić podniesionym głosem:
- Kuriozum? Kto to widział! Serce przed nią otwieram, rodzinne sekrety zdradzam, by nóż mi w plecy wbiła. Bicie mojego serca przestało dziś bić! Moje głębie poruszone zostały doszczętnie a do oczu już łzy rzewne napływają wielce. Kuriozum zwać pola me wspaniałe!... - Wydawało się, że Lunatyk dopiero zaczyna... Może w tym miejscu będzie lepiej go opuścić?

Colette proszona jest o opisanie decyzji, gdzie przebywa Aereth Zilkas, czy w miejscu wskazanym przez Oreasa Zilkasa - w karczmie w Rubinowym Porcie, czy też w miejscu wskazanym przez Oeretha - za murami Znikającej Szachownicy.

Bywali ludzie, którzy wybitnie lubili dźwięk swojego głosu. Marni samozwańczy filozofowie parafrazujący mądrości tych, którzy byli przed nimi na swój własny, prostaczy sposób. Wpadali oni w zastawione przez samych siebie pułapki, bowiem omówienie nigdy nie odda sobą w pełni twórczego zamysłu pierwszego autora. Do takich osób zdawał się należeć najmłodszy z Zilkasów, a Colette zdawała się uderzyć nieopatrznie w jego czułą strunę. Tak, jak nakręcony bączek nie zatrzyma się gwałtownie sam (a Upiorna po przemoc sięgać nie mogła), tak Lunatyk zdawał się nie planować przedwcześnie kończyć swoje wywody. Nie pozostawało jej nic innego, jak uciec przy najbliższej możliwej okazji, toteż gdy ten z zadyszką zaczerpnął powietrza - a przede wszystkim na chwilę zamilkł - Colette dostrzegła swoją szansę i przeprosiwszy oddaliła się od mężczyzny.

Był on wysoce uciążliwy i zdecydowanie najmniej przyjemny w obyciu w porównaniu do reszty braci. Przed arystokratką stało jeszcze zadanie odszyfrowania jego słów.

Czymkolwiek Znikająca Szachownica by nie była, mało wiarygodnym wydawało się, by Lunatyk, będąc poszukiwanym przez ród arystokratyczny znalazł sobie tak potężnych obrońców. Prędzej czy później taka informacja wypłynęłaby na jaw, zdradzając tym samym jego kryjówkę. Zresztą sam brat wydawał jej się być osobą niewiarygodną, o tendencjach do fantazjowania. Któż wie, czy halucynogenna mięta do cna nie pomieszała mu zmysłów?

Z tych też powodów Upiorna nie chciała dawać wiary słowom Ornika, zatem odrzuciła Znikającą Szachownicę jako potencjalne miejsce, w którym Lunatyk mógł się ukryć.

Pozostawał więc Rubinowy Port. W tawernie pod zmienioną tożsamością nie trudno było się ukryć, a w tłum ludzi wyjątkowo łatwo było się wtopić! Chociaż wyjaśnienia Oertha były wyjątkowo enigmatyczne, Colette bardziej wierzyła bardziej prostodusznemu z braci. Taki też raport zdała po misji. Mogła się oczywiście mylić, a bliźniacy mogli ją zwyczajnie oszukać.

Wyprawa Colette do rodziny Zilkasów zakończyła się w sposób dla niektórych zdegenerowanych przedstawicieli Upiornej Arystokracji niemożliwy. Bez kropli alkoholu, bez rękoczynów - choć było blisko, udało się Colette dowiedzieć gdzie może przebywać Aereth Zilkas.

Co więcej prawidłowo wybrała opowieść tego z braci, który okazał się być o wiele bardziej wiarygodny - co w przyszłości zaoszczędzi jej całkiem sporo pracy i wizyty wśród niezbyt sympatycznych Marionetkarzy ze Znikającej Szachownicy.

MISJA ZAKOŃCZONA!

Zmiana Animicusa w SPACZONY ANIMICUS
Umbraculum

Awans na Różaną Czarownicę