[Wiosna 2023] Skorupka

Grupka była...dziwna. Do tego...czemu ten chłopak siedział całkiem z boku? Zupełnie tak jakby chciał być blisko kogoś ale....nikt nie chciał być obok niego. Zmarszczyła brwi patrząc na niego, jednak jej uwagę chwili odwróciła młodsza kotka. Zerknęła więc na nią na moment, ale zaraz wróciła wzrokiem na chłopaka - jakiś mały tchórz rozwalił bardzo drogą wazę i zamiast się przyznać zrzucił winę na nic niewartą niewolnicę - zamknęła na moment oczy ale nie pojawił się w nich smutek ani łzy. Gdy je otworzyła były pełne determinacji i złości - do dziś pamiętam dźwięk bata i rozcinanej skóry - przyznała. Może dała zbyt duży opis. Ale to była przeszłość, o której chciałaby zapomnieć. Jednak nie było to takie proste.
Podeszła również do chłopaka, instynktownie stając tak by oddzielać te parkę od reszty hołoty, która tam się zebrała.
Wysłuchała go uważnie i westchnęła. A więc był inny sposób na wyjście. Lepiej nie wzmacniać tego czegoś czymś przydatnym. Ale co by można ofiarować, żeby to jakoś wszystko zniwelować.
Westchnęła i potarmosiła chłopakowi włosy, patrząc na to coś na środku polany - jak mówiła Niamh, każdy popełnia błędy - uśmiechnęła się przyjaźnie do niego i przyklękła przy nim - nie możesz jednak trzymać się przeszłości, bo w niej zostaniesz i nie poznasz przyszłości - przekręciła głowę a ucho ozdobione kolczykami lekko jej oklapło - każdy ma coś na sumieniu, więc koniec z dręczeniem się i zastanówmy się jak....zniwelować tę bezwzględność co? - spojrzała na Niamh, gdy podłoże zafalowało a Kotka instynktownie wysunęła pazurki u nóg by w razie czego łatwiej utrzymać równowagę - co jest? - zapytała sama siebie, rozglądając się uważnie, szukając może jakiegoś źródła czy czegoś.

Spojrzałem na nią rozbawiony i prychnąłem, słysząc, że skończy jak ja - nie martwa się, chuj ci nie wyrośnie i nie będziesz tak zajebista - pokazałem jej język i wyprężyłem pierś - masz geny, które niestety moje hamują - zaśmiałem się nisko.
Uniosłem brew - ale sama se go owijasz, ciekawe ile ci to zajmie bez mojej pomocy - rzuciłem jeszcze. W końcu sam mogłem to zrobić za pomocą mojej mocy. Więc ciekawe ile jej zajmie owijanie ogona, tym bardziej, że nie do całego miała cały czas dostęp. No chyba, że sobie go odczepi owinie i znów przyczepi, ale raczej wątpiłem by tak się poświęcała.

Wzruszyłem ramionami - zapytaj mamusi - powiedziałem poważnym tonem. Cóż. Nie żeby "dała mi się zapłodnić" jakoś tak wyszło ale było już grubo po fakcie jeśli o to chodziło.
Prychnąłem - nie jest i nie będzie, ale kto powiedział, że nie ma drugiego właściciela, który przejmie interes w razie mojego zgonu? - zapytałem, spoglądając na nią z góry - w końcu ten interes kręci się już prawie setkę lat, więc musiałem być przygotowany już dawno na taka ewentualność, a Ciebie przecież pod ręką nie było - powiedziałem i rzuciłem kawałek mięska Paskudzie, a ta zciamkała je ze smakiem i pomerdała puchatym ogonem.
Wywróciłem oczami gdy na skoczyła na płaczącego. Słuchałem ich uważnie a sam podszedłem do tego czegoś na środku, by obejrzeć co to takiego dokładnie jest. Nie podobało mi się to. Skoro to coś rosło w siłę, gdy dostawało kolejne elementy. Naprawdę trzeba by było coś dać co by to zniszczyło. Klątwa...niestety nie była za dobrym pomysłem. Z jednej strony wyniszcza gospodarza, ale z drugiej....jakby połączyć to jebane drzewo z tym? Oj nawet nie chciałem myśleć co takiego mogło z tego wyjść. Ale na bank nic dobrego. Aż przeszedł mnie dreszcz, gdy sobie o tym pomyślałem.
Słysząc jak Zusi pyta o jakiegoś roślinożercę spojrzałem na nią - kurwa trzeba było porwać Erishi. Nie dość, że to żre tylko trawsko to jeszcze pacyfista jakich mało. Zaraz by wszystko zniwelował. A jeszcze by się cieszył, że pomoże niewinnym - prychnąłem na samą myśl. Dwa problemy z głowy.
Pokręciłem głową i wróciłem do nich, spokojnym krokiem - To nie jest dobry pomysł....lepiej nie robić ochrony dla Krainy czegoś, nad czym nie wiesz czy się zapanuje. W końcu....sprawiedliwość to pojęcie względne.
Zamyśliłem się i spojrzałem na grupę i na chłopaka - powiedzcie mi, czy ktoś próbował zaatakować to coś? - wskazałem palcem o co mi chodzi - jeśli tak to co się z nimi stało? - dopytałem jeszcze. Nikt nie mówił, że chce próbować to atakować, w końcu jak to miałem zrobić, skoro nie miałem broni, jednak lepiej zdobyć takie informacje, bo kto wie. Może przez to nie da się wyjść z tego karczocha, bo po prostu ktoś to zaatakował w środku i dlatego nie można wnosić broni i mieć złych zamiarów? Jakiś powód musi być poza chęcią udoskonalenia się.
Klasnąłem w dłonie - ej a może oddam mu moje zamiłowanie do alkoholu? Jak się najebie to nic nie zrobi - zaproponowałem. Ja panowałem nad tym, ale nie każdy miał mocną głowę, a tej mu nie oddam!

— Wiesz, że właśnie przez takie zachowanie nigdy nie wiesz co my właściwie robimy? - Zaczął Nicolas tylko z pozoru skupiony na dialogach. W rzeczywistości Beatrice była zbyt rozpraszająca, by móc skupić się w pełni na grze.
— Przypomnę Ci, że ostatnio zamordowałaś z zimną krwią naszego jedynego kowala na pierwsze piętnaście godzin gry. Przez co nie mogliśmy nawet sobie ulepszyć broni i zginęliśmy więcej razy niż to przyzwoite. I nie, nie uwierzę w to, że tak jest dobrze, bo Twoja siostra by tak zrobiła. To nie jest uzasadnienie. - W jego to nie nie dało się jednak wyczuć złości. Mówił w sposób żartobliwy, a na koniec pstryknął Beatrice w nos, korzystając z tego, że była w tej chwili całkiem blisko.
— Przechodząc do relacji, to mamy przed sobą jakiegoś świra, który zaraz nas zaatakuje. Przynajmniej wnioskuję po tym, jak to zwykle wygląda z takimi osobami. Więc nie musisz sobie przeszkadzać.
Zamyślił się patrząc na Beatrice i widząc, że ta pobrudziła się na policzku dodał.
— Chociaż jak tak mówi o małych i niewinnych osobach, to zastanawiam się czy Twoja wczorajsza postawa nie była na tyle bezbronna, żeby wpasować się w jego gusta.

Spojrzała na niego uważnie i choć tym razem bardzo zgrabnie odbił piłeczkę, dalej nie zamierzała pozwolić mu wygrać ich małej, słownej przepychanki. Pod tym względem potrafiła być naprawdę uparta.
- Biorąc pod uwagę to, jak często kończysz połamany, mogę jedynie dziękować losowi za geny, które hamują tą twoją "zajebistość".
Ruszyła swoim ogonem dość leniwie, wciąż przyzwyczajając się do swojej nowej kończyny, którą bądź co bądź, trochę już ma.
- To i tak bez znaczenia, bo przynajmniej go sobie owinę - rzuciła, pokazując mu żartobliwie języczek.
Brzmiała tak, jakby była niezwykle pewna swego, choć równie dobrze mogła po prostu bagatelizować ten temat. Nie byłby to pierwszy raz, kiedy po prostu coś podkoloryzowała, aby kontynuować tą jakże luźną dyskusję.

Słysząc wzmiankę o Syb, machnęła ręką, jakby od niechcenia.
- I to nazywasz dobrowolnym zapłodnieniem? Oboje wiemy, że proste założenie gumki, po prostu was przerosło.
Doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że nie była planowanym dzieckiem. Nie przejmowała się jednak tym faktem, dlatego tak łatwo przyszło jej żartować na ten temat. A to wszystko dzięki posiadaczowi "zajebistych genów".
- Właśnie dlatego pytam cię o zgodę. Gdybym wiedziała, że Lotos przypadnie mi, tej rozmowy by nie było. To chyba oczywiste, nie? - rzuciła "od niechcenia". - Wszystko, co musisz zrobić, to napisać sprostowanie do testamentu w tym oto notatniczku.
Poklepała swoją torbę, przypominając mu o skarbach, które ze sobą wzięła na tę wyprawę. Co prawda spodziewała się nieco innych atrakcji wewnątrz Karczocha, ale jedno pozostawało niezmienne - nie mogła narzekać na nudę.
- Kartka papieru i ołóweczek jest. Może naskrobiemy na szybko jakiś liścik z prośbą, by ruszył swoje cztery litery do tegorocznej atrakcji? Posłałoby się taką Paskudę - zażartowała.
Niestety, w tej chwili było to praktycznie niemożliwie. Nikt nie mógł opuścić tego miejsca, a przynajmniej dopóki ta tajemnicza istota nie dostanie tego, czego tak bardzo chciała. Od każdego z zebranych.
- To prawda. Z drugiej jednak strony, lepiej aby to coś skupiało się na nich niż na nas. Nie sądzisz? Jeżeli mam wybierać między Światem Ludzi, a Krainą Luster, wybór jest oczywisty.
Nic innego nie przychodziło jej do głowy. Powinna oddać mu siłę fizyczną? Wzrost? Wagę? Nie wiedziała, jak silna jest ta istota, ile tak naprawdę może znieść. Czas niestety naglił, o czym miała się już niebawem przekonać.
- Gorzej, jak zacznie wszczynać awantury, kiedy się najebie. Zwłaszcza, że otrzymał od kogoś w prezencie bezwzględność.
Tak, tu wszystko mogło pogorszyć ich sytuację. Nie dane było jej jednak skupić się dłużej na zaistniałym problemie, gdyż kolejne trzęsienie niemal powaliło ją na ziemię.
- Cholera! - wypaliła.
Niestety, kolejne wstrząsy okazały się najmniejszym problemem, co wywołało panikę u małolaty. Czasu pozostało naprawdę niewiele, a tajemniczy byt domagał się podarków od niezdecydowanych jednostek - w tym i samej dziewczyny, która desperacko próbowała wyrwać się tajemniczej sile. Nawet, jeśli opór wydawał się bezowocny. Przestała zwracać uwagę na otoczenie. Panika przysłoniła zdrowy rozsądek, który podsunął jej rozwiązanie problemu w momencie, gdy dłonią dotknęła tajemniczego kokonu.
Cecha zapewniająca przetrwanie. Dar zdolny wyratować właściciela nawet z najbardziej beznadziejnej sytuacji. Zamierzała go teraz użyć. Pomimo bólu wdzierającego się w ciało. Zamierzała przenieść się z dala od tego całego szaleństwa, od tego cholernego kokonu, od tych przeklętych macek... Coś jednak było nie tak. To silne pragnienie okazało się zgubne. Moc stanowiąca dumę młódki, brutalnie została jej odebrana.
- Ma ją... - wymamrotała ledwo przytomnie. - Ma moją moc...
Karma to suka. Chwilę temu miała pretensje do kogoś za wzmocnienie tego cholerstwa, a teraz uczyniła dokładnie to samo. Chciała zapaść się pod ziemię, po prostu przestać istnieć. Kolejna porażka i to w tak krytycznej sytuacji. Dlaczego zawsze była tak piekielnie słaba i bezużyteczna? Najpierw jej przyjaciele, później ta przeklęta iluzja, a teraz to... Życie po raz kolejny wymierzyło solidny cios w psychikę małolaty.

Brunet okazał się nie do końca rozmowny - nic dziwnego biorąc pod uwagę to łzawe czkanie, które jeszcze doszło do pakietu - ale odpowiedział jej Jo. (Świetne imię, wiele wyjaśniło w kwestii androgyniczności.)
- Mówią mi Iskra. - Koniec końców Eva zdecydowała się na "magiczne" miano i nie wyjawiła własnych powiązań z Glassville i Ludźmi. (Kiedyś z pewnością to się zemści, ponieważ świat jest mały.) - Podobnoż ta ofiara nie jest na stałe. Skąd to wiedzą?
Rozglądając się po otaczających ich istotach, ruda nie mogła nie zauważyć, że część z dziwnym zniecierpliwieniem obserwuje organiczną kolumnę, zaś druga część - w tym oni - wygląda tylko na zdezorientowaną. Gdy dres znów się odezwał, Eva nie spodziewała się aż tak obronnego tonu. Po chwili jednak wyjaśniło się czemu siedział tu sam i otaczała go aura ostracyzmu. Wyjaśniło też czemu zalał się łzami i tkwił pod ścianą, załamany poza wszelkie pojęcie. Otóż chłopak ten, chyba po raz pierwszy w swoim życiu, odkrył EMOCJE. A na pewno inne niż gniew i bezwzględność, które oddał.
Zmarszczyła brwi, nagle dotknięta do żywego.
- Wypraszam sobie, ale potrafię być i empatyczna, i bezwzględna! - warknęła, kucając naprzeciw bruneta. - Jeśli ta istota nie potrafi to niech się nie nazywa żywym stworzeniem. - Teraz potoczyła spojrzeniem po otaczających ich istotach i osobach.
Niestety, nie zdążyła tym gniewnym spojrzeniem uzyskać jakiegoś wymiernego efektu, bo pulsujące dotąd podłoże przyspieszyło i nagle okazało się, że podłoga też jest z żywej materii - a na pewno na tyle żywej, by pomogła im wszystkim zgromadzić się w bezpośrednim sąsiedztwie kolumny.

Iskra warknęła, sapnęła, potem próbowała przytrzymać się zwisających korzeni albo nowo poznanego blondyna, jednak jej dłoń napotkała tylko rękę - i spojrzenie - zapłakanego bruneta z wcześniej. Teraz nie wyglądał lepiej. Chcieli czy nie, zostali przepchnięci do samego przodu. Zaraz obok dostrzegła Jo. Czuła się dotykana, obmacywana i popychana bez swojej zgody, aż w końcu przyciśnięto jej dłonie do kokonu światła, splątane bezwładnie z dłońmi bruneta i Jo. I nie miała żadnej mocy, która pomogłaby jej się uwolnić! Niczego!
Próbowała uwolnić ciało, usunąć się z uścisku, jednak w takim tłumie było to niemożliwe. Nie mogła, do kurwy nędzy; znów nie mogła nic zrobić.
Poddaj się.
Gleba pulsowała, głosy zewsząd nawoływały i już nie wiedziała który słyszy naprawdę, a który jest tylko projekcją jej przeciążonego mózgu.
Poddaj się.
Eva z kolei - nie Iskra, nie Étincelle, nie Marionetkarka - czuła jak coś grzebie w jej wspomnieniach i automatycznie zacisnęła powieki, próbując przegnać obcą jaźń. A ta wertowała uczucia i reakcje jak swoje, nie przejmując się protestami.
Poddaj się.
Brodziła przez lata wstrzymywanych uczuć i zdań, niewypowiedzianych słów, powstrzymywanych łez i westchnień. Wspinała się po zasiekach umysłu jakby nie istniały i rozbrajała wszystkie pola minowe: wybuchów złości, śmiechu, płaczu. Przemierzyła przestwór desperacji jakby nie istniał i dotarła do źródła tego wszystkiego, do serca Evy - i ściągnęła je, wessała do siebie, zagarniając na własność.
Poddaj się.
I Eva się poddała, w cholerę porzucając całą ostrożność i powściągliwość.

— Zacznij grać jakąś klasą leczącą. Najlepiej taką, która w ogóle nie może zadawać obrażeń. - Odparł Nicolas wyraźnie rozczarowany, że próby zrozumienia fabuły zostały urwane przez wcale nieprzypadkowy atak ze strony Beatrice. Przynajmniej Nicolas sądził, że nie było to działanie przypadkowe.

Skoro już się stało - nie było odwrotu. Zdarza się bowiem tak, że twój sprzymierzeniec zrobi coś głupiego. Wtedy masz zwykle możliwość wesprzeć go w tym i uratować przed pewną klęską lub zwyczajnie czekać na nieuniknione. Ostatecznie czy działanie było złe nie decyduje kruchość jego podstaw, lecz efekt końcowy.

Ogień idealnie pasowałby do spopielenia wrogów, lecz Nicolas nie był pewien czy nie zatrzaśnie to przed nim jakichś wrót. Nie zablokuje jakiejś zawartości, która przez cały tydzień będzie niedostępna. Dlatego też postanowił sięgnąć po zaklęcia lodowe i już wkrótce cała okolica pokryta była lodem, który więził wszystkich w okolicy - poza samą postacią sterowaną przez Nicolasa, gdyż postać Beatrice także została unieruchomiona w lodzie.

— Tak jest lepiej, zaufaj mi. - Powiedział uśmiechając się do kobiety i sięgając swoją dłonią po jej rączkę, którą następnie przyciągnął bliżej siebie - prowadząc kobietę. Właśnie wtedy też stwierdził ze smutkiem: — Przez to, że ich zaatakowałaś zabrało mi połowę życia i jeszcze dało jakąś klątwę, że nie mogę go odzyskać. Mam dla Ciebie zadanie... - Przerwał w połowie zdając sobie sprawę z pewnego faktu, po czym dodał: — Ja po prostu zobaczę jak to można odwrócić.

Iskra, łatwo zapamiętam - pomyślał Jo, zerkając na ognisto rude włosy dziewczyny. Rozważał, czy może nie poznał właśnie kolejnej osoby ze świata ludzi, jednak te oczy, o tak żywych kolorach, nie wydawały się mieć z nim za wiele wspólnego. Zresztą nie tylko oczy, cała energia i barwność tej dziewczyny przywodziły na myśl raczej pstrokate, herbaciane łąki, niż szarzyznę deszczowej Anglii.
- Chyba nie wiedzą, nikt nie dostał zwrotu. Ale z jakiegoś powodu wszyscy głęboko w to wierzą - odpowiedział Iskrze. Jego morale nie podskoczyły, gdy okazało się, że ostatecznie każdy wie tyle, co nic. Informacje od chłopaka, cóż, pozwalały nieco naświetlić sytuację, ale podstawowe pytania, pokroju czym jest Karczoch i dlaczego to robi, pozostały w zawieszeniu. Trawiąc w myślach wymieniony zestaw cech, Jo powrócił do pomysłu pokroju owcy wypchanej siarką. Czy mam w sobie coś, co unieszkodliwiłoby Karczoch?
Zaniedbał nieco uwagą roztrzęsionego chłopaka, na szczęście Iskra wzięła ogarnianie go w swoje ręce. Jo żywo przytaknął słowom dziewczyny - Ma rację. Gdyby wszystko sprowadzało się do dwoistości, świat byłby czarny biały - splótł ręce na piersi, przybierając niechcący postawę starego człowieka, uczącego młodzież, jaki to świat jest - tak jak strach nie przekreśla odwagi, tak również bezpośredniość nie skreśla empatii. To kwestia miary, a nie jasnego podziału. Chciał jeszcze dodać, że na swoim przykładzie chłopak może najlepiej dostrzec dysfunkcyjność takiej jednostronności, ale mocno wątpił, czy chłopak jest w stanie odczytać to inaczej niż przytyk.

Podłoże gwałtownie wybiło Jo z równowagi, jednak dzięki zwinności szybko znalazł się z powrotem na nogach. Nie było to jednak proste, środek magicznego warzywa zaczął bowiem przypominać dmuchany zamek porwany przez tornado. Kątem oka dostrzegł jak Iskra i chłopak zostają zepchnięci w stronę kokonu, a on sam, chcąc czy nie, dołączył do nich chwilę później. Próbował uchwycić coś stabilnego, ale przy tym całym chaosie poczuł jak jego orientacja, ugruntowana w postawie ciała, pryska niczym mydlana bańka. Myśli, intencje, zamiary... wszystko, co odznaczało się pierwiastkiem aktywności i kontroli zostało przemieszane. Czuł jedynie przejmującą go bierność i myśląc, że jest już u szczytu depersonalizacji, ze zgrozą wyczuł jak nawet ta chłodna bezwolność, będąca ostatecznie czymś dotyczącym jego, zostaje mu odebrana, jakby ktoś wyciągał ostatnią nitkę, trzymającą w napięciu całokształt tego, kim jest. W tym zapadającym się marazmie, do Jo dotarł jeszcze przebłysk mdłości, ostatni cielesny odruch wołający o swoją autonomię. Uchwycił się go i powoli dał się wciągnąć z powrotem do swoich rąk, nóg, głowy, a co najważniejsze, żołądka, upadając przy tym na ziemię. Aby na powrót nie dać się wybić, zagryzł wargi i poczuł jak ból i krew pozwala mu utrzymać zmysły na wodzy. Wiedział, że to tylko tymczasowe, że nie wytrzyma w tym stanie długo, ale wystarczyło, aby skompletować dar dla Karczocha.
Co mi chciałeś zabrać? - zapytał, nie bardzo wiedząc, do kogo tak naprawdę kieruje pytanie. Niejasno przeczuwał, że wiedza była obszarem, który z jakichś powodów doznał największych przetasowań. Tego ci brakuje? - zaśmiał się, w momencie bowiem, gdy przypomniał sobie słowa chłopaka, że Karczoch otrzymał świadomość, miał już jasny plan. Sięgnął do najgłębszych źródeł pesymizmu, jakie jego umysł, zarówno jawnie, jak i niejawnie wytworzył. Wszystkie znajdujące się tu dowodzenia za wyższością niebycia nad byciem, wszystkie pozbawione celu perypetie bohaterów tragicznych, rozczarowania życiem, myśli, które nie dawały spać i wiedzę o procesach w świecie, przy których świadomość zdawała się żartem. Mówiąc zwięźle, Jo oddał cały swój nihilizm, licząc, że Karczoch pod jego wpływem dokona samounicestwienia.

Była zaskoczona, że Niamh jest taka wspierająca. Raczej kojarzyła jej się z lekkoduchem który wszystko bagatelizuje i wymyśla niestworzone historie, bo pozjadała wszystkie rozumy świata. A tu takie wsparcie w stosunku do chłopaka? No ładnie, ładnie.
Coś zmusiło ją, żeby dotknęła tego kokonu. Nie chciała i jednocześnie chciała tego. Tak bardzo chciała pomóc temu czemuś. Biedne się dopiero rozwijało i potrzebowało wsparcia potrzebowała elementów by móc się narodzić i w pełni korzystać z tego życia. Czy nie każdy tego właśnie pragnął?
Potrząsnęła głową, coś było nie tak. Nie była aż tak pomocna. Ale z drugiej strony jak nic nie odda to wtedy wszyscy będą tutaj uwięzieni. A tego nikt nie chciał. Ale co oddać skoro nic nie pomaga? Jedno się odda ktoś odda coś innego i to zniszczy.
Mari próbowała się bronić, w przeciwieństwie do większości osób, które tutaj weszły wcale nie była taka bezbronna. W końcu miała swoje pazurki, które wcale nie były jakieś tępe. Dbała o nie i pilnowała by zawsze były gotowe do tego, żeby ich użyć. Tak było też teraz.
Próbowała walczyć, jakoś obronić też młodszą kotkę, ale nie było to takie łatwe. Pazurki wcale jej nie pomagały, a też nie nadążała już za ilością rąk, które ją łapały. Chciała walczyć, ale niestety nie dawała rady. W końcu odpuściła a Karczoch zabrał to co było dla niej najważniejsze. To co ją uformowało, czego teraz już nie okazywała jednak nadal to w niej tkwiło i nigdy o tym nie zapomni. Strach...obawa przed zbliżającym się jutrem oraz uczucie bezsilności gdy ten nadchodzi bez zmiany na lepsze.

Prychnąłem słysząc jej słowa. Doskonale wiedziała, że była dzieckiem z przypadku, jednak nigdy jej tego nie wypominałem. Dlatego też nie podobało mi się to, że to wypominała. Gdyby nie ta wpadka nie byłoby jej w końcu na świecie, ale postanowiłem się już nie odzywać. Niech sobie myśli, że wygrała.
- Napisać mogę, ale nie zagwarantuję Ci, że Fuoco sobie z niego potem nie zrobi gniazdka - wyszczerzyłem wrednie zęby. Była jedyną osobą jak na razie, które by mogła przejąć Lotos. No dobrze...razem z moim barmanem ale nie musiała tego wiedzieć. Ona była jedyna do mojego mieszkania bo Barman marudził, że mu nie pasuje ale cóż. Tego tez nie musiała wiedzieć. Nie planowałem jeszcze odchodzić.
Prychnąłem słysząc o awanturach. Nie było ze mną tak źle...co nie? Z resztą, czy ona mnie widziała chociaż raz najebanego? Nie. Na naszych "zaślubinach" byłem trzeźwy. Dopiero potem się najebałem.
Wstrząsy były coraz mocniejsze do tego te łapska. Próbowałem je odganiać ogonem i rękami. Żałowałem, że nie miałem ze sobą esencji, przydałaby się teraz i to bardzo! Kurwa...na chuja komu moc z tego jebanego Bractwa skoro można jej tylko używać w użyciu esencji! Ale nie...to nie czas na marudzenie!
W myślach zawołałem do Fuoco i kazałem jej użyć swojej płomiennej zbroi. Zaraz moje przedramiona pokryły się ostrymi, smoczymi łuskami, pojawiły się też pazury więc zacząłem się bronić i w przeciwieństwie do mojej córki, udało mi się jakoś zapanować nad łapskami.
Pociągnąłem Azuse do siebie i ją przytuliłem. Zagryzłem mocno zęby i warknąłem groźnie. Zacząłem się rozglądać. Którą moc....tylko nie mówcie, że teleportację! Byłem wściekły, jak zawsze musiała wpaść na jakiś genialny pomysł na wycieczkę. No ja nie wiem po kim ona to miała! Bo na pewno nie pomnie. Ale chuj z tym.
Musiałem pomyśleć co takiego mu oddać. I faktycznie, wybrałem....swoje pijaństwo. Ciągłą ochotę na alkohol ale zdecydowanie bez mojej mocnej głowy. Wiedziałem co to znaczy gdy naprawdę cię suszy, niech teraz ten karczoch też to poczuje!

Zaskoczyło ją, że Mefisto postanowił przemilczeć kwestię zaliczonej wpadki. Ta wygrana batalia sprawiła, że małolata ponownie skupiła na nim swój wzrok, zamiast rozglądać się po otoczeniu. Chciała zobaczyć, jaki ma obecnie wyraz twarzy. Czyżby w jakiś sposób go to uraziło?
- Fuoco... No tak... Będzie trzeba załatwić tej gadzinie nakaz eksmisji.
Nie ma to jak otwarcie głosić takie przemyślenia. Zwłaszcza na temat istoty, która zawsze może spróbować zrzucić ją z własnego grzbietu, podczas jakiegoś z oferowanych przez Mefa, lotów.
Odpowiedzią na jego prychnięcie okazał się dość wesoły wyszczerz, który zniknął praktycznie od razu, gdy pierwsze wstrząsy zaczęły być odczuwalne. Od tego momentu, wszystko zaczęło dziać się niesłychanie szybko. Tajemnicza istota, ściągająca osoby do kokonu, odebranie mocy i smocze objęcie Mefisto.
Bojowa dotąd Azusa, utraciła gdzieś swój zapał. Nawet nie protestowała, gdy Upiorny ją przytulił. Tkwiła w jego ramionach niczym bezbronne dziecko, niemal oczekujące tej ojcowskiej protekcji. I taki stan rzeczy utrzymywał się aż do momentu "narodzin", kiedy to utracona moc ponownie do niej wróciła. Tym razem... silniejsza niż wcześniej? W tej chwili czuła się wspaniale, wręcz wszechpotężnie. Zupełnie, jak gdyby mogła przenieść się wraz z zebranym tłumem, w dowolne miejsce. I to w każdym z trzech światów!
- Wow, gdybym wiedziała, że tak to się skończy, oddałabym mu wszystko, co mamy... - zaczęła znowu żartować. A więc było dobrze. - Chwila... Od kiedy ty masz takie łapska? Nie mów mi, że praca w kuźni tak na ciebie działa.
Tylko, czy nie mieli oni przypadkiem nieco większego problemu? Jakby nie patrzeć, na ten świat przybyło coś, co mogło naprawdę namieszać.

— Mam wrażenie, że jakbym nie powierzał Ci nowych zadań, to może posunęlibyśmy się nieco do przodu. Mam wrażenie, że od dłuższej chwili stoimy w miejscu. - Odpowiedział Nicolas wyraźnie skupiony na próbie zrozumienia co powinien teraz uczynić - gdy wszystkie postacie niezależne zostały zabite.
Gdy Beatrice postanowiła zająć nieco wygodniejsze miejsce do czynności, które nie mają z graniem nic wspólnego Nicolas spostrzegł, że jego życie znacząco się wydłużyło. Położył swoją dłoń na nodze kobiety a podbródek oparł na jej ramieniu.
— Wiesz... wygląda mi to na walkę z bossem. - Odpowiedział po chwili, szczególnie gdy zrozumiał, że na "polu bitwy" pojawiła się nowa postać.
— Dlatego tylko go ubijemy i możemy zająć się twoim zamówieniem. Jestem ciekawy na co MORIA tym razem wydaje pieniądze i jak uzasadnię, że jest to niezbędne do wykonywania projektów badawczych, które prowadzę.
Walka była naprawdę epicka. Można tylko powiedzieć, że doszło w niej do rzucania planetami oraz tworzeniu morderczych ataków, których nikt nie byłby w stanie przeżyć. Oczywiście żaden z tych ataków nie odniósł skutku. Przynajmniej do czasu, gdy pasek życia bossa spadł do zera i tym samym zakończyło się samo wydarzenie. Nicolasowi i Beatrice pozostało zebranie cennych skarbów i mogli przejść z astronomii do kwestii bardziej pasujących do chemii.

Jo leżał, przysypany uschłymi resztkami Karczocha, gdy dar wrócił do niego ze wzmocnioną intensywnością. Słowo „dar”, nacechowane tak pozytywnym znaczeniem, było jednak w tej sytuacji niefortunne. Przekleństwo, napiętnowanie, coś w tym stylu, pasowało o wiele bardziej. Chłopak spróbował się wyciszyć, przeczekać moment największego skoku emocjonalnego i gdy odzyskał względna stabilność, dźwignął się na nogi. Przetarł rękawem wilgotne oczy, chociaż nie pamiętał, żeby płakał. Łzy te z pewnością nie pochodziły z doznanego rozstrojenia i gdyby podjął głębszą refleksję, odkryłby, że ich źródłem jest wstyd. Wstyd za urealnienia tego, co nie powinno nigdy wyjść poza jego głowę. Na szczęście, w odróżnieniu od płaczącego chłopca, miał na tyle jednolity charakter, aby wszelkie niewygodne myśli wyprzeć poza nawias świadomości. - To było w samoobronie. Wytłumaczył sobie i to wystarczyło, aby na jakiś czas uspokoić wyrzuty sumienia.
Dostrzegł zbierający się w centrum tłum. Chcieli oni poznać dzieło wspólnych wysiłków, to coś, od czego Jo wolałby uciec. Właściwie ulotnienie się było w tej sytuacji najlepszym rozwiązaniem. Po prostu odejść, nim ktoś zada niewygodne pytania - „Czyja to sprawka? Kto to tak zepsuł?”. Obrócił się na pięcie od stłoczonych i wtedy jego wzrok natrafił na Iskrę. Chwilę się wahał, ale ostatecznie podszedł, licząc, że kilka sekund na pożegnanie nie zrobi różnicy. - Wyszłaś z tego cało? - zapytał, bardziej z troski, niż niewiedzy. Wydawało się bowiem, że każdy, zgodnie z zapewnieniami ślepca, otrzymał zwrot tego, co oddał.

Zachichotałem - życzę powodzenia. Jej się tak szybko nie pozbędziesz, prędzej sama uciekniesz jak wielkie smoczydło zrobi sobie z Lotosu swoją jaskinię - przyznałem wyraźnie rozbawiony, widząc już w myślach ich walkę i kłótnie jak mała Zusi próbuje przepchnąć wielki zad fioletowego Aureum. Usłyszałem w głowie prychnięcie, ale też z drugiej strony poczułem jak sama zaczyna się chichotać. No cóż. Plusy i minusy tej naszej dziwnej więzi.
To wszystko było dziwne....do tego dziwnie było czuć, że nie chce mi sie pić...ale to trwało tylko chwilę, bo gdy to coś się narodziło, I.....chcica wróciła...o wiele większa! - Kurwa - wyrwało mi się i zamlaskałem, spoglądając z obrzydzeniem na nowy twór. Wszystko wróciło do swojego poprzedniego stanu, przynajmniej tak to wyglądało, ale ja musiałem się skupić na córce. W końcu nie wziąłem ze sobą alkoholu, a to Azusa powinna być moim priorytetem.
Paskuda w tym czasie podpaliło to coś i to zaczęło...chorować! Najwyraźniej nic nie dało mu odporności tym bardzie na płomienie Peste. Skąd się musiały wziąć legendy, że wywołują choroby czyż nie?
Zaśmiałem się - jakbyś oddała wszystko to już by nikt z Toba nie wytrzymał - powiedziałem, upewniając się jeszcze czy na pewno nic jej nie jest, po czym puściłem ją i poczochrałem włosy - nie, praca w kuźni wpływa tylko na moje zajebiste muskuły - powiedziałem napinając mięsnie i zaśmiałem się, w myślach odwołując moc Fuoco i wzdychając gdy łuski zniknęły. Musiałem jednak podrapać całe łapy, bo to nigdy nie było przyjemne, choć dało się do tego przyzwyczaić - to akurat niewiele ma wspólnego z tym próchnem, którego chce się pozbyć - przyznałem - może kiedyś Ci powiem co to jest - puściłem jej oczko i wstałem, rozglądając się. Nie mieliśmy tu nic do robienia, Peste szalała i podpalała wszystko wokół, a otoczenie zaczynało....jakby obumierać? Zabrakło temu energii - chodźmy zanim i my padniemy ofiarą tego małego potworka - przyznałem i znów zamlaskałem - muszę się napić - dodałem i zawołałem Paskudę, kierując się w kierunku z którego przyszliśmy, mając nadzieje, że teraz już uda nam się wyjść...i raczej trzeba się spieszyć.

To coś się...narodziło. Powstawało wznosiło się. Każdy dar, oddany przez innych stworzył to jedno stworzenie, które dopiero się okaże, czy jest abominacją, czy może jednak jakimś cudem, choć patrząc na to co zostało z pozostałych osób, które zebrały się w tym miejscu, raczej stawiała na to pierwsze. Z resztą czym są cuda w tej Krainie, w której prawie wszystko jej możliwe? Deszcz z piłeczek kauczukowych? Proszę bardzo, księżyc przypominający nadgryziony ser, jak najbardziej! Co by kto nie wymyślił magicznego czy dziwnego, było tutaj możliwe, choć głównie dla osób z zewnątrz...bo dla mieszkańców Krainy było to całkowicie na porządku dziennym i pewnie do Świat Ludzi wydawałby się tym dziwnym i nienaturalnym pełnym jakiś cudactw.
Na przemowę Niamh tylko spojrzała na nią. Może jakby nie była taka potrzepana i bardziej ogarniała co się wokół niej dzieje to może nawet by coś z niej było? Bo na razie miała wrażenie, że dziewczynie tylko się wydaje, że by sobie sama w życiu poradziła, a Mari doskonale wiedziała, że to nie jest takie proste jakby się wydawało.
W końcu wszystko zdawało się wracać do normy. Masa z oczami przybrała normalnego kształtu, gość bez oczu odzyskał wzrok, zimorodki przestały się trząść z zimna. Wszystko wydawało się ok. Ale ona...nie czuła się lepiej, że wyszło z tego może coś dobrego. Zaczęła lekko drżeć. Jej strach powrócił....ale wzmocniony. Oddychała szybciej i usiadła pod jednym drzewem. Luna zaraz wskoczyła jej w ramiona i zaczęła uspokajać, ale nie było to takie proste. Mari pierwszy raz od dawna dostała ataku paniki.
Pokręciła głową na pytanie młodszej Kotki - chcę stąd wyjść...i wrócić do domu - powiedziała, chcąc jakoś się uspokoić, ale było to trudne. Chciała się wtulić w miękkie, czyste pierze ukochanego, schować się w jego ramionach i zostać tam jak najdłużej, mając nadzieję, że wszystko będzie dobrze, że jutro wcale nie będzie gorsze.

Wrzeszczała. Jak nigdy, jak już dawno nie; niemal zapomniała, że może wydać z siebie taki dźwięk. Nie chciała pamiętać, że potrafi. Jej wycie zlało się z odgłosami jęków i nawoływań pełnych ekstazy, ze szlochem bruneta obok, a potem jakby wszystko ucięto nożem. Światło, wpierw oślepiające, pod koniec łagodne jak blask księżyca, oblało wszystko i zabrało wszystko, a potem oddało. A przynajmniej tak się zdawało w przypadku innych, ponieważ Eva, skulona w kucki w zgliszczach i skorupach Karczocha, wcale nie czuła się lepiej. Ściskający jej rękę – miażdżący jej rękę – wielbiciel dresu także nie wyglądał jakby zapomniał b r a k u  oddanej cechy, bardziej był rozdarty między jej powrotem a emocjami, które czuł wcześniej.
A Eva? A ona sama?
W jej myśli wdarł się głos Jo, który zebrał się już do kupy i wyglądał na bardziej niż gotowego do odejścia. A Eva miała wrażenie jakby pustka utworzona przez Byt dalej tam była – dzika, dziwna, niepokojąca, wyzwalająca.
— Chyba nie — uśmiechnęła się kwaśno, bez tej rezerwy otaczającej ją dotąd jak nimb, jak aura. Oczy miała jasne, a spojrzenie klarowne, ale coś się subtelnie zmieniło. — Ale damy sobie radę. Zawsze dajemy sobie radę — oznajmiła, ciągnąc w górę bruneta i lustrując jego wysokie, zgarbione teraz ciało. Potrząsnęła jego dłonią. — Słuchasz mnie? Ludzie są sprytni– — Zmieniła zdanie, dosłownie i w przenośni. — Jesteśmy sprytni i łatwo się adaptujemy. Nie wiem co ci zrobili – czy jesteś Zwierzomachiną czy mieszańcem jak ja… Ale elastyczność jest twoją mocną stroną.
Przeniosła spojrzenie na blondyna, teraz już nie ukrywając faktów, które przyuważyła.
— Wracasz do Glassville? Zabierzesz go ze sob- — Nim zdążyła skończyć, młody mężczyzna jeszcze bardziej schwycił ją za rękę. Potaknęła bez słowa.
— Organizuję w Mieście Lalek… miejsce dla Ludzi jak my, dla Ludzi pomiędzy. Bank informacji, projekt dla początkujących Opętańców — parsknęła śmiechem, kierując słowa zarówno do bruneta, jak i Jo, choć spojrzała na tego pierwszego — nazwij to jak chcesz. Znajdzie się dla ciebie miejsce. Dla ciebie też — kiwnęła do blondyna — gdybyś znów tu zawitał. To pierwsze duże miasto po przejściu przez Wrota.
Nie była pewna czy ta odwaga bierze się ze świadomości i pamięci co by było gdyby odrzuciła całą tą swą bojaźliwość i rezerwę, czy w jej przypadku sprawy poszły źle, ponieważ Eva Pustkę nadal czuła. Zebrała się w sobie, zebrała bruneta - Alexa, jak się okazało - i poszli ku wyjściu, ku nawołującemu go Saulowi, który już jak pod rwący prąd przedzierał się przez tłum, ku niezadowolonemu Victorowi, który chyba zdołał się wydostać przed erupcją mocy.

[zt]