Jezioro księżycowe

Zyndu to niezwykłe stworzenia o dość zagadkowej naturze. Legendy mówią, że powstały z energii i dusz poległych magicznych istot. Inne opowiadają, że są ucieleśnieniem magicznych duchów opiekuńczych. Gdzie leży prawda? Tego nie wiadomo... jednak Frank, miał okazję na własnej skórze przekonać się o wyjątkowości owych istot. Być może nie od razu spostrzegł stworzenie, które w swej widmowej formie przemierzało błonie, nie martwiąc się żadną napotkaną przeszkodą. Do czasu aż bestia nie postanowiła zainteresować się jego osobą. Trudno było dokładnie opisać drapieżnika, który właśnie zaczął powoli, zbliżać się do mężczyzny węsząc przy tym intensywnie. Jego ciało zdawało się utkane ze światła i metalu, który chwilami wyglądał niczym płynna rtęć. Sylwetka zwierzęcia była krzyżówką drapieżnego kota i wilka, zaś rozmiar sugerował to drugie w nieco przerośniętej wersji. Gdyby Opętaniec chciał odczytać intencje bestii, spoglądając w jej ślepia, okazałoby się to nie małym wyzwaniem, gdyż Zyndu oczu nie posiadał. Mimo wszystko ciężko było mówić tu o chęci ataku czy agresji. Była ciekawość, choć oczywiście osaczony mężczyzna mógł mieć całkiem inne spojrzenie na sytuację.

Zgubić bestię... i to wielkości wilczarza, było całkiem niezłym osiągnięciem. Chociaż do takiej sytuacji nie powinno dojść. Mój pupil co prawda dostał ode mnie nieco swobody, kiedy to spędzałam czas w towarzystwie Ivora, lecz zdecydowanie nadużył swej wolności. Wyglądało na to, że będę musiała, rozmówić się z Poskramiaczem odpowiedzialnym za tresuję Zundu.
Chłód oraz urokliwe miejsce, do którego dotarłam, koiły nerwy. Poszukiwania sprowadziły mnie aż do skraju jeziora, nad którego taflą niebo spowijał niezwykły świetlisty pokaz. Zatrzymałam się i zadarłam głowę do góry, z lubością obserwując ogniste ptaki splecione w podniebnym tańcu. A to wszystko na tle rozgwieżdżonego nieba, które jak zawsze przywoływało mnie do siebie z siłą, którą mało kto był w stanie zrozumieć. Lodowe jezioro cieszyło się sporą popularnością, o czym świadczył chwilowy brak wolnych łódek, choć w oddali widziałam jedną zmierzającą ku niewielkiemu pomostowi. Wątpiłam jednak aby mój pupil miał odnaleźć się, gdzieś na środku jeziora to też ruszyłam w dalszą drogę.

W końcu zaczął dokuczać mi chłód. Nie spodziewałam się, że szukanie bestii zajmie mi tyle czasu, to też nie zabierałam z szatni swej peleryny. Z miłą chęcią otuliłabym się teraz miękką, a jednocześnie ciepłą tkaniną. W ostateczności po powrocie na sale będzie trzeba rozejrzeć się za jakimś rozgrzewającym koktajlem. Byłam przekonana, iż służba uwzględniła szereg dań, przekąsek i drinków pomocnych w odzyskaniu termicznej równowagi. Na razie objęłam się dłońmi i rozmasowałam ramiona. Miałam wrażenie, że zdarzył już osiąść na nich szron. Wtem w końcu udało mi się odnaleźć moją zgubę, która właśnie postanowiła ponękać jakiegoś nieszczęśnika. Z oddali nie widziałam, zbyt dokładnie kim był pechowiec, choć moją uwagę zwróciły skrzydła o nietypowym metalicznym poblasku. Być może kto inny, podbiegłby teraz i spanikowany zabrałby się za odciąganie bestii. Ja zaś nadal szłam spokojnie równym tempem, jedynie obserwując rozwój zdarzeń. Może gdyby nieszczęśnikiem okazał się, któryś z Upiornych Arystokratów, zdobyłabym się na przyspieszenie kroku. Może.
Gdy znalazłam się dostatecznie blisko, rzuciłam krótką komendę bestii.
-Airo zostaw.
W końcu stanęłam przed Opętańcem, którego stan i ubiór kazał podejrzewać, że przybył tu w charakterze czyjegoś sługi... Z drugiej strony Rosarium nie raz okazywał swoją wspaniałomyślność i na podobnych uroczystościach pozwalał gościć również osobom z niższych kręgów społecznych. Niezależnie od tego, kim był ten mężczyzna, mnie obowiązywała etykieta, jak również kultura.
-Najmocniej przepraszam za moją bestię. Mam nadzieję, że nie naprzykrzała się za bardzo?
Spytałam, a na moich ustach rozciągnął się delikatny uśmiech. Pochyliłam się delikatnie, głaszcząc bestię po pysku, ta pisnęła cicho, ewidentnie zadowolona z końca naszej rozłąki.
-Coś ewidentnie go w Panu zaciekawiło.

Chwilę rozważałam, czy ponownie przypiąć Zyndu do smyczy. Zapewne stojący naprzeciw mnie Opętaniec, poczułby się wówczas bardziej komfortowo... Cóż chyba tyle byłam mu winna, po tej małej bestialskiej napaści. Z niewielkiej torebki wydobyłam cienką srebrną smycz i nachyliłam się nad swoim pupilem, aby ponownie ograniczyć jego wolność.
-Ciekawość, prawo młodych. A w praktyce to jeszcze szczenie. Jego tresura ciągle trwa.
Bestia jakby rozumiejąc, że to właśnie na jej temat toczy się dyskusja, postanowiła pokazać się od lepszej strony. Nie czekając na komendę, grzecznie ułożyła się na ziemi, kładąc łeb na wyciągniętych przednich łapach.
Ponownie się prostując, spostrzegłam na sobie badawcze spojrzenie nieznajomego. Bynajmniej nie czułam się speszona, przez te wszystkie lata przywykłam do tego rodzaju spojrzeń. Zdarzało mi się znosić o wiele bardziej nachalne, to też w odpowiedzi jedynie pogłębiłam uśmiech nadal goszczący na ustach.
-Jeśli sam myślisz o sobie w ten sposób, inni też mogą zacząć. Pozwolenie na to by tłamsiła nas własna niepewność, to jedna z najgorszych zbrodni, jaką można popełnić przeciw samemu sobie.
Nawet jeśli mężczyzna połakomił się na autoironię to i tak wyczuwałam w nim niepewność, którą zdradzało wiele rzeczy. Drobne niuanse, które z czasem da się dostrzec równie łatwo co zagniecenia na ubraniu... Zastanawiałam się, czy poczuł się nieswojo, słysząc podobne przestrogi od kogoś, kto na pierwszy rzut oka sprawiał wrażenie znacznie młodszego. W swym balowym wydaniu mogłam się prezentować na jakieś dwadzieścia lat. Nie przesadzałam dziś z makijażem. Odpowiednio dobrany potrafił, przydać dojrzałości co niekiedy przydawało się choćby w robieniu interesów. Nawet, żyjąc w świecie długowiecznych istot, niektórzy zdawali się, zapominać o tym, jak wielka potrafiła być, przepaść między latami, które faktycznie się przeżyło o tymi, na które się wyglądało. Co zaś tyczyło się mojego rozmówcy, sprawa była nieco uproszczona. Mimo iż ludzie po zarażeniu Anielską Klątwą, również wkraczali w krąg ras magicznych, ich czas był nieco bardziej ograniczony, iż ten przysługujący istotom pierwotnie magicznym. W dodatku skrzydła składające się z pięknych metalowych piór zdawały się nadal rosnąć. To podpowiadało, że do zakażenia nie mogło dojść aż tak dawno. Chociaż istniała też ewentualność, że Skrzydła odrastały ponownie po wcześniejszym ich usunięciu. Wielu Ludzi dotkniętych pasożytem, nie potrafiło sobie poradzić z nową rzeczywistością. Próby pozbycia się dodatkowych kończyn, choć niewyobrażalnie bolesne zdarzały się częściej, niż można było się spodziewać. Dla mnie samej było to coś całkiem niezrozumiałego... jak można było nie docenić szansy, jaką dawał los. Magicznego błogosławieństwa.
-W zasadzie... mój balowy partner zgubił się sam. Jakieś trzy dni przed uroczystością, zachciało mu się zabawy w pojedynki. Naprawdę miałam go za mądrzejszego. A przynajmniej za osobę, która potrafi ocenić swoje szanse... Cóż, po tym jakoś nie miałam głowy do szukania zastępstwa.
Lekkość, z jaką mówiłam, mogłaby sugerować, że cała ta opowiastka stanowi żart. Mówiłam jednak najzupełniej poważnie. Mój niedoszły partner, nie był po prostu nikim szczególnym w moim życiu, to też nie czułam potrzeby żałowania go.
-To coś to Zyndu a wabi się Airo.
Bestia na dźwięk swego imienia obróciła pysk w naszą stronę, gdy jednak nie usłyszała żadnej komendy, jej zainteresowanie zgasło. Drgnęłam lekko, czując jak chłodny wiatr, znów postanowił przypomnieć mi o błędzie, jakim było zostawienie peleryny.
-Co zaś tyczy się mnie Alnari De Margant znana również jako Szafir.
Wysunęłam dłoń w kierunku mężczyzny, dając tym samym sposobność, aby również się przedstawił.
Po chwili moje spojrzenie pomknęło ku zimowej świątyni. Podobno na Błoniach również mieściło się sporo ciekawych atrakcji, ale teraz miałam chęć na powrót do stosunkowo ciepłej sali, gdzie miałam też największe szanse na zdobycie czegoś rozgrzewającego.
-Trzeba przyznać, że w tym roku Arcyksiążę zgotował nam chłodne przyjęcie... Mam nadzieję, że motyw kolejnego, będzie chylił się ku cieplejszym klimatom. Również wybierasz się z powrotem na salę, a może nasze pojawienie się przerwało poszukiwania zgubionej partnerki?
Uśmiech stał się nieco drapieżniejszy, a w szafirowych tęczówkach zagrały iskierki wyzwania. Skoro już trafił się rozmówca, nie należało go ot, tak porzucać. Tym bardziej że młody Opętaniec a w każdym razie miałam nadzieję, że właśnie nim był (zawsze istniało prawdopodobieństwo pomyłki choćby z Senną Zjawą), mógł mi dostarczyć nieco rozrywki. Od czasu mej rzekomej śmierci narobiłam sobie ogromnych zaległości, jeśli chodziło o informacje dotyczące tamtej strony Lustra. Kto mógł lepiej pomóc w ich nadrobieniu niż jej dawny mieszkaniec.

Musiałam się powstrzymać, aby nie zaśmiać się po usłyszeniu wypowiedzi mężczyzny na temat ego. W taj kwestii mieliśmy zupełnie odmienne spojrzenie na świat. Od zawsze uważałam, że posiadanie nadmiernej pewności siebie jest zdecydowanie lepsze niż zupełny jej brak. Życie to działanie, a strach, wycofanie i obawy zwykle są tym, co podtrzymuje nas przed podejmowaniem działań. Można być jednocześnie zarozumiałym i pewnym siebie, a przy tym nadal posiadać dostatecznie wiele rozsądku, aby podejmować właściwe decyzje.
Postanowiłam zaczekać z dalszym rozwijaniem tej spornej kwestii, dlatego teraz jedynie uśmiechnęłam się i pokręciłam głową, wyrazie podkreślając dezaprobatę dla owej postawy.

Wyraźnie zaciekawiłam się, słysząc o zakładach i uznając tę zbieżność za całkiem ciekawą, a już na pewno zabawną. Hazard był akurat jedną z tych rzeczy, która łączyła wszystkie kręgi społeczne. A te z górnych pięter równie często znajdowały rozrywkę w śmierci, czyniąc tą jeszcze bardziej pokazową a często i obdartą z należytego szacunku.
-Obstawił Pan właściwie?
Spytałam, nieco ściszając głos, nadając mu nieco konspiratorskiego charakteru. Jakby ta informacja miała jakieś kluczowe znaczenie, miała przynieść coś więcej niż zaspokojenie niezdrowej ciekawości. Zdecydowanie nie sprawiałam wrażenie, kogoś trwającego w żałobie czy choćby odrobinę przejmującego się nagłą stratą. Jedyne co straciłam to dobry kontakt w interesach.
-Istotnie osobliwe, nadal stanowi swego rodzaju zagadkę. Sprezentował mi ją brat. Podobno, gdy osiągnie wiek dojrzały, swym rozmiarem może przewyższyć rosłego konia. A że mam ją od niedawna, nie wiem jak długo będzie, mogła mi tak swobodnie towarzyszyć, jak dziś.
Miałam nadzieję, że akurat ten gatunek bestii dojrzewa latami. Jeśli chodziło o podróż wierzchem, to w tej roli doskonale sprawdzał się eques. Swoją drogą, ostatnio chyba odrobinę zaniedbałam pozostałych pupili. Ich „zaprzyjaźnianie się” również będzie ważną kwestią do poruszenia przy kolejnym spotkaniu z Poskramiaczem.

Powitanie, czy może raczej towarzyszące mu gesty, ewidentnie wprawiły Franka w konsternację, a przynajmniej niepewność. Lekko zmrużyłam oczy, kiedy moje spojrzenie zastygło na naszych złączonych dłoniach. Kolejna rzecz, jaka po tylu latach przestawała dziwić. Rozumiałam, że gładkość oraz chłód mojego ciała potrafił zszokować i zniesmaczyć, jak również zaintrygować. Nie zawsze ot, tak dało się ocenić jakie wrażenie sprawił pierwszy kontakt. Tak jak miało to miejsce teraz.
-I to nie byle jaki. Acz, ledwie garstka tu obecnych, będzie mogła liczyć na ten uchodzący za ambrozję. Nasz gospodarz dobiega już milenium, miał czas, by zgromadzić naprawdę wyjątkowe napitki i nie tylko.
Tęskniłam za trunkami z archipelagu, ostatnim czasem sprowadzanie czegokolwiek z rodzinnych stron okazywało się problematyczne. Przeklęci piraci. Już dawno należało coś z nimi zrobić... Do tej pory nie udało mi się jeszcze natknąć na Kontynencie na choćby kwarcową odmianę wina...wielka szkoda.
Dyskretnie obserwowałam dłonie mężczyzny. Nie byłam pewna czy ich właściciel jest świadomy, iż te nieznaczne gesty i ruchy mogą mówić o nim więcej, niż ten pragnąłby zdradzić. Człowiek mógł być jak otwarta księga, lecz nie każdy i nie od razu potrafił zrozumieć język, w którym ją spisano. To wszystko wymagało czasu.
-Mogłabym powiedzieć, że mi przykro, ale widzę, że nie ma tak owej potrzeby, skoro sam nie dręczysz się tym faktem. Taka jest natura tego gatunku wydarzeń. Nie mogłoby się na nich obyć bez dram, zdrad oraz innych niespodzianek. Niemal każdy podświadomie czeka, aż stanie się to „coś”. Aż w końcu ktoś zawsze się wyłamuje i dostarcza innym tego, na co i sam czekał.
W mroźnym powietrzu rozniósł się dźwięk perlistego śmiechu, który można było nawet uznać za miły dla ucha. Tym bardziej iż nagła wesołość nie trwała długo.
-Miło mi słyszeć, że stanowię ciekawszą perspektywę i nie muszę obawiać się konkury ze strony takiej zgrabnej...
Na moment zmrużyłam oczy i przechyliłam nieznacznie głowę, aby lepiej przyjrzeć się drzewu, pod którym nadal staliśmy.
-sosenki. Trzeba przyznać, że przez te wszystkie igły sprawia wrażenie mało przystępnej.
Naprawdę mnie to rozbawiło, choć wiedziałam, że mężczyzna chciał być miły. Lubiłam komplementy, również te bardziej wyszukane i dlatego nie należało ot, tak rozczulać się nad każdym. To wprowadzało pewien rodzaj wyzwania i zachęty do dalszych starań.
W ostateczności skinęłam głową i skorzystałam z zaproszenia srebrno-skrzydłowego. Skoro nie okazał się czyimś sługą, już był to pewien plus. Fakt, iż zdecydowanie odstawał ode mnie rangą, co sam też doskonale widział... cóż, moja reputacja była już na takim poziomie, iż tego rodzaju niuanse nie mogły jej zaszkodzić. Lubiłam towarzystwo wyższych sfer, lecz nie znaczyło to, że mam się ograniczać wyłącznie do nich. Nie lubiłam, gdy dyktowano mi warunki, sama byłam tą, która odnajdywała w tym przyjemność.
-Dziękuję. Sama z całą pewnością zacznę od poszukania jakiegoś rozgrzewającego trunku. Sama Zimowa Świątynia również powinna obfitować w jakieś atrakcje. Nie miałam jeszcze okazji zbyt dokładnie się rozejrzeć, jak na razie większość pobytu tutaj spędziłam na parkiecie.
Liczyłam na to, że Opętaniec miał, większą widzę na temat tutejszych rozrywek, może nawet odwiedził którąś i mógł zasugerować, czy faktycznie warto się nią zaciekawić.
Słysząc uwagę o za niskich progach, westchnęłam teatralnie i posłałam swemu towarzyszowi surowe spojrzenie.
-Jak widzę, nabawiłeś się przykrego nawyku podcinania sobie skrzydeł. To podchodzi pod sam okaleczanie się. Powinieneś się tego jak najszybciej wyzbyć.
Gdy oboje ruszyliśmy w stronę Świątyni, bestia zerwała się na równe nogi i iście pokazowym krokiem, truchtała u mojego boku. Jako jedyna przejawiała nieśmiałe oznaki niezadowolenia z tego, że czas spędzony na wolnej przestrzeni właśnie miał dobiec końca.
-Zdobycie odpowiedniej reputacji, prawie nigdy nie jest rzeczą prostą. No, chyba że uśmiechnie się do Ciebie fortuna. W przeciwnym razie wymaga to wielu starań. Pewność siebie, odpowiednia prezencja oraz wiele innych cech, niekoniecznie uznawanych za te chlubne okazują się w tym całkiem pomocne.
Po raz kolejny powiodłam spojrzeniem po Opętańcu, po czym podjęłam się nieznacznej próby poprawienia jego prezentacji. Niewielka kieszeń marynarki kuła w oczy pustką. W tym miejscu tkwić powinna poszetka czy butonierka. Wolną dłoń wysunęłam przed siebie, po czym delikatnie zacisnęłam ją, w pieść. Po krótkiej chwili, na otwartej dłoni spoczywał Kryształowy kwiat o jasnobłękitnej barwie. Nie zwalniając nawet kroku, sprawnym ruchem wsunęłam ozdobę do kieszonki na torsie Opętańca, po czym jak gdyby nigdy nic, kontynuowałam rozmowę.
-Ale kiedy uda się już wypracować sobie jej odpowiedni poziom w rzeczywistości, mało co może jej zagrozić.