[Wiosna 2023] Skorupka

Wiadomość o tajemniczym karczochu, dotarła także do ciekawskich uszu młodej Upiornej. Nie było to jednak rzeczą niezwykłą, wszak sama plotka rozniosła się echem po Krainie Luster, a młódka - jako córka właściciela Smoczego Lotosu, często kręciła się po przybytku. Tym razem również nie było pod tym kątem wyjątku. Jedyne, co wyróżniało ową sensację od tych, które udało się podsłuchać Azusie wcześniej, to chęć wtajemniczenia w całą sprawę Mefa. A raczej w sam fakt, iż jego ukochana córeczka, znów postanowiła wpakować się w mniejsze lub większe kłopoty, bo wieści o warzywnej budowli, raczej i do niego dotarły. Tak czy inaczej, dostał on bardzo proste ultimatum - albo ruszy swój zadek wraz z nią, albo ona wyruszy samotnie, co zwykła czynić przy wcześniejszych anomaliach.
- Tym razem możemy się całkowicie wyluzować, ten karczoch jest niegroźny - rzuciła swobodnie do swojego ojca, gdy byli już na miejscu. - A przynajmniej taki się wydaje, bo wpuszcza jedynie osoby nieuzbrojone o pokojowym temperamencie. Kto wie, może w ten sposób zwabia swoje ofiary i wysysa z nich życie, przez co tak energicznie się rozrasta - dodała konspiracyjnym tonem, choć bez problemu dało się wyczuć w nim nutkę rozbawienia.
W jej oczach pojawił się błysk, gdy tylko ujrzała wejście do tajemniczego warzywa. Powstrzymała jednak swoją nadmierną ekscytację, przeciągając się leniwie przy samym wejściu.
- Nie lubię rozstawać się z łukiem, ale dla tego cudeńka zrobię wyjątek - przyznała, nie odrywając wzroku od olbrzymiego karczocha. - I nie martw się, to że nie mam ze sobą broni, nie oznacza, że przyszłam nieprzygotowana.
Na potwierdzenie tych słów, poklepała skórzany bukłak zawieszony przy pasie i ukazała całą zawartość niewielkiej torby: trzy duże włóczki wełny, notes i ołówek. Czy zrobi z tego jakiś użytek? Któż to wie.
- No dobra, lecimy! Albo raczej idziemy... - sprecyzowała, czując na sobie niepewny, delikatny dotyk swojej kwiecistej wróżki.

Zagwizdała, gdy tylko znalazła się w środku. Widok, jaki zastała, przeszedł jej najśmielsze oczekiwania. Kraina Luster lubiła wielokrotnie zaskakiwać, jednak ten karczoch zdecydowanie przewyższył wszystko, co widziała do tej pory.
- Jeszcze się okaże, że ma w sobie cały ekosystem - rzuciła swobodnie w kierunku Mefa, rozglądając się uważnie po nowym, zupełnie obcym otoczeniu. Ile magii tak naprawdę skrywało owe miejsce? - Jak myślisz, czym są te świecące plamki?
Gdy tylko zadała to pytanie, postanowiła przyjrzeć się jednej z nich bliżej. Do botanika było jej zdecydowanie daleko, acz brak wiedzy w danej dziedzinie, nie powstrzymywał jej ciekawości. Zwłaszcza, że ta plątanina roślin, miała skrywać w sobie najróżniejsze skarby. A przynajmniej kilka takich plotek udało jej się wychwycić.
- Dobry jesteś w orientacji w terenie? - zadała kolejne pytanie, rozglądając się po otoczeniu w poszukiwaniu jakiegoś szczegółu. A przynajmniej czegoś, co na ten moment może wydawać jej się charakterystyczne. - Ciekawe czy ten karczoch tylko rośnie, czy zmienia także swoje wewnętrzne ułożenie... Żywy labirynt brzmi trochę przerażająco, nie sądzisz?
Ostatnie pytanie celowo zadała nieco głośniej, aby wzbudzić lekki niepokój wśród śmiałków, którzy postanowili wejść zaraz za nimi.

~I~

Mari uwielbiała nowości, w szczególności, jesli chodziło o rzeczy, które mogłaby wykorzystać w swoich kulinarnych eksperymentach. Ostatnio do jej uszu doszły pogłoski o jakimś karczochu, który połyka nieuzbrojone osoby, ale nie wyglądało na to, żeby stanowił zagrożenie. Chociaż....patrząc na to, że chcą go zniszczyć to raczej nie każdy był zadowolony z tego, że sobie tam stoi. Ale też, przyciągnął dość sporą uwagę, bo nie dość, że wielu śmiałków chciało się go pozbyć, to jeszcze łasy na złoto sprzedawcy i inni wędrowni straganiarze postanowili na tym zarobić.
Wybrała się więc na małą wycieczkę, by porozglądać się czy mogłaby coś ciekawego tam znaleźć. Przeglądała stragany, spróbowała kilka rodzajów karczocha - tęczowe, plamiste, kolorowe, czarne, przezroczyste, kryształowe - co tylko można było sobie wymyślić. I oczywiście też w różny sposób przygotowane. Spacerowała z Luną, dając jej też trochę spróbować, ale psinka nie była zbyt zadowolona z tego posiłku, więc Kotka tylko zachichotała i wróciła do swoich małych zakupów i poszukiwań.
W końcu jednak coś innego zwróciło jej uwagę. Inna kotka, która wydawała się jej...dziwnie znajoma. Przyjrzała się dziewczynie i wtedy trybiki zaskoczyły. Niamh! A ta wpadająca w kłopoty Dachówka, co tutaj robiła? Mari westchnęła i wzięła Lunę na ręce - chodź, wygląda na to, że dziś pozwiedzamy sobie to ogromne warzywko - powiedziała zrezygnowanym głosem i ruszyła za Niamh. Nie znały się jakoś bardzo dobrze, ale poznała ją na tyle, że wiedziała, że dziewczyna żyła we własnym świecie i wpadała w kłopoty nawet nie wiedząc o tym.
Przed wejściem zostawiła swój ukochany sztylet i weszła do środka.

Wewnątrz, rozejrzała się i zamrugała zaskoczona. No...ładnie. Tego się nie spodziewała. Było tutaj tyyyyle miejsca. Luna aż zaczęła się rzucać, chcąc trochę pobiegać - Luna nie oddalaj się bo się nie znajdziemy - powiedziała i rozejrzała się ponownie. Dotknęła ściany za sobą, była miękka ale...nie było wyjścia. Nacisnęła ją lekko ale to nie pomogło. No cóą. Widać jest inny sposób. A skoro nikt nie czuł się zagrożony i każdy ochoczo zostawiał broń, to raczej nie groziło im nic złego. Chociaż...patrząc na to, że Niamh jest w środku....
Właśnie...Niamh! Rozejrzała się i .... jakim cudem ten szkrab był tak daleko! Ruszyła za dziewczyną szybkim krokiem, wołając Lunę, lepiej, żeby jej nie zgubić. Tym bardziej, że wszędzie słyszała głosy innych osób, ale nikogo nie widziała. Bardzo prawdopodobne, że to miejsce żyje własnym życiem i zmienia się jak mu się podoba, więc lepiej się nie zgubić. Rozglądała się przy tym uważnie...las? Wnętrze karczocha? Co to było?! Szczerze? Chyba robiło większe wrażenie niż Hala Wycieczkowa w Mieście Lalek. W końcu to coś było o wiele mniejsze od budynku a w środku? W sumie to sama nie wiedziała gdzie znajdzie drugą ścianę....

Jo nieprzerwanie zbierał wszelkie informacje o Herbacianych Łąkach docierających do organizacji. Nie ze względów pracy, ale zamiłowania do wszelkiej maści naparów z tej niepowtarzalnej rośliny, bujnie rosnącej w tamtym rejonie. Dość łatwo natrafił więc na pojedyncze komunikaty o ogromnym Karczochu. Z początku przyjął je z uznaniem, myśląc, że to zapewne czyjeś celowe działanie w celu wzmocnienia warzywnego aromatu herbaty. Zdecydowanie dobre posunięcie przy tak ogromnej dominacji nut owocowych na łąkach. Niemniej, z dnia na dzień, z raportu na raport, sprawa nabierała coraz bardziej tajemniczego tonu. Ostatecznie więc mężczyzna postanowił sprawdzić to osobiście.
Zadziwił go jarmarczny nastrój, jaki zastał na polanie. I zasmuciła wiadomość, że wejście z bronią jest niemożliwe. Spacerował więc między stoiskami, próbując zaczerpnąć większej ilości informacji, a jako że nic nie jest za darmo, wszelkie pytania zadawał dopiero po skorzystaniu z usług kramarzy. Tym sposobem wypełnił swój żołądek karczochami, kieszenie nasionami przeróżnych roślin, a nozdrza wodą w wyniku gry „wyłów karczocha z beczki”. Dzięki tej zabawie zdobył również śliczną chustę z wyszytym na środku karczochem w kształcie serca. Niestety co do jakiejkolwiek wiedzy o olbrzymie na polanie, częstowany był jedynie wzruszeniem ramion i kręceniem głową.
Ostatecznie - pomyślał Jo - mogę zerknąć. Szkoda byłoby poświęcić tyle czasu i nawet nie sprawdzić jak wygląda od wewnątrz. Swoją laskę odłożył przy wejściu, do skrzyni pełnej przeróżnych broni, a wygraną chustę zawiesił na szyi. Była nieco kiczowata, ale mężczyzna doszedł do wniosku, że jeśli to magiczne warzywo odrzuca wszelką agresję, to może zareagować nieco pozytywniej na oznakę sympatii.
Zapomniał o obawach, gdy doznał emanującą ze środka magicznej konstrukcji wzniosłość. Widząc, jak ogromną przestrzeń ma do zbadania, postanowił skontrolować swoje położenie za pomocą kompasu. Gdy wyznaczył mniej więcej kierunek wejścia i kierunek bulwiastej kolumny, delikatnie stąpając, ruszył do centrum. Obecność żywych istot napełniła go spokojem, ostatecznie bowiem można było uznać, że nie zostanie rozpuszczony w żadnych sokach trawiennych.

Jakoś nie chciało mi się ruszać z domu, jednak Zusi doskonale wiedziała jak mnie z niego wyciągnąć. Manipulantka jedna. Ja nie wiem po kim ona to ma....żeby palnąć, że jak z nią nie pójdę to pójdzie sama, a doskonale wiedziała, że jej samej nie puszczę. Ech. Lepiej tak, niż jakbym znów miał za nią gdzieś łazić i jej szukać. Musiałem się więc zgodzić na to.
Wziąłem ze sobą trochę błyskotek i chciałem już wychodzić, gdy obok nogi zaczęła mi się kręcić Paskuda. Ustąpiłem więc i wziąłem ją ze sobą. Wyglądała jak wychudzone coś, bo zaczęło ją ciągnąć w górę a jeszcze nie nabrała masy. Ale chociaż się słuchała, nie to co pewna rudowłosa wredota.
Na miejscu, bardziej skupiłem się na straganach niż na samym Karczochu. Czemu by nie skorzystać z tego co tutaj sprzedają? Nie wiadomo jak długo tam będziemy siedzieć. Nakupiłem wiec kilka różnych karczochów i podszedłem do Zusi z Karczochem na patyku w ustach, a w łapie miałem jeszcze paczkę chipsów karczochowych wymieszanych z suszonym mięskiem. Ciekawe.
- Nie wiem czy w takim razie idziesz - powiedziałem i spojrzałem na nią z góry - jeszcze cię zeżra i zdechnie i ciekawa atrakcja zniknie - rzuciłem, dokańczając karczocha na patyku.
Poczekałem spokojnie aż odda swój łuk. Skoro wiedziała, że tutaj nie trzeba brać broni, to czemu ją ze sobą wzięła? Dobra....sam byłem zabezpieczony, jednak moja Włócznia była zbyt wartościowa, tym bardziej, że teraz zostawianie Metalu Księżycowego gdzie popadnie nie jest dobrym pomysłem. Skinąłem jej jednak głową - dobra, to jak nam będzie zimno uszyjemy sobie sweterki - wyszczerzyłem się wrednie. Możliwe, że się to nam przyda, ale muszę korzystać z okazji, żeby jej dokuczyć. Nie byłbym sobą! Tym bardziej, że coraz bardziej przypominała mojego żeńskiego klona. Brakowało jej tylko większej ilości rogów i normalnie córeczka tatusia! Nie żeby od początku taka nie była.
- Idziemy - przyznałem i gwizdnąłem na Paskudę, żeby trzymała się blisko, po czym ruszyłem za córą do środka, ciekawy co tam znajdziemy w środku.

Zagwizdaliśmy praktycznie jednocześnie, przez co zaśmiałem się nisko. Westchnąłem czując otaczającą nas magię. Tak potężną, tak wszechobecną a jednak...tak odległą - nie zdziwiłbym się - powiedziałem i zerknąłem na jedną z plamek, wzruszają ramionami i ....zagryzając chipsami - jak myślisz, obrazi się jak będę tu jadł jednego z jego kuzynów? Czy raczej się pogniewa i nas zje? - spojrzałem na córkę i jakby nigdy nic podsunąłem jej paczkę - chipsika? - cóż na pewno byłem w dobrym humorze, a jak na razie naprawdę nie wyglądało to jakoś specjalnie groźnie. Mogłem się więc zrelaksować, z resztą, nie miałem ochoty na jakieś bijatyki.
Paskuda niuchała, zdezorientowana co się dzieje. Cóż się dziwić, była ślepa, ale radziła sobie bez tego jednego zmysłu i to lepiej niż niejedna istota, która miała wszystkie zmysły sprawne.
- No ba! - wyprostowałem się dumnie i zeżarłem kolejną partię snacków. Zamyśliłem się, rozglądając się po tym dość ciekawym lecie. Słyszałem głosy innych śmiałków. Nikt nie wrzeszczał (jeszcze) więc postanowiłem nie zwracać na razie jakiejś wielkiej uwagi na nie - oj tak....jak wyrośnie między nami ściana, to się do ciebie nie przyznaję - powiedziałem poważnie - bo jeszcze każą mi tutaj wrócić i cię szukać - skrzywiłem się i otrzepałem na samą myśl, że będę tego pędraka musiał szukać - dobra młoda idziemy. Zobaczmy co kryje ta wielka bulwa. Może znajdziemy coś ciekawego - puściłem jej oczko i ruszyłem przed siebie, udając, że nie interesuje mnie czy Zusi idzie za mną. Cały czas jednak pilnowałem, żeby jej nie zgubić. Mimo wszystko, nie jestem aż tak wredny by naprawdę pozbywać się własnej latorośli.

— Sądzę, że to bardzo dobry przykład na ekologiczną infrastrukturę i możnaby ją z powodzeniem wprowadzić w Glassville — rzekł z przekonaniem Anceu, krocząc wśród miękkiego półmroku Karczocha. Iskra wzniosła oczy do nieba, a raczej sufitu z mchu, powstrzymując śmiech – tygrys z pewnością śmiertelnie by się obraził. Podłapał ostatnio temat ochrony środowiska i antropopresji i filozofował o nich na swój sposób, zamęczając niekoherentnymi wątkami ją, Saula oraz każdego, kogo zdołał dorwać. Marionetka została pośród jarmarku, ponieważ nie byli pewni czy nie łamała zasady nieagresji samą swoją istotą – odwieczna rozterka Evy. Sam Saul z kolei nie wydawał się mieć takich egzystencjalnych problemów.
— Sądzę, że hodowla wielkiego warzywa na obrzeżach miasta będzie wymagać więcej zrozumienia niż mamy teraz, dlatego spróbujmy się dostać głębiej — odpowiedziała z łagodnym uśmiechem, rozpościerając ramiona na całą ich szerokość, dotykając migotliwych korzeni i przepychając się w kierunku kolumny pośrodku. Szepty osób, które weszły przed nimi rozlegały się dookoła, lecz nikogo nie było widać; to wrażenie z czymś się Evie kojarzyło, ale nie potrafiła go z niczym połączyć.
— A zrozumienie się przyda, jeśli mam zostać tą zieloną wiedźmą. — To powiedziała już znacznie ciszej, niemal do siebie. Nie zabierała nawet Mr. Limpeta ani żadnego z Przedmiotów oprócz Złotej Kamei – wszystko inne zostało z Saulem, a jej jedyną bronią były bystry umysł, kreatywność i zaklęcie światła.

Podczas, gdy Mefisto zajęty był robieniem zakupów, małolata całą swoją uwagę poświęcała osobom, które odważyły się wkroczyć do tajemniczego karczocha. Grzeczne czekanie na to, aż Upiorny zaopatrzy się w niezbędne przekąski, stanowiło dla Azu kolejne wyzwanie, bo niczym małe dziecko, nie mogła doczekać się ze skorzystania z głównej atrakcji. Tyle dobrego, a może i nie, że Mef po tym całym zwlekaniu, uraczył ją drobną zaczepką.
- Ja wiem, że twoje geny są wątpliwej jakości, ale nie zapominaj, że mam jeszcze matkę - odparła bez chwili wahania.
Cóż, była w końcu jego córką. I zdecydowanie odziedziczyła po nim znacznie więcej, niż naturalny odcień tęczówek czy znamię na karku. Jakby nie patrzeć, cięty język stanowił kolejny punkt wspólny u tej rudej parki.
- Śmiej się śmiej, ale rozpalenie ogniska w tym gigantycznym karczochu może zostać potraktowane jako próba zamachu, więc jeszcze zobaczymy komu będzie do śmiechu, gdy tyłek zacznie ci marznąć, a te włóczki staną się twoją jedyną nadzieją.
Azusa nie zamierzała poddać się bez walki, nawet w tak błahej sprawie jak "skrytykowanie" jej "starannych" przygotowań.

Spojrzała w kierunku Mefa, uśmiechnąwszy się przy tym lekko. Nawet ona zaczęła powoli zauważać, jak bardzo staje się do niego podobna. Teraz już nie tylko pod kątem przemalowanych włosów, choć część z tych cech przejawiała jeszcze przed ich spotkaniem.
- Jaką masz pewność, że to jego kuzyni? Może właśnie zjadasz dzieci tego karczocha. Nie wiemy przecież, skąd sprzedawcy wytrzasnęli swój towar - odparła i jakby nigdy nic, wpakowała "chipsika" do ust. - No i na moje to już nas zjadł. W końcu jesteśmy w jego wnętrzu.
Sama nie przejawiała szczególnej ochoty do bitki, a przynajmniej innej niż ta słowna. W tej chwili wyglądała bardziej jak turystka niż żądna przygód nastolatka. Nawet brak łuku nie stanowił dla niej większego problemu, gdyż ciekawość zdecydowanie górowała nad przyzwyczajeniem, nie pozwalając jej myślą skupić się na czymś innym, niż na tajemniczym warzywie i skrywanych przez niego sekretach.
- Przecież oboje dobrze wiemy, że to nie ja powinnam martwić się o takie szczegóły. Z naszej dwójki to ty masz najbardziej przegwizdane. Hmm... Jeżeli ten karczoch faktycznie zmienia wewnętrzny układ "korytarzy"... będę mogła wziąć sobie Smoczy Lotos, kiedy już utkniesz? Przyzwyczaiłam się do mojego pokoju i głupio byłoby mi się z nim od tak rozstawać.
Kolejny raz cieszyła się z daru teleportacji, szczególnie teraz. Ten fakt dał jej przecież łatwą okazję do odbicia zaczepki Mefa, czego z kolei nie mogła sobie tak po prostu odpuścić. Uwielbiała się z nim drażnić. Mefisto był dla niej zarówno ojcem, jak i kumplem. Wciąż jednak nie potrafiła przeboleć faktu, że poznała go tak późno.
- Ktoś rzucił plotkę o jakichś skarbach, ale patrząc po tym, jaki jest tutaj ruch, pewnie już wszystko zostało wykradzione - wypaliła swobodnie, acz jakaś cząstka poszukiwacza przygód, wciąż nie straciła nadziei.
Długo jednak sobie nie zawędrowali, bo oto przed nimi pojawiła się zbieranina śmiałków, mających odwagę wkroczyć do wnętrza karczocha.
- Ciekawe o co chodzi z tą zbieraniną - rzuciła w kierunku ojca, zatrzymując się wśród tłumu.
Nie pozostało jej zatem nic innego, jak przysłuchać się prowadzonej rozmowie, zajadając przy tym karczochowe chipsy, które Mefisto zakupił przed wejściem do tego olbrzymiego warzywa.
Z każdą chwilą sytuacja stawała się coraz to bardziej pogmatwana i zdecydowanie mniej przyjemna. Azusa zerknęła w kierunku Mefa, jak gdyby ten mógł znać odpowiedź na to, co działo się przy tej kolumnie. Dopiero głos mężczyzny sprawił, że ponownie odwróciła wzrok w kierunku tego całego zgromadzenia, a konkretnie przemawiających osób, choć w pewnej chwili tego pożałowała. I to w momencie, gdy zerknęła w stronę bezkształtnej masy z oczami.
Szok spowodowany takim, a nie innym widokiem w zupełności wystarczył, by jej mózg nie zwrócił większej uwagi na rasę nieznajomej kobiety. Wszystko powoli nabierało jakiegoś sensownego kształtu, no może poza mięsnym glutem z oczami. Tak czy inaczej, kiedy szatynka wspomniała o tym, że i oni muszą coś oddać, małolata wręczyła nieznajomej karczochowego chipsa, który był już w połowie drogi do jej ust.
- Trzymaj, mój datek.
W końcu nikt nie powiedział, jakiej wartości ma być to dar. Niemniej jednak cała sytuacja wymagała nieco większego planu działania, niż proste "rozejrzyjmy się po okolicy".
- Skoro były już ciepłorodki i teraz czas na zimorodki... myślisz, że karczoch będzie zadowolony, jeśli uszyjemy im sweterki, aby nie marzły? - zapytała swojego ojca, chcąc nieco rozładować atmosferę.
A przecież miało być tak pięknie. Ot zwykła, niewinna ekspedycja. Oczywiście wyszło jak wyszło. Azusa nie byłaby sobą, gdyby znów się w coś nie wpakowała. Właśnie, wpakowała! Dziewczyna pstryknęła palcami.
- Wiem, co mogę mu oddać. Przekażę mu mój talent do pakowania się w kłopoty, aby Karczoch poczuł zew przygody i już nigdy nie cierpiał na nudę! A ty... Hmm... Możesz oddać mu swoją klątwę. Jestem pewna, że znalazłby wspólny język z Drzewem, dzięki czemu nie czułby się samotny po tym, jak już wszyscy stąd wyjdą. To chyba bardzo dobre dary, nie uważasz? - zapytała, wyszczerzając ząbki.
Mimo wszystko i ona w końcu spoważniała.
- Ktoś musiał rozpuścić plotkę o tym, że wewnątrz Karczocha kryją się skarby, aby zwabić do środka tych bardziej łasych na pieniądze... I jeszcze te wymogi... Brak broni i agresywnych zapędów... Myślisz, że zewnętrzna skorupka tego Karczocha jest niezniszczalna, podczas gdy sam środek tak naprawdę pozostaje wrażliwy? No bo... jeżeli to warzywo w całości jest niezniszczalne, przyniesienie ze sobą ostrych narzędzi nie zrobiłoby mu różnicy, prawda? A tak? Jesteśmy tu zamknięci i jedyną naszą szansą na ucieczkę jest złożenie ofiary... Z resztą... chodźmy najpierw do tego kolesia, którego... Chwila... Czy to był OPĘTANIEC?! Ni chu chu, że posłucham jakiejś taniej podróbki...
No i się zaczęło. Jej umysł w końcu połączył kropki, a małolata zaczęła posyłać nieprzyjemne spojrzenia w kierunku szatynki.
- Za kogo ona się ma... Ugh... Im szybciej stąd wyjdziemy tym lepiej... Nie zniosę dłużej przebywania w jednym warzywie z tą... abominacją!

Szła, dłonią wodząc po miękkiej, organicznej ścianie budynku, i zastanawiała się co przypominają jej te wszystkie szepty w ciemności, grupki ludzi – istot! – rozstawionych co jakiś czas, pogrążonych w niegłośnej rozmowie a czasem wręcz zanurzonych w ciszy. Ogród botaniczny? Arboretum? A może ogród świateł wieczorem lub festyn chwilę przed zamknięciem? Nie potrafiła umiejscowić tego wrażenia w czasie i przestrzeni. A potem wyszli spomiędzy korzeni do przestrzeni w centrum, gdzie wzrok przyciągała świetlista kolumna, jakby serce – lub główna arteria – przybytku.
A potem Eva miała wrażenie, jakby była świadkiem czegoś, czego nie powinna – i jeszcze ją przyłapano! Pamiętała, że wszyscy wokół są nieuzbrojeni oraz, że nie powinna dać się pochłonąć ciepłej, dusznej atmosferze, ale i tak podskoczyła, gdy zwrócono się bezpośrednio do niej. Wywołana do tablicy, nie rzekła nic i też dobrze, że nie wpatrywała się za długo i za uważnie w stertę szmat lub skóry, która usiłowała się odezwać. Z każdą jedną chwilą nabierała przekonania, że cały karczochowy cyrk był tylko przynętą na naiwniaków. A nie uważała się dotąd za naiwniaka!
„Nie bój się nas!” Ta, ta. Każdy złol tak mówi, gdy usiłuje zyskać zaufanie (na początku powieści lub zaraz przed ogromną, totalnie nieprzewidzianą zdradą).
Gdy pałeczkę przewodnika wycieczki przejęła szatynka o skrzydłach wróżki – te były ciekawe, wrodzona ciekawość Iskry prawie wylazła spod wdrukowanego taktu i uprzejmości – ruda nieco się rozluźniła. Opętaniec to prawie-Człowiek. Albo niedawno-jeszcze-Człowiek.
— W porządku, ale wchodzą kolejni tani bohaterowie, a Karczoch wpuszcza każdego, kto tylko zostawi broń. Skąd pewność, że damy radę się wydostać w ten sposób – spełniając żądania tego bytu?

Rozmowa zaczynała być coraz bardziej abstrakcyjna i żeby nie skończyć z bólem głowy, Marionetkarka wepchnęła przed siebie zbliżającego się doń Anceu.
— Zapytaj panią o egzystencjalne implikacje tego tu magicznego warzywa, a ja zapytam tamtego chłopaka czemu jest porażką — syknęła do tygrysa i czmychnęła. Nie zamierzała dyskutować na magiczne tematy z magicznymi stworzeniami. Nawet jeśli pamiętały jak to jest Człowiekiem. Jednemu Frankowi i jego żelaznej logice nie dała rady, nie zamierzała więc próbować z kompletnie obcą Opętaną.
Już w chwili wskazywania „wyrodnego” Iskra zorientowała się, że gość nie jest tutejszy. Teraz, gdy podeszła do niego, wrażenie nie tylko się pogłębiło, ale i nabrało ostrości. Kolorowej. Nigdy nie spodziewałaby się spotkać na swojej drodze płaczącego blokersa. Albo dresiarza. Wyglądał w każdym razie jak rasowy Sebastian, w tym swoim dresiku z charakterystycznymi paskami i wielkim logiem Adidasa na klacie. Myślę, że i w Anglii znajdzie się Sebastian lub dwóch. Młody, barczysty brunet płakał ile wlezie, wcale nie kryjąc się ze swoim stanem. Nie patrzył jednak na rudą, a na stojącego przed nim szczuplutkiego mężczyznę. Zbliżyła się do obu, lustrując sytuację. Stojący przed młodziankiem blondyn był po prostu… ładny. Delikatne rysy twarzy, widziane dopiero gdy podeszła, mogły swobodnie wprowadzić w błąd i Eva przez chwilę zastanowiła się, czy faktycznie nie popełniła błędu w ocenie. Leciutko przechyliła głowę, widząc u niego trampki. Dżins mógł być tu bardziej powszechny – w końcu sama miała na sobie taliowaną, denimową sukienkę z długim rękawem – ale też przywodził na myśl Człowieka.
W każdym razie, przywitała się cicho, gdyż było to uprzejme, i zaczekała czy blondyn(ka) o coś wypytuje, bo być może też został tu skierowany, a z pewnością wyglądał na Człowieka bardziej niż ona sama się czuła. Jeśli nie, to Eva najdelikatniej jak potrafiła zagaiła co miała na myśli Opętana z wcześniej.

Wow - pomyślał Jo, widząc bezkostnego gościa. W porę się opamiętał, dzięki czemu zachwyt ten nie został uzewnętrzniony. Góra mięsa wyglądała, jakby została tu przeniesiona z filmowego planu Cronenberga, tylko że w tym przypadku było to coś o wiele realniejszego niż posklejane kawałki gumy. Mężczyzna chciałby w niej nieco pogrzebać i sprawdzić, czy struktura organów została zachowana, czy też, doszło do kompletnego przeorganizowania. Oczywiście zatrzymał to dla siebie, takie próby byłyby przecież szczytem bezczelności.
- A skąd wiesz, że tymczasowe? - zapytał, nieco zdezorientowany postawą ślepca. Emanował on niepokojącym optymizmem i pewnością, bliższymi fanatykowi religijnemu, niż człowiekowi w opałach. - Heh, ślepiec - rozbawiła go ta ironia. Z pewnością nie będzie ufał komuś, kto dał sobie wydłubać oczy.
Jo ucieszył się, gdy sytuacja, w o wiele jaśniejszy sposób, została opisana przez opętaną. Jednak ani u bezkostnego, ani u zimorodków, nie dostrzegł żadnego wspólnego motywu. Czyli wybór jest całkiem arbitralny. W pierwszej chwili wpadł na pozornie genialny pomysł pozbycia się gnębiącego go zęba mądrości. Jeśli Karczoch był w stanie usunąć kości, bez uśmiercania ich właściciela, to oznacza, że to najlepszy z chirurgów. Tylko z drugiej strony, Jo spochmurniał, jeśli to ma być coś w rodzaju daru, to darujący nie powinien tego robić dla własnego zysku. Jeszcze raz dodał - oczy, kości i... „ciepło”? Tak, to miało sens. Karczoch to w końcu warzywo, istota żywa. Może więc podejmować jakąś formę symbiozy. Coś zbliżonego do kleptoplasti, kradnie składniki organizmów, żeby je wykorzystać do własnego rozwoju. Wyjaśniałoby to ciągły rozrost, bez konieczności trawienia organizmów. Innymi słowy, nie chce „nas”, tylko to z nas, co będzie mógł wykorzystać. Ostatecznie Jo stwierdził więc, że może oddać zawartość swojego układu pokarmowego. Żadna roślinna, nawet magiczna, nie pogardzi przecież nawozem. A skoro mowa o tym, co wkłada się do brzucha, mężczyzna przypomniał sobie legendę o owcy wypchanej siarką. Gdyby coś poszło nie tak, gdyby Karczoch postanowił ich nie wypuszczać, mogliby go uśmiercić darem. Tylko co byłoby odpowiednikiem siarki dla magicznego warzywa?
Opętana, początkowo rozmowna, widząc jak chłopak pogrąża się we własnych wyobrażeniach i pomysłach, na zmianę to marszcząc brwi, to szczerząc się ukradkiem, stwierdziła, że przekazała wszystko, co powinna i zostawiła go samego. Tym bardziej że Jo na jej ostatnie słowa, dość automatycznie kiwnął głową i ruszył w stronę bruneta, myślami wciąż pozostając w innych rejonach. Zapewne przez to, że informację tę przyjął zbyt sucho, a za co też można obwinić beznamiętny ton skrzydlatej, gdy znalazł się przy brunecie, rzucił do niego pytaniem - Hej, czy to Ciebie nazywają wyrodnym?
Po tym jak młodzieniec do potoku łez dorzucił krztuszenie się własnymi glutami, Jo zrozumiał swój nietakt. Szybko też zreflektował się, z kim ma do czynienia i będąc równie tym wszystkim zdezorientowany, wykrztusił - Przepraszam, tu się tak mówi. Oczywiście skłamał, licząc na załagodzenie sytuacji.
Chłopak, najwidoczniej wciąż nie rozumiejąc, co się dzieje, wbił w Jo pytające spojrzenie. Ten wziął głęboki wdech i westchnął spoufalającym brzmieniem - Też nie jesteś stąd, co? - zapytał, kładąc dłoń na ramieniu bruneta. Rozważał, czy ze względu na jego ubiór, nie zagarnąłby sobie przyjaźni szybciej, witając go okrzykiem „śmierć wrogom ludzkości”, chodź sam Jo, prędzej przedrzeźniałby ten typ osób, skandując „bób, hummus, włoszczyzna”. Niemniej ten jeden raz, gdy obaj utknęli w magicznym Karczochu, nie pragnął chwalić się swoim upodobaniem do kuchni jarskiej.
Kiedy młodzieniec dochodził do siebie, aby coś odpowiedzieć, na co zdecydowanie potrzebował dłuższej chwili, Jo usłyszał miły głos, który zaraz połączył z rudowłosą dziewczyną, stojącą obok ich dwójki. Odwzajemnił przywitanie, jednak na jej pytanie bezradnie wzniósł ramiona. - Niestety, dla mnie to równie tajemnicze - odpowiedział, chcąc dorzucić coś o podobieństwie do składania ofiar, ale ugryzł się w język. Mógłby tym doprowadzić chłopaka do kolejnego napadu płaczu. - Jestem Jo, nawiasem mówiąc - dorzucił, trochę z grzeczności, a trochę, licząc na to, że gdy się sobie przedstawią, brunet będzie bardziej otwarty.

Śledziła ją i dość szybko złapała. No...nie dosłownie. Może lepiej powiedzieć...że dogoniła! Jednak nim udało jej się złapać ją za rękę, albo położyć łapę jej na ramieniu, zauważyła, że teraz nie są już same.
Wpatrywała się chwilę w dziwne postaci, nie do końca ogarniając co tu się dzieje. Kto to? Osoby, które wcześniej przyszły poszukać. Miała nadzieję,....że nie.
Stanęła obok młodszej Kotki, przyglądając się grupce. Westcnęła i pomasowała swoją skroń, zerkając na Niamh. Nie wiedziała co ma odpowiedzieć - poszłam za małym zagubionym kotkiem, którego bardzo lubią kłopoty - rzuciła. W jej głosie dał się słyszeć lekki sarkazm ale cóz. Nie ważne.
Zaśmiała się krótko i pokręciła głową - nie, ja mam dość bawienia się w bohatera, więc to mnie nie zachęci do wchodzenia do jakiegoś wielkiego warzywa - wywróciła oczami.
Zamyśliła się, słysząc słowa dziewczyny - może oddam im swoje blizny, albo wspomnienia zanim zaczęłam żyć na własną rękę? - powiedziała, głośno się zasstanawiając. Dziewczyna nie miała co oddać? A może jej pecha albo częśc wyobraźni? Nie zaszkodziłoby jej to. Bo Mari nie znała jej za dobrze, ale na tyle dobrze, że wiedziała, że gdzie jest Niamh tam jest cała masa kłopotów, które pewnie same nie wiedziały skąd się tam w ogóle wzięły.

Prychnąłem, słysząc jej słowa - moje geny są złej jakości? - spojrzałem na nią z góry, krzyżując ręce na piersi - mają tak złą jakoś, że aż Cię przekolorowały i dodały ogon. Naprawdę chujowe geny - zachichotałem. Oczywiście wiedziałem, że to nie zasługa genów (a szkoda!) ale to nie było teraz ważne. Nie mogłem jej tak po prostu odpuścić. Oooooj nie!
Uniosłem jedną brew - dobra mądralo - powiedziałem - ale powiedz mi, dasz radę uszyć ochraniacz na ogon, nim ten ci zamarznie? - zapytałem po czym ruszyłem i lekko pacnałem ją ogonem w tył głowy. Kręcąc przy tym swoją, zupełnie jakbym nic nie zauważył, a kończyna żyła własnym życiem. Aj bachorki.

- Dzieci?! - podniosłem lekko głos - to jeszcze lepiej! - rozrzuciłem trochę karczochowych płatków wokół siebie - podobno własne dzieci są najsmaczniejsze, po czym zatrzymałem się i spojrzałem na nią, poruszając samą końcówką ogona jak jakiś polujący kot - będę musiał to kiedyś sprawdzić - powiedziałem wyraźnie do siebie, jednak na nie cicho, że mogła to usłyszeć, a sam się też oblizałem po czym odwróciłem na pięcie i ruszyłem dalej, pilnując jednak by się minie straciła. W końcu jak można przenośną przekąskę tak po prostu zgubić?
Prychnąłem słysząc jej słowa. Taka pewna siebie? Się jeszcze okaże! - chcesz Lotos? - zapytałem, unosząc jedną brew i żując suszone mięsko - a nie lepiej Ci iść do dawczyni twoich LEPSZYCH genów? - cóż. Nie fochałem się, ale jak miałbym nie skorzystać z tego, żeby jej choć trochę dogryźć? Nosz kurwa! Nie ma tak łatwo! Co to to nie!
Przytaknąłem jej głową. Jeśli tu były skarby to albo były bardzo dobrze ukryte i nikt jeszcze ich nie znalazł, albo są wykradzione (co raczej byłoby rozgłośnione), albo skarby nie były złotem, srebrem czy też jakimiś kamieniami szlachetnymi i po prostu nikt się nie kapnął, że już znalazł te skarby chociaż...patrząc na niektórych z obozowiczów to raczej nie chciałem wiedzieć co to za skarby. Lubiłem siebie! Nie miałem zamiaru skończyć jak jakieś oczate gówno!
Wzruszyłem ramionami i sam się zatrzymałem, obserwując ich uważnie. To nie tak, że miałem wobec nich złe zamiary, w końcu ich nie znałem i nie wiedziałem jakie są ich zamiar jednak to nie znaczyło, że nie będę ostrożny. Cóż, za wiele przeżyłem, a córka była dla mnie zbyt ważna, by nie być ostrożnym (ale cicho! Nie mówcie jej tego bo jeszcze jej szajba ze szczęścia odbije! Niech żyje w błogiej nieświadomości).
Zaśmiałem się cicho, ale zaraz odchrząknąłem, gdy zaczęła mówić o ptaszkach. Jakoś nie mogłem sobie wyobrazić jak robi im małe sweterki, ale cóż. Może mnie miło zaskoczy.
Aż pstryknąłem palcami - ty to dobry pomysł! Nie będę cię musiał tak niańczyć! - zaśmiałem się szczerze po czym zamyśliłem - w sumie nie głupi pomysł - powiedziałem - jak się tak da, to ja bardzo chętnie się tego g....złotego drzewa z mojej głowy pozbędę. Wystarczy mi jedna smoczyca, która miesza mi w głowie i jedna ruda mała ogoniasta. - przyznałem po czym zaraz położyłem wachlarz ogona na jej twarzy - już się tak nie spinaj - powiedziałem spokojnie i nachyliłem się do je ucha - skąd wiesz, że to nie część tego Karczocha i jak będziesz wobec niej agresywna to Karczoch uzna to za atak na siebie? - zapytałem niskim, poważnym głosem, zerkając jednak na pozostałych i nie odsuwając od jej twarzy ogona nawet na moment.

Uśmiechnęła się pod nosem, słysząc "oburzenie" Mefisto. Nie przejęła się nim nawet na moment. Znali siebie dostatecznie dobrze, aby wiedzieć, kiedy kończą się żarty, a zaczyna prawdziwy, rodzinny dramat.
- A nie? Każdy przecież wie, że rudzi mają w życiu, delikatnie mówiąc, przejebane - rzuciła, jakby mówiła o czymś zupełnie oczywistym. - A ja mam to nieszczęście, że jestem nosicielem twoich farbujących genów. Najpierw zmienił mi się sposób mówienia, później urosły rogi, następnie włosy zmieniły swój odcień, a teraz to - dodała, machnąwszy przy tym ogonkiem tak, by Mefisto go zauważył. - Klątwa postępuje z miesiąca na miesiąc. Boję się, że jeśli na czas nie znajdę lekarstwa, to skończę jak ty.
Słysząc pytanie, spojrzała na ojca z miną, która jasno mówiła proste: "jaja sobie robisz".
- Po co szyć ochraniacz, skoro wystarczy szczelnie owinąć włóczkę wokół ogona?
Rzecz jasna, cwaniakowała dalej. Nie mogła pozwolić na to, by to Mef wygrał ich małą batalię słowną.

Pozostała niewzruszoną na wzmiankę o tym, że Mef rozważa zjedzenie swojego potomstwa. Nie zamierzała jednak pozostawić tego "faktu" bez komentarza.
- I gdzie ty niby znajdziesz laskę, która tak chętnie da ci się zapłodnić, co?
Doskonale wiedziała, że cała ta wypowiedź dotyczyła jej skromnej osoby, ale klasycznie wolała palić głupa do samiutkiego końca.
Małolata rozłożyła ręce, nawet na moment nie tracą spokoju. Zupełnie jakby spodziewała się, że coś takiego może nastąpić.
- Ona nie jest właścicielką, więc guzik może w tej sprawie? - rzuciła, jakby to było wręcz oczywiste, a Mef po prostu paplał głupoty. - No dobra, jest w stanie wykupić lokal, ale po co tracić niepotrzebnie pieniądze, skoro wystarczy mi tylko twoje pozwolenie na piśmie?
Kończąc pytanie, poklepała wesoło swoją torbę, w której znajdował się notes i ołówek. Co prawda nie po to je ze sobą wzięła, ale skoro nadarzyła się okazja, warto było jakoś z tego skorzystać. Nawet, jeśli miały posłużyć jej do wzmocnienia żartu. Tak czy inaczej, ona również nie zamierzała się poddawać. Taki najwyraźniej już urok tej dwójki.
Dmuchnęła w jego ogon, jakby ten był jedynie liściem, który spadł prosto na jej twarz. To działanie zdołało nieco uspokoić Azusę, wszak całą swoją uwagę skupiła na czymś innym, niż wewnętrzna niechęć do Opętańca, jednak nie zrobiło tego na tyle, by ta powstrzymała się od dalszych komentarzy.
- Bo ufam, że ten karczoch ma znacznie lepszy gust - rzuciła w odpowiedzi.
To jednak wystarczyło, aby dziewczyna ruszyła w kierunku załamanego chłopaka.
- Dobra, ogarnij się i powiedz, co takiego odwaliłeś.
Ton głosu małolaty, pomimo wcześniejszej irytacji, brzmiał teraz spokojniej. W owej chwili nie mogła go ocenić, nie wiedziała przecież, jak bardzo spartolił sprawę. Im więcej informacji jednak otrzymywała od nieznajomego, tym bardziej docierało do niej, w jak beznadziejnej sytuacji się znaleźli. Z drugiej strony, ktoś oddał temu karczochowi empatię, więc nie było aż tak źle, prawda? A jednak było...
- Powinieneś był mu oddać swój jakże błyskotliwy intelekt... - burknęła, powstrzymując się przed dalszym komentarzem.
I jasne, mógł czegoś nie wiedzieć. Sama zaproponowała "dary", które byłyby w stanie nieco namieszać, gdyż nie spodziewała się, że ten Karczoch może okazać się zdolny do ruchu. Między nimi istniała jednak pewna różnica. On oddał cechę idealną dla drapieżnika, tworząc tym samym zagrożenie dla samego siebie. Z drugiej strony, mógł ją oddać, bo tak jak wcześniej ona, nie przypuszczał, że Karczoch będzie w stanie chodzić. To ją uspokoiło.
- No dobra, zjebałeś. Wciąż jednak możesz to odkręcić. Weź lepiej pomóż nam wykombinować jakiś zestaw cech, który pomoże zniwelować twój dar, zamiast zwijać się w kącie i płakać. Dopóki to cholerstwo się nie przebudziło, a kolejni śmiałkowie przybywają, możemy to jakoś ogarnąć.
Starała się zachować spokój, choć wbrew pozorom, nie było to łatwe zadanie. Jej ukochana Kraina Luster mogła być zagrożona. Ponownie. Nie zamierzała na to pozwolić.
- Czy jest tu jakiś roślinożerca lub prawdziwy patriota? Ktoś gotowy bronić Krainy Luster własną piersią? - zapytała zebranych.
Na ten moment tylko tyle udało jej się wykombinować, a nie myślała nad tym szczególnie długo.
- Jeżeli połączymy cudzą miłość do Krainy Luster z moją nienawiścią do Ludzi i wyślemy Karczocha prosto do Szkarłatnej Otchłani, może uda nam się stworzyć idealnego obrońcę dla Krainy Luster... - zaczęła, zwracając się do Mefa. - Problemem może okazać się jednak przyszły fanatyzm tej istoty. Przez swoją bezwzględność może zacząć atakować każdego, kogo uzna za zagrożenie... Więc wtedy wypadałoby dać mu jakiś umiar... Coś, co nie pozwoliłoby mu przegiąć i oszaleć... Cholera... Może danie mu raz jeszcze empatii zniweluje bezwzględność? Albo sumienia? W sumie... Bezwzględność sama w sobie też nie jest zła... W końcu to nie do końca to samo, co brutalność... Może silne poczucie sprawiedliowości?
Rozejrzała się raz jeszcze po tych bardziej ogarniętych jednostkach, pomijając zupełnie zagubioną resztę.
- Wiecie czym dokładnie jest to cholerstwo i ile mamy jeszcze czasu?
Choć pytanie wypowiedziane zostało w liczbie mnogiej, oczy Zusi zatrzymały się na nosicielce anielskiej klątwy.