Misja testowa

Dziewczynka bardzo do serca wzięła sobie słowa Dachowca. W końcu obietnica, prawda? A ona bardzo nie chciała tracić swoich skrzypiec. Doszło nawet do tego, że zeskoczyła z balkonu lądując - jak to kot - na czterech łapach. W tym wypadku zarówno na nogach jak i na rękach.
Wyprostowała się ukazując swoją przestraszoną i zapłakaną twarzyczkę.
- Moje! - Powiedziała stanowczo, na tyle na ile może ktoś w jej stanie i o jej aparycji.
Dziewczyna wyciągnęła następnie dłonie w stronę Mari, czy też Gawain, w zależności od tego, które z nich trzymało wtedy instrument.
- Oddaj! Obiecaliście! - Powiedziała widząc, że skrzypce unikają jej maleńkich rączek. -Obiecaliście! - Powtórzyła ponownie, tym razem ponownie w jej oczach pojawiły się łzy.
- Nie wiem o czym mówicie! Drabina na pewno jest złodziei. Oddajcie mi skrzypce! Obiecaliście!
Zachowywała się jak dziecko. Nieco irytująco, może nazbyt głośno krzyczała, lecz trudno było ją posądzić o to, że chce uniknąć tematu. Najbardziej prawdopodobne było, że nawet nie słuchała i myślała teraz tylko o jednym.
I dlaczego członkowie Stowarzyszenia muszą próbować się porozumieć z krzyczącymi dziećmi?
Dziewczynka stała przez cały czas wyciągając ręce i chcąc dostać w nie swoje skrzypce.
Gawain obejrzał skrzypce i mógł stwierdzić kilka rzeczy. Po pierwszy te były bardzo stare, choć utrzymane w bardzo dobrym stanie. Przynajmniej w większości, gdyż dało się dostrzec kilka drobnych uszkodzeń, które uwidaczniały się dopiero przy dokładnych oględzinach. Na skrzypcach były również złote litery T o P ukryte na ich tylnej stronie. Za to futerał był całkiem nowy. Mógł liczyć sobie maksymalnie kilka tygodni. W przeciwieństwie do skrzypiec nie było na nim widać żadnego śladu czasu, a ponadto gdyby oglądał go jakiś pałacowy muzyk, posiadający wiedzę o tutejszym rynku, mógłby powiedzieć, że nie może być starszy niż cztery miesiące, gdyż wykonany został tutaj w Różanym Pałacu przez Alfreda Tiktina - jak głosi podpis w dolnej części wewnętrznej części futerału - a był uczniem Williama Miurnego i dopiero cztery miesiące temu po raz pierwszy sprzedał wykonaną przez siebie rzecz. Trudno jednak oczekiwać od Gawain czy Mari, że będą znać takie szczegóły pałacowego życia, choć sam MG niczego nie przesądza i pozostawia to do wyboru graczy.

Cień miał rację. Zadała złe pytanie i miała nadzieję, że to, którego użył rudzielec pomoże, jednak niestety nie było tak kolorowo.
Spojrzała na dziecko i zmarszczyła brwi. Gdy Cień oglądał dokładnie instrument, sama uklękła przed dziewczynką - powiedz mi...skąd masz tak stary instrument oraz jak na nim grasz z tak krótkimi rączkami? - zapytała, przyglądając się jej uważnie. Nie mówiła, że dziecko kłamie, po prostu chciała więcej informacji. Coś jej tutaj bardzo nie pasowało. Nie wiedziała jednak co było bardziej prawdopodobne. Że skrzypce należą do dziecka czy do tego kocura, który siedzi przy obrazach?
Nie za bardzo wiedziała co ma robić. Skrzypce od początku wyglądały na stare, a futerał na nowy, ale pozostałe rzeczy, które znalazł mężczyzna mało jej mówiły. Nazwisko coś jej się obiło o uszy, ale nie bywała w Pałacu na tyle często by wiedzieć tyle rzeczy.
Zastanawiała się czy nie powinni jakoś ich skonfrontować. Ale jeśli faktycznie kocur miał tam siedzieć z rozkazu Rosarium, to go nie ruszą...co w takim razie powinna zrobić? Chyba zacznie od klucza - rozpoznajesz ten kluczyk? - zapytała, pytając dziewczynkę. Niezależnie jednak od odpowiedzi, zwróciła się do towarzyszy - poczekajcie proszę z nią. Sprawdzę, czy klucz pasuje do tych drzwi, ale wrócę - obiecała  po czym spojrzała na białowłosą - jeśli nie wrócę do pięciu minut, to możesz zawołać Straż i powiedzieć, że Mari coś ukradła, więcej nie będą musieli wiedzieć - wzruszyła ramionami i ruszyła na drabinę. Skrzypce zostawiła jednak w rękach rudzielca by nie było, że jej na nich tak bardzo zależy.

Ich tłumaczenia zostały zupełnie zignorowane, ale dziewczynka miała wszelkie prawo, by żądać zwrotu skrzypiec. Zamknął futerał i podszedł do Marionette, która niezmordowanie próbowała urobić dziecko. - Leć, musimy mieć pewność - rzucił krótko i zwrócił się do wzburzonej domniemanej właścicielki.
- Wybacz nam pani. Mam nadzieję, że powściągniesz swój gniew, gdyż naprawdę nie ma ku niemu podstaw. Nie przybyliśmy by kraść - skłonił się przed nią i oddał jej instrument. Najwyżej wrócą po niego później, jeśli zajdzie taka potrzeba. - Widzisz, ktoś stwierdził, że te skrzypce są jego i poprosił nas o pomoc. Wskazał balkon, wskazał drabinę. Ktokolwiek ważył się tak okrutnie z ciebie zażartować z pewnością pożałuje, ale nie stanie się tak bez twojej pomocy. Puszczając mu to płazem, twój nieukierunkowany gniew wkrótce stanie się najświeższym tematem pałacowych karykaturzystów. Oczywistym jest, że nas okłamał, więc i nam należy się zadośćuczynienie - w przeciwieństwie do Marionette wybrał mniej pokojowe podejście i starał się rozbudzić w dziecku chęć zemsty.
W życiu na niczym nie grał, może nieśmiało brzdąkał po pijaku, ale jego wiedza na temat instrumentów była nikła, żeby nie powiedzieć żadna. Do tej pory wystarczyło mu, że je rozróżniał. Kogoś interesowały te skrzypce, a ich historia mogłaby rzucić nieco światła na tę dziwaczną sytuację. Pomoc Alfreda Titkina byłaby nieoceniona, ale nie chciał wypytywać o to dziecka. Ona również mogła kiedyś je komuś skraść, a złote inicjały nie były najistotniejsze. Ich pierwotny właściciel mógł je odsprzedać lub przepisać komuś w spadku. Niewiadomych było coraz więcej. - I co? - zakrzyknął do Kotki, jeśli ta już dopadła do balkonowych drzwi.

Widząc jak dziecko, które wcześniej widziała nie okazało się ani fatamorganą, ani majakiem westchnęła w duchu. Czasami z przemęczenia zaczynała widzieć różne rzeczy, a naprawianie starych ksiąg i przepisywanie ich ręcznie było bardzo męczące. Co prawda powinni się tym zajmować inni ludzie, ale jej kochani, cenieni rodzice pełni cnót wszelakich nie odpuścili by takiej okazji, by nie pomęczyć swej drogiej córeczki. I oczywiście, jak to dziecko od razu zaczęła krzyczeć swoim wysokim, dziewczęcym głosikiem. Parvatti postanowiła się nie odzywać, przynajmniej na razie. Słysząc jak kocica zapytała się o właściciela skrzypiec podniosła i jednocześnie zmarszczyła lekko brwi posyłając jej towarzyszowi krótkie spojrzenie, pełne współczucia. Czy go zauważył, czy nie, to już zależało w którą stronę spoglądał.
"No tak, uważaj, bo ci datę produkcji i drewno z którego zostały wykonane poda."
O wielcy pierwsi! Chwała wam, że Paro nie potrafi czytać w myślach, bo gdyby dowiedziała się, że ktokolwiek uznał ją za możliwie przyszłą nauczycielkę to by chyba pogrążyła się w morzu. Nie dość, że nie była do tego zajęcia dobrą osobą, męczyło ją to, to dodatkowo nie była najlepszym przykładem dla młodzieży. I na całe szczęście zmuszano ją jedynie do ewentualnej pracy gońca. Bogowie rozdając przeznaczenie musieli kogoś szczerze nienawidzić skoro dali im rolę nauczycieli.
Słysząc tłumaczenia rudzielca już całkowicie straciła zapał do jakiejkolwiek rozmowy.
"Kto wie, może to dziecko też lubi sobie chodzić na balkon "szybszą drogą", albo to magiczna drabina i sama sobie chodzi. Albo tak naprawdę to Dżin i zaraz zmieni formę. Albo zaczarowany ołówek."
Widząc jak mężczyzna ogląda skrzypce, sama się im przyjrzała z ciekawością. W końcu to musiało być coś cennego, skoro nagle znalazło się 2 właścicieli.  
Dalsze doszukiwanie się prawdy przez pytania było tylko chodzeniem na około. Czy nie łatwiej było ich ze sobą skonfrontować? Poza tym ciało dziecka mogło być swoistą iluzją dziwnej mocy, których nie mało w tym świecie.
Baśniopisarka zaczynała wyglądać na znudzoną całym błądzeniem wokół instrumentu, jednak nie na tyle by wrócić do towarzystwa brudnych, starych książek. Postanowiła jednak na chwilę przykucnąć, układając ciężkie tomy na ziemi. Najchętniej by na nich po prostu usiadła, ale ponoć nie wypadało niszczyć wiedzy.

Twarz dziewczynki mogłaby robić za sygnalizację świetlną, gdyby tylko w Krainie Luster samochody były w powszechnym użyciu. Najpierw była blada z przerażenia, by później przy okazji płaczu lekko poczerwienieć, a gdy usłyszała o krótkich rączkach zrobiła się na krótką chwilę czerwona ze złości. Szybko jednak znów poczerwieniała.
- Umiem grać! Dostałam je! Oddajcie mi je! Dlaczego nie oddajecie! Przestańcie zadawać pytania, ja chce tylko, ja chce tylko je dostać! - Jej głos nie był zbyt pewny, raczej trzeba go przyrównać do istoty zbyt słabej by móc cokolwiek zmienić, zależnej od innych a mimo to pragnącej czegoś niezwykle mocno.
- Nie wiem co to za klucz! Wygląda jak klucz do moje pokoju. Dlaczego mi ich nie oddacie!
Na słowa Gawain z początku patrzyła wielkimi oczami, jakby skonsternowana ogromną ilością słów jakie zostały w jej stronę skierowany, by potem odpowiedzieć.
- Nie wiem nic o żadnej drabinie! J-ja chcę tylko skrzypce. Dostałam je od sio-siostry. Ona... Ona zrobiła coś złego i musiała uciekać i zostawiła mi tylko je. Oddajcie mi je! Nie są wasze, ja nic nie wiem o żadnej drabinie, ja chce tylko. Ja tęsknię za Eli, nie dręczcie mnie! - Dziewczynka mówiła bardzo niespójnie, zaczęła też płakać, choć w zupełnie inny sposób niż to było dotychczas. Co więcej starała się ukryć łzy zasłaniając twarz rękoma, co wyglądało zresztą dość komicznie. Przez to jednak jej słowa były ledwo rozpoznawalne i Gawain oraz Parvatti musieli się wsłuchać by pojąć całą treść wypowiedzi dziewczynki. Oczywiście zasłonięcie twarzy wymagałoby odłożenia skrzypiec lub ich przytulenia. Dziewczynka postanowiła na to drugie, nie dbając za bardzo o to, czy tak powinno się traktować instrumenty.

Mari w tym czasie weszła na górę i znalazła się w pokoju dziewczynki. Jeszcze raz zobaczyła sukienkę, na którą wcześniej nie zwróciła uwagi. Zbliżyła się do drzwi, otworzyła je i włożyła klucz do zamka. Nie pasuje - miała już stwierdzić, kiedy jednak klucz obrócił się pod naporem jej palców i słychać było charakterystyczny dźwięk towarzyszący zamykaniu drzwi. Gdy już była pewna, że klucz jest właściwy to zauważyła stojącą tuż obok, na korytarzu panią Dachowiec z posiwiałymi włosami i nosem jak u wiedźmy, choć z uśmiechem niezwykle przyjemnym, takim który wzbudza zaufanie.
- Hmmm... Przepraszam, ale choć może to być nieco niezręczne właśnie chciałam wejść do tego pokoju. Myślałam, że zastanę Telkę, ale jesteś Ty. Rzeczywiście nieco niezręczne. Ta sytuacja nie zgadza się z moimi oczekiwaniami. I tym razem nie pomyliłam pokoi. To ten. - Powiedziała rozejrzawszy się po pomieszczeniu. = Zechcesz mi rozjaśnić obraz sprawy?

Położyła po sobie uszy i poruszyła nerwowo swoimi ogonami. Na ulicy było łatwiej. Dzieciaki, które się tam uchowały były grzeczniejsze i cichsze. A te, które po prostu sobie przyszły, pośmiać się z biedniejszych, można było postraszyć i miało się w miarę spokój o ile nic się im nie stało przez to.
To jej wystarczyło. Klucz wygląda jak ten do jej pokoju. Szybko poszła po drabinie, rozglądając się po drodze, czy ktoś się nie zbliża. Spojrzała też w kierunku żywopłotu, sprawdzając czy czasem nie zauważy czegoś w pobliżu Dachowca, przez którego to wszystko się zaczęło.
Ignorowała wszystko w pokoju, Nie przyszła zwiedzać, musiała się spieszyć, bo dała sobie naprawdę mało czasu.
Już miała odpowiedzieć Cieniowi, gdy nagle klucz zaskoczył, po czym pojawiła się stara Kotka. Mari zamrugała zaskoczona ale szybko się opanowała - pasuje, zaraz zejdę - zawołała, żeby wiedzieli, że tutaj nadal jest.
- Przepraszam... - uśmiechnęła się miło do starszej kobiety - kim jest Telka i po co chciała pani tutaj wejść? - zapytała marszcząc brwi - jestem tu bo znajomy poprosił bym mu coś przyniosła z tego pokoju - powiedziała spokojnie i zaprosiła ją do środka. Jeśli ta weszła, zamknęła drzwi i poszła w stronę balkonu, by w razie czego reszta mogła zobaczyć, że nadal tam jest. Lepiej, żeby Straż teraz nie przychodziła tutaj.

Przejechał dłonią po twarzy, gdy dziewczyna podniosła larmo. Dachowce, dzieci i siostry. Miał serdecznie dość tego cyrku. - No już, nie płacz. Masz już swoje skrzypce. - niedbałym machnięciem ręki wskazał na instrument. - A twoja Eli nie znała może tego Dachowca, o którym mówiła moja koleżanka? - zapytał zrezygnowany. Miał zamiar przytargać tego gada tutaj, bo nie będzie ciągał wyrywającej się i krzyczącej dziewczyny. Jeszcze okaże się, że to ósmy kuzyn trzeciej ciotki ze strony ojca. Kociąt miało to bezliku, a drzewo genealogiczne mogło cały sad zastąpić!
- I niby co takiego zrobiła, że uciekła? Pewnie dziecku nie powiedzieli, co? - dodał jeszcze, bardziej zmęczony i zirytowany niż ciekawy sprawy. Ukrop lał się z nieba, a on miał wrażenie, że zaraz sfajczy się na słońcu.
Co ta Marionette tam robi? - spojrzał w kierunku balkonu, ale nie wołał ani nie szedł do niej. Pomachał jej tylko, żeby wiedziała, że została zauważona.
Odwrócił się do białowłosej i posłał jej błagalne spojrzenie. Ona też wyglądała na zmęczoną. - Dobra, zmykaj. Mam ważniejsze rzeczy, które wymagają mojej uwagi i obecności. - rzucił jeszcze do dziecka, po czym przeszedł pod mury pałacu, by skryć się w cieniu i poczekać na Marionette. Z pokoju nie dochodziły żadne gniewne krzyki ani głośne trzaski, więc dał sobie chwilę na odpoczynek i zebranie myśli. Krąg podejrzanych o zamieszanie wokół skrzypiec okropnie się rozrósł. Titkin, Eli, dziewczynka, ten Dachowiec. Każdy wtrącił coś od siebie. - Może kojarzy pani Alfreda Titkina? Lub muzyka z inicjałami T o P? - zapytał objuczoną książkami kobietę. - Może znaleźlibyśmy jakiś spis nadgorliwego uczonego w zakurzonych archiwach? - zaszurał butem na żwirze. - Siedzielibyśmy tam wieki, aż nas samych by zarchiwizowano - mruknął niezadowolony.

Słysząc lament dziewczynki zaczynało robić się jej trochę żal. Przecież była tylko dzieckiem, a ich nieufność wynikająca z dorosłości wprowadzała chaos i zamęt w środku tej maleńkiej osóbki. Widziała, jak rudowłosy miał dość, typowa nerwowość cechująca kogoś, kto albo żyje na tyle krótko, że mu się z natury śpieszy, albo drażliwość osoby, która nie lubi takich głośnych, małych istotek. Zarówno pierwsza, jak i druga opcja nie miały większego znaczenia w tej sprawie, chyba że dojdzie to tego, że spłoszy dziewczynkę i nie dowiedzą się niczego w sprawie tajemniczego Dachowca.
Zirytowany ton głosu i źle sformowane pytania nie pomagały. Gdy rudzielec odwrócił się do niej posłała mu pocieszający uśmiech. Przykucnęła kładąc ciężkie księgi na ziemi z nieukrywaną ulgą. Najchętniej by już dawno rzuciła je w kąt, ale nie mogła.
-Poczekaj chwilę mała. Nie chcę cię straszyć, jednak ktoś nas oszukał, bo bardzo chciał dostać twoje skrzypce. Jeśli będziesz sama, może jakimś podstępem znów próbować je zabrać. Zostaniesz tu chwilę ze mną? Tak dla pewności, nic ci nie zrobię i nie zabiorę twojego cennego instrumentu. Dobrze?
Głos Parvatti był łagodny, chciała trochę uspokoić wystraszoną kotkę, bo może wtedy uda jej się pozyskać ciekawe informacje. Na razie nie będzie się wypytywać, na tą krótką chwileczkę pozwoli dziewczynie odetchnąć. Nikt nie lubi być bombardowany trudnymi pytaniami, szczególnie dziecko przez dorosłych. Słysząc pytania rudowłosego pokiwała przecząco głową.
-W Archiwum na pewno coś będzie, ale może poczekamy na twoją towarzyszkę?

Kotka słysząc pytanie zadane przez Mari zachichotała, zasłaniając usta palcami.
- Lekko to niestosowne pytać kim jest właścicielka pokoju, w którym się znajdujemy. - Odpowiedziała wskazując palcem na podłogę, zapewne, żeby pokazać, że chodzi o ten, a nie inny pokój.
- Niech zgadnę. - Zaczęła kobieta zerkając na balkon. Nim jednak kontynuowało Mari mogła usłyszeć wypowiedziane szeptem słowa "Telya, Telya".
- Virnel dał wam klucz i powiedział, żebyście - ilekolwiek was tam jest - przynieśli mu skrzypce. Pewnie nie wspomniał nawet, że pokój nie jest jego? W zasadzie całkiem rozsądne z jego strony. Za to ta sprawa rozsądna jest tyle co wcale. Jedno od drugiego gorsze. - W pół zdania przeszła w stronę balkonu i wyjrzała za niego. Westchnęła gdy zobaczyła dziewczynkę stojącą z dwójką innych ludzi.
- Cokolwiek wam Postyn obiecał podwajam stawkę. Jestem starą kotką i niejedno w życiu widziałam. Mam dość pamiątek, by dotrzymać słowa i dość złota, by nie musieć się obawiać licytować. Odejdźcie i zapomnijcie o sprawie, zajmę się wszystkim sama. Najwyższy czas, bo trwać to dłużej tak nie może.
Oparła dłonie o balustradę, pochylając się lekko w stronę dziewczynki.

Ta w tym czasie pochłonięta była rozmową z Gawain i Parvatti.
- Nie znała! Nie wiem nic o żadnym Dachowcu... Znaczy wiem o Eli! I o mnie! I o cioci! I jeszcze tu jest dużo Dachowców! Ale Tego nie ma! To moje skrzypce! - Mówiła już spokojnie, choć język jej się czasem plątał, a do tego przez cały czas wypowiadała się nieco podniesionym tonem.
- Nie powiedzieli! - Te słowa wypowiedziała dość smutno, kierując swoje spojrzenie w dół, jakby nagle nabierając zainteresowania swoimi butami.
I w końcu już miała odejść, gdy została zatrzymana przez Parvatti. Wtedy to wyciągnęła rękę i pokazała na Gawain. W drugiej w coś trzymając mocno instrument.
- Ale ten pan powiedział, że mogę zmykać... To znaczy sobie pójść!

Mogli zauważyć stojącą na balkonie kotkę. Zresztą byłoby to całkiem racjonalne, biorąc pod uwagę, że zerkaliby w tamtą stronę w oczekiwaniu na Mari.
- Przekaż swoim towarzyszom moją propozycję. Ach! Jeszcze jedno. Jeżeli się nudzicie to zróbcie coś naprawdę pożytecznego i znajdźcie Elyanne.

Opuściła uszy niepewnie. No fakt...trochę to niestosowne. Ale skąd miała wiedzieć?
- W sumie to tylko mnie o to prosił. Pozostałą dwójkę spotkałam, gdy chciała zdobyć skrzypce - wyjaśniła i spojrzała przez balkon - dlaczego te skrzypce są takie cenne? Dla małej rozumiem, ale dlaczego zależy na tym i pani i temu wkurzającemu kocurowi? - uniosła jedną brew. Ciekawiło ją to i to bardzo. Poruszała swoimi dwoma ogonami spokojnie, leniwie. Nie stresowała się za bardzo.
Westchnęła i wywróciła oczami - nie zależy mi na pieniądzach. W sumie przyszłam tutaj tylko dlatego, że mnie wkurzał, a chciałam już wracać do domu - wzruszyła ramionami.

Przytaknęła głową. W sumie kasę by mogła wziąć, ale za co? Za to, że próbowała okraść dziecko i jej się to nie udało? Nawet na ulicy nie była tak bezduszna. Miała swoje własne priorytety.
Postawiła nagle uszy - Elyanne? - zapytała - może pani coś więcej powiedzieć? To już brzmi na pewno ciekawiej niż przynoszenie jakiś skrzypiec, żeby jakiś kocur się nie nudził - przyznała. Ciekawa była czy reszta za nią pójdzie, a jak nie to pójdzie sama. No cóż. Nie musiała ich przecież do niczego zmuszać, ani nawet namawiać. Jakoś sobie poradzi. Ale i tak im to zaproponuje. Tylko ciekawe czy jest za to jakaś nagroda? Na razie chciałaby wiedzieć co i jak, najwyżej potem zapyta.

Na uśmiech białowłosej wzruszył ramionami i zwiesił głowę. Nie znał się na bachorach, ale przynajmniej spróbował. Sam nim długo nie pobył. Dodatkowo irytowała go strategia dziewczynki. Widać było, że to rozpieszczona istotka, która dostawała wszystko, gdy uroniła parę łez i potupała nóżką. Niczego przydatnego się nie dowiedział i miał ochotę wycofać się z szopki, którą stało się początkowo trywialne zadanie. - Szkoda. Może wtedy uniknęlibyśmy nieporozumienia - odparł, usłyszawszy smutek w głosie małej kotki. Jej samej nie było mu żal, bo była upierdliwcem, ale wiedział, że tak ją po prostu wychowano.
Ruch na balkonie ponownie przyciągnął jego uwagę, gdy Parvatti starała się przekonać dziecko, by z nimi została. Nie wiedział po co jej dziecko, bo przecież interesowały ich skrzypce, ale skoro inaczej się nie da... niech będzie. Od czasu do czasu mógł się zgodzić i iść na ustępstwa. - W zasadzie ona ma rację, wiesz? A jak wysłali kogoś jeszcze? Jak obronisz swoje skrzypce sama? Jak oferują pomoc, to lepiej ją przyjmuj - wciął się na moment, lecz znacznie łagodniej niż poprzednio.
Marionette rozmawiała z drugim Dachowcem o haczykowatym nosie. Kobieta wyglądała na pewną siebie i pokojowo nastawioną. Była za spokojna... czy weszła do czyjegoś pokoju, tak jak wcześniej Mari, czy dyktowała warunki niczego się nie bojąc? Gdyby zastała ją w swej własnej komnacie i nie znalazła w sobie na tyle mocy, by zwalczyć ją samodzielnie, podniosłaby alarm. A tu nic. Stała oparta o balustradę i grzała stare plecy w słońcu. Zanosiło się na większą pałacową intrygę, a on niekoniecznie lubił przeciwników, których nie można było z marszu zabić lub ogłuszyć.
- To są zwykłe skrzypce czy też mają jakąś niespotykaną właściwość, odróżniającą je od innych instrumentów tego typu? - zapytał jeszcze. Zainteresowanie rosło, wyjątkowo niezdrowe i mocne. Jakby ktoś pozatruwał im umysły i nie pozwalał żyć bez przeklętego kawałka drewna. - Znasz poprzednich właścicieli skrzypiec... powiedz, bardzo je lubili? Zachowywali się inaczej, po tym jak zagrali na nich po raz pierwszy, czy to było tylko narzędzie potrzebne muzykowi? - Próbował pociągnąć konwersację w inną stronę. Strzelał na ślepo, ale szanse na trafienie nie były mniejsze niż wcześniej.

Spokojnie wysłuchała dziewczynki i pozwoliła wypowiedzieć się rudowłosemu. Musiała się skupić i poukładać te parę malutkich puzelków, które udało im się zebrać i nie miały najmniejszego sensu. Możliwe, że wszystko łączyło się z zaginięciem siostry tej małej kotki.
-Powiedz mi, jak dokładnie nazywa się twoja siostra. Może uda mi się czegoś dowiedzieć o jej zniknięciu, nie mogę obiecać, że ją znajdę, ale może pomogę.
Starała dobierać się ostrożnie słowa, by nie zrobić małej niepotrzebnej nadziei. Sama dobrze znała moment, w którym okazuje się, że wszystkie obietnice dorosłych są tylko piękną i pustą bańką mydlaną. Nie chciała tak robić.
Po odpowiedzi dziewczynki wstała z uśmiechem i iskierkami w oczach odwracając się do obcego.
-Co ty na to? Szukanie dziewczyny to ciekawsze zajęcie niż dyskusja o starych skrzypcach. Oczywiście jeśli masz czas. I może się przedstawię Parvatti Rai.
Mógł kojarzyć jej nazwisko, w końcu państwo Rai byli wiekowymi ludźmi, którzy słynęli z balów dorównujących tym królewskim, oraz oczywiście byli nauczycielami wszystkich ważnych osobistości w tym świecie, znaczy tylko tych, których było stać na ich usługi.
Wyciągnęła do mężczyzny dłoń by móc ją uścisnąć, kto wie, może sam zechce z nią drążyć dalej sprawę i znaleźć prawdziwą właścicielkę instrumentu i może od razu znaleźć odpowiedź, czemu to od paru miesięcy znikają ludzie, którzy nie mieli kontaktu ani z Piratami, ani z czarnym rynkiem. Pałacowa intryga mogła okazać się większa i bardziej śmierdząca niż ktokolwiek myślał.
Zauważyła na balkonie starszą kotkę i coś zaczęło się jej układać, może to właśnie była ta tajemnicza ciocia, o której wspomniała dziewczynka. Warto zaryzykować.
Białowłosa odwróciła się znowu do dziewczynki i przykucnęła zakładając kosmyk, za spiczaste ucho.
-Myślę, że dobrze będzie, byś poszła do swojej cioci i nie oddalała się od niej. Ten pan. - Wskazała na mężczyznę. - Ma rację, możliwe, że ktoś może jeszcze przyjść po twoje skrzypce oszukany tak jak my. Lepiej byś nie zostawiała ich na widoku. Nie będziemy cię już stresować, możesz odejść.

Starsza kobieta stojąca nieopodal Mari zachichotała krótko słysząc, że skrzypce są dla niej cenne. Dopiero jednak gdy członkini Stowarzyszenia skończyła mówić, ta zdradziła powód swojego rozbawienia.
- Chodźmy, powinniśmy dołączyć do twoich towarzyszy. - Powiedziała, wskazując ręką na drzwi, a drugą wyciągając po klucz, który oczekiwała, że zostanie jej oddany.
Nie zamierzała się jednak o to wykłócać i bez względu na to po chwili wyszła z pokoju i ruszyła w stronę tylnego ogrodu.
Mari mogła nie podążyć za kobietą, mogła zostać w pokoju lub wybrać drabinę. Wtedy jednak nie usłyszałaby poniższego dialogu, który został wypowiedziany tylko jeżeli kotki poszły razem:
- Mam w nosie te przeklęte skrzypce. Natomiast nie dziwię się, że Postyn chce odzyskać swoją rodową pamiątkę, którą pożyczył Elyanne, by ta mogła się uczyć. Elyanne jednak zniknęła, a spór trwa. Postyn próbuje odzyskać skrzypce. Telya zaczyna płakać.
Po tych słowach nastąpiła krótka przerwa. Przez kilka kroków szły w milczeniu, aż nagle stara kotka przypomniała sobie o pytaniu Mari.
- Elyanne wylała wino na gościa Arcyksięcia. Ten powiedział jej kilka niemiłych słów i zagroził wyciągnięciem konsekwencji, a ona głupia uciekła. Tego samego dnia spakowała co miała i wyjechała do starych przyjaciół z Miasta Lalek. Nigdy jednak tam nie dotarła i nie mam jej nawet jak poinformować, że nic jej nie grozi. Okropna sytuacja. Biedna dziewczyna gdzieś zniknęła i ktoś musi ją znaleźć.

Tymczasem przy małej Telce i dwójce pozostałych uczestników misji...
Dziewczynka wyraźnie posmutniała słysząc, że nie będzie w stanie sama obronić skrzypiec i tylko wydała z siebie cichy pomruk potwierdzenia. Stała słuchając kolejnych słów ze spuszczoną głową co chwilę ocierając rękawem łzy.
- To zwykłe skrzypce. Nie są magiczne! Moja siostra się na nich uczyła grać. Bardzo ładnie grała! Zawsze lubiłam jej słuchać. Ona je bardzo lubiła. Dostała je... Dostała je od tego wrednego pana.
Mówiła powoli, dość ponurym głosem. Gdy przerwała, przygryzła ząbkami dolną wargę.
- Nazywa się Elyanne! Ja rozwiesiłam ogłoszenia. Są wszędzie! Tam wszystko jest! Poszukacie jej? Prawda? - W małej pojawiło się niespodziewanie dużo entuzjazmu i aż podeszła zrobiła krok w stronę Parvatti patrząc na nią zapłakanymi oczami. [/b]

Właśnie w tej chwili nastąpiło przy rozmawiających z Telyą Parvatti i Gawain pojawiła się także Mari oraz stara kotka.

Mari przytaknęła głową, ale klucza na razie postanowiła nie oddawać. Nie do końca wiedziała komu powinna ufać, a komu nie, dlatego jak na razie postanowiła go zachować dla siebie.
Westchnęła ciężko - skoro to jego rodowa pamiątka to nie można jakoś się dogadać? - zapytała, przeczesując łapą swoje srebrne włosy. Rozumiała, że dziewczynka płacze bo to pamiątka po siostrze, ale jakoś to chyba można wyjaśnić...większe prawo miał do tego kocur, ale dziecko tego nie rozumiało...
Zmarszczyła brwi, słysząc tę historyjkę. Tak uciec przez coś takiego? Czy to na pewno był powód, dla którego tak naprawdę uciekła? Jakoś nie chciało jej się w to wierzyć, ale postanowiła zostawić to dla siebie.

Gdy tylko dotarły do pozostałej części grupki, usłyszała prośbę dziewczynki. Spojrzała na twarze swoich towarzyszy. Zarówno tego, którego znała od kilku lat, jak i nowo poznanej kobiety - i tak nie mam nic ciekawszego do roboty, więc chętnie pomogę w poszukiwaniach, a wy? - zapytała ich, ale zrobiła to w taki sposób, że nie narzucała im swojego zdania. Chcą to pójdą, nie chcą to nie pójdą. Spojrzała też na dziecko oraz to, jak trzyma skrzypce - schowaj je do futerału, żeby się nie zniszczyły. Elyanne będzie zdenerwowana jeśli wróci i zobaczy, że coś im się stało prawda? - zapytała i podsunęła jej pudło - nie martw się, nie zabiorę ci ich, tak po prostu będzie im lepiej - dodała jeszcze, uśmiechając się do dziewczynki miło i poruszając leniwie swoimi ogonami.

- No to bardzo dobrze. - Odparł Telce i głośno wciągnął powietrze. - Przynajmniej to nie zamach na arcyksięcia. - Skrzypce nie były magiczne, więc jeśli nawet ktoś planowałby atak terrorystyczny to na dobry gust i uszy słuchaczy.
Twarz Keera zdradzała jedynie znużenie i irytację. Zaciśnięte usta, zmrużone powieki, oczy wpatrzone gdzieś w górę, jakby znajdowało się tam jego wybawienie. Czy on wyglądał jak bohater bez zadania i celu w życiu? Uniósł głowę, zamaszyście obrócił ją w stronę Parvatii i Mari ponownie ją obniżając.
- Mówicie poważnie? - skrzywił się i spojrzał w stronę balkonu. - Co ci w ogóle powiedziała ta stara, żeś nagle taka chętna do pomocy? Rozwiała jakieś wątpliwości czy tylko bardziej namieszała? - zapytał Kotkę , ale nie miał zamiaru ruszyć nawet palcem, dopóki nie otrzyma wyjaśnień lub poszlak. No, nie do końca, bo podał dłoń Parvatti i uścisnął ją pewnie, ale nie zbyt mocno.
- Gawain Keer - Mgliście kojarzył jej nazwisko. Szukali nauczyciela już od dłuższego czasu i trudno, by Rai nie znalazło się na liście, ale może napomknie o tym fakcie, gdy w pobliżu nie będzie tylu ciekawskich osób.
- Echh... dobrze! Zerknijmy na to ogłoszenie. Mogę się rozejrzeć po drodze. - Wzruszył ramionami nie podzielając entuzjazmu Telki. - Pilnuj skrzypiec, a my spróbujemy znaleźć Elyanne - dodał, mając nadzieję, że dziecko da im już święty spokój i pole do działania. Poza tym nie chciał iść po dziewczynę nieuzbrojony. Jeśli coś przeskrobała, będzie spodziewała się pałacowej straży, a nie paru znudzonych osób z chrapką na parę monet. Pewnie będzie przerażona słysząc swoje imię i być może podejmie próbę obrony, jednak nie chciał tego mówić przy Telce, która mogłaby znów zanieść się płaczem na hasło "broń".

Spojrzała uważnie na Cienia i wzruszyła ramionami - może po prostu uznałam, że to może być ciekawsze niż po prostu wrócenie do domu. A jeśli ten Kocur mnie oszukał, to przynajmniej jakoś się odegram - powiedziała, poruszając swoimi ogonami - poza tym nie chcę za każdym razem jak tu przychodzę uważać by ich nie spotkać i znów zostać wplątaną w spór o ten instrument. Postyn pożyczył je siostrze od tej młodej, a ta zniknęła i młoda teraz nie odda ich, bo należą do siostry...przecież to będzie trwać wieki - westchnęła ciężko i spojrzała na rudzielca - jak nie chcesz iść to nie musisz. Przecież Cię nie zmuszę - uśmiechnęła się tajemniczo. On wiedział o jej mocy, ale nie wiedział, czy użyje jej przeciw niemu czy też nie. Nie użyłaby nie w takiej sytuacji, ale on nie musiał tego wiedzieć. W końcu od ładnych paru lat się nie widzieli, a ona wtedy dopiero zaczynała swoją przygodę poza domem swojego właściciela.
Uśmiechnęła się do Cienia, gdy ten powiedział, że się tym zajmą. Będzie przynajmniej lepiej się z kimś pracowało, a nie tylko być zdaną na siebie. Towarzystwem nie pogardzi, w szczególności, że Keer na pewno miał parę asów w rękawie, o których kotka nie wiedziała.

W miarę słuchania jego powieki rozchylały się coraz bardziej. Zapamiętał Marionette jako zagubioną, przerażoną i odrobinę nieporadną dziewczynę. Aktualnie stała przed nim pewna siebie, dojrzała kobieta znająca cel. W jej głosie próżno było szukać wahania lub zamyślenia. Już zdecydowała i Keer wiedział, że nic nie odwiedzie jej od spełnienia swoich zamiarów. Lubił kobiety przeczące stereotypowi księżniczki czekającej na ratunek, choć wiedział, że nie brały się one znikąd. Częstokroć okazywało się, że przeszły przez prawdziwe piekło.
- Szukałem tylko potwierdzenia, że to nie są zupełne banialuki - odparł sucho. Z reguły nie ufał dzieciom. Łatwo było przekonać je do największych podłości. Podpuszczanie nie zabierało wiele energii, a przekupstwo stanowiło zaledwie igraszkę. Nieukształtowany charakter i światopogląd były płynne, elastyczne i bajecznie proste do wykorzystania... zakładając, że faktycznie ma się do czynienia z dzieckiem, a nie parusetletnią istotą uwięzioną w małym ciałku. Teraz, gdy otrzymał potwierdzenie od Mari, mógł ze spokojem przystąpić do akcji.
- Wbrew obiegowej opinii brak reakcji też jest reakcją. - kwaśno skwitował słowa futrzastej koleżanki, zezując na jej całkiem pokaźne szpony. Raucyta też takimi świeciła. Wyglancowane, idealnie przypiłowane, cięły niczym noże.
Czy mógł siedzieć na dupie? Jasne, że tak, ale gdyby wychodził z takiego założenia za każdym razem, to nigdy nigdzie by nie doszedł.
- No i czego się cieszysz? - wychrypiał znudzony i odrobinę zawiedziony, gdy odeszli już nieco dalej. - Szukamy kawałka drewna z kilkoma metalowymi wstawkami, o który z niewiadomego powodu kłócą się dworzanie. A ci z reguły są posrani. - O tak. Mieli swoje gierki. Pielęgnowali urazy z pieczołowitością dorównującą ogrodnikom trzymającym pieczę nad ogrodami, w których właśnie się znajdowali. Koty? Marionetkarze? Baśniopisarze? Jeden pies, bo ci wyrywali sobie każdy rzucony na polityczną scenę ochłap. - Po prostu chodźmy już i  załatwmy to możliwie bezboleśnie.

To nie jest właściwy post MG a jedynie pytanie do graczy, które będzie istotne dla tego jak potoczy się sytuacja dalej.

W planach znalezienie Elyanne nie jest częścią misji i jest to coś, czego gracze mogą podjąć się niezależnie od tego co się tu rozgrywa. Dlatego nie będę was zmuszał do szukania kotki i w tym miejscu możecie zakończyć misję oraz otrzymać nagrody - przy czym koniecznie musicie zadeklarować tutaj, czy chcecie odebrać nagrodę od właściciela skrzypiec, czy od starej kotki - w zależności od wyboru nagrody będą się nieco różnić.

Jeżeli jednak chcecie dalej kontynuować swoje zadanie w ramach tej misji i szukać Elyanne, to również o tym napiszcie. Oczywiście w przypadku znalezienia kotki dostaniecie o wiele cenniejsze nagrody, przy czym jednak wzrośnie również ryzyko związane z misją oraz odsuniecie znacząco czas do otrzymania nagród, gdyż konieczne będzie przeprowadzenie śledztwa.

Decydujcie zatem co wolicie!

Zaśmiała się krótko. Może nie było to na miejscu ale cóż. Ucieszyła się, że ma coś ciekawszego do roboty. Nie wiedziała jednak czy Parvatti do nich dołączy.
- Poszukamy Elyanne - powiedziała w końcu do starej kotki - ale mam nadzieję, ze nas nie wystawiasz i nie znikniecie stąd, jak tak będzie to znajdę was choćby nie wiem co - powiedziała, patrzac jej w oczy, by wiedziała, że lwica nie żartuje, że jest śmiertelnie poważna - jak wrócimy to zdecydujemy co ze skrzypcami, bo chciałabym się dowiedzieć co się stało oraz jeśli ją znajdziemy to poznać jej zdanie na ten temat, dlatego proszę byś schowała instrument i nie wyciągała go - dodała jeszcze i schyliła się do dziewczynki - pilnuj instrumentu siostry ale nie baw się nim dobrze? - pogłaskała ją między uszkami, uśmiechając się miło. Wiedziała, że dziecko tego nie rozumie co tu się dzieje, dlatego nie chciała na razie wy
Wyprostowała się i spojrzała na towarzyszy - pan Keer wiem, że się ze mną wybiera, a co z Tobą Parvatti? - zapytała, by wiedzieć na czym stoi. Niezależnie jednak co zdecyduje Baśniopisarka swojej decyzji kotka nie zmieni.

Niby już mieli iść, ale Cień nie ruszył się z miejsca. Wodził wzrokiem między balkonem a kierunkiem, z którego przyszli. Wahał się, mełł jakieś słowa i liczył coś na palcach. Układał sobie wszystko w głowie, szukał niewiadomych. Po chwili odciągnął Marionette na bok i zaczął szeptem wyjaśniać jej swój tok myślenia.
- Akurat Postynowi dałbym wiarę - zaczął cicho. - Klucz dostałaś od niego, prawda? Pasował do tych drzwi - wskazał palcem balkon. - A to, że młoda i stara nie chcą ich oddać... cóż, nie mój problem. Instrument nie należy do nich. Mogę poszukać tej całej Elyanne, ale niech zapomną o skrzypcach. Jak znajdziemy zaginioną... jeśli ją znajdziemy, to najwyżej dogada się z Postynem i znów je pożyczy. - Wzruszył ramionami coraz bardziej zirytowany.
- Oni wszyscy się znają, a wersje po obu stronach się zgadzają. Postyn chce sobie popitolić i ma do tego prawo. - Tym razem ręka powędrowała za żywopłoty i odetchnął głęboko. Miał serdecznie dość perypetii grupki Dachowców, które za nic miały prawo własności.
- Póki co wysłuchiwaliśmy tego cierpliwie i sądzę, że tym razem to my powinniśmy postawić warunek. Jeśli w ogóle zależy im na Elyanne, to niech oddadzą skrzypce Postynowi dobrowolnie. Zakładając, że Elyanne faktycznie zniknęła, a nie jest to farsa mająca na celu zwykłe wyłudzenie, bo Postyn nie zgodził się na sprzedaż skrzypiec. - Przeczesał włosy palcami i westchnął cicho. - Dla mnie to tak wygląda, bo nikt nie szuka Elyanne poza jedną małą dziewczynką, która nic nie wskóra, nie może szlajać się samotnie po miastach oraz swoim zawodzeniem przekona każdego niedowiarka o prawdziwości tej historii. Czy ktoś jeszcze szuka Elyanne? Szczerze wątpię i moim zdaniem, jeśli coś się jej stało to przez przypadek lub jej rodzina wcale nie jest taka wspaniała. - Zakończył dzielenie się swoimi przemyśleniami odstępując od Kotki i posyłając jej porozumiewawcze, ale i bardzo powątpiewające spojrzenie.
- Zanim pójdę, chciałbym zobaczyć reakcję starszej pani na tę propozycję. - Ton Cienia był mocno zabarwiony sceptycyzmem.