Karminowe Wrota

Mężczyzna przytaknął głową, a drugi zanotował. Poprosił jednak o powtórzenie imienia i nazwiska bo trochę je przekręcił na Józef Kasam....no cóż...był zmęczony ale na szczęście powoli kończył robotę, choć o tym przybysz nie musiał wiedzieć. Przeprosił oczywiście za pomyłkę.
Przyglądali się pokazowi. Przynajmniej mieli pewność, że to nie Człowiek i to im wystarczyło. Podziękowali i już mieli odchodzić, gdy padło pytanie - niestety był mały najazd, ale już jest to ogarnięte. A co do pana przybycia, to przynajmniej nie sprawia pan problemów, nie jest pijanym dzieciakiem, który trafił tu przypadkiem i grzecznie odpowiada na pytania oraz czeka na swoją kolej, a to bardzo dużo nam pomaga. Życzymy więc udanego pobytu i prosimy by nie sprawiał pan problemów. Nie podejrzewam, ale wolę uprzedzić - powiedział i pożegnał się. Odszedł do pozostałych, ale wszyscy uważnie obserwowali ruchy Sennej, póki ten nie zniknął za drugą taflą Lustra.


ZT Jusuf

Tego poranka obudziły ją przedwcześnie niezwykle silne sny, które mogłyby być odebrane jako traumatyczne, ale Ilza określała to słowem: przeciążające. Ostatnim, co zarejestrowała, była próba przeskoczenia przez bardzo wysoki zwodzony most, w tłumie innych istot. Biegła i spadała z nimi, a gdy tak leciała, mogła popatrzeć w górę. Na tle czarnego nieba widziała przeskakujących nieszczęśników jako słabe błyski światła, natomiast osoby, których próba się powiodła- jako szybkie kolorowe rozbłyski. Było to piękne i męczące za razem. Poczuła, że potrzebuje spaceru. Prędko odrzuciła koc na bok, wyszykowała się, a przed wyjściem zerknęła na równo poukładane teczki zawierające pliki dokumentów aptecznych. Nienaganne, jak zawsze. Pomyślała, że mogłaby przyuczyć pilną osóbkę do tej części pracy w aptece. Dla niej było to już tylko czystą i najprostszą rutyną, zajmującą niezauważalnie mało czasu. Uśmiechnęła się na myśl, że mogłaby być dla kogoś mistrzynią.
Jadła właśnie ostatnie słodycze z kapelusza i dziękowała Krainie za dzisiejsze zimne ożeźwiające powietrze, kiedy uświadomiła sobie, że wszystko co czuje, to nie tylko samopoczucie. Był jeszcze... zapach koszmaru. Że też dopiero teraz go skojarzyła. Odłożyła kapelusz na kamień leżący tuż obok ścieżki i pobiegła w kierunku, z którego zdawało się, że pochodzi zapach. Wędrówka doprowadziła ją do rzeki. Poczuła, jak gdyby koszmar był nad nią, aby chwilę później zniknąć. Całe specyficzne wrażenie gęstej aury odeszło. Rozejrzała się, podchodząc bliżej źródła wody. Oślepił ją chwilowo blask utopionego przedmiotu. Zobaczyła, iż na dnie osiadł spory fragment zwierciadła. Postanowiła, że rzeka nie będzie dla niej przeszkodą.
Zdjęła kolejno rajstopy, buty, spódnicę oraz bluzkę. Pozostała jedynie w cieniutkiej bieliźnie. Przemieniła czarodziejską wstęgę w nieprzemakalny plecak i wrzuciła do niego swoje rzeczy. Cofnęła się o kilka kroków, zakładając tymczasową torbę na plecy i z rozbiegu wskoczyła do wody, celując w taflę lustra.

Portal zadziałał i w następnej chwili znalazła się w Szkarłatnej Bramie.
- Woah!- krzyknęła ucieszona i rozebrana do rosołu baśniopisarka.- Zazdroszczę pracy przy tych cudach. Mogłabym tak codziennie!- zwróciła się do umundurowanych postaci.
Nic sobie nie robiąc z ich obecności, przemieniła wstęgę w duży ręcznik, którym mogła się wytrzeć, by zaraz po tym zacząć ubierać się w suche rzeczy.
- Skoro przeszukanie mamy zapewne za sobą, którędy do Świata Ludzi?

-Baśniopisarka, zielarka, Ilza...- wyrecytowała szybko i nieco od niechcenia, naciągając ostatniego buta.
Wyprostowała się i zarzuciła warkocz w tył. Wyczuwała wyraźnie, w który portal postanowił wejść koszmar, ale przecież nie będzie czekał specjalnie na nią. Nie chciała, aby strażnicy przedłużyli kontrolę, dlatego przedstawiła się imieniem i nazwiskiem oraz zwięźle wyjaśniła powody znalezienia się w Szkarłatnej Otchłani.
-Jestem Ilse Engel- powiedziała niemal dumnie.- Należę do Bractwa i niezwłocznie udaję się do Świata Ludzi z pilną misją schwytania Koszmaru.
Mimo ponurych masek na ich twarzach, poczuła że została dobrze odebrana. Lekkim krokiem podeszła w stronę wskazanej bramy, machając strażnikom i uśmiechając się na ich upomnienia.

Z/t

Odkąd tylko zdecydował, że wróci w rodzinne strony, towarzyszył mu niepokój.
W tym zdaniu znajdują się jednak właściwie dwie półprawdy. Po pierwsze, Marco mało o czym decydował, a zamiast tego pozwalał decydować życiu, w międzyczasie dryfując biernie przez dni czy tygodnie, aż nie pozostała mu tylko jedna opcja. A wtedy też nie tyle ruszał w jej kierunku, co raczej na nią wpadał, spacerując sobie ot tak. Patrząc na niego i jego mdłe spojrzenia, trudno było wyobrazić sobie, że chociażby jako plemnik miał dość przebojowości, aby coś wygrać.
Po drugie, ale wiążące się z pierwszym, nie do końca wracał. Bardziej zahaczał o orbitę Krainy Luster, by znaleźć się gdzieś indziej, gdy tylko wiatr znowu zawieje. Tak czy siak, niepokoiła go myśl o obranej trajektorii. Nie miał tak naprawdę większego powodu, żeby się obawiać – aż do teraz. Zapominał wiele i łatwo, ale Szkarłatna Brama nie wyglądała tak, jak pamiętał. A pamiętał nieco, bo przecie odkrycie tego miejsca znacząco zmieniło jego życie. Przez to nawet zanim zauważył kilka postaci okupujących wnętrze Świątyni, jego uwagę zwróciły pęknięcia w posadzce, potem tablica, której nie przeczytał. Dopiero na końcu dostrzegł to, co się ruszało, a więc potencjalnie mogło go zabić.  
Chciał zapytać o źródło kłopotów, ale w ostatniej chwili ugryzł się w język. Jak raz, to był chyba dobry czas na udawanie kogoś, kim nie był – w tym przypadku wiedzącej osoby. Nie chciał w końcu wyeksponować słabości, jaką była niewiedza. Uświadomił sobie, że w którymś momencie patrzył bezrozumnie na tablicę, rozejrzał się w pośpiechu, aż znalazł i przyswoił jej treść. Wystarczyło to, by zacząć się domyślać, iż zgromadzone tu osobowości pilnują, kto przechodzi przez Karminowe Wrota. Tyle że Marco nie lubił się domyślać i nie ufał sobie, nawet jeśli coś wydawało się oczywiste.
Do tego pozostawało pytanie, czy potrzebował jakichś dokumentów, których nie posiadał. Czy mógł i powinien zawrócić? Jednak miał wrażenie, że grupka postaci stojąca przy taflach luster zerkała na niego co jakiś czas. A to oznaczało, że może powinien przestać dumać i zamiast tego szybko zadecydować.
Wyprostował się, ale też wetknął ręce do kieszeni, bo jego niepewna natura na ogół się przebijała. Przeszedł trochę bliżej mundurowych, odchrząknął, raz jeszcze zebrał myśli.
- Ja z Krainy Luster i teraz wracam do Krainy Luster – rzucił jak najzwięźlej. – Marionetkarz. Marco… Marcus. Knowles… nazwisko, to jest.
To chyba wszystko, co powinno kogoś interestować. Albo może miał przekichane.

Mari stała na straży, rozmawiając z pozostałymi strażnikami. Dawno jej tutaj nie było, ale to, że miała swoje prywatne życie wcale nie znaczyło, że mogła się obijać. W końcu miała swoją pracę, z której niestety nie dało się aż tak łatwo zrezygnować jakby się tego chciało.
Ostatnimi czasy....mimo iż w Mieście toczyły się boje, w Bramie nie działo się za wiele. Widać pewna urocza organizacja nie wiedziała o tym co się dzieje w Krainie. I dobrze, bo pewnie mieliby problem z tym, żeby ogarnąć dwa problemy na raz. No chyba, że rodzinki nagle by uznały, że mają przed sobą większy problem i przez to się pogodzą na czas ewentualnego ataku, ale jakoś tego nie widziała.
Dyskutowali akurat na temat ostatnich wydarzeń w Mieście Lalek, gdy nagle ktoś pojawił się w Bramie. Co więcej, pojawił się od strony Świata Ludzi.
Kotka poprawiła maskę i zmrużyła oczy. Stojący obok niej Opętaniec, ze skrzydłami przypominającymi te od ważki położył dłoń na rękojeści miecza i razem ruszyli do przybysza.
Para ubrana w szlarłatne mundury już miała zadać pytanie o godność oraz cel podróży, gdy mężczyzna sam podał im wszystko co trzeba. Nie wyglądał jednak na zbyt pewnego siebie. Hmmm...ciekawe.
Marionette od razu zanotowała wszystko i upewniła się jeszcze co przenosi do Krainy. Jeśli mężczyzna się nie stawiał, Opętaniec szybko go "przeskanował" i przeszukał, a że nie zalazł nic podejranego podziękowali za współpracę i wrócili na swoje stanowisko, odprowadzając jednak jeszcze mężczyznę wzrokiem, upewniając się, że jego zachowanie nie będzie jakieś podejrzane. Zanim ten zniknął za czerwoną taflą, ostrzegli go jeszcze by uważał, jeśli będzie chciał się wybrać do miasta.

ZT Marco

Szkarłatna Otchłań to jego całe życie. To tutaj się wychował, to tutaj walczył, to tutaj stracił matkę i zapragnął zemsty. Znał tę krainę bardzo dobrze, zapędzał się w najdalsze jej zakamarki. Patrzył na odcień czerwieni sączącą się przez okna domu. Na odłamki dryfujące w rytm sennej przestrzeni. Tu zawsze jest spokój wypełniony stałą niezmienną temperaturą, brakiem anomalii pogodowej i uspakajającym bordo w nocy. Dlatego wyprawy do Krainy Luster są dla niego rzadkością. Nie lubi tego chaosu, bogactwa flory i fauny, woli pustkę Szkarłatnej Otchłani, która rozdarła go już dawno temu, z każdym dniem powiększając się jeszcze bardziej, aż nie wytrzymuje. Znalazł listy, te cholerne, pierdolone listy. Jego świat się trzęsie, łamię u podstaw. Musi iść, dlatego nie pierwszy raz stoi przed Karminowymi Wrotami, ale być może ostatni. Wpada przez portal, trawiony tylko jednym — zemstą.

| zt