Okolice bitwy o Most Korzenny

Ryknął, gdy jego towarzysz broni oberwał i został posłany w dal. A jednak żył i nawet się ruszał. Dobrze, bo Keer właśnie znalazł się potrzasku.
Czując na sobie więcej rąk, przez chwilę pomyślał, że potwór używa jakiejś mocy, lecz były to tylko dodatkowe kończyny monstrum. Tylko osiem par. Już wcześniej jego uścisk zdawał się żelazny. Teraz wypychał powietrze z niedźwiedzich płuc, jak z pospolitego miecha. Mało tego, Gawain został podniesiony, na co zaczął wściekle się rzucać, gryźć na i drapać na oślep, żeby utrudnić przeciwnikowi cokolwiek, co ten uroił sobie w tym szpetnym łbie.
Już wgryzł się w miękką tkankę, już posmakował dziwacznej posoki i szarpnął łbem, by pogłębić ranę Bayarda, gdy ten cisnął nim mocno. Przeleciał kilka metrów, by z łoskotem i gracją kamienia wylądować na deskach, które cóż... obróciły się w stertę przerośniętych drzazg. Szybko podniósł się, a krzyk Fobosa i widok jarzących się w dłoniach przeciwnika kuli dodatkowo go zmotywował. Do ucieczki.
Na tego kolosa nie było mocnych. Mógłby zmienić się w kaszalota, nosorożca a nawet słonia. Wszystko wydawało się zbyt ślamazarne lub za miękkie by mogło powstrzymać Bayarda przed rozszarpaniem ich na strzępy. To nie była kwestia, czy to zrobi, ale kiedy. Czyli równie dobrze mógł nigdy. Tę właśnie opcję wybierał Keer. Nie było mowy, żeby ponownie zbliżył się do mutanta polegając na masie i sile. Potrzebował być zwrotny i szybki.
Większe ciało było łatwiejszym celem, niepotrzebnym balastem. Pozbył się go więc i dotknął Kamienia Żywej Tarczy, by zaraz zmienić się w jastrzębia. Trzeźwe myślenie przychodziło mu z trudem. Wszystko działo się tak szybko. Musieli wiać, ale ani myślał porzucać towarzyszy. Zataczając półkrąg nad przeciwnikiem, chcąc lada chwila pikować, by wykłuć mu oczy, zorientował się, że musi. Na chwilę.

Gawain próbuje uciec na zewnątrz przez jakieś okno / otwór, by uciec z dziwnego pola blokującego komunikację i  zaalarmować Stowarzyszenie Czarnej Róży oraz wezwać o posiłki.

Warknął cicho, gardłowo, słysząc słowa Marionetkarki. Jej pobratymcy z Wysp Księżycowy potrafili spaczać istoty aż do takiego stopnia. Liczył, że w głębi piwnicy nie spotkają więcej potworności pokroju Yara. Przeklęci hutrasze!
Następnie sprawy potoczyły się szybko, a Notos mógł tylko z oddali przyglądać się starciu swoich towarzyszy. Musiał pilnować lalki, nawet za cenę życia. A te mógł zdecydowanie szybko stracić zważywszy na fakt dziwnej kuli energii, jaka formowała się w szponach niegdysiejszego Upiornego Arystokraty.
Nie, Themis znajdował się zdecydowanie zbyt daleko od Fobosa, by ryzykować sprint do swego kamrata. Również potencjalne obciążenie, jakim była zdobyczna Marionetkarka uwięziona w ciele lalki nie ułatwiłoby mu i tak trudnego zadania.
Toteż działał szybko.
Kobieta nie odbiegła zbyt daleko, lecz wywróciła się nieopodal stolika, na którym siedziała. Nie czas było na delikatności. Jeżeli próbowała odczołgać się, Themis zagrodził jej drogę nogą.
Drewniany stolik postanowił wykorzystać jako prowizoryczną barykadę, na którą rzucił formułę trwałości, by dodatkowo ją wzmocnić. W pośpiechu przewrócił go i przesunął, blatem wystawionym w stronę aberracji, a nóżkami blisko ściany. Powierzchnia była niewielka, zatem Szklany liczył, iż nie tylko uda mu się schronić za nią przed dziwną kulą energii wraz z Marionetkarką, lecz również zbyt wiele zbłąkanej energii nie trafi do ich zaledwie-tylko-trochę bezpiecznego schronienia. Kobietę wciągnął za nogi i zasłonił własnym ciałem oczekując na rozbłysk, który jak się spodziewał miał lada chwila nastąpić. Musiała dysponować cennymi informacjami.

- Formuła trwałości [1/3]

- Co za hutrasze. - mruknął pod nosem widząc to wszystko. Użycie określenia "To" jest o tyle istotne, że dobrze opisuje ono sytuację, w której nie jest się pewnym tego, co właśnie ma się przed sobą, a jednocześnie trzeba przyporządkować temu odpowiednią nazwę do dalszego wywodu. "To" jest określeniem oddającym wszystko, co konieczne dla osób będących na miejscu i jednocześnie całkowicie niezrozumiałe dla tych, którzy w tym czasie byliby w zupełnie innym miejscu i nie mogli by empirycznie doświadczyć dziwactw jakie stanęły przed Basilem i Niamh.
Rozważania na temat tego kto jest tu ofiarą, a kto jest oprawcą odsunęły na bok skarcenie kotki, że używany przez nią język nie przystoi do wizerunku biednej, niewinnej istotki potrzebującej pomocy.
Nikt nie nabierze się na słodkie, różowe oczka Dachowca, jeżeli kilka chwil po nich otrzyma wiązankę, w której jego rodzina zostanie tak obrażona, ze będzie miał ochotę zapaść się pod ziemię i wymazać swoje istnienie z jakichkolwiek form bytu.
- Zatrzymaj się! - Powiedział stanowczo Basile będąc świadomym, że zatrzymując mężczyznę w tym miejscu jednocześnie jest odpowiedzialny za jego bezpieczeństwo. Dyorfusilemar był bronią znakomitą, lecz nieprzydatną w tych warunkach, lecz nie jedyną na wyposażeniu Basila. Miał takż swoje ostrza i nawet przez chwilę nie pomyślał o tym, by wykorzystać Niamh jako żywy pocisk. To znaczy pomyślał o tym, lecz od początku nie był to pomysł, a raczej zabawna wizja, która zmaterializowała się w umyśle Lunatyka.
- To są szaleńcy! Sam powinieneś uciekać! - Zawodził zatrzymany mężczyzna, lecz nie mogło to wpłynąć w żaden sposób na postawę Basila.
- Czy to, co mówi ten mężczyzna to prawda? Skonsumowaliście mu druhów?
To pytanie było jeszcze gorsze chwilę po jego zadaniu, gdy Basile odtworzył je w umyśle, niż w czasie, gdy je zadawał. Nie miał jednak zbyt wiele czasu na zastanawianie się, bowiem szybko dostał odpowiedź.
- Ano prawda. Smaczni nawet byli bandyckie kanalie, Zastraszyć mniaes chcieli. Wyobrażacie sobie? Zaplute karły moralne! No ale mi aż ciśnienie podskoczyło. To kawka? Herbatka? Krewka? W czym gustujecie?
- Kawa. - Odpowiedział krótko obserwując jak jeden z krasnali podchodzi do Niamh trzymając w rękach metalowy kubek wypełniony po brzegi mlekiem i rozlewając po kropelce przy każdym kroku.
-Dzięki za pomoc. - Powiedziały, bądź powiedziały krasnale. Można powiedzieć, że Basile nie mógł stwierdzić, czy chwilę wczesniej usłyszał wskazujące na liczbę pojedynczą "mnie" czy też stojące za liczbą mnogą "nas". zupełnie jakby oba dźwięki zlały się w jedno słowo.
Tropiciel miał nadzieje, że Niamh okaże się być na tyle rozsądna, by na razie nie piła jeszcze oferowanego im mleka. Trzeba było zebrać więcej informacji. Choć sytuację nieco ułatwiały jakby agonalne jęki ocalałego bandyty.
- My tutaj robimy uczciwą bandyterke! Porwania dla okupu, kradzieże, włamania i wymuszenie a Ci szaleńcy napadli na nas jak wykonywaliśmy zlecenie. Przeklęte krasnale! Wiesz, że ktoś kazał nam je ukraść? my bierzemy jednego do wora, a pozostałe się na nas rzucają z zębami! Przeklęci zleceniodawcy, gdyby tylko dawali nam komplet informacji, cholerne Hutrasze.
Basile zanotował, że przestępca użył słowa Hutarsz niepoprawnie - wszak oznaczało to sytuację zupełnie inną, niż nielojalnego zleceniodawcy. jednakże zrzucił wszystko na poczet silnych mocji i utraty współpracowników.
- Myśmy honorowi złodzieje są! A te krasnale to jakieś wampiry nieokrzeszane!
- NIEOKRZESZANE? Spakowaliście mnie do worka!
- Nie Ciebie kretynie, tylko tego drugiego, co leży pod oknem!
- To jestem Ja! to jesteśmy My!
- Uspokójcie się, bo moją towarzyszkę rozboli głowa od waszych kłótni. - Odparł Basile kompletnie nie wierząc w sukces swojej argumentacji. Toteż wielce był zdziwiony, gdy usłyszał:
- Przepraszamy - które padły jednocześnie z ust krasnala (Krasnali) oraz bandyty.

Gdyby ktoś kiedyś postanowił ocenić działanie Fobosa, użyłby zapewne przeróżnych epitetów. Sam Upiorny Arystokrata, w czasie gdy obserwował jak śmiercionośny promień mknie w jego stronę, zastanawiał się, czy jego działanie jest napędzane odwagą czy głupotą. Nie wyobrażał sobie porzucenia towarzyszy broni, ale czy wynikało to z czystego, dobrego serca czy z ukrytej potrzeby udowodnienia całemu światu, że jest w stanie stanąć w szanki z każdym przeciwnikiem? Nie wahał się ani chwili i wiedział, że kiedyś taka postawa może go zgubić.
Dziś jednak nie nadszedł jego ostatni dzień. Potężne uderzenie uderzyło w jego tarczę i posłało go w tył z ogromną siłą, lecz nie wyrządzając mu większej krzywdy. Plecami uderzył w ścianę i poczuł jak budynek zatrząsł się pod impetem tego i innych ataków. Tarcza uratowała mu życie, ale czy zdoła wyjść z tej walki zwycięsko?
Zapach kurzu mieszał się ze smrodem magii, przekleństwo wypowiadane gniewnym szeptem sprawiło, że skryty za maską Arystokrata skrzywił się paskudnie. Gniew wymalowany na tego twarzy nie został jednak przen nikogo zauważony, bo nie było takiej możliwości.
Unosząc się z podłogi szybko zorientował się w sytuacji - Somnifer zmienił postać a Notos działał przy dziwacznej postaci. Już po chwili poczuł, jak w jego głowie rozlega się echo komunikatu Czarnej Róży, dlatego ryzykując wiele opuścił Blokadę i z niemałą ulgą wysłuchał komunikatu.
Gdy belka runęła na mutanta, poderwał się na równe nogi i krzycząc do swoich towarzyszy broni o zachowaniu ostrożności, dopadł ich dysząc ciężko. No tak, może i wyszedł cało i przetrwał atak, lecz kilka razy został rzucony na ścianę - nie pozostało to bez wpływu na kondycję Upiornego.
- Jesteście cali? - zapytał grobowym tonem - Spróbuję zatrzymać go pod tą kupą gruzu. - dodał, zerkając na istotę uwięzioną pod belką.

Jeśli nikt nie protestował, Fobos podszedł do drzwi które wyważył mutant i ocenił je na szybko, szukając metalowych elementów (skoro drzwi zatrzymywały istotę, mogły mieć takich elementów wiele). Jeśli było ich wystarczająco wiele by utworzyć z nich solidną klatkę, Arystokrata postanowił użyć swojej mocy manipulacji metalem (do oceny MG pozostawiam co udało mu się stworzyć, jednak celem jest zatrzymanie Bayarda w miejscu).
Jeśli natomiast drzwi miały za mało elementów, Fobos wrócił do towarzyszy i postanowił im pozostawić planowanie następnego kroku.

Poszukiwania otworu wylotowego dobiegły końca zanim na dobre się zaczęły. Wycelowana w niego kula energii, a potem promień, który z niej wystrzelił chybił go. Może to nadszarpnięta konstrukcja budynku, może to zupełnie coś innego, lecz ponownie poczuł więź magicznego porozumienia z siłami SCR. Odzyskawszy nieco nadziei, starał się przekazać Lunatykowi jak najwięcej informacji każdym zmysłem jakim dysponował, gdy belka runęła zaraz obok Notosa i biernej Marionetkarki.

Niebo spadło Bayardowi na głowę. Mieli więc krótką chwilę, szansę na wyjście stąd w pełnym składzie. Podleciał do towarzyszy i zmienił postać na humanoidalną, lecz kryształy w bransolecie nadal lśniły. Fobos zbierał się z podłogi, Notos również był cały.
- Póki co - odparł beznamiętnie, nieco nerwowo przeszukując sakwy. Syrenia Łza, Amoralas, Różdżka Zepsucia... jest! Maska Vin'tharnu
- Jeśli uda ci się go przytrzymać możemy mu to założyć na oczy, a potem połamać lub zabrać kości. To je całkowicie obnaży - wytłumaczył szybko, wcisnął przedmiot w pierwszemu chętnemu towarzyszowi i wrócił do bycia niedźwiedziem. Wolał nie ryzykować przemiany w zbyt wiele form, gdyż nie wiedział, jak wpłynie to na czas działania Animicusa.

Niechętnie, bo wiedział już jak potężny był Bayard, podszedł do monstrum i wlazł na rumowisko, by utrudnić mu manewry. Jeśli stolik wytrzymał atak, to taka ilość gruzu, drewna i innych materiałów budowlanych też powinna. No i może Fobos zastosuje te swoje sztuczki i faktycznie go unieruchomi. Stał tak więc, całym swoim ciężarem napierając na Bayarda pod spodem. Nie obserwował poczynań Fobosa, bo miał tego łuskatego gnojka do pilnowania. Oby Egzekutorzy się pospieszyli. A raczej zdążyli. SCR odżegnywał się od konfliktu, ale zdarzyć mogło się wszystko.
A jak ich zaatakują? Albo trafią na kolejnego mutanta jak Bayard? Nie. Nie powinien nawet tak myśleć. Przecież byli najlepszymi z najlepszych. Będą tu lada chwila...


Jeśli nie będzie musiał się odsunąć, by Fobos mógł wykonać swój plan, będzie stał i pilnował Bayarda, by ponownie rzucić się mu na twarz przy pierwszej okazji.

Czy metal jest dość wytrzymały, by wytrzymać napór siły jaką posiadał Bayard? Na szczęście członkowie Stowarzyszenia Czarnej Róży nie musieli się tym już przejmować.
Być może zapora stworzona przez Thorna z czasem zostałaby sforsowana, choć pierwsze szarpnięcie nie pozwoliło zdeformowanemu Upiornemu Arystokracie na wyrwanie się spod kupy gruzu. Thorn skutecznie użył swojej mocy i skierował żelazo z drzwi przeciwko rosłemu oponentowi tworząc klatkę. Nie miała ona oparcia, lecz dzięki użyciu mocy była o wiele trudniejsza do przesunięcia, niż gdyby była tylko niemagiczną stertą metalu. Dodatkowo sytuację Bayarda nie ułatwiał stojący na nim niedźwiedź.
(Thorn wyrzucił maksymalny możliwy wynik.
Nie dane było im jednak zrealizować dalszej części planu. Bayard był unieruchomiony, lecz trzeba było niemałej odwagi i zręczności, by umieścić na jego głowie maskę Vin'tharnu. Bez wątpienia było to jednak ryzyko, które członkowie Stowarzyszenia Czarnej Róży byli gotowi podjąć. Gawain postanowił wykorzystać ciężar niedźwiedzia, by jeszcze bardziej utrudnić ruchy Upiornego Arystokraty. Los jednak zdecydował, że nie musieli wcale ujawniać kości Bayarda. Tuż po tym jak żelazo zabrzęczało, gdy Bayard próbował się podnieść, do wnętrza magazynu wpadli Cierniści Egzekutorzy.
(Gawain wyrzucił 3, czego wynikiem jest nieskuteczność użycia maski.
Themis wciąż pozostawał blisko Marionetkarki, nie angażując się w bezpośrednią walkę, a raczej strzegąc jedynej osoby, która była w stanie wyjaśnić co takiego wydarzyło się w tym miejscu.

Egzekutorzy Stowarzyszenia zabezpieczyli magazyn, a także Marionetkarkę, podczas kiedy Gawain, Thorn oraz Themis otrzymali informację, by niezwłocznie wrócić do Wieży Zegarowej. Tam Różani Czarodzieje i Czarownice upewnili się, że członkowie Stowarzyszenia zbadali Różanych Strażników walczących w magazynie z Bayardem oraz upewnili się, że Ci nie zostali dotknięci jakimiś niewidocznymi ranami, choćby jakąś klątwą.

Kilka godzin później do Gawaina, Thorna i Themisa podszedł zamaskowany mężczyzna w długiej pelerynie ze szmaragdowych piór. Różani Strażnicy rozpoznali, że był on wśród egzekutorów, którzy przyszli im na pomoc. Był osobą, która poleciła im się wycofać i wrócić do Wieży Zegarowej.
- Dobrze, że nic wam nie jest. Paskudna sprawa. - Zaczął, po czym wyciągnął coś, co przypominało niewielką pozytywkę zwieńczoną czarną różą na wieku. Themis będący zaklinaczem mógł rozpoznać pozytywkę sekretów, choć coś w magicznej aurze tego przedmiotu mogło wydawać się inne, nietypowe.
- To o czym będę mówił to tajemnica. Dowództwo uznało jednak, że musicie wiedzieć z czym się mierzyliście. - Rozpoczął, oczekując następnie przez chwilę na znak, że członkowie Stowarzyszenia rozumieją wagę sytuacji. Dopiero następnie kontynuował:
- Nie jest dla was tajemnicą, że Zora współpracowała z Wyspiarzami, a dokładniej z Marionetkarzami, którzy zbiegli z delegacji Wysp Księżycowych. Nikt z nas nie spodziewał się jednak do czego mogli posunąć się Wyspiarze. I nie mówię tutaj o Marionetkarce, której ciało zostało niemal bez reszty zmienione w Marionetkę. Prawdziwym bluźnierstwem jest nasz drogi kolega Bayard. Jak się okazuje był kiedyś Upiornym Arystokratą, który wdał się w romans z Marionetkarką. Widzicie u nas to najwyżej mały skandalik, a tam to zbrodnia śmiertelna. Marionetkarze byli jednak szybsi od Upiorny i dopadli Bayarda pierwsi. Wykorzystali mroczną magię i stworzyli z niego mutanta, z którym walczyliście. Nie spodziewali się jednak, że ich twór zwróci się przeciwko nim i w szale niemal zabije swoją ukochaną. Umibya jest córką jednego z Marionetkarzy, którzy stanowili delegację. Bardzo wysoko postawionego przedstawiciela swojego społeczeństwa i twórcę klątwy, która dotknęła Bayarda. - Krótka pauza - Marionetkarka, którą spotkaliście to córka Unerisa Pturema, osoby niezwykle niebezpiecznej, która gromadzi stronników w ruinach twierdzy Gesdre. To stara warownia wymarłego już rodu Rogatych Rycerzy, którą Marionetkarze z Lunis obrali ponoć za swoją siedzibę.
Jeżeli członkowie Stowarzyszenia Czarnej Róży chcieli uzyskać dodatkowe informacje, mogli zadać Egzekutorowi pytania, w innym wypadku mężczyzna anulował działanie przedmiotu i odszedł, a misja została ukończona przez Gawaina, Themisa i Thorna. Gratuluję!

Nagrody:
Gawain otrzymuje: Czarci ogon + Ścianopatrzki + 10 dodatkowych punktów do Alchemii (poza tymi przyznawanymi za wykonanie wyzwania)
Themis otrzymuje: Alphardarz + Ścianopatrzki + 10 dodatkowych punktów do Zaklinani (poza tymi przyznawanymi za wykonanie wyzwania)
Thorn otrzymuje: Makros + Ścianopatrzki + 10 dodatkowych punktów do Tkania Magii (poza tymi przyznawanymi za wykonanie wyzwania)

Wątek Basile i Niamh
Zakończenie

Domostwo Krasnali okazało się być miejscem, z którego Basile oraz Niamh wraz z nowymi przyjaciółmi - Krasnalami o wielu ciałach i jednym umyśle oraz niegodziwym przestępcą Henrykiem doskonale widzieli pole bitwy po drugiej stronie rzeki Ailir.
Nie pozostało im nic więcej, jak tylko obserwować zmagania Fyortersoli i Milicjantów Zory, albowiem Lunatykowi Stowarzyszenie Czarnej Róży poleciło pozostawać w gotowości, w związku z Koszmarem grasującym nieopodal, natomiast Niamh jako wybawicielka zaczęła rozkoszować się przepysznymi wypiekami krasnali. Jak zapewniał Senny przyjaciel ciastka nie były wykonane z ludzi. Z drugiej strony Niamh zaczęła rozkoszować się ucztą nie zapytawszy o tak nieistotne detale.
Gdy walki ucichły, a strony ogłosiły rozejm, do Basila i Niamh dołączyli jeszcze Milicjanci Zory, którzy byli dobrymi przyjaciółmi krasnala. To od nich Lunatyk i Dachowiec dowiedzieli się o wyniku bitwy.
Rozmowy trwały niemal do rana, gdy wszyscy rozeszli się w swoją stronę.

Niamh otrzymuje Pistolet "Tambyć" + 5 dodatkowych punktów magicznego rzemiosła
Basile otrzymuje Tchnienie Muzy (Gra na instrumencie) + Ściankopatrzki + 5 dodatkowych punktów magicznego rzemiosła