Okolice bitwy o Most Korzenny

Artemis wyszła z poważnie rannym mężczyzną na zewnątrz, aby szybko i sprawnie dać pomoc najszybszą pomoc, jaka jest możliwe. Szklana znała podstawy pomocy, jeśli chodzi o nastawienie ręki u istot. Miała na tyle dobrze, że był nieprzytomny więc nie wyczuje niczego. Po nastawieniu mu ręki położyła wzdłuż ciała, aby nie dotykała do ran, które zauważyła na początku. Całe szczęście, że nosi chusteczkę, dlatego ją wyciągnęła i wytarła żywoczerwoną krew z jego skroni, a potem ucisnęła, żeby dalej nie spływała po twarzy rannego Kapelusznika. Potem westchnęła widząc na lewej nodze całą masę czerwonych i upstrzonych bąbli, nie wiedziała na ten moment co z tym fantem zrobić. Jednakże zaczęła się zastanawiać, czy to zostawić, czy zarówno opatrzyć, ale jeśli są bąble to w każdej chwili mogą pęknąć, jak i wyleci ten płyn surowiczy na zewnątrz. Członkini spojrzała się raz jeszcze na budynek, ile jeszcze osób musi stamtąd wyciągnąć bo niestety kilku mogło chyba nie przeżyć tego uderzenia. Niestety nie przychodziły posiłki z organizacji SCR, zatem została sama z tym wszystkim, co ją mocno sfrustrowało, ale nie mogła z w tym momencie się poddać bez walki bo wiedziała, że są jeszcze inni ranni, którzy potrzebują pomocy w płonącym budynku.

Lekko przekrzywił głowę w zastanowieniu. Czy to w ogóle byli jeszcze Marionetkarze? Równie dobrze mogłyby to być Marionetki ich udające. Na niekorzyść tej teorii przemawiała duma i upór rzemieślników, handlarzy nieumarłą bronią samobieżną. Bunt Marionetek musiał ich bardzo zaboleć, skoro postawili na tak skrajne modyfikacje ciała. Pewnie prześcigali się w tej dziedzinie.
Oczywiście Keer nie uważał Marionetek za przedmioty, lecz nadal ciężko było mu zrozumieć ich istotę. Skąd biorą się ambicje i cele u tych stworzeń? Skąd brały się u nich emocje, jeśli układ hormonalny był im znany jedynie z definicji? Jak rozumiały marzenia i strach, jeżeli nie śniły? Oczywiście były równie dumne co ich twórcy, lecz co je napędzało do dalszego działania? A może nie chorując, nie czując bólu, głodu i pragnienia, mogli spoglądać dalej i poświęcić się wyższym celom, niebezpiecznie zbliżając się do bożyszcza uciśnionych przez ciało? Wzdrygnął się na te przemyślenia. Choć był uwięziony we własnej skórze, nie chciał się z nią rozstawać.
Ze spokojem wysłuchał Notosa. Mówił z ładem i składem. Cóż z tego, że były to same oczywistości? Przynajmniej Somnifer wiedział, że znalazł się wśród podobnie myślących osób.
- Fortuna to wredna sucz, dlatego mam więcej innych zabawek - odparł swobodnie.
- Jestem za tyłami, zwłaszcza, że dodatkowo chcemy kogoś żywego, ale - zadarł głowę, by jeszcze raz przyjrzeć się magazynowi, który aż prosił się o katastrofę budowlaną. - nie jestem pewien, czego tu szukamy. Czemu wybrali akurat budynek oddzielony od reszty zabudowań? Dwukondygnacyjny i szeroki, starszy od mitycznej twojej starej, jakby miał się zaraz zawalić i pozornie pusty. Potencjalnie zaminowany. Zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt, że nie tak dawno trafiliśmy na transport materiałów wybuchowych i nikt więcej stamtąd nie wyszedł. A jak zauważyłeś głusi nie są. Wygląda na podpuchę. - Myślał na głos, pozwalając obawom i potencjalnym scenariuszom wybrzmieć.
- Co sądzicie? Pułapka czy tylko zagrywka pod publikę, jakie to SCR nie jest złe i okrutne, że zamiast obserwować, wywleka ich z kryjówek? - Tym razem popatrzył na każdego z towarzyszy broni, ciekaw ich zdania oraz decyzji Notosa, który jako posiadacz złotej perły grał teraz pierwsze skrzypce.

Organizacja błyskawicznie potwierdziła, że mają do czynienia ze Zwiadowcą, toteż Fobos odetchnął cicho, przyglądając się napotkanemu. Celowo nie wyrywał się do rozmowy, ponieważ chciał być obserwatorem najdłużej jak tylko się da.
W towarzystwie innych członków SCR, chociaż nie znał ich i mógł się jedynie domyślać kim mogli być, czuł się jakby lepiej. Wierzył, że gdy przyjdzie co do czego, staną z nim do walki by wspólnie wykonać zadanie. Być może jego podejście było zbyt romantyczne, ale skoro przynależność do organizacji była dla niektórych jedynie zabawą w szlachetnego rycerza, on miał prawo podchodzić do sprawy jak tylko chciał.
Enyo dał się poznać jako rzeczowy kompan, Somnifer dużo mówił i jego wnioski były trafne, Notos sprawiał wrażenie takiego, który aż rwie się do działania. Aeron nie chciał myśleć jakie on wywarł wrażenie. Skupił się więc na zadaniu i gdy towarzysze zaczęli wypytywać Zwiadowcę, on milczał i starał się zapamiętać jak najwięcej. Miał chwilę na zorientowanie się w otoczeniu, które bacznie obserwował, tworząc w głowie plan działania.
Marionetkarze z elementami ciała wyjętymi z Marionetek... cóż za praktycznie rozwiązanie! W czasie gdy pozostali zdawali się być zaniepokojeni rewelacjami, Upiorny Arystokrata poczuł jak wzbiera w nim ekscytacja. Czy to właśnie w ten sposób rozwiązano problem utraty kończyny, a co za tym idzie kalectwa i wykluczenia z wielu aspektów życia? Protezy... Magiczne, w pełni funkcjonalne, być może nawet lepsze niż poprzednie członki ciała...
Nie chciał dzielić się myślami z kompanami. Gdy wróci do Dunkelheit niezwłocznie poszuka informacji na temat obcych Marionetkarzy. Spragniony nowinek, zamierzał zapoznać się z metodą, która być może będzie miała ogromny wpływ na Krainę Luster. A jeśli można ją wykorzystać do własnych celów... Tylko głupi by nie skorzystał.
- Wygląda, jakby chcieli by się zawalił. - wtrącił się do rozmowy, przyglądając się zza maski magazynowi - Ale w konkretnym czasie. Zabierając ze sobą konkretne życia. - dodał - Jeśli chcesz znać moje zdanie, Somniferze, uważam, że to pułapka. Marna próba wciągnięcia do środka tych, którzy węszą zbyt mocno. Popieram pomysł z zajściem od tyłu, jednak wolałbym, byśmy zachowali szczególną ostrożność. - przeniósł spojrzenie na tego, do którego się zwracał, po czym przebiegł wzrokiem po pozostałych - Sugeruję by na przedzie szła dwójka która otworzy drzwi i zrobi zwiad, reszta za nimi dopiero jak będzie czysto. Zgłaszam się na ochotnika do pierwszej linii, mogę zaoferować magię Pozytywki sekretów, dzięki której pozostaniemy niezauważeni i niesłyszalni. Również posiadam Różdżkę zepsucia. - niski głos był stanowczy, ale Fobos nie naciskał. Ze swojej strony zaoferował się jako zwiadowca, ale czy reszta na to przystanie? No i kto zgłosi się jako druga osoba? Czas pokaże. A chyba wcale nie mieli go w nadmiarze.

Basile zdawał sobie sprawę, że dwie rzeczy dzisiejszego dnia będą nieuniknione. Po pierwsze niezaprzeczalnie dojdzie do rozlewu krwi. Choć walczący często znali się i trudno tu mówić o wielowiekowej nienawiści, to nie sposób było wygrać walki o most, a być może o całe miasto, bez używania potencjalnie śmiercionośnych narzędzi. Co więcej jak zawsze w przypadku batalii na jej obrzeżach będą działać niezwiązani z żadną ze stron szubrawcy, którzy widzą wszystko na swój własny, niekoniecznie honorowy sposób. Niegodziwcy będą chcieć wykorzystać zamieszanie. dla swoich własnych celów.

Drugą ze spraw nieunikalnych było spotkanie Niamh. Kotka jakkolwiek leniwa i marudna, to bez wątpienia nie przepuści możliwości odebrania nagrody. Oczywiście istniało niewielkie ryzyko, że kotce mogło się coś stać. Na przykład noga mogła jej utknąć w szparze pomiędzy drewnianymi deskami, na których wystawione były wyjątkowo cenne kamienie szlachetne. Takie niepilnowane, które trzeba było zabezpieczyć przed złośliwą kradzieżą. W starcie z Marionetkarzami z Wysp Basile zbytnio nie wierzył. Lunatyk założył, że Ci nie ryzykowaliby losowego starcia z małą dziewczynką, które mogło opóźnić ich zadanie.

Basile wrócił na aleję, na której on i Niamh dostrzegli dziwacznych Marionetkarzy i zaczął się rozglądać za kotką. Co prawda w planach miał iść w stronę rzeki, ażeby być bliżej miejsca gdzie wszystko się dzieje. Mimo tego najpierw chciał dowiedzieć się jakie informacja zebrała Niamh. No i przy okazji sprawdzić, czy kotka nie wpakowała się w jakieś kłopoty. Na przykład czy nie została podstępem zaciągnięta do jakiegoś szemranego miejsca przez niegodnych zaufania przestępców i teraz nie jest oskarżana o czyny nierządne, niepożądane, czy chociażby niepotrzebne.

Artemis po wyprowadzeniu rannego, miała jedyną nadzieję, że w okolicy jest medyk lub lekarz w pogotowiu, aby mógł opatrzeć mieszkańca. Po chwili usłyszała huk za swoimi plecami, budynku już nie było bo runął, zatem roiło się jedno pytanie u Szklanej? Czy inni byli tam w mieszkaniach i zostali unicestwieni przez pocisk ognisty? Na dobrą sprawę, budynek powinien wytrzymać uderzenie, czyżby miał wadę konstrukcyjną? W wolnym czasie będzie trzeba znaleźć informacje na jego temat — kto go zaprojektował, zbudował itd. Jednakże to nie czas na rozmyślanie w tym momencie.
Trzeba szybko działać i wstała przemawiając do tłumu. - Zabierzcie rannych w bezpieczne miejsce, tak samo tyczy się tu mieszkańca, który krwawi. Nie możemy pozwolić na dalsze niebezpieczeństwo mieszkańców w tej części miasta - odpowiedziała poważnym głosem do zgromadzonych, w takim momencie odwróciła się chcąc iść dalej ale bardzo ostrożnie, aby samej nie oberwać częścią ściany od losowego budynku. Członki SCR zauważyła dym, który zakrył jej drogę co nie spodobało się w tym momencie, bo sekundy, jak i minuty uciekają w niebezpiecznym miejscu, gdzie odgrywa się bitwa i to na całym obszarze.
- Niech to szlag — odparła niezadowolona Szklana, wiedząc, że musi wydostać się z tej pułapki. Po usłyszeniu kolejnych pocisków zaczynała zastanawiać, którędy ma iść, aby nie wejść na pole minowe czyli
początek walki między grupami. Zamknęła oczy chcąc wyciszyć harmider, który wytwarzają mieszkańcy wtedy miała nadzieję, że to jej pomoże wybrać lepszą opcję, aby ruszyć się z tego miejsca. Szklana wyciszyła się wtedy usłyszała kolejny huk od ostatniego. - No dobrze, aby nie dać się, zaskoczyć muszę pójść okrężną drogą, najlepiej nie w kierunku paszczy lwów — powiedziała cichutko sama do siebie. W takim momencie zdecydowała pójść  w stronę dźwięku, ale bardzo ostrożnie, aby nikt jej nie zauważył, a tym bardziej wrogowie.

- Klasyczny lep na zdesperowanych i chciwych - potwierdził za Fobosem z wyraźnym chłodem. Ton był potwierdzający, lecz neutralny. Keer zwyczajnie kalkulował ryzyko.
Prawie przystałby na propozycję Fobosa, zwłaszcza gdy wzmiankował użycie Pozytywki sekretów, lecz życie toczyło się własnym torem. Planować mógł każdy, a wychodziło jak zwykle.
Nie zapomnieliśmy o niczym? - dało się nagle słyszeć.
O byciu cicho z pewnością. I o zamknięciu drzwi chyba również. - Keer uśmiechnął się w myślach, przypominając sobie główny cel misji. Informacje i jeńcy.
Mógł zrzucić lekkomyślne zachowanie szarych płaszczy na brak doświadczenia, podatność na stres lub wyjątkową pewność siebie. To ostatnie było broszką tylko drugiego z oponentów. Pierwszy wydawał się nowy w tym fachu.
Wszystko co ważne, brzmiało jak coś godnego ich zainteresowania. Muśnięciem palca aktywował Kamień Żywej Tarczy osadzony w pierścieniu pod rękawicą i również przyspieszył kroku, ignorując rozmówców oraz towarzyszy. Ufał innym Różanym Strażnikom na tyle, by wierzyć, że nie oberwie od nich w plery za podejrzenie zdrady przy pierwszej okazji.
Somnifer udawał, że idzie w innym kierunku niż reszta. Biegł świńskim truchtem do wylotu najbliższej uliczki, niby się potknął, po czym przyklęknął, jakby chciał zasznurować but. Ot niegroźny, ciamajdowaty ktoś.
Jego celem było przecięcie drogi Marionetkarzom. Musnął bruk w kierunku od siebie, rzucając Vallumrosę. Mur wkrótce przebije się przez kamień i odetnie drogę pospieszalskim. Somnifer w końcu się wyprostował, poprawił pasek kuszy, po czym ruszył dalej. Oczywiście, że ich okrążał, ale był w tym sam. W luźno zamkniętej dłoni zaczął przywoływać płatki**, które niebawem zamienią się broń. W międzyczasie starał się wyglądać jak ktoś, kto trzyma dystans w celu uniknięcia walki. Nie miał interesu w prowokowaniu starcia. Jeszcze nie teraz.
Co było pięknego w tej metodzie? Ruch przyciągał oko bardziej niż powolutku wybrzuszający się teren. Póki co mur jeszcze nie wyrósł, lecz jego towarzysze powinni zorientować się, co właśnie zrobił, podczas gdy ich potencjalni jeńcy musieli pilnować przemieszczających się wokół osób.
Czterech na dwóch i to z kiełkującą przewagą terenową. Brzmiało dobrze. Nie liczył na panikę Marionetkarzy. No, może ten jeden ze sztuczną nogą się podda. Byleby nie spanikował. Drugi będzie większym problemem i to na nim Gawain skupiał większość uwagi.

*Vallumrosa
**Acierosa

Themis nie spodziewał się, by pół statku Wyspiarzy miałoby bez wiedzy ich Lorda-Generała okupywać stary, opuszczony magazyn; przypuszczał, że jeżeli już będą liczebni, to za sprawą sojuszników ze strony kogoś z Miasta Lalek - a ci byli już bardziej przewidywalni.

Obejrzał się przez ramię za oddalającym się od ich członkiem jego oddziału; nie reagował, wierzył bowiem w rozsądek swojego towarzysza. Zdrajców wszak zawsze karze się na pokaz.

Tymczasem on sam musiał podjąć jakieś działania; domyślał się, że ich nowi znajomi mogą speszyć się tak niecodziennym, a doborowym towarzystwem, toteż wystąpił ostrożnie do przodu z uniesionymi rękami i uśmiechem na ustach; w gruncie rzeczy nie ryzykował - aktywował wcześniej swoje małe, ulubione zaklęcie, a refleks jako doświadczony szermierz miał doskonały. Pozostała dwójka ludzi Czarnej Róży mogła wszak potraktować jego mały manewr jako element dywersyjny.
- Drodzy panowie, cóż za spotkanie spotkanie! - zaczął jowialnie, a jego ręka spoczęła na rękojeści miecza - Można też wiedzieć, co robią panowie na terenie tego zapadłego gmaszyska? Od dawna jest on wyłączony z użytku, a władze miejskie nie chciałyby mieć na sumieniu kolejnych mieszczan. - cmoknął w usta przekrzywiając lekko w bok głowę - Niecodzienne to miejsce na nocne schadzki.

Wszystko działo się bardzo szybko i nim się spostrzegli, ich mała misja nabrała tempa. Fobos nie przepadał za zwiadem, bo sam być dość rozbudowanej postury i nosił się bardzo... szeroko, przez płaszcz z futrem i elementy zbroi. Jeśli miał wybór, decydował się albo na zastraszanie przeciwnika, albo na otwartą walkę. Dziś jednak miał skupić się na dyskretnym podejściu do budynku.
Ich rozmowa została przerwana przez dziwnych, podejrzanie zachowujących się mężczyzn. Upiorny Arystokrata nawet nie miał czasu zareagować, bo jego towarzysze od razu podjęli działania - Somnifer wystrzelił jak z procy a Notos postanowił zaczepić tamtych, najprawdopodobniej odwracając ich uwagę od mknącego bokiem żołnierza.
Zmyślnie, ale czy rozsądnie? Czas pokaże.
Aeron nie miał wiele czasu do namysłu, dlatego krzywiąc twarz skrytą w mroku, podszedł za Notosem, zakładając ręce na piersi. Somniferowi nie pomoże, dlatego zdecydował się stanowić wsparcie dla tego drugiego. Enyo zdawał się być nieobecny, dlatego też chwilowo Fobos stracił nim zainteresowanie.

Stając za Notosem, przyjrzał się dwójce. Wzburzenie jednego z nich sprawiło, że uśmiechnął się pod nosem. Dobre określenie, nierząd miejski. Faktycznie, były takie chwile, że żyjący kilkaset lat Upiorny Arystokrata zastanawiał się, gdzie podziewają się te wszystkie miejskie fundusze. Budynki chyliły się ku upadkowi, na ulicach panował bałagan... Cóż, każdy kraj miewał lepsze i gorsze czasy.
- Jak sam raczył pan zauważyć, ruina odebrała życie kilku osobom. - podchwycił ciemnym, dudniącym głosem - Czemu więc dziwi pana, że chcemy zapobiegać wypadkom, przeganiając zbyt blisko spacerujących? - przechylił lekko głowę.
Zmiana podejścia nastąpiła dość gwałtownie, bo już po chwili niższy mężczyzna zaczął odciągać drugiego. Przyjęta przez nich postawa wskazywała, że niepotrzebnie wdawali się w dyskusję bo albo nie mieli ochoty na konfrontację, albo mieli za dużo do stracenia. Fobos przyglądał się więc dwójce i zastanawiał, skąd się tu wzięli i czemu byli tacy nerwowi. Pracując jako gwardzista zdarzało mu się zaczepiać przechodniów i zadawać proste pytania kontrolne, ale ci, którzy nie mieli nic na sumieniu zazwyczaj odpowiadali przyjaźnie i po prostu prowadzili rozmowę aż do samego końca. Bez stresu, bez chęci ucieczki.
- Chwileczkę. - polecił, unosząc dłoń w geście zatrzymania i ponownego zwrócenia na siebie uwagi tak, by Somnifer miał czas na wykonanie ruchu, który zaplanował.
Zrobił krok ku dwójce, przechodząc przed Notosa - w razie czego był gotów go osłonić - i spojrzał na tamtych z góry, kładąc jedną dłoń na przytroczonej do pasa broni. Na razie swobodnie.
- Czego tu szukacie? - zapytał z powagą. To czy otrzyma odpowiedź było uzależnione nie tylko od samych mężczyzn ale i od poczynać Somnifera.
Co przyniesie następne kilkanaście sekund?

Somnifer skrył się zaraz za rogiem i słuchał wymiany zdań pomiędzy Marionetkarzami a Notosem. Wzmianka o wątpliwej kondycji moralnej miasta rozbawiła Cienia na tyle, że ten delikatnie uniósł pięć płatków w powietrze i rozpoczął ich przemianę, po czym naciągnął kuszę i załadował bełt. Nawet jeśli budynek groził i straszył wypadkami, Keer wątpił w przypadkowość zgonów, o których wspominał bardziej nerwowy z dwóch nieznajomych.
Póki co sytuacja była napięta, ale stabilna. Płatki nabierały ostrych, wydłużonych kształtów i większej masy. Spust kuszy kusił.
Somnifer wychylił się zza rogu i przycelował w żywą nogę niższego Marionetkarza, który oznajmił, że właśnie stąd idą. Nie oddał strzału, lecz trzymał gościa na muszce. Jeśli trafi, zostałaby mu jedna marionetkowa noga, która pewnie była cięższa niż normalna. W bardziej postawnego nie celował, bo nie wiedział w co, żeby go nie zabić. Dodatkowo Fobos właśnie wykonywał swój ruch. Wątpił, by jego działania przyniosły pozytywny efekt. Emanował aurą autorytetu i jeszcze przeszedł przed Notosa, sięgnął ku broni.
Blisko! Za blisko! - minimalnie opuścił kuszę, gdy Fobos bawił się w strażnika miejskiego.
W tym momencie pnącza wystrzeliły u wlotu uliczki dalej, wyrzucając kostki brukowe we wszystkie kierunki lub leniwie je tocząc. Kolczaste łodygi wpiły się w mury budynków i zgrubiały u podstawy nabierającego kształtu muru, a w zasadzie barykady.
Gawain musiał przyznać, że efekt przerósł jego oczekiwania. Niby testował i ćwiczył zaklęcie, jednak zawsze odbywało się to na otwartej przestrzeni. Teraz, mogąc porównać mur do otaczających go budynków, robiło ono o wiele większe wrażenie.

Jeśli którykolwiek z Marionetkarzy zaatakuje lub zacznie uciekać, Gawain odda w jego kierunku strzał, celując w nogi, po czym dobędzie miecza i ruszy w pościg / na pomoc towarzyszom.
Jeśli Marionetkarze nie zareagują na rosnący mur/resztę towarzyszy, Keer używa Amoralasa, by przywołać skrzydła i  wlecieć na dach budynku.

Vallumrosa - czas trwania - nie dotyczy
Acierosa - drugi etap rzucania zaklęcia

Basile mógłby poczuć trwogę o los kotki. Niamh nie wyglądała jak urodzony wojownik. Nie miała szerokich ramion, które uniosą wielkie młoty bojowe, czy nawet średniej wielkości miecz jednoręczny. Prawdopodobnie dość łatwo byłoby jej ponieść porażkę.
Jednak Lunatyk zdawał sobie sprawę z faktów. Kotka stała przed nim i nie wyglądała jakby cokolwiek mogło ją nawet zadrapać, czy w jakikolwiek sposób tylko zagrozić.
Mężczyzna przyglądał się jej przyglądając się uważnie drobnej kociej postaci. Minął Niamh z lewej strony i nagle zatrzymał się w miejscu otwierając szeroko oczy. Gwałtowne zaciśnięcie palców spowodowało, że karabin Lunatyka uderzył o kirys mężczyzny.
- Och nie! Niamh. - Powiedział, czekając, aby kotka spojrzała na niego i ujrzała jego szeroko otwarte oczy i lekko rozwarte usta. Zupełnie jakby właśnie zobaczył coś strasznego.
Nie pozwolił jej jednak obrócić się w całości. Złapał ją za ramiona i skoro tylko ujrzała na jego twarz przytrzymał ją tak, by stała plecami do niego.
- Masz Rzenakacza na plecach! Nie ruszaj się, to spróbuję go usunąć!
Trzymał ją mocno, lecz jeżeli kotka współpracowała, to uścisk Lunatyka nieco się rozluźnił. Mężczyzna kontynuował.
- Jeśli przeżyjesz i uda mi się pozbyć Rzenakacza, to kupię Ci małą chatkę w lesie wypełnioną po brzegi jedzeniem. Tak się narażać dla zadanie! Na tak potworne stworzenie.
Po tych słowach Członek Stowarzyszenia zdradził się jednak. Nie przez mimikę twarzy - ta była wszak ukryta w większości pod maską. Zresztą kotka stała plecami do Luntyka. Ujawnił go śmiech, gdy puścił ramiona kotka i poczochrał ją po włosach.
- Jak dobrze, że Rzenakacze, w przeciwieństwie do narzekaczy nie istnieją. - Stanął obok kotki spoglądając na złotą monetę leżącą na bruku. Nie zauważył jej wcześniej. Drobny kawałek szlachetnego kruszcu z wybitym orłem. Basile rozpoznał Orela z dalekiego wschodu.
- Masz jednak rację, że powinnaś udać się w bezpieczne miejsce. Pole bitwy to nie miejsce dla 150 centymetrów czystej chciwości i lenistwa. Tu niedaleko jest przytulne miejsce, gdzie będziesz mogła się zatrzymać i czekać, żeby ograbić później zwłoki. Chodź za mną.

Nie wiedziała, że pewna część tego terenu nie była na tyle chroniona, aby ludziom pomóc w ewakuacji. Gdy członkini zaczęła kombinować, nad przejściem na drugą stronę usłyszała męski głos, który zapewne należał do mieszkańców tej okolicy miasta. Szklana zatrzymała się widząc przyszłego rozmówcę. Po wysłuchaniu słów nieznajomego, nie wiedziała na początku kim był, dlatego uznała, że odpowie na dalszą jego wypowiedz.
- To mój obowiązek, aby chronić i pomagać innym, którzy tego potrzebują, nawet jeśli nie było szans na spotkanie ich — odwzajemniła uśmiech.
Po chwili usłyszała propozycję o wspólnej kawie, wtedy uznała, że kiepsko by było mu odmówić, bo sama chętnie napiłaby się jej, ale co z dalszą trasą? Jednakże może zdobędzie kilka ciekawych i cennych informacji co do tej walki.
- Bardzo chętnie, przyjmę twoją propozycję - odpowiedziała na jego pytanie.

Dziewczyna słuchała go uważnie na temat problemów powiązanych z ochroną przyrody, co mogło ją zarówno  zainteresować, jak i może jakoś pomóc w tym zakresie. - Mogę pomóc, to żaden problem, tylko w czym dokładnie? - spytała się, wtedy usłyszała kolejną propozycję znajomego, którego ledwo co poznała na ulicy.
- Na dobrą sprawę, chętnie bo nie miałam czasu zbytnio, aby móc się rozejrzeć po okolicy — odpowiedziała zgadzając się na jego propozycję. Na ten moment nie widziała w tym nic złego, aby pozwiedzać ową okolicę, a przewodników raczej mało jest, którzy chętnie by chcieli oprowadzać każdego mieszkańca. Jednakże pamięta, że wojna trwa nadal w okolicach miasta i nieopodal zarówno, mając nadzieję, że wszystko dobrze się skończy, a mieszkańcy, którzy stracili dorobek swojego życia zostaną sprawiedliwie zaopatrzeni w nowe mieszkania, jak i codzienności. Miała nadzieję, że spyta się na temat wojny, bo nie była zbytnio przygotowana ale o dziwo dobrze sobie poradziła w pierwszej pomocy mieszkańcom, których wyprowadziła ze zrujnowanej kamienicy.

Obłapywanie Niamh w istocie było dość wysoko na liście priorytetów Basila (a może to był Baltazar? Trudno teraz powiedzieć). Należy stwierdzić, że znajdowało się ono tuż za liczeniem ziarenek piasku na bezkresnej piaszczystej pustyni czy porcjowaniu wody z oceanu na krople. To oczywiście nie tak, że Basile nie chciał obłapiać Niamh, albowiem to mogłoby być poczytane przez kotkę jako obraza dla jej kobiecych wdzięków, a Lunatyk nie chciałby jej sprawiać przykrości! W istocie jednak Lunatyk o niczym takim nawet nie pomyślał i można by powiedzieć, ze cały pierwszy akapit tego posta nie ma sensu. Pewnie myślicie, że zaprzeczę. Wyjaśnię wam dlaczego to co piszę ma sens. Otóż nie. Ten akapit nie ma sensu, ale przynajmniej jest wpisany w trzeciej osobie, a zatem nie muszę się przejmować, że moja postać rozważa coś, czego przecież nie rozważa.

- Złoto, choć nieporównywalnie bardziej odporne na czas tylko przez swój brak powszechności jest cenniejsze od dalece bardziej niezbędnego jedzenia. - Odparł, nie mając zamiaru ustępować kotce i oferować jej złota. Nawet nie dlatego, że martwił się, iż ta wyda wszystko na alkohol i kurtyzany, lecz przede wszystkim z tego powodu, że to nie powstrzymałoby jej przed kradzieżą. Po co kot miałby płacić ciężko wynegocjowanym złotem, skoro może ukraść co mu potrzebne? - Ja oferuję Ci pełen brzuch, dzięki któremu będzie mogła wcale nie ukraść ile tam sobie chcesz złota.

W pierwszej chwili Basile nie wiedział czemu Niamh przykucnęła. Nie sądził, by przyczyną tego był nagły atak paniki, który pojawi się na jeden post, by później zniknąć i już nigdy nie wrócić. Dosłownie nigdy. Nie spodziewał się jednak także złota. Uznał, że pewnie ktoś musiał je zgubić, lecz nie miał zamiaru się tym przejmować. Znalezienie prawowitego właściciela graniczyło z cudem, o ile nie ocierało się o niemożliwość.

- Masz chyba dziś szczęście. Nie tylko trafiasz doniczką we właściwą głowę i wymykasz się bardzo groźnym i bardzo niebezpiecznym niegodziwcom, lecz także znajdujesz złoto. - Powiedział rozbawiony, po czym dodał nieco zamyślonym głosem, spoglądając w stronę dymu unoszącego się nad budynkami. - Chyba że to przeklęta moneta, która ściągnie na Ciebie i Twoich potomków straszliwą klątwę. Nie chciał jej nastraszyć, ani nic z tych rzeczy! Stwierdzenie to było rzucone raczej w formie snucia nierealnych wizji zmieniających przebieg prozaicznych historii, niźli jako ocena rzeczywistych możliwości.

- Przecież Ci obiecałem obiad, więc chodźmy. Może znajdziemy jakiś urokliwy stolik z widokiem na most. - Pierwsze zdanie wypowiedziane wraz z krokiem było całkowicie poważne, lecz już drugie Lunatyk skierował do Niamh w sposób o wiele lżejszy, uśmiechając się po jego wypowiedzeniu.

Skoro jednak tylko przeszli kilka kroków to Niamh mogła zauważyć kolejną monetę. Lunatyk ją przegapił, bądź też nie interesowała go ona w żadnym stopniu. Leżała jednak na bruku, widoczna i świecąca. Zupełnie jakby ktoś usypał kotce "słodką" (duszy chciwca) ścieżkę. Ciekawe tylko czy na jej końcu Dachowiec trafi na wiedźmę, która będzie chciała ją zjeść, czy może wykorzystać w innym niegodziwym i czarnomagicznym celu?

Oczekiwanie trwało zaledwie kilkanaście sekund. Marionetkarze postanowili dać dyla, ale Gawain ani myślał im na to pozwolić. Gdy tylko odległość między Fobosem a niższym facetem się zwiększyła, oddał strzał. Był prosty, piękny i skuteczny. Notos był równie szybki i opętał postawniejszą z papużek nierozłączek.
Keer kontrolnie rzucił okiem na ich otoczenie i dołączył do reszty. Akurat w chwili, w której trafiony przez niego oponent padł na bok i przestał się ruszać. Natychmiast cofnął się, uniósł dłoń z wykreowanymi ostrzami, celując w niego. Gdy go obszedł jasnym stało się, że spogląda na oblicze trupa.
- Kurna! - Machnął ręką posyłając nożyki w jego stronę. Nie dotknęły jednak stygnącego ciała, a wbiły się lub odbiły od bruku zaraz przed nim. Trup nie przejął się tym w najmniejszym stopniu. - Było tak blisko! - Warknął, spojrzał na mur pnączy, na swoich towarzyszy, z rozmysłem nie patrząc w twarz animowanego przez Nić Opętania drugiego ciała, i z powrotem na "swojego" trupa. Odetchnął zrezygnowany.
- Dzięki za dywersję - rzucił do towarzyszy i nie ciągnął tematu. W końcu bezwładne ciało drugiego Marionetkarza ciężko opadło na bruk. Keer wzdrygnął się lekko, gdy przypomniał sobie mieszkańców wyspy, po czym powoli przeniósł wzrok na teraz już nieruchome ciało. Równie martwe co jego towarzysza. Faktycznie papużki nierozłączki. Keer podszedł do nich i dokonał krótkich oględzin, by potwierdzić to, co i tak już wiedział.
- Otruli się - skwitował i przeszukał kieszenie trupów. To czego nie powiedzą żywi, może zdradzi to, co po sobie zostawili. Wystarczyłby choćby nikły trop. Obmacał grube płaszcze i sztuczne kończyny, bo tam na miejscu Marionetkarzy skryłby ważne rzeczy. Niezależnie od tego, czy znalazł coś godnego uwagi, czy też nie, złapał za wystający bełt i zaparł się nogą. Nie było mowy, żeby coś miało się zmarnować. Wyszedł gładko. Chociaż nie był stratny.
- Żeby tylko ci samobójcy nie pociągnęli nas ze sobą. - Pomyślał, wycierając bełt o skraj marionetkarzowego płaszcza, po czym naciągnął kuszę i ją załadował. Czystym, nowym bełtem, bo nie był pewien, której dokładnie trucizny użyto. Nie chciał przypadkowo otruć kolejnego celu, choć szanse na to były znikome. Szkoda, że nie miał przy sobie swoich ampułek, ale może uda mu się potem wypytać jakąś Różaną Czarownicę.
Koniec końców weszli do magazynu tak, jak planowali od początku. Magazyn okazał się warsztatem. Walały się po nim narzędzia, skrzynie i beczki, jakieś szmaty i... Marionetka. Nosiła ślady użytkowania. Siedziała i patrzyła na ścianę, ale Gawain nie śmiał odwrócić od niej wzroku. Cholera, gdyby tylko Notos mógł teraz użyć Nici, mogliby sprawdzić, czy to zwykła kupa drewna i żelastwa, czy faktyczna Marionetka.

Czas nagle przyspieszył a to co się stało, nie tyle zaskoczyło Upiornego Arystokratę co wybiło go nieco z przyjętej roli. Chwyciwszy rapier, wyszarpnął go zamaszystym ruchem i skoczył ku... Był zbyt wolny. Minęło raptem kilka sekund a dwa ciała opadły na bruk, nieruchome i ciche.
Ukryta za czarem maski twarz wyrażała szok. I to nie ciała tak podziałały na Fobosa a fakt, że chociaż zareagował szybko to jednak zbyt wolno. Stał się obserwatorem sceny końca Marionetkarzy, która wydarzyła się szybko. Za szybko.
Somnifer już po chwili pojawił się obok i postanowił sprawdzić co się stało. Upiorny miał okazję schować broń a niskim warknieciem zdradził, że nie jest zadowolony z takiego obrotu wydarzeń.
- Irytujące. - mruknął, komentując w ten sposób zarówno śmierć Marionetkarzy jak i przebieg ich zadania. Miał wrażenie, że nic nie idzie po ich myśli, bo co z tego, że mogli teraz swobodnie wejść do magazynu, skoro na kilometry śmierdziało to wszystko ustawką?
Nie mógł pomóc z oględzinami lecz nie trwały one długo - już po chwili znaleźli się w magazynie i mogli rozejrzeć.
Nie wypadało pytać o sens działania, prawda? Aeron miał wrażenie, że zgubił się w tym wszystkim. Pewność siebie gdzieś uleciała, ostrożność wzmogła co tylko sprawiło, że Arystokrata poczuł jak wzrasta w nim stres.
Od razu podszedł do Marionetki - powoli i ostrożnie. Jeśli było mu dane, stanął obok niej i spojrzał w miejsce w które patrzyła, mając nadzieję, że nieruchoma Lalka udzieli im jakiejś wskazówki.
Komu zaufać? Komu przyznać się do tego, że nie potrafił odnaleźć się w scenariuszu ich misji? Przyzwyczaił się do prostych rozkazów. Nie prostych misji, prostych, czytelnych rozkazów.
Jaką rolę przyjdzie mu odegrać w tym wszystkim?