[Wiosna 2023] Dziewięć kręgów kamyków

Pociągnęła Maela za rękę, idąc w kierunku wskazanym przez mości Grzyba. Każdy krok przybliżał ich do przestrzeni za drzewami, a Upiorna poczuła naraz drżenie podłoża i zew ziemi. Zbliżali się celu, lecz jej odczucia były dziwne, nieco nieadekwatne. Po chwili do śpiewu ptaków i wiatru dołączył też szczęk oręża – pieśń nieznana Claudillei, przekazywana jedynie z ust do ust matki, babki i babki jej babki.
Ucichła jednak gdy wkroczyli na polanę. Zastali tarcze, ostrza, łuki, kamienne konie i kamiennych wojowników, w pewnym sensie, lecz żadnych żywych istot, które mogłyby wykrzykiwać słyszane z oddali rozkazy. Kobieta przekrzywiła ciemną głowę i wsłuchała się w kamienne pole. Pomyliła się.
Żyło. W jakiś cichy, ukryty sposób, lecz pod kamienną skorupą kryło się i tchnienie, i wola, nawet jeśli tylko jej wspomnienie. Nie była do końca pewna, ale na rodził się jej pomysł, zwieńczony psotnym uśmiechem.
— Maëlu, musimy się odwrócić. Być może ożyją, gdy nie będą obserwowani.

Nie był pewien, ile zajął mu marsz, lecz odgłosy bitwy stawały się coraz donośniejsze. Kilkukrotnie się upewniał, czy jego szacowna grzybowność został na swoim miejscu. W istocie Gawain był sam. Raban, który dochodził jego uszu zdawał się tym bardziej pesymistyczny. Był, bo właśnie ucichł.
Nieśmiało wychylił się zza ściany drzew. Stojąc na skraju łąki, dojrzał głazy z wymalowanymi twarzami, ich ekwipunek, wojenne barwy. Jak to kamienie, stały i raczej prędko się to nie zmieni. Ostrożnie wyszedł na sam środek. Nic się nie działo. Czekali na niego? Czy to jakaś chora sztuczka?
Podrapał się po karku.
- Eee... zaprzestańcie walki, bowiem przybyło poselstwo z trzeciego królestwa! - krzyknął, unosząc dłonie w górę, lecz bez entuzjazmu. Zażenowanie zżerało go od środka. Rany, ależ to było debilne. Miał ochotę wsadzić pana Grzyba do słoja z octem i ustawić go jako przestrogę dla innych przedstawicieli jako gatunku.
No nic. Posła chyba nie ruszą. Podszedł do jednego z kamieni, który "trzymał" sztandar, po czym wyszeptał warunki i groźby. Starał się używać "twardych" słów i wyrażeń, takich jak zmiażdżyć, wbić w ziemię, nie pozostawić kamienia na kamieniu. W końcu nie był mięczakiem... Wziął sztandar i ruszył ku przeciwnej armii. Powtórzył zabieg, lecz tym razem zamienił sztandary. W ten sposób niebawem każda z armii niosła symbol przeciwnika.
- Walczyliście dzielnie. A teraz zbierzcie poległych i wróćcie do domów!
Żeby żadnemu kamieniowi nie przyszło do głowy walczyć dalej, zarządził ich fizyczny odwrót. To już było cięższe. O wiele. Kamieni było sporo, a każdy swoje ważył. Uparcie je obracał, mając nadzieję, że wysiłek się opłaci. Siły dodawała mu wizja zdejmowania skóry z tego przeklętego kapelusza. Choć pewnie trafiłby go szlag przy setnym "zawsze odrosnę".

— Próbując przywrócić pokój stanęłam przed widmem wojny. - Powiedziała cicho Marionetka obserwując idące w jej stronę ogromne kamienne golemy.
Nie spostrzegła kiedy się pojawiły. Nie słyszała kroków - zupełnie jakby wyrosły spod ziemi. Może walczący byli tylko ich głowami? Przeczą jednak temu ich fizyczne właściwości. Skądkolwiek jednak pojawiły się istoty z kamienia, to ich najważniejszą cechą była wrogośc.
Fyortersole chciała początkowo z nimi rozmawiać, lecz gdy jedynie za pomocą swojej mocy uszła z życiem - widząc jak ogromna kamienna ręka przechodzi przez jej ciało - porzuciła ten pomysł.
Musiała uciekać. Nie tylko nie była zbyt wprawiona w walce - szczególnie z tak twardym przeciwnikiem, lecz także nie chciała przynosić wojny tam, gdzie miała zaprowadzić pokój.
Ruszyła więc w stronę gdzie golemów było najmniej, licząc że za pomocą swojego niskiego wzrostu oraz magicznych zdolności uda jej się wymknąć z okrążenia i przegrupować oraz przemyśleć nad dalszymi krokami.
— Ucieczka przed nimi jest jak ucieczka przed wezbraną wodą. Nie zatrzymam ich w żaden sposób, więc pozostaje mi tylko zejść im z drogi. Uciec tak daleko, że nie będą w stanie mnie dosięgnąć. Gdziekolwiek by to nie było. - Głośno myślała podczas ucieczki, starając się przy okazji sprawdzić, czy wrogowie ją rozumieją.

— To nawet nie są Koszmary... - Stwierdzenie Cienia tylko na pozór mogło wydawać się poczynione w nieodpowiednim miejscu.
To prawda, że musiała stawić czoła przeciwnikom, których prawdopodobnie nie jest w stanie pokonać. Nie tylko ze względu na znaczącą przewagę liczebną oponentów. Przy tak wielu przeciwnikach wyszkolony szermierz mógłby mieć problem nawet wtedy, gdyby była to niewyszkolona banda wieśniaków. Drugim powodem był też fakt, że wrogowie byli wykonani z twardego kamienia. Choć magiczne miecze mogły dezaktywować pojedynczego oponenta, to w gruncie rzeczy zyskałaby tylko stępienie ostrzy.
W gruncie rzeczy jednak w obliczu tak nieprzyjaznej sytuacji fakt stawiania czoła Koszmarowi byłby drobnym światełkiem wśród mroku. Światłem, które Dianie nie dane było ujrzeć. Candran musiała planować swoje posunięcia wyłącznie z myślą o zachowaniu własnego życia, bez żadnej kuszącej nagrody na horyzoncie.
— No cóż - Westchnęła i postanowiła przede wszystkim znaleźć miejsce, gdzie będzie mogła zebrać myśli. Nie było to możliwe, gdy musiała skupiać się na unikaniu licznych ataków skalnych golemów.
Drugi odebrany Dianie promyk nadziei to wykonanie armii jej oponentów z cennego kruszcu. Obietnica nieprzebranych bogactw, które uzyska gdy uśmierci golemy wykonane z kamieni szlachetnych. Może nawet zachowałaby kilka jako trofeum? Wyglądałyby pięknie w skarbcu.

Marionetka niechętnie usłuchała i odwrócili się twarzami do lasu. Przez chwilę nie działo się nic, a potem tak jak przypuszczała, kamienie odetchnęły i odżyły. Claudillea zaryzykowała zerkniecie przez ramię i sapnęła.
Biegły ku nim kamienne golemy, wysokie i mocarne. Nie do końca było pewne czy to "niepatrzenie" czy po prostu obecność Arystokratki i strażnika spowodowała taką agresję. A może inscenizacja walki była tylko ułudą i mości Grzyb sprowadził ich w pułapkę?
Lea błyskawicznie przypomniała sobie co mówił. "Być może obcy będą w stanie przerwać walkę, gdy nam grzybom, mięczakom, się to nie udało." Czyżby test? A może dosłownie "mięczakom"? Może potrzebowali kogoś twardego?

Kobieta myślą rozdarła glebę pomiędzy nimi, oddzielając nadbiegające zagrożenie, a tymczasem Maël porwał ją na ręce.
— Muszę ich widzieć — nakazała, wznosząc dlań ścieżkę z ziemi i kamieni. Strażnik ruszył nią ku gałęzi najbliższego drzewa, a Lea analizowała możliwości. Potem pomyślała o przesunięciu ich ponad rozdarciem, lecz był to bezsens, trwonienie raz wydanej mocy i energii.
Usadowili się więc na odpowiedniej gałęzi, a Arystokratka wzniosła dłonie i zamiast powołać do życia pozostałych wojowników lub stworzyć własnego golema, rozerwała ziemię jeszcze dwa razy, wiążąc atakujących w trójkącie ograniczonym rozpadlinami. Postarała się, by były znacznie głębsze niż oni wyżsi i by nie wyszli po swoich barkach.
A trzy małe fosy to nie byle co i koniec końców zachwiała się tak bardzo, że Marionetka przycisnęła ją niespokojnie do swojego boku.
Claudillea odgarnęła włosy sprzed oczu i z triumfalnym uśmiechem spojrzała na swoje dzieło. Golemy miały do wyboru zostać na spłacie ziemi lub w bezmyślnym pędzie powpadać do rozpadlin.
— W imieniu Grzybów, zaprzestańcie walki. — Oznajmiła to twardo, akcentując na czyją prośbę tu przybyła. Niedopowiedziane "albo was do tego zmuszę" wisiało w powietrzu, w kurzu z poruszonej niedawno ziemi i osypującym się brzegami parowów piasku. Prawie pokojowe rozwiązanie.

To nie mogło się udać. Cała ta prośba wydawała się wręcz irracjonalna, a teraz otrzymała jedynie potwierdzenie swych pesymistycznych przypuszczeń. Wciąż zachodziła w głowę, jak ma powstrzymać kamienną armię przed natarciem, nie znając nawet powodu sporu. Wysłanie jej tutaj było wręcz aktem desperacji, zważywszy iż w porównaniu z głazami, prezentowała się naprawdę marnie. Niewiele także mogła zdziałać, gdyby postanowiła stanąć naprzeciw nich. Powietrzem nie zdołałaby zdmuchnąć nawet pojedynczego żołnierza, groty strzał odbiłyby się od ich twardej skóry, a w arsenale magicznym nie posiadała niczego, co mogłoby przydać się w bitce.
Pomimo tak beznadziejnej sytuacji, nie zamierzała się jeszcze poddawać. Do dalszej walki nadal nie doszło, a to oznaczało, że wciąż miała szansę spełnić prośbę nietypowego zleceniodawcy. Postanowiła dopuścić się aktu równie absurdalnego, jak cała ta sytuacja. Stanęła naprzeciw kamiennym oddziałom, wzięła głęboki wdech, a następnie wykrzyczała ogólnikowo i pośpiesznie to, co zamierzała im przekazać. W tej chwili nie dbała o swoje gardło, zależało jej jedynie na zwróceniu na siebie ich uwagi. Nawet, jeśli oznaczało to, że będzie zmuszona przeteleportować się na jednego z żołnierzy, by jasno i wyraźnie dać komukolwiek do zrozumienia, po co tu naprawdę przyszła.
Tylko czy jej starania coś dadzą? Równie dobrze, podczas swojej długiej wędrówki, mogła natknąć się na jakieś toksyczne ziele i teraz odczuwała fatalne skutki tego jakże krótkawego kontaktu. W końcu jaka była szansa na spotkanie dużego, gadatliwego grzyba, który prosi o pojednanie jego pobratymców z jeszcze większymi skałami?

Kiedy to się stało? Jakim cudem wpakował się w sam środek starcia? I co mógł teraz zrobić? Natłok pytań w ryżej głowie wywołało oszołomienie ilością przeciwników, ich gabarytami i naturą. Miał przed sobą faktyczną małą armię, której się nie spodziewał. Zgrzytanie głazu o głaz świadczyło o wadze przeciwnika. A on był sam jeden ze śmiesznym scyzorykiem i kuszą na zapałki. Przez ułamek sekundy pomyślał, że mógłby spróbować się porozumieć, bo przecież Grzyb wrócił z informacją, że jest mięczakiem i nie będą go słuchać. Jednak szybko doszedł do tego w jakim sposób golemy dowiedziały się o miękkości strażnika lasu. Organoleptycznie. A Cienie w przeciwieństwie do Grzybów nie odrastały.
Mógł tylko salwować się ucieczką, rzucając kilka zaklęć, których nauczono go w Wieży, ale i one potrzebowały czasu na zadziałanie.
Mimo wszystko kilka golemów było lepszych niż nich setka. Gęsty las odrobinę utrudniał bieg kamiennym olbrzymom, lecz mniejsze drzewka nie robiły na nich wrażenia. Padały pod ciężkim krokiem jak suche gałązki. Cień potrzebował kupić sobie trochę czasu i rozważyć opcje. Miał na sobie Amoralasa i Animicusa. Jednakże drzewa nie pozwalały na rozłożenie tak dużych skrzydeł. Została mu więc bransoleta. Nie wiedząc, jak dobrze słyszą i widzą golemy postawił na puchacza. Bezszelestnego łowcę potrafiącego wtopić się w tło.
Pozostawiwszy za sobą pole bitwy i kilka skonfundowanych golemów postanowił poszukać Grzyba. Nadal nie wiedział, gdzie jest i wolał nie błądzić po lesie dłużej. W którąkolwiek stronę by się nie udał, wszystko wyglądało podobnie. Równie stare i omszałe konary pokrywały doliny i wzgórza. Mógłby lecieć godzinami w jedną stronę niepewny, czy obrał właściwy kierunek.

Niemal spadła z powalonego pnia, próbując usunąć się z cienia rzucanego przez napastliwego Grzyba. Czy on nie wiedział co znaczy, gdy kobieta mówi „nie”? Czy nie dotarła do niego wszechobecna kultura „nie to nie”? Zwiesiła ciężko głowę, czując mdłości i mroczki przed oczami. W końcu dźwignęła się i poszła w swoją stronę, nie zauważając, że ścieżka jakby sama ścieliła się pod jej adidasami.
No pewnie, że sama.
Ten zafajdurzony mykofit i tak popchnął ją tam, gdzie chciał!

Weszła na łąkę – a właściwie polanę – pełną kamieni i kamieni poprzebieranych za rycerzy. Gdyby nie fakt, że tkwili jakby… skamieniali, mogłaby przypuszczać, że to od tej strony słychać było odbijające się echo krzyków, tak nietypowe w głębi gęstego lasu. Pokręciła się tu i tam, przesuwając palcami po chropawej powierzchni głazów i kamulców i rozważając brzydką prawdę o „byciu kamieniem”, którą jakiś czas temu objawił jej, im Victor. I właśnie w tej chwili pojawił on, cały na biało, i przyłożył jej z całego kilkudziesięciokilogramowego kociego bara, popychając miedzy drzewa. A potem ich teleportował na tyły polany i zawarczał coś niewyraźnie. Prawdopodobnie francuskie przekleństwo, których także uczył się w zastraszającym tempie.
Ale potem zobaczyła z toru czego – albo kogo? – ją zepchnął i nic nie powiedziała, oparła się tylko ciężko o jego puchate cielsko, patrząc na plecy kamiennych golemów, które powstawały z kolan, urosły i parły bezmyślnie tam, gdzie jeszcze chwile temu stała.
— Dziękuję — wymamrotała wprost w futro Anceu.

Po pewnym czasie Colette ponownie pojawiła się polanie, otoczona kręgiem nieruchomych, skalnych golemów. Nie mogła ich długo podziwiać, bowiem została przyćmiona przez dziwny blask - dopiero po chwili uprzytomniła sobie, że bije on z ciała wysokiej, zamaskowanej kobiety.
Wiedziona instynktem odsunęła się o krok i zasłoniła oczy dłonią - wbrew własnemu rozsądkowi nie czuła obawy przed dziwną, jasną postacią, lecz ogarnął ją dziwny pokój. Jeżeli istota w rzeczywistości była Duchem Lasu… Colette musiała to zbadać, lecz nie była to odpowiednia do tego pora, Upiorna wszak była w niemocy, nieprzygotowana na ewentualne starcie ze stojącym przed nią bytem. Z drugiej strony wcale nie odczuwała ku temu żadnych chęci.
Podążyła wraz z kobietą do ścieżki, i gdy jej towarzyszka nagle rozpłynęła się w powietrzu, długą jeszcze chwilę Colette patrzyła w miejsce, w którym zjawa stała, nim ruszyła do pałacu.

— Apeluję o zaprzestanie tych niedorzecznych działań o agresywnym charakterze! - Oznajmiło głośno, gdy zrozumiała przerażającą prawdę, przed którą dotąd broniła się niczym przed stadem wygłodniałych szczurów. Nie była w stanie uciec, gdyż jej nogi nie były w stanie ponieść Clio tak daleko, jak kamienne filary nosiły ścigające ją golemy. Z początku łudziła się jeszcze, że rozwiązaniem jest zgubienie pościgu, lecz obserwacja pozwoliła jej zrozumieć, że stwory zmierzają prosto na nią - wiedzione jakimś niezrozumiałym dla dziewczyny magicznym namiarem.
Próba przemówienia skałom do rozsądku była być może desperacka i skazana na niepowodzenie, lecz była wszystkim co Clio aktualnie była w stanie wymyślić. Nigdy nie musiała rozstrzygać istotnych problemów egzystencjalnych uciekając przed wrogą hordą.

Przez chwilę nawet myślała, że jej apel przyniósł skutek. Z początku nie zwracała uwagi na słowa. Dopiero gdy emocje opadły a ona zrozumiała, że nie jest zagrożona przez kamienne istoty, Clio Fyortersole zrozumiałą, że ktoś do niej mówi. Odwróciła się natychmiast i ujrzała wysoką postać.
— Tak! Zgadza się. Jestem spoza lasu. Nazywam się Clio Fyortersole, Astralna Archiwistka - Wypowiedziała swój tytuł w sposób, który zdradzał jej dziecięcą dumę z przybranego miana. — Pochodzę z Miasta Lalek i jestem w podróży. Nie mogę powiedzieć gdzie, ale to podróż bardzo istotna. I rzeczywiście się zgubiłam. Spotkałam też grzyba. - Odpowiadał Clio, która zgodziła się ruszyć w drogę za zamaskowaną istotą.

Wiodła ją nie tylko wdzięczność za uratowanie życia, lecz także ciekawość. Blask bijący od jej wybawcy był dotąd nieznany Marionetce i ta chciała dowiedzieć się jego źródła i go zrozumieć. Jak się później okazało dodatkową zachętą była możliwość ujrzenia legendarnego Serca Lasu. Clio patrzyła na wszystko i zapamiętywała. Toteż wiele chwil później, gdy usłyszała, że ma nie szukać ponownie Serca Lasu z właściwą sobie naiwnością odparła:
— Nie muszę! Już wszystko widziałam.

Clio nie wiedziała, czy pojawienie się przerażającej postaci było związane z jej słowami, czy też było jedynie przestrogą dla Marionetki, którą i tak by otrzymała. Jednak postać jej wybawicielki w wilczej masce była dla Astralnej Archiwistki na tyle niepokojąca, by nie próbować dogonić postaci i zadać stosownych pytań.

Kilka kroków dalej Clio zobaczyła leżącego pod drzewem ochroniarza i od razu podbiegła do niego.
— Cześć! Muszę Ci coś pokazać, ale teraz ruszajmy w drogę. Mamy jeszcze wiele mil do przejścia nim będziemy mogli osiągnąć nasz cel.

— To miało mnie zniechęcić? - Szepnęła Diana widząc przerażające oblicze Ducha Lasu, która pojawiło się przed nią na chwilę przed tym, jak usłyszała by nie szukać Serca Lasu.
Jakże paradoksalnie manifestacja siły raczej skusiła Cienia, niźli go odstraszyła. Dotąd sądziła, że Serce Lasu to tylko jakieś miejsce bez większego znaczenia, dom, który ta istota - o dziwo nie będąca Koszmarem - uczyniła własnym. Wobec jednak tego manifestu i oznaki gotowości do obrony Candran zaczęła zadawać sobie pytania.
Czy w Sercu Lasu jest ukryte coś tak cennego, by dla tego zabijać? Czy moc tej istoty nazywającej się Duchem Lasu pochodzi z Serca Lasu? A jeżeli nie, to jakie jest jej źródło. Czy Diana również mogłaby z niego czerpać? Po próbie przestraszenia jej była tylko bardziej zachęcona by węszyć.

Nie oznacza to jednak, że Diana miała zamiar ponownie wchodzić do lasu. Zdawała sobie sprawę, że istota, która uratowała ją przed kamiennymi intruzami mogła być naprawdę potężna. Bez wątpienia byłoby tak, gdyby cała armia kamiennych stworów ustąpiła od swych zamiarów - wcześniej niewzruszonych - przez samo jej pojawienie. Z drugiej strony wszystko to mogło być jedynie teatrzykiem. Oparła dłoń na rękojeści miecza spoczywającego bezpiecznie w pochwie.
— Kiedyś tu wrócę. - Szepnęła pod nosem i zamiast iść do najbliższej osady, co kosztowałoby ją kilka godzin marszu przez las, po prostu stworzyła portal i przez niego przeszła. Uśmiechem skomentowała fakt, że tym razem mogła to zrobić.

Wszelkie jej starania, okazały się bezcelowe. Spodziewała się, że niewiele zdziała w tej sprawie, a mimo to nie zaniechała próby. Sama nie potrafiła pojąć, dlaczego podjęła taką decyzję, co tak naprawdę nią kierowało. Ciekawość? Chęć otrzymania potencjalnej nagrody? A może, gdzieś w głębi serca, po prostu chciała pomóc? Niezależnie od motywów, nie tylko nie udało jej się przemówić tym istotom do rozumu, ale także po raz kolejny wpakowała się w kłopoty, których w bardzo prosty sposób mogła uniknąć.
Nie miała przy sobie niczego, co mogłoby pomóc jej w walce z owymi bytami. Ani strzały, ani też jej moce. Była bezbronna, całkowicie zdana na swoje mniej ofensywne zdolności. Powinna stać się niewidzialna, aby rozejrzeć się nieco po terenie? A może najzwyczajniej w świecie, przenieść się do domu? Na pewno powinna bardziej skupić się na polu bitwy, bo gdyby nie tajemnicza postać, zostałaby krwawą miazgą.
To z tą istotą miała pomówić, aby ta kamienna rzeź się skończyła? Miała prawdziwy mętlik w głowie. Przez to wszystko nie zwróciła najmniejszej uwagi na to, że pole bitwy stało się zwykłą, niepozorną polaną.
Niewiele zrozumiała ze słów tajemniczego bytu, który niczym grzyb wcześniej, klasyfikował się do grona nieznanych jej dotąd istot. Miała do niego jednak naprawdę sporo pytań. Chociażby o Serce Lasu. Skąd mogła wiedzieć, którego miejsca należy się wystrzegać? Czy jeśli zawędruje tam nieświadomie, postać w masce zaatakuje? A może istotny był sam cel? Z resztą, nie miało to większego znaczenia. Liczyło się tylko to, że byt ten postanowił dziewczynie pomóc. I ta z owej pomocy postanowiła skorzystać, ciekawa tego, jak daleko znajdowała się obecnie od głównej ścieżki.

Wylądował, czując, że już długo nie pociągnie. Nawet magia miała swoje limity, a on prawie wyczerpał jej wsparcie. Z oddali dochodziło do niego dudnienie biegnących ku niemu golemów. Kupił sobie trochę czasu, ale w przeciwieństwie do kamiennych olbrzymów, Cienie się męczyły. Podjął ponowną wędrówkę, chciał znaleźć osłonę, lecz na nic jego trud.
Keer przeklinał na głos i w myślach. Panika nawiedziła jego serce. Co robić? Gdzie uciec? JAK uciec? Biegł, ile sił w nogach, ale ziemia pod stopami trzęsła się coraz mocniej. Małe kamyczki i drobne gałązki podskakiwały w rytm potężnych kroków. Nie tak. To nie miało być tak.

Kolejny wstrząs był tak blisko, że stracił równowagę i runął. Już prawie dał się ponieść letargowi, gdy wszystko ucichło. Rozchylił mocno zaciśnięte powieki i odczołgał się. Gdy obrócił się na plecy musiał zasłonić oczy, gdyż blask bijący od nieznajomej postaci oślepiał. Był jednak przydatniejszy i służył czemuś więcej niż uświetnianie sylwetki przed nim. Zatrzymał golemy i zmusił je do powrotu do ziemi. Gdy wreszcie zniknęły mu z oczu, blask stał się przyjemniejszy.
Głos przybysza był pełen nieokreśloności. Miły, naturalny, lecz w sposób wymykający się podstawowym zmysłom. Rozumiał słowa, choć te nikły na tle szumu drzew i szmeru strumyka. Również sylwetka nie zdradzała płci, a ubiór pochodzenia. Wolał nie czynić żadnych założeń, narzucać sobie i temu komuś uprzedzeń.

Cień zebrał się w sobie i wstał. Nie przejmował się listowiem we włosach czy pyłem na ubraniu.
- Dziękuję. Cokolwiek uczyniliście, uratowaliście mi życie.
Skłonił się i dopiero wtedy, nieśmiało odgarnął włosy z twarzy. Wyjaśnienia były jasne. Stanął więc oko w maskę z ucieleśnieniem jaźni i woli setek mieszkańców wiekowego lasu. Skinął głową i podążył za duchem. Wszak był zaledwie gościem, który zabawił zdecydowanie zbyt długo.
Nie miał pojęcia, ile tak szli, ale czas płynął przyjemnie. Towarzyszyły im przepiękne widoki oraz kilka pchniętych ciekawością zwierząt i bestii. W normalnych warunkach podobne spotkanie przebiegłoby inaczej. Może nawet zakończyłoby się walką. Dziś wymieniał spojrzenia i ukłony.
Z dziwnym smutkiem i nostalgią zorientował się, że znaleźli się na ścieżce, z której zboczył. Stanął przed nim nie zając o płochliwym sercu, a terytorialny wilk.
- Nie mam zamiaru... szukać. - Szybko się zreflektował, bo równie dobrze mógł nie mieć zamiaru usłuchać prośby. Duch zniknął. W zamian znów wiedział, w którą stronę się udać.

Widok, który rozciągał się z góry był godny zapamiętania, jednak Claudilleę niepokoiła jeszcze jedna rzecz, czyli powrót. Golemy zostały opanowane, lecz nie miała pewności czy po dłuższym czasie nie wydostaną się ze swojej fosy. Nie mieszkała w tej części Krainy i wcale nie prosiła o atak, a jednak napuszczenie takich stworzeń na osoby, które nie potrafiłyby się obronić tak jak ona… To trochę niegrzeczne, najdelikatniej ujmując.
Problem rozwiązał się jednak sam, ponieważ poniżej nich pojawiło się światło, które rozświetliło kamienne golemy i zmieniło je na powrót w kamienistą ziemię. Akurat, żeby zasypać utworzone wyrwy. Jego źródłem była wysoka postać w masce, uwagę zwracał też kwitnący kostur.
— Mogłabym sprawić sobie coś takiego.
Zastanowiła się całkiem poważnie, kwitnąca laska nie była poza zasięgiem jej mocy.
— Witaj — pozdrowiła nieznajomego, który uratował okolicę od kamiennej katastrofy. Wysłuchała następnych wersów i teraz już rozumiała, dlaczego szmer liści brzmiał tak znacząco. Wtedy byli za daleko tego strażnika, teraz mogła rozróżnić wszystkie tony i szumy. Marionetka w tym czasie zeskoczyła, a sama Arystokratka przywołała kamień niegdyś będący ramieniem golema, by zniósł ją na dół.
Spojrzała w wyciągnięte ramiona Maëla i uśmiechnęła się przepraszająco, idąc ku postaci.
— Można powiedzieć, że się zgubiliśmy — przytaknęła, wygładzając podróżne spodnie i jasną tunikę, by prezentować się należycie. — Jestem Claudillea Mavia e Praga, a to mój strażnik. Jeśli możesz nas wyprowadzić ku głównej drodze, Duchu Lasu, będziemy wdzięczni. Nasza karawana z pewnością się niepokoi.
Nieco bezradnie wzruszyła ramionami pod karcącym spojrzeniem Marionetki. Naprawdę nie przypuszczała, że samotna przechadzka skończy się przygodą i wyprawą!

— Jeszcze chwilę — zamruczał, nie pozwalając jej wstać, a Eva nie była pewna na co, czy na coś, czekają. A potem na drodze skalistych (zwalistych?) tworów pojawiło się światło (strasznie wiele mocy świeciło przy używaniu, to chyba jakiś magiczna moda) i zatrzymało je i rozparcelowało na kamyczki. Równocześnie dało się usłyszeć szemrzący głos, z każdym krokiem coraz bardziej rozpoznawalny.
Eva wyprostowała się, rozcierając ubite przez Anceu ramię i parsknęła, wdzięczna za ratunek, jednak niekoniecznie zadowolona z wciągnięcia w cały ten cyrk.
— Tak, to my. I nie jestem zgubiona, znam te lasy wyśmienicie. — Po chwili zaś zorientowała się, że cała sytuacja może być po prostu wytworem jej wyobraźni, jak jednak wyjaśnić tkliwe ramię, które jutro z pewnością będzie w kolorze dojrzałej śliwki? Nawet jeśli wznosząca się przed nimi postać nie była prawdziwa – a wskazywały na to falujące i zmieniające się maski na głowie tamtej – tak Victor nie miewał delirium, więc chyba jednak od czegoś ją osłonił.
Istota poruszyła kosturem i znów przemówiła, a na Evę osypały się płatki jaśminu i magnolii, płatki jak z domu i ruda stwierdziła, że co jej tam, gorzej nie będzie, a naprawdę nie przypomina sobie kamiennej polany w tych lasach. Zresztą, jeśli się zgubi, kto jej będzie szukał?

[zt]