[Wiosna 2023] Dziewięć kręgów kamyków

Można rzec, że ułamana oś w kole powozu powinna bardziej zmartwić Claudilleę. Na pewno bardziej niż żeby cichcem oddalać się od rozłożonego prowizorycznie obozu. A jednak była tu pomiędzy drzewami, które w niczym nie przypominały jej rodzimych cyprysów. Krok za krokiem napawała się spokojem tego miejsca, szmerem wiatru i szeptem liści, które czuła też wewnątrz siebie.
Dobrze było na chwilę odetchnąć od przepychu dużego miasta czy nawet miłego gwaru Słonecznego Portu, zejść z utartej ścieżki dla odległego prześwitu i łuku z gałęzi, kuszącego „głębiej” zamiast płaskiego „dalej”. Dobrze było chwycić w garść zielony liść i poczuć jego fakturę albo poszukać w głowie znajomych nazw kamieni pod stopami. Albo poczuć kroki za plecami.
— Nie potrafię sobie wyobrazić co czujesz, skradając się za kimś z mocą geokinezy – i wiedząc o tym. — Kobieta uśmiechnęła się szeroko i zrobiła zapraszający gest.
— Ale przypuszczam, że i tak musisz tu być, więc równie dobrze możesz pójść ze mną na spacer. Jak cywilizowany człowiek, a nie planujący morderstwo asasyn.

Ujęła Maela pod podane jej ramię i poszli dalej, przez trawy i kwiaty, które ścieliły się łąką, a w zasadzie polaną. Po chwili Marionetka zaczęła gwizdać tylko sobie znaną melodię, która idealnie pasowała by wypełnić głuchą ciszę lasu. Dobrze komponowała się z nawołującymi głosami ptaków i wplatała w echa, stając jednym z obecną tu wcześniej naturą.
Drzewa gęstniały, ale arystokratce w żadnym razie to nie przeszkadzało – jej, która znajdowała drogę wzdłuż żył wodnych i linii zmian gleby. Można rzec, że rozsądek podpowiadał żeby zawrócić, albo chociaż przejąć się linią drzew, nagle zasłaniającą powrotną ścieżkę. Ale Claudillea była pewna, że zdoła wyprowadzić ich z powrotem do obozu na skraju traktu.

Podobno w życiu należy spróbować wszystkiego. I z takim oto nastawieniem młódka wkroczyła do lasu, aby przetestować swoje umiejętności łowieckie. Za cel obrała sobie mniejszą zwierzynę, bo ta jako jedyna nie wprowadzi chaosu do kuchni i zdecydowanie łatwiej będzie ją przenieść w pojedynkę. Tak więc tego dnia, jej ofiarą miał stać się zająć. Nie była to pierwsza wędrówka małolaty po tym lesie. Bywała tu już wcześniej, dlatego dobrze znała okolicę, w której przebywały te zwierzęta. Jedyny, prawdziwy problem stanowiło doświadczenie myśliwskie, a konkretnie prawdziwa wiedza na temat celu, gdyż na polowanie wybrała się o zdecydowanie niewłaściwej porze.
Długo zatem błądziła po leśnych terenach, tak umiłowanych przez ten konkretny rodzaj zwierzyny. Z każdą chwilą odczuwała coraz to większą rezygnację, aż w końcu zdecydowała się na nieco śmielszy krok - postanowiła zapuścić się głębiej w nadziei, iż tam natrafi na upatrzoną zdobycz.
Niestety, nie tylko nie natrafiła na żadnego zająca, ale także straciła z oczu swoją drogę powrotną. W tej części lasu wszystkie drzewa wyglądały jednakowo, co normalnie nie napawałoby optymizmem. Młódka jednak nie wpadła w panikę, niespecjalnie nawet przejęła się własnym losem, mając z tyłu głowy plan awaryjny, gdyby sytuacja okazała się naprawdę fatalna. Na ten moment, zamierzała odnaleźć drogę powrotną o własnych siłach. Skorzystanie z mocy byłoby równoważne z przyznaniem się do porażki, a tego wolałaby uniknąć. Poza tym: "Co trudnego jest w powrocie na szlak? Przecież wystarczy, że się cofnę."

Cień stał na środku małego prześwitu i zachodził w głowę, kiedy szlak zatarły ściółka i korzenie. Przecież znał drogę. Tyle że drogi nie było. Normalnie wzięła i zniknęła.
- Skubana - westchnął opierając ręce na biodrach. Obrócił się wokół własnej osi szukając jakiegokolwiek punktu zaczepienia. Drzewa. Dużo drzew, listowia, koron, mchu. Chłód i cisza starego lasu nagle wydały mu się przytłaczające. Sierp i rękawice alchemiczne odporne na różnorakie substancje stały się nieprzydatne i wręcz śmieszne w obliczu rozłożystych dębów, kolumnowych buków. Ostrze schował do pochwy przy pasie i pozwolił dłoniom oddychać. Sam wziął głęboki oddech i przeszedł kilka kroków, by przysiąść na pobliskim głazie i przemyśleć swoje położenie.
Zgubił się i na pierwszy rzut oka wiedział już, że mech nie pomoże w odnalezieniu właściwego kierunku. Las był wiekowy, mokry i zacieniony. Zresztą w Krainie Luster nawet słońce potrafiło wstać po drugiej stronie. Jedyną szansą było pójście przed siebie lub wspięcie się i rozejrzenie lub próba lotu. Były też gwiazdy, choć nie ufał nim w pełni i musiałby zaczekać na zmierzch. Nawet w ciemności poradziłby sobie w nieprzyjaznej gęstwinie, lecz martwiła go konkurencja. Drapieżniki, które wychodziły wówczas na żer. A z nimi nie miał ochoty się mierzyć. Bo to, że nie był sam, wiedział na pewno. W pobliskim wykrocie właśnie coś się mościło.
Mocniej zaciągnął sznurowanie butów, wstał, zamknął oczy i okręcił się parę razy, by na ślepo wybrać kierunek marszu. Nie miał pojęcia, gdzie jest, więc każdy sposób był lepszy niż siedzenie w miejscu. Ruszył przed siebie, mając nadzieję na odnalezienie drogi lub nietypowych znalezisk.

Przetarte ścieżki nigdy nie były tymi najciekawszymi. Było to coś, o czym Marco myślał dość często w swoim życiu i w tej sytuacji nie pozostało mu nic innego, jak również się do tego odwoływać. Przez to swoje credo rozważał właśnie zejście ze ścieżki i zapuszczenie się między gęstniejącą ściółkę, mrok koron. Zanim jednak naprawdę się na to zdecydował, ścieżka właściwie sama zniknęła mu z nóg. Założył, że zamyślił się zbyt głęboko, jak to w przeszłości mu się nie raz zdarzało. Może jednak decyzja należała do czegoś mniej przyziemnego, gdyż odczuwał jakiś dziwny dyskomfort, złe przeczucie. Kazało mu się ono rozejrzeć z paniką, wpatrywać w ograniczony pniami horyzont, jak gdyby miał jakimś cudem ujrzeć wśród niego rozwidlenie. Mało prawdopodobne.
Odetchnął więc tylko głęboko, a potem powtórzył to kilka razy. Powiedział sobie, że to może być przeżycie, jakiego od dawna mu brakowało. Przesunął dłonią po omszonym pniu, skupiając się na tym, że było to dość przyjemne uczucie, aż jego myśli ucichły. Czy po mchu nie można było jakoś określić kierunków świata? Czy to mogło mu teraz jakoś pomóc? Zmarszczył brwi, odpychając od siebie na razie te myśli, utrzymując kruchy spokój. Chociaż, cholera, był głodny.

Kolejny spacer, kolejne błąkanie się, kolejne niespokojne krążenie po niedalekich obrzeżach Glassville, które czasem częściej przypominały puszczę niż miejskie chaszcze. Nie było nic nowego w schodzeniu ze ścieżek, sprawdzaniu interesujących czyli ciemnych i zawilgoconych przejść (nie interesujących nikogo poza jej depresyjnym „ja”) oraz włóczeniu się wzdłuż bagien, bo może błędne ogniki zaprowadzą ją gdzieś, gdzie już nikt jej nie znajdzie.
W niedalekiej odległości snuł się Victor, milcząco towarzyszący. Zdawał się podświadomie wiedzieć, że żadna ilość słów i aforyzmów nie ukoi serca Evy, tak więc po prostu towarzyszył jej, stanowiąc fizyczną przeciwwagę dla rozrastającej się wewnątrz rudej pustki.

Odwróciła się i nie znalazła ścieżki. A może nigdy jej tu nie było? Może znów zeszła pomiędzy drzewa, by użyć „leśnej kąpieli”, która „ukoi duszę” i „pozwoli czerpać z darów lasu oraz swoich własnych”? Bullshit. W jaki sposób cholerne drzewa, szorstka kora i błotnista droga pomogą jej przepracować taką utratę? Bullshit.

Próba odnalezienia drogi nie trwała jednak zbyt długo i to nie dlatego, że dziewczyna zdołała dotrzeć na szlak. Winowajcą okazał się nieznajomy głos, dobiegający prosto zza jej pleców - miejsca, które przecież chwilę temu tak doskonale widziała. Czyżby kolejny, zbłąkany wędrowiec, uradowany obecnością innej istoty żywej? Jakie było jednak na to prawdopodobieństwo? I skąd ten dreszcz?
Zacisnęła mocniej dłoń na łuku i spojrzała w kierunku nieznajomego. To, co ujrzała, po prostu ją wmurowało. Kraina Luster słynęła z naprawdę dziwnych istot. Było to bowiem miejsce pełne magii i różnorodności. Szczególnie u przedstawicieli pewnych ras, także niektóre rzeczy nie powinny zaskakiwać. I choć małolata widziała w swym życiu już naprawdę sporo dziwów, nigdy nie przypuszczała, że kiedykolwiek przyjdzie jej poprowadzić rozmowę z... grzybem. Z drugiej strony, jej ojciec został opętany przez drzewo, więc taka istota również wpasowuje się w kanon dziwności... chyba. Cały ten świat, choć niezwykle piękny i bogaty pod kątem wszechobecnych dziwów, posiadał w sobie jedną, za to dość solidną, wadę - ciężko było odgadnąć, gdzie kończy się rzeczywistość, a gdzie zaczyna efekt nieco bardziej aromatycznych ziół.
- W sensie, że ja? - zapytała, rozglądając się dookoła, w poszukiwaniu kogoś trzeciego.
W końcu skoro ten jegomość wyrósł za nią jak z pod ziemi, istniała przecież szansa, że nie byli tutaj sami. Niestety, słowa grzyba ewidentnie zostały skierowane w jej stronę.
- Zwolnij trochę - zaczęła, gdy wysłuchała już tego, co ten miał do powiedzenia. - Mówisz cholernie chaotycznie, jednocześnie nie tłumacząc niczego. Naprawdę sądzisz, że jakiś random jest w stanie rozwiązać wasz "bratobójczy" spór, nie znając ani jego przyczyny, ani stron biorących w nich udział?
To brzmiało jak jakieś szaleństwo. Podobnie z resztą jak rozmowa z grzybem. A mimo to, coś takiego rzeczywiście miało miejsce.
- Zacznij na spokojnie od samego początku. Czego konkretnie ode mnie oczekujesz?
I ponownie niewiele udało jej się dowiedzieć.
- Jaka polana? Gdzie?
Nie odnajdywała się w tej części lasu, więc znalezienie pobliskiej polany stanowiło dla niej takie samo wyzwanie, jak ponowne natrafienie na szlak. Kiedy jednak otrzymała już bardziej szczegółowe informacje, a dokładniej sam kierunek, po prostu ruszyła w wyznaczoną przez grzyba drogę, zastanawiając się w duchu, po kiego to kuśka robi.

Zdecydowanie nie. Eva nie tyle odrzuciła propozycję pana Grzyba, co ją zignorowała. Nie zaatakowała, nie parsknęła jakby zrobiła to niegdyś – po prostu poszła dalej, nie poświęcając ofercie mykofita ni myśli. Zdecydowanie nie była tu obca, raczej on. Przez te wszystkie razy poznała podmiejskie lasy i mokradła jak własną kieszeń, nawet z jej okropną orientacją w terenie.
Pewnie, że za nią wołał, opowiadał i obiecywał złote góry. Za pierwszym razem weszła pod nawis z glinki, pokrzyw i borowiny, zwieszający się ponad w niezbyt bezpiecznym urwisku i myślała, że go zgubiła. Jednak halucynacji z głodu i delirium alkoholowego nie da się ot, tak zmylić, w końcu siedzą w twojej głowie. Kolejny raz pojawił się w zagajniku pomiędzy kałużami z nocnej ulewy, pomiędzy kaczeńcami, których wcześniej też tam nie było. Obiecywał Latającą Miotłę, która uniesie ją daleko z tego zapomnianego przez Boga i ludzi lasu – tak jakby nie przyszła tu właśnie, żeby się schować. Za piątym razem po prostu położyła się na powalonym pniu drzewa, rozciągając obolałe po zimnej, nocnej łazędze mięśnie, i grzejąc się w promieniach wschodzącego słońca, pozwoliła mu gadać. Kalina twierdziła, że flashabacki przy traumach i halucynacjach należy po prostu przeżyć i przetrwać, by pozwolić im odejść.
Gdy znów uniosła powieki, uparty przedstawiciel królestwa Fungi nadal wpatrywał się w nią złotymi oczyma.

Maël zjeżył się na tak bezceremonialne zawołanie Upiornej Arystokratki, ale nie oczekiwał chyba, żeby wolne Bestie i leśne legendy miały baczenie na tytuły i zaszczyty, szczególnie gdy to oni zawędrowali w nie swoje tereny, nie odwrotnie? Położyła mu więc wolną dłoń na ramieniu, o które się wspierała, i odwróciła ich ku dźwiękowi.
A widok był zaiste niezwykły. Najwidoczniej każde ziemie miały swoje dziwa. U nich syreny, w Malinowym Lesie – gadające grzyby.
– Chyba powinnam częściej podróżować.
– Oby nie, moja pani.
Lea uśmiechnęła się zawadiacko, pokpiwając z niechęci strażnika i wysłuchała niecodziennej prośby istoty. Nie sądziła wprawdzie, aby mogła się przydać w miejscu, którego nie znała – jednak po chwili jakby przychyliła się do prośby, ku zgrozie i popłochowi Marionetki. Bądź co bądź, nie było w leśnej głuszy i leśnej bitwie mocy lepszej od jej własnej, gdyby dyplomatyczne zdolności arystokratki zwiodły.
Skierowali kroki w stronę, którą wskazał Grzyb. Claudillea zadzierając suknię aby nie otarła się o mokrą ściółkę czuła coraz większe podekscytowanie. Oto była kolejna okazja, by zawiązać współpracę w miejscu, w którym jeszcze nigdy nie była. Nawet jeśli kontrahentami miały być leśne bestie.

Uważaj, czego sobie życzysz...
Chciał znaleźć coś nietypowego? Znalazł, a raczej to coś jego.
Na dźwięk ludzko brzmiącego głosu obrócił się napięcie, skorzystał z mocy i rzucił sztylet w stronę obcego. Nie sprawdzał, czy ostrze dosięgnęło celu. Ruszył biegiem przed siebie i wyczarował różę. Nie było co się wracać po kawał stali, skoro mógł wyczarować jej więcej.
— Zawsze odrosnę, taka już dola grzyba
Duży kształt wyrósł przed nim, zwalisty i obły.
- Co do ch... Daj mi spokój! - Wyminął go zręcznie i przyspieszył na ile mógł. Zerknął jeszcze za siebie. Dola Grzyba? Dziwaczny komunikat doszedł do niego dopiero teraz. Już myślał, że udało mu się zgubić przerośnięty składnik wielu dań, po czym zderzył się z nim dość boleśnie. Warknął pod nosem, odsunął się naprędce, wyminął przybysza szerokim kołem. Na nic zdały się te wysiłki, bo złotooki Grzybol ponownie przed nim wyrastał, każdorazowo wydając przy tym dźwięk odkorkowywanej butelki. W końcu Cień opadł z sił, a cholerny saprobiont ani odrobinę. Widać jego grzybnia musiała sięgać daleko czy coś.
- Dobrze więc - nabrał tchu, zrobił mu miejsce, jakby ustępując ze sceny i oparł się o drzewo za sobą.
- Masz moją niepodzielną uwagę - wychrypiał, ale nie chował nowiutkiego ostrza. Na wzmiankę o pomocy spojrzał na niego spode łba. Nie mógł przed nim uciec, nie mógł mu zrobić krzywdy. Nie było sensu spierać się dalej.
- Tylko jeśli mnie potem stąd wyprowadzisz - powiedział i odczekał aż Grzyb skinie swoim kapeluszem. Szybko tego pożałował. Opowieść dziwacznego jegomościa przepalała zwoje mózgowe rudzielca bardziej niż najgorszy bimber. Musiał naprawdę się wysilić, jakby szaleńczy bieg i użycie Klątwy były niczym. Najtwardszy najtwardszym, mięczaki. Najtwardsze w tym lesie były... kamienie? Golemy? Kolejne kryształowe paskudztwo? Albo drzewce, wszak też były twardsze od grzybów.
- Obawiam się, że moje wnętrze wcale nie jest dużo twardsze od twojego, ale możemy spróbować. - Początkowo Grzyb bardzo posmutniał i zaprzestał swojego tańca-bujańca, jednak słysząc zgodę wstąpiła w niego nowa energia. Okręcił się wokół własnej osi, robiąc dziwne dźwięki, po czym udzielił kilku wskazówek.
Gawain zerknął we wskazaną stronę i zaczął iść. Uszedł tak ze sto metrów, by przystanąć i odwrócić się.
- Ej! A ty?! Myślałem, że - urwał uświadamiając sobie, że nie ma co się pokazywać z mięczakiem. Próby Grzyba zakończyły się fiaskiem. Machnął ręką, po czym wycelował w niego palcem. - Lepiej żebyś na mnie tutaj czekał! - zakrzyknął i ruszył na polanę.