Ulice Starego Miasta

Parvatti tylko pomachała ręką na pożegnanie, nie potrzebowała się odzywać więcej. Odeszła z lisem oddalając się od reszty cyrkowej ekipy. Co prawa nie dosłownie, bo Cyrkowcami nie byli jednak każdy by przyznał, że tworzyli nader zabawną gromadkę.
-To co, chcesz jeszcze poszukać tego Dachowca czy idziemy na piwo i ploteczki?
Kodero i fan spelun by ich nie usłyszeli, ale za to zainteresowany Dachowiec mógł, a po co sobie narobić kłopotów, jeśli faktycznie był w stanie zabić rodzinę w Świecie Ludzi i sprowadzić kolejną ofiarę, by w ich świecie nabałaganiła, to istniała możliwość, że to Dachowiec współpracował z Morią, było to mało prawdopodobne lecz nie niemożliwe. W końcu naukowcy z Morii parę razy udowodnili Lustrzanym swoją pomysłowość tworząc nowe bronie i Cyrkowców, których traktowali na równi z bronią, albo nawet gorzej. Okropni ludzie, którzy są w stanie zrobić wszystko by ich zniszczyć.
-Myślę, że tobie nie chce się tak samo jak mnie już tu siedzieć co nie?
Pytanie nie było retoryczne, chociaż Paro i Lusian tak dobrze się znali, że Baśniopisarka mogła równie dobrze zamiast zapytania stwierdzić fakt.

Z/T 2x

Gdy się podniósł z jego pomocą, uśmiechnął się że jest w stanie chodzić i nadal mogą ruszyć w kierunku speluny, którą obrał sobie za cel Askarius. Pytał się o godność, więc mu odpowiedział - Askarius Fleauette, bliscy mówią mi Dragon. A Ciebie jak zwą, powtórz mi człowieczku, Kodero tak? Ale jaki? - Szedł za nim pokazując mu kierunek do tawerny Księżycowy Młyn. Zastanawiał się jeszcze chwilę nad ich towarzyszami sprzed paru chwil, może ich kiedyś spotka. Szczególnie tą Elfkę, choć Lis był też niczego sobie, trochę agresywny jak dla niego, strasznie się rzucał na lewo i prawo, jakby nie mógł odetchnąć i wyluzować - Znam się trochę na broni palnej, ale za cholerę nie wiem skąd miałbyś wytrzasnąć taką broń, co innego miecze i włócznie, cóż, w broni białej jestem mistrzem - Poklepał chłopaczynę po barku i razem zniknęli za rogiem jakiegoś budynku, kierując się do tawerny.

z/t x 2

15 szła ulicami żując gumę. Tak! Cholerną gumę do żucia, której jej okropnie brakowało, jak zresztą wszystkiego zaczynając od ubrań przez muzykę, aż po cholerny smród samochodów. Normalnie wszystkiego, albo raczej nie bo w tym świecie narkotyki były lepsze, zresztą przekonała się nie raz, uwielbiała próbować nowego towaru przed sprzedażą. Zresztą szkoda by nie spróbować, przecież to by był grzech!!!!
Na szczęście zaczęło jej się powodzić, zarabiała coraz więcej więc mogła sobie pozwolić na sprowadzenie pewnych rzeczy z swojego świata. Jedną z nich była właśnie luksusowa miętowa guma, inną były dresy i bluza, a kolejną trampki. Chociaż było dość ciepło, to jej to nie przeszkadzało, właściwie to było jej idealnie, wygodnie i nie za ciepło. Można wręcz rzec, że kurewsko piękna pogoda.
Młoda miała dzisiaj wolne więc szwendała się po mieście szukając kłopotów. Może kogoś okradnie, może coś zniszczy albo się pobije. Wszystko było zajebiście dobrym pomysłem byle by się nie nudziło. Przechodząc koło ławki dostrzegła leżącą na niej książkę. Podniosła. Może kiedyś przeczyta. Jak nie to przyda się na opakowania do działek.
Włożyła książkę za siebie, za pasek, tak że połowa okładki schowana była w dresach, a druga połowa wystawała z skąpej w materiał bluzy, która praktyczne miała jedynie rękawy. Dziewczyna wzruszyła rękami i ruszyła do sklepu na zakupy.
Wparowała do środka trzaskając drzwiami. Nie zwracała uwagi na klientów, a dokładnie jedną osobę, która znajdowała się w sklepie prócz niej.
-Masz moje zamówienie?
Normalnie nie wchodziła by do tak drogiego sklepu, Nie miała po co, broń miała swoją, stałego dostawcę naboi, jednak niektóre rzeczy były za trudne do stworzenia dla zwykłego idioty. Dziewczyna oparła się łokciami o ladę i podrapała po głowie przy rogach. Skubane miały już dobre 10 cm i dalej rosły. Cholernie dziewczynę to irytowało i również drażniło, ponieważ te dwie wierze przeszkadzały jej w drapaniu się po głowie. Powinna je znowu wyrwać.
15 żując głośno gumę spojrzała na różowogłową. Na balu zaczepił ją Ivor, coś od niej w sumie chyba chciał, jednak dziewczyny to nie obchodziło. Odwróciła się do rogatej i odezwała głośno strzelając balonem z gumy.
-Ej ty. Spotkałyśmy się na balu co nie?
W sumie była pewna ale jakoś nie. Dziewczyna była jakaś niższa i wyglądała na młodszą i była strasznie grzecznie ubrana. Co taka księżniczka robiła w sklepie z bronią? Kupowała zatrute ostrze czy co? Albo jakąś cienką szabelkę idealną dla panienki.

w sumie to fajnie, że dziewczyna ją rozpoznała, nawet miło, że pamiętała jej imię ale kurwa w sumie czemu musiała być tak księżniczkowa? NA balu czarnowłosej wydawało się, że zauważyła w dziewczynie coś podobnego do tego, co jest w dziej. Coś dzikiego co chce się wyrwać i coś rozpierdolić. Ale może widocznie się pomyliła.
-Tak, a tyyy?
W sumie specjalnie starała się uniknąć wszelkich form grzecznościowych. Bawili ją rogacze pełne pychy i dumy, którzy uważają się za pępek wszechświata. Lubiła ich denerwować dla zabawy a potem okradać. Świetna zabawa.
Słysząc, że urosła parsknęła śmiechem i zmierzyła dziewczynę od czubków rogów po buty.
-Tobie uciekło trochę centymetrów z butami.
I tak dziewczyna była wyższa od niej, to niczego nie zmieniało. Poza tym co w tym interesującego rozmawiać o wzroście? Bez sensu.
Gdy właściciel sklepu się do nich odezwał 15 zwróciła się znów w jego stronę. To że zniknął w błysku jej nie zdziwiło i nie zareagowała w żaden sposób. Kiedy mężczyzna położył przed nią walizkę uchyliła ją, uśmiechnęła się i zamknęła.
-Nie będę ci dopłacać, tyle ile z poprzedniego zamówienia i ani monety więcej.
Dziewczyna sprawnie zamknęła walizkę. Nie była ona ciężka, znajdowały się w niej zaledwie dwa specjalnie oznaczone kolorowymi numerami magazynki.

Spotkanie było zdecydowanie nieoczekiwane. Przez chwilę zaczęłam się obawiać, że poza samą Alice w sklepie zjawi się również Baron. Zwykle ufałam podszeptom intuicji, a ta miała zgoła inne opinie na temat owej nietypowej parki, którą poznałam podczas balu. Nie chodziło o to, że skreślałam kruczowłosą z pozycji „potencjalne zagrożenie”. Trzeba było się naprawdę porządnie postarać, abym zdjęła z kogoś cienie ów podejrzenia. Tak ukształtowało mnie życie. W innych zawsze najpierw wypatrywałam tego, co złe.
Tak jak wcześniej na balu, tak w dalszym ciągu wyczuwałam coś „znajomego” w Alice, mimo iż nie licząc koloru oczu i faktu posiadania rogów, obie prezentowałyśmy się bardzo różnie.
-Erin.
Nadal byłyśmy w sklepie, zatem należało podtrzymać Arystokratyczna ułudę jeszcze przez jakiś czas. Rogi na głowie, odpowiednia gra aktorska i kilka dobrze wyuczonych schematów, potrafiły otworzyć w tym świecie naprawdę wiele drzwi. Nie widziałam powodu, aby z tego nie korzystać. Nie czułam z tego powodu wyrzutów sumienia.
-Jeśli nie muszę zadziać głowy, aby posyłać pewnemu kocurowi pełne dezaprobaty spojrzenia, jestem w stanie znieść tę stratę.
Odpowiedziałam, a w moim uśmiechu wybrzmiała zadziorna nuta. Byłam spokojna i miałam dobry nastrój, od kiedy Christophera posłano na jakąś misję, gdzie mój udział okazał się zbędny. Przez jakiś czas musiałam, obyć się bez swego Stróża co przyjęłam z niemałym zadowoleniem.

Po chwili przeniosłam spojrzenie na sprzedawcę, samym spojrzeniem dając mu do zrozumienia, że nie mam ochoty się targować. Nie miałam, ale na broni również mi zależało.
-A co Panienki powiedzą, na dajmy na to... mały wypad we trójkę, skoro wszyscy się znamy do Upiornego Miasteczka? Mógłbym zejść z ceny o jakieś 10 procent ? Albo dodać jakiś ciekawy dodatek do aktualnych lub przyszłych zamówień.
Już sam ton głosu sprzedawcy jasno dawał do zrozumienia, że nie będzie to dobry „interes”. Z każdym wypowiadanym słowem, czułam jakby ktoś właśnie, próbował zgnieść mi czaszkę... Zwykle podobny ból odzywał się, gdy ktoś magią usiłował wpłynąć na mój umysł. Blokada przydatne Upiorne dziedzictwo. Jakim desperatem trzeba było być? Widać pomysł wyciągnięcia gdzieś nas obu, musiał bardzo spodobać się mężczyźnie.
Delikatnie rozmasowałam skroń palcami, a następnie postałam sprzedawcy słodki, a zarazem zjadliwy uśmiech.
-Ze zniżki skorzystamy... Może pozwoli nam zapomnieć o próbie mieszania klientkom w głowach. Po co odstraszać sobie przyszłych klientów?
Zamknęłam wieko walizeczki i szybko przyciągnęłam ją ku sobie. Materiał cicho zachrobotał o sklepową ladę.
-Tylko czy 10 procent to nie za mało? Co sądzisz?
Z teatralną powagą wymalowaną na twarzy zwróciłam się do kruczowłosej.

15 próbowała w jakiś sposób przyczepić właśnie usłyszane imię do twarzy dziewczyny ale nie pasowało jej. Zresztą na balu też nie była jakoś specjalnie nią zainteresowana. To Baron coś od niej chciał, a musiała mu przyznać że miał bardzo specyficzny gust. Jej to nie za bardzo obchodziło. Jak powiedziała o zadzieraniu głowy uśmiechnęła się i prychnęła kręcąc głową na boki.
Jakie to głupie męczyć się w niewygodnych ubraniach i wysokich butach tylko po dla jakiegoś faceta. Bez sensu. No ale jak to mówią kto się czubi ten się lubi.
Słysząc sprzedawcę spokojnie otworzyła walizkę i przyglądała się broni. Jak zawsze pięknie wykonana, klasyczny rewolwer z delikatnymi czarnymi zdobieniami, lekki. Stworzony z stopu metali z aluminium, które przywiozła z Świata Ludzi. Musiała się zabezpieczyć by nikt jej nie zniszczył broni swoją mocą. Jednak to nie było ważne, najważniejsza była amunicja, aluminiowa osłonka, z złotym wykończeniem, dodatkowo wypełniona narkotykiem zmieszanym z trucizną. Nawet jeśli ktoś dostanie natychmiastową pomoc i rana zostanie opatrzona to trzeba będzie się jeszcze pozbyć trucizny.
Słysząc co mówi mężczyzna uśmiechnęła się i oblizała spiczaste zęby, jednak nie odezwała się. Poczuła ucisk na skroni jednak nie przejmowała się tym. Zaciekawiły ją słowa różowowłosej.
Mieszanie w głowie? Co?
Słysząc pytanie skierowane do niej ocknęła się trochę. Nabój wylądował w magazynku. Dziewczyna zakręciła bębenkiem i odbezpieczyła broń celowała w głowę sprzedawcy. Wolną ręką sięgnęła po sakiewkę z pieniędzmi. Nie było ich mało bo jej zamówienie też nie było byle czym.
-Słyszałeś panienkę. Bierz pieniądze i lepiej spierdalaj. To masz za zamówienie moje i jej. Chciałeś dyskutować cenę to masz.
Można zauważyć jak palec wskazujący drżał na spuście powstrzymując się od wystrzału. 15 dostała już swoje najtrudniejsze zamówienie więc mogła pozbyć się sklepikarza by nie stworzył nic podobnego. Po co jej człowiek, który wie z czego stworzona jej ta broń.
Mężczyzna podniósł rękę, wyglądał na zadowolonego, jednak pojawił się pot na jego skroni. Pomachał dłońmi w kierunku rogatych panien i z uśmiechem wytłumaczył się.
-Już spokojnie, tylko się droczyłem z Panienkami. To może upust 20% na to i następne zamówienie? Dogadamy się prawda?
Ostatnie pytanie było skierowane głównie do Koniczyny. W sumie to było to mądre posunięcie bo przecież z 15 nie było jak dyskutować. Jak uparła się to znikały od cienie szarości, była albo jej opcja albo śmierć lub kalectwo. Tyle do wyboru, aż trudno się zdecydować.

[justify]Kiedyś sądziłam, że to ja jestem wyjątkowo porywcza. Wmówić mi to, usilnie starał się również Christopher. Dziś okazało się, że mogę uważać się za osobę wyjątkowo cierpliwą.
Z lekkim niedowierzaniem przyglądałam się rozwijającej się sytuacji. A dokładniej temu, jak czarnowłosa ot, tak wycelowała własną broń w sprzedawcę, który nawet nie miał czasu, aby zastanowić się lepiej nad moimi słowami. Czym innym była groźba, którą zastosowałam ja sama, czym innym akt ze strony Alice.
Uznałam go za wyjątkowo nieprzemyślane posunięcie...
Wiele osób mawia, że nie ma nic bardziej pewnego jak ludzka głupota. Nie mogłam się z tym nie zgodzić, nie mniej jednak sama wyznawałam nieco odmienne przekonania. Dla mnie równie pewną była ludzka przebiegłość. Bardzo możliwe, że w ten sposób przeceniałam bardzo wiele istot, jednak zawsze lepiej zakładać gorszy scenariusz. Jeśli się nie sprawdzi to tylko tym lepiej, a gdyby jednak do najgorszego doszło, miało się poczucie, że chociaż próbowało się na to przygotować.
Lubiłam też stawiać się na czyimś miejscu i zakładać jak sama postąpiłabym w owej sytuacji.
To też, gdybym parała się zajęciem wyrobu i sprzedawcy broni, wiedziałabym, że sytuacje takie jak ta teraz mogą się zdarzać. A jako że śmierć poniesiona z własnej broni wydawałaby mi się wyjątkowo żałosna... najpewniej jakoś bym się przed tym zabezpieczyła. Pierwsze co przyszło mi do głowy to zaklęcie... ale mogło istnieć wiele innych metod.
Zakładałam zatem, że sprzedawca mógł na którąś z nich wpaść, dlatego nie chciałam, dopuści do tego, aby sytuacja się zaogniła.
Kierowana intuicją i pewną dziecinną przekorą (wiedziałam, że gdyby Kocur mógł mnie teraz obserwować, gotowałby się ze złości, przeklinając mą bezmyślność) stanęłam na linii strzału, jednak tak by przez ramię móc zerknąć na swą rozmówczynię.
-Myślę, że się dogadaliśmy w kwestii ceny w takim razie.
Mimo słów kruczowłosej, na blacie wylądowała sakiewka ze złotem, które należało się sprzedawcy z mojej strony. Bo mimo wszystko swoją pracę wykonał, a ja miałam w planach jeszcze kilka nowych zleceń, którymi powinien się należycie zająć. Mój sposób pojmowania „uczciwości” zadziwiał czasem nawet mnie samą.
-Ach tak, zapomniałabym.
Po chwili sięgnęłam do bezdennej sakwy, wydobywając z niej zdobną, lecz nadal elegancką pochwę od swego ostrza. Nosiła ślady szponów czegoś naprawdę dużego, lecz nie miałam zamiaru wdawać się w dyskusję na ten temat.
-Chce abyś ją dla mnie zreperował, a jeśli to nie możliwe, wykonaj nową na jej podobieństwo. I nie oszczędzaj na materiałach. Żegnam.
Po tym odwróciłam się do Alice, uśmiechając się ciepło. Mężczyzna nie powiedział już nic, lecz w jego obliczu nadal odbijała się mieszanina najrozmaitszych emocji. Był wśród nich zarówno strach, jak i swego rodzaju lubość? Być może moja towarzyszka, zapewniła mu codzienną dawkę adrenaliny, jakiej potrzebowałby poczuć, że żyje? Z całą pewnością tlił się w nim również żal, że ominęły go inne rozrywki, w których nasz udział przewidywał. Bywa...
Sama odezwałam się, dopiero gdy, byłyśmy już w pewnym oddaleniu od sklepu.
-Widzę, że rozwijasz skrzydła, gdy ktoś wokół usilnie nie próbuje trzymać Cię pod własnymi.
Nawiązałam do sytuacji z balu a tym samym postaci Ivora. Nie bardzo miałam chęć natknąć się gdzieś tu na jego osobę. Dobrze pamiętałam podszepty intuicji na jego temat.
Mój głos się zmienił, stracił na przesadnej wyniosłości, która była manierą wielu Arystokratów. Skoro znalazłyśmy się same i ja mogłam sobie pozwolić na bycie naturalną. Bo oblicze, które Alice zaprezentowała chwile wcześniej, zdawało się tą autentyczną stroną jej natury. Czy powinno mnie martwić? Być może...uznałam jednak, że dam sobie więcej czasu, aby na ów temat wyrobić opinię.
Postanowiłam zaryzykować i wyjść z teorią, która mogła okazać się nietrafiona... ale była dobrym punktem do podtrzymania rozmowy.
-Modyfikowana amunicja, utrudnia coś lub zmienia w samym oddawaniu strzału? Bo chyba o taką prosiłaś, skoro nie zaopatrzyłaś się w standardową? Chętnie pogłębię wiedzę od praktyka, bo własną na razie czerpię jedynie z podręcznika..[/justify
***
To nieoczekiwane spotkanie otworzyło mi oczy na pewne kwestie... podsyciło również część przeczuć jakie pielęgnowałam już od zimowego balu. Nadal nie rozumiałam dlaczego, ale coś przyciągało mnie w kruczowłosej. To przez dziwne podszepty intuicji, nim nasze drogi się rozeszły zaproponowałam dziewczynie swego rodzaju układ. Chciałam aby nauczyła mnie jak okiełznać broń palną, sama w zamian zaproponowałam lekcje szermierki.
Co z tego wyniknie? Trudno przewidzieć.... wiedziałam jednak, że jeśli czarnowłosa się zgodzi, to utrzymanie owych lekcji w tajemnicy przed pewnym Dachowcem będzie nie lada wyzwaniem... Byłam też przekonana, że popadłby w swą beznamiętną furię, widząc jak podaje rogatej notatkę, z namiarami na jedną z swych skrzynek pocztowych.
zt.

Pnące się ku niebu budynki Miasta Lalek były niemiernie intrygujące w swej strzelistej formie. Niczym średniowieczne katedry budziły podziw swym rozmachem i kunsztem wykończenia, a jednak w tej chwili Candran je przeklinała. Nie z powodu ich brzydoty, czy braku praktyczności, lecz dlatego że nie znając miasta zbyt dobrze - a w szczególności tych jego części - czuła się niczym w labiryncie. Co gorsze czuła na sobie spojrzenie Irith, która chyba tylko dlatego, że zbyt ceni swoją głowę, nie zadała jeszcze pytania "czy Ty w ogóle wiesz gdzie iść?".
Co do zasady Diana dobrze wiedziała jak dotrzeć do wskazanej im przez Marionetkarza miejscówki ludzi Zory. Problem był jednak w tym, że większość uliczek dla Candran wyglądała tak samo i trudno było jej się odnaleźć. W takich chwilach osoby jak Chciwość oddałyby wiele, ażeby spotkać minotaura. Takiego byka z rogami o humanoidalnej budowie, a nie cuchnącego knura na równie ohydnych bagnach. Wtedy mogłaby wyładować swoją frustrację za pomocą dwóch artefaktowych ostrzy tropicieli Bractwa.
Nieszczęśliwie nigdzie nie było mitologicznego potwora, za którego zabicia Candran otrzymałaby tyle złota ile sama waży... znaczy ile ważył ten wieprz zabity niedawno na bagnach, gdyż Diana jest zdecydowanie zbyt lekka. To zdanie pozostawałoby prawdziwe nawet wtedy, gdyby z jakiegoś powodu Cień przytył o około dwieście kilogramów. W końcu Chciwość nigdy nie ma dostatecznie dużo złota.
Jedynym wybawieniem wydawały się odgłosy walki dochodzące z sąsiedniej uliczki. Cień dobrze znała ten charakterystyczny szczęk oręża i nie wahała się ani chwili. Dała dłonią sygnał dla Scavell, by ta ruszyła za nią.
Tłumaczenie, że muszą sprawdzić dochodzące ich odgłosy nie wydawało się Dianie konieczne. To było oczywiste, że muszą je sprawdzić. Nawet nie dlatego, że mogli się na tym wzbogacić - choć niezaprzeczalnie to już było powodem wystarczającym, lecz przede wszystkim dlatego, że dzięki temu Candran nie musi myśleć o tym, że w istocie nie wie gdzie iść.
Tropicielka zatrzymała się dopiero gdy ujrzała Marionetki stojące wokół jakiegoś domu i wyraźnie próbujące się do jego wnętrza dostać. W pierwszej chwili pomyślała, że to jakieś tutejsze siły porządkowe. Marionetki były jednak wykonane raczej jak dzieła sztuki, niźli szeregowi funkcjonariusze. Przez chwilę nawet w głowie Diany pojawiła się myśl, że chciałaby służbę złożoną z takich Marionetek. Fakt, że były uzbrojone był tylko zaletą - nie musiałaby sama odcinać głów dzieciom, akwizytorom i wszelkiego rodzaju fanatykom religijnym.
Nie wiedziała przeciwko komu walczą i dlaczego. Mogła sprawę zignorować i wrócić do swojej podróży, lecz wtedy znów byłaby zbłąkana. Toteż postanowiła pewnym krokiem ruszyć w stronę Marionetek i unosząc dłoń w górę krzyknąć do nich z około siedmiu metrów:
- Cześć.
Słowa te wypowiedziała nie po to, by przywitać Marionetki, to byłoby nad wyraz lekkomyślnie, lecz wyłącznie po to by zwrócić ich uwagę na siebie i uniknąć przypadkowego dobywania ostrzy. Wrogów było chyba dziesięciu, może nieco mniej, a co za tym idzie Tropicielki stały na przegranej pozycji już przez samą liczebność wroga.
- Co tu się właściwie dzieje? - Dodała, gdy ujrzała, że co najmniej trzy Marionetki skierowały w jej stronę swoje spojrzenie. W międzyczasie jej dłoń, wcześniej uniesiona, zdążyła oprzeć się nadgarstkiem na rękojeści miecza, tak że palce zwisały luźno w powietrzu.

Chciałaby przewidywać nieprzewidywalne rzeczy... takie jak zupełnie niepodejrzany uszkodzony kompas, który to jakimś cudem okazał się jakimś portalem, kamieniem teleportacyjnym czy innym szajsem! Szczerze to prędzej uwierzyłaby w to, że jej dom to pięciu gwiazdkowy hotel niż w to, że ten kompan był w jakiś sposób podejrzany... jak widać można pomylić się ze wszystkim!
Ale chyba bardziej zdziwił ją widok pulchnej żony szewca, bo na to nawet nie miała wytłumaczenia... nawet  biorąc najbardziej prawdopodobne opcję takie jak materia pozakosmiczna oraz czary.... chociaż czary były możliwe??
Dodatkowo jak do tego samego pomieszczenia wbił jakiś typ to zupełnie nie wiedziała co robić!! Spojrzała na Ne Na. Tak jakby ona miała cokolwiek wiedzieć o tej sprawie! Na zewnątrz panował jakiś harmider, dlatego raczej nie wpadli w odpowiednią porę... ale może skuszą się na herbatkę? Nie jej, bo ją nie było na nią stać.
- Bez paniki, ja to wszystko wytłumaczę. - Rzekła pokazując kompas. - To coś nas tutaj przeniosło... - Chciałaby coś więcej dodać, ale no przecież nawet nie miała co! Coś się działo na zewnątrz, szewcowa leżała na ziemi, jakieś dwie typiary(czyli one) stoją zmieszane w obcym domu! "Dlaczego ja?"
- Drogi panie, moglibyśmy wiedzieć co się dzieje na zewnątrz? Jakiś tam spory harmider. - Rzekła ciekawiąc się czy to jakiś festiwal, czy inne zrzeszenie ludzi... znaczy tych magicznych cosi! Zaraz też objęła ramieniem Nene, żeby tylko zgrywać jak najwięcej pozorów. - Jeżeli czegoś wam potrzeba, to jesteśmy skłonni do pomocy! -

Scavell zdecydowanie zbyt dużo czasu spędziła w leśnych ostępach i odludnych bagnach, gdzie ich jedynymi towarzyszami byli specyficzni tubylcy, wyznawcy blagierskiego Kruka Tylko Bardziej, czy jakiekolwiek inne przedwieczne stworzenie kult ten wyznawał oraz przerośnięte wieprze. Powrót na łono cywilizacji przyjęła więc z wyraźną ulgą licząc, iż Miasto Lalek przyniesie jej coś więcej, niż wieśniacze zabobony i martwiczą stęchliznę rozkładających się resztek roślinnych.
    Gdziekolwiek szły, szły bardzo pokrętnie, a od marszu stopy Scavell zaczynały niemiłosiernie boleć – bo i też były w drodze dobry kawał czasu i nie miały wielu szans na porządny odpoczynek. Zastanawiała się więc, czy Cienienie kiedykolwiek są zmęczone, skoro nie muszą spać? Czy odczuwają wysiłek, czy może jest on znacznie bardziej zmęczony? Tyle pytań, tak mało odpowiedzi! Bo przecież nie może zapytać Diany wprost o tak intymne pytania – Irith założyłaby się, że jest to jedna z najściślej strzeżonych tajemnic, o której gdyby tylko się dowiedziała, zostałaby skrócona o głowę. O ile oczywiście nie zostałaby skrócona o głowę przed otrzymaną odpowiedzią – wtedy to byłaby prawdziwa tragedia, umrzeć nie poznawszy prawd! Zatem też ceniąc swój krótki jeszcze żywot ugryzła się w język i miast tego ziewnęła przeciągle.
    - Daleko jeszcze? – spytała z pewnym ociąganiem w głosie i utkwiła spojrzenie stalowych oczu w plecy Diany.
    Bo w istocie, jeśli to jest to miejsce, o którym Scavell myślała, to raczej szły bardzo okrężną drogą. Scavell, która odebrała swoje staranne wykształcenie na tutejszym uniwersytecie w czasach studenckich znała Miasto Lalek jak własną kieszeń, lecz wkrótce ulice i ich układ zaczynał się zacierać w umyśle Lunatyczki. Lecz Diana przecież mogła mieć prawdziwy powód, przez który obrała właśnie taką trasę. Powód, który nie był dostępny dla takiej profanki, jak Lunatyczka. Toteż wojskową wręcz manierą postanowiła, że nie będzie podważała kompetencji swojej przełożonej, a posłuszna jak piesek dzielnie ruszy za nią.
    Odcięta od plotek nie wiedziała, jakie emocje obecnie targają jakże namiętnym Miastem Lalek. Wyraz tępego zdumienia wymalował się na jej twarzy, gdy do jej wyczulonych zmysłów dotarły odgłosy walk. Normalnie zignorowałaby to i poszła dalej – w końcu czekała na nią obiecana, wymarzona nagroda w postaci upragnionego księżycowego metalu, a Marionetkarze z pomniejszych gangów, będąc jakże namiętnymi obywatelami, zwykli urządzać sobie walki uliczne dla zabawy. Założyłaby się, że odkąd nauczą się człapać na swych przykrótkich nóżkach, małe Marionetkarzątka bawią się w budowanie barykad, a pierwsze słowa, jakie wypowiadają, to hasła rewolucyjne proklamujące wyższość ich gangu nad innymi. Tak, starcia podrzędnych gangów były rzecz bardziej     powszednią niż chleb.
Toteż zmarszczyła brwi widząc, że Candran postanowiła zobaczyć, co się dzieje. Przewróciła oczami i bardzo niechętnie, niezmiernie się ociągając ruszyła za swoją liderką.
    Zatrzymała się jak wryta widząc, jak misternie wykonane były Marionetki.
    Marionetka o błękitnej skórze, lśniącej jak porcelana obróciła się w stronę Tropicielek i rzuciła im chłodne, przeszywające spojrzenie szklanych oczu.
    - Nie wasz interes. – odpowiedziała krótko i wróciła do swojego poprzedniego zadania
    Towarzyszący jej rosły Marionetka najwidoczniej uznał, iż wypowiedź jego towarzyszki jest zbyt lakoniczna i z pewnością nieusatysfakcjonowane kobiety nadal nie zaprzestaną swych uciążliwych pytań. Odwrócił się w stronę przybyszek i sztywnymi, mechanicznymi ruchami zbliżył się w ich stronę, odgradzając je od reszty swych towarzyszy.
    - Sprawy rodziny Fyortersole, proszę jak najszybciej odejść i zająć swoimi sprawami.  – najwidoczniej uznał, iż powołanie się na autorytet gangu zniechęci kobiety i uzmysłowi im, że nie warto wtykać nosa w nie swoje sprawy.
    Scavel rzuciła zaniepokojone spojrzenie w stronę Diany. Jej dłoń mimowolnie powędrowała w stronę zdobionej rękojeści Nysarthu.
    - Na pewno chcemy się w to mieszać? Fyortersole, jak się nie mylę, są dużym gangiem i mogą być z tego niezłe kłopoty. - wydukała z siebie i zacisnęła dłoń. Przecież tylko chce mieć miecz i święty spokój, a nie ściągać na siebie gniew połowy Miasta Lalek!

Diana bardziej niż na słowa wypowiedziane przez Marionetki zważała na okolicę, która zdradzała o wiele więcej niż niechętni do rozmów członkowie gangu. Chociaż nie mogłaby rozpoznać żołdaka Zory, gdyby ten stał przed nią, to bez problemu po widocznych dla niej śladach ustaliła przybliżony przebieg walk. Zmierzyła spojrzeniem kryjówkę zaatakowanych i nie dostrzegła w niej ani złota, ani klejnotów, ani nawet niczego co mogłaby uznać za wartościowe.
Mogłaby zaatakować Marionetki i niejako otworzyć drugi front, pozwalając broniącym drzwi odetchnąć i przejść do kontrataku. Mogłaby także wykorzystać swoje skrytobójcze zdolności by wedrzeć się do budynku i zabić jego obrońców. Nie widziała jednak w tym korzyści, a także wątpiła by w sprawę zamieszane były koszmary. To zwykłe, nieistotne przepychanki - a przynajmniej na to wskazywała okolica, którą Diana obserwowała. Brak chęci do walki nie oznaczał jednak, że nie była gotowa do walki. Gdyby została zaatakowana błyskawicznie dobyłaby swych ostrzy.
Z rozmyślań Candran została wyrwana dopiero przez głos Lunatyczki. Fioletowe oczy spojrzały na Scavell, jakby ta właśnie przyznała się do zjedzenia ostatniego ciasteczka w słoiku przeznaczonym na smakołyki na czarną godzinę.
- W nic się nie mieszamy. - Powiedziała do adeptki, jakby było to niezwykle oczywiste i całkowicie ignorując pytania wywołane jej wkroczeniem na teren walk.
- Na stary rynek to w tę stronę, zgadza się? - Zapytała Marionetki, która była na tyle uprzejma, że udzieliła kobietom odpowiedzi na ich wcześniejsze pytanie. Żołnierz Fyoretrsoli nie był zbytnio zadowolony, lecz wizja walki z dodatkową dwójką uzbrojonych przeciwników - którzy nie wiadomo skąd się wzięli - oraz możliwość pozbycia się natrętów przekonały go, by odpowiedzieć na pytanie Diany twierdząco.
Kobieta ruszyła więc wolnym krokiem w stronę, którą wcześniej wskazała, zwracając się do Irith.
- Lubię cywilizacje. Można ścinać głowy dowoli jednocześnie ze wskazywaniem drogi. - Strach adeptki przed gangami Marionetkarzy był dla Diany dość zabawny. Głównie dlatego, że zdawała sobie sprawę, że podczas tego typu starć ich udział najprawdopodobniej pozostałby niezauważony.
Co nie oznacza, że Dianie chciało się walczyć z Fyortersolami, Zorą czy kimkolwiek innym. Zależało jej tylko na metalu księżycowym, a wątpiła by ten był ukryty u szewca. nie słyszała jeszcze o butach wykonanych z metalu, tym bardziej księżycowego. Na pewno byłyby niezwykle niewygodne i niepraktyczne. Dość powiedzieć, że bezszelestne poruszanie się byłoby niemożliwe i wykluczone byłoby zaskoczenie kogokolwiek.

Scavell pośpiesznie podziękowała Marionetce, która okazała się nad wyraz uprzejma, by wskazać im drogę do celu i rzuciła Dianie dziwne spojrzenie z ukosa, pozostawiła jednak całą sytuację bez szerszego komentarza. Bo czyż było coś więcej do dodania? Odetchnęła z ulgą, wszak czasem Scavell zapominała, że chciwość Candran idzie czasem w parze z pewną, mówiąc kolokwialnie, energooszczędnością i pragmatyzmem działania.
    Choć któż wie, czy ów szewc nie okazałby się nagle być ekspertem od wykonywania broni z drogocennego metalu? Wszak w mieście tym występowały różnej maści połączenia wykonywanych zawodów, niezwykle dziwne w swej naturze. Bo czyż w normalnych warunkach zdziwienia nie budziłby aptekarz-cieśla czy złotnik-kucharz?
    Kroczyła przed siebie po ulicznym bruku z opuszczoną głową jak to miała w zwyczaju, pogrążona w rozmyślaniach – na wyciągnięcie ręki miała jad, który o dziwo pozostał w materialnym świecie po zniszczeniu fizycznej postaci Koszmaru. Rodziło to szereg pytań – czy zatem stanowił on część esencji, skoro tak samo jak on nie znikał po wygnaniu przybysza z innego wymiaru, czy może jego natura była z goła inna; czy utracił swoje właściwości, czy też nie, a może uległy one przekształceniu, a efekt jego działania przekraczał jej granice pojmowania? Wiedziała, że poświęci badaniom wiele długich dni i nocy. Oczywiście, jak tylko zdobędą metal. I wykują upragnioną broń!
    Wyrwana z rozmyślań słowami Diany, podniosła trochę zdezorientowany, rozbiegany wzrok i spojrzała ze zdziwieniem na swoją Liderkę. Chwilę musiała się zastanowić, by zdekodować jej słowa, po czym gwałtownie potrząsnęła głową i przytaknęła.
    - Ach, tak. Cywilizacja ma swoje plusy jak widać. I nigdzie nie ma knurów i śmierdzącego bagna. No, przynajmniej jeszcze ich nie spotkałyśmy, choć kto wie?
    Scavell ceniła Święty Spokój ponad wszystko inne, niestety nie dane jej było z nim ostatnio zbyt często obcować. Toteż wizja wejścia w bliskie spotkanie z gangiem Marionetkarzy napawała ją pewnym dziwnym respektem, wszak powszechnie było wiadomo, że w sumie to tak naprawdę oni rządzą Miastem Lalek.
    Po krótkim marszu kobiety wyszły z wąskiej alejki na całkiem rozległy plac wypełniony spacerowiczami, który ze wszystkich stron otaczały misternie zdobione kamieniczki. Scavell zerknęła na Dianę.
    - No, to chyba jesteśmy u celu?
    Wtem poczuła, że coś obtarło się o jej nogę. Wzdrygnęła się i podskoczyła w miejscu, po czym jak oparzona spojrzała w dół. Obok niej stała na oko sześcioletnia dziewczynka, która obcierała policzek brudną rączkę. Wielkie, kocie oczy wbijała w Dianę i pociągała małym noskiem.
    - Psze pani, bo ja się zgubiłam. Widziała pani moją mamusię? Wygląda trochę tak jak pani, ale ma ciemne włosy i obie ręce. – wskazała paluszkiem na Cienia – Była i nagle jej nie ma! – dziecię rozłożyło bezradnie ręce, by jak najbardziej podkreślić nagłość zaistniałej sytuacji.
    Scavell spojrzała na Dianę z przerażeniem wymalowanym na twarzy, z bezgłośnym "ratuj" wymalowanym na ustach.

Wielofunkcyjni mieszkańcy Miasta Lalek byli niczym wielofunkcyjne urządzenia kuchenne. Jak najbardziej stanowiły konstrukcyjną ciekawostkę, lecz w gruncie rzeczy były do niczego i znacznie lepiej było urządzenia przeznaczone do jednego, konkretnego zadania. Dzięki temu zepsucie się jednego urządzenia nie pociągało za sobą paraliż całej kuchni, a i jakość wytworzonych dań była o wiele wyższa.
Oczywiście niektórzy, nie wiedząc w sumie czym powinni się zająć, próbowali wszystkiego. We wszystkim byli równie słabi, więc w niczym im to nie pomogło. No może poza dostarczaniem pracy dla windykatorów Miasta Lalek, którzy co chwilę mieli nową nieruchomość do zajęcia.
Candran zmarszczyła tylko nos na wspomnienie bagna i jego otyłego króla. To było coś, o czym nie chciała by Scavell jej przypominała.
- Jeśli jakiegoś spotkamy, będziesz mogła poprawić wcześniejsze błędy. - Odparła nawet nie za bardzo pamiętając, czy Scavell w rzeczywistości popełniła jakieś błędy podczas ostatniej walki z wieprzem. Do samego starcia nie przywiązywała przecież uwagi większej niż to, by jej buty nie były ubrudzona bardziej, niż to konieczne.
W pierwszej chwili Candran miała zamiar zignorować robactwo na drodze i przejść dalej. Nie przejęła się specjalnie także wypomnieniem jej braku lewej ręki. Jednak jej fioletowe oczy ujrzały coś, co wywołało jej gniew. Paskudna ropucha nie tylko zakłócała jej spokój, lecz także zatrzymała ich dla zbliżających się z obu stron alejki uzbrojonych oprychów.
Nim rabusie zdążyli podejść i powiedzieć cokolwiek, zanim Irith zdążyła zaprotestować ostrze o srebrzystym blasku przecięło powietrze ze świstem dosięgając szczurzego gardła.
Troje mężczyzn nadchodzących z prawej oraz kolejna dwójka chcąca zajść Tropicielki z lewej strony zatrzymało się nagle. Widocznie wśród swoich licznych planów, które przecież na pewno mieli przygotowując się do okradania przypadkowych przechodniów, nie mieli takiego, w którym ich wabik zostaje zabity. Na pewno przewidywali możliwość oporu. Zresztą ruszyli w stronę Diany i Scavell pomimo tego, że obie były uzbrojone. Dobrze wykonany oręż stanowi wartość, której żaden odważny złodziej nie przepuści koło ręki. Nie spodziewali się jednak, że oręż zostanie wykorzystany tak szybko przeciwko dziecku. Mieli wszakże przewagę liczebną. Na każdą z Tropicielek przypadało przynajmniej dwóch oprychów, a licząc martwe dziecko to aż trzech.
Chwila zawahania, która ogarnęła napastników nie została zrozumiana przez Dianę. Ta od razu doskoczyła do pierwszego z oponentów. Ten uniósł pałkę, by zasłonić się przed ostrzem. Jednak to nie cięcie widocznego ostrza wymierzone z góry, a pchnięcie drugą ręką dosięgnęło Marionetkarza. Trafiwszy go Candran natychmiast zrobiła krok w tył, by nie pozostawać w zwarciu zbyt długo. Oponent nie był jeszcze martwy, choć bez pomocy bez wątpienia się wykrwawi. Wystarczyło tylko dopilnować, by nie miał kto udzielić mu pomocy.
Liczyła też, że Scavell nie stoi za jej plecami jak zjawa w przytulonej kawiarni, lecz zrozumiała, że są atakowani i dobyła niezwłocznie swej broni.
- To jakieś nieporozumienie! - Krzyknął Marionetkarz, którego słowom przeczył trzymany w ręce nóż - dobyty wcześniej niż miecz Diany. Biedak nie wiedział jednak, że nie trafił na kogoś, kto ma ochotę na pakty i spuścił gardę, gdy Candran schowała krótsze ostrze do pochwy. Gdyby tylko wiedział, że zrobiła to by móc rzucić w niego nożem. Rzut był szybki, lecz nie zabójczy. Jedynie noga Marionetkarza została zraniona krótkim ostrzem.

Sprawy potoczyły się szybko: nim kolejne słowa zdążyły ujść z ust dziewczynki, na jej gardle otworzyła się szeroka otchłanna rana, z której na ubranie Scavell trysnęła jasna, wciąż gorąca krew. Diana, jak widać, znała się bardzo dobrze na swym fachu – mało kto wychodził cało z przecięcia tętnicy szyjnej zewnętrznej. Ale to nie był czas na sprawdzian z wiedzy o anatomii, wszak trzeba było ratować własną skórę.
    Nim zdążyła wypomnieć Dianie niehumanitarność jej zachowania, ręka wiedziona instynktem powędrowała na misternie zdobioną pnączami winnymi rękojeść, a palec wskazujący pewnie spoczął na ricasso. Ciało wiedzione przyzwyczajeniem wyrobionym przez treningi przybrało odpowiednią pozę: prawa stopa powędrowała do przodu, brzuch został wciągnięty, plecy luźne, choć wyprostowane. Ramię zręcznie wyciągnęło zza pasa oręż i wymierzyło w pierwszego, nadciągającego przeciwnika. W rzeczy samej filozofia walki rapierem była zaskakująco prosta: głosiła prostą zasadę „dziabnij, nim zostaniesz dziabnięty” – a kłuje się ostrą częścią.
    Parowanie mozolnych uderzeń nadciągających rozbójników nie było najbardziej optymalnym sposobem walki, toteż Irith musiała działać szybko; zręcznym wypadem, odpowiednio zaskakującym przeciwnika natarła i dźgnęła go w żołądek; szczęście, iż ten nie był w żaden sposób chroniony jakimkolwiek pancerzem. Cios przebił się przez grubą warstwę tłuszczu i delikatne ściany narządów wewnętrznych, a gdy Scavell cofnęła swoją broń, z wąska strużka krwi zabarwiła poszarzałą koszulę; obrażenia zdawały się być śmiertelne.
    Kolejny przeciwnik był natomiast uzbrojony tylko w pięści – na nieszczęście Lunatyczki, jego cios ją dosięgnął; uderzenie w twarz wytrąciło ją z równowagi i zamroczyło na chwilę, lecz nie kontynuował swoich ciosów, a rzucił się w kierunku swojego rannego towarzysza, by jakkolwiek go ratować. Przeklęła szpetnie pod nosem próbując utrzymać się na kołyszących nogach – mimo wszystko była tylko kobietą, która nie była przywykła do przyjmowania razów na twarz.
    Czasem urażona duma przyćmiewa zdrowe zmysły. Scavell zawarczała wściekle i rzuciła się na chuchrowatego Marionetkarza, uderzając go pięścią w bok głowy; cios, choć nie należał do najsilniejszych, był wyprowadzony z na tyle dużym impetem, by zachwiać jej przeciwnikiem. I tak pojedynek na szpady przerodził się w zwykłą uliczną burdę. Lunatyczka na szczęście była na tyle zwinna, iż uniknąwszy większość ciosów mężczyzny, samej natrzeć i wytrącić go z równowagi. Jej szczęściu sprzyjało to, że zdawał się być w stanie wskazującym na spożycie alkoholu, toteż po wymianie runął jak długi obok swojego towarzysza. Po skończonym pojedynku dyszała ciężko, rozcierając zbolałe, obite ręce i ścierając z twarzy strużkę krwi cieknącą ze zdaje się złamanego nosa. Przyłożyła rękę do twarzy i syknęła z bólu.
    - Ciekawe, czy mają coś kosztownego. – mruknęła pod nosem; zaskakujące, jak z ofiary łatwo stać się oprawcą.
    Choć głos w głowie mówił jej, że stąd nie ma czego plądrować, pochyliła się nad leżącymi na ziemi Marionetkarzy i poczęła przeglądać ich kieszenie - widziała wszak, że Candran bez problemu poradziła sobie z pozostałą dwójką z pewnością lepiej, niż ona, toteż nie widziała sensu we wcześniejszym do niej dołączaniu.
    Pierwszy z nich rzeczywiście nie miał przy sobie żadnych wartościowych rzeczy - ot kilka miedziaków i zawinięte w serwetkę orzechy. Jego towarzysz natomiast mógł się poszczycić dziwnym zawiniątkiem wetkniętym głęboko w kieszeni spodni. Scavell ostrożnie rozwiązała supełek zabezpieczający pakunek i jej oczom ukazała się brosza w kształcie dwóch karpi tworzących okręg wykonana z nieznanego jej metalu. Z pewnością powinna się podzielić tym z Chciwością, nim ta wyczuje, że jej adeptka ma nowe świecidełko.
    Jeden z napastników zaczął wydawać z siebie dziwne pomruki, a krew z nowej rany barwiła błękitem żabot jej koszuli. Uświadomiwszy sobie komizm sytuacji, skierowała swoje kroki w stronę Diany. Z kieszeni wyjęła atłasową chusteczkę i przyłożyła pod nos, starając się zatamować krwawienie.
     – Mów, dla kogo pracujecie?  – warknęła cicho nachylając się w stronę leżącego na ziemi Marionetkarza.
    Mężczyzna błądził oszalałym wzrokiem między Dianą a Scavell jak zwierzę w pułapce. Długą chwilę starał się złapać oddech, choć widocznie z bólu stanowiło to dla niego spory problem - oddychał urywanie i chrapotał.
    - Nie wiem, o czym mówisz! – wyjąkał mężczyzna rzężąc z wyraźnego bólu.
    Scavell przyłożyła do jego szyi końcówkę ostrza, naciskając lekko na jego skórę. Z cienkiej ranki potoczyła się mała strużka krwi, a mężczyzna, widocznie pozbawiony instynktu samozachowawczego, z trudem przełknął ślinę. Przecież powszechnie wiadomo, że ludzie są bardziej wylewni, gdy mają ostrze na gardle.
    - Lestrangeowie.– mężczyzna wychrypiał z trudem i zamknął oczy; po jego czole pociekła strużka potu.
    Scavell podniosła spojrzenie stalowych oczu na swoją Liderkę. Między palec wskazujący i kciuk ujęła misternie wykonaną biżuterię
    - Zamierzamy złożyć im wizytę?

Świst ostrzy połączony z bladym, księżycowym światłem stanowił zacny spektakl dla postronnych widzów. Ci z ulicy pośpiesznie się oddalili, lecz zza zasłon wyglądało kilka ciekawskich oczu. Tanie Diany dla napastników był jednak koszmarem. Nie byli przygotowani do walki z uzbrojonym szermierzem, ich uliczny styl walki daleki był do perfekcji Tropicieli. W pchnięciach Marionetkarzy nie było ani grama gracji, były prostackie i czytelne. Żaden z ataków nie był markowany, ich odparcie nie było najmniejszym problemem dla wyszkolonego szermierza.
Starcie nie trwało zbyt długo. Marionetkarze zaskoczeni brakiem zaskoczenia i o wiele gorzej wyszkoleni dość szybko musieli uznać wyższość Candran pewnie trzymającej księżycowe ostrza. Tylko dlaczego Tropicielka zamiast zadać im śmiertelne ciosy jedynie ich okaleczyła pozwalając na przedłużenie agonii. Nie miałaby problemu, by dobić leżących, okazując im litość. Tak się jednak nie stało, zamiast tego schowała swoje miecze do pochew, po uprzednim wytarciu ostrzy z krwi.
- Stójcie! - Dobiegł ich głos z sąsiedniej uliczki. Gdy fiolet spojrzenia Diany powędrował za głosem, Tropicielka ujrzała nadbiegających ludzi. Na jej twarzy pojawił się grymas i już była gotowa ponownie sięgnąć po ostrze, gdy usłyszała kolejne słowa.
- Ten teren jest pod ochroną Milicij Zory, co ma oznaczać to zajście?
Szybkie spojrzenie i ocena sytuacji powstrzymały Candran przed sięgnięciem po ostrze. Nie chciała walczyć z ludźmi, którzy mieli wobec niej dług wdzięczności. Gotowi byliby odmówić zapłaty. Ponadto stojący przed nią Marionetkarze nie byli prostymi ulicznymi rzezimieszkami. Sposób w jaki stali, trzymając w rękach miecze, miejsce które zajęli otaczając Tropicielki - to wszystko wskazywało, że są wyszkoleni. Ich prawie pięciokrotna przewaga liczebna stanowiła ryzyko, którego nie warto było podejmować.
- Próbowano mnie obrabować. - Odparła krótko, po czym przypomniała sobie o Scavell. Już uprzednio upewniła się, że powierzeni jej oponenci zostali pokonani. Słyszała nawet jej rozmowę z rannym Marionetkarzem. W końcu też była świadoma zadanego jej pytania.
- Owszem. - Nie dobiegły do niej żadne dźwięki mogące wskazywać na to, żeby członkowie Milicji zrobili choćby krok w ich stronę. Candran nie miała pojęcia czy to dlatego, że respektują jej umiejętności, czy też są na tyle dociekliwi, by najpierw pytać, później ciąć. Ich bierność oznaczała także, że najpewniej nie byli po stronie rabusiów. Spojrzenie odrazy jednego z milicjantów, gdy ten ujrzał ciało dziecka nie umknęło uwadze Diany.
- Ci ludzie chcieli obrabować mnie na Waszym terenie. - Powtórzyła głośniej. Marionetkarze wymieniali się porozumiewawczymi spojrzeniami. Czyżby chcieli zaatakować? Trzech kolejnych dobiegło od strony uliczki, odcinając standardową drogę ucieczki dla Diany i Scavell.
- Jeżeli tak rzeczywiście było, to proszę przyjąć nasze najszczersze przeprosiny. Pójdą Panie z nami, by wyjaśnić tę sprawę.
Nie, zdecydowanie nie było czasu na nudną i długą procedurę samozwańczych stróżów prawa. Wolała sama zająć się tym problemem i ukarać tych, którzy ośmielili się podnieść na nią rekę.
- Nie. - Odparła krótko, co wyraźnie rozzłościło Marionetkarzy. unieśli swoje miecze i skierowali je ku Dianie. Tropicielka widziała swoją szansę w ewentualnej walce, choć w gruncie rzeczy nie miała zamiaru jej toczyć.
- Proszę nie stawiać oporu, bo będziemy zmuszeni użyć siły.

Ne Na zarejestrowała zaledwie pociągnięcie za rękę, a przejście do sąsiedniej krainy odczuła niczym przez mgłę. Już miała przywołać katanę i zmierzyć się z osobą, która bezczelnie zakłóciła jej sen, kiedy usłyszała głos: "tu, skąd pochodzisz, toczy się wojna. Wybierz mądrze i pomóż zakończyć konflikt". Głos nie mylił się, a marionetka nie potrafiła odmówić pomocy.
Postanowiła rozejrzeć się przed dokonaniem wyboru. Nie oceniała pochopnie. Porozmawiała najpierw z najprzyjaźniej wyglądającymi marionetkami Starego Miasta. Przysłuchała się plotkom i rozmowom osób, których uwagi na siebie wolała nie zwracać. Była już pewna, czyich interesów nie poprze. Nadętych arystokratów. Zora zaś zgarnęła ją pod skrzydła. Dosłownie.
Siea wypowiadała się stanowczo i sprawiła, że Ne Na dostrzegła piękno jej ideałów. Zadeklarowała wtedy chęć pomocy. Wyraziła nadzieję, iż zdolny mechanik będzie im potrzebny.
Zaniepokoiły ją odgłosy z zewnątrz. Lekko przestraszona zwróciła się do skrzydlatej towarzyszki i złapała się jej ramienia.
-Może powinnyśmy wyjść szybko?- zasugerowała niepewnie coś, co chciałaby zrobić natychmiast. Czekała na reakcję otoczenia.
Uświadomiła sobie w tym momencie, że nie każdy hałas jest przyjemny i czasami lepiej trzymać się swojego warsztatu. Może przecież pomagać z daleka, prawda?...
-Oczywiście, że pomożemy- poparła słowa Siei i uśmiechnęła się lekko.
Na szczęście obce postaci były przyjaźnie nastawione. Kobiety uprzejmie wskazały drogę do wyjścia i poprosiły o ostrożność. Przytaknęła. Będzie uważna. Poczuła na sobie powietrze starego miasta, a dźwięk stał się wyraźniejszy i łatwiejszy do zlokalizowania. Upewniła się, że Siea idzie z nią i poszła przodem.
-Co się tam dzieje?- zapytała, nie rozumiejąc, co właśnie widzi.

Popielate kosmyki włosów wysunęły się z luźno uplecionego warkocza i swymi mackami wpełzły na twarz kobiety. Scavell szybkim, nieco nerwowym ruchem ręki odgarnęła je za ucho i poprawiła przechylony trikorn, który przez impet uderzenia przechylił się i groził możliwością spadnięcia w każdej chwili.
    Lunatyczka z pewnością nie mogła dorównać zwinnością ni gracją w zadawaniu sprawnych ciosów mistrzostwu Diany. Była wszak zaledwie adeptką, która dopiero zaczynała kroczyć po ścieżce zabójczej szermierki, tak różnej od tej, której była uczona w domu rodziny: tamte wypady i finty miały być widowiskowe, a nie skuteczne. Scavell swiadoma swojej słabości i wściekła z powodu nowej rany brudzącej błękitem nowy strój, w umyśle poczęła pielęgnować myśl, by w wolnej chwili poprosić Candran o kilka lekcji we władaniu mieczem. Pozostawał tylko problem, jak to uargumentować? Chciwość z pewnością nie zgodziłaby się udzielić jej treningu z dobroci serca, Irith musiała więc poszukać odpowiednio cennego argumentu.
    Lecz długo nie dane jej było zastanawiać się nad rodzajem łapówki - do jej uszu doszedł męski głos oraz tupot kilku par butów po miejskim bruku. Lunatyczka wyprostowała się gwałtownie i odruchowo odwróciła głowę w kierunku źródła głosu.
    I stanęła jak wryta widząc przybyłych Milicjantów. Zaklęła powtórnie pod nosem - miała serdecznie dosyć Marionetkarzy jak na jeden dzień. Największą obawą napełniała ją wizja kolejnej walki, tym razem z dużo liczniejszym przeciwnikiem. Przelotne spojrzenie skierowanie Cieniowi trochę ją jednak uspokoiło - Diana nie wyglądała, jakby zamierzała się bić; a przynajmniej taką nadzieję żywiła Scavell.
    Lunatyczka odjęła chustkę od nosa i szybkim ruchem wytarła ostrze z nagromadzonej nań krwi, po czym zwinnie schowała je za pas, by zdaje się dodatkowo uspokoić przybyłych ludzi Zory. Przybliżyła się do Cienia i stanęła obok niej - najzwyczajniej na świecie. Pozwoliła również swojej Liderce na przyjęcie na siebie ciężaru wyjaśnień - bo tłumaczenie, czemu na bruku leży trup dziecka z podciętym gardłem nie jawiło jej się jako najprzyjemniejsze zadanie.
    I szybko tego pożałowała. Posłała Candran oszołomione spojrzenie i niemalże odruchowo wystąpiła do przodu unosząc do góry dłonie w skórzanych rękawiczkach wnętrzami skierowanymi do “funkcjonariuszy” - niejako w geście kapitulacji. Dyplomata był z niej wszak żaden, a przyjemność z tłumaczenia się - zerowa.
    - Panowie wybaczą lakoniczną odmowę mojej współtowarzyszki, widocznie jej gniew nie opadł jeszcze po odparciu tego nieszczęsnego rozboju. - zaczęła wolno wodząc spojrzeniem stalowych oczu po Marionetkarzach. Była świadoma, że musi ostrożnie dobierać odpowiednie argumenty, by dodatkowo nie rozjuszyć i tak widocznie zdenerwowanych Milicjantów. - Zostać napadniętym i to w biały dzień na ruchliwych ulicach w tak ważnym dla Miasta Lalek punkcie - to się nie mieści w głowie, że do takiego bezprawia się dopuszczają tutejsze gangi, zwłaszcza te pomniejsze… I żeby jako wabik użyć bezbronnego dziecka, prawdziwa potworność. - na twarz przywołała wizerunek smutku, choć aktorka z niej żadna.
    Nie wiedziała, co siedziało w głowie Diany, lecz mimo jej specyficznych chęci do walki, Scavell zakładała, że jej Liderka nie jest samobójczynią i nie rzuci się dla samego tylko ferworu walki na Marionetkarzy. Irith w duchu błagała tylko, by Candran nie postanowiła sabotować jej prób pertraktowania.
    - Widzą więc panowie, że mamy prosty i ważny powód, by samodzielnie rozliczyć się z naszymi napastnikami. Gang Lestrange widocznie na za dużo sobie pozwala i nie widzę powodu, byście zaprzątali sobie głowy  tym drobnym incydentem; zwłaszcza, gdy na waszym terytorium są Foyertersole, prawda?- liczyła, iż ten blef zadziała; Scavell nie wiedziała o wydarzeniach trawiących Miasto Lalek, lecz założyła, że nie bez powodu Marionetki z obcego gangu oblegały jeden z budynków na ulicy, która to miała być pod opieką Zory.

Candran od samego początku nie miała zamiaru walczyć z członkami Milicji Zory. Nie tylko chodzi tu o obawę porażki, która w ocenie Diany nie była wcale mało prawdopodobną możliwością. Marionetkarze byli wyszkoleni a wystarczyło by jeden zablokował jej ciosy na tyle skutecznie, że pozostali zdążą do nich dobiec i szanse na wygraną drastycznie by spadły. Widząc ich rozstawienie Tropicielka wiedziała, że rozdzielenie ich nie byłoby zbyt proste. Istotny był także argument korzyści płynących ze starcia. Tych Diana nie widziała zbyt wiele - ucieczka byłaby o wiele prostsza, mniej ryzykowna i przyniosłaby korzyści w postaci czasu oszczędzonego na walkę.
To prawda, że miała gotowy plan na ewentualne starcie. Była Tropicielką Bractwa oraz zabójcą i zwykła przygotowywać plany na walkę. Dobrze było być gotowym, ażeby uniknąć zaskoczenia i błędów powstałych w wyniku braku właściwej oceny sytuacji.
Dlaczego więc ograniczyła się do lakonicznego zaprzeczenia? Powód był taki, że jej myśli powędrowały do leżących na ziemi oprychów. Działali sami, czy może stoi za nimi coś większego? Bez wątpienia nie mogli być na usługach tej samej osoby co Ci, którzy nazywali się milicjantami. W innym wypadku przybyli żołnierze nie staliby wokół nich, lecz od razu zaatakowali i nie kierowali by do niej przeprosin. Chyba że to zwykłe kłamstwo, aby ułatwić sobie pochwycenie Diany i Scavell.
Już pierwszy rzut oka na ciała dał Candran do myślenia. Dziewczynka była ubrana o wiele za bogato jak na resztę grupy. To oczywiste, że łatwiej zatrzymać się dla kogoś z wyższych sfer, choćby ze względu na potencjalną nagrodę, niż przy włóczędze. Skoro jednak to dziecko było ubrane w strój nie odpowiadających reszcie grupy, a do tego samo dziewczę wydawało się wywodzić raczej z bogatego mieszczaństwa, niźli - jak pozostali - z biedoty, to wydaje się prawdopodobne, że rzeczywiście dla kogoś pracowali.
Znalezienie ich przełożonego wydawało się być podstawą odpowiedzi na pytanie, kto ośmielił się nastawać na bogactwo Chciwości. W tym wszystkim Candran zapomniała na chwilę o milicjantach. Znaczy zdawała sobie sprawę z ich obecności, słyszała nawet słowa wypowiadane przez adeptkę, lecz dopóki Marionetkarze nie stanowili realnego zagrożenia, to nie było powodu do skupiania się na nich.
Mimo wszystko aktualna patowa sytuacja mogła nieco utrudniać rozwiązanie zagadki. Postanowiła zatem kontynuować wątek rozpoczęty przez Scavell i wyjaśnić w sposób dosadny, że powinni zostawić ich w spokoju.
- Tak z dwie minuty drogi w tamtym kierunku, na zdaje się waszym - Cień wyjątkowo zaakcentowała ostatnie słowo - terenie jakieś Marionetki kogoś atakują. Powinniście zająć się raczej tamtą sprawą, a tymi tutaj zajmę się osobiście. To o wiele korzystniejsze dla obu stron, niż spędzenie kilku kolejnych godzin na bezowocnym wyjaśnianiu sprawy.
Dowódca patrolu Milicji Zory nie wydawał się być przekonany, choć wciąż nie nakazał ataku. Był to jak najbardziej dobry znak - choć trudno powiedzieć, czy wynikał on z respektu wobec wyszkolonego oponenta, czy może chęci uniknięcia przelewu krwi.
- Skąd mamy wiedzieć, że mówicie prawdę? Macie jakiś dowód, że Fyortersole są na naszym terenie?
W umyślnie Candran pojawiło się mnóstwo przekleństw skierowanych w stronę Marionetkarza. Traciła tutaj czas na kimś, kto zamiast wysłać część swoich ludzi do sprawdzenia informacji marnuje czas na bezsensowne pytania. Chyba że naprawdę obawiał się Candran i jej księżycowych ostrzy i z tego powodu nie chciał zmniejszać swoich sił. Choć może to nie jej się obawiał?
- Chcesz dowodów? Idź i sam sprawdź lub wyślij jednego ze swoich ludzi.
Kapitan milicji był wyraźnie zirytowany postawą Diany. Przez chwilę chciał nawet sięgnąć po miecz, lecz ostatecznie nie wydobył go z pochwy.
- W normalnych okolicznościach kazałbym was aresztować, lecz trwa wojna. Zajmijcie się swoim śledztwem, lecz Milicja chce dowiedzieć się co udało wam się ustalić. Pozostawię wam jednego z moich ludzi.
Mimo gniewnego tonu, zmrużonych oczu i postawy wskazującej na gotowość do działania kapitan postąpił zgodnie z oczekiwaniami Diany. Tropicielka odetchnęła z ulgą;
- Niech będzie. - Odparła krótko i przez chwilę jeszcze patrzyła jak kapitan Zory wydaje rozkazy i rusza ze swoimi siłami ku oblężonemu przez Marionetki domostwu. Na pobojowisku nieudanego napadu na Tropicielkę pozostał tylko jeden milicjant, który okazał się być Marionetkarzem z wyjątkowo paskudną blizną idącą od ucha aż do podbródka, szpecącą młodą twarz mężczyzny.
Ten ku irytacji Diany okazał się nie być jedynie powietrzem, które będzie można zignorować, a źródłem całkiem cennych informacji - którymi dzielił się sam z siebie. I choć Candran ceniła jego nadgorliwość, ta ułatwiła im nieco śledztwo, to i tak wolałaby traktować go niczym powietrze, które w przyszłości wskaże im drogę do Zory - do której przecież zmierzali.
- Nie ma gangu Lestrange - Odpowiedział w sposób przywodzących na myśl oficera wydającego komendy. Jego donośny głos jeszcze potęgował irytację Diany. - To nazwisko bogatej rodziny Marionetkarzy. Głowa tej rodziny jest miejskim radnym mieszkającym przy Placu Słonecznym wraz z żoną i piątką dzieci. Jeden z jego braci walczył ponoć z naszym przywódcą na wojnie, a drugi jest, zdaje się, jakimś duchownym. Nie wiem jednak o nim zbyt wiele.

Irith odprowadziła wzrokiem znikających weteranów i odetchnęła z wyraźną ulgą, jakby para w niej dotąd zgromadzona znalazła wreszcie ujście. Na szczęście obyło się bez dalszej walki! Negocjacje jak się okazało, poszły zgodnie z myślą Scavell, a Diana była na tyle dobroduszna, że nie sabotowała działań Lunatyczki - mało tego, zastosowała całkiem zgrabne argumenty, które choć co prawda nie uspokoiły ludzi Zory, to były na tyle przekonywujące, że Milicjanci zostawili ich w świętym spokoju. No, prawie - Adeptka spojrzała nieśmiało w stronę pozostawionego im nowego towarzysza; musiała przyznać, że był całkiem przystojny, a pozornie szpecąca blizna nadawała mu tylko dodatkowego, co prawda specyficznego, ale wciąż uroku! Poczuła się prawie jak bohaterka jednego z tandetnych romansideł, w których to tak lubowała się rozczytywać ostatnimi czasy - kto wie, jak zakończy się ich misja? Ostatecznie będzie miała obiekt badawczy do swojego nowego projektu, a tych potrzebuje sporo. Z drugiej strony zniknięcie funkcjonariusza będzie budzić sporo kontrowersji - zwłaszcza, gdy zostanie zwrócony z wężami zamiast grozy. I z trochę mniejszą ilością człowieczeństwa.
    Spojrzała wymownie na Dianę przekrzywiając lekko w bok głowę, jak to miała w zwyczaju, gdy myślała nad czymś intensywnie, a dłonie w rękawiczkach ponownie skryły się w głębokich kieszeniach płaszcza. Tam palce oplotły się na nowo znalezionym przedmiocie, który zdawał się drżeć delikatnie pod opuszkami Scavell. Dziwnym się wydało kobiecie, że to nie półświatek przestępczy był odpowiedzialny za popełnione przeciw nim przestępstwo.
    Z opisu Marionetkarza wyłaniała się rodzina praworządnych i zamożnych obywateli - nie każdy mógł sobie pozwolić przecież na miejsce w radzie miejskiej. Jaki zatem mógł przyświecać im interes? Raczej nie były to kwestie zarobkowe, a Tropicielki z pewnością nie zaliczały się do wrogów politycznych tego lokalnego polityka, które należało wyeliminować czy wtrącić do obozu pracy przymusowej. Dodatkowo gdyby sprawa wyszła na jaw, opinia publiczna szybko stałaby się nieprzychylna Lestrangeom - choć mawia się co prawda, że politycy to złodzieje, to raczej robią to bardziej finezyjnie, można by rzec - w białych rękawiczkach.
    - Radny i pleban, ciekawe połączenie władzy świeckiej i duchownej w jednej rodzinie. - Scavell zastanawiała się, jak często dochodziło pomiędzy nimi do rękoczynów.
    Wolnym, leniwym ruchem wyciągnęła z kieszeni zaciśniętą dookoła biżuterii dłoń, którą następnie w celu zademonstrowania Dianie ujęła między kciuk i palec wskazujący. Czuła się niezręcznie w powiększonym gronie towarzyszy, zatem nachyliła się konspiracyjnie w stronę Cienia i rzekła półgłosem:
    - Chcesz rzucić okiem na moje znalezisko? Nie widziałam jeszcze takiego metalu, choć zdaje się błyszczy podobnie jak twoje ostrza. Czyżby metal wprost z Wysp Księżycowych? - zwróciła się w stronę Diany wyciągając w jej stronę pieczołowicie wykonaną broszkę; oręż Tropicielki Scavell znała już na tyle dobrze, że poznałaby go wręcz w ciemności, polerowała go wszak nie raz, nie dwa. - Może rzuci to trochę światła na naszą sprawę. Tylko jak to się łączy z tymi obdartusami i dzieckiem-wabikiem? To chyba nie dziecko Lestrangów?
    Lunatyczka była całkiem jak na nią podekscytowana wizją śledztwa i rozwiązywania zagadek detektywistycznych - mogła poczuć się wręcz jak bohater znanej powieści noszący fantazyjny kapelusz na głowie. Było tyle informacji do zgromadzenia, tyle faktów do ustalenia! Nie miała jednak dużo czasu na wnikliwą analizę stanu faktycznego, czuła piekący niemalże przymus szybkiego działania - ach te emocje!
    - Ruszamy od razu do posiadłości czy najpierw rozejrzymy się po okolicy? - jak to mawiała jej gospodyni Saalia, najważniejsze to mieć plan działania, potem to już z górki.

Wzmianka o włamaniu nieco ucieszył samą Siea'e która to widziała w tym szanse na obranie swojej dawno zagubionej ścieżki. Fakt w życiu jeszcze nie zdarzyło się jej walczyć, ale to nie znaczyło, że w życiu nie strzelała do czegoś żywego.
Gdy zostały same opętaniec wyciągnął z torby swoją berette, którą to zręcznie odbezpieczyła. Skierowała wzrok na Siea, a w jej oczach mianowała się ekscytacja.
- Nie chce decydować za ciebie Ne-na. - Rzekła obserwując ją bardzo uważnie. Tam na dole mogło się zdarzyć cokolwiek... ale obie jakoś mogły sobie poradzić, jednak nie chciała narażać nikogo postronnego. Nawet jeżeli nie znały się jakoś długo, wciąż nie mogła sobie na to pozwolić. - Jeżeli nie chcesz walczyć to to kompletnie zrozumiem. Jeżeli jednak chcesz spróbować, to pamiętaj, że jesteśmy w tym razem. Nie znasz mnie, ani ja ciebie... ale w tym momencie powinniśmy być dla siebie niczym siostry i tak też działać. Nie wiem co za cholerstwo nas tutaj przeniosło, ale ręczę ci, że wrócisz do domu! - Jej morale były na wysokim poziomie! Czuła się jak bohater tych wojennych opowieści! Walczący o słuszną sprawę!
Jeżeli Ne-na chciałaby pomóc to razem z nią udałaby się na dół. Tam dopiero będą mogły coś zdziałać i wyprowadzić jakieś działania. Pytanie tylko jak sytuacja była zła? - Spróbuje ich powystrzelać z daleka jak się będzie dało. - Chociaż nie ukrywała, że wolałaby do tego automata... nie wszystko jednak było na wyciągnięcie ręki.