Ulice Starego Miasta

- Hm... Czuję się... Dobrze - powiedziała po chwili zastanowienia - To chyba naprawdę działa.

Po chwili poprawiła swoją pozycję, po chwili zrobiła to samo z swoją kamizelką i włosami.

- Ile masz już lat? - spytała jak gdyby nigdy nic - Wiesz wydaje mi się to ważną informacją

Usiadła tuż obok Amy, biorąc tym razem trzy ciastka. Zjadła jedno po drugim i nie przestawała mówić:
-Mam sto lat. Jak to uczcimy? Powinnam mieć urodziny przez cały rok z tej okazji! Tyle przeżyłam... Miałam coś ci opowiedzieć, nie myśl że zapomniałam. Hm. To będzie ciekawe! Wyobraź sobie, że przy tym stole siedzą moi przyjaciele z dzieciństwa- ponownie skorzystała z mocy iluzji i tym razem chciała utrzymać ją tak długo, jak tylko się da- Kapelusznik, Wiewiórka, Twardogłowy i Świąteczny Indyk, który był tak naprawdę marionetką.
Towarzystwo pojawiło się tak, jakby naprawdę istniało.
-To było na łące, której nazwy nie pamiętam...
W tym momencie salon otworzył się i zamiast ścian obie dziewczyny mogły dostrzec rozległe tereny magicznej łąki.
-Tak tak, właśnie na tej- wyszczerzyła się nieco upiornie.

Zdziwiona rozejrzała się.
- Dobrze, kontynuuj - powiedziała rozglądając się po okolicy zastanawiając się jak długo może wytrzymać tak zaawansowana iluzja, było dla niej niemal oczywistym to że stworzenie czegoś takiego musiało kosztować dużo energii. Mimo wszystko postanowiła na razie pozostać spokojną i posłuchać tego co Ilza miała jej do powiedzenia.

-Tego dnia dbaliśmy o dynamikę i artystyczną duszę podwieczorku, dlatego nie wolno było jeść lub pić bezpośrednio ze stołu. Wszystkie tace i filiżanki wędrowały z rąk do rąk po okręgu.
Postaci wybrały naczynia, które także były iluzją i zaczęły podawać je dalej. Raz na jakiś czas Twardogłowy zgniótł porcelanę, a Wiewiórka była przytrzaśnięta tacą. Indyk wyrwał sobie pióro ze skrzydła i malował swój "podpis" na przedmiotach, które akurat mu się dostały. Ilza wzięła miętowego lizaka i podała talerz pełen słodyczy Amy.
-Czasami robiło się większe zamieszanie, kiedy na przykład Kapelusznik tracił cierpliwość i krzyczał, że jesteśmy zbyt wolni.
Dwa widelce przeleciały im nad głowami, a Ilza chwyciła Amy za ramię, by pociągnąć ją w dół i ochronić przed uderzeniem metalem w głowę.

Mimo iż wiedziała, że wszystko było, tylko iluzją posłusznie opuściła, głowę nie chcąc, oberwać tacą, zresztą nawet gdyby nie interwencja Ilzy najpewniej sama by to odruchowo zrobiła. Po czym szybko przyjrzała się reszcie "siedzących" przy stole osób. Było to wrażenie wyjątkowe, ale i interesujące dlatego też postanowiła na razie pozostać z ekscentryczną dziewczyną.
- Dobrze, co było dalej?- spytała spoglądając na nią a w jej głosie dało się wyczuć nutkę ciekawości

-Przyszedł do nas drugi Kapelusznik i krzyknął, że sprowadził anomalię, która go goni. Nim się obejrzeliśmy, na stół spadły pierwsze tęczowe serniki, a zaraz po tym... W nogi!
Serniki rozpryskiwały się pod wpływem zetknięcia z meblami lub ciałem. Postacie biegały w kółko, szukając schronień, choćby pod stołem. Uderzenia ciast można było wręcz całkiem realnie poczuć i nieprzyjemnie oblepiały ubrania, skórę, włosy. Zapanował prawdziwy chaos, przez który ledwo dało się coś zobaczyć. Ilza tuż przed ucieczką subtelnie sięgnęła do kieszeni Amy i porwała za sobą kartkę z notatnika, którą zamierzała odczytać na wyższym piętrze.

Odsunęła się od miejsca i cicho zakaszlała, po czym szybko poprawiła ubranie oraz swoje włosy
- Okej to było...- zaczęła, ale przerwała, zauważając, że jest sama w pomieszczeniu
Szybko rozejrzała, się jakby chcąc, dojrzeć wyższą kobietę gdzieś w pomieszczeniu.
- Okej Ilza - zaczęła - Możesz już wrócić. Ja... - wyjątkowo w jej głosie można było usłyszeć zaniepokojenie

Stanęła tuż przy schodach i wpatrzyła się w pismo. Z dołu dosłyszała głos pozostawionej samej sobie Amy i zachichotała cicho.
Notatki były krótkie i konkretne. Wyglądało na to, że Amy wcale nie tworzyła poezji.
-Obserwacje Krainy Luster, hm...- mruknęła do siebie Ilza i niemal w tej samej chwili poczuła senność. Czyżby trafiła na trzy ciastka relaksu? To kończyło się z reguły jednym. Głębokim snem.
Nic sobie z tego nie robiła. Uznała, że zdąży rozprawić się z gościem. Zeszła po schodach i uniosła kartkę, udając, że ją czyta.
-Co za ciekawe gazetki! Nie wiedziałam że mamy tu takie miejsca.
Stanęła, całkowicie odgradzając Amy drogę ucieczki i spojrzała na nią złowieszczo.

Szybko sięgnęła do kieszeni w której miała schowaną broń, mimo wszystko wyglądało na to że woli rozprawić się z Ilzą w sposób pokojowy.

- Słuchaj - zaczęła a w jej tonie można było usłyszeć pewność siebie - Wiem co sobie myślisz i uwierz mi nie mam ochoty ani interesu w tym by cię zabijać. Po prostu oddaj mi to, mogę ci nawet zapłacić, a my rozejdziemy się w pokoju, pasuje ci to?

Brew drgnęła jej z irytacji, kiedy zasugerowała jej, że można ją przekupić. Zgniotła kartkę i rzuciła między nie.
-Nie są warte tysięcznej grama złota. Ale!- rozłożyła ręce, a jej twarz zaczęła wyglądać nieco milej- rozejść się w takim stylu? Hmm, odłóż to co tam trzymasz, bo jeszcze się pokaleczysz. Byłoby zabawnie, prawda?
Zetknęła, jak reaguje Amy.
-Co mogłam sobie myśleć, po odczytaniu tego? Czyżbyśmy... Były wrogami?
Sprawa śmierdziała jej zorganizowanym wywiadem i nie zamierzała tak po prostu wypuścić Amy na wolność.

- Generalnie po prostu stwierdzam, że zachowujesz się podejrzanie, nic osobistego. - powiedziała, wracając, do swojego spokojnego tonu. - Mimo wszystko nie wyglądasz mi na złą osobę, możemy się rozejść pokojowo a nikomu nic się nie stanie. Ale, - na chwilę urwała — Chyba wolisz inne rozwiązania? No cóż.
Również swoją drugą rękę schowała do kieszeni. Wyglądało na to, że zastanawia się co zrobić w takiej sytuacji, przynajmniej dopóki miała czas na myślenie, w końcu nie mogła, mieć pewności co zrobi, druga osoba.

Nie rozumiała, dlaczego postrzega jej zachowanie jako podejrzane, ale nim zdążyła to skomentować, zakręciło jej się w głowie. Zaczęła ziewać i usiadła na schodach. Wyglądało na to, że czas jej się kończył.
Poderwała się i podeszła blisko Amy, kopiąc po drodze kartkę na bok. Sprawić, że straci przytomność, związać, zostawić ją na później. Oddać na przesłuchanie w ręce odpowiednich osób. Taki był jej nowy plan. Uważała, że jest genialny.
Położyła dłoń na jej szyi, niemal czule, i mocno zacisnęła.
-Nie walcz z tym. Wszystko będzie dobrze- wyszeptała.

Praktycznie odruchowo odepchnęła ją od siebie.
-No cóż, widocznie trzeba będzie sobie poradzić inaczej- powiedziała wyjmując z kieszeni wyjmując z niej Berettę 9 i ustawiając się, tak by móc się obronić.

Od razu poznała ludzką broń i poczuła przypływ determinacji. To sprawiło, że wróciła jej niemal pełna trzeźwość umysłu. Zrobiła krok do przodu, zachęcając do ataku.
-Nie wyjdziesz stąd- zaczęła prowokować.- Złapię cię i zachowam twoje papierki- stwierdziła pewnie.
Miała nadzieję, że poprzednie ostrzeżenie nie dotarło do Amy. Wtedy wszystko ułożyłoby się z jeszcze mniejszym wysiłkiem.

- Co chcesz tym osiągnąć? - spytała spoglądając na nią - Wątpię by ktoś taki był wart wiele na rynku czy co tam chcesz ze mną zrobić. - powiedziała z pogardą w głosie

Ilza zaśmiała się głośno. Amy kłamała. Bez wątpienia kłamała i okazywała pogardę! Ilza wyczuła ten moment i pstryknęła palcami, a z przestrzeni nad stołem wyszedł stwór, mający cały metr wysokości. Przypominał chudego wściekłego kota ze szczęką najeżoną kolczastymi zębami. Cały był koloru czarno fioletowego. Zaczął atakować żołnierkę, a Ilza znudzona i zmęczona, poprosiła o wybaczenie i oddaliła się od dziewczyny w tarapatach. Kto by pomyślał, że ten dzień ją tak zmęczy...

Szybko oddała kilka strzałów w istotę równocześnie odsuwając się od niej najdalej jak to było możliwe. Po chwili rozejrzała się jakby szukając wyjścia z tego bardzo dziwnego miejsca, no cóż ten dzień ewidentnie nie należał do najlepszych w jej życiu, miała jednak tylko nadzieję że nie był też jej ostatnim.

Bestia nic sobie nie robiła ze strzałów. Rzucała się na Amy, tnąc powietrze pazurami i usiłowała dobrać się zębami do gardła.

Ilza zakluczała właśnie sklepik. W tym samym czasie usłyszała strzały. Westchnęła cicho. Postanowiła wrócić po Amy- lub jej ciało- jak tylko odpocznie w swoim ulubionym łóżku. Skierowała się w stronę kliniki i powoli stawiała kolejne kroki swoimi długimi nogami. Chwyciła końcówkę jedwabnej wstążki i pociągnęła, rozwiązując swoje warkocze. Były tak miękkie, że wiatr rozplątał je do samego końca. Poczuła ukłucie szczęścia w głębi siebie. Tak, jakby odzyskała właśnie wolność. Czyżby tak działała na nią atmosfera MORII?

Z/t

Szybko spróbowała odsunąć się od istoty najdalej jak to możliwe, jakby w wyniku adrenaliny przypomniała sobie o tym że posiada magiczny przedmiot Bursztynowy Kompas. Może nie był przydatny do walki ale na pewno mógł wyciągnąć ją z tego bagna w którym aktualnie była, więc nie zwlekając sięgnęła po niego.
- Świat Ludzi. -powiedziała najszybciej jak mogła a Kompas wykonał swoje zadanie należycie wyciągając ją z nieprzyjemnej sytuacji.

Z/T

Odchodząc od Dwóch Drzew ruszyłem przed siebie dokoąd mnie ścieżka zaprowadzi, nie przewidziałem tylko jednej rzeczy, że znajdę miasto. Dosyć ładnie zbudowane, porykałem się z bólem w sercu spowodowanym tym Borsukiem, który chciałbyć miły, jednak nie uznałem jego ciągu życia. Kiedy znalazłem miły kąt usiadłem, niczym żebrak pod ścianą, głowę schowałem za kolana, jedną rękę miałem wyciągniętą przed siebie. Drugą zaś głaskałem mojego towarzysza, zmęczony usnąłem na około 30 minut, gdyż obudził mnie Walentis. Coś wiedział, mogłem mieć przerąbane.
Co się dzieje Walentis? - spytałem zaspanym głosem.
Wiem, gdzie jesteśmy tylko dwa razy tu byłem, ale wiem błagam przestań udawać bezdomnego. - Mówił spokojnie, jednak po wyglądzie jego oczu mogłem się czegoś spodziewać.

Niedługo po zostawieniu kici, zmienił postać w lisa, który wielkością dorównywał nie dużemu wilkowi. Przechadzał się między budynkami, nie do końca wiedząc co ze sobą zrobić.
Nawet nie zauważył kiedy doszedł do Starego Miasta. Niezbyt wymarzone miejsce na spacery, ale z drugiej strony....tutaj było spokojniej. Spacerował więc sobie, nie przejmując się niczym. Jako lis nie byłem aż tak zaczepiany jak gdy chodziłem na dwóch nogach. Bo też nie każdy chciał robić za wiekszego wariata niż wygląda, rozmawiając z jakimiś zwierzakami i uznają, że na pewno mu odpowie. Wtedy na bank by udawał normalnego lisa i nie odpowiadał. Lubił robić innych w balona. O tak. Niech inni myślą, że wariują, a on będzie miał chociaż jakąś rozrywkę.
Jego oczy nadal były w większości czerwone, ale miały w sobie coraz większą domieszkę fioletu. Może warto by na coś jednak zapolować?
Zaczął więc szukać, ale nie tłumu. Chciał coś ciekawszego. W końcu znalazł coś ciekawego. Mężczyzna, który...był bezdomny? A może tylko coś odpierdalał? Co innego jednak zwróciło jego uwagę. Pachniał człowiekiem, a raczej Światem Ludzi. Nie pasował do tego miejsca. Dlatego po prostu na razie siedział niedaleko i obserwował uważnie. Nie chował się, tak więc ten ktoś, mógł spokojnie go zauważyć.

Nie chciałem wstawać, miałem nadzieję na jeszcze 15 minut spokoju. Usnąłem dalej Walentis mnie trącał bym wstał. Wtedy zobaczył Lis wielkości wilka patrzył się w tę stronę. Kodero budź się uciekajmy, szybko widzę lisa, lisa widzę budź się! Ledwym wzrokiem spojrzałem w stronę lisa, myślałem że to zwidy, spróbowałem wstać opierając się o ścianę wypadła mi strzelba, jeszcze raz spojrzałem w stronę tego co na mnie patrzyło dziwny wzrokiem. Oczy się przyzwyczaiły normalnie widziałem, rzeczywiście wilk tam stał chwyciłem za strzelbę i zacząłem ledwym krokiem uciekać, jakby moja prawa noga dalej spała,
jeśli ją złamię to na pewno umrę. Walentis on się na pewno rozgrzewa, wskakuj na ramię. Uciekamy!
To dosyć dziwne, dlaczego nikt na niego uwagi nie zwraca jakby było to normalne. - powiedział Walentis wskakując na ramię. - Ale ty ledwo idziesz zatrzymaj się i uspokój. Jak coś zastrzelisz.
Uciekłem tylko 3 metry musiałem stanąć, bo moja noga nie działała tak jak chciałem.

Lusian po prostu ich oglądał. Przekrzywił głowę, gdy nagle kocur, a skoro mówił to najpewniej Dachowiec, zaczął budzić mężczyznę i do tego jeszcze wymawiać się tym, że widzi lisa. Lis rozejrzał się po czym przekręcił lekko głowę.
Widząc jak niemrawo próbują uciec, ziewnął szeroko i przeciągnął się - serio spierdalacie bo widzicie lisa? - zapytał, drapiąc się tylną łapą za uchem, zupełnie jak pies, po czym otrzepał się i wstał - takie z was pipki czy Dachowiec jest stereotypowym kotkiem co się boi psowatych? - zachichotał wrednie i powoli zaczął podchodzić do mężczyzny i jego puchatego pupilka. Coś dzisiaj miał szczęście wpadać na te sierściuchy.
Wiedział, że mężczyzna ma broń, ale jak na razie się jej nie obawiał. Nie okazywał też agresji. Nie warczał, nie jeżył się. Po prostu szedł. Obserwował jednak uważnie czy nie trzeba uskoczyć. Nie wiedział czym dysponują, ale na pewno może być to coś ciekawego. Choć...mógł się mylić.
- I to żeby Dachowiec, bał się drugiego Dachowca? No to już jest komedia - dodał jeszcze wrednie, kręcąc głową z niedowierzaniem.

Nie znasz, mojej historii się nie odzywaj. O nie! - zakrył łapkami swoją jadaczkę.
Oparłem się o ścianę, no i na ciula mnie budził mogłem pospać. Patrzyłem na niego wzrokiem wkurzenia, on na mnie na lisa na mnie na lisa, w końcu zlazł do torby i się zamknął. Słuchaj jestem zmęczony chcę się przespać, nawet na ulicy mam to w dupie. Ale od kiedy tu jestem spałem tylko dwa razy i to raz tu. Błagam nie nie chcę walczyć, a jak jesteś z władzy to ja nic nie mam. Wiec, że normalnie bym z Tobą gadał, lecz błagam daj chodź 15 minut, nawet na ulicy. - myślę, że zrozumiał. Dlaczego od teraz tak często trafiam na zwierzęta ten świat mogli nie nazywać "Krainą Luster" tylko "Krainą Furry". Schowałem broń za siebie i czekałem na odpowiedź wilko-lisa, który gadał. A ten co siedzi w torbie niech siedzi, może się czegoś nauczy, a potem się go o historię spytam. Brakowało powiedzieć jeszcze nie dobijaj, idź coś zrób i wróć. Albo bądź dobrym pieskiem i skocz po piwko. Lubię się dobrze obudzić, aport.

Lis przekręcił głowę, wwiercając wzrok w kota - a co mnie ona obchodzi? Jesteś tylko strachliwą kupą futra - no cóż, nie zawsze był milusi. Tutaj nie musiał się nikomu podlizywać. W Świecie Ludzi owszem, miał wyrobioną swoją reputację, ale tutaj? W szczególności, że mógł dowolnie zmienić wygląd? Nie dla każdego musiał być miły. W końcu był Demonem.
Prychnął rozbawiony - to nie lepiej iść do karczmy, albo do jakiegoś motelu? Skąd żeś się urwał z buszu, że tak na ulicy chcesz spać? - pokręcił głową i podszedł bliżej, poruszając leniwie swoim ogonem.
Powęszył w powietrzu i oblizał się - a może nie jesteś stąd, co? - zapytał i znów przysiadł obok - jeśli tak, to masz słabego przewodnika, który nawet Ci nie powiedział, gdzie można bezpiecznie się zdrzemnąć...nawet na świeżym powietrzu - pokręcił głową z niedowierzaniem - takie nieprzygotowanie do wyprawy.... - powiedział z wyraźnym niezadowoleniem w głosie, przyglądając się mężczyźnie i oblizując co jakiś czas. Był czujny, ale tez miał ochotę coś przekąsić. Nie jadł kilka dni, ale nie zużywał za wiele energii więc nie musiał się tak tym przejmować. Ale dawno sobie nie polował. A teraz nadarzyła się idealna okazja.
- Jak jesteś zmęczony to śpij, nikt Ci nie broni - wyszczerzył wrednie białe kły - to nie ja Ci bronię tylko ten pchlarz, który nawet nie zna własnego terenu, a może nawet go nie ma - parsknął - stary jestem, walczyć mi się nie chce. Ja tu tylko posiedzę, kto wie, może się dołączę - oblizał ponownie pysk, nie odrywając wzroku od, prawdopodobnie, Człowieka.